Verder na ontrouw deel 5

FieneR,

Ik zou ook geen eigen draadje openen; heb ik zelf ook nooit gedaan. Soms laat ik wat fladders los om een standpunt duidelijk te maken.

Flanagan

Vanmiddag ging het al stukken beter nadat ik je post vanmorgen las. Ik heb even 4 stappen terug gedaan inpl van 3

Ik ook, hele goede. Morgen laat ik alleen de buitenkant miss weer zien. Die gedachte houdt ik maar vast. Afstand bewaren. Denk dat het mij ook jaren gaat kosten. Maar ga mentaal echt afstand doen van hem.

In het heel kort

Dank! Ik sluit aan.

Even in het heel heel kort. Twintig jaar getrouwd. Twee pubers waarvan een al uit huis.
Twee jaar geleden barstte hier de bom. Man bleek twee jaar lang een affaire te hebben gehad die op dat moment achter de rug was. Ik was totaal maar dan ook totaal lamgeslagen. Net zo naïef als meer hier. Dit gebeurt bij anderen. Bij mijn man? Uitgesloten! Niet dus.
Twee heel zware jaren volgden. Man eerst uit huis een paar maanden. Toch besloten het samen weer te proberen. Maar wát een strijd blijkt dat.
Heel veel ruzie. Nog steeds eigenlijk. Intensieve relatietherapie achter de rug. Vooral omdat dat voor mij een harde eis was. Wisselend succesvol.
Grote items hier zijn toch nog steeds de pijn en het beschadigde vertrouwen. En het wantrouwen bij mij dat daar uit voortgekomen is. En de ‘absurde controledrift’ die hij van mij ervaart. Daarnaast worstel ik erg met zijn ongelooflijke moodswings en veel te korte lontje. De ene dag is hij de liefste, attentste man mogelijk, om de dag erna te ontploffen om één woord. Gevolg van dat korte lontje is veel ruzie. En dat kost zóveel energie.

Nou ja, dat zijn de grote lijnen. De details volgen nog wel.

FieneR,

Als je op die tijd terug kijkt, zijn er dan momenten dat je liever anders had aangepakt?
Op dagen dat jullie ruzie hebben over bv het controleren, vind je die energie en die actie het waard zoals je die hanteerde? Of zijn er momenten daarbij je tot de conclusie komt, dat je het op een andere manier ook kan aanroeren? Al was het is belang van jezelf.

Anders

@flanagan
Zeker zijn er dingen die ik anders zou hebben gedaan. Het controleren is een lastige. Dat wil ik niet, maar komt echt voort uit paniek. Het vertrouwen is zo beschadigd, dat is niet zomaar terug. Het gaat stukje bij beetje echt wel beter, maar het us iets van de lange adem.
Ik zou beslist welminder energie gestoken hebben in het eindeloos proberen uit te leggen hoe dingen voor mij voelen. Steeds weer de woorden zoeken en afwegen voor lange mails, appjes etc. Dat zou ik zeker niet opnieuw doen. Ik zou beslist minder aan hem trekken. Ga je woedend naar boven? Niet een half uur later hem halen en proberen te praten. Maar gewoon ‘Weltrusten, doei, tot morgen’. Misschien had hij dan ook wel veel eerder weer de beweging naar mij toe weer gemaakt. Want die beweging is er. Maar het gaat zó langzaam.

Niet druk

Ik zou me er niet zo druk om maken hoe jullie reageren, hoe lang het duurt, wat je anders wil doen.
Je zou geen angst moeten hoeven hebben om zijn scherven op te ruimen.
Aan jezelf werken is prima, maar niet aan jezelf werken en continue aanpassen voor hem en zeker niet ten koste van jezelf.
Gewoon voor jezelf. Niet omdat je hem wegjagen zou. Als hij weg wil staat de deur open. Pak niet zijn verantwoording over omdat het een ( zo komt het over) brutaal juffertje Ongeduld is.
Ik vind dat zo verschrikkelijk dat sommige mannen die houding aan durven nemen.

eens Bobbie

"Ik zou me er niet zo druk om maken hoe jullie reageren, hoe lang het duurt, wat je anders wil doen.
Je zou geen angst moeten hoeven hebben om zijn scherven op te ruimen."

