Verder na ontrouw deel 5

Miss

Gecondoleerd en veel sterkte.

Miss

Sterkte lieverd, ga er even uit als het lukt. Het helpt!

Ik zit nu in Maleisië. Doet me goed. Hier een vrouw ontmoet, beetje mee opgetrokken. Merk dat het verfrissend is om iemand zonder oordeel om me heen te hebben. Sterkt me dat mijn huwelijk inderdaad maar beter over kan zijn op dit moment. De muur bij mijn vrouw is van gewapend beton en hier voel ik me bevrijd.

Gisteravond vond vrouwlief het nodig me met droge ogen te melden via Whatsapp dat ze al een huurhuis geaccepteerd heeft. Binnen 4 weken al een huis. Dat zegt veel over de maanden ervoor.

'Mis je we niet een klein beetje?'
Een koude 'Nee'. En ik heb toen maar de verbinding verbroken.. zo bikkelhard. En me wel voor elke vakantiedag een envelopje met tekeningen en foto's van de kinderen meegeven. Emotionele marteling. Hoe verwacht ze dat ik rust pak door me elke dag te willen confronteren met thuis en de situatie?

En dit lulletje had al een bos rozen voor onze trouwdag volgende week besteld. Ja dat doe ik zelf.. maar het kenmerkt me ook. Op papier zijn we nog getrouwd, wilde het niet zomaar voorbij laten gaan, ondanks de k*tsituatie.

Hopelijk kan ze in de toekomst dat ijskonijnmasker weer afgooien. Het maakt me boos en verdrietig dat ze zich zo opstelt en doet alsof dat allemaal maar normaal is.

Natuurlijk maalt het bij mij weer de hele nacht en zit zij vrolijk iedereen te taggen op Facebook bij onzindingen, life goes on apparently. Voor de een ogenschijnlijk veel makkelijker dan de ander.

Uiteraard lukt het me niet echt boos te zijn, blijf ik de hoop op ooit een reünie niet uit het hoofd zetten. Zie ik nog steeds de geluksmomenten. De vele die er ook waren waar ik nu op vakantie ben.

Bitterzoete herinneringen.

Miss

Gecondoleerd en sterkte!

Je weet voor jezelf dat je het geprobeerd hebt.

Sterkte met die onzekere tijd, waarin een zakelijke kijk, zoals je vrouw dat laat zien, ook voor jou broodnodig is omdat jij met name op financieel vlak, kwetsbaar bent. Maar je hebt straks ook een gedeelde zorg om de kinderen en die taak wordt bemoeilijkt als je, door emoties, de scherpte hebt verloren waardoor je je helemaal bedonderd voelt. Een meer zakelijke kijk, voorkomt vertroebeling van je denkvermogen.
Een zakelijk kijk heeft ook een beschermende uitwerking; je kan zelf ook beslissingen maken die voor jou belangrijk zijn. Dat is ook ten goede voor de wederzijdse verstandhouding.

Pas op dat je niet te snel in een andere relatie belandt. Dat je met een andere vrouw optrekt, geeft mij de indruk dat je moeilijk alleen kunt zijn.

Wel lastig als dingen, achter je rug om, geregeld worden en je zo ver weg bent. Kan je skypen met je kinderen? Misschien moet je maar terug vliegen. Je vindt daar niet wat je zocht.

Een aantal dingen valt me op in je bericht.
Dat je je daar bevrijd voelt. Dat snap ik, je bent letterlijk weg uit de situatie. Maar zoals Flanagan al zegt, het lost niks op. Je vrouw gaat door op haar pad.
Verder je verbazing/gekwetstheid over het feit dat ze al een huis heeft geaccepteerd, zonder dat jij in de buurt was. Dat lijkt mij persoonlijk nu het beste, dat zij snel doorpakt. Hoe langer jullie in deze omstandigheden onder 1 dak verblijven, hoe meer kans op ruzies en verbittering.
Je verbazing over haar antwoord dat ze je niet mis. De vraag stellen is hem beantwoorden in dit geval. Waarschijnlijk mist ze je heus wel, jullie zijn al heel veel jaar samen, maar als ze dat zou zeggen zet ze de deur weer op een kier en dat wil ze niet. En natuurlijk stelt ze zich op als een ijskonijn, anders kan ze zelf ook niet door. Dat is allemaal niet feitelijk juist, maar helpt haar om de volgende stappen te zetten.
Probeer zelf inderdaad mee te gaan in die houding. Wees zakelijk, redelijk, en bekijk de situatie vanuit de kinderen. Hun belang moet voorop staan. Al hoef je natuurlijk niet jezelf weg te cijferen, maar het onderste uit de kan is ook niet nodig. Jullie moeten allebei een nieuw leven op kunnen bouwen.

