Verder na ontrouw deel 4

Nijntje en ik ook

Goedemorgen,

Ik ook, dankjewel. Dat is alles wat ik voor nu wil rust aan mijn hoofd. En dat gaat ook gebeuren want ik stel me al anders op. Gericht op mezelf.

Wat vreselijk dat je man zo lang door loog. Zijn jullie nu ( weer) gelukkig samen?

Nijntje, wat vreselijk dat je dat te horen hebt gekregen. Helaas weet ik precies wat je door maakt. Ik wens je heel veel sterkte. Doe wat goed voelt voor jou.

Nijntje

Voor als je dit nog leest: ik denk dat het functioneren van je man erg lijkt op die van Miss (en mijn ex) . Dat het niet zo zeer om een verliefdheid gaat maar meer om een soort verslaving. Dat betekent een andere dynamiek dan een 'gewone' vreemdganger die verliefd wordt. Je zou er op kunnen googlen om te kijken of je dingen herkent

Gelukkig

Mooie vraag of ik weer echt gelukkig ben. Gelukkig zoals ik dat ooit kende nee dat niet. Maar ik denk dat ik zo gelukkig ben als ik zelf toe sta. Word in ieder geval heel blij van mijn gezin bij elkaar.

Jezelf toestaan

ja, dat is het inderdaad Ik ook. Op momenten dat het allemaal helemaal goed is, schiet ik in de paniek, want wat als het toch allemaal toneelspel blijkt, of wat als het toch niet blijvend is? En dan slaat mijn stemming om. Dat doe ik dus zelf. En gelukkig zie ik dat nu ook in en snapt man dat het af en toe zo werkt bij mij. Hij kan er op het moment zelf meestal niets mee, omdat we dan voor zijn gevoel juist in een goede flow zitten, en dat is ook zo. Maar als we er later op terugkomen kunnen we het er wel goed over hebben. En hij leert intussen wel hoe hij het beste kan reageren, dat scheelt ook.
Kortom, we maken nog steeds vorderingen. En realiseren ons dat en genieten daarvan.

Pennestreek En vraag aan jullie

Ik vind dat je het steeds ontzettend mooi verwoord.
Ik heb dan wel een totaal andere man dus kan dit gevoel helaas niet meer delen. Ik heb 9 maanden vast gehouden aan " het komt wel goed met ons".
Ik merk dat hij te graag en te snel terug wil naar het oude. Het gaat toch goed.

Ben er over aan het nadenken met relatie sessies te stoppen. Thuis ben ik al duidelijk genoeg met wat IK VOEL. Het brengt me nergens omdat man niet individueel wil. Graag zou ik jullie mening daarin hebben...
Het gevoel van: wat doe ik daar eigenlijk nog? Kostbare energie en tijd verdoen, zoals Ik Ook benoemde. Het heeft me aan het nadenken gezegd. Of zal ik man vragen wat zijn idee erbij is, wat het hem brengt?
Zoals mijn eigen therapeut mij ook vraagt op een nette duidelijke manier. ( heeft man ook twee na al gezien, ook haar ingepakt en was die sessies nog steeds niet eerlijk in het begin van het jaar)

Ik vind het wel heel erg fijn te lezen dat het kan pennestreek. Dat je man voor jou gevoel serieus is en doorgepakt heeft en hard mee gewerkt heeft aan het herstel.

Hoor het graag van jullie lotgenoten, jullie " kennen mijn situatie" ( Anders dan 1x een affaire zoals bij de meeste van jullie)

Miss

Wij zijn nog niet zo ver als pennestreek maar ook hier durf ik voorzichtig positief naar de toekomst te kijken. Mijn man heeft enorm hard gewerkt in therapie (relatietherapie en individuele therapie) en meegewerkt aan de psychologische onderzoeken waar dus uitkwam dat hij adhd heeft, hiervoor staat hij ook op een wachtlijst voor therapie. Wij zijn nu 10 maanden onderweg en sinds ongeveer 1 maand is er echt een kentering bij hem. Daarvoor zei hij vaak wel de goede woorden maar was het (naar mijn gevoel) niet oprecht. Op een gegeven moment liep hij bij alle therapie vast want hij moest bij zijn gevoel komen en dat had hij al een jaar of veertig afgesloten. Veel weerstand, wilde stoppen met therapie, fikse ruzie gehad en toen kwam de ommekeer bij hem en is hij het ‘aangegaan’. Vanaf dat moment gaat het heel erg veel beter, ik voel me veel beter gehoord en gezien, en als het even mis gaat, komen we er ook weer heel goed uit. Hij zoekt echt naar achterliggende oorzaken zodat mij dat ook meer vertrouwen geeft dat hij in de toekomst niet weer in de fout zal gaan. Als jouw man niet in therapie wil, hoe wil hij dan veranderen? Zelf lukt hem dar niet, zelfs met therapie is het al een hels karwei. Ik vind dat jouw man het aan jou verplicht is om met zichzelf aan de slag te gaan, om herhaling te voorkomen. Anders kan jij ook niet met hem verder, deze onzekerheid is geen leven, dit houd je niet heel veel langer vol. Ik hoop dat hij snel tot inkeer komt, soms moet je daarvoor wel bereid zijn om er echt mee te stoppen als er niets veranderd. Je hebt het al eerder ervaren dat hij wilde gaan veranderen toen zijn tassen klaar stonden. Misschien heeft hij nog weer even een schop onder zijn .... nodig... sterkte!!

