Verder na ontrouw deel 5

juf Ank

Fiene, ik weet niet of die tip bestaat. Jouw 'man', ofwel onvolwassen echtgenoot, heeft gewoon vreselijk veel zin in ruzie.
Zijn onberekenbaarheid heeft volgens mij overigens helemaal niets te maken met zijn vreemd gaan...waar dit draadje uiteindelijk over gaat. Dus misschien moet je een apart draadje beginnen over zijn gedrag.

Ik denk dat het wél met elkaar te maken heeft. Hij is absoluut niet altijd zo geweest. Het onberekenbare en het vreemdgaan zijn wat mij betreft erg met elkaar verwoven. Ik ben er van overtuigd dat hij al een paar jaar in een soort identiteitscrisis zit die veel effect op zijn hele persoonlijkheid heeft. Hij kan een extreem kort lontje hebben en zeer fel in woorden uit de hoek komen. Hij is op zich altijd wel van de pittige discussies geweest, en dat vind ik op zich ook leuk, maar zo heftig als nu uiteraard niet. Hij schiet nu soms echt uit de bocht. Hij aarzelt over alles, is labiel en in die toestand heeft ook dat vreemdgaan een plek gevonden
Uiteraard heb ik weinig zin zijn boksbal te zijn, en natuurlijk hebben we het daar bij therapie over gehad. Daar hebben we ook het advies meegekregen om ook individueel aan de slag te gaan. Ik was daar toen al mee begonnen maar hij gaat daar niet aan. We hebben het daar vaak over gehad, uiteraard. Ik heb het ook met regelmatig als harde eis op tafel gelegd. Maar ik realiseer me dat therapie alleen zin heeft als hij er zelf achter staat.
En ja, vaak gaat het dan weer een periode beter. Zijn er minder uitbarstingen en veel meer prettige momenten. Tot het, zoals vandaag, weer mis gaat.

Pennestreek

En op een rustig moment misschien eens voorstellen dat hij zich gaat toeleggen op een sport waar hij zich een beetje kan ontladen? Blijkbaar moet hij af en toe stoom afblazen, maar het is onverstandig en ongezond om dat op je partner te doen. Vind ik.
En als de stoom veroorzaakt wordt door de partner/de relatie, tja, dan is het de vraag of het ooit nog wel een echt goede relatie wordt.

Precies dat heb ik een tijd geleden als voorgesteld en brengt hij in praktijk. Hij loopt (weer) drie keer per week hard en kan daar hopelijk wat energie in kwijt.
Ik ga absoluut geen smoezen voor hem verzinnen, maar hij heeft veel stress over zijn werk op het moment. Dat verklaart (en nogmaals, is geen goed praten!) voor mij een deel van zijn afreageer-gedrag. Hij heeft net een nieuwe baan maar die bevalt niet heel goed. Onduidelijke werkomschrijving, weinig contact met collega's. Allemaal geen dingen die ik kan oplossen uiteraard.

Mari

Waarom pik je dit gedrag? Wel eens gedacht aan emotionele regulatie stoornis bij hem? Misschien even googlen/ verhaal van Miss lezen.

De omschrijving is totaal herkenbaar. En ik denk zeker dat er zoiets bij hem aan de hand is. Maar ik koop weinig voor een diagnose als iemand weigert die te laten stellen...
En ja 'waarom pik ik dit gedrag?'. Dat is inderdaad de grote vraag.
Omdat hij meestal niet zo is? Omdat ik hoop dat het tijdelijk is? Hoop dat hij zelf tot inzicht komt dat dit gedrag echt niet 'normaal' is? Omdat ik weet dat hij niet altijd zo geweest is?
Maar het klopt beslist dat ik meer pik dan zou moeten. Niet dat ik zijn onvolwassen gedrag lijdzaam onderga, maar ik ga er wel vaak tegenin met vreselijk ruzie als gevolg. Ik weet dat negeren wellicht effectiever is, maar dat breng ik lastig op.

Jammer

dat hij niet met en voor (!) zichzelf aan de slag wil. Je mag hem zeggen dat mijn man vindt dat hij dat jaaaren eerder had moeten doen en dat hij er dagelijks blij om is dat hij wél zelf in therapie is gegaan en dat niet alleen aan mij heeft overgelaten . Maar ik denk niet dat dat jouw man over de streep gaat trekken.

