Verder na ontrouw deel 5

We kruisten elkaar :-)

Goed te lezen! Heel fijn!

In mijn slaap, dromen of nachtmerries gaat hij iedere nacht ( weer )vreemd. Heeft hij berichtjes gewist, zodat ik nergens achter kom. En denk ik als hij het echt wil doen, dan doet hij het toch wel. Ik herken je angst.
Zoals ze tegen mij zeiden bij de kliniek, het is en blijft een verslaafde. Maaaaar gaan wij het patroon herkennen Nijntje. Het gedrag, zijn blik, zijn houding, het gedraai, de vage antwoorden. ik ben daar nu van overtuigd.
Blijf vooral je intuïtie volgen. Ik vond dat eerst vage taal. Maar het is echt zo.

Laatst was ik in een sportschool, op 10 meter afstand stond daar een man te sporten. Het voelde niet goed, hij had een rare blik. Later hoorde ik van een ander iemand dat het een grote oplichter was, en werd uit de sportschool gezet.
Nu doorzie ik veel mensen. Ben altijd op mijn hoede. En dat heeft me veel wijsheid gegeven voor de rest van mijn leven. Ik hoop dat je deze les ook zo kunt gaan zien, hoeveel pijn je nu ook doormaakt.

Eerst waren we onwetend, nu wetend.

Nijntje

Je schrijft: "De vrouw waar mijn man een affaire mee heeft gehad werkt in het zelfde gebouw als mijn man. Ik probeer het los te laten maar blijf het moeilijk vinden. De therapeut zegt dat ik hier geen punt van mag maken, mijn man heeft alleen werkinhoudelijk contact en ik kan hem dat niet verbieden."

Ja dat is natuurlijk zo dat je het hem niet kan verbieden maar ziet die therapeut jou wel in je struggle daarmee? Het is fijn dat je man er zo open over is en dat zal schelen voor je maar het lijkt me ook fijn als je bevestiging van je therapeut krijgt dat dat nou niet bepaald makkelijk is voor je. Ook al is het uit seksverslaving geweest, als je eenmaal intiem contact met iemand hebt gehad is er voor een volgende keer een lagere drempel. Goed dat je man er aan werkt.

Verbieden

"De vrouw waar mijn man een affaire mee heeft gehad werkt in het zelfde gebouw als mijn man. Ik probeer het los te laten maar blijf het moeilijk vinden. De therapeut zegt dat ik hier geen punt van mag maken, mijn man heeft alleen werkinhoudelijk contact en ik kan hem dat niet verbieden."

Dat vind ik een hele rare uitspraak van die therapeut. Om te beginnen mag jij verbieden wat jij wil en is het aan je man wat hij daar mee doet. Daar moet een therapeut zich buiten houden. Ten tweede, als jij bij je man aangeeft dat jij het niet trekt dat hij met zijn Truus samenwerkt dan is dat jouw goed recht. Iemand die dat veroordeelt heeft totaal geen idee wat vreemdgaan is en wat het kan kapot maken. Als jij zegt tegen je man dat je niet wil dat hij nog met haar werkt dan is het ook weer aan je man wat hij er mee doet. Als hij weet dat jij enorm zit met het samenwerken en daar niet naar handelt kun jij je conclusies trekken.
En ten derde, mijn eigen ervaring is dat het niet werkt. Mijn man bleef in de vereniging waar de Truus ook rondliep en binnen de kortste keren was het weer dikke mik tussen die twee. Er was tenslotte ook een reden waarom ze voor elkaar vielen en elkaar regelmatig zien activeert die belangstelling constant.

Dacht hetzelfde

"De therapeut zegt dat ik hier geen punt van mag maken, mijn man heeft alleen werkinhoudelijk contact en ik kan hem dat niet verbieden."

Wat een mafkees, jou nog even voorschrijven hoe jij ergens over moet denken en wat je wel of niet moet doen of toestaan.
Dat volg je vast niet op, toch?
Je mag daar gewoon korte metten mee maken he, je mag tegen de therapeut ingaan hoor.

Alison

Vind jij echt dat een vrouw een man kan verbieden met een collega te praten?
Zou ik als werkgever niet blij van worden en als het het werk zou verstoren zou ik de tortelduifjes er allebei proberen uit te gooien. Prive-liefdessores doe je maar lekker thuis.

Ook als vrouw vind ik het raar. Mijn man kan mij niks verbieden en ik kan hem niks verbieden. Wij zijn gelijkwaardig, hij is niet de baas en ik ook niet.