Miss

Hier inderdaad een eenmalige affaire. En man die schoorvoetend in therapie ging. Daar langzaam vorderingen maakt. En wij samen ook. Maar ik herken ook Mamase: het is een hels karwei. En man lijkt voor het eerst deze laatste weken echt te reflecteren. En daardoor komen zijn goede bedoelingen voor het eerst echt bij me binnen. Eerder gaf ik vaker aan: ook in therapie dat hij het wel zegt. Maar ik voel het niet. En buiten therapie om ging hij ook niet echt aan de slag. Na een aantal gesprekken hier thuis waarbij ik het wel echt bij mezelf heb gehouden. Dat ik niet weet hoe ik verder samen kan gaan als ik aan zijn bedoelingen blijf twijfelen. En dat bepaalde niet helpende patronen van hem (oa verslavingsgrvoeligheid), die hij altijd had (maar voor mij was er zoveel meer dat ik daar omheen kon kijken en het niet als bedreiging van onze relatie zag), dat ik door alles nu ook twijfel of ik daarmee verder wil en kan. Want die zaken hebben mede zijn afdrijven veroorzaakt denk ik. En nu lijkt er langzaam een verandering in man plaats te vinden. Hij gaf deze week aan dat hij voor het eerst echt eerlijk naar zichzelf durft fe kijken.

Dus advies heb ik niet echt: wees heel eerlijk naar wat jij wilt en leg dat uit. Maar behandel je man wel met respect en probeer ver weg van verwijten te blijven. Ja en heel eerlijk gezegd: ik had mezelf een jaar gegeven (zouden we nog ruim een half jaar hebben vanaf nu). Als ik dan nog steeds hetzelfde gevoel Ou hebben dat ik alleen heel hard aan het werk was en man niet echt naar zichzelf keek. Dan zou ik inzetten op een scheiding. Hoe moeilijk ook want ik wil mijn kinderen dat besparen.

lieve Nijntje

Nog maar net zoveel ellende op je bord. Ik wil alleen maar laten weten dat ik aan je denk. Hoop dat je mesen om je heen hebt waar je terecht kunt. Zo moeilijk dit.

Miss

Relatietherapie heeft zin als je er samen voor gaat. Man laat het -in jouw ogen- tekens afweten. zowel bij individuele therapie als relatietherapie.
Ik krijg de indruk dat hij ontzettend graag met je verder wil- echt z'n best wil doen. Maar niet dicht bij zichzelf durft te komen. Zolang hij die stap niet zet gaat het , denk ik, niet lukken. Hij heeft het vast al zo vaak zelf geprobeerd. En het is steeds weer mislukt.

Hier maakten we pas stappen toen man op de bodem zat. Bleek dat hij weinig mensen meer om zich heen had die z'n gedrag accepteerden. Hij raakte op zichzelf aangewezen. (wij hebben weinig mensen op de hoogte gesteld; enkel z'n ouders en wat goede vrienden). Ik nam afstand- kon niks meer met 'm en al z'n gelieg. Hij ontdekte dat alle smoesjes en excuses - die hij zelf was gaan geloven- voor zijn gedrag hem niet meer hielpen. Dat hij zelf een groot probleem had en dit onder ogen moest komen.

En dat was pijnlijk. Beangstigend. enorm confronterend. Tegelijkertijd gaf het inzicht en kon hij van daaruit gaan opbouwen.

Jouw man lijkt weg te blijven van de bodem. Dat is uiteindelijk zijn keus.
En het is aan jou de keus om dat te blijven accepteren of niet.