Het is inderdaad zoals jij zegt: hij moet het zelf willen. Bij Miss (hier al eerder genoemd) speelt iets dergelijks. Maar ook die man valt niet te dwingen. Wat kan helpen is afstand nemen, je focussen op jezelf en je kinderen en niet beschikbaar zijn voor je man. Zodat hij (meer) op zichzelf is aangewezen. En dan hopen dat het muntje valt op een dag. Ga lekker voor jezelf dingen doen waar je energie van krijgt, zoek familie en vrienden op, ga een cursus volgen, in ieder geval, investeer in jezelf en richt je op jezelf. Je man is een grote vent, die moet maar voor zichzelf zorgen.
Ik zou, voor nu, even je ambities voor de relatie op een lager pitje zetten. En kijken hoe je er over een paar maanden voor staat. Dan (weer) de balans opmaken. Ik kan me jullie geschiedenis en deze houding van je man niet voorstellen dat jij de kar wil blijven trekken. Het houdt een keer op. Maar voor nu, met de werkstress van je man, zou ik even geen beslissingen nemen. Anders dan wat ik schreef, de focus op jezelf en je kinderen houden en het nare gedrag van je man negeren.

Sterkte hoor!

afstand nemen

@Pennestreek, dank voor je lieve bericht.
Klopt helemaal hoor. Afstand nemen, dingen voor mezelf doen is de beste remedie. dat probeer ik ook echt zoveel mogelijk. Ik ga weekendjes weg met vriendinnen, ben een cursus begonnen, ga lekker naar de film zonder hem en haal contacten met familie en vrienden nauwer aan.
Dat doe ik op zich ook al twee jaar en heel heel heel langzaam verandert er wel iets. maar er zijn ook nog zóveel terugvallen en misschien is er ook wel teveel kapot.Er speelt gewoon net iets teveel. Zijn moeizame woedebeheersing, mijn wantrouwen, zijn ontrouw, mijn behoorlijke somberheid, zijn labiliteit en onvrede met alles...
Ik heb twee oudere kinderen. Eén studeert en is al op kamers, de ander volgt vermoedelijk volgend jaar. Mijn streven is steeds om de missie-gezin tot die tijd te volbrengen. Als ze straks allebei de deur uit zijn, zien we wel weer.

FieneR

Sorry, mijn "waarom pik je dat' legt de verantwoording voor je mans gedrag te veel bij jou. Maar je antwoord maakt mij wel duidelijk dat een emotionele regulatiestoornis bij je man geenszins uitgesloten is. Ja de partners van zulke mensen, lopen op eieren, pikken te veel uit angst voor de gevolgen. Ik ook ooit. En we/ze doen dat vooral uit de hoop dat het ooit beter gaat. En omdat die ander soms ook best aardig en leuk kan zijn. Of dat zeer vervelend gedrag excuseert....
Inderdaad, veel, heel veel lekker voor jezelf doen. Van jezelf uitgaan, je eigen leven opbouwen, is nu het beste. Negeren zal beter werken dan er tegenin gaan. En misschien die emotionele regulatie stoornis eens noemen bij je therapeut?
veel sterkte toegewenst. Mari

Oh ja, jeej

Sluit het idd zeker niet uit FieneR. Er zijn zoveel vormen van. Ik heb me erin " verdiept".
De stempel praat het niet goed, het geeft je alleen "een handvat, een oh ja moment"

Ik zou zeggen, lekker rustig toch? Geen app. Heerlijk hoeft hij jou niet lastig te vallen

Nee zonder gekheid. Dat kleuter gedrag klinkt me zeer bekent in de oren. En soms sta je er boven, en soms zakt de moed je in de schoenen, zoals vandaag bij jou.

Soms zijn er momenten dat ik de wind al zie waaien, en geloof mij ik ga hem op zn moment niet meer aaien. Negeer hem compleet, of ga in de aanval waar de honden geen brood van lusten. Inhouden? Wat is dat?
Die tijd ben ik ook gepasseerd. Ik merk wel dat ik daardoor juist groei. Het gevoel dat het hij me " minder raakt " omdat ik niet meer het bange vogeltje ben wat steeds op hem zat te wachten.