En als alles geregeld is, hopelijk snel, kun je gaan verwerken en rouwen. Niet nu, hoe moeilijk dat ook is.

Bij ons heeft het zeker geholpen dat ik me zo zakelijk en constructief heb opgesteld tijdens de procedure. Heb het er gisteravond met man nog eens over gehad, waarom hij nu wel graag bij me is, wat er precies veranderd is. Hij gaf aan dat mijn opstelling in die hele periode heel belangrijk was. Hij was erg bezig met het negatieve, en zoals met alles wat je aandacht geeft, dat groeit. Dat besef kreeg hij gaande weg. En ook dat zijn focus zorgde voor een negatieve sfeer en dat je dan al gauw in een negatieve spiraal komt. Hij zag aan mij dat het ook anders kon, en dat mensen echt kunnen veranderen als ze daarvoor werken en als de omstandigheden veranderen. Ten slofte vond hij het heel knap van me dat ik me tijdens de mediation zo prettig opstelde, ook al vond ik het vreselijk en had ik er veel verdriet van. Hij vond me toen heel erg sterk. En besefte toen dat hij me eigenlijk helemaal niet kwijt wilde.

Dus, ook daarom mijn advies, probeer je emoties te parkeren en ga die scheiding regelen. Blijf focussen op jullie beiden als ouders van je kinderen. Door mijn man vooral zo te zien kon ik veel beter belangen afwegen en voelde het meer als een gezamenlijk proces dan als een soort gevecht.

Heel veel sterkte.

JJ & Hoedan

Dankjewel! Voor jullie steun.

Gaan door met knokken, moet weer dicht bij mezelf blijven en Ik ging daar weer vanaf door de situatie.

Jullie ook veel sterkte met alles wat er op je/ jullie afkomt JJ. Wij zijn ong tegelijk op het forum gekomen. En beide zn ander leven, maar ergens overeenkomsten in het gevoel. Ik had voor jou zo graag iets anders gehoopt.. Maar wat ik steeds zei liefde dwing je niet af. Maar wat is liefde eigenlijk, voor ieder zo anders. Dan zie je nu wel bij jou en ook in mijn situatie, volgens mij houdt er altijd 1 van de 2 meer van de een dan de ander. En voor nu:

Ben boos, jank, schreeuw en lach. Dan hebben je kinderen het meeste aan jou. Zodat je daarna weer kunt zien waar je het voor doet( een goede verstandhouding houden met hun moeder)
Het zal niet meevallen. Maar jij komt er wel. Daar heb ik alle vertrouwen in.

Niet knokken

Knokken kost energie. Zoek uit wat je anders zou willen doen. Op een manier die jou kenmerkt.

don't worry about a thing

Ik spring niet zomaar gelijk een nieuwe relatie in. Meer dan wat persoonlijke aandacht en gezonde spanning is het niet en in echte verliefdheid heb ik geen trek want de afstand is zo'n 18 uur reizen los van de prijs van een ticket. Het is meer het gevoel van met iemand om kunnen gaan zonder op eieren te lopen, alles dat maar gewogen wordt. En het is fijn om te weten dat je nog voor vol wordt aangezien. Het zelfvertrouwen heeft afgelopen anderhalf jaar flink geleden.

Het helpt de gedachten van thuis even weg te zetten. Er relaxer tegenaan te kijken. Tegelijkertijd is een flirt niet te vergelijken met het houden van gevoel.

Ik gun mijn vrouw dat ze dat toch ook gaat zien. De stress eraf kan gooien, over zichzelf kan nadenken, in plaats van maar door te denderen. Ze slaat 2 stations over in mijn beleving, maar het is op dit moment haar keuze. Ik ga niet meer bedelen, ook al is ze nog steeds welkom om de handschoenen weer op te pakken.

Het wordt een dure grap met schulden als gevolg, want er is geen geld. Ik ben niet overtuigd dat ook maar 1 van ons 2 er uiteindelijk gelukkiger van wordt.

Ik voel me nu prima, hoop dat dat in Nederland zich doorzet.

