U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Verder na ontrouw deel 6
Deel 5 had de 1000 bereikt; tijd voor een vervolg draad, deel 6
Verschil Flanagan
Ik vind de door jou beschreven ervaring toch echt wel van een andere orde dan het relaas van Gebroken. De door jou beschreven crisis ligt sowieso enorm gecompliceerd. Ik vind het nogal wat absolute loyaliteit van je man te vragen door te stellen dat hij zich tegen zijn eigen ouders moet keren. In een goed huwelijk kun je het best oneens zijn over de rol die (schoon)ouders in je leven spelen, bijvoorbeeld door zelf het contact met je schoonouders te verbreken en je man ruimte te laten zijn eigen relatie met zijn ouders te onderhouden. Met een minnares werkt dat vanzelfsprekend anders. Ik snap dan ook echt niet waarom een vervelende ervaring met schoonouders hier relevant is eerlijk gezegd.
Gebroken wordt deelgenoot gemaakt van het overspel en in de rol van accepterende vrouw gedwongen. De door haar beschreven ervaring voelt voor mij aan als misbruik. Misbruik van een vrouw die al op haar meest kwetsbaar is. Ik kan met de beste wil van de wereld niet inzien hoe in de relatie tussen Gebroken en haar man een hobbel genomen is. Hij heeft haar alleen nog wat meer beschadigd. Ik denk dat Gebroken meer verdient.
eens met Phryne
Belangrijkste is dat je vrede hebt met je eigen keuze. Ook al is dat in de ogen van anderen misschien niet de meest optimale keuze.
Ik wist ook dat mijn huwelijk niet optimaal was (teveel diepte- en hoogtepunten wat vooral bakken energie kostte). Maar ik was bereid er mee door te gaan tot de jongste jaar of 18 zou zijn. Door onvoorziene omstandigheden (geen vreemdgaan overigens) werden we (en met name ex) gedwongen eerder eens heel goed naar onze relatie te kijken, wat er nog wel en niet mogelijk was. Toen hebben we na paar maanden de knoop doorgehakt. Achteraf een goede beslissing omdat ieder in een rustiger vaarwater kwam. Maar ik weet natuurlijk niet hoe het gelopen was als het nog 10 jaar langer hadden volgehouden.
Donna,
Dat is een beetje moeilijk beoordelen; de beleving van ontrouw bij overspel kan ook variëren. Veelal door verschil in karakter of gevoeligheid persoon.
Maar ik ben ook gevoelig voor zaken die mijn relatie negatief beïnvloeden. Ik heb namelijk al eerder te maken gehad met mensen die mij zwart gingen maken om hun eigen fout te verbloemen. Toen was mijn man een steun zoals je dat in een relatie mag verwachten. Toen zijn ouders twee jaar later eenzelfde aanpak op mij loslieten, snapte ik niet hoe familie je zo kon behandelen. Ze deden daarbij hun hele familie hun verhaal.
Dus ja, het gevoel van eenzaamheid waar bedrogen mensen over schrijven, voelde ik net zo hard. Ook gelieg en ontkenning, ook afvragend of er een gezonde basis is.
Ik heb nooit absolute loyaliteit gevraagd, wel iemand die zei dat hij mij geloofde als zijn moeder een ander verhaal ophangt.
Trouwens, vanmiddag was hij ondanks een nekhernia waardoor hij niet naar zijn werk kan, bij zijn ouders planken en kastjes ophangen. Vijf uur later kwam hij thuis.
Vlak voor vertrek zei man dat hij even bij zijn ouders iets moest opmeten.
Ik ben niet zo’n draak die haar man contact met zijn ouders gaat verbieden. Ik verlang alleen open- en eerlijkheid.
Toen hij terug kwam, vroeg ik of hij het gelukt was en of hij last had van zijn rug.
Ik vind het jammer dat je dit schrijft want je weet niet wat ik heb meegemaakt. Diverse gebeurtenissen heeft mij ook kwetsbaar gemaakt. Alleen kon ik dat met niemand bespreken, zelfs een therapeut vertrouwde ik niet.