Ik zie nu pas hoe het werkt. Het is echt een stoornis. Soms is hij de zieligste jongen op aarde en ligt te kniezen als een kleine jongen in bed. Soms is hij the men.
Maar wat ik nu zie is een vrouw die hier steeds minder in mee gaat. Een vrouw die groeit. Eigen hobby's, een eigen leven op bouwen met hem erbij dat is echt wat helpt.

Het jou uit balans brengen ( heeeel herkenbaar) is precies wat hier ook gebeurd(e). Ik sta soms ook op met dikke tranen. Het onbegrip. Dat ik me gebruikt voel. Maar die dagen worden steeds "korter" door mezelf op te pakken. Precies Zoals je ook doet.
Wat mij helpt is gewoon even een eigen weg gaan, vrienden opzoeken, mijn hond en kind op pakken, een ommetje maken, al is het maar een onnozel boodschapje doen. Alles behalve man de kans te geven mij " te voeden"
Je bent dus goed op weg. Je kamt met je eigen beeld waarschijnlijk. Net wat Mari zegt.
Maar zoals eerder werd benoemt, je kunt niet meer kwijt raken wat je al kwijt bent.
En dat je dat pas na jaren ziet. Zoals mijn ouders zeggen Miss heeft de roze bril af gezet en is van de roze wolk afgevallen, nou zeg maar gerust geklapt Pa ;-)

Ik lees terug

En zie dat het weer lekker op zijn miss gepost is. Gewoon zoals ik ben. Altijd na narigheid de positieve kijk proberen te zien, die de overhand laten nemen. En dat houdt je echt op de been.

De posts van jullie te lezen dat ik niet alleen ben, want ook binnen je relatie kun je je zo enorm alleen voelen... Hoe verdrietig ik het ook vind voor jullie allemaal het troost mij in zekere zin. De steun hier. Want ik gun dit mijn ergste vijand nog niet.

FieneR een tip die ik je nog kan geven die zoon( stukke jonger dan de jouw kinderen ) en ik doen, als er wat naars speelt, papa nors en kribbig doet !!! is de tsjoe tsjoe dans. Duimen omhoog, Schouders op, hoofd omhoog, billen naar achter. Haha gewoon op straat lopend met de hond aan de lijn. Liggen we dubbel van het lachen of gewoon thuis in de kamer als mister miss de bui weer heeft en ons mee probeert te zuigen.

Ennnn : Eerst was de deur dicht, daarna op een kier en nu staat hij open. En die gedachte helpt.
Hopelijk kun je de volgende keer als man zo doet aan deze post denken.

Het klinkt als flauwekul maar het werkt bevrijdend, ( dat moet van flanagan en zal der potverdikke weer eens naar luisteren die wijze woorden, want ze helpen mij al een paar dagen aan een goed humeur ) En daar willen we toch allemaal naar toe? Senna, hoedan, mamase etc etc :-)
Het loslaten, het niet op geven van ons gezin in de zin zover als het lukt!!!

Handvat

@Miss, je moet niets . Maar ik ben wel blij als je zo de kracht en de rust vindt, die je overeind houden. Uiteindelijk streven we grotendeels naar hetzelfde doel; eigenwaarde voelen en met respect behandeld worden zodat het weer een genoegen wordt een gezin te zijn.

Humor

Lachen helpt. Soms kijk ik op YouTube naar de video’s van Mark Gungor. Zoals de Story of two tales.
(Hij belicht ook de zijde van de man zodat je ook stil staat bij je eigen aanpak.)
De reacties uit de zaal zijn ook ‘welkom’.

Wist dat je dat ging zeggen " moet " haha.

Ken hem niet, zal ze eens opzoeken :-)

Correctie

A tale of two brains!

Hilarisch

The nothing box. 😂 Heb me echt rot gelachen. En eigenlijk klopt het allemaal wat ie zegt

Billy Jean

Ja, hij is heel goed! En herkenbaar inderdaad.
De kunst is iets met die kennis te doen. Dat lukt ons tegenwoordig steeds beter. Dat is wel heel fijn.

Toeval of bestaat dat niet?

En dan kom je daar opeens de vrouw van een vorige collega van man tegen... Gewoon opeens.... haar man heeft het contact laten verwateren En mijn man kreeg ook een andere baan.

Jaaaren niet gezien..

