Verder na ontrouw deel 4

Je ouders en vriendin

‘Wat Mari zegt het zal zijn tijd wel duren, roepen mijn ouders en vriendin ook. Hij zit toch goed, lekker warm bij jou. Wat zal hij gaan " knokken" je bent er toch. En hoe maakt niets uit. Miss is er nog.’

Lastig Miss, als je ouders en je vriendin je ‘en face’ vertellen dat hij goed zit , lekker warm bij jou etc etc. Zo sta je tussen twee vuren; je houdt van je ouders en je vriendin en je wilt hun betrokkenheid voor jou niet beschamen maar aan de andere kant trekt ook je man. Zo wordt het steeds moeilijker om met wie dan ook te praten, die jullie persoonlijk kennen. Het loyale tegenover je ouders en je liefde voor je gezin botsen.
Beseffen je ouders dat eigenlijk wel? Dat hun adviezen doorwerken als een extra schep ellende bovenop je twijfels. Dat hun schop onder je kont averechts werkt omdat jij er eigenlijk niet aan toe bent.

Zelf heb ik toendertijd met één vriendin over de situatie gesproken. Zij zat in hetzelfde schuitje dus halve woord was al genoeg. Alleen is ze in die tijd ook overleden aan kanker, terwijl ze kinderen had waar ze voor zorgde.
Dat was een heftige en leerzame fase. Het leerde mij meer stil te staan bij wat voor mij belangrijk was, wie ik was en hoe ik evenwicht wilde bereiken.
Ik heb daarna met een familielid gesproken, maar ik merkte dat ik dan meningen te horen kreeg, die niet paste bij hoe ik er zelf in stond. Het lastige was dat ik ook niet wist of het familielid met andere leden zou gaan praten over wat er tussen mij en mijn man speelde en wie daarin een schadelijke rol speelde. Lastig, omdat ik niet wist hoe de andere leden qua loyaliteit er in stonden. En ik stond niet te wachten op nog meer vuurpijlen.
Ik koos ervoor om met niemand te praten, die connectie had met een familielid.
Ik had liever de regie van de informatie in eigen handen.

Maar dat betekent niet dat man er zo mee weg kwam. Ik was ondertussen mijzelf aan het ‘bijstellen’ . Ik was niet meer die vanzelfsprekende achtervang.
Dat geldt ook voor jou, Miss. Ook jij bent je leven aan het ‘wegen’ om uit te zoeken wat voor jou van waarde is. Dat is een heel persoonlijke speurtocht.
Ik vind de opmerking: ‘ En hoe maakt niets uit. Miss is er nog.’ daarom een negatief beeld over jou scheppen. Dan zien ze niet hoe jij aan het werken bent met jezelf vinden. En tegelijk een gebrek van vertrouwen in jouw vermogen tot het maken van juiste keuzes. Een gebrek aan steun, terwijl dat juist hetgene is wat je hard nodig hebt om die kracht in je te voelen groeien.

Tip: bespreek eens met de therapeut hoe je meningen van anderen kan handelen, zonder het gevoel te krijgen dat die je ergens kwetsen.
Misschien vul ik nu iets te veel in. Maar dat komt uit een mate van herkenbaarheid.

Ik weet niet meer hoe lang jullie crisis al duurt,maar soms reageren goedbedoelde ook uit een vlaag van ongeduld; ‘is het nu nog niet over’ of ‘gaan we het er weer over hebben’ . Mensen raken er moe en moedeloos van. Als je hen een tijd niet over jullie relatie vertelt, ( hen lastig valt), merk je dat ze weer meer vertrouwen hebben in je wijsheid.

PS: zie jezelf nooit als slachtoffer, want dat haalt de kracht uit je lijf.

Lijfspreuk Decartes: ik denk, dus ik leef.

Correctie

Lijfspreuk Decartes: ik denk, dus ik ben.

In praktijk m.i. hetzelfde als ik denk, dus ik leef

Flanagan/ miss

Nee ik vind niet dat de reactie van de familie Miss onderuit haalt. Ja het kan positiever verwoord worden: "goh Miss zou het zo kunnen zijn dat juist het feit dat jij zo sterk bent, de 'macht' van je man wordt? Dat hij gaat leunen op het feit dat je er toch wel bent, en daarom juist niet kan innemen wat een pijn en hard werk er bij jou zit?"

De reactie van de familie, waarschijnlijk bedoeld als ondersteuning om eens uit de cirkel te stappen van maar blijven trekken aan man die niets wil ondernemen, plaatst Miss niet in een tweestrijd: dat doet de man van Miss die toegeeft haar pijn te hebben gedaan maar niets substantieels wil ondernemen dat te voorkomen.
Wat moeten familie/ vrienden dan? Een ongezonde interactie blijven ondersteunen?

