Verder na ontrouw deel 4

Miss

Zo moeilijk jouw situatie omdat het zo slag op slag is. Jij moet staande blijven in die storm en hij is gepikeerd omdat jij een avondje weg gaat? Hij permitteert zich nog jou te mogen claimen?

Dat is een zin die mij in het hele verhaal zo opvalt. Daar spreekt zoveel uit: dat hij dus recht op jouw aanwezigheid en energie heeft.... dat hij voor zichzelf een soort slachtoffer is dat geholpen moet worden. Dat hij een totaal verkeerde inschatting van de situatie en de verhoudingen heeft: bij jou is het tapijt onder je vandaan getrokken, jij weet niet waar je het zoeken moet om alle informatie over zijn daden te verwerken, jouw inzet, trouw en loyaliteit heeft alleen maar geleid tot belogen en bedrogen worden en hij baalt dat jij een avondje weg gaat? tss

Ik weet dat je het niet wilt horen, dat je alles op alles wilt zetten om de zaak nog te redden, maar er zit iets heel erg fundamenteel scheef in die relatie.

Voor je kind kan het ook niet goed zijn, een moeder die zoveel trauma's te verwerken heeft en een vader die vooral met zijn eigen gedoe bezig is.

Ik zou de pleister er in een keer af trekken.

Lieve Miss

Doe ermee wat je wilt:
Ook ik ben bedrogen, pleister ging eraf.
Verschil: geen kinderen. Wel lange, turbulente, liefdevolle relatie, grote liefde.

Natuurlijk was het hel, ECHT hel.
En na een jaar was ik stomverbaasd: niet alleen was de hel verdwenen, ik was zelf ook helemaal terug. Klinkt heel stom maar gelukkiger dan ooit, echt. Gelukkig met mezelf.

En natuurlijk heb ik wat (kleine!) issues met vertrouwen in mijn huidige relatie daardoor. Maar al met al ben ik heel gelukkig in deze relatie en die issues werken niet erg door in negatieve zin. We hebben gewoon een super relatie waar hier en daar in gewerkt moet worden. (heel gewoon dus)
Gelukkig een super trouw type. Anders zou ik het niet aankunnen denk ik, dan bleef ik alleen.

Ik heb nooit hoeven knokken, sleutelen, analyseren. Sorry, heb wel wat beters te doen. Het leven is te kort. Ik doe liever leuke dingen!

Mari

Edmr therapie is voor mij in een volgend stadium al aan de orde.
Geen idee of ik dat ga doen.
Ik zit idd nog te veel in de storm. Noem het gerust een tornado.

Als ik dan ook een avondje weg ben apt hij me dat hij me mist.
Hij gaat al vast naar bed want weet niet wat hij moet doen om zijn avond door te komen.
Dit is nooit anders geweest. Hij is snel verveelt.
Hoor nu dan ook van mijn ouders, hij slokt jou al jaren op. Dat claimende wat ik verwoord.
Ik heb er nooit aan toe gegeven. En ben dat eigen leven alleen maar verder gaan uitbreiden door mijn honden hobby en frubbel club.
Op school help ik aan alle activiteiten.. etc etc. Bezige bij.
En dat heeft hij altijd moeilijk gevonden. Dat is echt nooit anders geweest.

Ik vroeg hem of hij dan eenzaamheid voelt. Wat je vaker hoort bij een depressief of ziek persoon. Maar hij zegt van niet. Ik kan er de vinger niet op leggen wat er in hem om gaat.

Maar ik heb me er bij neer gelegd dat de therapie dat stuk ook haar fijn uit mag gaan zoeken.
Als hij weg kan dus uit huis heeft hij genoeg te doen. Thuis verveelt hij zich. Daarbij lijkt het zo op deze post of ik hem moet entertainen.
Misschien is dat wel zo. Of een bepaalde " ik heb de grip niet meer op haar " zoiets.

Die pleister zit nog aan 1 kant vast...
Of ik hem terug plak of lostrek.. dont no.

Ik ga mijn psycholoog ook vragen om sessies korter op elkaar in te plannen. Zelf kom ik er totaal niet meer uit. Zn chaos is het.

