Verdergaan na ontrouw

Dank

Dank voor jullie reakties.
Ik heb die bewuste posting maar weer een paar keer doorgelezen. Zie nu wel dat waarvan jullie vinden dat ik mij als slachtoffer opstelde.
En dat raakt mij enorm want dat is het laatste wat ik wil. En eigenlijk denk ik dat ik dat de laatste maanden ook niet gedaan heb. Dat ik daar alert op geweest ben. Behalve een week in juli en vorige week. Dat waren de dagen waarop het ook niet meer lukte. Waarop ik mijzelf niet meer kon oppeppen. De dagen die heel zwart leken omdat ik erin wegzakte.
En heel raar, maar beide keren knapt het ook vanzelf weer op. In juli weet ik nog dat ik een vriendin vroeg; wat gebeurt met me, ik kan niet meer nadenken alleen maar huilen, Zij zei; je gaat eindelijk eens instorten. Duurt even en dan knapt het weer op. En dat was ook zo. Zo ook afgelopen week. En de laatste dagen gaat het eigenlijk weer stukken beter. Ik geloof niet dat ik in slachtoffer gedrag blijf hangen; all over dan.
De vraag van iemand hoe goed 'goed'is ; 'goed'is zeker niet m'n kop in het zand stoppen. 'Goed' is dat we samen zijn, aandacht en tijd voor elkaar hebben/maken, uitspreken waar we blij mee zijn en wat ons bezighoudt, uithuilen, het verleden benoemen, intimiteit, vreselijk kunnen lachen samen. Voorheen waren we beiden nog wel snel geirriteerd. Dat is nu helemaal weg.
En ja soms maak ik hem verwijten, niet vaak omdat ik zie dat we er allebei niets mee kunnen. Hij heeft al duizend keer gezegd dat het hem spijt, dat hij naar Amsterdam zou willen kruipen en terug als het zou helpen (best ver;-) . Dus verwijten heeft geen zin.
Serra schreef: er is toch niets nieuws onder de zon? Nee, als het dagen goed gaat tussen ons en ik daarna toch weer boos/verdrietig ben komt dat niet omdat er wat nieuws gebeurt. Wel dat er iets is wat mij confronteert, wat mij uit mijn evenwicht brengt. En het lijkt wel nu de 'overleefstand' wat minder wordt ik kwetsbaarder ben. Dat het mij tegenvalt dat ik dan uit mijn evenwicht raak, dat ik fysiek zo heftig reageer soms. Die peut vindt dat ik de lat erg hoog heb liggen. Dat herken ik op andere vlakken. En dat ik daardoor voor mijzelf streng ben. Ik probeer wat minder streng te zijn en mijzelf boosheid en slachtoffer zijn soms toe te staan. Wel verwarrend, want nu weet ik niet goed wanneer ik het goed doe. Ach maakt ook niet uit; niet alles is bewust. Het gaat zoals het gaat. En ik merk dat ik nu weer vooruit kan. Ik 'hang' nu niet in het verleden. Ben blij met wat man en ik nu hebben, met ontwikkelingen binnen ons gezin (weid ik liever niet over uit), het kost mij weinig moeite mij nu te richten op mijn werk. Ik voel mij weer sterk, vrolijk en kan de wereld weer aan. Haar incluis. Dat laatste klinkt stoerder dan het is; moest vanochtend weer 3x slikken, heb haar genegeerd en mij gedragen zoals anders. Het lijkt of zij veel ruimte 'inneemt' door uitbundig/overdreven druk te zijn. Ik heb dat de laatste maanden soms vermeden, ging haar soms uit de weg. Maar dat wil ik helemaal niet. Ik heb niets te verbergen. Mensen die bij onze zijdelingse ontmoetingen betrokken zijn weten van niets. Dat maakt het voor mij makkelijker. Maar dit gedoe kost energie. Ik merk wel dat ik er nu minder lang last van heb dan bijv. 8 weken terug. De tijd werkt inderdaad in ons voordeel. Kan mij niet snel genoeg gaan.

Serra; of er een diepere laag onder zit. Ga ik over nadenken. Ja, er speelt meer en daar wil ik nu ook wat mee. Maar of dat de oorzaak is van mijn 'terugvallen' af en toe weet ik niet goed. Ik zie niet 1-2-3 de verbinding. Ik heb wel met die peut besproken dat we eerst dit gaan oppakken (nu vind ik die EMDR alweer overdreven, maar goed)en dat we dan ook verder kijken naar mijn persoonlijkheid. Het is niet iets heel groots; heeft te maken met mijn perfectionisme, gevoel van minderwaardigheid, onzekerheid.

Serra; ik vind het naar dat je schrijft; dat ik 'toestanden blijf maken'. Is dat zo? Het is 3-4 maanden terug dat ik voor het eerst in aanraking kwam met zijn overspel, het is 2 maanden terug toen bleek dat het veelomvattender was. Ik geloof dat het wel meevalt met mijn toestandenmakerij, behalve die 2 keer dagen. Nou ja, maakt ook niet uit. Ik begrijp uit de rest van de posting dat je met mij meedenkt en weet waar je het over hebt. Dus dank daarvoor. Zo ook Aagje. Het is ook fijn te horen wat ik goed lijk te doen.

En dan ga ik mij nu weer in het 'nu' begeven; aan het werk!

Fijn

Fijn hoe je mijn posting oppakt Stip. En ook toelicht hoe en wat.

Ik vind alleen niet terug dat ik schrijf dat je toestanden maakt. Wel deze zin: "In dat geval blijf je namelijk in het heden vechten/werken/toestanden maken". Misschien bedoel je die. Ik bedoel daarmee niet dat jij toestanden maakt. Wel dat je (men) dat kan blijven doen. En fijn dat je teruggeeft dat 'toestanden maken' je raakt. Voor mij is het een geen beladen term en eigenlijk gebruik ik hem best vaak. Goed me weer te realiseren dat het bij een ander iets heftigere oproept dan dat ik ermee bedoel.

Zet hem op verder. Goed bezig en sterkte met het omgaan met de ander.

Te hard?

Toch nog even gekeken of ik misschien te hard voor je ben geweest Bij teruglezen zie ik dat wat mij vooral triggerde Stips de wat 'lijdzame' eerste twee zinnen waren (van: tijd heelt alle wonden). Ik vond dat je even wakkergeschud moest worden.

Ik hoop dat je dat kunt waarderen, vooral in de context van mijn andere berichten en de fijne sfeer waarin we hier allemaal met elkaar praten. Zoals ik al eerder heb gezegd: je doet het goed! Ik heb heel veel bewondering voor hoe jullie je hierdoor heen slaan.

Ik weet nog wel van die eerste maanden dat ik het ene moment de hele wereld aankon en het andere als een zielig hoopje in een hoekje zat. Het hielp mij om alles wat zich aandiende (emoties als woede, verdriet, gekwetstheid maar ook geluk en trots) toe te laten en het niet weg te drukken. Soms kan dat natuurlijk niet met al je verplichtingen. Maar ik probeerde er wel voor te zorgen dat het dan op een ander moment kon.

Waar ik zelf geen ervaring mee heb is om, zoals jij Stip, steeds met die ander geconfronteerd te worden. Kun je daar mee omgaan, heb je daarin een manier gevonden? Zij was niet de enige begrijp ik, maar zij vertegenwoordigt natuurlijk wel een hoop van jouw pijn.

Sterkte x

Wat voor titel zal ik er boven zetten? ;-)

Ja hoor, een schop onder m'n kont kan ik wel waarderen. Achteraf dan hè. Ik moet alleen wel lachen dat mijn titel jou triggerde, Anoniempje. Want jij was net degene geweest die erop hamerde dat de tijd uiteindelijk het meest doet. En zo voelt het voor mij ook. En dat vind ik heel vervelend want ik had liever dat ik (of wij) herstel helemaal; bewerkstelligen kunnen. Dan schoot het tenminste een beetje op. Geduld is nou eenmaal niet mijn sterkste kant.