Ik kan begrijp wat je zegt Flanagan dat dingen hun tijd nodig hebben maar soms komt een interactie in een wanhopige vicieuze cirkel terecht waarbij duidelijkheid van de buitenwereld kan helpen. Nee ik vind de reactie van familie niet een stoken in een huwelijk, ze zeggen een harde waarheid maar wel om haar zaken duidelijk te maken.

Bovendien is Miss haar eigen vrouw die alles tegen elkaar af kan wegen.

Miss

Eventjes een korte reactie van mij vanuit mijn bed:-) net even bijgekomen en wat heb ik met je te doen Miss!
Ik vind je ontzettend dapper dat je door blijft gaan met en dat je goed aan jezelf denkt! Ik probeer dat ook steeds meer te doen. Vlgs mijn man ben ik egoïstischer geworden... mooi zo;-)

Ik wil je even een hard onder de riem steken. Ik denk dat de periode dat je man straks even weg is misschien helemaal niet zo verkeerd is om even helemaal tot jezelf te komen. En dat jullie er dan samen ook wel achter kunnen komen of jullie gelukkiger zijn met of zonder elkaar. Pak die tijd om even tot rust te komen en te genieten samen met je zoontje.

Knuffel en bedankt voor je altijd zo’n fijne en lieve reacties. Heb ik zeker wat aan! (Ik reageer alleen niet altijd even snel, lees het wel vaak maar niet altijd de tijd of energie om te reageren)

@JIJ ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe het met je gaat naar omstandigheden.

@hoedan hoe gaat met jou?

Ik heb een afspraak gemaakt bij een EFT therapeute voor mezelf omdat ik het in mijn hoofd niet goed op zijn plek krijg allemaal. Hopelijk gaat me dat ook helpen dichter bij mijn daadwerkelijke gevoel te komen.

Vooruit dan

Goedemorgen allemaal,

Omdat jullie naar me vragen, wat natuurlijk erg lief is.

ik had mij voorgenomen om een tijdje niet meer te reageren, omdat ik het knagende gevoel heb dat mede dankzij mijn postings hier mijn vrouw in haar hoofd is gaan zitten over o.a. de intimiteit. Ik heb opmerkingen gehad over dat de meesten hier mijn kant kiezen, dat ik helemaal niet zoveel geduld had als sommigen hier zeggen etc.

Ik heb mijn vrouw ook gezegd dat ik hier niet meer zou reageren, om het los te laten. En dan met name de ontrouw waar ik dit deel 4 nog fanatiek over begon, want dat is natuurlijk van zwaar ondergeschikt belang geworden en het deed me al bijna niks meer.

Los daarvan ben ik in totale verwarring, ontkenning en vind ik het lastig me te focussen en wil ik er gewoon even niet mee bezig zijn. Ik ga over een week 2 weken alleen op vakantie om mezelf even op te laden voor zover dat gaat lukken.

De waarom vraag zweeft rond in mijn hoofd. Ik heb met mijn vrouw gesproken, mailtjes uitgewisseld, oplossingen gezocht, we zijn verdrietig geweest, boos en alles wat daar tussen ligt. Er zijn dagen dat alles ineens weer 'normaal' lijkt en er zijn dagen dat er afstand is.

De boodschap van mijn vrouw is dat ze niet het gevoel heeft dat ze zou moeten hebben bij haar man. Op de vraag: ben je ongelukkig, is het antwoord nee. Ze heeft het goed, wij hebben het goed, alleen ze vind het niet eerlijk naar mij dat ik meer voel voor haar dan zij voor mij. De relatie is volgens haar niet gelijkwaardig in gevoel. We hebben het niet slecht, het kan alleen beter.

Teruglezend in de berichten, brieven en mailtjes die we elkaar de afgelopen maanden hebben geschreven, begrijp ik er soms vrij weinig van. Ik zie dan een vrouw die me vertrouwen heeft gegeven, met zo vaak vertelde dat ze van me hield, dat ze spijt had van haar affaire, me heeft getroost als ik het daar lastig mee had.
Als ik dan vraag of dat allemaal écht was, dan zegt ze dat het wel echt was. En dan snap ik er nog minder van dat we nu staan waar we staan, voelt het zo onnodig, zo zonde, zo alsof we de tijd niet nemen om de gevoelens te laten groeien. Soms nuanceert ze het, dat ze de afgelopen 9 maanden vooral heeft meegelift op míjn vertrouwen dat het goed zou komen, dat ik háár juist omhoog trok als ze het niet zag zitten.

