Verder na ontrouw deel 5

Pennestreek

Of je er iets achter moet zoeken dat je partner niet zegt "ik houd van je" is nogal afhankelijk van de context. Zei je partner dit vroeger wel? Maakt het voor jou uit of iemand zegt "ik houd van je" of "ik vind je erg leuk, lief, grappig en mooi"?
Ik heb een relatie gehad waarin partner nooit zei "ik houd van je" terwijl ik zeker wist dat hij erg veel om mij gaf en mij absoluut niet kwijt wilde. Ik heb een relatie gehad waarin "ik houd van je" regelmatig werd gezegd en niet alleen maar als standaardzin maar echt gemeend. Maar in diezelfde relatie was ook geregeld sprake van verwijten en wederzijds onbegrip.
Het is dus aan jou om te bedenken welke waarde je er aan hecht, en hoe erg je het vindt als je die woorden niet krijgt. Het lijkt er op alsof het zinnetje "ik houd van jou" een zekerheid betekent die je nog steeds mist in je relatie. De vraag is of je die zekerheid krijgt als je je partner onder druk gaat zetten om "ik houd van je" te zeggen.

Nee, het biedt geen zekerheid nee

Maar vroeger zei hij het wel vaak. Nu dus niet meer. Maar vooral het feit dat ik aangeef hoe ik me voel en wat ik van hem nodig heb om me beter te voelen en hij me dat niet geeft, dat maakt me onzeker en bang. Het is alweer goed tussen ons hoor, en jullie hebben helemaal gelijk, ik maak(te) er teveel van.

Waar ik erg van baal is dat ik nog steeds zo snel overstuur ben. En ik weeet niet wat ik daar verder nog aan moet doen.

Pennestreek

Op gevaar af dat ik een soort psychologie van de koude grond beoefen, het lijkt er op alsof je nog steeds bang bent dat je man weggaat. Misschien niet bewust maar onbewust. Zou het helpen als je bedenkt dat jij je in dat (waarschijnlijk hypothetische) geval ook redt? Dat je eerder hebt laten zien ook alleen verder te kunnen en dat je dan ook tegen je zelf kunt zeggen dat je er alles aan hebt gedaan wat je kon doen.
Als je dat beeld voor jezelf hebt, ben je ook minder bang voor die situatie. En waarschijnlijk gaat die situatie zich helemaal niet voordoen. Je moet vooral oppassen dat je niet in een situatie komt van "de mens lijdt het meest onder het lijden dat hij vreest".

Vraag

"En dan baal ik weer van mezelf dat ik aan al die dingen zo zwaar til en er zo onzeker door wordt."

"Maar vooral het feit dat ik aangeef hoe ik me voel en wat ik van hem nodig heb om me beter te voelen en hij me dat niet geeft, dat maakt me onzeker en bang. Het is alweer goed tussen ons hoor, en jullie hebben helemaal gelijk, ik maak(te) er teveel van."

"Waar ik erg van baal is dat ik nog steeds zo snel overstuur ben. En ik weeet niet wat ik daar verder nog aan moet doen."

Evenzeer als al die jaren geleden, waarin je relatie sterker was dan ooit na de breuk, zoals je zei, zoek je net als toen overal de schuld van bij jezelf en stel je je afhankelijk en dienstbaar naar hem op.

Nu is het weer goed ( wat heeft hij gezegd dan?( het gaat niemand wat aan maar je gooit het zelf open, vandaar toch de vraag)) en draai je het alsnog naar jezelf. Jij hebt er te veel van gemaakt.
Het was iets dat je man na laat, maar het is de schuld van jou. Dat begrijp ik niet. De angst, onzekerheid, het jezelf beschuldigen, het wel dienstig zijn en geven maar niet echt ontvangen klinkt toch niet zo goed ?

