Verder na ontrouw deel 5

Zo kun je het ook bekijken

Flanagan :-)
Stof tot nadenken.

Of dan die zogenaamde vrienden van je en schoonpa die je op het stadhuis het geluk wensen. Of schoonpa die belt, en zogenaamd interesse in je wil tonen nu man weg is. Hoezo dat?
Je gaf ook geen flikker om mij je schoondochter, correctie de moeder van je kleinzoon toen je wist dat man dit achter mijn rug om deed. Wat boeit jou het hoe met mij gaat. Huigelaars. Ja daarom zou ik wel terug in de tijd gaan. Alles oprakelen. Maar ja wat niet is kan nog komen, ooit komt die dag.
Wat? Die dag is er al geregeld dat ik geen pufje interesse in hem toon. Gebakken lucht is hij voor mij.

Terug in de tijd

Dat is ook erg, als anderen het wel weten en jij niet. Voel je je zo verraden door iedereen! Kan me voorstellen, Miss, dat je even niets van je schoonvader hebben moet.
Miss, soms moet ik puzzelen bij je berichten: ben je nu weg bij je man? Woon je elders?

Flanagan, terug in de tijd is mss wijzer. Maar ik weet dat ik destijds heel vaak geprobeerd heb te praten, we hebben hele gesprekken gehad en hij liet gewoon niet het achterste van zijn tong zien. Wat had ik meer kunnen doen? Ik denk dat hij wel anders zou kunnen handelen, zoals eerlijk vertellen wat zijn moeites waren. Dan hadden we toen in therapie kunnen gaan.

Overigens denk ik dat wraak op die Truus niet nodig is. Ik heb zo'n idee dat ze nog wel eens op de koffie komt. Steeds bezette mannen verleiden gaat een keer tot ellende leiden. En dikke kans dat ze zelf ook eens fiks belazerd word.
Brrr, lelijke paardengebit!

Adem

We zijn tijdelijk zonder elkaar. Ik moet uitzoeken wat ik wil. Wat wil ik met mijn leven, hoe wil ik verder? Zonder dat ik constant in die hang en span diensten bleef hangen die ik deed.
Ik heb al die maanden hard gevochten, en aan mezelf gewerkt.

Hij heeft het de gehele periode over ik, ik, ik, ik en nog eens ik gesproken. Vond het eens tijd worden omdat ook eens te gaan doen.

De gedachte, het verdriet, de boosheid is er nog steeds dagelijks. Maar ik heb even lucht. Pfjeuw. En wat hij doet? Geen idee. Geen zichtop. De eerste weken doodeng en benauwend en nu?
Gewoon zoals het is, toch geen invloed op. Mijn vechtlust is lamgeslagen.. de wil is er nog zeker wel. Maar moet voor nu de focus op mij en kind leggen. Want ik ging er aan kapot.

Miss

Miss, blijf niet te lang vechten. Nu 5 maanden na mijn scheiding, 1 dag voordat de rechtbank een stempel op het convenant gaat zetten, 2,5 maand nadat ze het huis verliet... voel ik me bevrijd. Een nieuwe start zonder de bak met stenen op mijn rug.

Het gezeur in mijn kop over de ontrouw ebt weg, het raakt me bijna niet meer. Ik ben er niet meer dagelijks mee bezig, wat ik ook in de maanden na de scheiding ' gewoon' nog aan het doen was, het vechten om te behouden wat er waarschijnlijk echt niet meer genoeg was, waar het gevoel bij haar ontbrak.

" En wat hij doet? Geen idee. Geen zichtop. De eerste weken doodeng en benauwend en nu?"

Dit dus,.. ik heb me de eerste weken ook nodeloos druk gemaakt om wat zij met wie aan het doen zou zijn. En toen heb ik Facebook een paar weken genegeerd want het maakte me gek, het contact omlaag geschroefd, mijn eigen ding gaan doen,.. en het geluk komt weer terug in mijn leven nu ik het de kans geef.