Je opmerking : ‘ in een goed huwelijk kun je het best oneens zijn met rol ouders....’. Daarmee suggereer je dat je twijfelt of ons huwelijk dan wel goed was. Dat is hier niet wat speelt. We zijn 27 jr goed met elkaar omgegaan. Ik heb hem altijd alle ruimte gegeven en ik heb zelf jaren met haar een wekelijkse wandeling gemaakt voor haar gezondheid. Alleen dat valsheid tov iemand die hen altijd een warm hart toedroeg, komt keihard binnen. Als een dolk in je rug.
Flanagan
Ik beweer niet dat je niet flink gekwetst kunt worden door schoonfamilie en door het gevoel niet gesteund te worden. Ik suggereer al helemaal niets over je huwelijk. Tenslotte wil ik je echt niet uitdagen tot een wedstrijd wat erger is; een familieconflict of overspel. Dat is persoonsafhankelijk en hangt van de situatie af. Ik zie het belang van de vraag wat erger is en wanneer en hoe dan totaal niet in. Ik zie alleen niet in hoe de ervaring van een ruzie met schoonmoeder en de houding van je man hierin relevant is in dit draadje. Nogmaals, ik vind loyaliteit van een man richting zijn maîtresse (waar Gebroken onder lijdt) echt anders dan die van een zoon richting zijn moeder.
Beleving
Donna, de relevantie heb ik uitgelegd. Het ligt in het gebied hoe je het proces beleeft.
Als je dat niet ziet, daar kan ik niet veel mee.
Misschien kan je het beter begrijpen als je het conflict niet ziet als iets eenmaligs, waar je niet meer aan herinnerd wordt maar als een langdurig proces, net als die onzekerheid als gevolg van overspel. Hierbij niets afdoend aan de emoties van de medeforummers.
Flanagan
Achteraf vind ik dat ik niet zo op jouw persoonlijke verhaal moeten reageren. Jij voelt de overeenkomst en relevantie en daar gaat het om. Dus neem ik mijn reactie terug en hoop ik dat je deze naast je neer kunt leggen.
Excuus
Ik reageerde kribbig. Maar ik vind het ook jammer als ik mij moet verdedigen waarom ik hier meeschrijf, terwijl voor mij ook een rottijd is.
Donna,
Mijn post had jouw reactie gekruist. Maar bedankt voor je reactie.
Vertrouwen wat beschadigt is
Flanagan, omdat mijn schoonvader mede verantwoordelijk is voor het intens lange bedrog van man, alles goed keurden en mij totaal niet serieus heeft genomen ( al die jaren) heeft hij mij net zo hard bedrogen, was altijd een alibi. Ik was vaak bozer op hem dan mijn man, omdat hij net zo vaak heeft gelogen. Wat zeg Ik?
Hij heeft vaker en langer gelogen, en nu nog steeds tegen mijn man.
Dus flanagan, praat me er niet van, schoonfamilie.
Mijn partner haalt nog vaak zijn schouders op omdat hij vind dat ik het contact wel weer op kan pakken.
Dat nooit meer, ik wil niets meer met hem te maken hebben. Dat is een afgesloten hoofdstuk.
Ik verwacht dat hij nog vaak grijs over mij praat, omdat ik hem flink toesproken heb vorig jaar.
De tweestrijd die jou man ervaart, voelt mijn man ook, maar dat is waar ze zelf voor kiezen.
Ik vind het spijtig dat man mij daarin niet erkent en dat is zeer pijnlijk. Dus ik begrijp dat je dat hier deelt, ik heb dan ook heel veel aan je reacties gehad vorig jaar en nog. Vooral de bewoording die je toen gaf heb ik goed in mijn oren geknoopt : je kunt het als een bevrijding van zien!
Een ezel en een steen
Precies Miss,
En dan komt die bekende gezegde weer boven; een ezel stoot zich in het algemeen niet tweemaal aan dezelfde steen.
Dus streven naar een goede balans en tegelijk behoeden voor herhaling.
Ik merk wel dat de buitenwereld (andere familieleden) minder begripvol is geworden.