Ik hou van je

Mijn man is ook geen mens om dat ooit te zeggen. Mannen in het algemeen niet zo, denk ik. Mijn moeder vroeg het eens aan haar vriend en die zei: "Natuurlijk, anders zat ik hier toch niet?"
Maar als het vroeger wel zo was, snap ik dat je je nu wel eens zorgen maakt. Vooral als je steeds van die ontwijkende antwoorden krijgt. Wat mij ook jeukt, is zinnen als dat je zo positief veranderd bent. Dan denk ik ook wel eens: ja, wie moest hier nou veranderen. Wiens verantwoordelijkheid is het dat je vreemdgaat, die van jou of van mij? Dat afschuiven, dáár ben ik wel klaar mee.
Ik zou er ook van balen dat hij zijn ring niet droeg. Die van mij wou er nooit een, hoewel ik wel heb aangegeven het fijn te vinden als we samen ringen zouden kopen. Ik heb er destijds eentje van mijn zakgeld gekocht.
Hij houdt wel erg van zoenen, gelukkig. Kus bij gedag zeggen hoort er bij, dat mag van mij ook wel vaker.
Minder afhankelijk zijn van hem was een van mijn doelen in therapie en dat is nog niet helemaal bereikt.

Morgen is het precies een jaar geleden dat we de periode zouden afsluiten en hij, na mijn dringende vraag, toch bekende wel met haar naar bed te zijn geweest. Als we er morgen nog op uit gaan, gaan we die kroeg maar weer es opzoeken. Lijkt me wel symbolisch ;-)
Die data zijn voor mij wel belangrijk, al is het vooral de periode in november, toen het allemaal plaatsvond, dat ik het moeilijk heb.
Een lichtpuntje: hij gaat vanavond met mij mee naar een belangrijke gebeurtenis in mijn gemeente. Is de eerste keer. Ik ben zenuwachtig, maar bij dat hij eindelijk eens meegaat.

Ach pennestreek wat fijn

Dat het weer oké is. Je man je min of meer gerust kon stellen.
Wat vragen die ik me afvraag he, want ik voelde net als bobbie, en alkes toch een soort angst ik jou post.
Wat als hij nou toch weg gaat? Wat als hij niet meer door wil met jou? Worden dan je voeten weer onder je uitgeslagen? En als je daarop ja antwoord, is dat dan ook echt zo?

Ik denk het namelijk niet. Wat ik steeds lees is een sterke vrouw. Maar nog te veel aan haar zelf twijfelt. Stop daarmee. Jij mag zijn wie je bent.
What you see is what you get gedachte mag je wel wat meer aan vast houden vind ik :-)
Want in mijn ogen heb je wel zo hard geknokt. Dat je nu best mag denken. Dan gaat hij maar.
Reset die mindknop maar weer eens even. Jezelf neem je uit eindelijk overal mee naartoe. Daar naar waar je ook gaat of komt.

Veel liefs en geniet van het mooie weer.

Kan het zijn

Pennestreek, eerder heb je wel eens gezegd dat je man niet (wist of hij?) van je hield, en geen dingen samen wilde doen. Inmiddels vindt hij je leuk, aantrekkelijk en gedraagt hij zich als een keurige echtgenoot. Zou het dan heel erg zijn als hij niet van je houdt? Je hebt bijna alle vinkjes voor het perfecte huwelijk, alleen de liefde ontbreekt, maar als je daar niet naar vraagt hoeven jullie het er niet over te hebben. Dat wordt dan alleen een ‘probleem’ als de kinderen uitvliegen, wellicht.

Data en liefde

Pfoe, ik zou niet willen dat het zo was als jij beschrijft. Dat klinkt als een verstandshuwelijk. Liefde, respect en vertrouwen is toch wel de basis voor een relatie, niet dan?

Gisteren was het precies een jaar geleden dat hij me uiteindelijk, na mijn vraag, zei dat ze wel degelijk het bed hadden gedeeld. Altijd even om bij stil te staan. Ik had het niet moeilijk gisteren gelukkig, het gaat al beter. Dat dagboek roept inderdaad oude gevoelens op.
Kijken we een Netflixserie waar een dame in speelt die veel op Truus lijkt, steekt het me wel als hij laat blijken haar aantrekkelijk te vinden. Dat prikt dan weer wel.

Miss

Heb je mijn mailtje gekregen?
Liefs Nijn

Ik heb hem ontvangen en gereageerd

@ puinhoop zoals ik het een beetje begin te zien, heeft hij mij niet te veel voor lief genomen?
Ik moest gister wat opzoeken in onze app. Daar kwam ik een tekst tegen in hoeveel ik van hem hield, hoe lief ik hem vond, en zn mooie foto met de tekst : kon ik de tijd maar terug draaien, dit was in 2016. Een jaar daarvoor die zelfde dag gingen wij samen op reis. Het Was een soort herinnering.

