Verder na ontrouw deel 6

Anoniempje1989

'Ik vraag me af waarom ze dit niet los kan laten ze zegt zelf door spijt en schuld maar ben een beetje bang dat het ook met hem te maken heeft, ze zegt van niet ze wil niks meer met die vent te maken hebben zoals haar woorden zijn.'

'Maar soms denk ik wel eens als het even stil thuis is, zal ze terug denken aan hem?'

Misschien voelt ze aan dat jij het nog niet los kan laten, en blijft ze zich daarom zo schuldig voelen.

Anoniempje1989

Op deze site staat veel hierover geschreven. Met tips voor zowel de bedrogene als de vreemdganger. Dus misschien voor jullie beiden goed om te lezen en dan samen in gesprek daar over te kunnen gaan (Even op de site scrollen tot je het onderwerp wat je bezig houdt, tegenkomt). Het laat je ook dingen van uit het standpunt van de ander, je partner, bekijken.

https://www.relatietherapie-nijmegen.nl/

Loslaten

“Misschien voelt ze aan dat jij het nog niet los kan laten, en blijft ze zich daarom zo schuldig voelen.“

Echt loslaten kan ik het nog niet nee, wat het overigens ook lastig maakt is mijn beroep “chauffeur” dus ik zit uren en uren alleen maar voor me uit te staren, je gedachte heeft alle vrijheid om na te denken.

Rustig is het thuis echter wel, de momenten dat we echt strubbelingen hebben is als we dus seks gehad hebben. Wat voel ik me dan naar zeg.

Ik voel me vaak als een soort verliezer, een verliezer omdat iemand het dus gelukt is om mij vrouw zo ver te krijgen.
Ik voel me ook vaak een ja loser ofzo tegen over de mensen die er vanaf weten, soort schaamte ofzo?

Dat gevoel van schaamte

Ik snap wat je bedoeld, Anoniempje1989!
Dat je je soort van schaamt tegenover de mensen die er vanaf weten, van het overspel in je huwelijk.
Alsof je gefaald hebt om je partner alleen maar oog voor jou te laten hebben. Dat je gefaald hebt om te voorkomen dat iemand je partner zo ver heeft kunnen krijgen dat die seks hebben met een ander niet kon weerstaan. Dat het niet had hoeven gebeuren als je jezelf wat meer "weggecijferd" had, meer aandacht voor de ander had gehad...(onzin natuurlijk, niemand hoeft zichzelf steeds maar weer weg te cijferen in een relatie. Voor ieders behoeftes aan aandacht die je van je partner nodig hebt, dient oog en oor te zijn).

Ja, dat voelt voor mij ook wel eens zo. Zeker in de eerste tijd na het uitkomen van de affaire. Ben toen vaak ook wel heel bang en onzeker over mezelf geweest, omdat mijn man immers voor zichzelf de vergelijking kan maken tussen mij en zijn toenmalige minnares. Dan was ik bang, dat hij liever haar zachte, gave, egaal getinte huid zou willen zien/voelen, liever haar manier van bewegen zou willen voelen, liever zou willen horen hoe zij tegen hem praatte tijdens hun tijd samen tussen de lakens, liever de geluidjes zou willen horen die zij dan maakte, liever haar handen over zijn lichaam zou willen voelen gaan, liever haar lippen op de zijne zou willen voelen, liever haar geur zou willen ruiken, enz., enz.
Maar als ik die dingen mijn goede gevoel en zelfvertrouwen had laten overheersen, had ik geen fijn leven meer gehad. Dus ik liet dat niet groter worden en liet die gedachten ook zo snel mogelijk los. Dat kon ik dan door die angst en onzekerheid met mijn man te delen. Samen praten en huilen. Steeds weer. Soms tot diep in de nacht. Net zo lang en zo vaak als het nodig was om weer rustig te worden in mijn hoofd en hart.
En in de nu ruim twee jaar van alles verwerken werden de tussenpozen tussen die onzekerheid, angst, verdriet, boosheid, pijn en de momenten dat het rustig, goed en fijn voelde, steeds groter en heb ik er momenteel eigenlijk geen last meer van. Al lang niet meer dagelijks, zelfs niet eens meer wekelijks.