Mij en mijn man heeft het destijds geholpen dat hij hier meelas. Vond ie niet erg leuk maar gaf hem ook inzicht. En gespreksstof voor ons samen.

Je kunt hem niet veranderen- dat moet hij zelf doen. Jij hebt enkel te zorgen voor jezelf en jullie zoon. En of dat met of zonder relatie met je man is aan jou. Je man op zichzelf terugwerpen kan hem in beweging zetten- maar hoeft niet. Het is de vraag of hij de pijn onder ogen kan of wil zien wat zijn gedrag veroorzaakt.

Dankjewel

Voor jullie reacties..

Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik moet doen...
Ik dobber wat rond...

Mamase precies dat is waar ik steeds op hamerde... Maar hij wil echt niet. Donderdag naar de relatie peut. Zal daar mijn gevoels ook weer uitdrukken..

Maar het blijft zn cirkel en eigenlijk nu ik stapjes naar mezelf toe begin te maken door alle handvaten en gesprekken begin ik 1 ding te voelen en dat weet ik wel.

Het kaarsje begint langzaam uit te gaan... heeeeel langzaam als ik diep in mijn hart kijk....
En wat doet het pijn en heb ik de liefdesverdriet van...
Als ik bij hem ben voelt het niet goed, niet slecht..
Gewoon langzaam word het doffer... door alles wat er is gebeurd...

Het wordt je vanzelf duidelijk wat jij wil

Ook hier geldt dat tijd belangrijk is. Je groeit vanzelf naar een beslissing toe - als je man niet inziet dat hij echt echt echt met zichzelf aan de slag moet en daar hulp bij nodig heeft. En als hij niet inziet dat jullie er samen echt niet uit gaan komen. Zijn problemen zijn daarvoor gewoon te groot. In ieder geval zijn ze te groot voor jou.

Ben het eens met Stip, dat het erop lijkt dat hij de confrontatie met zichzelf nog steeds niet aandurft. Maar dat is wel echt nodig. Er komt een moment dat jij er de energie en de kracht niet meer voor hebt om op dat moment te wachten. Het ziet ernaar uit dat jij dan alsnog degene moet zijn die de knoop door moet hakken. Maar zover is het nog niet. Dat heeft ook geen haast, zoals ik al zei, dat komt vanzelf.
Het lijkt me wel goed om dat ook zo naar je man te benoemen. Dat je zelf nu nog niet zover bent, maar dat je weet dat dat moment er wel aan zit te komen. En ik denk persoonlijk, op basis van wat je hier schrijft, dat dat niet meer heel lang zal duren. Maar goed, dat zal richting hem teveel als een dreigement klinken, en dat is niet wat je wil. Jij wilt aan hem duidelijk maken dat hij in actie moet komen. Dat 'het gaat vast goed' niet goed genoeg is voor jou. En terecht!

Meer kun je niet doen. Je kunt de weg wijzen, maar hij moet die weg zelf gaan. En als hij dat niet doet, gaan jullie wegen uiteen. Het is niet anders. En dan kan het nog zo zijn dat als jij inderdaad uit de relatie stapt, dat ineens voor hem toch de juiste trigger wordt. Maar misschien ook niet. Reken je wat dat betreft dus niet rijk.

Sterkte donderdag. Ik denk dat het misschien wel het beslissende moment kan zijn voor jou.

JJ, hoe is het intussen bij jou?

Trek je het nog een beetje? Moet vaak aan je denken...

Miss

'het kaarsje begint langzaam uit te gaan' Ach wat moeilijk allemaal. En wat ik dan vorige week in een reactie schreef, komt nu weer naar boven: hij denkt waarschijnlijk dat het zijn tijd wel uitduurt, want je bent er nog, terwijl jij voelt dat je naar een point of no return afstevent. De kwestie is dat er mensen zijn die niet naar woorden luisteren maar naar daden, naar energie. Dus als jij zegt 'nou je moet echt wat doen hoor anders redden we het niet' zegt hem dat niets. Als hij echt zou voelen aan welke genade hij is overgeleverd -dat jouw geduld op een bepaald moment ten einde is- zou hij wellicht wel tot meer bereid zijn. Maar ik snap ook jouw positie: je kan niet gaan faken dat het nu over is, dat zou een spelletje zijn.