Miss

Tja ik zie dat je veel laat afhangen van de deskundigen. Mijn ervaring is dat je daar niet te veel van af moet laten hangen. Mijn ex vertoonde veel van het gedrag wat ik van jouw man hoor: zich vervelen, aan mij hangen, mij claimen, mij manipuleren, vreemdgaan, liegen, bedriegen, het slachtoffer uithangen. Daarnaast ook nog een porno verslaving (weet niet of je man dat ook heeft). Kortom: externaliseren, pijn hebben ergens en de oplossing buiten je zoeken.
Toen ik er achter kwam, achter het vreemdgaan etc, zijn wij/ hij/ ik naar allerlei deskundigen geweest: huisarts, GGZ, systeemtherapie, relatietherapie, hypnotherapie en zo nog een rijtje. Ze kwamen er niet uit of pakten hem met fluwelen handschoentjes aan (waar hij zelf van zei dat ze hem niet aankonden: hij manipuleerde hen ook, ze hadden het niet eens door, hij en ik wel, echt triest). Totdat we via eigen onderzoek op het internet achter bepaalde psychische ziektebeelden kwamen die precies aansloten op zijn gedrag. Daarop getest bij specialisten die er wel iets van af wisten en ja: een persoonlijkheidsstoornis én verslavingsproblematiek (waar dat eerder door andere deskundigen ontkend was). veel tijd energie geld en vooral pijn is opgegaan aan het onhandige ondeskundige gedrag van de zogenaamde deskundigen.
Dus ik zou zeggen: ga het aan ook met deskundigen maar luister vooral naar je eigen gevoel. En wees daarin 100% eerlijk: als jouw 'gut-feeling' zegt "pff ik zie hoe diep het zit en hoeveel het is en hoe het is verweven met zijn karakter" baseer dan daarop je beslissing en niet aan de eindeloze intakes en gesprekken met deskundigen. Ik wou dat ik dat had gedaan: had me vijf jaar van mijn leven gescheeld.
sterkte

Mari

Ik ben zelf al 5 maanden aan het speuren. Zoals sherlock holmes. DAARDOOR ben ik achter de rest gekomen. Wat ik al eerder vernoemde.
Op internet las ik :

Dissociatieve stoornis
Sociopaat
Ptts
Pathologische leugenaar en dat soort thermen.

Ik word er gewoon bang van.
Hoeveel binnen zijn gedrag valt als je je inleest.
Maar dat is nu pas aan de orde!
Ik kon er nooit geen vinger op leggen. En dacht aan zijn jeugd en moeder dat hij daar een flinke tik van had gehad.

Terwijl hij bij mij heel vaak een lieve man is en een echte knuffelbeer. NOOIT NEVER NOOIT agressief( en gekukkig nog steeds niet)
Tenminste die 15 jaren die ik het meeste zag. En nu nog. Enorm veel tranen, spijt en knuffels.

Natuurlijk ook dat " claimen " maar dat zag ik als jaloers, ahhh hij wil me niet delen. En wuifde dat weg. Menneertje je hebt pech zei ik dan. Ik ga en doe het toch.
En dan was de kous af.
Wist ik veel dat hij dan vreemd ging. Zieke shit dus, want dan was hij aan het chatten. Appe de afgelopen jaren en Tinder accounts bij aan het houden en voor de avonddiensten als ik was werken daadwerkelijk afsprak.
Want hij gaf afgelopen woensdag toe het veel vaker te hebben gedaan. Alleen weet hij er niets meer van. Zie Dissociatieve stoornis ofzo?
Ook dat betwijfel ik. Maar hoe kom ik daar nog achter?!?
Maar waarom dat bewijs? net wat je zegt mijn buikgevoel blijven volgen. Das eigenlijk voldoende. Waarom ben ik daar in het verleden toch van af geweken.. blind van liefde en vertrouwen.

Porno af en toe maar gewoon normaal zoals iedere man. ( denk ik pffff)

Dus inderdaad op dit moment ben ik meer bezig met de "profs" maar zijn karakter speelt idd veel meer mee en ben benieuwd of hij ECHT een andere weg in kan. Hoe groot is die kans van slagen voor ons. En ons kind.
Misschien leid hij al die profs om de tuin. Ben er me bewust van.
Mijn eigen psycholoog heeft hem 2x gezien en zei de sessie erop. Miss : tis onbegonnen werk. Je ziet niets aan hem.
Eng gewoon.