Oké :-)

Zit wat in flanagan.

Laat ik het zo verwoorden, het lijkt alsof ik knok, omdat dit juist de verandering is in me zelf, maar het is eigenlijk meer grenzen stellen, duidelijker zijn omdat hij zichzelf niet goed kan begrenzen en ik hem " weer" (te veel) vrijheid geef. Of hij hem gewoon pakt.

Naja op naar een nieuwe dag. Ik denk dat ik juist de omslag zo goed voel( ik het benoem als knokken) het is alsof ik afkick van oud gedrag ( omdat ik nu anders kijk ) het is juist ook bevrijdend. Maar merk hoe snel oud gedrag er weer in slijt !!
Moet echt mijn koppie erbij houden zodat ik niet steeds terug val in oud gedrag bij mezelf ( die oude waardeloze miss die dit niet heeft gezien, te veel voor lief heeft genomen, de domme gans die niet goed opgelet heeft, man man man wat kon ik mezelf WEER naar beneden halen, het is echt mijn zelfbeeld wat een optatter gehad heeft, me afgewezen voelen )

We spoelen de cassette weer terug naar twee / drie weken geleden toen ging het me zo goed af !!

JJ, dat van je zelfvertrouwen begrijp ik helemaal.
Maar vlucht er idd niet in. Uiteindelijk heb je alleen jezelf nodig om gelukkig te zijn.

Fijn wkd

Hart onder de riem

Miss en JJ blijf bij jullie zelf! Sterkte.

Hier weer wat downs. Wat dingen die me triggeren en man dendert gewoon door voor mijn gevoel. Niet helemaal waar: achteraf als ik het benoem realiseert hij het zich wel. Maar vooraf of tijdens niet. Ook bepaalde dingen van zijn gedrag vind ik steeds moeilijker mee om te gaan. Omdat daar geen verandering in komt ondanks dat ik telkens benoem dat ik dat moeilijk vind en dat het ervoor zorgt dat ik me ook anders opstel. Andere dingen ook wel overigens, dus dit ligt echt ook bij mij. Man zegt andersom dat hij echt merkt dat ik aan dingen werk. En hij is weer meer betrokken in huis. Dus ik baal dat ik nu zo twijfel. Maar ja.

Hoe gaat het

Hoedan, hoe gaat het nu? Hier ook wel wat dips. Kreeg gisteren het verwijt van man dat ik ook ‘wel eens’ wat eraan mag gaan werken, want hij is toch in therapie en werkt zo hard. Zeker even vergeten dat ik het afgelopen jaar niets anders gedaan heb dan geknokt voor onze relatie terwijl hij nog met zijn kop in de wolken liep. Hij vond het maar vervelend dat ik soms zo onzeker ben, kwam vast door mijn jeugd en ik moest er maar voor in therapie gaan... Nee, dat komt omdat JIJ me een jaar lang hebt voorgelogen en ik daardoor nergens meer op durf te vertrouwen. Niet op mijn eigen intuïtie, niet op de dingen die andere mensen tegen me zeggen,, als je liefde van je leven je zo kan voorliegen, wie kan je dan nog wel vertrouwen! Logisch toch dat ik (af en toe!) onzeker ben, zeker als hij zich emotioneel afsluit. Hij is in therapie aan het leren om meer zijn gevoelens te uiten, wat natuurlijk hartstikke goed is, want dat wegstoppen van alle onvrede heeft geleid tot zijn vreemdgaan. Maar nu komt het er soms wel heel ongenuanceerd uit. Ik merk dat ik daar moeilijk mee om kan gaan. Als hij kritiek op mij heeft die in mijn ogen ongegrond is dan wordt ik echt boos vanbinnen. Dan denk ik, je mag blij zijn dat ik je nog wil, je moet me dankbaar zijn en niet zo negatief naar me doen. Laat me voelen dat je van me houd, in plaats van te zeuren over dingen die ik volgens jou niet goed doe. Moeilijk is dat hoor. Natuurlijk moeten we ook kijken naar mijn aandeel in het geheel, maar heel eerlijk, denk ik toch dat het grootste deel bij hem ligt. Hij heeft nooit zijn ontevredenheid uitgesproken, integendeel, ik hoorde bijna dagelijks van hem hoe goed het ging en zeker als we dan zo’n uitgeblust stelletje zagen in een restaurantje ofzo die elkaar niets meer te vertellen hadden, dan was hij de eerste om te benadrukken dat wij het zo goed hadden. Terwijl hij ondertussen vreemd ging. Dat vind ik zo moeilijk te verkroppen. Dat hij zo in mijn gezicht kon liegen, er zelf steeds over begon (misschien om zichzelf te overtuigen dat het goed ging??). En nu moet ik van hem naar mijn ‘aandeel’ kijken.. want de relatietherapeute heeft gezegd dat een ieder altijd 50% aandeel heeft in de relatie. Hij verwijt mij dat ik dingen niet goed heb aangevoeld.. maar ik ben toch niet helderziend, ik geloofde zijn woorden en voelde me verbonden met hem, we hadden een perfect sexleven, ook daarover maakten we continu grapjes naar elkaar, dat we zo boven het landelijk gemiddelde zaten en dat we zelfs na 26 jaar nog niet van elkaar af konden blijven... hoe had ik dan moeten weten dat er wat mis was.. hoe dan?? Ik worstel daar echt mee, ik wordt er boos en verdrietig van. Van het verraad, het liegen, maar ook het nu met terugwerkende kracht de verhalen veranderen, volgens mij om zijn straatje schoon te vegen en een reden te hebben waarom hij vreemdging.