Ze vinden het lastig te horen als je aangeef liever in de middag op verjaardagsvisite te komen. Ik snap wel dat ze het lastig vinden omdat het tegelijk confronterend is. Maar dan vergeten ze hoe het voor mij is geweest.
Natuurlijk zijn dit ook terugkerende gebeurtenissen in de relaties waar ontrouw plaats heeft gevonden. Het weerzien op verjaardagen legt de lat hoog. Ook zo’n bijkomstigheid waarmee je mag dealen.
Wij hebben hiermee
ook te maken in de familie, maar we hebben een heel duidelijke regel gesteld: wij vieren verjaardagen en andere festiviteiten op 1 tijdstip en dat is het.
Wil je komen, gezellig! Kom je niet, om welke reden dan ook? Jammer, maar wij gaan ons niet in bochten wringen om iedereen op andere tijdstippen nog eens te zien, omdat ze elkaar niet willen tegenkomen. Dat is toch echt je eigen probleem en wij weigeren dit te faciliteren.
Ellendig
Hoi allemaal, ben er weer.
Na een paar dagen rust.
Man wilt niet in relatie therapie. Hij denkt dat ie al weet wat er aan de hand is, en dat zon iemand hem niet kan overtuigen. Koppig karakter.
Na donderdag, hebben wij niet echt meer gehad over de situatie. Ik vind het moeilijk om hem op aan te spreken, terwijl het mij heel erg dwars zit.
Hij zei je kan me verwijten met alles wat ik gedaan heb, maar je kan me niet verwijten door de keuzes die je nu maakt.
Ook loopt Truus te stoken, blijkt uit hun gesprek van donderdag. Dat ik bot deed tegen haar, maar ik heb nooit bot tegen haar gedaan. Ik heb al onze gesprekken nog en hij wou het niet lezen.
Hij gaf aan je wist al dat mijn gevoel ergens anders is, je kan niet zeggen stop het gevoel. Het is er nou eenmaal, misschien met de tijd dat het weg gaat misschien helemaal niet. Jij hebt geaccepteerd om zo te leven, jou keuzes. Ik heb je heel vaak duidelijk gemaakt dat het nu zo is, of je ermee kan leven. Je zei ja en nu twijfel je weer.
En nu dacht ik dat de eerste hobbel weg is, heb ik mijn twijfels. Omdat we er niet over praten. We zwijgen tegenover elkaar.
Liefs
pfff Gebroken
Ik heb echt met je te doen. Het lijkt er bijna op dat je man er op aanstuurt dat jij de scheiding inzet. Dan hoeft hij zich niet schuldig te voelen, want ja, het is jouw beslissing. Dat is een hele onaangename situatie. Ik hoop trouwens heel hard dat mocht het tot een scheiding komen, je man tegenover de kinderen en de buitenwereld niet de "onschuldige" speelt ("ik wilde wel verder maar je moeder niet"). Want dat zou jou bijna nopen om zijn rol naar buiten te brengen. En dat is ook iets wat je niet wilt tegenover de kinderen.
Ik denk dat relatietherapie echt wel nodig is om verder te gaan. Maar het is aan jou om te wegen hoe belangrijk dat voor jullie is. Als relatietherapie niet mogelijk is, kijk dan of je alleen hulp kunt krijgen. Mijn ex en ik hadden in eerste jaar na de scheiding nog een afspraak voor relatietherapie gemaakt (want ook als gescheiden ouders heb je nog een bepaalde relatie). Mijn ex haakte op laatste moment af. Ik ben toen alleen gegaan en heb daar echt nuttige gesprekken gehad en handvatten gekregen zodat ik in ieder geval mijn eigen rol goed kon oppakken (dat is ook het enige waar ik invloed op had)
Hij is tenminste wel duidelijk
Je hebt het ermee te doen. Dit gaat niet stoppen. Aan jou de keuze of je ermee kunt leven, of niet.
Therapie
Hij wil niet praten en hij wil geen therapie. Hij zégt wel dat hij voor jou en zijn gezin kiest, maar waaruit blijkt dat dan precies? Zonder relatietherapie gaat dit nooit werken, denk ik.