Blijf vechten zolang je denkt dat dat is wat je wilt, want geen situatie is gelijk aan de mijne, maar geloof dat als je durft los te laten wat je pijn doet, het geluk sneller terug komt dan je denkt als je niet zielig in een hoekje thuis gaat zitten huilen.

Met mij gaat het weer een stuk beter, sneller dan verwacht.

Ik lees nog steeds mee met jullie hier, maar het is 'mijn' onderwerp niet meer echt. Het is een harde maar goede les geweest.

Ja wat JJ zegt

Dat begrijp ik, omdat ik ook uit de relatie gestapt ben, heel goed. Het kan een bevrijding van het wantrouwen en het eeuwig terugkerende verdriet zijn. Weer voor jezelf op pad gaan en niet meer naarstig proberen recht te breien wat krom was. Dat gun ik vaak een ieder in dit draadje.
Blijft dat het ook een moeilijke en zware stap is, dus JJ ik ben blij voor je dat het zoveel beter met je gaat.

Fijn om weer even van je te horen, en vooral fijn om te horen dat het goed met je gaat! Dat heb je wel verdiend. Morgen is het dus echt officieel, dat zal wel een raar gevoel zijn. Maar gelukkig kun je inmiddels die gedwongen nieuwe start wel positief zien.

En toch, blijf niet te lang vechten ... Tja, ik heb volgens velen hier destijds wél te lang gevochten. Maar ik ben nu wel heel blij dat ik dat heb gedaan. En man ook. We zijn er als personen beter van geworden en onze relatie is beter dan hij was. En, we hebben er veel van geleerd en kunnen dat nu weer gebruiken in een situatie in onze omgeving die erg op de onze lijkt.

Je kunt pas achteraf zien of je te lang door bent gegaan of te vroeg bent afgehaakt. En dan nog, het is zoals het is, en je zult (zo werkt je brein nu eenmaal) altijd vooral argumenten vóór je beslissing zien. Net zoals je ex vooral de negatieve dingen zag, waar jij toch echt wel de pluspunten in jullie relatie zag.

Ik weet niet wat ik Miss aan moet raden. Haar situatie is natuurlijk, net als die van Nijn, wel extreem in die zin dat er een verslaving speelt. Dat was bij ons en bij jullie niet het geval. En dat maakt het wel gecompliceerder denk ik. En de kans op succes kleiner.

Pennestreek

Ik heb lang zat gevochten voor mijn huwelijk, achteraf bezien mezelf niet meer echt kunnen zijn. Maar inderdaad, je praat elke situatie goed natuurlijk vanuit het perspectief dat je op dat moment ziet.

Toen, toen ik bleef geloven in het goede dat er nog was, maar worstelde met de effecten van 'een ander' en dat er als een donker wolkje boven bleef hangen, en nu, nu de rust terug is gekeerd, er voorzichtige stapjes een compleet andere richting in worden genomen en het loslaten makkelijker wordt.

Morgen uitspraak, om het definitief te maken moet het nog naar de gemeente, maar dat is een formaliteit. Ik beschouw me al als gescheiden.

Op...en weer neer.

Ik vind het heel erg voor al diegenen wiens huwelijk het niet overleefd heeft. JJ, goed weer wat van je te horen! En vooral fijn dat je er wat los van aan het komen bent.

Wij zijn nog samen, maar echt los of weg is het nog niet. En nu telt mijn maandelijkse gedonder ook mee natuurlijk, het weer is allesbehalve opwekkend, maar zojuist stond ik toch weer in tranen. Wat een egoïsme om zoiets te kunnen doen. en een wake-iupcall benoemen, als positief zelfs. Het had ook best zonder dat drama gekund, gewoon praten verdomme. Therapie nemen. Had me heel wat leed bespaard.
De volgende keer dat we een schop nodig hebben, ga ik zelf wel vreemd

Tranen

Wat er gebeurd is, is niet te vergeten. De herinneringen zitten opgeslagen in je geheugen. Als je die herinnering voelt opkomen, kan je ook een plekje en een moment zoeken voor jezelf waar je je kan overgeven aan die tranen.
Een plekje voor jezelf, een plekje voor je tranen, is niet een bewijs van matige communicatie met je man, maar een moment voor jezelf zonder een ander te hoeven uitleggen waarom je verdrietig bent.