Ben je op een gegeven moment zelf tot de conclusie gekomen, ik ben aan een dood paard aan het trekken? Of hoe verliep dat bij jou?
Of ging het weer vreemd na jaren?op het einde van je relatie..

Die redenen

Of hij een stoornis heeft en welke dan precies is ook niet echt van belang lijkt me. Hij zit in een relatie dus dan moet je je ook gedragen alsof je in een relatie zit, en als je bij herhaling over je partners grenzen gaat zou het een keer over moeten zijn.
Kennelijk is die ultieme grens bij jou nog niet bereikt. Zou je eerder je conclusies trekken als het ‘gewoon een vreemdganger’ is in plaats van een zogenaamde zieke?

Deze tekst fisher

Heb ik aan het begin van uitkomst in mijn " dagboek / notities gezet: ( medio januari)

Weet je wat het is?
Ik denk, dat hij " gewoon " de grootste vreemdganger is die er rondloopt en helemaal geen stempel krijgt.
Hij heeft nooit anders gedaan dan vreemd gaan. Dat zit in zijn genen.

Profs zullen niets vinden. Hij is gewoon zo. Zijn karakter is zo. Het is zijn tweede natuur.
Zijn vader is zo. Hij heeft niet anders geleerd. Hoe het ook went of keert.

Ennnn ik ben er nog steeds. Ik begrijp het niet. Waarom houdt ik me zo vast aan het plaatje gezin, huisje boompje beestje...
Der zit iets in mij wat echt " fout" is. Dat niet kwijt willen terwijl dat al kwijt is...

Ik dank je voor het reageren.
Ik heb geen idee of ik nog door ga of dat ik stop met hem. Zit nu op niemandsland. Zal der van af moeten kegelen denk ik voor ik een stap verder zet in welke richting dan ook. Kwa relatie. Die dag komt. Het delen met jullie en inzichten geven mij weer heldere kijk op.

Blijf mezelf daar in tegen dubbel en dwars verzorgen.

Miss

"Of hoe verliep dat bij jou?
Of ging het weer vreemd na jaren?op het einde van je relatie.."

Nou eigenlijk heeft die hele relatie in dat hele vreemde van hem gestaan. Dat vreemde dat ik niet begreep en veel deskundigen niet konden duiden anders dan "ja maar hij is ook onzeker"
Ja dat zag ik ook.
In het begin bleek al dat hij seksueel erg vreemd in elkaar zat. Het ging om macht, en een vrouw mocht niets voelen. Maar hij wilde er erg aan werken. Toen het wat beter leek te gaan, ging hij ineens vreemd. (want ja hij moest zijn machtstreven toch ergens anders kwijt, op den duur ging hij ook toegeven dat hij vrouwen eigenlijk haatte, maar ook daar wilde hij aan werken). Daarnaast was hij dus ook raar manipulatief en claimend.

En ja, ook super liefdevol en attent en knuffelig, droeg me op handen.... totdat hij dacht dat hij wel terug in de kussens kon zakken (ik sliep niet meer met hem maar we zagen elkaarwel en waren toch dol op elkaar, maar hij zoog me ook leeg op de een of andere manier)

Ik heb het toen uitgemaakt en gezegd dat als ik zag dat hij er aan werkte (met therapeuten) ik het nog wel een kans wilde geven. Dat deed hij dus wel maar de therapeuten konden hem niet aan. Of het zat gewoon te diep... En intussen veranderde er niet echt wat. Ja dat ik mijn energie er uit terug trok in de hoop dat er eens iets van hem zou komen. Maar dat kwam er dus niet. Ja eeuwige beloftes. Hij was wel trouw, dat geloof ik echt. Maar op dat moment. Want hij was helemaal abstinent van elke seksualiteit en werkte aan zijn pornoverslaving. Maar ik had ook het buikgevoel als hij weer seksualiteit beleeft, ga hij ook weer helemaal los, want die diepe rare verwrongen ideeën over vrouwen heeft hij nooit geadresseerd (wilde hij wel, therapeuten gaven geen sjoege, heeeeeel frustererend). En ik voelde me door het vreemdgaan waar ik nooit over heen gekomen ben en door dat rare gedrag tegenover vrouwen zo gewond, dat kon ik niet meer aan....