En dan komt de vraag, zal ik gaan graven? Vragen waarom hun afstand genomen hebben? Zou zijn collega bij de vorige job meer weten?
Ik heb zelf het idee dat ze niets meer hebben laten weten omdat haar man meer wist. ( ontzettend loyaal en trouw ingesteld, bij elkaar op kraambezoek geweest etc. Dus niet zomaar een collega)
Want het voelde toen abrupt raar dat ze niets meer lieten horen...
Of moet ik het laten rusten...
@ hoofd is rustig, hart bonkt uit mijn lijf van twijfel.....
Even laten bezinken..

Miss

Waarom zou je nog meer leugens willen bovenhalen? Je weet al dat je man je meerdere keren bedrogen heeft. Je zult nooit weten of je alles wel boven water hebt gekregen, goede kans ook dat hij zelf niet meer alles weet. Doe jezelf dat niet aan. Trek hier de streep. Wat je je weet is al meer dan genoeg.

Focus op de toekomst. Waar wil je heen? Voor jezelf? Focus op je kind. Kun je samen met je man ouders van je kind zijn? Dan is dat voor nu genoeg. Laat voor nu in het midden of je met hem als partner (weer) een relatie kunt hebben. In ieder geval niet als hij zelf niet de wil heeft om aan zichzelf te werken, lijkt me. En dat wil hij nu niet.
Stap daar dan uit. Zeg dat tegen hem. Trek niet meer naar hem toe, maar neem nog meer afstand. Leef je eigen leven, betrek hem er niet meer bij. Vraag niet meer naar het waarom, dring niet meer aan op therapie, laat je schoonfamilie het nu lekker zelf uitzoeken, nu je schoonmoeder er niet meer is. Ga apart slapen als je dat nog niet doet. Jullie zijn huisgenoten en samen ouders. Punt. Ik denk (hoop) dat dat jou rust geeft.

Misschien beweegt je man dan weer naar je toe, misschien niet. Is nu niet belangrijk. Jij bent belangrijk. En je kind.

Miss

Dak voor je fijne uitgebreide antwoord. Als ik zo teruglees is veel van wat je schrijft inderdaad akelig herkenbaar. Alsof je het over het gedrag van mijn man hebt, in plaats van die van jou.
Ik blijf dat 'stempel' heel erg lastig vinden. Als ik zelf ga google'en herken ik heel veel in de omschrijvingen van zowel borderline als de emotieregulatie-stoornis, verwant ook natuurlijk. Maar wat koop je daarvoor als iemand zelf helemaal niet aan een diagnose of therapie wil? Hij is ooit één keer door de huisarts (waar hij toen van mij heen 'moest', ik weet nu wel hoe zinloos dat soort dwang is) doorverwezen naar een 'praktijkondersteuner ggz' maar dat heeft weinig om het lijf gehad. Hij heeft een paar gesprekken met haar gehad en zij heeft toen geadviseerd om samen in relatietherapie te gaan (wat we toch al van plan waren). Ik ben er van overtuigd dat hij daar beslist niet het achterste van zijn tong heeft laten zien. Dat heeft dus tot niets geleid.
Ik ben in die periode wel zelf in therapie gegaan en heb daar best iets aan gehad. Dat ik me op mezelf moet richten bijvoorbeeld. Moet investeren in ándere relaties, met vriendinnen, familie en zeker kinderen. Dat weet en probeer ik, maar de praktijk is lastiger dan de theorie...

collega

@Miss: Wat heb je uiteindelijk gedaan met die collega? Ik heb zelf heel erg de behoefte aan 'waarheidsbevinding'. Ik vind het echt onuitstaanbaar dat anderen dingen over de affaire van mijn man eerder hebben geweten dan ik, zónder iets te zeggen of te doen.
De paar collega's die achteraf gezien van dingen wisten, neem ik dat ook echt best kwalijk. Ik zou er zelf dus zeker naar vragen. Maar dat is meer omdat ik me niet zou kunnen beheersen, dan omdat dat de verstandigste keuze is.
Verstandig is: geen oude wonden openrijten. Maarja.