Een moment waarin opgekropte emoties ruimte krijgen. Een huilmoment is ook gezond; wanneer de opgekropte emoties eruit zijn, voelt je hart weer wat lichter.

De bevrijding van de druk op je hart komt door je gevangen voelen in je emoties. Gevangen omdat je de druk voelt op komen maar in belang van lieve vrede de ander niet wenst te confronteren met je emotie alsof er geen herstel heeft plaats gevonden en er weer twijfel ontstaat. Al het werk voor niets.

Tranen kunnen altijd komen, vlak na maar ook jaren later. Je hoeft je tranen niet in te slikken maar kies voor een momentje privé.

Die post kwam wel slachtofferig over. Zo bedoel ik het niet. Als ik wil janken, wil ik niet een getuige uitleg moeten geven waarom ik huil. Dat verhoogt de drempel om opgekropte emoties ruimte te geven. Gewoon een me-time, een momentje voor mijzelf uit boosheid, uit de onrechtvaardigheid. Emoties waar een ander geen fluit mee te maken heeft dat je je eraan toegeeft. Momentje zelfmedelijden.
We zijn nu eenmaal niet van steen.

Ach puinhoop

Sommige dagen lijkt er geen einde aan te komen... steeds weer het verdriet, steeds weer de malle molen aan gevoelens en gedachtes..
Het overdenken van wat er gebeurd is, het voelen van de pijn.
Maar weet dat het ook langzaam weer een stapje is in het hele proces wat je door maakt. Hard huilen mag er ook zeker zijn.
Denk aan jezelf en aan alles wat je wel hebt.

Voor ons vele heel herkenbaar, ik was zelfs de afgelopen dagen aan het overwegen ( nogmaals) een open relatie voor te gaan stellen.
Gewoon omdat ik zo sterk voel dat hij dit leven helemaal niet kan lijden, en ik ergens nog steeds zo gek van hem ben.
Ik totaal die behoefte niet heb maar het verstikkend voelt voor mij hem iets op te leggen wat hij volgens mij helemaal niet kan. We er toch een weg in moeten gaan vinden in ons huwelijk, als we bij elkaar blijven. Maar voor zn huwwlijk, is juist nog meer vertrouwen nodig....
Hoewel hij er sterk bij blijft dit niet meer te willen, heb ik nog iedere dag veel twijfels.

En nu ik het zo post. Er is zoveel kapot miss, wil je dat het nog verder de mallemoeren in gaat..
Want diep in mijn hart heb ik zulke lustgevoelens gewoon niet. Ik vind het ontzettend moeilijk en vele dagen uitzichtloos, zoals vandaag weer.
Gewoon om eens te sparre, en verschillende ideeen open te gooien, ik weet gewoon niet meer wat ik met hem, en met de situatie aan moet.
En scheiden breekt mijn hart nog steeds JJ. Dat is voor mij nog steeds geen optie. Maar wat dan?
Tijd geven... zucht... ik word moe van die tijd. Ik denk toch weer aan de tijdmachine van laatst......
Hele dikke knuffel voor je, puinhoop.