En ik vind dat altijd een tragisch dilemma want ik zie al aankomen dat over een jaar, na veel pogingen van jouw kant en het uiteindelijk uitdoven van het kaarsje hij spijt als haren op zijn hoofd heeft en iets hem zegt 'had ik maar eerder geweten dat het haar menens was maar ik vond het gezeur want ze was er toch nog, wij waren er toch nog'

echt tragisch

Pennestreek en mari

@ pennestreek, het is een rustig vaarwater voor hem. Miss klaagt niet, miss zeurt niet, miss vraagt niet meer, miss is gefocust op zoon en ach het gaat toch goed.
Intussen laat ik weten dat ik diep ongelukkig ben zoals het nu is en dan huilt hij. Tien minuten later zet hij een kop thee en zegt ja en dat heb ik allemaal veroorzaakt. Hij erkent het. Maar gaat vervolgens sporten, computeren en daar is de kous weer mee af. Erg lief voor me, troost me maar verder dan dat ( het doorpakken ) stopt het.
Hij is echt "ziek" pennestreek. Wat eerst gewoon bij hem " hoorde" is nu nu niet meer zo zacht als dat het was.

@ PRECIES dat wat Mari dus ( weer !!!) Zegt.
Precies. Mari ik denk dat jij mijn gevoelens tijdens jou relatie herkent.

Ah fijn, we gaan donderdag weer een poging wagen. Zonder dreiging idd. Gewoon met respect en vanuit mezelf pratend. Ik borrel van woede. Door onmacht op dit moment....

Liefde kun je niet afdwingen...

Kort erop terug komend

Ik heb meerdere keren met mijn vuist op tafel geslagen.
Komt weinig beweging in. En dan komt mamase weer aanbod..
Zal ik weer moeten gaan dreigen, dwingen, tas pakken en ik heb besloten dat niet meer te doen.
Want dan stop ik ermee. Dan is het op, dat wat Mari zegt.

Dus roeien met de riemen die ik heb. Zicht op mezelf en kind. Zoals ik doe. Maar wat is dit frustrerend, maar vooral verdrietig.. het ontglippen van de liefde van je leven. Dat gevoel..

Ach ja. Kan uren blijven posten. Hij is de gene die in beweging mag komen. Ik kijk veel naar mezelf maar weet zo niet meer wat ik zelf kan verbeteren.. houdt ik mezelf voor de gek? Houdt hij mij voor de gek? En is de kaars eigenlijk ook bij hem langzaam uit gegaan en verzwijgt hij dat weer? Poehhhh wat een gedachtes weer!!!

Ik ga afleiding zoeken!! Word tureluurs van mezelf :-)

Miss

Zomaar benieuwd Miss; het kan goed zijn dat Mari gelijk heeft dat hij niet schakelt op woorden maar wel op gedrag / energie. Toen je m de deur uit zette kwam hij in actie.
Wat maakt dat je zegt ; als t zover is is het stop?

Je vertelt hem nu al zo lang wat zijn gedrag teweeg brengt. Hij erkent het en gaat weer verder tot de orde van de dag. ( waarmee ik niet zeg dat het hem niet raakt - in elk geval verbindt hij er niet het gedrag aan wat jij graag zou willen). Wat ik zo op afstand zie is dat jij steeds meer van hetzelfde gaat doen in de hoop op verandering. Steeds meer van hetzelfde wat niet werkt. Ik weet niet waar je goed aan doet maar nu werk jij nog hard zonder resultaat. Eerlijk gezegd vraag ik mij af of meer van hetzelfde zin heeft.
Stel dat jij zover bent ( en ik wil dat echt niet voor je invullen) dat het of hulp/ therapie is of uit elkaar. Dan is het zo zuur dat het mssn dan pas doordringt bij man. ( terwijl jouw gevoel steeds meer beschadigd raakt). Wat maakt dat er niet nog een tussenstap kan zijn; we gaan eerst tijdelijk uit elkaar als dan blijkt dat het over is of dat je niet met jezelf aan de slag gaat dan wordt het definitief. Nu lijkt het ( heel begrijpelijk) dat jouw gevoel voor hem afneemt mede doordat hij z n kop in het zand blijft steken.

Het is de vraag of hij het dan gaat durven. Hij houdt blijkbaar veel van je. Heeft uiteindelijk al veel zwarte kanten aan jou laten zien. ( hij had ook al vertrokken kunnen zijn) Het is de vraag wat zwaarder weegt; z n angst of zijn wil om samen te blijven. Het kan nu nog zo zijn dat hij de ernst niet inziet omdat hij het mssn nog niet genoeg ervaart.

