Verder na ontrouw deel 5

foutje

vaak na veel innerlijk werd van de bedrogene

moet zijn

vaak na veel innerlijk werk van de bedrogene.

Twee verschillende dingen

Kijk, dat hij niets kan met jouw pijn en verdriet en woede, dat kan ik nog begrijpen. Maar van onbegrip begrijp ik dan weer niets .

Kun je niet met hem afspreken dat hij op zo'n moment jou gewoon alleen maar vasthoudt? Het goede tussen jullie benadrukt? Zegt dat hij van je houdt? Gelukkig is mijn man bereid om alles te doen wat ik maar nodig heb. Maar dat moet ik dan wel concreet maken. Dus dat is voor mij weer een goed moment om daarover na te denken. Wat heb ik van hem nodig? En waarom? Welke pijn speelt er nu precies op? En wat zijn mijn gedachten daarover? Kloppen die wel?

Bij ons zijn dat soort moment nu vaak aanleiding om weer dichter bij elkaar te komen. Omdat we dan weer de diepte in kunnen. Wel op het moment dat de emoties weer een beetje gezakt zijn. En ik moet natuurlijk ook hem niet wegduwen als hij zijn arm om me heen wil slaan, zoals ik had gevraagd. Lukt misschien niet altijd direct, maar dan toch altijd wel in tweede instantie. Probeer ook van die momenten iets positiefs te maken.

Buiten seks om

Mari, je hebt eerder aangegeven dat jullie niet samen leefden en volgens mij waren er ook geen kinderen. Als je een gezin hebt, en samen woont, zijn er andere triggers die door het wantrouwen in korte tijd kunnen omslaan in kwetsende discussies waarbij oud zeer als nieuw binnen komen. Genoeg momenten die niets met seks te maken hebben maar die je wel doen afvragen of er nog wel een toekomt is of dat je gelukkiger zou zijn als je niet meer tegenover elkaar hoeft te zitten of in bed naast elkaar liggen, ruggen naar elkaar toegedraaid. Periodes dat je niet eens aan seks wilt denken.

Maar op de momenten waarop je je vrouw wenst te voelen en sterke behoefte hebt aan seks, pure lust, en de behoefte aan het ontspannende gevoel door klaar komen ( stomme uitdrukking eigenlijk), en het je eigenlijk niets eens uitmaakte of je seks hebt met je man of een gigolo, kan het gebeuren dat die unieke band met elkaar er minder toe doet.

Het kan dat de ene zich geremd voelen tijdens seks vanwege de herinnering aan die andere ‘opening’ ( sorry voor de groffe verwoording) of borsten, maar die hoeft voor een ander niet zo te leven. Niet iedereen laat zich daardoor blokkeren.
Als ik mij rot voelde, liet ik mij eerder blokkeren door de leegte aan het ontbreken van steun en onvoorwaardelijke liefde. En de slordigheid en achteloosheid waardoor een gezin meegesleurd werd in die crisis. Zo heeft ieder zijn pijn.

Trouwens, geldt voor mij dat zowel mijn man als ik hebben voor we elkaar leerden kennen, intiem waren geweest met een ander. Ik zie het lichaam van mijn man zodoende ook niet als iets eigens; de relatie wel. Ik zou het hem wel kwalijk nemen als hij naast mij, intiem zou zijn met andere vrouwen. Dan zou hij eerst met mij moeten breken want ik zit ook niet te wachten op een soa of andere naweeën.

Ik denk dat ik momenteel mijn gezin, waarin mijn man een onderdeel van is, meer lief heb dan mijn relatie.

Flanagan

Weet je, ik lees hier mee in deze draad, vraag me soms af waarom.. Ik zit zelf namelijk niet in deze situatie. Wel heb ik een man die nog bij mij is, maar zegt dat onze relatie een foute beslissing was en meer erge dingen. (Eerst even waarom ik meelees, op de een of andere manier leer ik er wel van, misschien vooral van hoe sterk jullie in je kwetsbaarheid toch vaak zijn en ook van hoe het jullie lukt om elkaar te helpen)

Maar Flanagan, even aan jou gericht, hoewel ik ergens de pijn die ik heb in mijn (andere) situatie, wel soms kan vergelijken met pijn hier, wel soms herkenning zie, besef ik heeel goed dat als er bij mij vreemdgaan zou bijkomen, het nog weer heeeeel anders zou voelen. Ik denk dat het wel recht doet aan dit onderwerp om dat ook te beseffen.