Net als Alkes vind ik het erop lijken dat hij hoopt dat JIJ de scheiding inzet, en dat hij er dan zonder schuldgevoel vanaf komt. Niet fraai, Gebroken.
Therapie
Hij wilt absoluut niet in therapie, hij vind het onzin.
Hij praat er niet over omdat ik donderdag aan gaf ik wil er tijdelijk niet meer over praten. Ik kan de schuld over geven, omdat ik zelf niet durf om erover te praten. Maar het betekend niet dat er niks dwarszitten. En voor mijn gevoel is hij heeft een keuze gemaakt om te blijven dus we gaan zwijgend ons relatie “normaal” veder.
Wij communiceren heel slecht, zijn denkwijze en mijn denkwijze botsen elkaar heel erg. Daarom vond ik het wel nuttig om naar een relatie therapie te gaan samen.
Ik heb ook gezegd als wil je dat ik de knoop doorhakt zodat je minder schuldig voelt doe ik het. Voor mij ben je altijd de schuldige die 4 jaar lang een affaire op achter na houd. Dus je kan wel zeggen ik wou het proberen dit en dat. Maar jij had ons allang opgegeven.
Ik weet eigenlijk niet wat ik moet doen meer, wat mij bezielde om te denken dat dit kon werken.
Therapie voor jezelf
Gebroken, als je man dan niks wil, dan zou ik als ze wiedeweerga therapie voor mezelf regelen.
Inderdaad, zelf therapie
Wat een zak hooi, Gebroken. Je kunt niet doorgaan alsof er niks gebeurd is. Dat zou hij wel willen natuurlijk, maar dat kan niet.
Ga zelf in therapie. Zijn gedrag kun je niet veranderen, wel je eigen gedrag. En dan zal hij als reactie vanzelf ook veranderen. Of je daar wat mee opschiet is de vraag, maar steek je energie nu in jezelf.
En soms....
.....moet je mensen gewoon geloven op hun woord. En jouw man, Gebroken, is heel duidelijk geweest: DIT is waar je mee akkoord gaat. Een man die zegt te kiezen, maar niet wil werken aan een herstel van het huwelijk. Die HEEL duidelijk maakt dat zijn gevoel voor jou weg is, en dat zijn hart bij zijn minnares ligt - misschien wel voor altijd.
Daar zit geen woord Frans bij. Dit is wat het is. Geen communicatie, geen spijt, geen therapie, geen wederopbouw.
Wil je zo oud worden?
Gebroken
Ik herken dit, de eerste maanden denderen wij gewoon door. Als een stoomtrein...
Maar Ik ben wel zelf meteen met de huisarts en prof gaan praten want ik zag in dat ik anders door moest gaan. Ik hield vast aan iets ouds, ik wilde terug naar onze oude relatie. Een klein beetje zoals jij denkt denk ik?
Je dacht na deze breuk dat het wel in rustig vaarwater zou komen maar dat is niet zo.
Man zag zijn " fouten" totaal niet. Ik ging gewoon mee met de flow. En als ik er niet over praten dan was het er gewoon niet.
Tot ik na 4 maanden de stoptrein nam.
Hij had nog wel gevoel en heeft zelf de relatie therapie ingezet en de hulp voor zichzelf.
Ik weet nog goed dat we op bed zaten en zeiden, zonder dit stop ik ermee.
Je kunt nog best even in die locomotief blijven zitten, niet om te " niksen " maar om bij jezelf na te gaan wat je nog voelt en wil.
En of er nog iets gaat veranderen bij je man, of je moet het echt niet meer willen en hij niet lief voor je is. Dan weet je over een tijdje wel wat je moet doen.
Heb je mijn tips nog gelezen om jezelf voorop te gaan zetten?
Werk zoeken en hulp. Echt zonder dat blijf je in het zelfde systeem.
Kom Op meid, pak jezelf op. Laat hem zien dat jij goed voor jezelf gaat zorgen !!! En Trek je eigen plan.