Verbieden

Als mijn man vreemd gaat vind ik dat ik alle recht van de wereld heb om te eisen dat hij de Truus niet meer ziet en spreekt. Als mijn man het daar niet mee eens is kan ik daar mijn conclusies uit trekken. Maar een vreemdganger heeft z'n rechten wel verspeeld en zou zich alle moeite moeten geven om de bedrogen vrouw tegen moet te komen als hij tenminste de relatie wil redden.

verbieden of niet

Het gaat bij Nijntje er toch om dat de therapeut niet honoreert hoe moeilijk het voor haar kan zijn dat manlief nog steeds degene met wie hij vreemd ging tegen moet komen. Het lijkt me vreselijk voor haar daar op dagelijkse basis mee geconfronteerd te worden.

Verdriet en angst wat toch steeds weer terug komt

Ik ben hier al een mooi tijdje niet geweest, afgezien dan van de reactie op JB 3 januari en op JJ, maar heb behoefte toch even weer wat met jullie te delen, omdat jullie weten hoe het voelt.
De laatste tijd komt het steeds terug, de pijn van toen, zeker als ik de kant van haar huis op fiets. Ik moet nu eenmaal nogal eens in die hoek van de stad zijn, en alle routes die haar kant op gaan herinneren me eraan en doordringen me even van dat gevoel. het is wel eens een tijd minder erg geweest, maar is weer terug. Helaas weet ik ook wel hoe dat komt.
Vorige week zaten we samen in de kroeg en gooit hij er ineens uit dat ik helemaal geen rekening hou met zijn gevoelens, en doelde dan vooral op mijn 'geloofsactiviteiten'. Nu moet je weten dat we in therapie overeengekomen zijn dat hij moeite had, o.a., met het feit dat hij als kostwinner die dingen faciliteerde, voor zijn gevoel. Waarop ik hem toen vroeg of hij er minder moeite mee zou hebben als ik ook een baantje zou zoeken. Dat zou zeker het geval zijn. In relatie-therapie hebben we dus de afspraak gemaakt, tenslotte, dat ik een baantje zou zoeken om ook wat geld in te brengen, dat hoefde niet eens zo veel te zijn, en hem intussen op de hoogte zou houden van wat ik deed op geloofsgebied. (Doorgaans is dat niets meer dan de gebruikelijke routine.) Hij zou dan zelf ook transparant zijn in zijn gedachten en gevoelens daaromtrent en het niet weer zover laten komen dat hij alles opkropte en dan ineens vreemdging, zoals dus twee jaar geleden is gebeurd.
Nu gooit hij me dus in de kroeg vorige week ineens voor de voeten dat ik gene rekening hou met zijn moeite en gevoelens en dat dat me niets kan schelen. Nogal een beschuldiging! En er achteraan het verwijt dat hij altijd het gesprek er over openen moest en dat hij vond dat het leek alsof de relatie-therapie voor niets was geweest.
Na de eerste ontreddering van die avond begon ik ook kwaad te worden en verontwaardigd. Ik heb namelijk mijn deel van de afspraak gehouden: een baantje gezocht en gevonden, hem precies op de hoogte gehouden van mijn activiteiten en zelfs meermalen het gesprek geopend over onze, de laatste paar maanden, veranderde relatie (veel afstandelijker). Hij op zijn beurt houdt echter het gesprek steeds af, roept dat het niet nodig is om meer te praten over wat ik doe (hoewel de therapeute ons de opdracht had gegeven het een paar maanden zonder haar te proberen), zegt op mijn aandringen overal open en eerlijk over te zijn, wat hij denkt en voelt. En dan komt hij nu ineens, maanden later, met zo'n verwijt.
Dus ik ben weer goed uit het veld geslagen. Wat voor nut heeft een afspraak als hij er eenzijdig op terugkomt? Niets vertellen en dan ineens zo'n beschuldiging, terwijl hij me niets heeft verteld van zijn gevoelens, dus ik daar ook geen rekening mee kon houden?

Op deze manier heeft hij dus weer precies dezelfde situatie gecreëerd die er was voordat hij vreemdging. Binnenvetten, mij een heel ander beeld voorspiegelen van zichzelf, totaal niet transparant zijn en dan klagen dat we weer uit elkaar groeien. ik word er wanhopig van! Wat kan ik meer doen dan afgaan op wat hij me vertelt?
Van de zomer, toen het nog heel goed ging tussen ons, zei hij ook al bang te zijn dat zo'n situatie zich nog eens zou voordoen. En ik zei dat dat natuurlijk helemaal niet hoefde te gebeuren, als hij maar op tijd aan de bel trok en zijn mond opendeed, in plaats van eerst vreemd te gaan en dan achteraf klachten neer te leggen. Je moet me wel de kans geven, tenslotte.