We hebben een kind van 2,5. Hij was 8 maanden toen scheiding 1 werd aangekondigd. Het voelt alsof ik eigenlijk nooit een echte kans heb gehad het tij te slechten, de man die verzaakt heeft in het verleden te doen vergeten. Nog steeds grijpt ze af en toe in die bak met termen als 'vergeven maar niet vergeten'. Waar ik de pijn over de ontrouw relatief snel achter me kan laten, is de bagage van het 'er alleen voor staan voor haar gevoel' er eentje die ze niet los kan laten en in therapie heeft daar amper de focus op gelegen. Dat ging over de relatie, de intimiteit, communicatie.

Halverwege september vroeg ze mij om afstand te nemen, fysiek. Om de boel even de boel te laten. Ze, we, waren de focus op intimiteit wel een beetje zat. We hebben toen niet direct actie ondernomen, 3 weken later was het feest ineens over. Mijn pogingen nu om die afstand te nemen om te kijken of dat ons goed zou doen,.. allebei om beurten uit huis, of tijdelijk even helemaal ergens anders wonen, proefscheiden, zonder de financiële en administratieve ellende van een scheiding als er nog zoveel 'houden van' is dat zou kunnen groeien tot iets moois.

In eerste instantie zou ze erover nadenken, zag ze het ook als een mogelijkheid ons huwelijk en gezin nog een kans te geven. Binnen 2 dagen kwam ze daar al weer op terug. Haar gevoel zegt dat ze me niet aan het lijntje moet houden. Ik heb haar gezegd dat ik het lijntje zelf uitgooi, geen pretenties heb, we geen garanties hebben, maar scheiden een brug te ver is voor mij.

Ik hoop nog steeds dat ze tot het inzicht komt dat we zoveel meer zijn dan haar raadgevende gevoel op dit moment wil toelaten. Het is ontzettend lastig te begrijpen waarom ze weg wil als ze niet ongelukkig is, er niemand anders is, het financiële en het praktische perspectief onheilspellend is en we nog genoeg rek erin hebben zitten die het tij kon keren.

Als ik dan lees hoe de vrouwen hier zo hard hun best doen om hun gevoelens richting hun vreemdgaande man weer een zet de goede kant uit te geven, hoe jullie de absolute wil hebben, de overtuiging dat het uiteindelijk toch goed kan komen en gewoon weigeren op te geven.

En nee lieve schat als je toch meeleest... je geeft het niet 'zomaar ineens' op. Ik ken onze valkuilen, we erkennen beide de fout van te snel willen. We concluderen alleen te snel dat het hem niet gaat worden. Je vertrouwen dat het goed kan komen is weg waar het er volgens jou tot 2 maanden geleden nog wel was en ik heb geen toverstokje om dat ineens terug te toveren, probeer je alleen te vragen om geduld te hebben voordat je zonder zwemvest de grote oceaan in springt.

Alleen tijd en afstand kan die waas die maar over mij heen blijft hangen waardoor je mij niet meer als ideale huwelijkspartner ziet weghalen. Want je kijkt naar mij al lang niet meer objectief. Alles wordt gewogen, elk bloemetje wordt als dubbele bodem gezien.

Toch, er is zoveel goeds tussen ons 2-en, ik vind het dood en doodzonde en totaal onnodig. Ik gun het mezelf niet, ik gun het onze kidneren niet en ik gun het zeker ook jou niet.

Je luistert naar je gevoel, en dat mag. Ik erken je gevoel, ook al vind je soms van niet.
Maar het zou zo fijn zijn als je je gevoel de kans gaf van mening te veranderen, de ruimte geeft om te groeien, weer met andere ogen naar me durft te kijken, gewoon door het meer tijd te geven. En niet gelijk roepen, we proberen al zo lang. Wat zijn die 9 maanden op een mensenleven? Om gelijk toe te voegen wat ik je al hoor zeggen, jij loopt al veel langer met je gevoel, maar komop, 2018 was goed, heel goed, voor ons. Duw die kin omhoog en zeg 'nee dit wil ik helemaal niet!', zoals je halverwege september nog riep.

Ik houd me vast aan het pleidooi van bijv. Optimist in het topic 'twijfel' aan vreemdganger Ron, dat mijn vrouw het wellicht gaat zien als ze haar nieuwe leven heeft bereikt. Ik haal er positivisme uit.

"Waarschijnlijk zul je ontdekken dat je een fantastische vrouw hebt, met meer diepgang en dromen heeft dan dat jij nu in de gaten hebt. En als je geluk hebt, ziet ze dat ook weer bij jou. En als het een keer tegen zit, niet gelijk denken "zie je wel, dit werkt niet", maar "wat kan ik (of kunnen we) nu anders doen zodat het wel werkt".