Flanagan

Dat wat Thera zegt, " Flanagan, even aan jou gericht, hoewel ik ergens de pijn die ik heb in mijn (andere) situatie, wel soms kan vergelijken met pijn hier, wel soms herkenning zie, besef ik heeel goed dat als er bij mij vreemdgaan zou bijkomen, het nog weer heeeeel anders zou voelen. Ik denk dat het wel recht doet aan dit onderwerp om dat ook te beseffen."
dat bedoel ik.

Leeftijd

Mijn man was 47 toen hij zijn affaire begon. We waren op dat moment 25 jaar samen. Wat mij betreft echt wel een MLC cliché verhaal.

Hier ook zoiets

Man was 49 toen hij besloot te willen scheiden. We waren toen 27 jaar samen. Ook inderdaad ontevreden met het leven in het algemeen, terwijl er zoveel was om blij mee te zijn. Ik heb wel eens gedacht dat dat het probleem misschien was, te weinig hobbels in het leven. Je gaat bij tegenslag toch meer waarderen wat je wel hebt...

Hier iets jonger

Mijn man was 38 toen het speelde. Waren 17 jr samen waarvan 5 jr getrouwd en een zoontje van 3. Dus hier nog net niet in de midlifecrisis denk ik maar meer in de tropenjaren die niet soepel zijn verlopen:-)
Veel stress om zwanger te worden, stress tijdens zwangerschap en operaties die volgden de eerste 2 jaar. Daarna nog een miskraam en tel daar financiële problemen bij op. Al bij al had ik een burn-out/depressie te pakken waar mijn man niet goed mee om wist te gaan...
Dus ik denk dat hij vooral gevlucht is voor zijn eigen stress.

Maar goed op dit moment doet hij enorm zijn best. Maar dan vooral op zaken als veel voor zoontje er zijn, thuis helpen en hij heeft een andere baan gezocht waardoor het financieel weer stukken beter zal gaan. Qua gevoel liggen we nog niet op 1 lijn en kan ik idd ook regelmatig in 1 keer omslaan qua humeur doordat de pijn me dan overvalt. En dan krijg ik te horen (wat ik hier meer lees) nou is het wel klaar he, ik doe zo mijn best. Soms denk ik klopt maar regelmatig mis is ik dan even die arm. Soms is deze er zeker wel hoor, maar ik voel dan vaak weer druk voor meer. Zijn behoefte is iets hoger dan die van mij op dit moment zeg maar:-) En hij is wel van mening als we het vaak doen dat het dan wel goed zit... daar mist hij even een afslag als het aan mij ligt. Dus ook wij zijn er nog niet. En we zijn veel aan het verwijten geweest laatste tijd. Maar afgelopen weken gaan wel oké gelukkig. Ik zit alleen enorm met mezelf in de knoop. Heb nu 2x EFT therapie gehad. Weet nog niet zo goed wat ik er van moet denken. Ik had gedacht dat daar heel veel pijn/verdriet naar boven zou komen. Maar de therapeute raakt nog niet de punten waar het zit denk ik. Maar goed ga het nog paar x proberen.
Een hele belangrijke voor mij is of ik ooit nog voor een tweede kindje wil gaan met alle stress daar omheen... ik ben zo bang dat we dan weer terug gaan vallen. Maar het is altijd mijn wens geweest! Ik zou het zo graag willen

Leeftijd

Ja, hier was man 43 toen het allemaal begon. Nu inmiddels aantal jaar verder en 26 jaar “samen”.

Behalve dat bij mijn man Ptts en nog een aantal zaken werden vastgesteld heb ik me vaak afgevraagd of het niet een “gewone” midlifecrisis was. Alles wijst zo in die richting. Man voelde zich ongelukkig, daar is Truus, soul mate of in ons geval dream girl. Hij die totaal niet weet wat ie nou aan het doen is, de schuld van het ongelukkig zijn en het ongelukkige huwelijk (vond ik niet, we hadden het goed als gezin, maar goed) bij mij neer legt en nu de ravage ziet wat ie heeft aangericht.