Dus geef het de tijd. Jullie zijn heel goed op weg samen. En je vrouw hoeft zich ook niet schuldig te voelen als het eens even goed en fijn tussen jullie gaat. Alsof dat nu niet meer zou mogen.

Je vroeg jezelf ook nog af : "Maar soms denk ik wel eens als het even stil thuis is, zal ze terug denken aan hem?"

Dat zou misschien zo kunnen zijn. Maar dan heus niet op een verlangende manier, terwijl jij daar waarschijnlijk bang voor bent? Dat ze dus misschien stiekem toch ergens verlangt naar hoe het was met die ander samen?
Maar ik verwacht dat dat niet zo is. Dat jij zelf die gedachte in je hoofd haalt. Ik herken dat ook wel.
Bij navraag aan mijn man krijg ik steevast te horen dat hij nooit meer aan haar denkt. Geen mijmerende gedachtes over haar. Omdat hij daar totaal nul komma nul nog behoefte aan heeft.

Belladonna

Precies hoe jij het verwoord zo klopt het ook indd!
De geluiden, het voelen het ruiken enz enz enz!
Ik voel me kwa seks echt enorm minderwaardig, we praten er af en toe indd ook over en hoor alleen maar hij was niks maar dan niks met wat jij bent, en daar moet je dus in geloven anders ga je er op een gegeven moment toch aan onderdoor denk ik?

De schaamte is vooral tegen over vrienden/bekenden die hem ook kennen en of bevriend zijn met hem!
Of de ex collegas van mijn vrouw, mensen die nog wel met hem werken.
Wat moeten ze wel niet over haar denken als ze dan nu nog bij haar gezin leuk loopt bijv met winkelen ofzo, voor mij idee denken ze wat een slet of zo jij bent dus zo makkelijk het bed in te praten of whatever. Allemaal nare dingen.
Ik kan bijna niet geloven dat dat soort mensen denken die zijn sterk, die vechten voor hun gezin!
Zeker de bekenden die wij en hij kennen voel ik dit heel erg.

Laat ze maar

Denken wat ze willen. Het zou hun eens moeten overkomen, dan piepen ze wel anders. En als hun relatie door zoiets op de klippen loopt, dan balen ze achteraf misschien zelfs wel, dat ze niet de motivatie en kracht hebben kunnen opbrengen om voor elkaar te vechten.

En jullie doen dat wél. Proberen er alles aan te doen om samen verder te kunnen gaan. Jullie kunnen dit, omdat het besef er is, dat er nog altijd veel liefde is tussen jullie. Omdat jullie beseffen, dat jullie allebei fouten hebben gemaakt.
Echt, laat ze maar denken wat ze willen. En ben trots op elkaar, om hoe jullie er voor vechten en mee omgaan.

Maar al met al lijkt het me inderdaad wel lastig, dat je mensen tegenkomt, die hem ook kennen/bevriend zijn met hem. Die kijken wellicht met een andere (positievere) blik naar hem (maar denken er ondertussen misschien toch ook wel het hunne van, wat zijn player- gedrag betreft).
Zelfde geldt voor de ex-collega's van je vrouw, die zien hem ook, hebben ook nog met hem te maken.
Die situatie heb ik gelukkig niet gekend en dat zal ook niet zomaar kunnen gebeuren. Die andere vrouw kwam niet uit onze vrienden-/kennissenkring en via werk komen mijn man en zijn collega's ook niet meer met haar in aanraking omdat ze in die tijd via een extern bureau meewerkte aan een bepaald project, en het was een eenmalige samenwerking met dat bureau.
Maar uit een zekere "schaamte" heb ik onze crisis met maar een heel select groepje mensen besproken. Mijn familieleden heb ik er nooit iets over verteld. Enkel mijn allerbeste vriendin en een handjevol collega's. Mijn man heeft het ook alleen tegen een heel goede kameraad, zijn ouders en een collega verteld. En daarnaast met een aantal professionals: zijn arts (ivm de SOA-test) en met de bedrijfsmaatschappelijk werker die hem een tijd gecoached heeft de eerste tijd na het begin van de relatiecrisis.
Het is een intense tijd geweest en er zijn veel emoties en tranen bij aanwezig geweest, maar dat is het zeker waard geweest.