Hier kwam man tot inzicht toen het handjevol mensen die ervan wisten ff geen zin meer in hem hadden. Ff geen zin hadden in hem als loge zodat hij een hotelkamer kon gaan huren. En ik ook niet thuis gaf als hij wilde vertellen over zichzelf. Hij was wel gewend dat ik zorgzaam was en hem veel ruimte gaf. Maar ik keerde me af.
En toen kwam er een weekend waar hij op zichzelf aangewezen was. Leek wel dat toen pas binnenkwam dat er serieus wat mis was. Daarvoor vertoonde hij slachtoffergedrag of zag hij niet echt de ernst denk ik. Vanaf toen was er pas echt de wil om er wat aan te gaan doen.

Ook al komen onze verhalen wel wat overeen - t zal ook weer heel anders zijn. Ik hoop zo dat hij het aandurft te gaan. Leest hij mee hier?

O en dan vergeet ik

Nog te zeggen dat je het zo goed doet; focus op jezelf en zoon. Dat je verschillende dingen oppakt en afleiding zoekt. Het neemt je verdriet en wanhoop vast niet weg maar t maakt mssn dat je er niet alleen maar door in beslag genomen wordt. Ik heb bewondering voor je.

Stip

Ik begrijp jou reactie.

Het punt is, ik ben al heel vaak lange periodes alleen geweest vanwege zijn werk. Ik weet dus wat het is "zonder hem "
Daar hebben wij samen toen der tijd voor gekozen. Over een aantal maanden gaat deze periode weer komen. Dat gesprek komt ook al aanbod.
Hij is bang dat ik daarna alleen verder wil. Ik heb geen beloftes gemaakt. Omdat ik niet weet wat de tijd mij brengt.
Het zal idd een test periode zijn voor ons. Tot die tijd blijf ik ook heb ik me voor genomen, eigenlijk omdat ik hier steeds lees en hoor geef het TIJD.

Maar mijn hart zegt steeds iets anders. Mijn hart houdt nog zielsveel van hem. Maar ik ga nu richting acceptatie dat mijn huwelijk zo gaat blijven en ben dus in gevecht met: kan ik dat, wil ik dat? Want ik geloof gewoon never nooit dat iemand zonder therapie bij een kliniek weet wat hij zelf moet doen.
Leven met de kans dat het voor 50% weer gaat gebeuren en ik dan de stap kan zetten bij herhaling.
Hoe sta jij daar dan in? Stel dat je man nu weer de spanning opzoekt en je daar na 5 jaar weer achterkomt?
Ik heb vannacht al je draadjes gelezen vanaf 1.

Hij zoekt niets meer op redeneert hij.Nee we hebben geen hand vol maar een land vol vrouwen. Hoe ga je dat in godsnaam doen. Dat is wat er speelt in mijn hoofd. Als je nooit geen eene enkele keer erbij stil hebt gestaan dat hij mij giga veel pijn ging doen.

Maar goed ik val voor een deel in herhaling. Ik kan tot in de treuren blijven malen.. Dat is wat ik dus niet meer wil en misschien wel te snel vooruit wil. Vanwege die minder brandende kaars... moedeloos. Praat moe..

Ik ben normaal een doorpakkert. Hup de knoop doorhakken en doen. En dat is wat nu zo moeilijk is.. zn onzeker leven wat mij laat bungelen. En daar begin ik zo klaar mee te zijn... mijn lontje van geduld word steeds korter... zoals Mari zei.

Misschien wil ik gewoon wel iets wat niet kan. Wat hij nooit gaat zijn. En is dat eigenlijk wel duidelijk.
En dat besef komt steeds meer.
Het word nu een relatie ik hou van hem omdat het de papa van mijn zoon is maar verder? Naja het hoeft nu ook niet. Die beslissingen.
Doorgaan en ontspannen...

Dankjewel. Voor je lieve compliment! Ik wil mezelf gewoon niet stuk laten maken en wil dat mijn zoon een fijne toekomst krijgt. Ik hou van mijn werk, en zoveel meer in het leven. En dat geeft mij kracht. En het forum hier. Dat ik niet alleen ben. Ik wil de miss blijven die altijd overal het goede van ziet.. alleen ontbreekt het me soms...

Het zal mijn levensles wel zijn probeer ik maar te denken.