Duidelijk even een dipje hier dus.. hoe gaat het met de rest van jullie?

jeetje maar....

'Hij heeft nooit zijn ontevredenheid uitgesproken, integendeel, i'

Dit doe jij ook niet!:

Als hij kritiek op mij heeft die in mijn ogen ongegrond is dan wordt ik echt boos van binnen. Dan denk ik, je mag blij zijn dat ik je nog wil, je moet me dankbaar zijn en niet zo negatief naar me doen.

Van binnen?????
Dan denk ik???????

Gooi dat er eens lekker uit. Maak ruzie.

Eigen aandeel

Ja ja, het eigen aandeel verhaal is me ook herhaaldelijk voor de voeten gegooid.

Al was je de meest waardeloze echtgenote ooit... het was nog altijd zijn keuze om vreemd gaan en zijn keuze alleen.

Hij had ook zijn spullen kunnen pakken en op kunnen stappen of scheiden, of relatietherapie, of met zijn vuist op tafel slaan (figuurlijk dan, hè) en zeggen we gaan redden wat er te redden valt. Maar dat deed hij niet he?

Mamase

Wohw, lekker makkelijk. Jou " de schuld" te geven.

Hij moet niet goed praten wat krom is. Hij nam die keus, dus HIJ is verantwoordelijk.
Net wat Juf ank zegt. Zeg dat eens tegen hem. Maar draai het eens om, dat doe ik dus direct zodra wij het er over hebben. Hoe zou jij het vinden als IK dit gedaan had? Als IK nooit naar je toe was gekomen?
Praat vanuit jezelf, de ik vorm.

Wat herken ik toch weer ontzettend veel. Hier ook zo. Het enige verschil hier is misschien wel dat ik tot het hysterische toe ruzie maak. Verwijten geef. Dat ik me zo machteloos voel en in rouw ben, om mijn huwelijk.
Ik heb " beloofd" dat ik nu probeer eerder te praten. Inplaats van ruzie maken. Maar ik merk dat ik gewoon niet meer normaal kan doen op sommige momenten. Dit heeft wel met het verlies van mijn dierbare te maken. Hierdoor is alles tot het diepst getriggerd en denk ik fuck off. Ik ben verbaasd dat hij nog steeds niet opgestapt is. Ik ben momenteel een andere Miss. Het rouwen doet meer met me dan ik ooit had gedacht. Alsof de klap nu nog harder binnen komt.
Mamase ga er eens vol tegen in. Je hoeft dit niet over jezelf te laten zeggen.

Eerst vond ik het een cadeautje dat ik nog bij hem woonden.
En nu is het : Hij mag blij zijn dat hij nog bij ons mag wonen!
Sorry hier momenteel gigantisch veel boosheid. Vermijd hem zoveel mogelijk. Kan er niets mee momenteel. Hoeveel ik ga hem hou, soms kan ik zijn bloed wel drinken door net wat jij zegt het gelieg, gehuigel, en schoon pa waar ik van ( lettetlijk) kots. Hoe hij mij al die jaren besodemieterd heeft. En ik denk dat ik nu die boosheid op hem op man aan het projecteren ben.