Tijd van het jaar

Ik heb er ook meer "last van" dan normaal. Gewoon af en toe het sombere gevoel wat me met tijd en wijlen eens overkomt. Van het bedrog. De vragen of hij echt eerlijk is zoals hij nu oogt omdat ik dat vroeger ook dacht. Dat bekruipt me momenteel ook zo af en toe.. de gedachte ligt dan minder op mezelf en op het herstel.
Dat laatste stuk. Ik vind het moeilijk, wat ik ook niet anders had verwacht, zoals je veelal leest of hoort.
Maar eigenlijk in zijn algemeenheid in betrouwbaarheid in de mens.

Anoniempje, hier wist ( weet) bijna iedereen het omdat dat een reden was waardoor het uitkwam bij man. Ik kan me jou schaamte exact voor de geest halen. Wat ik op een gegeven moment gedaan had was een kort antwoord geven als mensen steeds bleven vragen. Dat het veel tijd kost ( al hoewel ik in dat wat ik lees je vrouw geloof in hoeveel spijt ze heeft) en ik vaak nog geen antwoord wist. Dat mijn hoofd en hart alle kanten op gingen. Dus daar liet ik het dan ook bij.
Geen lange uitwisselingen van gevoelens en gedachtes, alleen bij profs en twee goede vrienden.

Nu is het helemaal op de achtergrond getreden bij mensen.. op die twee goede vrienden na. Misschien is dat ook een tip voor je, hou het kort tegenover hun. De schaamte gaat dan langzaam naar de achtergrond. En idd laat ze maar praten. Ze staan niet in jou schoenen en die van je vrouw.
Ik denk werkelijk waar zoals het toen in mijn omgeving ging ( dat soort gelijke verhaal wat ik toen tegen je vertelde ) ze echt bedwelmd was van een " magische kracht" vanuit hem.
Ze bestaan echt helaas. En ik hoop dat ze dat gaat verwerken. Dat heeft mij in iedergeval geholpen in het proces, gaan accepteren dat je het niet zag waar je in beland was en " liet " gebeuren.

Je beroep is idd niet bevorderlijk, dat eindeloos staren. Misschien eens wat goede podcast opzetten in de wagen?
Dat doe ik vaak als ik mijn gedachtes even minder goed er vanaf kan halen. Het luisteren naar anderen doet mij dan goed.
Xx

Deze tijd

Helaas, ik heb er bijna nooit meer last van maar gisteren was het datzelfde mistige weertype als toen. En ook deze periode speelde alles zich af, tussen onze trouwdag, zijn verjaardag en de 16e november. Dan heb ik altijd wel een tijd dat ik eraan terugdenk en gisteren zaten de tranen hoog. Brak het dan maar eesn door, dat lucht even op, maar het blijft dan maar hangen. Om later tijdens het koken in woede om te slaan.
Waarom ging er geen alarmbel af bij hem toen ze begonnen te zoenen? Welke idioot stelt dan ook nog voor om naar haar huis te gaan, wat denk je dat je daar gaat doen, theedrinken? En dan anderhalf jaar liegen over de ware toedracht, niks alleen zoenen, meteen seks :-(
Ik doe het nooit, maar nu trok ik een wijntje open in de middag. Bah.
Ik zou het zo waarderen als hij er zelf eens naar vroeg, van goh, het is die tijd weer, heb je er ook last van?
Maar niks.

Puinhoop

Sterkte meis. Ik heb er dit jaar voor het eerst niet bij stilgestaan. Niet dat ik er nooit meer aan denk, de laatste dagen juist weer wel, maar niet op de dag zelf. Dat was tot dit jaar wel ieder jaar een daldag.