Seks verslaving

Tja door de verslaving is het lastig omdat het zo lang en meerdere vrouwen zijn geweest. En het risico van herhaling.
Ik merk dat ik er momenteel wel redelijk mee kan leven. Ik vertrouw op mijn intuïtie. Ik denk zeker dat ik het zou herkennen wanneer hij terug valt. Als ik naar het nu kijk dan heb ik het heel leuk met mijn man, hij is ontspannen en lief voor mij en de kids. Hij heeft altijd erg veel gewerkt, het werk was er altijd. Nu kiest hij bewuster voor het gezin en werkt 3 dagen per week. Ik merk dat ik meer luister naar wat ik wil en dat voelt bevrijdend. Al met al heeft deze crisis nu al veel opgeleverd. Hoe het in de toekomst gaat weet ik niet, ik ga het zien. Ik weet dat ik sowieso gelukkig ga zijn, met of zonder hem.
Ik vraag mij af of een open relatie geschikt is voor iemand met seksverslaving. Miss misschien kun je het boek over seksverslaving lezen van: van zessen. Daaruit komt naar voren dat de seksverslaving een symptoom is van te weinig zelfvertrouwen. Deze therapeut heeft ook een goede website.

Aankaarten in therapie

Ik vind het wel moeilijk hoor, om een verstandige beslissing te nemen. Enerzijds wil ik niet dat hij zich schuldig voelt, maar aan de andere kant voel ik me soms verre van de heilige die ik zijn wil Dan wil ik kwetsen, wraak nemen, hem de grond in duwen. Dan ben ik boos, op sommige grove leugens, op dat egoïsme, en dan snib ik ook.
Ik heb me voorgenomen de eerstvolgende keer bij de relatietherapie dit aan te kaarten. Wat moet ik met die gevoelens van verdriet, boosheid, wraakzucht? Hoe moet ik dat voor mijn man verbergen, of niet?
Vaak denk ik ook: tja, dit is nu eenmaal de consequentie van je misstap, dat krijg je ervan, ik ben er nog niet klaar mee, dus ik wil dat zinnetje van jou ook niet horen. Hij denkt er nooit meer aan. Ja, makkelijk, denk ik dan, hij heeft alle lol gehad, ik de klappen. Toen ik dat laatst zei, kwam hij nog eens met dat het voor hem heus ook niet makkelijk was. Ja, verdomme, denk ik dan, maar jij koos er wel voor! Ik niet!
Flanagan, ik vind het niet slachtofferig overkomen, hoor. Zo is het: het kan tijden op me drukken en dan ineens komt eindelijk de tranenvloed. Dat lucht even op.
Bedankt voor je knuffel Miss. Kan ik best gebruiken. Ik wil vaak ook niet praten, maar gewoon even dat hij me vasthoudt. Hij hoeft niet aldoor excuses te maken. maar even me de ruimte geven om te rouwen, want dat is het: rouwen om het beeld wat ik had van onze relatie, rouwen om het blinde vertrouwen wat ik kwijt ben, rouwen om mezelf, dei niet was wie ik dacht te zijn. Voor jou is het zoveel moeilijker. Een man die steeds weer de fout ingaat, zou ik niet kunnen vertrouwen. Dan moet je de afweging maken of je dit steeds weer mee wilt maken. Het kantelt je zelfbeeld, haalt je onderuit, hoe hard je ook roept tot jezelf dat hij het is die zichzelf verlaagt, je voelt jezelf ook vernederd.
Me afvragen wat hij met haar besproken heeft, wat voor beeld hij van mij gaf, of hij lelijke dingen heeft gezegd over zo dik, zo weinig ambitie als huisvrouw alleen...en dna bedenk ik me wel weer dat ik dat niet ben, die vrouw die hij mogelijk afschilderde. Dat ik, terwijl zij daar in de kroeg zaten of met hun kopje thee op haar bank, thuis zt in het volle vertrouwen dat hij was waar hij zie te zijn, dat ik zielsveel van hem hield, hem liefhad op alle mogelijke manieren.
Wat een schade richt bedrog aan.
En ik probeer ook wel te zien wat er ten goede is veranderd aan ons huwelijk: we praten meer, zijn intiemer, gaan vaker samen uit, even wandelen samen op zondag, in de zomer vaak samen een paar nachtjes weg en dat is fijn.
Maar wat me heel goed deed laatst, was dat we het hadden over wat als ik vreemd zou gaan. "ik moet er even niet aan denken', zei hij. En ik heb juist altijd gemist dat hij jaloers was. Toen ik vertelde van die ene man voor wie ik een tijdje vlinders voelde (maar hem expres uit de weg ging) zei hij: 'Dat is ook een leuke man.' Wat ik horen wilde, is dat hij ook eens bezitterig uit de hoek zou komen. Wie nooit jaloers is, is nooit verliefd geweest' en dat is pijnlijk.
Liefde is een raar ding.