En bam daar werd ik weer even wankel...
Het doet mij geen goed terug te kijken. Alleen nog naar nu. Misschien ook een idee voor jou je dagboek te laten voor wat het is...

Pennestreek

Ik neem aan dat die laatste reactie van jou is. Ik begrijp eigenlijk niet zo goed waarom je de relatie zoals Phryne beschrijft zo erg vindt. Ik was in mijn huwelijk wel verder gegaan als het zo was gegaan, zeker zolang de kinderen thuis wonen. Je hebt zelf zo vaak gezegd dat je voor de kinderen alles uit de kast moet halen. Het is misschien niet ideaal, maar dat zijn zoveel dingen in het leven niet.

#509

@Alkes, volgens mij is #509 afkomstig van Puinhoop ipv Pennestreek.

Klopt

Puinhoop gooit de balkjes van namen wel eens door de war, puinhoop waar zit je met je hoofdje?
( grapje hè)
Gaat het wel goed met je?

Xxx

Reactie

Ik was het inderdaad niet, die reactie hierboven, vermoedelijk was het idd Puinhoop die er een puinhoop van maakt 🙃.

Een relatie zoals Phryne die beschrijft, daar zou ik denk ik op zich wel mee kunnen leven, voor de kinderen. Maar dan wel in alle openheid en eerlijkheid. En zonder Truus erbij.

Maar dat is gelukkig niet aan de orde. Ik haal me alleen een paar dagen per maand van alles in mijn hoofd. Kan weinig hebben en raak van kleine dingen (die al dan niet ‘echt’ zijn) al behoorlijk van mijn stuk. Schijnt bij de leeftijd en die tijd van de maand te horen ☹️. Dus we proberen er maar het beste van te maken. Man ook. Het helpt dat dochter er ook flink last van heeft rond haar menstruatie. Niet dat man het dan wel snapt, maar omdat zij ook heftig kan reageren ziet hij wel dat het iets is dat ik niet echt kan beheersen of sturen, ook al doe ik daar erg mijn best voor. Ik weet dat wat ik voel en denk niet klopt, maar dat betekent helaas niet dat ik het uit kan schakelen. Dus ja, het zit echt in mij, niet zozeer in wat man doet of zegt, of juist niet.

Jaja, dat was ik inderdaad

Ja, sorry, ik had al gereageerd meteen erna dat ik het was, verkeerd ingetikt (verkeerde balkje). Ik reageerde op Phryne en Pennenstreek.

Helemaal goed gaat het niet. Hoewel we gisteren te wandelen waren, heel eind met een groep, en ik vanmorgen bedacht dat ik er die dag bíjna niet aan gedacht heb, blijven er werkpuntjes. Ik ben weer aan het groeien en dat haat ik. Moet dus weer minder eten en meer sporten, maar vooral het eten doet het 'm. Door de laatste keer viel ik erg af maar kreeg vitamine B12 tekort, dus het moet wel anders.

Vandaag 12,5 jaar getrouwd. Uit eten met het hele gezin vanavond. Blijft beladen. in dat restaurant vierden we 11 jaar, en op de foto was ik echt enorm afgevallen tov van foto van 10 jaar elders. En nu weer. Ik kan het dan niet vergeten, snap je?

Vergeten hoeft ook niet

maar het moet wel zover slijten dat je er met wat afstand naar kunt kijken, zonder heftige emoties. Dat is bij mij nu meestal het geval. Het blijft naar wat er gebeurd is, en echt vergeten zal ik het nooit. Het blijft een litteken, en een kwetsbare plek. Maar het heeft er wel voor gezorgd dat we allebei beter in ons vel zitten nu, en beter in de relatie zitten. We (oké, vooral man) zijn veel opener over wat we voelen en denken. We zijn een hechtere eenheid dan hiervoor. Ondanks dat ik het soms anders voel.
Vergeet niet, wij zijn hier inmiddels 2 jaar verder. Vorig jaar om deze tijd waren wij ook nog niet zover. Wat belangrijk is, is dat jij stappen blijft maken, blijft groeien. En dat jullie samen ook verder komen, in de therapie en met elkaar.