Wat mij afvraag (en dat is niet als zielig of excuus bedoeld); jullie hebben het erover dat ik emoties moet toelaten, doorleven. daar hoort dan toch gewoon bij dat ik het soms echt even niet meer zie (gelukkig nog maar 2x zo erg gehad).Dat ik mij even ontzettend slachtoffer voel en dat zo beleef? Ik zie dat als onderdeel van het hele proces waarin ik zit. En het gaat gelukkig vlot weer over. Had het er gister met man over nav. dit draadje. We kwamen niet tot een andere conclusie.

Onze peut heeft het maar steeds over een golfbeweging. Vorige week en in juli zat ik in het diepe dal. Nu zie ik het weer helemaal zitten. Zit vast weer bovenop de golf. Het leven lacht mij weer toe. Dat zeiden we gister ook weer tegen elkaar; het is zo jammer dat het verleden zo naar is want het is nu zo goed. We hebben zoveel mee; samen fijn, beiden gezond, gezonde kinderen die het goed doen op school, lieve mensen om ons heen, financieel geen zorgen, beiden een leuke baan. Wat willen we nu nog meer? Niets.Het is zo jammer dat dat wat geweest is telkens weer de kop op steekt. Dat er situaties zijn waarin ik weer geconfronteerd wordt met wat hij gedaan heeft. Met zoveel leugens. En dan ben ik toch weer bang dat ik er ook nu weer met open ogen inloop. En dan is het mooie gevoel weer weg. Zo waardeloos. Ik deed dan heel erg m'n best om er niet aan te denken. dast lukt niet. Volgens peut kan dat ook niet. Moet het nu zo en zal na verloop van tijd dit denkwerk en gevoel afzwakken. Ons samen versterken en de rest zal vervagen.
Hocus pocus. Ik geloof wel dat het zo werkt. En ik ben er nu weer van overtuigd dat we uiteindelijk hier enorm veel van leren waar we profijt van gaan hebben. Is het toch nog ergens goed voor.
Het is wel echt een geweldig fijne ervaring om het samen zo goed te hebben. Ik kijk ernaar uit als hij thuiskomt van zijn werk. We missen elkaar als we elkaar een paar dagen weinig spreken. Dit kennen we eigenlijk niet.

Ja, dat ik haar zo vaak ontmoet. Ik weet niet goed wat ik erover zeggen moet. In juni en juli vond ik dat ontzettend zwaar. Die week in juli dat het zo slecht met mij ging draaide ook om haar. Ik raakte echt geobsedeerd. Kon niets met haar gelieg. Dat 2de gesprek met haar heeft wel geholpen. Inmiddels heb ik bedacht dat ik mij minder met haar bezig wil houden. En dat lukt soms goed. Het is gewoon zo dat ze meer gelogen heeft. En dat vind ik moeilijk. Want ik vond/vind haar sympathiek. Ik zie nu ook een andere kant; eigenbelang, hard. Kende ik niet. En ik kan het bijna niet geloven. En om de een of andere reden vind ik het erg dat ze zo is. Ik kan het niet uitleggen. In juli heeft ze mij beloofd te doen wat in haar macht ligt om het voor mij makkelijker te maken.
En ik denk dat ze dat nu doet. Ik heb haar gistermorgen ontmoet en genegeerd. Normaal was ik haar gister en vandaag al een paar keer tegen gekomen. Zij heeft ervoor gezorgd dat dat niet gebeurde. Ben ik haar dankbaar voor want het geeft mij rust. Maakt dat ik mij vrijer bewegen kan. Uiteindelijk zijn er alleen maar verliezers.
Ik heb het meest last van haar omdat dat man het meest beinvloed heeft, het langst geduurd heeft en zij heel erg onze wereld binnen gekomen is. Die andere vrouwen zijn niet ingegaan op man, heeft zich grotendeels in zijn hoofd afgespeeld.
Ik probeer er een weg in te zoeken. Negeren (past niet bij me, vind ik naar.) Als ze in de buurt is ben ik mij continu bewust van haar aanwezigheid. In het begin werd ik er vreselijk onzeker van; mooier, slanker, liever, leuker. Inmiddels denk ik; ik ben eerlijker, liever blabla. En qua uiterlijk voel ik mij niet meer minder dan haar. Ik ben gegroeid (niet letterlijk;-), zelfverzekerder geworden. Heb mezelf leren kennen en ben trots op hoe ik deze situatie doormaak. (niet op alles) Als zij naar zichzelf kijkt schrikt ze; kan ze zich niet voorstellen dat ze dit gedaan heeft. Is zichzelf enorm tegengevallen. Heeft ze mij verteld. Dat maakt dat ik er vaker boven kan staan. Ben er nog niet. En ik hoop echt dat in de toekomst mijn dagen gevuld zijn met een 'gewoon' leven. Zonder steeds te denken aan wat geweest is, aan haar enz. Die EMDR schijnt de emotie eruit te kunnen halen. En dat hoop ik. Want als ze een rol speelt in mijn hoofd voel ik mij automatisch rot. En fysiek beroerd. Dus ik ben benieuwd. Ik kan mij nu niet voorstellen dat ons leven hier niet meer om draait. Maar ik kijk er wel naar uit. Ik probeer het vorm te geven. Haar geen ruimte te geven. Maar dat vind ik moeilijk. Zelfs als het zo goed gaat als nu.

Beetje lange posting. Sanne ik moet ineens aan jou denken. Wat ik nog zeggen wilde. man is lang thuis geweest met een burn out. Depressief. Alles zo moeizaam. Kroop soms weer wat op. En dan leek het goed te gaan. Maar nooit echt goed. Een jaar of 3 al denk ik. Sinds dat alles uitgekomen is en het tussen ons open ligt en we het goed hebben is hij zo opgeknapt. Hij is weer vrolijk. Houdt zijn werk goed vol. Slaapt niet meer overdag (was vaak een vlucht, verdoving). Ik ben zo blij dat ik hem weer herken. Ik vond het moeilijk dat ik zo'n andere man kreeg dan waar ik voor gekozen had. Maar 'for better and worse'. Dus ik accepteerde het. Nu zie ik hem weer terug komen. En dat maakt mij zo blij! Ondanks alle shit.

O.a anoniempje

"Ik hoop dat je dat kunt waarderen, vooral in de context van mijn andere berichten en de fijne sfeer waarin we hier allemaal met elkaar praten"

Ja Anoniempje; ik waardeer je reakties enorm. Je weet niet half hoe je mij geholpen hebt. Net als alle anderen in dit draadje die meeleven en meedenken. Dat ik dan niet hoor wat ik graag horen wil maakt niet uit. Gaat het niet om.
Ik ben blij met de toon van dit draadje en hoop dat ook anderen er wat mee kunnen. Ik ervaar het als bijzonder dat we elkaar niet persoonlijk kennen en elkaar zo aan voelen.
Ik loop wel eens op straat te denken; misschien ben jij het wel, of jij, of jij. Maakt mij nieuwsgierig. Het is goed dat dit anoniem is. Maar wat zou ik jullie graag ontmoeten.
Dus nogmaals dank voor al jullie reakties.

Positief

Hoi Stip,

Nog even voor de duidelijkheid: het was niet de titel, maar de eerste zinnen. Maar toch: heel grappig dat mij dat zo raakte Ik heb er nog eens over nagedacht. Misschien wat mij zo raakt is dat je je zo afhankelijk maakte van je man en de omstandigheden en het verleden. Op dat moment dan, hè? En precies dát is voor mij het omslagpunt geweest naar de verwerking: het feit dat wat mijn man gedaan had, mij niet zozeer slachtoffer maakte, als wel hemzelf. Toen pas kon ik naar hem kijken en zijn proces zien. Natuurlijk heeft hij mij enorm belazerd, tekortgedaan, belogen pffff. Maar ook zichzelf. In het begin kon ik niet terugkijken naar die fijne eerste jaren met de kinderen zonder een vieze bijsmaak. Vreselijk vond ik dat HIJ mijn verleden had besmet. Later realiseerde ik me dat ik dat verleden heel mooi had beleefd en dat dat mijn ervaring was en bleef. Maar goed, dat heb ik volgens mij allemaal al eens verteld.