Puinhoop,

Dat hij niet aangeeft jaloers te zijn, houdt dat niet in dat hij die gevoelens niet heeft.
Het is een door jou gevormde aanname.
Wie zegt trouwens dat hij er nooit meer aan denkt...

Maak een uitdraai van je laatste post en lees deze voor op de eerstkomende sessie bij de relatietherapeut. Misschien dat het voorlezen je kan helpen met afsluiten van een donkere fase.

Je schrijft namelijk ook over je stille behoefte aan kwetsen uit wraak. Maar dat rijmt toch niet met jou! Blijf respectvol naar jezelf; verlies jezelf niet.

Nijn

Dat er redelijk mee kan leven gevoel herken ik wel. Steeds en steeds meer. Ik laat me nu ook niet meer lijden door de boosheid en de angst.
Dus daar ben ik echt in gegroeit. Ik hoef alleen maar mijn intuïtie te volgen idd.
De site heb ik al vaak opgezocht. Het boek lijkt me een goed hulpmiddel. Maar moet je eerlijk bekennen, met een partner die nog steeds niet doorzet in hulp, begin ik er genoeg van te krijgen hem deze stempel te geven. Misschien is het dit? Misschien is het dat? Misschien is hij wel niet goed gehecht, in de basis. Misschien is het wel gewoon een avonturier en is er vorm van verslavingsdrang. Het enige wat ik voor elkaar krijg is relatie therapie. En eerlijk, moet er op dit moment even niet aan denken na een dik jaar worstelen.. ik ben gewoon moe van al die theorieen. Dus ik heb voor nu besloten door te gaan met waar ik energie van krijg. Ik en kind. Hoe egoistisch dat misschien overkomt maar hij doet momenteel maar wat hij niet laten kan, heb er toch niets over te zeggen nu, en of dat me ten goede brengt... dont know...Tja....

Ik hield van ons, ik hou nu van mezelf.

@ puinhoop, verschrikkelijk die wraakgevoelens. Does lief tegen jezelf. Volgens mij ben je veelste hard voor jezelf.

Snap ik

Snap ik dat je daar geen behoefte aan hebt miss, samen in therapie. Zou mooi zijn als hij zelf stappen gaat nemen en verantwoordelijkheid neemt voor zijn verslaving.
Prachtig hoe jij bent gegroeid, niet meer vanuit angst en boosheid handelt. En wat je schrijft ik hield van ons en nu van mijzelf. Dat herken ik ook bij mijzelf, voelt wel bevrijdend ergens. Ik zit nog wel af een toe in de boosheid, angst of verdriet. Maar ik laat het er meer zijn en het gaat wel weer voorbij. Meestal ben ik ontspannen en gelukkig.

Liefde is een raar ding puinhoop. Herken het wel de wraak gevoelens. Ik voel bv ook neiging tot controleren van mijn man. Maar ik bedenk me dan zo ben ik niet en het helpt mij ook niet. Ik probeer me dan te focussen op wat ik nu heb. En wat je schrijft hebben jullie het in het hier en nu heel goed. Af een toe tijd nemen om te verdrieten of boos te zijn snapt jou man wel waarschijnlijk? Mij helpt het dat ik het er laat zijn en ik weet dat het weer voorbij gaat.
Weet niet of het lastiger is omdat mijn man vaker de fout in is gegaan. Hij ziet dat de leugens en de verslaving hem ongelukkiger maakten. Hij geeft aan zich nu veel gelukkiger te voelen. Ik denk dat ik het wel herken als het weer zou gebeuren. En ja dat is het risico maar is dat niet sowieso zo in het leven. En gelukkig heb ik mijzelf altijd bij me :-)