Ik vind het ook ontzettend knap dat jij nog bij man bent en jullie zo hard samen gevochten hebben !!!
Ik weet zeker dat menig echtpaar elkaar gedag had gezegd.
Dikke knuffel

precies wat Stip zegt, Miss

"Je vertelt hem nu al zo lang wat zijn gedrag teweeg brengt. Hij erkent het en gaat weer verder tot de orde van de dag. ( waarmee ik niet zeg dat het hem niet raakt - in elk geval verbindt hij er niet het gedrag aan wat jij graag zou willen). Wat ik zo op afstand zie is dat jij steeds meer van hetzelfde gaat doen in de hoop op verandering. Steeds meer van hetzelfde wat niet werkt. Ik weet niet waar je goed aan doet maar nu werk jij nog hard zonder resultaat. Eerlijk gezegd vraag ik mij af of meer van hetzelfde zin heeft."

Ja dat bedoelde ik ook. Je zegt dat jouw situatie op de mijne lijkt. Dat is voor een deel waar, maar ik had geen kind met mijn ex dus het is voor jou moeilijker af te breken. Maar op een gegeven moment moet je niet als een ezel in hetzelfde rondje blijven: je raakt steeds meer in wanhoop en slachtoffergevoel. Want jij wil het zo graag redden en hij doet maar niets.

Er is iets waar je naar mag kijken (ik dus ook): wat is het dat je maar door blijft gaan met een man die je jarenlang heeft bedrogen en belogen, die jij maar steeds kansen geeft, zelfs met hem naar de therapeut, terwijl hij het probleem is, maar die categorisch blijft weigeren de schaamte over zijn eigen rol in daden om te zetten? Waarom pikken we dat zo heel erg lang? Ja omdat het ergens ook een goede vent is.

In mijn geval was mijn ex net iets gevoeliger dan mijn moeder, beiden narcistisch. Ik was dus gewend van huis uit desinteresse en shit te pikken. En ik wilde zo graag geloven dat het deze keer anders kon zijn... Daardoor ging ik door met situatie waar anderen allang afgehaakt zouden zijn.

Ga je eens afvragen, wellicht samen met je therapeut, waar al dat eindeloze, schier zelfontkennende geduld vandaan komt in plaats van te wachten op hem. Dan kom je misschien bij een andere emotie dan wanhoop maar toch geduldig wachten tot hij eindelijk zijn proces oppakt.

En wat stip zegt: tijdelijk uit elkaar? Het zou kunnen werken maar ik denk niet als trucje. Het werkt alleen als je gevoel er ook echt achter staat. Dat voelt die ander denk ik haarfijn aan. Het zal zijn tijd wel duren en hij kijkt hoe lang de kruik te water gaat

Miss

Ik weet het niet Miss. Ik blijf maar denken dat er iets is wat hem weerhoudt om hulp te accepteren. Maar misschien is dat al te veel invulling. Het kan.
Maar wie weet - heeft hij jouw pijn nu wel degelijk gezien en geeft dat bij hem een andere mindset. Mijn man had weinig sessies nodig ( z n inkeer kwam denk ik dat weekend) om er anders in te staan. Ik des te meer;-(.

Anyway - het lijkt er op dat hij het niet gaat doen. Met dat gegeven is het aan jou. Je hebt er 0 vertrouwen. Dat snap ik. Kans lijkt mij ook groot dat t een kwestie van tijd is. Maar je kunt hem het voordeel van de twijfel geven. Vraag is of jij dat kan, of het goed is voor jou. En hoe je reageert als t toch mis gaat ervaar je dan. Misschien gaat het jaren goed. Misschien wel voor altijd. En dan nog; hoe kun jij dan weer verder.

Je hebt al verschillende diagnoses genoemd geloof ik. Adhd , beetje borderlinetrekjes. Dat is mssn een verklaring voor het zoeken naar spanning, naar grenzen.
Die spanning heeft hij nu ook ruimschoots. Dus dat het hem nu mssn vrij makkelijk lukt om vrouwen / situaties uit de weg te gaan is aannemelijk. Maar wat wanneer het stof is gaan liggen. De stress thuis zakt. En dan? Kun je met hem hierover praten? Heeft hij dit stukje ziekteinzicht? Heeft hii de website van van Zessen gelezen?

Wat Mari zegt heb ik voor mijzelf ook over nagedacht. Wat maakt dat ik niet weggegaan ben. Onze kinderen waren een enorme drive. Ik heb me ook afgevraagd of ik mij daar niet achter verscholen heb. Mssn bang om alleen verder te gaan? Financiele consequenties?
Ik ben toch tot de conclusie gekomen uiteindelijk dat ik geloof dat we het goed kunnen hebben. Dat we bij elkaar horen. Dat we samen een team zijn. En ik ben ontzettend blij dat we als gezin nu intact zijn.