Aangeschoten wild zijn door het bedrog en de leugens en dan ook nog eens op je tenen moeten lopen... Nee, laat hij maar zijn best doen om er wat van te maken.

Ik ben er echt een ander mens door geworden.
Het goed gelovige in de mens verloren, en het niet meer geloven van mensen" en of sprookjes"
Zoals ik het omschrijf naar mijn eigen man.
Het heeft iets onherstelbaars met mij gedaan. ( dit is wat Ik steeds bedoel dat ik niet begrijp dat HIJ nog blijft)

Ik maak van mijn hart geen moordkuil meer, maar goed belofte naar schoonmoeder houdt ik in ere.

De rest kan me na volgende week niets meer schelen. Mag man zelf zijn familie systeem opknappen. Na alle verplichtingen.

Afgenomen

Dat wat jij omschrijft van dat je echt een ander mens geworden bent, dat is zo herkenbaar.
En dat neem ik hem na twee jaar ook nog steeds het meest kwalijk. Hij heeft me zoiets belangrijks afgenomen. Hoe hard ik (soms) ook samen verder wil in een huwelijk 2.0, ik zal niet alleen hem nooit meer blind vertrouwen, ik zal nooit meer iemand blind vertrouwen. Want als hij of all people me dit al aan kan doen...
Ik had niet gedacht dat ik na twee jaar, ondanks therapie en heel veel praten, nog zó vast zou zitten in boosheid daarover. Maar het is wat het is. Mijn psycholoog noemt het een trauma en ik denk dat dat de juiste term ook wel is.

Succes met je schoonfamilie. Ik zal het draadje even terug lezen want ook mijn relatie met mijn schoonfamilie is er sinds onze crisis niet beter op geworden. Ik heb ze in mijn diepste wanhoop toen om hulp gevraagd, maar ze hebben niets gedaan. Trokken zich terug. Pas nu het hier, voor de buitenwereld, weer wat gestabiliseerd lijkt, komen ze ineens weer tevoorschijn. Een van de pijnlijke ervaringen.

Hier ook

Heel herkenbaar. Dat er toch iets onherstelbaar kapot is gegaan. Het vertrouwen. Daarvoor in de plaats wantrouwen. Nooit gehad. Heel lastig. En soms kijk ik naar mezelf en zie ik een zuur persoon die in de slachtoffer rol hangt. En zo wil ik niet zijn!!
Maar dat geschonden vertrouwen. Die gekwetstheid. Dat hij of all people...... en dat heeft ongetwijfeld ook te maken met waar ik vandaan kom. Dat leer ik in therapie ook en ben heel hard aan het werk met mezelf.
Maar heel eerlijk: als er geen kinderen waren: dan was ik nu weggeweest. Op dit moment geef ik het tijd voor de kinderen. Ik ben niet stabiel. Man werkt ook hard aan zichzelf. Dat geeft me voldoende rust om nu geen ingrijpende beslissingen te nemen. Maar het is soms zo moeilijk. En ik ben nu voor het eerst sinds alles (half jaar ongeveer dat bom barstte) echt zo boos. Die emotie komt er nu pas uit.

Zuur

Alsof ik mijn verhaal lees. Dat niet zuur willen zijn, (En tel daar qua smaak bitter gerust bij op) maar het niet kunnen voorkomen.
Ik leer in deze periode erg veel over mezelf en niet alleen tijdens de therapie die ik gehad heb. Dat het mogelijk is zo ontzettend boos op iemand te zijn en tóch zoveel van iemand te houden dat je blijft. Ik had dat van te voren nooit gedacht. Ik had sowieso niet gedacht dit ooit met hem door te maken, maar dat ik dan ook nog zou blijven?? ‘Geen haar op mn hoofd’, had ik tien jaar geleden gezegd. Maar de praktijk blijkt weerbarstig.