Enfin, ik ben weer een kwetsbaar windvaantje, wat dan weer boos is, dan weer intens verdrietig, dan weer bang voor een scheiding, alles door elkaar.
Dat wou ik even met jullie delen, juist omdat jullie waarschijnlijk de enigen zijn die precies weten hoe het voelt.

Terug naar de aanpak van de therapeut

Hoe deed de therapeut dat, jullie aan het praten krijgen? Praten dus, geen verwijten maken. En hoe ging dat van de zomer? Probeer die techniek terug te pakken. Na verloop van tijd glijd je namelijk toch weer in oude patronen. Dat hoort erbij. Wat je in de loop van jaren als gewoonte hebt ontwikkeld buig je niet in een paar sessies met een therapeut blijvend om...
Dus, geen paniek, gewoon de theorie er weer even bij pakken en opnieuw beginnen.
En als dat samen niet lukt ga je dus weer terug naar de therapeut.
Kun je tegen je man zeggen dat je hierdoor weer bang bent voor een scheiding, alsnog? En dat je boos en verdrietig bent? Of is hij niet bereikbaar voor je nu? En andersom? Kun jij luisteren naar hem? Want dat hij het gevoel heeft dat jij geen rekening met hem houdt is natuurlijk wel zijn werkelijkheid, en daar zul jij ook wat mee moeten. Communicatie gaat 2 kanten op...

Jammer he, dat het zo'n golfbeweging blijft. En ja, ik herken de paniek. Ben zelf ook even niet het toonbeeld van stabiliteit, al heb ik er niet zo'n duidelijk aanwijsbare oorzaak voor. Ik doe trouwens meer zoals je man. Ik deel lang niet al mijn twijfels en angsten met man. Geen zin in, het is dan al gauw zo'n negatief gesprek, en het gaat eigenlijk best goed. Maar ja, die pijn en twijfel bouwt dan soms wel op, en breekt eruit op het moment dat er een druppel de emmer doet overlopen. Terwijl man zich dus totaal niet bewust was van die emmer, en dus nogal overvallen wordt. Dat was dan achteraf toch niet zo handig. Ik probeer daar nog steeds mijn weg in te vinden, niet alle kleinigheden breed uitmeten, en toch voorkomen dat ik ineens overloop. Blijft lastig.

Puinhoop

Kan me je verhaal nog erg goed herinneren, ik kwam hier " net " kijken toen je nog best actief posten ( zn 9 mnd geleden )
Wat ontzettend verdrietig, maar vooral om weer uit het veld geslagen te lezen dat hij terug valt in een oud patroon..
Maar herken het wel. Het niet steeds op willen rakelen, delen van gedachtes. Het maakt je zo moe als partner...
Maaaaar je hebt er recht op ! Je hebt je suf gevochten en nog. Dan moet hij met je praten !
Dat is de enige remedie en ik ben er van overtuigd dat 1 van de 2 dit altijd meer doet binnen de relatie..

Maar ja daar koop jij nu niets voor en word steeds geconfronteerd met de wel bekende pijn, die ook ik nog steeds iedere dag voel. ( nog werkzaam met 1 collega en god weet wie nog meer )

Je kunt er helaas niet inkijken..

Hoe is het met jezelf? Zorg je goed voor jezelf? Buiten je huwelijk om?
Als je goed naar jezelf kijkt, heb je zelf ook een andere houding. Is mijn ervaring. Maar goed ik heb een ander exemplaar dan de meeste hier...
We hebben nog geregeld contact merk dat hij zijn ogen uit zijn hoofd jankt, het gevoel heeft van wat ik kon kan jij ook. Zo sterk sta ik tegenwoordig. Maar puinhoop van binnen gaat ik stuk en ligt mijn hart nog steeds diep bij hem... Dus herken de wanhoop. Het niet kwijt willen van wat je deze zomer weer opgebouwd hebt.
Ga terug naar de peut. Want dit ligt toch grotendeels bij hem als ik het zo lees en moet hij zijn ongenoegen niet botvieren op jou.

Goed dat je werk hebt. Maakt je ook een stuk zelfverzekerder.