Bij de psychologen wordt daar niet over gesproken want een midlifecrisis is geen officiële diagnose:-(

Hij kruipt uit zijn tunneltje, heeft jarenlang van andere vrouwen kunnen genieten en ik zit zwaar getraumatiseerd op de bank. En ook ik krijg de vraag wel eens of ik me prettig voel in mijn slachtofferrol aangezien ik er zo lang in blijf hangen. Maar goed, hij had lol en ik zat vorige week bij de spoedeisende psychiatrie.

Actief werken aan relatie

Sorry, kom als meelezer even inbreken want werd wat getriggerd door dat 'actief (blijven) werken aan relatie'.
Ik ben dan geen man;) maar ik heb hoe dan ook een hekel aan ge-therapie etc.
Acoord, als ik vreemd zou gaan (niet aan orde, maar voor de goede orde, een ex is ooit wel vreemd gegaan dus weet wat het is) dan zou ik heus wel door stof kruipen en mijn bijdrage leveren, zelfs als dat therapie zou betekenen of zelfhulpboeken doorworstelen.

Maar niet eindeloos!!
Actief blijven werken, prima. (liefst niet nonstop, er zijn ook nog andere dingen in het leven)
Maar dan gewoon samen dingen doen, samen genieten van dingen, plezier maken, vrijen, reizen, what ever.

Ik ben zelf ook een nogal emotioneel persoon met hier en daar (wie niet?) issues. Daar val ik soms partner mee lastig maar probeer daar vooral mezelf mee te plagen. Het is toch voor en van mezelf?
Mijn partner heeft heus een hoop minpuntjes maar gelukkig valt hij me nooit lastig met een hoop gedoe. Ik zou er snel klaar mee zijn!

In ieder geval lijkt me ruimte minstens zo belangrijk om een relatie goed te houden.

Leeftijd

Man was 49. We zijn ruim 20 jaar samen. 3 kinderen. Nodige dingen meegemaakt samen. Alle verschijnselen van MLC. Achteraf zeker. Alles was mijn schuld. Terugtrekken uit gezin, terwijl hij enorme gezinsman en geweldige vader was en gelukkig weer is nu.
Hier speelde ook dat er veel aan het veranderen was het jaar voor de affaire. Beiden een andere baan. “Gedoe” omtrent kind.
Dus echt BV gezin. En daar was ineens, of nou ja ineens. Mijn man is zich gaan “oriënteren” op een datingsite.... en daar was ineens die ongebonden vrouw. Waar geen sleur en geen gezin was. Die klaarstond...dus behoorlijk klassiek.
Gelukkig ziet man nu wel dst met name hij ongelukkig met zichzelf was. Nodige bagage uit jeugd. Ik ook overigens. Daar zijn we nu mee aan de slag in therapie. En samen. Maar het is niet makkelijk. Had hij toen het “is dit alles” gevoel. Nu heb ik dat af en toe. Hoe kan ik dit verwerken. Wil ik zo verder.

En over dat verdriet. Mij raakt het soms ook zo als we samen intiem zijn. Dat ineens voelen zijn handen als “vuur”. Want daarmee raakte hij haar ook aan. Komt ook bij dat onze seksuele relatie ook wel wat was ingezakt voor en tijdens de affaire. Vond vooral man. Frequentie lager enzo. Dus ook daar was hij echt naar op zoek. En hoewel we ons daar wel weer hervonden hebben blijft dst voor mij soms erg moeilijk. Zeker toen ik er net achter was en man nog volop in de MLC zat voor mijn gevoel. Toen heeft ie dat ook als verwijt opgevoerd.
Dus tjsa nog heel veel pijn hier bij tijd en wijle.
Maar ook een hernieuwde communicatie waar we beiden erg blij mee zijn.

Mari en Thera,

Ik besef dat de forummers in dit draadje er veel voor over hebben om hun gezin bij elkaar te houden. Dat herken ik en van daaruit reageer ik.