Als je m n draadje doorgelezen hebt heb je gezien dat Anoniempje 2 belangrijk voor mij was. Zij heeft destijds gezegd; voor nu is het goed en stel dat hij toch weer de mist in gaat dan zien we dat dan. Ga ik nu nog geen uitspraak over doen.
Ik weet dat ik dat maar aangehouden heb. Ik deed ook maar wat ik dacht dat goed was.

Tijdelijk uit elkaar sls trucje geloof ik ook niet in. Ik bedoelde meer te vragen ; waarom alles of niets? Er is nog een tussenweg.

Ik denk nu nog; jouw man is bang dat je straks weg bent als jij langere tijd niet thuis is. Kan hij uitleggen wat maakt dat hij dat denkt? En wat dat voor hem betekent? Want waarom is wat hem betreft die kans zo groot? Groter dan nu? Denkt hii regie kwijt te zijn als hij weg is? Wat gaat hij eigenlijk doen om jou gerust te stellen die tijd? Dat spraken wij wel af in die tijd. Vond ik afschuwlijk en toch hielp het mij soms wel. Alhoewel ik natuurlijk met mezelf aan de bak moest in die tijd - ik kon prima voor mezelf zorgen al zag ik dat niet altijd.

Moeilijk Miss en ik hen de wijsheid ook niet in pacht. Ik zou t keimoeilijk vinden als man volhardend geweest was in geen hulp inschakelen. Was voor mij mssn wel een breekpunt geweest. Maar dat weet ik ook niet zeker. Ik denk als je me jaren ervoor gevraagd zou hebben wat ik zou doen als man me zo zou belazeren dat ik gezegd zou hebben dat ik m eruit zou schoppen.
En toch reageerde ik zo heel anders.

Ik zou je nog wel meer willen vertellen maar niet hier. Ga ik over nadenken.

nogmaals Miss

Wat je ook moet bedenken: mijn ex ging wel naar therapeuten, alleen en met mij, schakelde wel hulp in. Maar het hielp niet. Ze konden hem niet bereiken en/of wisten te weinig van zijn persoonlijkheidsstoornis (narcisme) af.

Dus stel hij gaat wel: er zijn mensen waarbij hun overlevingsconstruct zo sterk is dat geen therapeut er door heen komt.

Mari & stip

Goedemorgen,

Jullie post hebben mij weer tot nieuw denk materie gezet.. Ik ga het even laten bezinken.

Wat ik wel weet is dat ik nu dus in begin te zien dat ik die ezel niet meer wil zijn.

Kan ik idd gaan accepteren dat de kans bestaat dat hij weer twee gezichten gaat krijgen?
Want net wat je zegt Mari die stempels zijn mooi. En dan? " ik ga echt geen pillen nemen hoor "
" ik ben altijd druk geweest " Hij is nooit anders geweest. Ik kijk met andere ogen naar hem!!

Ah fijn, de therapie individueel zal ik echt los moeten laten en denk dat het idd gewoon een stuk karakter is waar ik nu heel anders tegen aan begin te kijken.
Zo ie zo ben ik er al uit Mari dat hij op mijn moeder lijkt, samen met mij peut zijn we dat steeds aan het uitzoeken. Ik ben enorm loyaal, net als wat ik altijd aan mijn moeder geweest ben. Dit heeft er dus ook allemaal mee te maken waarom ik op hem gevallen ben als jonge meid.
Ik was op dat moment in mijn leven ook heel erg eenzaam. En daar was de prins op het witte paard idee.

Ik heb nu een duidelijk andere kant gezien van hem, een die diep verborgen zat.
En kijk ook zeker naar de dingen die hij wel aanpakt. Daar probeer ik me op te focussen, maar zn dag als gister zit ik er echt mee en geloof ik er niet meer in.

Stip, de zessen site gezien. Heeeeel veel overeenkomsten, en dat maakt dus niets uit. Hij weet wel wat hij moet doen.
Als de "Rust " wedergekeerd is zal hij direct de spanning weer nodig gaan hebben, er heerst dan altijd een opgefokt gevoel. Hij moet dan motor rijden, of veel sporten. Dat wat hij altijd nodig heeft gehad en ik als NORMAAL heb gezien.
Gewoon een stuk karakter!!!