Dat je vrouw je niet gelijk op straat gezet heeft, is bewonderenswaardig. Jullie zijn zo lang samen, hoe waardevol is het als je dat kunt doorzetten naar de toekomst. Maar wel op een manier die jullie allebei gelukkig maakt.
Het zal het grootste cadeau zijn dat je je kinderen kunt geven. Want een scheiding gooit hun hele leven op de kop, ze zullen er veel verdriet en pijn van hebben.
En ook als ze straks uit huis zijn, blijft hun ouderlijk huis als basis een belangrijke plek.

Scheiden kost duizenden euro's. Aan mediation, dubbele lasten, nieuwe inboedel. Ga alsjeblieft van dat geld iets leuks doen met je vrouw en met je gezin.

Probeer het.

Als het over één of twee jaar nog niet werkt, dan kan scheiden alsnog."

Ik hoop dat ze haar keutel nog 1x wil intrekken, een oplossing zoekt, samen met mij. Maar de kans is dat ze deze week een huisje krijgt toegewezen, ze staat 2e in de rij. De financiële rekensom is echt een drama alleen, bijna onhaalbaar. Ik vraag me soms zo af waarom dit nodig is, waarom houden van niet voldoende basis is om tijd te gunnen door te groeien. We zij toch niet voor niks getrouwd, hebben toch niet voor niks 3 mooie kinderen, hebben toch niet voor niks zo hard geknokt als het afgelopen jaar?

Lieve allemaal, ik dank jullie voor alle positiviteit en steun die jullie de afgelopen maanden zijn geweest, oprecht.

en wat Pennestreek zeg

"Maar ik sta nu voor die lastige keuze". Nee hoor, dat is iets dat je tegen jezelf zegt. Je lijkt te denken dat het maken van een keuze gelijk staat aan beslissen te scheiden óf voor altijd samen te blijven. Daarmee maak je het voor jezelf onmogelijk. En het is helemaal niet nodig."

Dit dus.
Het idee dat er bij ons heerst dat er een keuze gemaakt moet worden voor a of b.

Even kort: ik leef met je mee. Wat een ellendige situatie. En wat beschrijf je het mooi richting je vrouw. Ik gun je dat zij jullie samen en het gezin tijd gunt. Het lijkt ergens of ze bang is wanneer ze het toch (weer) zou proberen. Maar waarvoor dan? Garanties zijn er toch niet.

bang

Ze mist het vertrouwen dat haar gevoel op de plek komt dat 'hoort' bij een goede man-vrouw relatie. Ik ben meer dan een vriend, minder dan haar man, gevoelsmatig.

Op dit moment.

Ik begon volgens haar na de affaire nl. op 0 begin dit jaar. Ze was in september al weg, had een huisje op de rit, zat met haar hoofd bij een ander, sprak toen de woorden uit dat ze in haar hart al gescheiden was. Ver weg.

Als je je dan bedenkt waar we nu ál weer staan, na 9 a 10 maanden pás, dan is het doodzonde om er mee te willen stoppen.

Zoals we hier zelf zeggen tegen elkaar: we zijn ontzettend steil de berg opgerend, maar dat laatste stukje naar de top lukt niet direct. En waar ik het vertrouwen heb dat we de juiste route omhoog wel vinden, kan zij dat op dit moment niet zien.

Angst is dus niet het woord, vertrouwen dat haar huidige gevoel naar mij beter wordt, of genoeg is.

Het is verdrietig.

"Ze mist het vertrouwen dat haar gevoel op de plek komt dat 'hoort' bij een goede man-vrouw relatie. Ik ben meer dan een vriend, minder dan haar man, gevoelsmatig."

Ik herken dit wel. Dit werkt verlammend en neigt al snel naar een verstandshuwelijk. De vraag daarbij is wat jij wil. Als goede vriend willen blijven uitzitten en 'wel kijken maar niet aankomen' of kies je toch voor jezelf.

Ik blijf het toch zeggen hoor

Dit soort zaken kost zeeën van tijd. En scheiden kan altijd nog.

Maar ja, je vrouw staat er anders in. Ik kan het me ook wel voorstellen.Ik ben met je eens dat jullie echt al heel ver gekomen zijn, in hoog tempo. Maar nu sta je een beetje stil. Wat heel begrijpelijk is, groeien gaat altijd met sprongen, en soms moet je even de tijd nemen om de veranderingen te 'consolideren'. Maar daarvan raakt zij (denk ik, ik vul nu even in op basis van mijn eigen ervaringen) in paniek. Want dit is het nog niet, jullie zijn nog niet waar zij wil komen. En omdat ze twijfelt aan of dat wel ooit zal gaan lukken, kapt ze het liever nu af.