Ik ben te lang blijven wachten, had te lang geduld en al die werd mijn geduld zijn macht. Maar goed het is diep zonde want we houden nog steeds van elkaar.

Voor jou: het doet er inderdaad niet toe welk etiketje erop zit, het gaat om jouw gevoel.

Laadje maar even dicht

@Miss, je bent druk bezig met het zoeken naar antwoorden en oplossingen. Dat kost veel energie. Lukt het je nog om scherp en objectief te blijven?

Zelf organiseerde ik de hobbels in mijn leven als een soort ladenkast. Had ik energie over, trok ik één lade open en liet ik de andere laden dicht. Zo lukte het mij te focussen op haalbare obstakels en ging ik zuiniger om met mijn energie. Ik ben anders geneigd meerdere hobbels tegelijk te willen wegwerken, wat dan juist weer niet lukt en alleen maar energie vergt.

Maar bij het maken van een keuze voor welke lade, speelt mee in welke mate dat ook daadwerkelijk mijn hobbel is; een hobbel waar ik iets aan kan veranderen.

Dat gevoel krijg ik ook als ik je post lees. Je geeft aan dat hij je appt dat hij je mist en dus maar eerder naar bed gaat. Zo meet hij je een bepaalde schuldgevoel aan. Dan is het belangrijk dat je je dat niet gaat zien als jouw hobbel. Alleen kan iemand die moe is, die alertheid wat laten vieren.

Let er daarom op dat je ‘kruiwagen’ niet meer dan halfvol gevuld wordt en dat zijn ‘kruiwagen’ ook wordt gevuld. Natuurlijk wil je zo snel mogelijk weer rust in de tent en kan dat de aanleiding zijn, zijn lading ongemerkt toch ook voor een deel bij jou te gooien ookal geef je aan dit een taak voor de therapeut te vinden. Maar zo kan jouw kruiwagen wel des te sneller omkiepen.
Doseer je last, kies je hobbel en ga niet zijn hete kolen uit het vuur rapen. Zet jezelf niet op de tweede plaatS

PS Heb je je al ingeschreven bij een woningbouwvereniging, voor het geval dat? Mocht je uiteindelijk toch een beroep moeten doen op een huurhuis, ben je blij met een kortere wachttijd.

Flanagan

Merk dat ik gewoon helemaal. Echt helemaal vastloopt in mij zelf. In mijn gedachtes.
Net ook geuit naar hem dat ik gewoon compleet "lost" ben. In mijn gevoelens en alleen maar boos en verdrietig ben. Niet normaal meer op hem reageer.
Me gebruikt en vies voel.

En nee ik had er geen invloed op. Ik kon het niet weten
Ik ben tenslotte uitgerekend al 5,5 maand aan het vechten waar iedere keer weer een hobbel bij kwam.

Vandaag contact gehad met de ggz. Eind augustus is het plan van beh pas klaar

Day off

@Miss, geef jezelf eens een ‘day off’.
Een dag waarin je met jezelf afspreekt geen moment over hem en alle negativiteit wat daar aan hangt, te denken. Zie hem die dag als een huisgenoot, ( ookal is hij je man, nou ja op papier dan . Een dagje spanningsvrij.

Lijkt me lastig Flanagan (en Miss)