Beïnvloeding

Puinhoop, als ik het goed begrijp, valt je man over de geloofsactiviteiten. Is hij bang dat de organisatie waarvoor je die activiteiten doet, jou ( jullie relatie) beïnvloedt?
Hij merkt een verandering en kan hen daarvoor aansprakelijk stellen, daar de verandering nadelig voor hem uit pakt.
Het lijkt mij lastig om hem te overtuigen dat je verandering in belang van jullie respect voor elkaar is, omdat je nog heel lang met hem ( en kinderen?) verder wil.

Ergens is het ook wel dubbel; vertrouwen in geloof maar twijfelen aan je man. Natuurlijk wilt je man dat je hem vertrouwt en niet aan hem gaat twijfelen als hij met een andere vrouw praat. Kan je je angst voor bedrog bij God neerleggen? Vertrouwen dat God over jullie waakt. Kan dit je helpen je man ruimte te geven? Zodat hij ook meer vertrouwen voelt in een toekomst met jou?

Een paar antwoorden

Even enkele antwoorden op jullie reacties, waarvoor hartelijk dank, want ik heb het op dit moment niet aan tijd om uitgebreid in te gaan op jullie opmerkingen:
Pennenstreek, precies, ik probeerde die techniek terug te halen, van 'ik voel, ik denk etc.', beginnen met 'ik ' en zonder verwijt. Ik ben inmiddels bij haar geweest en zij herinnerde me ook weer aan de drama-driehoek, die jullie vast ook kennen: vier hoeken/velden, drie ervan bezet door resp. s;achtoffer, aanklager en redder en één waarin het gezond praten is: ik ben ok, jij bent ok, en elkaars gevoelens horen en bespreken, zonder in te gaan op of die gevoelens terecht zijn of niet. Zoals jij zegt: het is wel zijn werkelijkheid.
Ja, ik heb geprobeerd die gevoelens te uiten, maar hij reageert dan nogal vaag met 'mensen die dat uit proportie trekken', waarbij hij mij bedoelt (hoezo heldere communicatie?). Hm, pardon, maar opperen dat de therapie voor niets is geweest, klonk in de oren van degenen met wie ik dat besprak, incl. de therapeute, toch duidelijk alsof hij de relatie dus wilde opgeven. Hij krabbelde zelfs alweer terug dat we die afspraak, waarop ik doelde, nooit hadden gemaakt, zodat ik bij de therapeute (alleen) heb voorgesteld dingen zwart op wit te zetten, want zo valt er niets af te spreken.

We hebben dus eind februari weer een afspraak. Duurt helaas nog erg lang, maar eerder wou hij niet, en zij gaat tussendoor op vakantie. Het was bedoeld als volgt: wij zouden deze drie maanden zonder therapie over zijn problemen met mijn geloof praten, ik zou hem vertellen -op zijn verzoek- wat het voor mij betekende en verder alles conform afspraak. Dan zouden we het in het laatste gesprek met haar afsluiten. Nu zijn we tot de conclusie gekomen dat er toch wat meer sessies nog voor nodig zijn om dit echt goed af te sluiten.

Pennenstreek, echt, vanuit de andere kant zou ik je sterk aanraden op tijd te praten met je man. Juist achteraf weer een lading klachten krijgen is zo funest. Ik voel me altijd overvallen met ineens zo'n verwijt. Zoals je zelf ook al zegt: communicatie gaat twee kanten uit

Miss, zoals jij zegt, zo is het. Zelf steeds willen praten en dan afgewezen worden of met een kluitje het roet in gestuurd worden, en dan achteraf weer de klacht krijgen dat hij steeds het initiatief moet nemen voor zo'n gesprek, aaaaaargh, je weet op den duur niet meer wat je nog doen kunt!
Het is niet zo dat ik steeds bang ben dat hij vreemdgaat, hoor. Maar ik baal ervan dat hij eigenhandig de toestand schept waar hij toen in zat, toen hij vreemdging. Afstand scheppen of laten ontstaan, er niets aan doen, mijn pogingen tot gesprek/toenadering afwijzen...als hij dan zegt er wel van geleerd te hebben, denk ik; doe er dan ook wat mee en laat dat niet nog eens zo ver komen! Snap je?
Wat vreselijk hoe jij je nog steeds voelt. Verwondert me niets trouwens. inderdaad, jij hebt een iets andere situatie/man.