Daarnaast heb ik niet aangegeven dat je beter je mond kan houden dan discussies voeren over je gevoelens. Met het tot 10 tellen bedoelde ik het voorkomen dat een discussie uit de hand kan lopen omdat emoties je zienswijze kan inkleuren. Wanneer je een onderwerp wat tijd geeft, betekent dit niet meteen dat je mening overtrokken is of dat je het niet mag aankaarten terwijl het je pijn doet. Tijd geven, kan heel bevestigend werken, ( bij je standpunt blijven) maar ook relativeren.

En ik ben het met Mari eens; je moet niets tegen je zin doen. Niet op het sexueel vlak en ook niet op andere vlakken die gezinsgerelateerd zijn. Daarvoor is het belangrijk te weten hoe je die duidelijk overbrengt en je man je respecteert.

ben kapot van binnen

Heb me aangemeld bij dit forum en beetje de diverse draadjes gaan lezen omdat tsja.. hier komt het...

ik (net 50) en m'n vrouw kennen elkaar 23,5 jaar en inmiddels 12 jaar getrouwd, hebben 2 fantastische tienerdochters en dan zakt de grond letterlijk onder je vandaan.

Ik zal proberen het niet te lang te maken, in NL hadden we allebei een hele goede en erg drukke baan, veel werkstress enz voor veel mensen herkenbaar. Zij (zal haar even K noemen) kreeg eind vorig jaar een baan aangeboden in buitenland,dat was even nadenken, overleggen met als resultaat dat we als gezin de stap hebben genomen te emigreren naar ons nieuwe thuisland. Ik heb m'n werk in NL adieu gezegd (na 25 jaar) en we zijn vol positiviteit aan ons avontuur begonnen, inmiddels huis gekocht omdat huren erg lastig is hier en kids naar internationale school. Zover gaat alles heel erg goed.

Mbt ons, ik hou van mijn vrouw met alles wat ik heb, ze is prachtig, mooi, lief en ik heb nooit een seconde een twijfel gehad aan mijn liefde voor haar. Ikzelf ben een flirt, ik weet dat maar heb absoluut nooit mijn vrouw fysiek bedrogen met iemand anders. Ik heb haar daar echter wel heel erg mee gekwetst en we hebben in verleden ook onze problemen hiermee gehad. Ook is onze sexleven was de laatste jaren niet geweldig (, en waarom... druk,zij reisde al veel voor werk, altijd weg als 'we' als gezin thuis waren, geen tijd voor elkaar nemen, mijn job in NL was nogal erg stressvol, als zij voor werk op reis was zorgde ik voor de rest, zei kwam na een week uitgeblust thuis, ik was verrot van alles wat thuis moest enz enz

En dan voel je aan alles dat er wat speelt, durfde ik het niet te vragen omdat ik nog banger was voor de antwoorden. telegram gebruiken ipv whatsapp met een k.tsmoes, meer van dat soort dingen. Vorig weekend, omdat ik met mezelf geen raad meer wist op haar Ipad de telegram berichtjes gelezen en foto's gevonden die alles duidelijkt maakt. Zij heeft een relatie met haar 'baas', en niet een paar weken of maanden maar dit speelt al langer. Ik zit nu jankend te typen, ze heeft m'n hart vermoord, ze had me net zo goed fysiek kunnen vermoorden..., we hebben inmiddels wel erover gesproken, er is niet naar elkaar geschreeuwd wat ik wel fijn vind. Ik voel me slecht en helemaal kapot, alsof ik ben gebruikt als boksbal, onze 2 dochters weten van niets als ze er zijn hou ik me goed maar het kost enorm veel kracht.

Ik hou gewoon zo verschrikkelijk veel van haar, en idd heb ik d'r zo ontzettend gemist d'r warmte,lichaam,genegenheid en natuurlijk de sex. Zij heeft dat bij iemand anders gezocht en dat is van lust overgegaan naar liefde voor hem, het bizarre is dat we beide erg goed zijn in praten en communiceren maar hebben we nagelaten om juist open naar elkaar te zijn.
Ze zegt dat ze van me houdt, maar haar hart behoord aan hem. Juist sinds we weg zijn in NL zijn we weer naar elkaar toe gegroeid, dit doet zoveel pijn, ik voel me zo vernederd, verraden, onmachtig en tot op het bot gekrenkt. Moet er niet aan denken om een weekendpapa te worden, ik ben zo gek op die meiden van ons, ben zo bang om ze te beschadigen.
Ik weet niet waarheen met m'n verdriet, liefst word ik morgen wakker en is alles een slechte droom. Ik kan me geen leven zonder m'n vrouw voorstellen, ik wil het niet, ik heb en zie ons als gezin samen, m'n hoofd doet zo zeer, ben zo moe maar slapen kan ik niet.
Ze zegt dat ze van me houdt, dat ze me leuk vind, ik heb de afgelopen jaren op m'n tenen gelopen om de boel draaiend te houden (sinds ze werk heeft incl veel reizen), dat ziet ze nu ook wel in (zegt ze), ook had ze zonder haar huidige en vorige baan niet kunnen doen, maar juist hierdoor ben ik d'r misschien kwijt..