Je denkhoofd even uitzetten? Als je zo bedrogen en belogen bent? Kon jij dat toen je man met een ander in bed had gelegen? Laat staan jaren met anderen, zoals bij Miss waar steeds meer naar boven komt? De man waar jij elke nacht mee slaapt en je intimiteit mee deelt/deelde?
Nou ik niet hoor, en geloof maar dat ik het geprobeerd heb... alle mogelijke afleidingstrucs om mijn mind te verzetten. Maar eigenlijk was dat mijzelf nog meer martelen.
Dat het denken er aan niet helpt, dat vind ik ook, maar bij zo'n bedrog als wat Miss meemaakt het maar even uit zetten? nee dat komt mij voor als wat een vriendin vandaag Viva-psychologie noemde.
En Miss: ik denk dat je er juist wel aan moet denken maar op een andere manier: schrijf het bijvoorbeeld van je af. Ik geloof dat je dat al doet? En dan bijvoorbeeld in een brief waar God noch gebod geldt. een brief aan hem. Een brief waar naast je vragen ook je gevoelens uit. Gedachten zijn heel gewoon in zo'n situatie omdat je mind chocola probeert te maken van iets wat voor jou volkomen onbegrijpelijk is. Daarom ga je er maar obsessief aan denken. Maar wat nu voor jou ook van belang is, althans dat was het voor mij en dat hoor ik van anderen ook, is dat jouw gevoelens een plek krijgen, daarom moeten ze in alle hevigheid geuit kunnen worden

En beslis later of je die brief geeft of niet. Of dat je hem bijvoorbeeld meeneemt naar de therapeut. Maar goed, dat is wellicht ook viva psychologie, voel vooral wat voor jou het beste is. Sterkte!

Langspeelplaat

Mijn man is niet met een ander naar bed gegaan, dat scheelt. Toch heb ik mij heel rot en eenzaam gevoeld, afvragend of er voor ons nog een toekomst was.
Als ik aan dat valse mens dacht en aan de ellende mede door het wegkijken van man, zo hopende dat het zou overwaaien, ( in grote lijnen de pijn die als een rode draad door deze topic loopt), brak ik. Ik wist dat ik zelf die emoties had te parkeren; wie kon ik meer vertrouwen dan mijzelf.

Op die driesprongen was ik bewust van de verloren energie; zij ging niet veranderen, ze zou bij haar arrogante houding blijven, zich te goed voelend toe te geven dat ze mij gekwetst had, en mijn man die niet zag hoe belangrijk het was naast mij te staan, zou ook niet bijdraaien, standvastig in zijn aanpak ( kind van zijn moeder).
Als je ziet hoe mensen denken, (standvastig blijven hangen in dezelfde groef), kijk dan naar wat voor jezelf de basis is. Voor mij betekent dit niet communiceren met mensen over meer dan nodig. Geen interesse in wat een ander meemaakt of voelt. Een soort van betrokkenheid voor de ander uitzetten. Dat is niet zo moeilijk als je beseft dat de ander ook niet betrokken is met jouw verdriet.

Deze ‘Viva-? aanpak’ werkte voor mij. Mijn man heeft moeten wennen aan het feit dat ik niet zou buigen en hij merkte ook op dat ik minder lief en zorgzaam was dan vroeger. Ik antwoorde dat het te lief zijn ervoor gezorgd heeft dat anderen over mij liepen en dat het mij niet veel goeds heeft gebracht, dat ik mij dit niet meer liet gebeuren en hij eraan mocht wennen.

Ik zorgde voor mijn gezin en stond meer stil bij mijzelf. Mijn man heeft ingezien dat hij mij zou verliezen als hij op zijn berg bleef zitten.
Zijn moeder is sinds kort ook gaan draaien, ze wilde mij lekkernij meegeven na afloop van een verjaardag, daar ze het anders zou weggooien. Ik heb vriendelijk bedankt; een signaal van ‘tot hier en niet verder’.

De keuzes die ik maakte, zoals het geen interesse tonen of vragen aan man hoe het op het werk was of dat de pijn in de rug nog speelde, maar ook het niet langer willen stilstaan bij het onrecht wat ik over mij heen kreeg omdat elke minuut overdenking in mijn beleving staat voor een verspilde tijd, zijn minder moeilijk als je weet waarom. Ze dienen om je uit de bagger te trekken.

Je kunt die emoties ook opschrijven en zo van je afschrijven. Het gaat er om dat je voor jezelf grenzen oplegt en niet blijft ronddraaien in je verdriet.