Flanagan, de organisatie aansprakelijk stellen lijkt me wat al te voorbarig. Het is zijn gevoel, niet de werkelijkheid. En dan zou het ook zijn alsof ik zelf een willoos poppetje ben in hun handen en het is nu net dat onzichtbare gevoel wat mij persoonlijk zo frustreert: hallo, ik heb een persoonlijke overtuiging, ik word niet gehersenspoeld.
We hebben in dit land vrijheid van geweten en godsdienst, maar veel mensen vinden dat prima te handhaven, tot het zich in hu eigen gezin voordoet.
Ik vond je volgende zin niet zo duidelijk, sorry, maar ik kan bij meermaals overlezen er niet uitkomen wat je bedoelt, ik knip en plak even: 'Het lijkt mij lastig om hem te overtuigen dat je verandering in belang van jullie respect voor elkaar is, omdat je nog heel lang met hem ( en kinderen?) verder wil.'
Natuurlijk wil ik met hem verder. Ik hou zielsveel van die man. En het is niet zo dat ik hem niet vertrouw als hij met een andere vrouw praat, hoor. In die zin is mijn vertrouwen wel geroeid, maar het is vooral het vertrouwen dat hij me ook echt alles vertelt wat hij op zijn hart heeft. Daar mankeert het aan: binnenvetten, oppotten en dan achteraf verwijten. Van de zomer hadden we openheid en vertrouwen naar elkaar toe. Dát is wat ik terug wil.

In elk geval hartelijk bedankt voor jullie meeleven en meedenken!

Uit onzekerheid

Uit onzekerheid kan iemand grote aannames doen. Ik schrijf niet dat je gehersenspoeld wordt, maar iemand die de grond onder zijn voeten voelt schuiven, zoekt snel een verklaring dat voor diegene acceptabel is. Ookal sta je sterk in je schoenen, het is niet gezegd dat hij dat ook is. Als diegene ook geen herstel ervaart, is het gemakkelijker een derde verantwoordelijk te stellen ipv hand in eigen boezem steken.
Ik neem aan dat hij hen niet ontmoet en niet weet wat jij met hen bespreekt. Dat leidt tot onrust. Hij heeft ook weinig zin in de bespreking bij de therapeut. Ik herken het patroon van onder het kleed vegen en je achter een ander verschuilen.

—
Ik hecht grote waarde aan eerlijkheid. Maar ik ben tegen een muur gelopen. Het probleem ging boven mijn pet en ik wist dat ik het alleen niet zou redden. Ik had ook een verkramping in mijn hart ervaren, en wist dat ik het bij God moest neerleggen. Ik heb God gevraagd mijn man tot inzicht te brengen. Nu ik niet meer wekelijks bij haar langs ga, gaat mijn man in mijn plaats. Hij hoort uit haar mond hoe ze roddelt en mensen zwart maakt. Mogelijk dat dit Gods werkwijze is om hem te doen realiseren waarom ik haar op afstand houd en hoe dit heeft doorgewerkt. Ik geloof erin want God staat voor eerlijkheid. Het geeft mij kracht om vol te houden, in belang van een mooi en bijzonder gezin.

Ik haal het geloof aan omdat een crisis zo ongrijpbaar is. Een opsomming van factoren; onzekerheid, wantrouwen, ontkenning liegen. Geloof is dan een houvast. Het is alleen niet eenvoudig te verwoorden hoe dit een steun kan zijn.
Maar de vraag rest: hoe kan je hem overtuigen dat je geloof los staat van je liefde voor je man. Misschien heeft hij tijd nodig om zelf tot de conclusie te komen dat je geloof juist positief uitpakt.

Meer sessies nodig

Nou, dat is toch geen ramp? Als je man daar ook voor openstaat is dat helemaal prima. Het is net als met herstel na een flinke ziekte, zolang je in je bed ligt voel je je eigenlijk best goed, maar als je op bent blijkt het allemaal toch best nog wel vermoeiend en moet je toch weer een stapje terug doen. Of zelfstandig rijden nadat je je rijbewijs hebt gehaald, dat blijkt toch een stuk enger dan met je instructeur ernaast... Zolang je regelmatig bij de therapeut zit gaat het goed, je bent allebei gemotiveerd en de therapeut stuurt je bij. Dan heb je al gauw het gevoel dat je het best zelf kan, maar dat blijkt in de praktijk toch tegen te vallen. Niks om je voor te schamen dus.
Wel jammer dat het nog zolang duurt. Wat gaf je man voor reden om nog niet te willen? Wat denkt hij te winnen met uitstel? Kan me er niks bij voorstellen.