Ik heb ook verschillende keren tegen mijn man gezegd dat ik liever nu, zelf, de stekker eruit trek dan te gaan zitten wachten tot hij het (weer) een keer doet. En dat meende ik ook echt. Nog een keer die klap, ik weet niet hoe ik dat zou moeten doen. Dacht ik, toen. Intussen kan ik er wat rustiger onder blijven, onder die twijfelaanvallen. Zie ik dat we toch nog steeds stappen maken. En dat ik eigenlijk heel blij ben dat het leven weer gewoon wordt. Waar ik dat voorheen eng vond, want gewoon goed was voor man destijds niet goed genoeg.

Nu zijn onze situaties natuurlijk niet helemaal vergelijkbaar, maar tot op zekere hoogte denk ik dat dezelfde angsten meespelen. Hier was ook vroeger de taakverdeling volkomen scheef, en merk ik dat ik nog steeds niet gewend ben aan de nieuwe situatie. Voelt het af en toe alsof man vindt dat ik dingen niet goed genoeg doe als hij iets van me overneemt. Of denk ik stiekem 'hoe lang houdt hij het vol, dat toneelspelen?'. Maar langzaamaan wordt me duidelijk dat de verandering niet tijdelijk is, en dat hij zelf ook echt oprecht blij is met zijn nieuwe taken. Waar hij voorheen vluchtte in activiteiten buitenshuis, of op zolder (lekker met koptelefoon op muziek maken, dan ben je wel thuis maar toch erg onbereikbaar...) is hij nu veel meer betrokken bij het gezin en mist daardoor eigenlijk niet eens dat enorme sociale leven dat hij erop nahield. Ik snap dat je vrouw denkt dat deze JJ maar een tijdelijke is. Een toneelspeler. En dat ze wacht op het moment dat jij door de mand valt. Maar dat ze dat toch liever voor is en daarom zelf de scheiding inzet.

Ik zou ook niet weten hoe je dat nu nog kunt voorkomen. Naar mijn idee heb je er alles wel aan gedaan. Ik zou tegen je vrouw willen zeggen dat ze nog wat geduld moet hebben, vooral met zichzelf. Want bij haar komt er vast nog eens bij dat ze zich schuldig voelt over haar affaire. Misschien kan mijn verhaal haar op andere gedachten brengen. Ik hoop het. En anders raad ik haar (jullie) aan om in te zetten op tijdelijk uit elkaar. Niet meteen alles definitief maken, maar kijken hoe het bevalt om even allebei uit te rusten en onafhankelijk van elkaar de balans op te maken. Een pas op de plaats en alle veranderingen laten bezinken. En bijtanken. Ik merk zelf dat ik nog steeds heel erg moe ben. Meer dan ik aan leeftijd of belasting kan wijten. Ik denk toch dat de afgelopen jaren enorm veel van mijn energie gevraagd hebben. Kan bij haar ook meespelen. Dus even uit elkaar kan ook zorgen voor tijd om echt op te laden. De tijd namelijk dat de ander de kinderen heeft.

Ik blijf met je duimen dat ze niet nu definitief de deur dicht gooit. Maar, zie Optimist, zelfs dat hoeft niet perse eeuwigdurend te zijn. Dus probeer er zelf ook iets minder krampachtig naar te kijken en mee om te gaan, hoe moeilijk ook.

Sterkte.

Lastig

Veel van wat je zegt Pennestreek klopt denk ik wel.
Ik durf niet te bevestigen dat ze bang is dat mijn verandering permanent is. Dat blowen verlang ik op dit moment op mijn zwakste momenten ook niet naar eigenlijk. Het stoppen ermee heeft me indirect heel veel goeds gebracht en waarschijnlijk tegelijkertijd mijn vrouw benauwd. Ineens zat ik niet elke avond meer 'boven mijn ding te doen', maar was ik veel meer beschikbaar voor haar en gezin.

Tegelijkertijd heeft ze regelmatig genoemd dat ze moest wennen aan het feit dat ik ineens meeging op uitstapjes, 's avonds niet meer mijn ding deed, veel meer deed in het huishouden. Waarom kon dat vroeger dan allemaal niet? (en nee, ik was echt niet een complete vreemde, ik chargeer het)

Meerdere malen heb ik aangegeven dat de 'new me' geen rol was, dat ik me er goed bij voel, dat het als vanzelfsprekend is. Het stoppen heeft me bevrijd.

Ik sta er ook zo in hoor, groeien gaat met sprongen en we mogen best even stil staan.