wankel

Ook hier blijft het wankel.
Nadat ik hier begin deze week mijn verhaal heb gedaan, is het een paar dagen rustig geweest. Eigenlijk gaat het vaak zo. Er is een enorme woede-climax, in app'jes of live in schreeuwen of weet ik veel. Man wordt bozer en bozer en zijn woorden harder en harder. Daar hoef ik vrij weinig voor te voeden. Uiteindelijk ga ik of weg, of naar boven. Of hij doet hetzelfde. Ik lig vervolgens een hele nacht te broeden en te huilen, hij slaapt volgens mij vrij redelijk in de logeerkamer. De volgende dag handelt hij alsof er niets gebeurd is, Ik krijg koffie op bed, een kus voor hij weggaat, geen vuiltje aan de lucht. Maar dat is er natuurlijk wel dus ik maar niet die overstap naar net-doen-of-er-niks gebeurd-is. Ik ben verdrietig, en zeker ook boos en kan dat lastig negeren in hoe ik doe.
En dus typeert hij mij al snel als chagrijnig, een ochtendhumeur hebbend etc. Als ik dan later rustig probeer uit te leggen, dat zijn woorden mij pijn hebben gedaan, krijg ik vooral het verwijt dat ik de 'de dingen altijd veel te groot maak'. Tsja.

Hoewel het na het begin van deze week verder ok ging, ook omdat ik duidelijk heb gezegd waar ik pijn van heb, of hij dat nu snapt of niet, weet ik dat vanavond weer riskant wordt. Dit weekend is het sinterklaas en dat geeft stress en dat trekt hij niet. Hij kwam vanavond alweer thuis met een bepaalde blik die ik niet goed kan omschrijven. Als hij veel te veel gedronken heeft, maar dan ijziger. En dan weet ik dat hij aan het uitlokken gaat. Kort lontje, gespannen, hardere woorden dan nodig. Sinterklaas is ineens een 'neppig rotfeest' wat hij 'haat'. Ik ben bemoeizuchtig, en van de rest van de wereld deugt ook niks. Ik wéét dat ik dit soort gedrag moet negeren, maar hoe doen jullie dat???
Ik moest erg lachen om je dansje Miss, ik zie het helemaal voor me. Maar ik laat me toch steeds teveel raken door zijn woorden, die komen gewoon wél aan.

FieneR

Borderline heb je al aan gedacht, narcisme is daar aan 'verwant' . Heb je daar al wel eens over gelezen. Natuurlijk moet je voorzichtig zijn met diagnoses. Maar het doet me er wel erg aan denken.

FieneR,

Je man is geen prater maar rengt je wel een kopje koffie op bed en geeft je een kus. Dat is m.i. een blijk van sorry. Iets wat je best kan waarderen en gewoon dank je wel voor kan zeggen. Dat maakt het makkelijker om op een ander tijdstip er over terug te komen.

Heeft je man veel stress op het werk en reageert hij daarom zo bot. Het helpt als je weet wat er speelt, het helpt je met het niet persoonlijk nemen van zijn woorden.
Nu lijkt het alsof je net zo hard terug slaat. Zoals het sacherijnig reageren op een kopje koffie.

Hij heeft geen zin in een sinterklaasfeest. Wij zijn op een gegeven moment Sinterklaasavond anders gaan vieren; gezellig naar een bowlingbaan en daar wat eten.
Momentje afleiding in een totaal andere omgeving. Vraag aan je man of hij het liever op een andere manier wilt vieren. Ik weet niet of jullie kinderen hebben en hoe oud ze zijn.
Zelf vind ik de hele negativiteit en demonstraties een aantasting van het pakjesavond. Alsof het bijna een schande is om het te vieren. Wat maakt je man geïrriteerd?

Of je man een borderline heeft of niet, zorg ervoor dat jij jezelf er niet zo door laat sturen.
Sta klaar als een partner, maar wel minder emotioneel en dus wat zakelijker. Met zakelijk bedoel ik je eigen belang niet uit het oog verliezen of ingaan op uitlatingen die alleen maar nadelig voor je zijn.het zet je man aan om meer naar zichzelf te kijken en met zijn gevoel te dealen omdat hij dat niet bij jou kwijt kan.

Wat mij hielp..