Haha ik heb precies hetzelfde als jij: zou zij het zijn, of zij? Ben ook nieuwsgierig, maar vind het prima dat het anoniem is. Ik vind het fijn dat ons verhaal anderen helpt. In het echte leven met vrienden van ons is dat ook gebeurd. Dat er van zo'n crisis zoveel geleerd wordt, ook door anderen, is echt prachtig. Ik stel me voor dat jij ook na een tijdje anderen helpt met jouw verhaal. Sterker nog, dat doe je nu al door te delen wat je bezighoudt en te laten zien waar je doorheen gaat.

Je vroeg je nog af over die emoties. JA! Natuurlijk 'mag' je jezelf heel zielig vinden, slachtoffer voelen etc. Daar staat ook geen termijn voor wanneer dat over is. En misschien gaat het niet over. Elk mens en elke situatie is weer anders. Ik kan je alleen vertellen dat ik het niet meer heb. En als ik jou zo hoor, en hoe goed jullie het hebben samen, dan denk ik dat jij het ook niet meer zal hebben.

Pfff wat is het toch ingewikkeld af en toe, communiceren via Internet Maar wel leuk. Tot op het nieuwe forum!

Anoniempje

Je hebt gelijk; op het moment dat het mij zo in beslag neemt maak ik mij afhankelijk van man. Door wat hij gedaan heeft voel ik mij dan rot. Gelukkig gebeurt het minder vaak. Het overvalt mij minder. Het beheerst wat minder m n leven. Afleiding zoeken helpt. Bij elkaar zijn ook.

Wat jij zegt over terugkijken vond ik nog moeilijk te bevatten. Ik hoop echt dat ik na verloop van tijd het zo kan zien. Ik kan mij herinneren dat je in een van je eerste postings schreef dat jullie het beter kregen samen dan voorheen. Dat kon ik toen ook niet bevatten. En toch ervaar ik nu al hrtzelfde. Foto's kijken of terugkijken naar de tijd dat we jonge kinderen hadden vind ik niet fijn. Voor mij is het bezoedeld. Want wie zat er toen in zijn hoofd? Heeft hij toen die vrouw gebeld? Of die? Waar dacht hij aan op het moment van de foto? Wat voelde hij voor mij? Ik was in die tijd soms ook niet zo blij met mijzelf. ( onzeker over mijn uiterlijk net name). Nee. Ik word niet blij als ik terugkijk. En als ik jou dan lees dan hoop ik dat die omslag ook nog ga maken. Zal fijn zijn. Want het is naar als je leven samen zo'n leugen blijkt. Dat dubbelleven kan ik gewoon niet bevatten. Ik denk daar eigenlijk niet meer zo heel vaak aan. Ik zie ook dat man dat echt niet meer wil. Dat doet me goed. Maar zoals jij ertegenaan kijkt lukt nog niet. Wanneer kwam die omslag bij jou?

Grappig dat we hetzelfde hebben; dat we ons afvragen wie er achter zit. Heb echt vaak gedacht; ik zou je zo graag ontmoeten/ spreken.

Over dat ' zielig zijn' schrijf je dat jij dat niet meer hebt. Ik ga er ook echt van uit dat dat er soms bijhoort, mag zijn. Maar dat dat toch ook echt eens over is. Het is ook niet vaak.
Jullie (A. En jij) hadden het over minstens 2 - 3 jaar voordat alles weer op z n plek was. Dat lees ik ook bij andere vrouwen. Dat vind ik toch niet zo aanlokkelijk. Ik moet er nu ineens weer aan denken. Ga er maar vanuit dat het die golfbeweging is die hopelijk steeds minder diepe golven maakt.
Er zijn nu ook dagen dat we het er bijna niet over hebben. Vind ik fijn. Al dat gepraat ben ik weer even zat. Gewoon bij elkaar zijn. Van elkaar genieten. En dan denk ik zo vaak; wat ben je toch een leuke vent. Zo de moeite waard. Mooie eigenschappen. Zo vertrouwd. Gelukkig dat ik dat zien kan!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

teruggelezen

Moet nog even wennen aan ons nieuwe forum. Het is makkelijk teruglezen En dat heb ik net gedaan. Ik zie dat ik heen en weer geslingerd ben. Dan zag ik het niet meer zitten, dan had ik weer vertrouwen. De ene keer was alles weg tussen ons, de andere keer hadden we het juist zo fijn.

Het is goed om dat te zien. Want de emdr heeft erin geslagen het afgelopen weekend. Vanaf woensdag is er afstand tussen ons. Ik kan man slecht om me heen hebben. Kan het niet hebben als hij me aanraakt of dicht in de buurt is. Geef hem de schuld van al onze ellende. Zou het liefst hebben dat ik geruisloos verdwijnen kon.
Gisteravond zei ik tegen hem; ik kan mij niets moois meer herinneren van de afgelopen manden. Kun je ze mij vertellen? Hij vertelde ze en ik wist het weer. Maar totaal gevoelloos. Als feiten. Maar ik werd er niet koud of warm van.
Dat vind ik moeilijk. Ik probeer het terug te krijgen door bewust contact te zoeken, tegen hem aan te kruipen. Misschien dat ik het dan weer voel. Maar eigenlijk wil ik zijn nabijheid niet.
Ik lees nu terug en lees dat Anoniempje schreef dat er tijden van afzondering waren waarin ze met haar rug naar man toelag. Dat er dan toch contact was vanaf zijn kant(in je hand knijpen). Zo is het nu bij ons. Man doet zijn best. Dringt zich niet op maar blijft wel dichtbij. Ik wil het graag veranderen. Maar misschien moeten we hier maar even doorheen. Ik hoop zo dat dat warme, liefdevolle van mijn kant weer terug komt. Dat maakt het leven tussen ons makkelijker. Nu wordt alles zo bitter en zo zwaar.
Ik probeer te kijken naar zijn mooie kanten. Maar alle rottigheid dringt zich op.
Vandaag overdag wil ik mijn gedachten verzetten. Afleiding zoeken. We hebben de komende dagen beiden veel afspraken staan. Misschien wel goed; bezig zijn met andere dingen.

De afstand komt ook door een gesprek tussen ons vorige week. Hij heeft met peut over zijn kijk op vrouwen gehad. Dat hij anders wil. Dat hij de onrust kwijt is. Bewust de andere kant opkijkt (letterlijk). Aleen oog voor mij wil hebben. Daarop kregen ze het over hoe mannen kijken naar vrouwen in het algemeen. Peut zegt dat mannen nu eenmaal geraakt worden door vrouwen. Maar dat het erom gaat wat een man daarmee doet. mijn man ging in het verleden ermee aan de haal. Peut heeft erover gehad dat hij nu kan denken: mooie vrouw, leuke vrouw, enz. en dan zichzelf weer op mij kan richten waardoor die andere gedachte snel vervaagt.
Een half jaar geleden had ik hierom kunnen lachen en kunnen denken; prima, mooie vrouwen maar we horen bij elkaar. Ik zie ook weleens een leuke man. That's it.
Maar nu is zelfs die eerste gedachte al een bedreiging; dat hij geraakt wordt door een vrouw. Mijn eerste gedachte was; dan ga ik nu alsnog bij je weg. Want ik wil het niet. Ik wil geen risico meer lopen. Uit zelfbescherming. Volgens man en peut maak ik het nu groter dan het is. Peut zegt dat dat komt door de geschiedenis en door mijn lage zelfbeeld. Geschiedenis van verraad en doordat ik niet zo te spreken ben over mijzelf zijn andere vrouwen snel een bedreiging. Want; mooier, grappiger, liever, leuker dan ik.
Met dat laatste moet ik aan de slag. Zie ik zelf ook wel.