"Maar daarvan raakt zij (denk ik, ik vul nu even in op basis van mijn eigen ervaringen) in paniek. Want dit is het nog niet, jullie zijn nog niet waar zij wil komen. En omdat ze twijfelt aan of dat wel ooit zal gaan lukken, kapt ze het liever nu af."

Het zou zomaar kunnen.

"Niet meteen alles definitief maken, maar kijken hoe het bevalt om even allebei uit te rusten en onafhankelijk van elkaar de balans op te maken. Een pas op de plaats en alle veranderingen laten bezinken. En bijtanken."

Precies! Maar die deur houdt ze krampachtig dicht.

Even leek er een kiertje te zijn deze week, ze zag er een kleine kans in die ze ons niet wilde ontnemen zei ze, maar ze vond uiteindelijk dat ik 'haar weer had overgehaald met mijn mooie woorden', haar gevoel zei haar dat ze het niet eerlijk vond naar mij daaraan mee te werken.

Dus tja,.. hoop doet leven. Wie weet.

hm JJ

Ik raak toch wat geirriteerd door je vrouw JJ: ze voelt geen man-vrouw verbinding maar blijft toch lekker zitten. Jij bent geduldig, wil het graag en wacht maar. En bij haar is ooit de knop omgegaan waarna ze vreemdging. Waarom is er nog dan? Ze leunt op jouw geduld maar wil intussen geen echte relatie meer. Het lijkt wel of ze hoopt dat jij de knoop doorhakt. Of ze vindt het wel best zo. Waarom gaat ze niet weg dan? Wil ze iemand gijzelen in een seks en intimiteitsloos huwelijk?

Waarom draai je het niet eens om: dat je vrouw jou mag overtuigen waarom je nog met haar door zou moeten willen...

Ik heb het gevoel dat jullie een soort van beleefd met elkaar omgaan, als weldenkende mensen. Intussen laat zij merken dat ze niets van lichamelijk contact met je moet hebben (en ik vraag me oprecht af of dat dan ooit terug kan komen) en hunker jij maar naar erkenning en validatie.

Jullie draaien om de hete brei heen.

Mari

Volgens mij heb je een stukje gemist: mijn vrouw heeft 14 oktober aangegeven dat ze er een streep onder zet.

Ze hoopt dus niet dat ik de knoop doorhak, dat doet zij helaas voor ons.

Alleen sta ik er niet achter, vind ik dat er nog veel winst te behalen valt, we te snel de conclusie trekken en het vertrouwen dat ze het 'ultieme' gevoel ooit zal benaderen te snel door het putje spoelen ten koste van alles dat we wel hebben.

We zitten nog in hetzelfde huis, en dat vind ik, mede voor de kinderen enorm fijn. Daarnaast vind ik het fijn dat ze er is, delen we nog genoeg om een prettige sfeer te hebben.

Met een beetje pech, of geluk, ligt aan de invalshoek waar vanuit je het bekijkt, krijgt ze deze week een huurhuis bij ons in de buurt. Ik maak me grote zorgen over de financiële kant ervan en of een tussenoplossing van tijdelijk ergens anders wonen niet een veel betere zou zijn.

De aantrekkingskracht is teruggeweest zegt ze, voornamelijk in de periode dat we geen intimiteit (verder dan een kus) deelden. Daarna hebben we het gefrustreerd door er teveel mee bezig te zijn, teveel te concluderen uit het ontbreken ervan. Een van de redenen dat ik me afvraag of hier posten wel zo verstandig was toen ze me had 'ontdekt' hier.

Mijn definitie van het 'goede' gevoel is anders dan het hare. Ik vind dat ze voldoende heeft om gelukkig te zijn (want ze is niet ongelukkig) en voldoende perspectief zou moeten kunnen zien voor de toekomst.

En misschien ontdekt ze dat als ze straks op haar eigen plekje zit, misschien krijgt ze dit huisje niet en ontdekt ze dat nog voordat ze de deur hier dicht trekt.. of misschien ontdekt ze het wel helemaal nooit, al zou dat bijzonder jammer zijn.

Ze blijft mijn meisje. Dat is ze nu bijna 14 jaar.
Iedereen mag vinden wat ze vinden en veelal snap ik dat veel mensen roepen 'denk aan jezelf', maar begrijp dan dat ik dat doe.

Ik sprak vandaag iemand die zei het wel treffend..
Zijn vrouw zei hem eens 'je kan nog zo'n mooi gouden kooitje voor me maken, maar je moet wel het deurtje open laten. Als het goed zit dan vlieg ik zelf wel weer naar binnen'.

En zo is het.
Ze heeft alleen niet door dat het deurtje al lang openstaat en ons gouden kooitje alleen maar mooier aan het worden was.. is.