Wat moeilijk

Ik lees ook al een tijd mee, mijn man heeft mij drie jaar geleden 5 maanden bedrogen. Hij was zwaar verliefd, is uiteindelijk ook weggegaan bij mij en wilde verder met haar. Na een aantal weken gaf hij aan mij en onze drie kinderen te missen en wilde terug. Ik heb in zijn mail gelezen hoe serieus het tussen hem en Truus was. Woorden als, ik hou zielsveel van je, ik had eerder weg moeten gaan etc. Korte versie, ik nam hem terug. Hij beloofde het nooit meer te doen. Binnen zes maanden lag hij weer met haar in bed ( hij zei dat er niet veel gebeurd was) weer nam ik hem terug. We zijn in therapie geweest, hem heeft het geweldig geholpen zegt hij. Hij ziet alles beter in. Hij deed enorm zijn best. De therapie was nog niet voorbij en hij kwam haar tegen en ze hebben twee uur lang gepraat en een wijntje gedronken. (Ik denk zelfs gezoend) Hij zegt dat hij alleen van mij houdt, maar welke man bedriegt zijn vriendin maanden lang, komt terug en bedriegt haar weer? Hij voelt niks meer voor haar zegt hij. Het was allemaal omdat wij uit elkaar gegroeid waren. Een foutje. In het begin was ik blij dat hij mij terug wilde en ik haatte haar natuurlijk. De sex was weer geweldig. De therapie (en mijn man hij bleef het zeggen) liet ons denken dat onze relatie alleen maar beter was geworden, beter dan ooit. De therapie had hem zo goed gedaan. Ik wil hem zo graag geloven. Maar diep in mijn hart denk ik dat hij niet voor niets maanden verliefd is en dat hij daarna zei dit gebeurt nooit meer maar binnen een paar maanden sliepen ze weer samen... Ik voel me vreselijk.

Geloof

(Dat is het twijfeltje, het geloof, wat vreselijk ook voor jou, wat een misselijk makende teleurstelling zo met jou om te zijn gegaan. Maar daar was hij niet mee bezig puur met zichzelf. Net als mijn man)
Dat is compleet weg.
Alles wat hij zegt, zei hij toen ook. Het enige verschil is is dat hij zegt dat het pure lust was en geen verliefdheid. Toch geloof ik daar bij zijn affaire niet in.
Waarom zou je 7 maanden lang met 1 en de zelfde Truus vreemd gaan voor pure lust.
Ik vraag me af of dat mogelijk is...
Die vraag begint bij mij op te spelen. Ik vind 7 maanden nogal een relatie. In plaats van een uitvlucht waar mijn man het steeds op gooit.
Wat is jullie gedachte gang daar bij?

@Mari, schrijven doe ik idd veel. Het denken uit zetten is onmogelijk wat jij zegt. Wel afleiding zoeken, in werk vriendinnen en hobby's. En natuurlijk een jong kind wat veel zorg nodig heeft. Dat is momenteel mijn drijfveer. Vragen zoals:

Houd hij mij compleet voor de gek met de therapie in te gaan, om ons te houden? Zijn luizenleventje en daarnaast de spanning. Woensdag "start" zijn therapie. Vijf individuele sessies dus duurt 2mnd.
Want als hij of ik stop met onze relatie is de spanning er natuurlijk compleet vanaf en kan hij doen en laten wat hij wil.

Het enige wat ik nu kan doen is geduld hebben. Goed voelen. Start de profs spreken. Waar ik na horen zeggen okk sceptisch over geworden ben en hier lees. Dan zullen we door de tijd heen gaan zien of hij me in de mailing neemt met het nooit meer te doen.
Dit soort gedachtes kun je als vrouw van niet uit zetten. Tenminste mij lukt het moeilijk.
Probeer naar de rest van de positieve kanten in mijn leven te kijken. Dat houdt mij op de been.