Miss, Flanagan en Nijntje

Flanagan, mijn man zelf zegt er nooit meer aan te denken. Voor hem is alles 2,5 jaar geleden. Voor mij bijna een jaar. Dat maakt ook verschil uit natuurlijk. Op zich positief, dat hij er niet aan denkt, maar hij moet wel begrijpen dat het voor mij langer duurt.
Miss, hoezo ben ik hard voor mezelf als ik die wraakgevoelens heb?
Nijn, fijn dat je de wraak herkent. Ach, ik weet ook wel dat ik er niets mee opschiet. Maar soms schiet door me heen: wat als ze een vriend heeft? Stel dat ze samenwonen, wat prachtig om dan een kaart te versturen, zogenaamd van een man, met de boodschap hoe fijn het was laatst Komt ze in de problemen!
Maar ik weet bijna niets van haar, dus als ze niemand heeft is zoiets heel raar. Ze komt nog wel eens op de koffie.
Komt ook door hormonen hoor, die plotse wisseling. Vaak gaat het best en kijk ik naar het positieve. Maar toch, als we haar ooit tegenkomen, ik weet niet hoe ik reageer. Kans is bijzonder klein.
Ik ben dankbaar dat we er zo goed doorheen zijn gekomen, nog steeds in therapie zijn. Dat is toch veel waard.

Liefde

@ puinhoop ik bedoel het niet negatief. Maar je rouwt om wie je dacht dat je was.
Ik heb bij ontrouw meer : ik dacht dat ik alles had, en dat was wat ik dacht te hebben, en dat ben ik kwijt. Dus kwa leven samen. Maar niet in wie ik zelf ben.

Dat klonk voor mij heel erg verdrietig, jij bent altijd goed zoals je bent onthou dat. Kun je het toelichten? Of bedoel je die donkere kant die hierdoor omhoog is gekomen en waarvan je niet wist dat je die had?
Want dat herken ik zeker wel. De hulk is er niks bij.
Waarschijnlijk bedoel jij het anders dan hoe dat ik het las :-)
Oh en ik weet dat jij niet in het helal geloofd, karma of 't is maar hoe je het beestje een naam kan geven. Ik ben er van overtuigd: jij hoeft geen wraak te nemen. Haar tijd komt nog wel !

@nijn, Dankje voor je mooie post. Het verdriet, de boosheid, het wisselend zich zeker nog af. Maar stukken minder. Goede test voor hoe het zal zijn als hij wel weer thuis komt. Want ik ga dit vast houden zoals ik mij nu voel. En dan weet ik het ook voor mezelf. Wat er naar boven komt of wat het met mijn gestel gaat doen. Maar ik loop weer te hard vooruit. In het nu leven zeg ik steeds tegen mezelf met liefde voor mezelf voorop.