Ik word verdrietig van je post. Denk aan jezelf xxx
Laat het bezinken
Ik zou nu even niets doen. Kijken of de man alsnog in actie komt of hoe het gaat verlopen. Heb je op de achtergrond wel al duidelijk voor jezelf hoe of wat, voor het geval het wel tot een scheiding komt? Je hoeft niets te forceren, maar het kan geen kwaad wat voor te sorteren op het gebied van werk en woning.
Weet je wat het wel is...
Mensen die zich laten behandelen als stront, worden ook vaak behandeld als stront. Heel naar, maar zo werkt het vaak wel. Die dynamiek daar moet je uit zien te komen.
Jouw man wil niks meer. Hij is er klaar mee. Hij vecht niet voor jou, niet voor zijn huwelijk, niet voor zijn kinderen. Niks. Ik snap niet waarom hij er zelf de stekker er niet uittrekt. Waar is hij bang voor?
Eens met phyrne
Je hoeft nu even in je relatie niets. En kunt die 100,- per sessie relatie therapie nu in jezelf gaan steken, gebroken.
Laat hem maar eens flink in zijn eigen sop gaar koken als hij zo grillig, nors, en eigenwijs blijft.
Je bent in diepe rouw. Maar ga zelf door met fijne dingen met de kinderen te doen. En voel je vooral niet schuldig tegen over de kinderen, papa heeft tenslotte met een andere mevrouw gekust.
Eerder al geschreven
Helaas verbaast me dit niet, dat de man van Gebroken niet in therapie wil. Ik heb het zelfs vele berichten terug al geschreven. Ik schreef toen ook al dat hij zeker geen boeken gaat lezen. Ik wil mijn gelijk niet halen hoor maar alles duidt erop wat voor type man Gebroken heeft. De laatste posts van Gebroken vond ik weer zo verdrietig. Heeft hij dan helemaal geen gevoel in zijn donder? Moet hij haar nog verder naar beneden trappen? Lieve Gebroken, het is jouw huwelijk maar wanneer je dit toch niet vol kunt houden, weet dan dat je echt alles hebt gedaan en over al je grenzen bent gegaan. Niemand zal jou ooit verwijten maken, je hebt dan gevochten als een leeuwin voor je huwelijk. Petje af.
tja Gebroken
Ik denk ook wel eigenlijk "maar waar kiest de man van gebroken nou eigenlijk voor"? Hij kiest niet voor het huwelijk uit liefde, zegt hij. Heeft hij dan zo'n diepe band band met de kinderen die hij niet wil verliezen?
Het lijkt ook wel, Gebroken, of hij boos op jou is dat jij hem voor deze keuze stelt. Inderdaad zeer manipulatief en passief agressief.
Ik denk, Gebroken, dat het beste wat je nu kunt doen, mede omdat hij ook niet naar relatietherapie wil, je huwelijk als voorbij beschouwen. Niet dat het dat al is. Maar in de zin dat jij helemaal voor je zelf gaat. Neem een voorbeeld aan hoe Miss het doet (hoewel haar man denk ik wel meer gevoel voor haar aan de dag legt).
Maar: doe of je het al alleen doet, ga in therapie of bij iets wat heel goed voor jou is, massage, zingen, mindfulness, waar je ook maar vrolijk van wordt. Maak nieuwe vrienden (ja moeilijk nu, snap het). Richt je op jouw welbevinden en dat van je kinderen. Ga niet meer hard werken of vechten voor je huwelijk. Kies elk moment voor wat jij, gegeven de situatie, het fijnste vindt: gaan wandelen met de kinderen, naar de film etc. Negeer hem gewoon zo veel mogelijk, niet om hem het te laten voelen, maar omdat jouw eigen energie belangrijker is. rek je handen af van je relatie, maar houd de deur een klein beetje open voor mocht hij wel een stap willen doen. Maar ga er niet meer op zitten wachten
En kijk dan wat er gebeurt. Heel misschien komt je man wel los en doet ook stappen naar jou toe. En misschien raak je hem wel kwijt op die manier, maar ja, wat had je dan eigenlijk nog aan/met hem? En op deze manier heb je altijd jezelf nog. T