Herkenning JJ

Dit stukje herken ik heel erg JJ, bij ons werkt dit twee kanten op:
“Tegelijkertijd heeft ze regelmatig genoemd dat ze moest wennen aan het feit dat ik ineens meeging op uitstapjes, 's avonds niet meer mijn ding deed, veel meer deed in het huishouden. Waarom kon dat vroeger dan allemaal niet? (en nee, ik was echt niet een complete vreemde, ik chargeer het)”

Wij moeten beiden wennen aan de “nieuwe” personen die we aan het worden zijn. Niet dat we nu totaal veranderen maar we luisteren voor het eerst in jaren weer eens echt goed naar elkaars behoeften. En erkennen beiden ook voor het eerst (met hulp van therapeut) onze bagage door opvoeding en jeugd). En dan voelt het met het verleden in het achterhoofd inderdaad weleens van: waarom kan dat nu wel en toen niet. Maar wij veranderen en zijn beiden flink door elkaar geschud. En voor mij voelt het bij sommige dingen die ik ook in het verleden aankaartte maar die nooit leken te landen. Of waar man niet naar durfde te kijken. Waarom nu wel. Waarom is dit ervoor nodig. En blijft deze groei. Of vervallen we weer in oude patronen. En dat is best eng soms. Kan ik het vertrouwen opbrengen en vasthouden. Voor nu zeg ik ja. Want we staan nog aan het begin.

oh sorry JJ

Ja dat had ik inderdaad gemist. Sterkte met alles

Hoe win je de liefde van je vrouw...

via je kinderen!

We lezen het in het herstelproces van Pennestreek; haar man steekt meer tijd in één van de kinderen en ziet dat man en Pennestreek er belang bij hebben om samen te werken; iets dat beter vrlopt als je niet gescheiden bent.
Maar zo blijven vele relaties overeind; kinderen zijn als lijm in een breuk.
JJ gaf aan meer tijd in de kinderen te steken. Dat is heel positief. Maar er is ook een periode geweest ( toen jongste 8 maanden oud was en zijn vrouw dacht aan scheiding), waarin zijn vrouw zich klaarblijkelijk wel heel alleen heeft gevoeld. Anders denk je niet aan een breuk.
Het lijkt mij als moeder ook heel zwaar. Je kan door de hormonen je als moeder zelfs gaan afvragen of je man wel dit boreling gehad had willen hebben. En welke vrouw zou geen moeite hebben haar man te vragen of hij wel weer vader had willen worden terwijl zij het gevoel heeft daaraan te twijfelen.
JJ, ik wil niet te veel invullen, maar ik weet niet of jullie crisis nu echt te wijte is aan het blowen of het vreemdgaan. Ik denk dat je het ook kan zoeken in de richting van je blijk van liefde voor je kinderen. Een vader die onvoorwaardelijk zijn kinderen koestert, niet zonder hen kan, hen boven alles plaatst.

Ik schrijf niet dat je dat niet doet, ik lees wel dat je vrouw terwijl de jongste maar 8 maanden oud was, niet meer met je verder wilde. Dat is een ervaring die niet even uitgevlakt kan worden. Het stoppen met blowen kan die onzekerheid niet zo eenvoudig wegnemen.

Misschien heeft je vrouw die tijd na de zwangerschap zelfs ervaren als een PTSS. Wat het is niet niets als je het eerste jaar van je baby niet samen oppakt. Misschien heeft zij baat bij een therapeut. Wel eentje die haar steunt.

Ik weet dat wat ik nu schrijf, gevoelig kan liggen. Ik had gisteren iets in die strekking zelfs gedeleted. Maar na de kritiek hierboven op je vrouw, stuur ik het alsnog.
Vraag haar of ze boos was, niet zo zeer vanwege het blowen maar vanwege het gevoel er alleen voor te hebben gestaan. En laat haar uitspreken, zodat ze niet het gevoel heeft weer voor je mooie woorden te zijn gevallen. Ik weet hoe irritant dat voelt.

Flanagan

Als altijd werk je weer verhelderend.

Ik ga het haar ook zeker vragen.

Ik wil je wel op het hart drukken dat de jongste ónze keuze was, ik denk zelfs dat ik de meest enthousiaste was, ik erover begon, en dat destijds mijn vrouw zelfs verbaasde. De foto van de geboorte is ontzettend liefdevol.

Van mijn vrouw heb ik daarover het verwijt gehad 'maar toch ging je door'.