Stip

Het blijft een achtbaan voor je zo te lezen. Aan de ene kant zou je kunnen zeggen dat het niet positief klinkt maar misschien is dit juist de goede weg voor jullie. Hebben wij het vanavond ook over gehad, het verwerken. Bij man blijft dat dus steken waardoor ie toch alsmaar zichzelf in de weg zit. Hij wil niet meer aan de ander denken maar het blijft spoken. Voel me machteloos en hoop dat ie een manier vind om erdoor heen te komen. Aan de goede kant van de tunnel uit te komen zeg maar. En dat kost tijd. Bij jou en bij hem. En ook bij je man en bij mij, maar we hebben zoveel dat zo ontzettend de moeite waard is om voor te vechten.
(zit nog meer in mijn hoofd om op te reageren/te delen maar de energie is even op)
Sterkte stip en ik blijf je volgen.

Hoi Sanne
Effe snel; man had in het begin ook dat zij regelmatig in zijn hoifd zat. Dat haar naam in zijn gedachten was. Hij wilde dit niet en probeerde het te negeren. Ik vond dat heel naar. Zo bedreigend. Peut zei dat het normaal was; het had hem immers zi intensief bezig gehouden. Peut zei ook dat hij zich niet verzetten moest. Ergens niet aan willen denken maakt dat je juist eraan gaat denken. Hij adviseerde het te accepteren en je vervokgens weer te richten op waar je mee bezig was.
Hier heeft het geholpen. Die verliefdheid was rap over.
Ik hoop voor jullie dat man ermee verder kan. Dat het hem niet langer belemmert. Misschien is het jammer dat jullie therapie zo vlot gestopt is. Als ik je verhaal voor de geest haal lijkt het toch of man met meer dingen in de knoop zit.

Sterkte weer.

Stip

Helaas gaat het heel erg met ups en downs, zijn gedachten en humeur. Dat er meer speelt is denk ik ook zo, maar dat is niet iets wat de relatietherapie kan oplossen. Hij weet zelf gewoon niet zo goed wat ie wil, soms. De ene dag gaat het goed en de andere niet. Heb zelf het idee dat er toch echt een midlife crisis in de weg zit. Zijn baan staat ook heel erg op de toch wat ook niet meehelpt.
Deze week gaat het weer best goed. Scheelt mij weer buikpijn. Maar morgen kan ie zo weer een slechte dag hebben.......Hoop zo dat ie het volhoudt om hier doorheen te komen. Want of het nou een midlife of verliefdheid is, in theorie zou de tijd daar een goede invloed op moeten hebben. Samen zijn we denk ik wel goed op weg. Maar hij twijfelt op de 'slechte' dagen heel erg of dat genoeg is. En ik probeer zo erg mijn best te doen om hem te laten zien dat het echt goed gaat komen.......

stip

Pfff ben zo op zoek geweest naar je draadje, Stip. Omdat de starters er niet meer bij staan.
Ik lees niet alles in relaties, maar zocht "het draadje van Stip".
Nu gevonden.
Sterkte met alles. Het blijft moeilijk, maar volgens mij doe je het heel goed.
liefs x

hoe het hier is

Dank je wel Geerke
Het gaat wat beter hier. Ik heb 2x een EMDR behandeling gehad bij onze peut. Ben hier flink van de mik van geweest. Kon de laatste weken man slecht om mij heen verdragen. Vanaf het weekend is er weer een klik. Kan ik haar meer loslaten; ik vond de confrontaties zo afschuwelijk afgelopen weken. Heb haar nu al een paar dagen niet gezien. Man kwam haar wel tegen. Ze negeren elkaar. En dat vind ik prima. Ik word er minder beroerd van. En eigenlijk niet meer bang ofzo. Als hij het beter krijgen kan moet hij maar gaan. In essentie waar, maar ik zou het vreselijk vinden. Er komt wat rust in ons gezin. Tijd voor de kinderen en werk dat veel aandacht vraagt. Dat is fijne afleiding. De komende tijd staan er leuke dingen gepland. Vind ik fijn; weer iets om mij op te verheugen voor ons samen.
Ik kan de klok soms wel vooruit kijken. En soms gaat er zomaar een paar uur voorbij dat ik er niet aan denk. Dat voelt zo goed. Het is dan weer jammer dat ik dan weer geconfronteerd word met haar of andere vrouwen die een rol gespeeld hebben. Wonen hier allemaal in de buurt. Bijna allemaal dan. Soms zeg ik; had je niet via internet een vrouw uit het oostblok kunnen benaderen. We kunnen er gelukkig meestal wel gewoon over praten. Hij legt mij uit dat het de spanning was. Onbegrijpelijk. Vanaf dat alles open ligt, hij alles verteld heeft is die behoefte weg. Moeilijk te bevatten. Ik zie dat hij zijn best doet. Nu eerlijk is. Wat soms niet makkelijk zal zijn. We hebben gelukkig een relatiepeut getroffen die ook met ons apart aan de slag kan.
Sanne, die onzekerheid is soms slopend. Ik ga er echt vanuit dat de tijd in ons voordeel gaat werken. Hoeven we niets voor te doen.

Zie je haar (bedrogen) man nog soms? Hoe staat hij in deze situatie? Waarvan ben je soms bang? Om hem kwijt te geraken? Dat hij weer stiekem gaat doen?
Hij heeft graag spanning in zijn leven. Deze situatie geeft wel heel wat spanning. Het zit nu ook vol met alle soorten emotie, zowel + als- emoties komen rijkelijk aan bod nu. Wanneer deze strijd gestreden is en alles min of meer verwerkt, gaat je man dan zijn pret vinden in een terug minder spannende leefwijze?
Wat ga je doen als hij hierna toch weer zijn nodige spanningen gaat nodig hebben. Kan jij voor een spanningsveld blijven zorgen? Neem je hem zoals hij is met zijn nood aan spanning, ga je hem dat binnen je gezin kunnen geven, het gezin waarbinnen jijzelf blijkbaar wel nood hebt aan een rustig leven. Heb je er als eens over gedacht hoe en wat je gaat reageren als déze storm is gaan liggen en alles meer terug in de oude vorm valt? Hij heeft zeker zijn mooie en sterke kanten, maar de andere genen blijven ook hun werk doen (bij sommigen mindert dat na de penopauze;) Overwint hij dat hierna?