Een ander dan ik was

Het was zo, dat ik zelf wat in een identiteitsconflict raakte. Dat kwam ook doordat hij me dingen verweet die ik zelf absoluut niet zo ervaarde, zoals dingen achter mijn rug doen. En ik zit wat met een uitsprak van hem in die mailwisseling van toen: "Ik had op zoveel manieren wraak kunnen nemen": dat klinkt toch als een doordachte bewuste actie. Kan wel wezen dat ie niet actief op zoek was naar een ander, maar toch klinkt dat alsof hij wel een kans afwachtte om 'het me betaald te zetten', wat hij dan ook dacht dat ik hèm aandeed.
Ik herkende mijn leven gewoon niet meer. De bekende onzekerheid: parallelle werelden, hij die in die twee weken heel andere dingen deed dan ik dacht dat hij deed.
In het boek van Perel las ik ook dat vaak niet een ander gezocht wordt, maar juist een nader ik. En dat was bij mijn man zeker het geval. Die Truus stelde niet zoveel voor, ze was niet mooier ofzo, maar ze bood hem een kijkje op de man die hij vroeger was en dat maakte het aantrekkelijk.
Ik geloof dan niet in karma, maar wat men zaait, zal men oogsten. Zeker als ze de gewoonte heeft om getrouwde mannen te pakken, denk ik dat ze nog wel eens een koekje van eigen deeg krijgt. Ik gun het haar in elk geval van harte :-)
Eerst had k moeite met zijn stelling, dat hij zich ook schuldig voelde tov haar en haar daardoor steeds weer opzocht. Nu bezie ik dat als positief: Hij voelde zich verantwoordelijk, voelde zich ellendig dat hij niet meer voor haar kon betekenen. En dat hij eigenlijk liever was blijven praten ipv zoenen. Hij vindt het ook heel naïef van zichzelf, om haar weer op te zoeken en te denken dat het bij een gesprek kon blijven. Ze wou meer.
Enfin, volgende keer in therapie ga ik dergelijke dingen wel aankaarten, dat van die wraak bv. Wil toch weten hoe dat zit.

Moeilijk

Hoor. Puinhoop.

Dat vind ik echt wel een heel groot pijnpunt. Snap dat dat nog niet klaar is voor jou.
Goed dat jullie nog therapie samen hebben.

Ik word vandaag ook weer letterlijk ziek van mijn verdriet. Dikke vette hoofdpijn. Op zn zonnige mooie dag. En ik kijk naar wat ik wel heb. Maar gadverdamme wat is mijn leven anders dan ik het me ooit voorgesteld had.
Maar goed dat was de black magic die over mij bezit had en nu weg is...

Snelle reactie

Ff een snelle reactie. Niet leuk zo'n moeilijke dag miss. Knuffel voor jou .

Erg hoe ze jou man heeft bespeeld. Ik geloof ook zeker dat ze zichzelf nog gaat tegen komen.
Laatste Truus van mijn man heeft mij steeds zwart proberen te maken richting mijn man. Volgens mijn man is ze het afgelopen jaar minimaal 10 kg aangekomen en ze was al behoorlijk stevig. Ik denk dat ze niet heel happy is, ze heeft het er zelf naar gemaakt..

Puinhoop

Deze was voor jou bedoeld puinhoop Erg hoe ze jou man heeft gespeeld. Ik geloof ook zeker dat ze zichzelf nog gaat tegen komen.

Nijntje

Zonder jou te willen kwetsen, het staat er even los van, maar het viel me op (hoe slecht ik meedoen aan overspel ook vind):

"Volgens mijn man is ze het afgelopen jaar minimaal 10 kg aangekomen en ze was al behoorlijk stevig. "

Zo zwak van je man om dat te zeggen.. Ze was eerst goed genoeg voor hem toch? Hij vond haar stevig blijkbaar zo prima dat hij zijn eigen relatie op het spel zette. Nu om z'n vrouw te lijmen de andere vrouw even zijdelings zwart te maken? 10 kg Nou en? Al stevig nou en?

Hij blonk zelf niet echt uit in schoonheid met zijn capriolen.
Ik snap dat zijn beledigen jou een beter gevoel geeft, ook omdat ze jou zwart wilde maken ; toch ...hij zou het niet moeten zeggen..

Bobbie

Bij een seksverslaving speelt de aantrekkingskracht minder een rol. En hij deelde het met mij omdat ik vroeg hoe ze op hem overkwam. Dat ze lelijk is gaf mijn man een gevoel dat hij het onder controle zou kunnen houden. Ik denk dat het ook iets zegt over zijn zelfvertrouwen.

Grappig

Vind je dat echt heel geloofwaardig klinken?