Mijn man vraagt er ook nooit meer naar. Maar daar hebben we het wel over gehad. Hij vond en vindt dat lastig, want inderdaad, is het wel het goede moment, en misschien valt het juist helemaal verkeerd. Dus we hebben afgesproken dat het initiatief bij mij ligt. Tenzij hij zelf wat wil bespreken natuurlijk. Maar hij denkt er nooit meer aan. Echt niet. De verliefdheid is voorbij, hij komt haar niet tegen op het werk of zo, hij is ontzettend blij met mij en ons, dus waarom zou hij? Je moet je wel realiseren dat het hem geen trauma heeft opgeleverd zoals bij jou. Dikke kans dat jouw man ook echt niet (meer) aan haar denkt. En de dag dat jij het ontdekte was voor jou een hele heftige traumatische dag, maar voor hem was het dat niet. Dus dat hij de datum niet in zijn hoofd heeft vind ik ook niet gek eerlijk gezegd.

Je hebt een aantal verwachtingen waarin je steeds opnieuw teleurgesteld wordt. De vraag is of je dat je man aan kan of moet rekenen, of jezelf. Spreek het zelf uit, als je ermee zit. Zeg dat je het fijn zou vinden als hij ernaar vraagt. En geef aan wat je van je man verwacht. Een arm om je heen, een knuffel, een excuus. En verwacht niet dat hij daar spontaan mee komt. Niet omdat hij dat niet zou willen, maar gewoon omdat het hele gebeuren voor hem echt heel anders voelt dan voor jou.
En als hij ernaar vraagt, hoe zou je dan reageren? Blij omdat hij ernaar vraagt, of kwaad omdat hij je zo voorgelogen heeft...?

Zere plek

Deze tijd van het jaar laat mij vaak terugdenken aan het halve jaar voorafgaand aan ons huwelijksjubileum, een periode waarin ik me, door bepaalde signalen, steeds vaker begon af te vragen, of mijn man misschien aan het vreemdgaan was. De tijd waarin ik mezelf hardop, ten overstaan van hem, mezelf begon af te vragen of wij ons jubileum nog wel zouden gaan halen, of ons huwelijk nog wel stand zou houden.
Ons huwelijk hield stand en we hebben het heel fijn gehad die dag, maar de affaire hield daarnaast tegelijkertijd ook nog steeds stand. En in de maand november van ons jubileumjaar had mijn man een keer elders in het land werkzaamheden te verrichten, waardoor hij niet thuis zou zijn die avond en nacht. Ik heb toen voor het eerst héél sterk het vermoeden gehad, dat hij die nacht niet alleen was, dat hij een 'liefje' had dat bij hem was... Niet lang daarna is de affaire uitgekomen.

Puinhoop, je schreef:"Waarom ging er geen alarmbel af bij hem toen ze begonnen te zoenen?"

Precies dát... Die gedachte blijft pijn doen, een zere plek...

Ik kan dat maar niet begrijpen. Als ik nou een 'Ka' van een vrouw was; bazig, commanderend, bepalend, kleinerend, kil, ijzig koud en noem maar op, dan had ik het mezelf zelfs nog wel kunnen voorstellen, dat je dan zwicht voor iemand anders, een zachte, lieve, warme, steunende, respectvolle, empathische vrouw. Hetgeen wat hij van mij dus altijd al kreeg. Waarom dan toch de verleidingen van een ander niet kunnen weerstaan?
Omdat "begeerte" niet voldoende in het rijtje voorkwam. Omdat ik niet genoeg lust toonde, te weinig initiatief nam , te weinig liet blijken dat ik zin had in een lekker potje seks met hem. Maar er met mij over praten, dat hij daar juist behoefte aan had, ho maar. Geen enkele keer. En zij voldeed helemaal aan zijn behoeftes. Zij toonde hoe ze hem begeerde, liet duidelijk merken dat ze hem wilde, was altijd geil en nam heel veel het initiatief tot vrijen. En ik thuis maar, naast mijn eigen werk, alle ballen in de lucht houden, hem uit de wind houden omdat hij naast zijn werk en een groot gezin ook nog een pittige studie volgde. Hem altijd daarin steunde, oppepte als het soms wat minder ging, hem liet blijken hoe trots ik op hem was dat hij dit presteerde naast werk en gezin, hem de ruimte en vrijheid gaf om dit te kunnen doen...en hij dus op een gegeven moment danig misbruik maakte van die ruimte en vrijheid door een affaire aan te gaan... En daarmee dus compleet voorbij te gaan aan mij met al mijn goede bedoelingen. Omdat ik door alle omstandigheden even niet ook nog eens steeds een lustige vrouw kon zijn wanneer en zoals hij het wilde en hij zelf bovendien niet open over zijn behoefte eraan met mij praatte.