Rustiger

Hier weer wat rustiger, hebben wel goed gesprek gehad waarin ik rustig kon blijven, merk wel dat als ik emotioneel wordt (wat ik zelf heel logisch vind dat dat gebeurd) dat hij daar veel moeite mee heeft. Hij denkt meteen dat die emotie ‘voor altijd’ is. Daarom heb ik ook wel afgeleerd om die boosheid er uit te gooien, als ik dat laat zien dan schrikt hij zo dat hij meteen weg is. 1x heb ik mijn poot heel stijf gehouden (hij wilde weer contact met Truus, gewoon als vrienden en vond het maar belachelijk dat dat niet mocht van mij). Toen zijn we een week uit elkaar geweest. Ik merk ook net als Hoedan dat de boosheid nu eigenlijk pas komt. En dan vooral over dat ik niet genoeg mijn best zou doen, dat is echt een dolk in mijn rug. Ik heb het afgelopen jaar grotendeels alleen gevochten, pas sinds een paar maanden is hij ook veranderd. Dat ik nu even een stapje terug doe omdat ik helemaal stuk zit vind ik dus eigenlijk wel logisch. Het is nu even aan hem.

stapje terug

Natuurlijk is het logisch dat je een stapje terug doet als je helemaal stuk zit. Je kunt helemaal niet anders wil je er zelf niet aan onderdoor gaan.
Wat ik afgelopen periode heb geleerd is dat dát vaak de momenten zijn dat er bij hem iets in beweging komt. De paar keer dat ik hem zei dat ik NIET wilde praten over een incident, maar bijvoorbeeld naar boven ging en juist hem aan lot over liet (ik ben ook weleens een nacht naar een hotel gegaan trouwens) waren de momenten dat hij ineens in actie kwam. Meestal gaat het omgekeerd namelijk, is hij de terugtrekker.
En niet meer dan logisch natuurlijk dat je je poot stijf hebt gehouden wat betreft het contact met zijn Truus. Die discussie hebben we hier ook ooit gehad en ook hier drong wat mij betreft veel te laat het besef door dat helemaal geen contact meer de enige optie was. Dus óók geen verjaardagsfelicitatie via Facebook (maar haar direct verwijderen) geen enkel app'je (ook niet uit vriendschappelijke interesse, wég met dat nummer). Ik heb haar destijds een beheerste maar vileine brief geschreven en ik stond er op dat dat het allerlaatste contact was, maar dat is nogal een strijd geweest.
Ik word er soms zo moe van dat elk stapje in het proces zo'n enorme strijd is. Alsof elke vanzelfsprekendheid opnieuw veroverd moet worden.

leeftijd?

Ik ben trouwens wel benieuwd naar de leeftijd van jullie mannen tijdens de periode van ontrouw. Die van mij was 46 toen het begon.
Van wat ik om me heen hoor zijn er zó ontzettend veel stellen die dit soort ellende overkomt met mannen die zo tussen de 45 en 55 zijn, na een jaar of 20 samen te zijn geweest. Zó ellendig klassiek. Het woord midlifecrisis krijg ik bijna mijn mond niet uit, omdat ik het associeer met een zogenaamd grappig cliché van mannen die ineens een motor aanschaffen enzo. Maar dit wat mij, en anderen, overkomen is, is zó veel pijnlijker.

Welkom Fiene

Ik ben net als jij al wat verder in het proces. Wel een iets ander verhaal, man wilde al scheiden toen er nog geen ander in beeld was, voor mij en de hele wereld out of the blue. Hij bleek al jaren niet gelukkig, maar had dat aan mij verteld. Na die eerste bom volgden 1,5 jaar twijfel, twee doorstarts, beiden een tijd uit huis geweest, man heeft maanden doordeweeks bij zijn werk in een appartement gezeten en in het weekend thuis. Dat was slopend. Toen uiteindelijk toch de beslissing tot scheiden, hij bleek toen een ander te hebben, wat ik las hoorde toen we zouden gaan tekenen. Man twijfelde toen weer, het voelde toch niet goed, scheiden. Net in die tijd raakte onze oudste in een diepe crisis. Dat samen zorgde ervoor dat man toch voor het gezin koos en het nog een keer echt, serieus, met mij wilde proberen. Dat ik al die tijd hard aan mezelf had gewerkt, en ook echt veranderd was, dat ik overeind gebleven was, hoe ik me had opgesteld bij die scheiding die ik niet wilde en het feit dat ik nog steeds vond dat onze relatie de moeite waard was gaf hem het vertrouwen dat we ons huwelijk opnieuw konden uitvinden. We zijn nu weer 1,5 jaar verder, dus 3 jaar sinds zijn mededeling. En ik kan nu met overtuiging zeggen dat het goed gaat met ons, heel erg goed zelfs.