Enne, gefeliciteerd! Het is toch een mooie mijlpaal om 12,5 jaar getrouwd te zijn. Wel een klein vraagje. Als je jullie 11 jaar daar ook gevierd hebt, en je vindt het (mede daardoor) zelf beladen, waarom kies je dan niet voor een ander restaurant om vandaag te vieren? Naar mijn idee zoek je het zo wel een beetje op...
Misschien kan ik dat soort dingen makkelijker parkeren, maar ik wandel nu nog steeds graag in het bos waar we heel wat zware gesprekken hebben gevoerd. En ik zit ook nog steeds graag op het terras waar hij me vertelde toch al maanden een ander te hebben. Ik laat mijn gevoel daar blijkbaar minder gemakkelijk door beïnvloeden. Als ik wist hoe ik dat deed zou ik je het trucje leren . Maar volgens mij moet je (ook) nog meer geduld hebben met jezelf. En je man met jou. Maar vooral jij met jezelf.

Oh, nog even

Je schrijft: "Helemaal goed gaat het niet". Daar heb ik ook lang last van gehad. Tot ik me realiseerde dat toen er nog niets aan de hand was, er natuurlijk ook dagen waren dat het niet helemaal goed ging. Ruzie over iets, wrijving over iets anders, afspraken anders geïnterpreteerd, iets niet gedaan in huis, noem maar op. Maar toen tilde ik daar veel minder zwaar aan. Het hoort erbij! Maar als je opkrabbelt na een crisis kijk je naar al die dingen met een vergrootglas en analyseer je het tot op de draad. Wat je aandacht geeft, groeit. Niet doen! Onenigheid, irritatie en wrijving hoort erbij. Altijd. Als het maar niet de hoofdmoot in je relatie vormt.

Pennestreek

Hai, even in volgorde reageren: jahoor, onze relatie is ook veel beter geworden inmiddels, al had ik liever gehad dat hij van meet af aan open was geweest en zijn moeites met mij had besproken, en dat we dan in therapie zouden gaan. Dat had me veel verdriet bespaard. Het geeft toch een heel andere lading als je man een ander heeft gehad en dán aankomt met alles wat hij in jou misten waar hij moeite mee heeft.
De therapeute vond zelf notabene dat ik er al verder in was dan de meeste die ze binnen krijgt met dit thema. formeel is het al 2,5 jaar natuurlijk, maar het laatste nieuws, de grote onthulling, is pas een jaar terug dus inderdaad, er is nog meer te doen. Het gaat al veel beter met me, ik treur er nog wel eens om, maar niet meer dat ik kapot van verdriet ben. Soms wou ik zelfs wel dat ik even huilen kon, dat lucht zo op. Dan zit je niet zo met een brok in je keel.

Ach, die plek valt wel mee. De kroeg waar ze met elkaar hebben gezeten, ind ik lastiger. maar het is met alles zo: ze woont aan één van mijn favo wandel/fietsroutes. en die ga ik ook niet mijden omdat zij daar zit, ik wil mijn stad wel terug. Erg vond ik wel dat ze ook op 'mijn' waddeneiland heeft gewoond. Dat gaf ene nare smaak aan onze laatste vakantie.

En je hebt gelijk hoor, dat het nooit helemaal goed gaat. Dat was voor die tijd ook al zo. Ik bedoelde meer dat het met mij persoonlijk niet helemaal goed is: ik ben weer aangekomen door die nare energiedip afgelopen winter. Was zóveel afgevallen! En dan ben ik een beetje bang dat hij dat erg vindt en naar slankere vrouwen ijkt, maar dat is nonsens, want dat was de reden niet voor vreemdgaan.

Zeg, hoe staat het met die ontmoetingsdag? Ik wil wel, maar hoe doen we dat?