En wat is het plan in de tussentijd? Wel over hebben samen, of het onderwerp tijdelijk taboe verklaren? Lijkt me allebei niet handig. Ik hoop dat het goed uitpakt voor jullie.

En nog even over mij: ik twijfel niet aan man, maar aan mezelf. Omdat ik wat minder lekker in mijn vel zit momenteel. Dat vind ik moeilijk om met hem te delen. Ik heb absoluut geen klachten over hem, geen verwijten dus hier.

Ontroering en nieuwe hoop

Ongelooflijk is dit. Ik kreeg een mail terug van hem waarin hij zich kwetsbaarder opstelt dan ooit, zijn eigen onzekerheden en hoop en angst verwoord heeft, zijn waardering en liefde voor mij en zijn sterke wens met mij verder te gaan, en de onzekerheid over onze toekomst achter ons te laten. Ik ben met stomheid geslagen, dit had ik nooit verwacht. Maar ik kan niet zeggen hoe blij ik hiermee ben! Wil je geloven dat ik een potje hevig heb zitten huilen en ja Flanagan, inderdaad in gebed gedankt heb hiervoor, want dit is wat ik het allerliefste wilde: de openhartigheid en het vertrouwen terug.

Ik moet zo naar de dokter wegens aanhoudende vage klachten, dus kan verder niets zeggen noch reageren op jullie wederom waardevolle bijdragen, maar ik wilde jullie dit moois zo graag meedelen!
Tot gauw.

Wat mooi!

Dat biedt weer een mooi nieuw startpunt!
Gek is dat he, maar wel herkenbaar, dat het op papier zetten van je gevoelens soms makkelijker is dan ze bespreken. Ik snap helemaal dat je hebt zitten huilen hierom! Die brief moet je onder handbereik houden, dan kun je die tevoorschijn halen op alle momenten dat je twijfelt, verdrietig, bang of boos bent.

Hoop dat die klachten simpel te verhelpen zijn. Sterkte!

Wauw

Wat super tof !!

Geniet fijn na vandaag! Sterkte bij de dokter! Hoop dat het meeviel voor je.
Veel liefs

Het engeltje op je schouder

Dergelijke gebeurtenissen werken alsof er daadwerkelijk een engeltje die op je schouder zit. Het is in moeilijke tijden heel eenvoudig te geloven dat je niet gezien of gehoord wordt. Ik geloof dat ieder mens een beschermengeltje heeft, als ze er zelf voor open staan.

Fijn te horen dat er weer ruimte is voor vertrouwen in elkaar. Dat vergemakkelijkt communicatie.

Tip: Ga binnenkort met z’n tweeën iets leuks doen en dat combineren met een overnachting in een hotel. Gewoon er even uit.

Vraag nooit naar details!

Advies aan mensen die dit net overkomen is: vraag niet naar details! heb ik wel gedaan en ze dringen op de meest ongewenste momenten mijn gedachten binnen. Lopen we te wandelen gisteren niets aan de hand, ineens denk ik weer: liep hij hier misschien langs, die eerste keer dat ze hem had geAppt, en zei dat hij meteen naar haar toe zou komen wandelen? Niet vragen, klonk het in me, want dan kun je ook hier niet meer langs zonder altijd die associatie te hebben!
Even later ineens de echo van wat hij me had verteld over die avond: 'Ja, ze vroeg, wil je vrijen, en toen we op bed lagen vroeg ze: broekje aan of broekje uit? Nou, als je wilt vrijen moet dat broekje uit, zei ik.' Hoe raar ook, alsof hij het tegen een vriend had. Niet tegen de vrouw die hij bedrogen had.
In de kroeg aldoor de vrouwen om me heen achterdochtig bekijken: ojee, straks zit ze hier. Wat doe ik dan?
Waardeloos. Gaat alles eindelijk weer goed, krijg ik nog steeds die stomme gedachten. Het heeft me ook zoveel pijn gedaan.
Maar het nog eens zeggen kan niet meer. Ik kan me voorstellen dat hij zich daar machteloos onder voelt. Hij heeft er alles aan gedaan om onze relatie weer goed te krijgen, ik heb hem vergeven, wat nog meer kan hij doen?
En ik probeer me ook te bedenken dat hij zeker wel veel van me hield, al zag ik dat toen niet in, verbitterd als ik was. Hij was in paniek, zag mij afdrijven voor zijn gevoel, een kant op die hij niet wou, hij was helemaal geen man om vreemd te gaan, het verbaasde hem zelf nog het meest.