Wat voor ons belangrijk was is inderdaad dat hij direct met Truus heeft gebroken. Compleet. Was nog lastig, want ze was een goede vriendin en behoorlijk verweven met ons leven, vooral dat van man. Maar hij snapte zonder dat ik daar iets over heb gezegd dat dat noodzakelijk was. Ook (vooral?) voor hemzelf, zodat zijn verliefdheid zou kunnen doodbloeden. Dat heeft uiteindelijk wel een jaar geduurd. Vond ik erg moeilijk, dat snap je. Maar ze is nu uit zijn systeem, en ik zit er weer stevig in!
We hadden ook een erg goede relatietherapeute (EFT, misschien ook alsnog wat voor jullie?) die vooral man hielp met zijn emoties. Hij is ook nog verschillende keren alleen bij haar geweest om zichzelf beter te leren kennen en begrijpen.
En, heel belangrijk, we hebben het zelden gehad over alsnog uit elkaar gaan. We hebben onszelf een doel gesteld, namelijk bij elkaar blijven en dan ook nog omdat we graag bij elkaar zijn, niet voor de kinderen of zo. En daarom hebben we doorlopend gefocust op het positieve. In elkaar, in wat we samen hebben, in ons gezin, in onze groei. Want wat je aandacht geeft groeit. Gebruik dat gegeven wijs.

Wij zijn er allebei betere mensen van geworden. En we hebben een betere relatie dan ooit. Op alle vlakken. Daardoor groeit mijn vertrouwen in hem. En in mijzelf, want het doet inderdaad ook veel met je vertrouwen in jezelf. In je beoordelingsvermogen.

Mijn man is een bijzonder exemplaar, dat wist ik al, maar dat is weer flink bevestigd na al jullie verhalen. Hij is nooit boos op mij geweest en begreep prima waar mijn boosheid maar vooral verdriet vandaan kwamen. Niet dat hij er wat mee kon, maar samen hebben we daar onze weg wel in gevonden. Ik spreek uit wat ik nodig heb van hem, en dan komt dat uiteindelijk wel. We hebben geduld met elkaar en we willen elkaar graag begrijpen. En we kunnen sorry zeggen tegen elkaar als we toch eens uitende bocht zijn gevlogen.

Ik hoop dat jullie er ook allemaal samen uit komen.

Hoedan

"in de slachtoffer rol hangt. En zo wil ik niet zijn!!"

Als we dat woord én de woorden "blijven hangen" nu eens verbannen uit alle relatiegerelateerde rubrieken?
Je bént slachtoffer van een trauma.
Daar hoort alles bij wat je nu meemaakt. Alles.
En heb je er hulp bij nodig maar vlot het niet? Dat kan ook gebeuren. En dat mág.
Je moet niets, je mag alles.
Je zegt tegen iemand met een gebroken been toch ook niet: en nu even doorlopen.
Of tegen iemand met diabetes: nou weer normaal eten alsjeblieft.

Jouw trauma, zijn beslissing. Jij moet dealen met de gevolgen van zijn beslissing, hij nog niet voor de helft, jij voor allebei.
Heel zelf. Richt je op jezelf en laat de kleuter maar kleuteren tot hij volwassen gedrag met daarbij behorend geduld en inlevingsvermogen kan vertonen.
Zijn kwartje moet vallen maar dan moet ie wel een kwartje hebben.

Moet nu weg, als het onduidelijk is reageer ik later terug.

Een positieve kijk

Natuurlijk baal ik dat die gebeurtenissen zo uit het niets op mijn pad kwamen. Maar ik zie ook een positief punt. Daarom vroeg ik al eerder aan FieneR wat ze anders zou doen als ze terug keek. De onzekere tijd heeft mij wel veranderd; minder vanzelfsprekend meer afwachtend meer ook stilstaand wat ik nodig heb. Ik ben blij met deze waardevolle veranderingen. Ookal zijn ze door een harde les binnen gekomen.
Ik ervaar het als een vernieuwing van mijzelf, als een grote schoonmaak waarbij ik weer tot zijn recht komt.