Slijten, vergeten

Hier is het nu een jaar geleden dat man zich begon terug te trekken van alles. Met de affaire als dieptepunt. Lastig vind ik. Met dochter is het momenteel stabiel en dat maakt dat er ook weer ruimte komt. Het verdriet slijt. Ook zijn wij samen echt goed bezig. Met therapie. En objectief gezien gaat het ook goed. Maar het gevoel van bedrog blijft me achtervolgen. Het echte vertrouwen is weg. Hoe hard ik ook probeer. Dat blijft heel erg schuren. Man heeft vol vertrouwen in een toekomst samen. Ik blijf twijfelen. Ik wil niet een slachtoffer zijn maar voel me soms nog zo gekwetst. Er is iets helrmaal stuk gegaan. Zo voelt dat voor mij. Het litteken gaat nog steeds open. En ook kijk ik met sommige dingen ineens zo anders naar man. Dingen die ik eerst vergoeielijkte, die kan ik nu soms niet uitstaan. Aan de ene kant ben ik weer mijn sterke oude ik van vokr. Maar wel een stuk instabieler. En dan een opmerking deze week van kennissen: jullie zijn al zo lang samen en zijn zo'n sterk team. Zo( h) echt. Dan weet ik daarna echt even niet hoe ik moet reageren. Ze moesten eens weten.
Zo fijn om hier af en toe nog eens mee te lezen.
Ik kom er alleen niet echt aan toe om te reageren. Maar ik leef mee.

Vertrouwen

Beste Hoedan, dat blijft een symptoom wat heeeeeel lang tijd nodig heeft, vertrouwen weer opbouwen. Geen wonder. Juist degene die je het meest vertrouwde heeft je verraden!
Mijn vertrouwen dat hij niet weer vreemdgaat, is wel groter dan het vertrouwen dat hij ook echt open is naar mij als het gaat om mijn geloofsactiviteit (staat nu op nonactief). maar het is echt mijn respect voor hem wat het ergst beschadigd is. Zo liegen, letterlijk opscheppen over zelfbeheersing en alles, achteraf vinden het netjes gedaan te hebben, dat heeft mijn respect voor hem vrijwel naar het nulpunt gebracht.

Hoedan, dat litteken is nog te vers. Ook bij mij hoor, het kwam zo hard aan, de eerste keer al maar een jaar geleden nog eens, toen ik ook las dat hij vond te moeten kiezen tussen haar en mij (hij kende haar nauwelijks, dus ik had daar totaal geen rekening mee gehouden) en de sex en alles, het heeft echt tijd nodig om te helen.

joh, al reageer je maar kort even, kan het schelen. Je hoort erbij, ik lees je graag hoor en wens jou ook het beste toe.

Wat ik denk

Hoedan en de andere, hoe fijn je het samen ook weer hebt, de goede kanten ziet, de liefde voelt, je gezin niet kwijt wilt. Het nooit meer zo warm word als ooit. En daar genoegen mee moet gaan nemen. Als je het kunt..

Goed, fijn, en vooral niet kwijt willen van wat er wel is je in de relatie houdt. Pijnlijk maar waar.

Zoals een Amerikaanse spreker zegt( die ik soms beluister): wat als je je leven over mocht doen? Wat had je dan meer gedaan? Welke richting ging je dan in. Boeiend en leerzaam om nog beter naar mijn eigen belangen te luisteren.

Miss

Dat wat jij schrijft klopt precies. Iets is er kwijt en komt niet meer terug. En wil en kan ik genoegen nemen met dat wat er over is.
Dat is mijn grote dilemma. Plus dat ik gezien de huidige situatie met oudste kind niet degene kan en wil zijn die het nog moeilijker maakt. Even los van alle andere dingen. Ik ben nog niet zover. En wellicht kan ik er wel genoegen mee nemen. Ik weet ook dat de manier waarop ik er nu in sta veel zegt over mezelf en mijn verleden. En dat vind ik ook moeilijk. Dat is echt lastig. Over mijn eigen schaduw durven kijken. Dat durf ik blijkbaar niet.