Bah, puinhoop in mijn hoofd. Ik kan het hem niet vertellen en voel me er toch alleen mee.

Nou dit

"Maar het nog eens zeggen kan niet meer. Ik kan me voorstellen dat hij zich daar machteloos onder voelt. Hij heeft er alles aan gedaan om onze relatie weer goed te krijgen, ik heb hem vergeven, wat nog meer kan hij doen?"

JIJ bent bang om hem te kwetsen en weg te jagen.
Wat hij kan doen?
100.000 keer blijven proberen om het voor jou proberen draagbaar te maken. Elke dag opnieuw zolang dat nodig is.
Dát mag hij doen en ondertussen mag jij voelen wat je voelt, omdat alleen dat je verder zal helpen in je verwerking.
Samen praten, het onderwerp niet schuwen en wegstoppen.

Absoluut

Volgens mij hangt het in de lucht puinhoop...

App hem net dat mijn hoofd al de gehele dag met me aan de haal gaat...

Knettergek word ik er van.

Af gelopen weekend kreeg ik te horen dat exminnarres ( truus collega ) de zoveelste miskraam had. En het heeft alles omhoog gehaald. Alleen haar naam al te horen, de boosheid. Huilen... met de kraan open.

Waarom kan ik niet gewoon stoppen met te houden van deze man?

Walgelijk. Stort me volledig in werk. Maar precies dat wat bobbie zegt deel het toch met hem..
Ik weet dat het dood vermoeiend is het oprakelen, het praten, weer de malle molen voor de tienduizendste keer doorlopen. Toch helpt het. Kan hij je hoofd wat rustiger maken als je het deelt. En daar heb jij recht op. Tot de dood jullie scheid. Heeft hij helaas zelf voor gekozen... wees ik man zo vaak op. Het is gewoon een missie om onze relatie nog ooit te laten slagen..
En nog steeds wil ook jij er niet mee ophouden.. Herken het...

Pennestreek

Ikvind het juist goed dat je het niet altijd zegt. Ik wil dat ook minder doen maar het lukt me nog niet altijd helaas om op mijn tanden te bijten. Mijn valkuil is dan nml dat ik toch weer terug val in de verwijten. En ja dat is zijn eigen schuld, en ja daar moet hij maar mee dealen, had hij maar eerder na moeten denken etc etc...
maar toch ben ik van mening als we er allebei voor kiezen om samen door te gaan dan moet dit onderwerp niet telkens terug komen. Tuurlijk snapt hij het als ik een moeilijk moment heb. En soms geef ik aan waardoor het komt en soms zeg ik gewoon dat ik het ff zwaar heb. Een knuffel is dan voldoende (gelukkig begrijpt hij dit steeds beter)

Dus ja Pennestreek ik begrijp goed dat je het voor je houdt. Maar je kan hem uiteraard wel aangeven dat je het even zwaar hebt zonder in de details te gaan!

Toi toi toi

Senna

Je bedoeld puinhoop denk ik.

Dat is ook zeker waar. De triggers zijn er de gehele dag door, de ene dag meer dan de andere, en dan kom je op het punt. Ga ik er over praten of niet?
Vraag ik alleen om een knuffel?
Die overwegingen maken we allemaal. Maar zonder te praten verzwijg je ook je gevoelens en dat is juist wat je niet wil.
Dan heb ik het over praten, zonder verwijten. Dat kun je over een tijd vast ook. En dan kom je op dat terug kerende punt, zoals ik.
Als ik vanuit mezelf spreek, een jaar verder ben ik het er nu weken niet meer over heb gehad. Ook vanwege het weggaan, blijven de triggers ook mij achtervolgen. Het is niet meer constant aanwezig maar het gevoel ongelukkig te zijn is er. En ik vraag me oprecht af of dat gevoel ooit wet gaat
..
En dan heb ik het niet over bij elkaar blijven of gaan. Maar het intense verdriet dat de liefde van je leven sommige momenten je " niet meer beste maatje is"
Iets wat echt stuk is.. Je achtervolgt.. zeurt in je gedachtes. Los van houden van. En dan vind ik toch dat je ook daar over moet praten..
Ervaren jullie dat dan niet, een ongelukkig gevoel?