Man wil zo niet meer zijn, naja eerst zien dan geloven. Die praatjes kennen we onderhand wel.

Mamase onthoudt : Jij kon er niets aan doen dat hij vreemdging. Het was zijn keus. Hij sprak af met hen. Hij app te, chatte, vluchten.
Niet jij!
Ik vind het zo knap dat je er zo mee omgaat. Net als zovele hier.
Dikke knuffel voor jou

Bewondering

Soms vind ik communiceren een vorm van toneel spelen waarin je de rol hebt van iemand die van nature zelfverzekerd en zelfs iets wat egocentrisch is. Een dergelijke houding helpt je namelijk bij het verloop van de bespreking; als iemand kalm is, triggrt dit de ander. De ander kan een stille jaloezie gaan voelen voor die ongenaakbare houding die tegelijk ook bewondering oogst.
Een onbeheerste hysterische houding kan juist een averechts effect met zich mee brengen. Dan val je uit je rol als kalme, alles onder controle hebbende levensgezel waar een partner bewondering voor koestert.
Hysterische uitspattingen ondermijnen die beeldvorming; vermijd dergelijke onbeheerste reacties. Want die doen je wankelen terwijl je juist jezelf wilt ontwikkelen tot een vrouw waar anderen, en met name je man, bewondering voor koesteren. Bewonderen en rekenschap mee houden zodat negeren tot het verleden behoort.

Het is minder lastig dan je denkt; toneel spelen is eigenlijk heel makkelijk. Je neemt de rol aan die misschien niet bij je karakter past maar je karakter zit je ook niet in de weg als je aan het toneel spelen bent.
@Miss, vraag eens aan je therapeut met welk trucje je je heftige gesprekken kan indammen. Een discussie is best vaak te omschrijven als een psychologisch spelletje. Misschien heeft de therapeut wat tips om te voorkomen dat je je kalmte verliest en teleurgesteld uit de discussie stapt.
Tip: kies de discussies met beleid; laat sommige twisten voor wat ze zijn want dat laat zien dat je er boven kan staan. Ook dat oogst bewondering bij de ander, en bij jezelf.

Flanagan

Dat is wat ik doe als ik bij de familie van hem ben. Nu er veel geregeld moet worden. Toneel spelen. Gister kreeg ik dat nog te horen van een familie lid. Omdat ik haast niet reageer. Me afsluit. Me op mezelf richt. Alles lucht is. Ik niet eens verdrietig ben om familielid maar om het geen wat er thuis speelt. Man, het handje boven het hoofd van familie lid houdt.
We staan daar zo anders in beide.

Maar thuis barst dan de bom. Tot nu toe is het me twee dagen gelukt in die rustige rol te blijven. Maar mijn buik borrelt. Ben afleiding aan het zoeken. Wil man geen continue pijn doen. Dit heeft met zijn familie te maken. Dat realiseer ik me steeds meer en man staat tussen twee vuren. Maar ik uit me niet daar, omdat ik beloftes gemaakt heb geen ruzie te maken. Alleen thuis.

Ben zoekende naar deze weg. Therapeut zegt dat ik er een muurtje moet creëren als ik er ben. Laat hun hun familie systeem maar oplossen.
Gelukkig hoef ik er over een paar dagen niet meer verplicht heen.

Begrijp jou post. Ik weet dat dit het tussen ons alleen maar erger maakt dus probeer mijn hoofd nu op de lichte, luchtige, vrije miss te focussen. Het is bevrijdend. Dat te denken.

Waar het om gaat is dat:

Schoon pa al een ander heeft. Nu schoonma er niet meer is.

Zo dat lucht op. Wilde het eerst niet delen. Maar het maakt mij woedend. Furieus. En dat kreeg ik even voor ze stierf van haar zelf te horen.
En daar mag ik nu mee door.

Walgelijk.

Flanagan

Dus hoe vind je daar een weg in?

Dat hij nu de zieligerd uithangt. En dat 1 groot toneel spel is.

Ik probeer me vast te houden aan het bevrijdende gevoel dat Truus straks voor hem mag zorgen.

Halleluja, zijn wij er vanaf. Dat probeer ik de hele dag door die gedachtes. Maar het steekt, naar mezelf en naar schoonma. Dat je al in geruild bent en daar worstel ik mee.