Hij is bang dat ik daarna weg ga omdat ik geen zekerheid meer geef. Ik een stuk cooler ben. Me meer afsluit. Omdat ik niet meer geraakt wil worden en ik daarna denk: wat fijn die stress kip uit huis. Niet meer in onzekerheid zitten leven. Gewoon mijn leven lijd met zoon. Omdat ik alles alleen kan en erg zelfstandig geworden ben door de jaren heen. En nu ziet hij dat als " oei gevaarlijk "

Ik toon mijn liefde maar zoals eerder werd benoemt door Flanagan er schuilt heel veel onzekerheif achter hem. Zich een soort van niet binden aan ons en bang om verlaten te worden. En dat doorbreekt ik nu. Ik ben niet meer bang !! En dat voelt hij.

Hem in zijn eigen sop gaar laten koken heb ik gedaan. Maar nu er wat maanden verstreken zijn word het leven weer " normaal" dat is wat ik eigenlijk bedoel.
Wat Mari zegt het zal zijn tijd wel duren, roepen mijn ouders en vriendin ook. Hij zit toch goed, lekker warm bij jou. Wat zal hij gaan " knokken" je bent er toch. En hoe maakt niets uit. Miss is er nog.

Maar goed, ik ga later terug komen op de post.
De focus moet ik op mezelf gaan leggen! Loslaten, heel veel loslaten. Gewoon maar zien wat de tijd brengt. Van peut. Maar ik heb gewoon geen Vertrouwen in hem. Dat hij het kan zonder andere vrouwen. Ja nu wel en dat voel k ook. Alleen wil ik nu uit de cirkel stappen en is dat wat ik gister bedoelde ik wil te snel.
Wat pennestreek zegt er komt een tijd dat ik wel kan zeggen dit wil ik.

Die tussenweg gaat dus komen. Eerst de weg daarnaar toe " volbrengen ". En de tijd zoals je beschrijft stip, we zien wel. Geef hem de voordeel van de twijfel is wat ik nu doe en naar toe werk.
Maar ik vind het verdomd moeilijk.

Moeilijk ja

Verdomd moeilijk is t ook. Je doet het goed. Linksom of rechtsom komt t uiteindelijk goed. Goed voor jezelf zorgen doe je nu. Hou dat vast. Je hebt geen invloed op hem, wel op je eigen handelen.

Het stormde vannacht hier. Nu is het rustig. De lucht is blauw en voor nu schoon gewaaid. Dat wens ik jou voor vandaag; rust en je hoofd voor vandaag ff schoongewaaid.

Adhd

Miss, jouw man heeft ook die diagnose gekregen toch? Ik begrijp uit je bericht dat hij ook hieraan niets wil laten doen? Geen medicijnen wil proberen? Bij ons is dat wel echt een kantelpunt geweest in de therapie, toen man medicijnen ging slikken veranderde ook zijn denkpatroon en kon hij opeens veel empathischer zijn. Door bijwerkingen stopte hij toen weer even en mán, wat een verschil, meteen weer terug bij af voor mijn gevoel. Gestart met andere medicatie, en hoppa, weer goede vooruitgang. Onderschat dus niet wat de ADHd ook voor invloed kan hebben op het vreemdgaan. De continue drang naar nieuwe prikkels is echt heel erg lastig voor ze. Nu heeft je man inderdaad voldoende prikkels door de spanningen tussen jullie, maar dat is tijdelijk. Als hij daar echt niets mee wil doen, dan gaat het toch onherroepelijk weer verkeerd? Ga je daar op wachten? Ik heb gezegd, dit trek ik niet nog een keer, het moet nu stoppen. Voor mezelf, en voor mijn kind. Ik heb het gevoel dat jij ook naar die grens aan het toegaan bent, maar dat jouw man dat niet serieus neemt. Hij hoort het wel maar voelt het niet. Ik wil adhd niet als excuus gebruiken voor vreemdgaan, maar ik heb wel zelf ervaren dat man pas kón veranderen, toen hij medicatie kreeg voor de adhd. Dus meespelen doet het zeker wel.

Miss, je vecht zo hard, maar je vecht alleen. In je eentje kun je jullie relatie niet redden, hoe verschrikkelijk pijnlijk dat ook is. Je man móet echt gaan inzien, dat hij therapie/medicatie/hulp nodig heeft, anders is het trekken aan een dood paard. Dan ga jij er straks aan onderdoor. Dit hou je niet zo heel lang meer vol... dat voel je zelf ook al aan. Nu je man nog....

Jezelf

Je kunt alleen jezelf redden of veranderen.
Wat je doet is goed, jij stapt uit de kring waarin je met hem stond. Gewoon om jezelf te redden. Hij is welkom maar dan moet hij jouw kant op stappen, ver weg van zijn eigen gewoontes.