Zoals ik al zei, dat kan soms nog flink pijn doen. Bah.

Maar

Gelukkig praten we nu wel overal over. Is alles bespreekbaar. Ziet hij het aan me, merkt hij het aan me wanneer ik ergens mee zit. Wat uiteraard meestal met zijn affaire te maken heeft. En dan houdt hij me vast en vraagt me hem te vertellen wat me dwars zit. Dan luistert hij naar me, begrijpt me, troost me, stelt me ook weer gerust.

En ik vind het wel fijn, dat zijn antenne wel dat signaal opvangt. Dat hij me vraagt te vertellen wat er in mijn hoofd omgaat. Dat hij niet wil dat ik het weg stop. Ook al wil ik het zelf niet steeds oprakelen. Afspraak is afspraak, zegt hij dan. Geen aannames, foute overtuigingen en valse waarheden meer. Open en heldere communicatie.

Puinhoop

Wat mij geleerd is bij therapie is dat wat pennestreek zegt.

Vraag je man of hij je een knuffel wil geven en dat je kort aan geeft dat je het even heel erg moeilijk hebt. Dan haal je de scherpe pijn op dat moment er vanaf en als het de dag erna nog steeds het zelfde is vraag je het gewoon weer.

Maar ook ik doe een beetje zoals jou, wegstoppen, voorbij gaan aan het feit dat hij me finaal voor de gek hield en dan komt het als een boemerang terug en voel ik me rot. Want ook ik handel nog steeds zo en deel het nog maar zelden. Ik wil het zelf oplossen omdat ik niet steeds terug wil. Dit is ook een erg duidelijk systeem wat erg ingebakken zit in mij. Dat word met het jaar duidelijker.
Wat ik dan dus doe is hardop zeggen dat ik hartenpijn heb, ik deel het met een hele goede vriendin. Die er altijd voor me is en het begrijpt. Mijn man mist dit stuk ook compleet. Bij hem is alles tiptop. Zo lijkt het dan, en dat is het stemmetje wat ik ontwikkelt heb. Het lijkt, dat zei hij toen ook, dat dacht ik toen ook.
Wat ik mezelf nu geleerd heb is een stukje te gaan lopen op zn moment ( als het een moment is wanneer ik niet kan praten) dat ik mezelf dan heel veel complimenten geef en affirmaties uitspreek. Dat ik mezelf overal mee naartoe neem en goed ben zoals ik ben.

Want wat nou als man aan me voorbij gaat, wat dan? Wat is het aller ergste wat er kan gebeuren vraag ik me dan af?
En eigenlijk is dat niets meer. Ik heb weinig te verliezen ( natuurlijk wil ik hem niet kwijt maar ik ga niet meer door het vuur, het is genoeg geweest, vele grenzen zijn gepasseerd)
Misschien helpt deze gedachte je.

Laat je niet door het angstvirus leiden. Geen idee of deze woorden helpend zijn voor je. Ik ben ook nog steeds zoekende. En ik vind het verdomd lastig!! Maar vooral de teleurstelling die vaak de hoek om kwam had ik last van. Dus ik verwacht nog maar heeeel weinig.