Even van mij af praten

Ja ik zie haar man af en toe. Spreek hem niet. Hij heeft paar maanden terug gezegd dat hij het boek wil sluiten en er niet meer over praten wilde. Dat vond zij moeilijk. Maar ze kent hem ook zo. Mooi makkelijk dacht ik; jij komt er makkelijk van af.
Ik sta anders tegenover haar. Zie haar leugens. En dat maakt me nu -eindelijk- boos. Ze negeert mij. Prima. Maar op het onbeschofte af- dat stoort me dan weer. En vandaag zocht ze mijn nabijheid; ik stond met iemand te praten, ze gaat ernaast staan en neemt het gesprek over. Ik heb haar echt met verbazing bekeken. Een wat bescheidener opstelling was gepast geweest denk ik. Ik kom dan in de verleiding iets stekeligs te zeggen. Maar beheers me; heb er niets aan. Ik wil er boven staan. Lukt meestal goed.
Maar ik wil er niet zo mee bezig zijn. Mijn aandacht richten op onze relatie. Want daar krijg ik wel vertrouwen in. Het is goed tussen ons nu. Als ik enkel naar ons kijk ben ik blij. Zonder verleden en zonder toekomst waar ik mij zorgen om kan maken. Dat geeft mij wel moed. En ik ben er inmiddels van overtuigd dat we het beter gaan krijgen dan voorheen.
Ik ben niet bang dat ik man kwijt raak. zegt ze stoer. Is niet helemaal waar; ik zou het vreselijk vinden als ons huwelijk over zou zijn. Hou zielsveel van hem en denk dat we het samen goed kunnen hebben. Dat is juist versterkt de laatste maanden. Maar ik ben ook niet bang meer om alleen verder te gaan. Heb nu zoveel voor de kiezen gehad; dat zal dan ook lukken. Ik hoop alleen zo dat het de kinderen ook bespaard blijft. Ik wil zo graag dat hun veilige bestaan zo veilig blijft.
En wat die spanning betreft; onbegrijpelijk zoals man een dubbel leven geleid heeft. Ik kan mij er niets bij voorstellen. Het maakt wel dat puzzelstukjes op z'n plek vallen. Z'n depressie, z'n burn out. Ik begrijp nu dat het hem in de greep had. Dat hij zich ervoor schaamde. En dat het dan juist weer mis ging. Een negatieve spiraal. En steeds meer spanning zoeken, risico 's nemen. Daardoor kwam z'n laatste relatie ook uit natuurlijk.
En het is gek; hij heeft dit aangegrepen om schoon schip te maken. Echt schoon schip lijkt het. Vind ik nog eng om te zeggen omdat er toch een klein stemmetje is dat zegt; je weet maar nooit. En met dat hij het uitgesproken heeft is volgens hem die behoefte weg. Heeft hij ingezien wat hij heeft. Heeft hij ingezien hoeveel ik voor hem heb. Dat hij voor mij waardevol is. Dat hij die spanning en erkenning van andere vrouwen niet nodig heeft om iemand te 'zijn'.
hij kijkt met onze therapeut naar zijn motieven. En hoe hij ermee om kan gaan als het de kop weer op zou steken.
Ik las gister dit draadje deels terug. Mijn verhaal lijkt op dat van Anoniempje 2 en op dat van A. Anoniempje 2 zei dat ze de eerste 2 jaar soms niet wist hoe het verder zou gaan met haar huwelijk. Toen dacht ik; ik vertrouw op een goede afloop maar vind het soms nog zo moeilijk. Zal dan wel normaal zijn. En jammer dat ik geconfronteerd blijf met haar. Maar daar moet ik een weg vinden. Zal uiteindelijk wel lukken.
Ik vertrouw er op dat hij niet dezelfde fouten gaat maken als voorheen. Ik hoop maar dat uiteindelijk blijkt dat ik daarin niet teleurgesteld ga worden. De manier waarop hij aan zichzelf werkt en met mij omgaat stemmen mij hoopvol.

En zo gaat het zo'n beetje. Nog steeds op en af maar gelukkig al minder heftig dan in het begin. Ik verheug mij op leuke dingen samen (samen weg, etentje, vrienden bezoek, verjaardagen kinderen enz. ). Omdat dat iets nieuws geeft. Iets zonder dat er allerlei nare associaties zijn. Daar heb ik behoefte aan. Ik kijk nog steeds niet graag terug. Anoniempje ; ik weet dat jij daar een mooie weg in gevonden hebt. ik hoop dat ik over een tijd er ook zo naar kijken kan. Voor nu ga ik het uit de weg. Is het nog te pijnlijk.

Ik lees dat andere draadje hier over die vrouw die spijt heeft van haar scheiding. Dan ben ik blij dat ik die weg niet hals over kop gegaan ben. Uiteindelijk groeien we hier beiden van. Hopelijk dezelfde richting op. Nog wat hindernissen te gaan. De tijd werkt in ons voordeel denk ik. Heb ik soms nodig om mij aan vast te klampen. En soms kan ik het prima zonder allerlei opbeurende gedachten. Fijn om zo even van mij af te praten. Dingen op een rij te zetten.

Sanne, zet 'm op!

Fijn

Fijn om weer een update van je te lezen Stip. En het blijft prettig om overeenkomsten te lezen ook al is ons verhaal voor een groot deel anders.
Ik denk ook dat het goed is dat we er voor zijn gaan vechten. Mijn relatie/gezin opgeven is niet iets wat ooit in mij opgekomen is.
Het vertrouwen begint hier heel langzaam weer terug te komen. Vooral man zit stukken beter in zijn vel en is blij met hoe alles nu loopt. Hij heeft het nog wel moeilijk met alles verwerken maar voelt zich sinds kort weer echt thuis bij ons/bij mij. Dus kleine stapjes zijn het maar we gaan nog steeds vooruit. Af en toe nog wel een dip maar ze worden steeds minder diep.
Ik ben mezelf nog wel heel erg bewust van alle risico's. We moeten wel beide ons best blijven doen. Geen sleur meer, geen opgekropte gevoelens, blijven praten als dat nodig is en soms gewoon even niet.

Over dat terugkijken, dat herken ik ook heel erg. Wil ik voor nu ook even liever niet. Eerst maar eens samen goed vooruit. Zorgen dat dat zwaard van Damocles helemaal weggaat en wegblijft.

Veel plezier met de leuke dingen samen Stip!

sterk zijn

Ik denk dat om het te doen slagen we wel sterke vrouwen moesten zijn. We hadden het kunnen uitroepen wat man had uitgespookt en zouden daarbij dan wel de steun van omgeving gekregen hebben, maar juist door dat niet te doen en verder vooruit te denken hebben we het een kans gegeven en ook onze kinderen er in beschermd.
De mevrouw uit het draadje welke spijt heeft van de scheiding heeft het nog een nieuwe wending willen geven, maar ik denk dat daar de man zelf toch ook nog de persoon is welke daar niet in mee werkt, hij blijft liever van 2 walletjes eten, wil niet voor de 100% voor zijn vrouw en kinderen gaan, dan sta je blijkbaar helemaal in een straatje zonder eind

update

Het is alweer even geleden dat ik hier gepost heb. Ik weet niet meer zo goed wat ik ervan zeggen moet. Ik mis de opbeurende en wijze woorden van Anoniempje en A.
Toppen en dalen. Een golfbeweging. Zo is het. En nu is het gelukkig weer even rustig. We hebben het samen zo goed. We praten veel samen over wat er gebeurd is, over hoe we er nu in staan, wat ons bezig houdt. Depressie van man is als sneeuw voor de zon verdwenen. Hij zit zo goed in zijn vel; daar ben ik zo blij mee. Hij is opgelucht dat hij geen dubbelleven meer leidt. Dat ik hem ken zoals hij is. Dat ik niet weggegaan ben. Die andere vrouw speelt geen enkele rol meer zegt hij. En dat geloof ik eerlijk gezegd ook. We werken beiden hard aan ons huwelijk; hij geeft mij ruimte voor mijn verdriet, hij laat mij zien dat hij weer helemaal voor mij gaat, is ontzettend lief en attent voor mij. Hij laat zien dat hij spijt heeft van zijn daden; kijkt er met afschuw naar terug. Ik kan mijn verdriet en boosheid laten zien, ik doe weer mijn best voor hem, maak tijd en geef hem aandacht. Hij is er weer voor de kinderen. Dat doet mij zo goed. We voelen ons zo verbonden met elkaar.
En dan soms gebeurt er weer wat waardoor ik helemaal van de leg ben; verdrietig, boos, verwijtend. Zo jammer. Maar we proberen het beiden te accepteren. Maar misschien omdat we het zo goed hebben doen die 'dalen' juist zo zeer. Wanhopig ben ik dan.
Vorig jaar rond deze tijd begon hun verhouding. Bij veel dingen denk ik; en vorig jaar...
De ene keer meer dan de andere keer; het overvalt mij soms zo. Ik krijg ook het gevoel van mensen dichtbij dat ze vinden dat ik er nu maar over op moet houden. Dat vind ik moeilijk. Peut en man zeggen juist dat ik het niet weg moet stoppen, beter m'n verdriet/ boosheid kan ventileren (was ik eerst niet goed in)en ik merk ook dat na dagen van boosheid/ verdriet er weer ruimte is. dat het lichter voelt. dat ik bewondering krijg voor man dat hij voor mij en deze situatie blijft kiezen. Dat hij nu niet de makkelijkste weg kiest maar de strijd voor ons huwelijk aangaat. Dat vervult mij met trots en enorme blijdschap! Door de peut zie ik dat ik een enorm negatief zelfbeeld heb. Daar werken we aan. Doet mij goed. En ik straal het vast uit; krijg dagelijks van verschillende mensen (weten niets) complimenten omdat ik er zo goed uitzie. In mijn ogen niks anders dan anders. Volgens man omdat ik meer aandacht aan mijzelf besteed en zelfvertrouwen uitstraal. Vind ik onwijs van. Ik ben ook trots op hoe ik het toch nog toe gehandeld heb. Als ik dit kan en we kunnen dit overwinnen heb ik het gevoel de hele wereld aan te kunnen. Beetje overmoedig word ik ervan; wat kan mij nog gebeuren? (behalve op gezondheidsgebied --> ben nogal hypochondrisch)

Sanne; ik hoop dat het bij jullie ook de goede kant opgaat!