Ik snap Bobbie. Ik bedoel niet dat we rekening hebben te houden met de gevoelens van je partner. Eerder dat je rekening gaat houden met je eigen gevoel; het tot 10 tellen om jezelf te tijd te geven of je het wel een discussie waard vindt of dat je de mening, commentaar, actie negeert en bij degene laat ipv je hoofd er over pijnigen.
Ik heb de tijd ervaren als een niet alles naar je toe trekken-periode. Laten ze hun eigen boontjes maar doppen. Ze weten goed dat ze fout zaten; laten ze zelf naar dealen met hun geweten.

Dank Pennestreek

Dank voor je verhaal. Heel fijn om je, uiteindelijk positieve, verhaal te lezen. Prachtig hoe jullie je huwelijk 2.0 weer op hebben weten te pakken. Veel bewondering voor je kennelijke vastberadenheid en kracht om niet op te geven. En zeker ook voor het geduld van je man. Dat is zo te lezen essentieel geweest in de weg naar herstel.

Misschien lijkt mijn verhaal negatiever dan het is hoor, want wij zijn ook nog samen en dat is ook bij ons niet een beslissing die (alleen) vanwege de kinderen gemaakt is.
Ook hier waren al best strubbelingen en aarzelingen voor de bom barstte toen er twee jaar geleden een Truus bleek te zijn. Alleen is mijn beeld daarin heel erg vertroebeld. De twee jaar ervoor toen zonder mijn weten die affaire op de achtergrond speelde, waren tussen ons vreselijk. Heel veel irritaties, onbegrip en ruzies en met regelmaat heb ik in die periode overwogen een punt achter ons huwelijk te zetten. Man kreeg in die periode een baan wat verder van huis en we hebben toen (net als jullie kennelijk) gekozen voor een time-out waarbij hij tijdelijk in een appartementje in de buurt van zijn werk zat.
En toen hij daar eenmaal zat, gebeurde er ineens heel veel tegelijk. We misten elkaar vreselijk en besloten na een paar weken allebei dat we dit helemaal niet zo wilden. Net op het moment dat we plannen begonnen te maken voor een herstart, barstte de bom en ontdekte ik van het bestaan van de affaire. Die was op dat moment al een paar weken voorbij wat voor mij toen verklaarde waarom hij zijn blik ineens weer op mij kon richten.
Dat was in elk opzicht een vreselijke tijd. Elkaar missen, maar hem bij vlagen ook bijna haten. Puzzelstukjes die ineens op hun plek vielen over de twee jaar ervoor, maar ook een heleboel nieuwe vragen en aarzelingen.
We zijn toen toch een tijd apart gebleven, ook omdat hij weer begon te aarzelen. We hebben toen ook een traject EFT gedaan, maar achteraf was hij daar echt nog niet klaar voor. We zijn daar ook min of meer weggestuurd met de boodschap dat hij eerst de keuze moest gaan maken voor het weer wíllen verbinden. Maar man bleef aarzelen over wat hij u eigenlijk wilde. Niet alleen met mij, maar met ongeveer alles in zijn leven. Achteraf denk ik dat hij op dat moment ook gewoon liefdesverdriet had (zij heeft er een punt achter gezet, ook nog steeds voor mij wel een pijnpunt) maar daar wilde ik toen absoluut niet aan.
Na een half jaar heb ik hem onder druk gezet omdat ik die onzekerheid echt niet langer trok. Nu thuiskomen en hard werken aan een relatie 2.0 of plan B en een scheiding in gang zetten. Hij heeft toen gekozen voor de eerste optie.
We zijn opnieuw, bij een ander, in therapie gegaan (een intensieve vorm van EFT en losse gesprekken) en doen allebei hard ons best. Veel dingen gaan beter. De intimiteit is terug, de intentie om er samen iets van te maken is er steeds nadrukkelijker en we durven weer plannen te maken. Maar problemen zijn er ook nog genoeg. De vertrouwenskloof overbruggen blijft lastig en geeft nog veel conflict. En mijn man is, anders dan die van jou duidelijk, bepaald niet het toonbeeld van geduld. Hij heeft een enorm kort lontje en kan soms van één woord of gebaar al compleet ontploffen. En dat gebeurt gewoon nog veel te vaak. En dat maakt dat ik me niet altijd even 'veilig' voel in de relatie. Het is nu misschien wel die wispelturigheid waar ik het meest last van heb.
Om een voorbeeld te geven.
Drie weken geleden was het precies twee jaar geleden dat bij ons de bom barstte. Ik heb hem voor die tijd gezegd dat ik dat ik worstel met die beladen datum en dat ik graag zou willen dat hij dat op een of andere manier aanpakt door er voortaan ook een positieve herinnering aan te hangen. Dat heeft hij top opgepakt. Die middag kreeg ik schuchter een pakje met een kaart. Er bleken twee nieuwe trouwringen in te zitten. Voor aan de andere hand, als symbool voor een nieuwe start. Superlief natuurlijk. Maar dan kan hij twee dagen later net zo makkelijk tijdens een ruzie over die trouwringen zeggen dat hij dat nooit had moeten doen, dat het toch maar een loze symboliek is waar ik veel te veel aan hecht etc. etc. En juist die onvoorspelbaarheid, vind ik zó moeilijk.