ik voel me zo verschrikkelijk alleen op dit moment, en sorry toch best lang verhaal geworden...

Ookal is mijn man niet vreemd gegaan, toch wil ik reageren want hier heb ik ook veel opzij gezet om het draaiende te houden. Hier jaren geleden ook huis, familie en land verlaten om voor het werk van man een paar jaar overzees te vertoeven. Na een paar jaar wel terug, maar niet de baan kunnen oppakken die bij mijn opleiding hoorde. Daarentegen op basisschool de kinderen met hun lesproblemen helpen terwijl man voor werk vaak reisde. Dus in zoverre herken ik die grenzeloze inzet van jou voor je gezin en je relatie.
Als mijn man mij zou bedriegen ondanks wat ik voor ons gezin heb gedaan zodat hij alle gelegenheid had om het werk te doen dat hem die voldoening gaf, dan zou ik vechten als een leeuw voor wat we hebben opgebouwd. Ik zou het niet zonder slag of stoot uit handen laten glippen. Maar zo ben ik. Mijn grootvader merkte vroeger op dat ik als kind al niet de hagelslag van mijn brood liet eten.

Ik neem aan dat de baas getrouwd is. Ik zou hem opzoeken en aangeven dat zijn vrouw ingelicht wordt als het contact met je vrouw in stand blijft en hij je vrouw niet overplaatst naar een andere afdeling of misschien beter zelfs, andere lokatie. Je kinderen hoeven niet te weten waarom hun moeder overgeplaatst gaat worden.
Het is niet de eerste keer dat mensen om die reden overgeplaatst worden.

Daar zit je dan, compleet van de wereld. Is het echt zo definitief als ze zegt, dat houden van? Is de baas vrijgezel of ook getrouwd? Ziet de baas ook een toekomst met haar? Wil ze scheiden en haar hele gezin overhoop gooien?

En dan de belangrijkste vraag: wat wil jij? In eerste instantie zul je waarschijnlijk als velen van ons denken (ook ik) ik wil dit niet kwijt, maar zoals je ook in dit draadje leest zullen er heel wat obstakels op je pad komen en zal dit vele jaren in beslag nemen. Dat wat je niet kwijt wilt raken ben je al kwijt. Zoals dit wordt het niet meer. Miischien ben ik inmiddels teveel verbitterd, maar bedenk goed waarvóór je zo hard gaat knokken.

Wat vreselijk verdrietig voor je. Heb je steun bij een bekende of heb je het met niemand gedeeld?
Het is precies wat Billy jean post, weet waarvoor je knokt want het is een lange weg. Ik heb de zelfde vragen als bovenstaand..
De vraag wat jij wil is nog het belangrijkst. En ook die vraag kan steeds veranderen.

@ terugkomend op de leeftijd, man was 34. Naja en daarvoor ook al veel vreemdgegaan. Dus eerlijk gezegd kan ik levenslang vanaf de puberteit invullen. Ik vind het vreselijk om dit te posten, maar ik doe het toch. Omdat ik mezelf anders voor de gek houdt. De film speelt zich een paar keer per dag af. Wat eerst de hele dag was. Hij valt dan niet onder mlc, meer onder aangeleerd, en verslavingsdrang in aandacht. Maar goed of dit klopt ook dat is me geregeld nog een raadsel. Maar dat raadsel word steeds" kleiner " minder belangrijk. Wat eerst mijn drive was( oud worden met hem, een fijne relatie hebben, tijd voor elkaar maken, ik was idolaat van hem) is nu compleet veranderd. Ik vraag me af of hij überhaupt ooit van mij gehouden heeft als je het zo kunt. Zo leven in leugens en bedrog.
Het oppakken van alleen mezelf is voor nu genoeg.

alleen

Goedemorgen,

Weer niet geslapen, m'n hoofd klapt uit elkaar. De meiden naar school gebracht waren lief en vrolijk was een goede oppepper.