Toppen en dalen?

Nou nou, lieve Stip. Dat noem je toppen en dalen? Ik heb je bericht twee keer gelezen en ik zie dan toch voornamelijk de toppen! Geweldig vind ik het, wat een prachtig bericht. Lees je eigen tekst nog eens, er straalt zo'n blijheid uit. Zoveel moois gebeurt er. Ik ben gewoon helemaal blij voor jullie. Ook de trots op je man is herkenbaar, hij is toch maar mooi niet weggelopen en dat doet hij nog steeds niet ondanks alle shit die je af en toe over hem uitstort. Vaak begrijpen mensen dat niet die niet in hetzelfde schuitje hebben gezeten. Trots op die vreemdganger? Laat het ze niet horen!

Nee, jij gaat nog spijt krijgen als je straks in wat rustiger vaarwater komt Met een vette knipoog natuurlijk want ik ben ongelooflijk blij dat het bij ons nu rustig is en er eigenlijk geen dalen meer zijn. Maar dat betekent dat de toppen ook minder hoog zijn, daar ben ik eerlijk over. Tenminste, daar moet je meer op focussen, in zo'n turbulente periode gaat dat als vanzelf. Elke keer als je weer in de put zit, denk ik nu: hoera! Ik kan weer wat leren. Dat is nu mijn algehele levensinstelling geworden. En dan heb ik het niet over rampspoed die met ziekte oid te maken heeft, dat zijn dingen waar niemand op zit te wachten. Maar voor de rest: als ik me rot voel, of ergens tegenop zie: dankjewel, ik ga ernaar kijken en zien wat ik ervan kan leren.

Ook mijn zelfbeeld was niet al te hoog, ook ik was trots op mezelf dat ik niet ben weggelopen maar dat ik in mezelf heb gezocht en gevonden. Wees maar overmoedig, je verdient het!

Liefs x

Anoniempje2

Ja, nu ik het teruglees zie ik ook heel veel toppen. Gelukkig maar want de dalen zijn er toch ook. En in zo'n dal ben ik soms echt wanhopig. De toppen zijn echt goed. Daar word ik blij van en dat geeft rust. Het maakt dat ik mij sterk voel. Maar de dalen maken ook zoveel weer kapot. Ik merk dat ik - nu ik zelfbewuster word- ook bozer word. Ik heb zoveel boosheid in me. Soms knalt het eruit, smijt ik alles kapot, zeg echt vreselijke dingen. Wil dan ook per direct scheiden. Ken mezelf dan niet. Nu ik terugkijk zie ik dat ik maanden bezig geweest ben ons gezin bij elkaar te houden, mijn man weer voor mij te winnen, onze relatie te redden. En nu gaat het goed, lijkt het veilig. En nu ben ik boos. En ik kan r geen kant mee op. Niet naar hem; want hij is nu anders, doet enorm zijn best. Niet naar haar; zij heeft gezegd dat ze er zo'n spijt van heeft, heeft ervoor gezorgd dat ze op een andere afdeling werkt zodat we elkaar niet meer tegen komen. Dus moet ik vooruit kijken. En dat lukt soms zo slecht; ik kijk achteruit; vorig jaar rond deze tijd dit en dat. Ik herinner me dat jij ergens gezegd hebt dat als je er nog last van had er vaak een andere reden aan ten grondslag lag; dat je niet goed in je vel zat ofzo. Dat herken ik denk ik. Alhoewel die boosheid wel aan de oppervlakte zit; er hoeft maar weinig mis te gaan of ik voel die boosheid weer. (komt er niet vaak uit; 3 keer in het afgelopen jaar. 3x een week of 2 denk ik).
Peut zegt dat het goed is dat ik het fysiek uit. Vind ik moeilijk. Als ik het verbaal tegen mijn man uit heb ik later ook weer spijt. Ik voel me dan zo gevangen. Tot nog toe ebte het na een week of 2 wel weer weg. Het is vermoeiend en het maakt zoveel stuk. Herken jij dit van het eerste half jaar?
Ik zie ook op tegen de komende winter; vorig jaar rond deze tijd begon hun verhouding. Tot mei. Ik probeer me op andere dingen te richten. Soms gaat dat dus heel goed, en dan worde ik direct beloond met een fijne verstandhouding met man en een fijne sfeer met de kinderen. Soms lukt dat helemaal niet en voel ik me schuldig naar man en kinderen. Schaam ik me ook zo voor zijn gedrag (en dat er vrouwen in onze buurt dat weten) en voor het feit dat hij niet genoeg had aan mij. Ook al weet ik dat het een probleem in hem geweest is.
Anoniempje, wil je nog even met me meedenken? Ik heb veel steun van je gehad de eerste maanden.