Twijfeltje

Waar twijfel je aan? Ben je nog steeds samen met die man?
Als ik heel eerlijk ben: Jij (en anderen hier ook) wordt respectloos behandeld door je man. Hij vindt blijkbaar dat hij dit gewoon kan doen, terwijl hij jou enorm kwetst met leugens en bedrog.
Waarom zo lijdzaam afwachten? Waarom niet eisen dat je man maar eens even bij vrienden/familie gaat logeren en gaat nadenken over waar hij mee bezig is?
Ik lees hier steeds verhalen van mensen 'dat zij de scheiding niet willen, dus die ook niet gaan inzetten'. Maar wat wil je dan wel? Je laten playen door een man die geen rekening houdt met jou? En dan maar afwachten of hij als nog voor jou kiest? En dan zelf denken 'Ik moet veranderen, anders blijft hij niet bij me", dus als een malle 'met jezelf aan de slag gaan', terwijl man lekker doorgaat met alles waar hij mee bezig is en je hem dus de macht geeft over de gehele situatie? En hoe ga je dan ooit verder met zo iemand?
Waar komt die enorme afhankelijkheid van je partner vandaan? Ben je bang om alleen verder te gaan, voor eenzaamheid?
Ik snap dat het moeilijk is, heb zelf ook in zo'n situatie gezeten (met kinderen), maar ik begrijp dat lijdzame/ het afwachten niet. Want bij elkaar komen kan altijd nog, maar dan zal je partner toch echt alle zeilen bij moeten zetten om te laten zien dat hij serieus met jou door wil gaan....

Victoria

Ik kan uiteraard alleen voor mezelf spreken, maar ik zag geen man 'die mij wilde playen', ik zag een man die zelf enorm twijfelde en worstelde. Dus ik wilde hem graag de tijd en ruimte geven om te zelf te kiezen. Dat is wat anders dan lijdzaam afwachten of afhankelijk zijn. En ja, ik ben met je eens dat hij regelmatig respectloos met mij omging. Dat vindt hij nu vreselijk moeilijk, begrijpt dat niet van zichzelf. Maar dat was onderdeel van die worsteling denk ik. Een beetje zoals pubers, zich afzetten tegen het vertrouwde, en vooral: heel erg met zichzelf bezig zijn.

Waarom zou je zelf een scheiding inzetten, als de ander twijfelt? Is twijfelen niet toegestaan in een langdurige relatie? Het was een heel pijnlijke periode, voor ons allebei, maar voor mij was het wel de trigger om mezelf echt eens aan te pakken. We zaten samen in een neerwaartse spiraal, hij zag dat eerder dan ik, en hij heeft een wat onhandige manier gekozen om dat aan te pakken (understatement) maar het was uiteindelijk de start van een groeiproces voor ons allebei. Ieder voor zich en ook samen. Die kans had ik ons allebei ontnomen als ik eerder dan maar de knoop had doorgehakt.

In een geval waar een man meerdere malen vreemd gaat (en dan ook nog met dezelfde persoon) lijkt het me anders liggen, maar ik vind dat je niet kunt zeggen dat in alle gevallen waar de partner afwacht dat is uit afhankelijkheid. De scheiding niet zelf inzetten is gewoon ook een prima optie, in veel (de meeste?) gevallen.

En geloof je echt dat mensen na een scheiding vaak weer bij elkaar komen? Ik niet. Je groeit uit elkaar. Je ontmoet een ander, die (ook) leuk is. Terwijl je, als je bij elkaar blijft, wel samen kunt groeien. Over het algemeen wel met hulp van buitenaf, maar ik denk dat de kans dat mensen bij elkaar blijven als ze niet eerst uit elkaar gaan heel wat groter is dan dat mensen na een scheiding weer bij elkaar komen.

Jij hebt een andere keuze gemaakt, en dat was in jouw geval waarschijnlijk ook de beste, maar andere mensen maken, legitieme, andere keuzes.

Twijfeltje

"Hij beloofde het nooit meer te doen. Binnen zes maanden lag hij weer met haar in bed"

"Hij zegt dat hij alleen van mij houdt, maar welke man bedriegt zijn vriendin maanden lang, komt terug en bedriegt haar weer?"

"De therapie was nog niet voorbij en hij kwam haar tegen en ze hebben twee uur lang gepraat en een wijntje gedronken."

Dan ben je toch redelijk simpel als je de Grote Boze Vijand van je vrouw direct na de therapie weer opzoekt. Dan snap je het echt niet hoor.

Bij mij heeft ze het niet zo bont gemaakt als bij jou, maar ik heb haar alle contact verboden, wil zelfs niet dat ze op feestjes is van gedeelde vrienden. Mag ik dat eisen? Ja, ik vond dat ik zo'n voorwaarde mocht stellen. Geen contact met 'hem', anders einde verhaal, ik kan er niet mee dealen en ga er ook nooit mee willen dealen.