Hij is getrouwd maar zijn vrouw zit nog in NL, woont met 1 zoon hier en z'n vrouw met de ander in NL is met z'n examenjaar bezig wat ze daar willen afmaken (zoiets vlgns mij), dat huwelijk stelt niets meer voor is wat ik weet/hoor, hij heeft hierdoor denk ik minder te verliezen.

Ik kan het hier met niemand delen, voel me machteloos en kan eigenlijk alleen maar huilen, een emotioneel wrak.
Ze wil niet dat ik weg ga, ik wil niet weg en zij zelf ook niet. Dik 23 jaar, zoveel meegemaakt en mooie fantastische dingen en natuurlijk ook niet leuke dingen, zoals dat zo is in ieders leven.
Ik heb haar nog zoveel liefde, genegenheid te geven, mijn alles leeft voor haar.

Ze houdt van me,ik zit in haar hart is wat ze zegt en is ook wat ik voel, op dit moment houdt ze denk ik van ons allebei. Verder zegt ze niet erg veel,moet ook zeggen dat ze op het moment een stapje terug doet ivm haar werk, het is hier nogal anders dan de mentaliteit in NL, dus ik moet haar ook echt de rust geven 'to get her on her feet again'.

En ik wil niet opgeven, ik wil haar, met haar verder ons levensavontuur afmaken, samen oud worden, campertje kopen ja echt al die cliché dingen. Simpelweg omdat ze de liefde van m'n leven is, hoe k.t ik me nu ook voel ik kan en wil ik me zonder niet voorstellen. Voel me erg kwetsbaar op het moment. Ik sta normaal erg stevig in m'n schoenen, gehard door de dingen die je meemaakt in je leven maar nu helemaal kapot, ik kan m'n emotie niet sturen en controle over hebben.

We doen ook niet vervelend tegen elkaar, helemaal niet zelfs en ik hoop dat er de tijd gegeven wordt om uiteindelijk samen te zijn.

en toch

doe je er denk ik goed aan om je minder afhankelijk op te stellen. Hoe moeilijk het ook is, een vrouw zit net te wachten op een man die als een geslagen hondje rondloopt en wacht of er kruimeltjes vallen.
Probeer zo goed of zo kwaad als het gaat ruimte voor jezelf te maken en jezelf af te leiden met iets anders. Ga niet in de slachtofferrol zitten, maar probeer je meer te richten op iets anders.

gjs/ juf Ank

Tja we zien keer op keer in dit draadje dat iemand die bedrogen wordt, zich gekwetst voelt. En we zien ook dat bijna iedereen een zelfde reactie heeft: ongeloof, verbijstering, er aan willen werken, wanhoop, radeloosheid.
En hoewel je gelijk hebt, juf Ank, dat niemand zit te wachten op een hondje die wacht tot de kruimeltjes vallen, is het niet meer dan logisch dat gjs zich zo voelt. En, ik zeg het vaker, er is als jarenlange partner ook niet op te boksen tegen een spannende nieuwe vlam.
Maar afleiding zoeken, hoe moeilijk ook, lijkt me een heel goed idee.

Ik vind het rot voor je GJS, veel sterkte

Sterkte

Helemaal eens dat het allerbeste is om je niet te focussen op je partner, maar op jezelf. Het heeft mij ook een hoop therapie en tijd gekost om dat in te zien. Maar het is echt helend. Contacten met familie, vrienden weer wat steviger aanhalen (hoeft niet per se live als je in het buitenland woont) Jezelf dwingen tot nieuwe hobby’s, opleidingen etc.
Je moet het allemaal wel op kunnen brengen (ik kon dat lang niet) maar het helpt uiteindelijk echt. Om je weer sterker te voelen, om je te realiseren dat de wereld niet vergaan is en om soms heel even dat knagende verdriet niet te voelen.