graag mijn verhaal kwijt

Graag wil ik mijn verhaal opschrijven om het misschien wat van mij af te schrijven. Gelukkig zie ik op dit forum reacties van mensen die er ook voor gekozen hebben om door te gaan met hun relatie na vreemdgaan van één van de partners.
Anderhalve maand geleden ben ik er achter gekomen dat mijn man al ongeveer half/driekwart jaar een verhouding heeft gehad met een andere vrouw, en daar ook verliefd op is geworden.
Al eigenlijk direct, na eerste ontploffing atoombom van mij, hebben we besloten samen verder te gaan, of eigenlijk wordt het dus deels een nieuwe start maken. Je geeft iets goeds niet zomaar op en ik hou nog van hem en hij (op zijn manier?) van mij.
We hebben het de kinderen ook verteld, zodat ze weten waar de spanning thuis vandaan komt. Een mooi moment wel hoe mijn zonen (18, 16 en 14 jaar) mij in de armen vielen en met mij mee huilden. En ieder apart met mijn man een gesprek aangingen.
Ondanks dat het nog heel vers is, hebben we hele goede weken gehad afgelopen tijd. Veel gepraat, meer interesse in elkaar, veel intimiteit (sex ook alweer heel goed, had ik zelf nooit verwacht, of is dit alweer te snel? ik weet het allemaal niet meer). Zoals mijn man laatst zei na een weekend: we zijn in geen 15 jaar zo een goed team geweest. Deze weken geven hoop op groei naar weer een goede relatie.
Onze relatie, voor het vreemdgaan van mijn man, was redelijk (hij zei tegen haar dat hij een goede relatie had met mij, snappen jullie het?), maar inderdaad met een boel verbeterpunten, zoals meer communiceren, interesse in elkaar tonen, samen dingen ondernemen, meer intimiteit. Ik was daar ook mee aan het worstelen, zeker omdat de kinderen zo een beetje de deur uit gaan en we over een aantal jaren weer samen zijn, maar we spraken het niet naar elkaar uit. Het leek ook normaal als je elkaar 26 jaar kent en een druk gezin hebt met 3 kinderen dat er gebrek aan tijd is voor elkaar.
Ongelooflijk pijnlijk dat mijn man dit op deze manier mij heeft duidelijk gemaakt. Mijn hart ligt gewoon in stukken en het doet letterlijk lichamelijk pijn, flink afgevallen (ben nu te mager hoor ik om me heen). De tranen prikken continu in mijn ogen.
Mijn man is nu lief voor mij, maar het is zo ontzettend lastig. Hij is gewoon verliefd op die ander (het steekt ook nog eens dat zij véél jonger is, al maakt dat mij eigenlijk ook weer niks uit). Hij zegt dat hij ook tijd nodig heeft om die verliefdheid achter zich te laten of in een doosje weg te stoppen. Maar het gaat niet zomaar over, dat snap ik, maar dat zou ik wel graag willen zien. De afgelopen goede weken hebben daar wel al in geholpen bij hem geeft hij aan.
Ik geloof wel dat hij echt met mij verder wil, maar het is zo pijnlijk dat zijn hart ook bij een ander ligt. Ik vertrouw hem nu wel, maar tegelijk vraag ik me af of dat terecht is?
Ik wil verder met hem, maar kan ik dit volhouden? Houdt hij dit vol? Is het mijn eigen onzekerheid om hem kwijt te raken dat ik blijf (ik ben een erg onzekere vrouw), kies ik wel voor mijzelf..... juist niet of juist wel omdat ik van hem hou en we altijd een goede basis hebben gehad.
We vinden het beiden leuk om weer ons best te doen voor elkaar, dat is fijn om te ervaren.
Maar hoe raak ik dit nare gevoel kwijt, tijd....? Hoe kan ik het een plekje geven? Hoe krijg ik weer vertrouwen? Hoe kan ik hem 'helpen' haar te vergeten of in ieder geval ook dat een plekje te geven?
Mijn gedachten flitsen van het één naar het ander, wordt er gek van. Hoe heeft hij dit kunnen doen! (ook midlife?), waarom niet aan mij en ons gezin gedacht? al gaan dingen niet ideaal, daar loop je toch niet gelijk van weg? Verliefd worden kan gebeuren, maar waarom niet op tijd een rem erop. vragen, vragen, vragen........
Ik heb het verder niemand vertelt (hij wel aan een vriendin van vroeger, prima), ik wil niet dat mensen hun mening gaan vormen/veranderen over hem/ons.
Een misschien wat heen en weer flitsend verhaal, maar zo gaat het ook in mijn gedachten, zo gaan mijn dagen. Ik tik maar in zoals het nu in mijn hoofd gaat, al weet ik niet hoe ik het allemaal op moet schrijven. Het is teveel die heftige gevoelens nu. De wereld om mij heen staat stil.
In ieder geval goed jullie verhalen te lezen, hoop nog veel positiefs te horen!!!!!

Boosheid

Dag Stip,

Ik heb je vraag wel even op me in moeten laten werken. Veel uit die tijd is echt weg uit mijn geheugen. Aan een kant gelukkig, maar soms ook wel jammer. Zoals in dit geval met jouw vraag, maar ik ben het voor mezelf ook aan het opschrijven en dan is het confronterend dat er zoveel is weggezakt. Ik heb het ook met man besproken. Hij zei laat haar vooral die boosheid uiten en laat haar man er niet van schrikken. Zo hebben wij het inderdaad ook gedaan. Toen we het er over hadden kwam weer naar boven hoe labiel die tijd voelde. Aan de ene kant geweldig contact en veel intimiteit aan de andere kant die enorme woede. En het verdriet wat dan direct naar boven kwam. Juist doordat we zo dicht bij elkaar waren voelde ik het verraad weer extra. En kon ik me niet voorstellen dat hij dat allemaal geflikt had. Het rare was dat mijn gevoel voor hem helemaal niet veranderd was terwijl hij echt helemaal blij was met onze 'nieuwe' relatie. Zo heb ik het altijd beleefd, zei ik dan. Maar later besefte ik me dan natuurlijk dat dit toch anders voelde. Misschien wilde ik het te graag voelen vroeger, toen hij allang geestelijk had afgesplitst.

Wij hebben vooral op rustige momenten (dus zonder dat een van ons boos of gekwetst of gewoon moe van alles was) besproken wat onze valkuilen waren. Mijn boosheid moest eruit en de valkuil was om daar inhoudelijk op in te gaan. Terwijl ik gewoon moest uitrazen en hij er ook in mijn woede voor me kon zijn. Door simpelweg niet weg te lopen, een arm om me heen te slaan of gewoon stil te zijn. Mijn woede mocht er zijn. En niet dat je denkt: ik ben nu wel erg kwaad geweest, laat ik maar weer lief doen anders vindt hij me weer een zeur. NEE! Echt alles voelen, want dan kan het pas verdampen. Ik wilde vaak sorry zeggen als ik weer zo'n uitbarsting van woede, jaloezie, gemene verwijten etc had. Maar dat was toch niet de manier. Geen excuses, gewoon als het over is elkaar aankijken en blij zijn dat het weer over is. Je zegt: het is vermoeiend (ja, dat is het) en het maakt zoveel stuk (nee, dit hoeft niet zie hierboven).

Wat mij de eerste periode heel erg geholpen heeft is mijn energie, twijfels, rondrazende gedachten en opgefoktheid op een andere manier te uiten. Ik ben verschillende (creatieve) cursussen gaan volgen. En heb daar ook tijd voor gemaakt in het dagelijks leven om daar het nodige voor te doen. Een plekje gecreëerd voor mezelf waar ik me terug kon trekken.

Dat jij je schaamt voor zijn gedrag is wel interessant. Ik las dit artikel: http://uvtapp.uvt.nl/fsw/spits.npc.ShowPressReleaseCM?v_id=2492152082920817

Zonder daar nu meteen conclusies aan te verbinden is het goed om je bewust te zijn van het mechanisme. Jij schaamt je voor je man, dat heeft te maken met jouw slechte zelfbeeld en de angst dat het negatief op jou afstraalt.

Werk aan de winkel dus, aan jezelf!

P.S. En werk doe je zo te horen al genoeg. Ik denk dat ik je inmiddels een beetje 'ken' en dat je na lezing van het bovenstaande eigenlijk denkt: pfoeh, ik doe het niet goed. Met werk bedoel ik dus: werken aan je zelfbeeld. Zeg: ik doe het goed en ik kan nog meer leren. Haal jezelf niet onderuit. Wees trots op wat je bereikt hebt!

Hallo fk, even een berichtje van een ervaringsdeskundige

Zo te lezen heb je een aardige wake-up call gehad en je man ook. Pijnlijk maar misschien kan er juist iets heel moois uit voortkomen. Ik raad je aan deze draad helemaal te lezen vanaf het begin want veel van de dingen die worden besproken zullen ook voor jou van toepassing zijn.

Ik wens je heel veel sterkte en als je iets specifieks wilt weten, schrijf het!

Stip en FK

Stip, fijn om een update van je te lezen. Alhoewel er nog een hoop te verwerken is ben ik blij dat jullie er nog steeds samen voor gaan. Het is een rouwproces voor beide, herken ik zelf erg. Ups en downs.......check! Hou vol, doe leuke dingen en gooi af en toe je frustraties eruit. Zo proberen we het hier en dat gaat aardig.

Verder hier nog steeds veel positiviteit. We zijn weer naar elkaar gegroeid, hebben het leuk, geen ergernissen meer over onzinnige dingen, hij is over haar heen (maar denkt er uiteraard nog wel heel veel aan) en nog wel een paar andere positieve dingen. Toch is het nog steeds zwaar. Hij heeft nog regelmatig 'buien' dat ie niet happy is. Heb zelf het idee dat er echt wel iets van een midlife of burnout zit bij hem. Maar hij is al naar een psych en maatschappelijk werker geweest en beide hebben dat niet 'gezien' of iets anders kunnen doen/zeggen waar ie wat aan had. Maar goed, dat was allemaal ervoor. Nu heeft ie zelf het idee dat het vast wel een keer minder wordt. Erg lastig om mee om te gaan. Onzeker wordt ik er gelukkig niet meer van omdat hij al een aantal keer heel duidelijk heeft gemaakt dat ie niet zonder mij en zijn gezin kan en wil. Ook is ie erachter dat als ie wel voor de ander had gekozen hij nu niet gelukkig zou zijn omdat ie ons dan kwijt zou zijn. Fijn dat ie daar zelf achter is gekomen

Zelf heb ik ook nog ups en downs, al zijn die veel milder. Ik merk dat ik nog van alles heb opgekropt wat ik er nog niet uit durf te gooien. Weet ook niet precies wat het is. Ik ben gewoon nog heel voorzichtig en argwanend over de toekomst denk ik. Aan de ene kant ben ik heel blij met onze realtie nu maar ergens blijft er toch iets knagen. De naiviteit is wel definitief weg zeg maar. Als het goed is zal dat met de tijd slijten. Echt een soort rouwproces dus. Volgens mij zijn we aardig op weg........