Nou ja, ik ben lekker lang van stof. ;-)

Zo eens met Bobbie

Inderdaad, jouw trauma, jouw tijd om daar overheen te komen/mee te leren leven.
Maar, dat gezegd hebbende: ik heb mezelf ook regelmatig hartig toegesproken, omdat ik ook geen zure, bittere vrouw wil zijn. En echt niet omdat dat niet aantrekkelijk is, maar omdat ik zo niet wil zijn. Zo ben ik niet, dat maakt de situatie van me. En ik was nou net zo trots op mezelf aan het worden, dat zure en bittere deed dat teniet. En ik wil niet zo’n moeder zijn. Ik wil vrolijk en opgewekt en sterk zijn.
Ik heb gemerkt dat toneelspelen helpt. Net als dat glimlachen je humeur verbetert. Gedraag je anders en je voelt je anders. Werkt niet altijd, en het is zeker ook heel belangrijk dat je je gevoel niet wegduwt, maar soms raak je in een negatieve spiraal en daar uit komen deed en doe ik vaak door me anders te gedragen.
Is dat een beetje wat jij ook bedoelt, Hoe dan?

Ik zou wel in gesprek blijven/gaan met je man, op een moment dat het goed gaat, om dan uit te leggen wat jij nodig hebt, en wat hij kan doen om jou te helpen. Ik weet van mijn man dat hij niet wist wat hij moest doen op momenten dat ik boos of verdrietig was, of het niet meer goed zag komen. Hij reageerde dan of niet, of bot. Want hij had al 100 keer sorry gezegd en wat wilde ik nou nog meer? En als ik het niet meer trok, ja, nou, dan wist hij het ook niet meer. Waardoor ik weer bozer of verdrietiger werd. Het heeft lang geduurd, maar we zijn er nu uit hoe we dat soort dingen aan moeten pakken. En dat voelt zo goed! Daarom dus mijn advies om op een rustig moment te bespreken hoe jullie uit die negatieve situaties kunnen komen. En wees concreet, mannen vullen niet in, dat doen wij 😉

Flanagan

Je zegt vaak hele verstandige dingen, maar toch kan ik niet helpen dat als je dit schrijft:

" Eerder dat je rekening gaat houden met je eigen gevoel; het tot 10 tellen om jezelf te tijd te geven of je het wel een discussie waard vindt of dat je de mening, commentaar, actie negeert en bij degene laat ipv je hoofd er over pijnigen.
Ik heb de tijd ervaren als een niet alles naar je toe trekken-periode. "