Uniek

Hoedan, elke situatie, ook die van overspel, is wel uniek in die zin dat je relatie uniek is, dus echt vergelijken met de zienswijze van een ander kun je niet goed. Miss heeft een man die een notoire vreemdganger is. Waar dat dan ook door komt, het is wel zo. Dat is bij jou niet zo en bij mij ook niet. In die zin vind ik dat je je man en je huwelijk wel een kans moet blijven geven en de tijd moet nemen (al is dat een aantal jaar) om weer beter te worden. En zoals Esther Perel zegt: je relatie zoals vóór het overspel krijg je nooit weer terug. Dat moet ook niet, want dat was juist wat dat overspel een voedingsbodem gaf. Maar het kan wel weer beter worden en in veel gevallen is die beter dan daarvoor. Bij ons is dat zéker het geval.
Hoe graag ik ook zou willen dat dit niet gebeurd was, wij zijn opener naar elkaar geworden, intiemer, doen veel meer samen nu in plaats van vooral hij alleen buiten de deur. En ik ben de laatste tijd echt heel gelukkig, met hem. Dankbaar dat we nog samen zijn. Verwonderd soms zelfs, hoe ik uit al die mannen zo'n betrouwbare, verantwoordelijke man heb kunnen vinden (ik had niet zo'n gelukkige hand van kiezen vóór die tijd).

Natuurlijk hou je symptomen. Nog elke keer als hij later thuiskomt dan verwacht zit ik in de zenuwen dat er ergens een andere dame zijn pad gekruist heeft. Hoe mijn rede ook probeert dit tegen te spreken, het angstige gevoel is er. Dat duurt denk ik heel lang, voordat dat weg is. Zijn mobiel piept. Hij heeft zijn code weer veranderd en vertelt me die niet. Allemaal alarmbellen, maar onredelijke.
Tijd is een toverwoord. En natuurlijk ondertussen regelmatig met elkaar praten, graag samen dingen doen zonder de kinderen, een fijn seksleven onderhouden, vriendne ontmoeten, kortom: jullie band versterken.
Dan kan het echt weer goed worden.
Tenzij het natuurlijk nooit goed is geweest. Iemand anders, Pennenstreek meen ik, schreef dat ook al: de gebruikelijke irritaties komen terug en je kunt de neiging hebben dat allemaal aan het vreemdgaan et wijten, maar dat was er voor die tijd ook al.

Er van uitgaande dat jullie relatie goed genoeg is geweest vóór dit drama, neem ik aan dat ook jullie er bovenop kunnen komen. Maar net als een ziekte wil je meestal te snel. Geduld.

Dat is ook

@ hoedan, je hoeft ook helemaal niets te beslissen. Ik denk dat de tijd het uit wijst, wat je relatie je brengt. Zo zie ik het. Of mijn man het 1x gedaan heeft of 10x bepaalt dat beeld voor mij momenteel niet. Hij is er toe in staat geweest en dat is voldoende voor mij om iets warms, iets onvoorwaardelijks te verliezen.
Dat neemt zeker niet weg puinhoop dat daar een relatie 2.0 voor in de plaats kan komen.
Maar Ik heb het over respect, de kijk op hem, de liefde bedolft met een goude rand, een dikke goude rand, dat komt nooit meer terug. Bij mij.
En dat is wat ik bedoel.
En tuurlijk heeft Esther gelijk. Het is een mega hype, ze verdiend er bakken met geld mee, haar visie. Maar Dat neemt de goude rand, de goude sleutel niet terug. Nu bijna een jaar later, nee geloof ik er niet meer in.
Maar Dat is wat ik vind... En ervaar.
Het zal ook mijn karakter zijn, dat ik normaal deurtjes goed dicht kan trekken. Maar met hem niet omdat we een kind hebben en ik ook voor hem alles op zijn kop zet. Ik denk voor vandaag dat ik dat wel kan gaan zeggen. Mijn vecht lust heeft met het niet kwijt willen van mijn gezin.
Hoop dat de binnenkort startende training me daar nog meer zicht op gaat geven en mezelf.

Oh ja

En ja, nadat ik het gepost had realiseer ik me dat het voor jullie weldegelijk uitmaakt 1 of 10 x...
Maar dit heeft voor mij met de uitkomst ervan te maken. Een volgende keer word einde gezin, einde huwelijk, relatie, of wat voor vorm van 2.0 samen zijn. Dat staat vast voor mij. En natuurlijk moet ik het voor mij zelf verzachten ( puinhoop) anders heb ik geen leven meer, geen bestaan.
Dat is wat het met mij gedaan heeft. Maar ik verander hem niet, ik kan alleen mijn eigen visie in het leven aanpassen.