Ik weet dat dit nog van korte duur is, ik hem daarna niet veel meer hoef te zien maar nu moet ik me er even door heen slaan.

Ach ja,

Schoonfamilie, praat me er niet van. Ik zie ze zodoende als buurtbewoners die je af en toe ontmoet.
Ik snap het muurtje alleen vraagt een muur ‘onderhoud’ en dat vraagt om waakzaamheid wat weer staat voor negatieve energie. Door hen te zien als buurtbewoners waar je geen binding mee hebt, kan je er ook meer ontspannen in staan.

Binnenkort heb ik een fijn familiefeest bij schoonmoeder. Ik denk dat ik met name een babbeltje ga maken met de andere leden van de koude kant. Net zoals je babbeltje maak met die kennissen waar je een goed contact mee hebt.
Er zijn ook aanwezigen die iets van mij vinden, maar die kennen de andere zijde van het verhaal niet omdat ze daar niet naar geïnformeerd hebben en het kwam hen niet goed uit. Dat is hun gebrek. Net zoals de opmerking over jouw afsluiten. Die gasten snappen niet eens wat ze zeggen. Het komt hen niet goed uit dat je minder verdriet toont.

In het begin sprak ik mijn man over het feit dat zijn moeder tijdens binnenkomst, naar mijn schoenen keek en mij zo een onwelkom entree mee gaf. Maar man had het niet gezien en wilde dit niet bepraten. Ik heb het niet meer geopperd; het was de discussie en negatieve energie niet waard.
Pas later zag dochter hoe ik behandeld werd. Dan gaan de ogen echt open. Langzaam gaan meerdere schellen van de ogen en gaan ze haar ware gezicht zien. Dat ik afstand van haar heb genomen, daar is mijn gezin nu aan gewend. De acceptatie heeft ook een bevrijdende uitwerking.

Door een afstand in te bouwen naar zijn familie, trek ik hem ongemerkt ook mee. Zo staat hij minder dicht tussen twee vuren. Hij zegt het niet, maar ik merk aan hem dat die loyaliteit naar zijn ouders ook zwaar weegt. Ergens heb ik mijn man op sleeptouw genomen, maar dat is het mij waard.

Gemist

Net je post gemist: doe jij even drie stappen opzij voor je je inlaat met de puinzooi van die schoonvader.
Wees blij dat Truus hem aandacht geeft zodat je man daar niet voor benaderd wordt. Het kon dus nog erger; dat je schoonvader op je man ging leunen.

Het is triest dat zijn overleden vrouw zo bedrogen is, maar jij hebt andere prioriteiten.

Even kort, kom er later er op terug

Wohw, wat een narigheid, die koude kant van je!!

Dankje flanagan. Ik begin met die drie stappen. Xxx

Och,

Je gaat daardoor de banden met je dierbaren meer waarderen. ;-)

Herkenbaar

Door schade en schande wijs geworden, krijgt mijn schoonfamilie mijn beste buitenkant. Ik deel niets, toon geen initiatief voor contact, bemoei me nergens mee. Maar om mijn partner het niet moeilijk te maken, niet te dwingen afscheid te nemen of iets dergelijks, doe ik een paar keer per jaar gewoon mee. Gesprekjes over koetjes en kalfjes.

Heeft me echt jaren gekost om zover te komen, maar nu ik het kan, brengt het zoveel rust.

Dat de familie mijn man de hand boven het hoofd hield toen zijn affaire aan het licht kwam, vind ik van alles van, maar het raakt me niet meer. Dat mijn schoonmoeder dementerend is en mijn schoonvader vast vervanging geregeld heeft, vind ik van alles van, maar ik hoef er niets mee.

Neem emotioneel afstand en geef je beste buitenkant. Echt het werkt.

Totale herkenning

Ik ben nieuw hier en val er zomaar plompverloren tussen.
Maar mijn mond valt open van de herkenning. Alsof jullie het over mijn man, mijn schoonfamilie en mijn achterdocht hebben.
Ik wil graag ook mijn verhaal delen. Over ontrouw en weer proberen op te krabbelen. En over heel veel twijfels en heel veel woede.
Is het gangbaar daar een 'eigen' draadje voor te beginnen, of is hier aansluiten logischer?

FieneR

Sluit je maar aan. Wat vreselijk dat het ook jou is overkomen...

Vertel... fiene..

Mamase, ik moest vandaag steeds aan jou denken. Hoe is het vandaag?