Ik ben er meer dan ooit nu voor mijn kinderen. Maar mijn vrouw heeft recht van spreken dat ik haar daarvoor het gevoel gegeven heb er alleen voor te hebben gestaan. Door dat blowen bleef ik liever thuis, wilde ik zsm de kinderen op bed hebben, was ik ongeduldig, afwezig. :*(

Ik kan dat stukje verleden niet meer goed maken. Ik probeer nu meer dan ooit te genieten van de kinderen en ons als gezin. En ik zie zelf als hardste dat ik dat eerder had moeten doen.

En nee, ik was toen echt geen slechte vader, maar ook geen superpapa. Teveel in mijn eigen wereldje, te weinig in dat van mijn gezin. Ja, er waren voldoende geluksmomenten, echt wel. Maar ze werden weer weggeduwd in mijn schaduwwereld. Ik ben blij dat ik daar weg ben, begrijp de schade die ik ermee heb aangericht.

De gedachte dat ik straks mogelijk de kinderen nog maar de helft van de tijd zal zien doet me heel veel. Ik kijk er absoluut niet naar uit.

Pfff heftig allemaal hoor JJ. Ik merk ook dat het mij ook angstig maakt, werk je zó knoerthard om je relatie te redden, trekt de andere (vreemdgaande) partij alsnog de stekker er uit... ik hoop echt dat je vrouw gaat inzien dat het verwerken van dit alles (niet alleen het vreemdgaan maar ook haar onvrede over het blowen, de intimiteit) gewoon jaren duurt om echt te verwerken. Negen maanden is daar echt veel te kort voor, bij ons kwam na negen maanden pas de ommekeer dat man echt begreep waar het over ging en er voor wilde gaan, laat staan dat we al zo ver waren als jullie. Ze zegt dat haar gevoel begin dit jaar op 0 stond en nu voor haar gevoel niet hoog genoeg gestegen was. Maar ik denk dat ze eigenlijk flink negatief stond, en jullie nu op het nulpunt pas zijn aangekomen, en dat ze daarom niets voelt. Dat moet weer door groeien. Maar ja, wij kunnen het allemaal roepen, jij kunt het roepen, als zij het, om wat voor reden dan ook, anders ziet/voelt/wil dan kun je niets. Die machteloosheid lijkt me verschrikkelijk en ik heb echt met je te doen. Ik hoop dat jullie er toch op de één of andere manier samen uitkomen, al is het inderdaad met een soort voorwaarde, we proberen het nog een jaar, is het eind 2019 niet goed genoeg dan gaan we alsnog uit elkaar ofzo. Ik hoop dat ze dat nog wil overwegen, niet alleen voor jou, maar ook voor haarzelf, en bovenal voor jullie kinderen.

Praatjes vullen geen gaatjes

JJ doet mij erg denken aan een familielid dat ik van dichtbij ken. Zo lang ik me kan herinneren was dat al geen fijn huwelijk, en dat familielid onttrok zich door allerlei omstandigheden aan het gezinsleven (werk maar ook drank). Toen zijn vrouw ziek werd ontpopte hij zich, uit zichzelf, als een zorgzame partner. Helaas was het voor haar toen al klaar, ze wilde alleen verder. En nu roept hij dus ook, al jaren, van die dingen als JJ over dat het zijn meisje, zijn maatje, is en hij alles voor haar over heeft. Jaja, denk ik dan, daar ben je jaren te laat mee. Soms is het gewoon weg, en dan wordt het alleen maar irritant als je in dat soort superlatieven jezelf als partner ophemelt.

gekleurd

Ik begrijp dat je het zo ziet, omdat je het alleen met mijn kant van het verhaal moet doen.

De defintie van 'geen fijn huwelijk' onderschrijf ik absoluut niet. Ik begrijp dat ik dat stigma creëer door de nadruk op mijn blowen en niet altijd meegaan met uitjes te leggen, maar het is overtrokken.

Ik zie niet waar ik mezelf ophemel overigens. Maar je bent vrij om het zo te zien.

Ik ben nooit een boeman geweest, anders hadden we het niet zo lang uitgehouden. Wie mij van dichtbij kent weet dat de liefde en dingen als 'mijn meisje' niet ineens iets van nu zijn om mijn rol weg te gummen. Mijn vrouw weet beter, vanaf dag 1 heb ik het voor haar opgenomen tegen anderen, voor haar gezorgd en zij voor mij.

Een beetje bot en kort door de bocht vind ik het wel, veroordeeld doordat je denkt dat jouw familielid op mij lijkt. Dat mag, maar ik vind dat je me tekort doet.

Draadje wordt gesloten

Beste forumdeelnemers,

Jullie naderen de 1000 berichten weer en dan moet het draadje om technische redenen gesloten worden.
Uiteraard zijn jullie van harte welkom om een nieuwe draad te starten.
Met vriendelijke groet,

Heidi Sour
Forumbeheer Ouders Online