En dan kunnen ze 100x roepen dat er echt niks meer zal gebeuren en dat het alleen vriendschap is etc etc. maar een vreemdganger die niet wil begrijpen dat de bedrogene moeite met dergelijk contact heeft, die kletst uit zijn nek dat therapie hem zoveel heeft bijgebracht.

Hier ook 0 contact meer

Anders raakt man zijn gevoelens niet kwijt en ik word er onzeker door.
Nu kan dat ook, ze woont ver weg. Maar het was een vriendin, gezamenlijke hobby, dus het kostte man echt wel wat om afstand te nemen. Hij moest ook anderen vertellen over de achterliggende reden.
Truus houdt zelf trouwens ook afstand, voor zover ik kan nagaan. Ze voelt zich erg schuldig.

Ik weet niet wat ik in jouw geval zou doen Twijfeltje. Iets met een ezel... Drie keer, zeker met dezelfde, ik zou er geen vertrouwen meer in hebben...

Dom?

@victoria, hij is in therapie geweest, doet echt zijn best maar inderdaad. Drie keer met dezelfde waarvan de eerste keer maanden lang was...meermalen met dezelfde persoon, waar hij destijds smoor verliefd op was.. ik weet niet of met mij verder gaan dan veiligheid is of echte liefde. Hij zegt dat hij spijt heeft..,
@pennestreek... ezel/3keereensteen... ik ben bang dat je gelijk hebt maar wil zo graag geloven dat hij wel echt voor mij gaat
@jj ik lees mijn eigen woorden en denk, jee waar ben ik mee bezig.
Maar wat denken jullie, zou het niet kunnen dat een man maanden lang verliefd is op iemand, verder wil met haar, terug wil en nog twee keer een foutje maakt? Ben ik nu dom bezig?

Ik ben me er wel bewust van dat hij natuurlijk nooit zomaar niet meer van haar houdt anders was hij niet zo lang met haar een soort van relatie aangegaan en had hij haar niet verteld dat zij zijn toekomst zou worden. En natuurlijk voelt hij nog iets als hij weer twee keer de mist in gaat. Maar hij zegt dat hij in therapie geleerd heeft mij en zichzelf beter te begrijpen en dat dit gebeurde omdat we elkaar kwijt waren maar hij echt van me houdt

Pennenstreek

Het was ook voor de situatie van Twijfeltje bedoeld, want die vind ik nogal extreem....

Binnenvrouw en buitenvrouw

Twijfeltje ik weet niet of je die termen kent? Het is een tamelijk gangbare relatievorm bij een minderheidsgroepering in ons land en bestaat ook in hun land van herkomst. Het kan heel goed werken.
Jij zit in de positie van binnenvrouw dat betekend dat je zorgt voor structuur en alle huishoudelijke zaken, een moederlijke vrouw. De vriendin van je man is de buitenvrouw, zij zorgt voor spanning en ontspanning.
Denk je dat deze manier van leven wat voor je is? Je man denkt van wel maar past die rol je ook? Ben je een moederlijke huishoudelijke vrouw? Daar moet je over nadenken.

Aanname

@Twijfeltje, je neemt aan dat er tijdens dat gesprek en het drankje meer is gebeurd.
En wat als dat niet het geval was? Als hij wel alleen met haar gesproken heeft; als de therapie hem heeft doen inzien dat zij een gepasseerd station is.

Welke bewijzen heb je nodig om hem weer te kunnen vertrouwen?
Kun je geloven in een toekomst? Dat vraagt dan wel van jou dat je het verleden achter je laat.

Mijn man is vaak in het buitenland; ik zou gek worden als ik iedere keer zou twijfelen aan zijn loyaliteit naar mij. Ik heb te vertrouwen dat hij niet die fout maakt. Het valt voor mij moeilijk te checken, zo op grote afstand. Ik doe dus een beroep op zijn integriteit.

Twijfeltje kan haar man aangeven, dat hij die vrouw heeft te vermijden om niet van zijn pad af te gaan. Hij heeft tijdens de therapie gehoord wat hij kan verliezen. Twijfeltje kan hem niet aan de hand vasthouden. Angst verlamt.