dat ik dan denk: Maar Flanagan, je hebt niet meegemaakt dat je man vreemdging, het zal ongetwijfeld als verraad hebben gevoeld dat hij niet voor jou opkwam in zaak met zijn moeder maar het is echt zo anders als je bijvoorbeeld aan het zoenen bent en je een pijl treft je hart of je buik omdat hij ook met haar zo gezoend heeft, en misschien nog fijner en lekkerder. Dat je dan niet anders kunt dan in huilen uitbarsten en eigenlijk wilt dat hij het huis uit loopt omdat je zo in iets intiems van jullie tweeën en het onlosmakelijk daarmee verbonden vertrouwen bent geraakt. Ik weet dat ik het al eerder heb gezegd en ik wil niet het ene leed naast het andere leggen, maar vreemdgaan en bedrogen worden op intiem gebied heeft nu eenmaal een heel eigen dynamiek waar verstandig je mond houden misschien wel je eigen gevoel volkomen ontkent. Geen discussie waard? Als jij tot in het diepst van je vrouwelijke ziel bent getroffen? Lijkt me over je eigen gevoel heen stappen ten bate van de lieve vrede. De tijd als een 'niet alles naar je toe trekken periode' ? Maar bij vreemdgaan gaat het ook over jouw lijf, jouw intieme leven dat gekwetst is. De man die bij je binnenkomt (letterlijk en figuurlijk) is ook bij de ander binnen geweest. Gewoon een heel andere dynamiek die je veel minder makkelijk (ik heb ook veel met schoonfamilie perikelen te maken gehad) naast je neer gelegd kan worden.

Fiene

Dat zou ik ook niet trekken denk ik. Mijn man is nooit emotioneel, altijd rationeel en analytisch, en dat is ook wel eens (erg) lastig, vooral omdat hij zich daardoor heel moeilijk in mijn emotionele persoontje kan verplaatsen.
Maar zulke ondermijnende uitspraken, nee, dat kan echt niet. Ziet jouw man zijn eigen aandeel in het mislopen van jullie relatie? En heeft hij dat gedrag bij kunnen sturen? En kun jij dat? Is essentieel als je een kans wil hebben om alsnog samen weer gelukkig te kunnen worden.
Heb je het boek Houd me vast? Ik ben van plan dat toch weer eens samen door te nemen, onderhoud plegen zeg maar. Want op dit moment doen we niet heel veel meer, en daar word ik wel weer een beetje onzeker door. Zijn we al waar we moeten zijn, of moeten we nog verder willen we het goed houden? Stilstand is achteruitgang, zeg maar. Ik durf actief werken aan de relatie nog niet los te laten, want hoe weet ik dan dat we nog goed gaan? Ik dacht 3 jaar terug ook dat het goed zat...

Oh, Mari, die komt wel binnen 😢

Ik merk dat ik dat stukje heb weggeduwd. Het voelde voor hem ook niet als vreemdgaan, omdat we al zo lang in het proces zaten. Dat het voor mij anders voelde snapt hij nu wel, misschien kunnen we daar samen nog wel stappen in zetten nu.

Houd me vast

Ja, dat Houd me vast- boek hebben we. Dat is ook wel zo'n beetje de basis van de EFT-therapie.
Ik heb zelf ook erg veel gehad aan het boek The State of Affairs, rethinking infidelity van Esther Perel. Ik heb het als luisterboek geluisterd en vaak liepen de tranen me over de wangen van herkenning en inzicht.

Ook haar podcasts, sessies relatietherapie waarbij je meeluistert met andere stellen, vond ik heel indrukwekkend.

Mari

Die pijl in je hart...dat omschrijf je zó treffend.
Zo'n flits van pijn die voor totale paniek zorgt, op de meest onverwachte momenten en die zorgt voor een totale omslag in emotie.
Inderdaad, tijdens een kus. Of tijdens een moment dat je fijn op de bank ligt samen met een wijntje en een film. En dan ineens die helse vlam. 'Heeft hij met haar...'. En dan is het tranen en pijn. En onbegrip van hem want hij kan daar niks mee. Ook niet na 100 keer uitleggen.

FieneR

Ik denk dat niemand die het niet zelf heeft meegemaakt kan begrijpen hoe het je kan overvallen. Hoe het best aardig kan gaan tussen twee mensen na het vreemdgaan, vaak na veel innerlijk werk van de bedrogene... maar hoe je toch voelt dat je eigenlijk om die pijn heen aan het leven bent. Je vindt dat je je er over heen moet zetten. Je houdt immers echt van hem, je wilt samen verder... En dan ineens als een dief in de nacht, inderdaad als je kwetsbaar bent, doordat er juist iets liefs is, ( zoenen of wat je zegt, op de bank met een wijntje) baf: oh ja dat was er au au au.

De meesten kennen mijn verhaal hier wel zo'n beetje: ik ben er mee gestopt omdat ik de pijn bleef houden. En omdat mijn ex een stoornis heeft die het nog ingewikkelder maakte.

Sterkte voor jou