Litteken

Het is net als een litteken; je kan er steeds aan krabben tot het gaat branden maar je weet dat je er van af moet blijven zodat het vanzelf in een dun wit lijntje veranderd.
Het dunne witte lijntje zal je ook herinneren aan een moeilijke tijd dat je hebt weten te overwinnen.
(Reden voor een kadootje aan jezelf!)

Geef de ander geen platform.

@Miss, heeft je man je vertelt dat die collega zwanger was en nu een miskraam heeft gekregen of iemand anders? Geef aan dat je geen interesse hebt in haar welzijn en dat je er ook niets over wilt horen.

Wel of niet vertellen is de vraag

Bobbie, jij zegt wèl vertellen, Senna weer niet. Ik vind van niet.
We hebben heel lang relatie-therapie gehad. Dat was voor hem een behoorlijke investering, daar is hij geen man voor. We hebben nu al twee jaar (zolang als het al duurt) een mail-correspondentie. Ik weet dat dat hem ook moeite kost, want de dyslexie van onze kinderen komt bij hem weg. Zich schriftelijk uitdrukken kost hem moeite.
daarnaast is hij met name het afgelopen tijdperk, 8 maanden, erg lief voor me geweest en heeft hij heel veel naar me geluisterd. Ter herinnering: acht maanden geleden vertelde hij me pas dat hij met die dame niet alleen gezoend, maar ook gevreeën had. Pas daarná kreeg ik de indruk dat hij echt eerlijk was en kwam langzaam het vertrouwen van mijn kant weer terug.
Hij is attent geweest, heeft dus veel geïnvesteerd in onze relatie, ik zie dat hij werkt aan zichzelf, ook wat betreft geduld met mij hebben op allerlei gebieden.

Ook vanuit mijn geloof is er de duidelijke overtuiging dat als je iemand vergeven hebt, je die ander niet tot in lengte van dagen moet herinneren aan zijn misstap. Als God iemand vergeeft, betekent dat dat hij ons die fout niet meer aanrekent. Hij herinnert het zich wel, maar brengt het ons niet meer in rekening. Dus ik wil dat met mijn man ook niet doen.

Toch blijven er dan wel vraagjes knagen: vraag ik me ineens vandaag pas af hoe dat nou zit met zijn telefoonnummer, wat ze 'via via' zou hebben gevonden, die dag dat ze hem belde op een wandeling van hem en hij naar haar toe liep. Nu ik weet dat hij meteen die eerste avond met haar mee naar huis ging en naar bed, vraag ik me af of dat dan ook een leugen was (ik vond het al zo onwaarschijnlijk omdat ze niet bekend is in onze vriendenkring, het nummer nergens op internet staat en ze het op zijn werk echt niet zomaar geven), of hij haar dus wel gewoon, zoals ik al in een mail suggereerde, zelf zijn nummer had gegeven.
Straks gaan we even door de sneeuw wandelen. En ik denk dat ik het toch maar ga vragen. En dan meteen, als hij niet al te bruusk reageert, vertel over die rare gedachten die laatst ineens terugkwamen. Ik hou jullie op de hoogte.

Miss, inderdaad, ik vraag me ook wel eens af of het ooit over gaat. Het wordt wel minder, denk ik. En precies, los van houden van, want dat is er, heel sterk. Maar die vreselijke gedachte van je man in de armen van een ander, kijkend naar haar zoals hij naar jou kijkt, met haar de dingen doende die hij met jou doet...toen ik nog niet zoveel wist, vroeg ik hem wel eens waar zij aan had gezeten, zodat de rest van zijn lichaam nog van mij was. Daar loog hij over, natuurlijk,weet ik achteraf, aar destijds vond ik het fijn te weten dat zij niet met haar handen overal was geweest. En nu, met de nieuwe kennis, is het natuurlijk om te janken. Zoals hij het me zelf vertelde toen ik in tranen vroeg wat ze dan hadden gedaan: "Nou, gewoon...alles wat wij ook doen."

Ik heb al eens een brief aan haar geschreven, niet om te versturen natuurlijk, en dat deed me wel goed. Als het toen al niet ruim een jaar later was, had ik die in haar brievenbus gestopt. Nu ben ik eerder bang slapende honden wakker te maken, haar op ideeën te brengen, maar soms heb ik nog zó sterk de neiging aan te bellen, haar te zien, met haar te praten. Ik weet dat het er hoogstwaarschijnlijk alleen maar slechter op wordt en niet beter, en toch blijft dat.

Wat heerlijk om met jullie deze gedachten en gevoelens te kunnen delen. Dat is echt goud waard. Nog eens heel erg bedankt.