labiel

Wat ik soms zo ontzettend moeilijk vindt, is de totale onberekenbaarheid van mijn man.
Het ene moment is hij lief, grappig en niks aan de hand. Het andere moment lijkt het wel alsof hij op zoek is naar ruzie en confrontatie.
Ik moet vaak zó op mijn tong bijten.
We hebben bijvoorbeeld afgesproken dat we niet meer gaan lopen bekvechten via whatsapp. Maar soms loopt hij dan dus vreselijk uit te dagen. Alsof hij zich echt op mij wil afreageren. Vandaag bijvoorbeeld. Krijg ik een appje waarin hij mij 'vriendelijk vraagt' voortaan mijn ochtendhumeur niet meer op hem af te reageren. Ik hád helemaal geen ochtendhumeur. Er is niets bijzonders gebeurd vanochtend... Ik ga wijselijk nergens op in maar zeg alleen dat we dit niet via app gaan doen en dat ik veel werk heb. Vervolgens wordt hij dáár woedend over en besluit dat we dan dus maar alle sociale media de deur uit moeten doen (Huh?) En dus gaat hij heel kinderachtig ineens zijn whatsapp-instelling zó veranderen dat ik zijn foto, status en vinkjes niet meer zo. Echt en alleen om een reactie uit te lokken, een ander doel kan het bijna niet hebben.

Pffff. Maar hij krijgt wat hij kennelijk hebben wil, de stoom komt weer eens uit mijn oren.
Iemand een gouden tip om hier mee om te gaan?

ja jeetje

Fiene, ik weet niet of die tip bestaat. Jouw 'man', ofwel onvolwassen echtgenoot, heeft gewoon vreselijk veel zin in ruzie.
Zijn onberekenbaarheid heeft volgens mij overigens helemaal niets te maken met zijn vreemd gaan...waar dit draadje uiteindelijk over gaat. Dus misschien moet je een apart draadje beginnen over zijn gedrag.

Ik denk eerder andersom: die vent is zo onvolwassen dat hij niet de verantwoordelijkheid voor een relatie kan nemen, dus vreemd gaat en daarnaast ook nog van alles op jou aan het afreageren is.

Maar goed als je een tip wil: iemand die graag een reactie uitlokt en ruzie wilt, kun je het best negeren. Dan krijgt hij niet wat hij wil. Maar ja, het is een signaal van iets anders; er zit iets helemaal fout bij hem of tussen jullie en dat los je niet op door gedrag te negeren.

Waarom niet,

Waarom niet de sociale media de deur uit. Dat is best rustig; geen verplichting om op binnenkomende berichten te reageren. Als hij je echt nodig heeft, belt hij maar.
Ik heb geen app, mijn man belt gewoon als hij later thuis komt of zijn portemonnnee vergeten is of andere belangrijke zaken.

Eens met de dames hierboven

Dit is echt heel erg onvolwassen gedrag. Is dat ook aan bod gekomen bij de therapieën? Vertoont hij dit gedrag al langer, of is het van recentere datum?
Ik vind het echt heel verontrustend. Op zo'n manier kun je geen stevige basis leggen waarop je opnieuw kunt bouwen en herstellen.

Het enige dat ik kan bedenken is inderdaad wat juf Ank zegt. Dit nare gedrag negeren, gewoon niet op reageren. En op een rustig moment misschien eens voorstellen dat hij zich gaat toeleggen op een sport waar hij zich een beetje kan ontladen? Blijkbaar moet hij af en toe stoom afblazen, maar het is onverstandig en ongezond om dat op je partner te doen. Vind ik.
En als de stoom veroorzaakt wordt door de partner/de relatie, tja, dan is het de vraag of het ooit nog wel een echt goede relatie wordt.

gaat toch niet over social media dit?

Want als je die eruit gooit is er wel iets anders waarom hij ruzie gaat zoeken, als ik het zo hoor.
Maar Fiene: vreemdgaan en dan ook nog denken zich te kunnen veroorloven je vrouw te kunnen sarren zodat zij op haar tenen gaat lopen (ik moet regelmatig mijn tong afbijten).

Waarom pik je dit gedrag? Wel eens gedacht aan emotionele regulatie stoornis bij hem? Misschien even googlen/ verhaal van Miss lezen.

sterkte