FK: veel herkenning in je verhaal lees ik. En net als Anoniempje raad ik je aan deze draad helemaal te lezen. Zo'n wake up call als dit kan het begin van een goede hernieuwde relatie betekenen maar dat kost tijd en moeite. En in ons geval moesten we elkaar eerst weer terugvinden voor we verder konden.
Relatietherapie zou ik zeker ook proberen. Wij zijn maar drie keer geweest maar ik vond het erg zinvol.

boosheid

Ik merk dat ik tijd nodig heb om dingen te laten bezinken. Bijzonder dat het allemaal zo herkenbaar is. Denk je dat je in een unieke situatie zit blijkt het niet uniek te zijn. En blijken reacties universeel te zijn.
anoniempje; alles, echt alles, wat je schrijft herken ik. Ik trek mij op aan het feit dat jullie nog bij elkaar zijn en het goed hebben.

"Hij zei laat haar vooral die boosheid uiten en laat haar man er niet van schrikken. Zo hebben wij het inderdaad ook gedaan. Toen we het er over hadden kwam weer naar boven hoe labiel die tijd voelde"

Fijn dat je man meedenkt. Wij doen het net zo. Maar die boosheid ervaar ik als heel akelig. man schrikt er wel van. Hij kent mij zo niet. Voelt zich al zo schuldig en ik wrijf het met mijn boosheid en verwijten er telkens weer in hoe afschuwelijk hij zich gedragen heeft. Hoe hij mij tekort gedaan heeft (en zichzelf, maar als ik boos ben interesseert me dat even helemaal niks. Ik verlies in mijn boosheid de controle over wat ik zeg. Voel me dan zo rot dat ik het liefst hem net zoveel pijn zou doen als hij mij aangedaan heeft. En dat is onmogelijk. Als ik dan uitgeraasd ben en weer tot rede vatbaar ben voelt het zo naar. Ik bied dan m'n excuses weer aan. Hierna vinden we elkaar langzaam wel weer terug en kunnen we het geweldig goed hebben samen. Toch ervaar ik dat mijn boosheid ook weer wat stukmaakt tussen ons. Ga ik met onze peut nog maar naar kijken. Hoe we dit in goede banen kunnen leiden. Die boosheid wordt getriggerd door onnozele gebeurtenissen. Dan word ik er weer mee geconfronteerd (kom 1 van die vrouwen tegen, hij blijft bij een kennisje en haar man een praatje maken - kennisje heeft hij ooit benaderd- onschuldig sms je naar collega; heeft hij benaderd destijds- komend feestje waar die collega ook komt, enz)Vervolgens slaan mijn gedachten op tilt. Word ik verdrietig, boos, voel me vernederd. En ja; ik schaam mij zo dat mijn man dit gedaan heeft. En ja, dat ik blijkbaar niet interessant genoeg was. Dat heeft inderdaad alles te maken met mijn onzekerheid. Want rationeel weet ik dat ik dingen heb laten liggen in ons huwelijk, dat ik fouten gemaakt heb maar dat het eigenlijke probleem in hemzelf zit. En toch slaan mijn gedachten op tilt en gooi ik in zo'n bui alles op 1 hoop; zie je wel - je vond mij onaantrekkelijk, je hield niet van mij, ik ben niet slank en dom genoeg.
Ik werk aan mijn zelfvertrouwen. Het is raar; mensen om ons heen en op 't werk zien mij als een enorm zelfverzekerde vrouw die goed weet wat ze wil. Ze moesten eens weten. Onze peut zegt dat ik dat uitstraal. En dat geloof ik inmiddels ook wel. Anders had ik nooit de functie gekregen waarin ik nu werk. Het voelt ook prettig dat mensen dat idee hebben; veilig ofzo. Maar ik voel me helemaal niet zo. Ik probeer dagelijks positiever naar mezelf te kijken. Te zien dat die broek mij leuk staat - en niet alleen maar die enorme buik of rimpels te zien.Dat ik 20 kilo afgevallen ben van de stress is leuk meegenomen. Maar pfff het is een lastig proces. Het zit verankerd in mijn persoonlijkheid; negatief over mijzelf denken. Ik zie wel dat dat voor man ook moeilijk is. Dat hij mij mooi vindt. En het doet mij goed dat hij het nu vaak laat merken.

"Toen we het er over hadden kwam weer naar boven hoe labiel die tijd voelde. Aan de ene kant geweldig contact en veel intimiteit aan de andere kant die enorme woede. En het verdriet wat dan direct naar boven kwam. Juist doordat we zo dicht bij elkaar waren voelde ik het verraad weer extra."

Ja , zo is het. Labiel. Heen en weer geslingerd worden. Ik zag op tegen de sinterklaas. En ondanks dat hadden we het zo fijn vorige week. Twee dagen heb ik er praktisch niet aan gedacht (niet eerder gebeurd). We waren lief voor elkaar, voelden ons verbonden, seks is goed en frequent. Een continu warm gevoel. Heerlijk. Zo anders dan het geweest is. En dan gister gebeurt er weer wat wat het dan teniet doet. Ineens van het ene op het andere moment is het weer helemaal mis. Daar schrikken we beiden van. En wat je zegt, anoniempje, misschien dat het juist zo hard aankomt omdat het vorige week zo fijn was.
Nu maar weer werken om dat gevoel weer terug te krijgen. We zijn dan allebei moe en wat 'gelaten'. Niks aan.
Ik wil weer trots zijn op wat we bereikt hebben. Wij samen. Me niet laten afleiden door verschillende vrouwen in onze omgeving (is echt moeilijk; in de twee kerstweken ontkom ik er 5-6 keer niet aan of ik word weer met ze geconfronteerd. Ik vind het moeilijk dat zij weten hoe hij was. Ze weten niet dat hij nu veranderd is. Waar maak ik me druk over maar het is belangrijk voor me. Ik wil zo graag een man die voor mij/ons gaat en dat ook aan de buitenwereld laat zien.Ik vul hun gedachten in. Hartstikke fout en belemmerend. Moet ik ook nog wat mee;-( Dat is van belang. Daar ga ik nu dan weer voor. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat hij het op kan brengen, elke keer weer.
Hij zei vorige week heel voorzichtig; (loopt soms ook op eieren, bang dat hij wat verkeerd zegt) 'ik hou zoveel meer van je dan voorheen, ik zie je nu echt. Je bent genoeg voor mij; ik kijk niet meer naar anderen, heb er echt geen behoefte meer aan'. Dat doet me enorm goed. Ik hou me dit voor ogen; begrijp er niets van; als het zo eenvoudig is waarom dan niet eerder gestopt? Waarom dan het zo ver laten komen? Daar kan ik verder niets mee. Ik probeer die gedachten achter me te laten en weer vooruit te kijken. Peut heeft mij het boek ; je gevoel de baas aangeraden. Helpt mij wel echt. Ik leer ervan. Dat is ook wat ik wil. We leren nu samen veel. Nu ik erin zit denk ik vaak; ik had t liever niet geleerd. Maar diep van binnen is dat niet waar; het heeft mij en ons samen nu al veel gebracht.
Dank je Anoniempje. Jammer dat je m'n buurvrouw niet bent; was ons proces misschien al klaar;-)