Een verandering van houding naar meer assertiviteit in mijn aanpak.
In de link staat wat je bereikt aan meer assertiviteit. Je merkt het niet alleen; je partner merkt het ook. Het geeft meer rust, waardoor gesprekken kunnen plaatsvinden en jullie elkaar kunnen helpen ipv ruzie maken.

https://assertief.nl/veelgestelde-vragen/assertiviteit/assertief-betekenis/

FieneR

Of misschien is het wel gewoon een ongelofelijke kl**tz*k. Ik weet niet wat ik lees joh! Wat behandeld hij jou ontzettend respectloos? Dit pik je toch niet? Waarom? Niemand verdiend het om zo laag behandeld te worden. Het klinkt allemaal zo verdrietig en liefdeloos. Het klinkt alsof hij helemaal niet meer van je houd. En als hij dat wel doet dan heeft hij een behoorlijk verrotte manier om dat te tonen.

Flanagan

'Je man is geen prater maar rengt je wel een kopje koffie op bed en geeft je een kus. Dat is m.i. een blijk van sorry. Iets wat je best kan waarderen en gewoon dank je wel voor kan zeggen. Dat maakt het makkelijker om op een ander tijdstip er over terug te komen.'

Uit mijn vorige post leek het misschien alsof ik na zo'n gebeurtenis dagen bot en chagrijnig doe, maar dat is echt niet zo. Uiteraard bedank ik hem voor een kopje koffie en geef ik een kus terug. Ik spreek ook vaak uit dat ik blij ben dat hij over zijn woede heen kan stappen en de draad weer op kan pakken. Het is echt niet zo dat ik bewust nog dagenlang loop te mokken of chagrijnig loopt te doen. Ik doe echt mn best om over dingen heen te stappen, maar ik heb er soms gewoon nog last van. Ik kan die knop niet altijd meteen om zetten, dus ja, soms hou ik dan een paar dagen afstand.

Alles heb ik weer laten bezinken. Pennestreek precies wat je zegt. Waarom zou ik nog meer pijn omhoog halen? Diep in mijn hart weet ik toch wel dat het zo is. Het heeft inderdaad totaal geen zin. Me zelf pijn doen en het verdriet opnieuw oprakelen. Alleen was het moment er weer. En dat hield mij bezig. Daarom heb ik net ook een gesprek gevoerd met man.
In mijn hoofd gaat hij weer vreemd, ik verzin de " gekste dingen "
Terwijl ik enorm druk was deze week met mezelf, komt dan toch de man met de hamer op zn moment binnen. Het hoofd wat over uren draait. Bed in. Bed uit.
Wat een wantrouwen. Bah. Het lijkt dan wel een soort dwang. Gelukkig heb ik het zelf in de gaten. En start ik volgende week met een mooie training om mentaal sterker te worden. ( 8 en lang )
Wat als ik het hoor/ zeker weet? Ik heb genoeg geestelijke tikken gehad. Dus nee voor nu FieneR ga ik het laten rusten. Het zal mij weer tot de bodem doen zinken als ik het hoor en daar wil ik vanaf, dat idiote gevoel.
Dankje pennestreek, jou post heeft mij tegen gehouden.

Wij slapen nog steeds samen. Ik kan het gewoon niet, het gevoel man/ vrouw " af" te zijn. Daarvoor hou ik nog steeds te veel van hem. Ondanks wat er gebeurd is.

Net sprak ik met hem, dan ben ik weer in de liefdes film van vorig jaar. Mijn miss man. Mijn oude.
Zo raar. Precies wat je zegt FieneR.
Ik noem het altijd Jantje lacht, Jantje huilt. Leg dat ook uit. Doe je dat ook tegen je man, vraag hem even te gaan zitten. Ik kijk hem aan en spreek hem aan als mijn zoon. Haha Maar dan op man- vrouw relatie.
Man reageerde hier ook als eerste heel nors. Dan reageer ik: gaan wij zn gesprek voeren. Dit vind IK niet leuk.

Toch zou ik proberen op dat soort goed maak momenten Dankjewel zeggen. En los laten.
Dat hij zo ijzig doet herken ik compleet. Zo is hij de warme lieve man en een uur later de " narcist" en haalt het het slechts naar boven. Als je hem tegen je hebt dan ga maar aan de kant gevoel.
Toch moet je blijven staan. Ik sta er steeds meer boven. Laat maar komen, en dan heb ik er verbaal van terug.

Geen tenen lopen, luchtig zijn.

Onthoudt : wij worden wakker en denken als eerste zoon, hond, ik & man.

Man word wakker en denkt: ik.