Hier ook even wat minder

Goede avond allemaal,

Deze week pfff wat een ellende geweest, hoop discussies gehad, en een hele verdrietige vrouw!
Ik zie het soms gewoon echt niet meer zitten onze relatie, waar is ons geluk gebleven?
Ik hou zo enorm veel van mijn vrouw, ook na wat er gebeurd is, maar het lijkt soms wel gewoon onmogelijk om haar nog lief te hebben?
Ze doet zo haar best om ons op het rechte spoor te zetten, maar het lijkt mij gewoon niet te lukken, maar ik wil haar ook niet kwijt, kent iemand dit gevoel?
Ze heeft het zo vaak over onze toekomst, hoe het wel zou kunnen wezen en kunnen lopen, ze praat regelmatig over een broertje of zusje voor onze dochter dat dat haar droom is met mij, niet voor nu maar wel voor de toekomst.
Als zei het daar dan over heeft kan ik me er gewoon helemaal niks van in beelden meer hoe dat zou wezen.
Maar waar ik dan wel bijvoorbeeld kippenvel van kreeg is dat ik haar 2 weken geleden een kaartje had gestuurd en heb laten bezorgen op haar vrije dag (gewoon naar ons thuis adres).
Dit kaartje kwam pas eind van de dag binnen toen ik al thuis was, maar mijn vrouw had dus tijdens het boodschappen doen sochtends een kaartje voor mij gehaald, hoe toevallig is dit...

Ik moet ook misschien wel eerlijk zeggen dat mijn ocd weer een loopje begint te nemen met mij, hier heb ik direct voor hulp in geschakeld, morgen heb ik dan ook een intake gesprek bij een specialist.
Soms lijkt het wel of ik het niet meer op het rechte spoor krijg met mijn vrouw door mijn eigen problemen, en dat zou erg jammer zijn.
Uiteraard heb ik 1 ding geleerd van de vorige keer dat is dat ik wel aandacht blijft geven aan haar, het voelt wel heel erg of ik de tijd die we nog hebben enorm koestert.

Ik kan nog steeds enorm slecht omgaan dat de truus hier bewust ons gezin kapot gemaakt heeft, met zijn zogenaamde luisterende oor van hem!!!!
10 jaar lang kennen wij hem, 8 jaar lang ziet hij een gelukkig stel waar hij blijkbaar nooit tussen kon staan tot op het moment onze relatie niet meer lekker liep, toen durfde meneer wel toe te slaan, als een soort wervelwind door ons heen te stormen en gegroet en bedankt.
Soms denk ik hij komt echt de verkeerde nog wel tegen met dit soort praktijken, en soms denk ik waarom ben ik die verkeerde niet?

Nee

Anoniempje1989, doe dat niet. Nooit.
Verlaag jezelf niet door "die verkeerde" te willen zijn die hem wel eens even op een niet mis te verstane manier zal duidelijk maken dat hij beter maar kan stoppen met dit soort praktijken en van andermans vrouwen af dient te blijven.
Ja, het is verschrikkelijk wat hij gedaan heeft, door zo'n misbruik te maken van de situatie en jouw vrouw te verleiden met zijn mooie praatjes, zijn kans heeft gezien en genomen om toe te slaan. Zegt ook iets over die persoon zelf. Feitelijk heeft die ook een probleem met zichzelf, als hij iedere keer erop uit is om dit soort dingen te doen.
Maar het is gebeurd, daar is niets meer aan te veranderen. Helaas precies op een moment dat het even niet zo fijn ging in jullie relatie. Een heel kwetsbaar moment, omdat jullie allebei niet lekker in jullie vel zaten. Focus jezelf daar op. Misschien ben je ook boos op jezelf omdat je op dat moment niet genoeg aandacht voor je vrouw had. Laat dat dan los, projecteer dat niet op die andere man, die zogenaamde vriend van jullie. Aan hem zou ik geen aandacht meer besteden. Verloren energie en moeite, hij is het niet waard. Had hij maar niet moeten doen wat hij gedaan heeft.

Heel goed van je, dat je direct hulp hebt ingeschakeld voor jezelf, nu je bemerkt dat je OCD weer meer begint op te spelen. Dat je nu weet hoe belangrijk het is om de aandacht voor elkaar te blijven hebben en de tijd met elkaar te koesteren. Nog een goede reden om jezelf niet te veel op die ander te focussen.

En nogmaals, het heeft echt ook tijd nodig, Anoniempje1989. Probeer vooral ook te genieten van de mooie dingen die er nu tussen jullie zijn, zoals dat van een kaartje voor elkaar op hetzelfde moment, dezelfde dag. Het laat zo mooi zien dat jullie elkaar (weer) aanvoelen. Het zijn die kleine dingen, speciaal voor elkaar, die zoveel zeggen, waar zoveel liefde uit blijkt.
Sterkte!