Verder na ontrouw deel 4

intimiteit

Nee, met intimiteit of het intieme leven bedoel ik niet seks. Knuffelen, kussen, het fijn vinden bij elkaar, samen douchen en elkaars rug wassen. Intimiteit kan zelfs een blik in haar ogen zijn vol liefde me aankijkend. Seks is een uitwas van intimiteit, inderdaad die kers op de taart, of de slagroom zoals je zegt.

ik vind dat toch zo rot

Ik heb het zo vaak mis zien gaan (ook zonder vreemdgaan) tussen twee mensen: op de communicatie. De een geeft het aan, maar het komt niet aan bij de ander. De een (meestal vrouwen) zoekt het in praten, op de ander inpraten, maar het komt niet binnen. Pas als er iets dramatisch gebeurt. Of misschien pas als het hart van die ene dicht is gegaan. Dat zo lang het nog open is, de ander denkt "nou we houden toch van elkaar, komt wel goed hoor". En zij voelt het al gebeuren (weet ik van mijzelf en veel andere vrouwen) en probeert naarstig die ander erbij te houden.
Maar pas als ze echt niet meer wil, wordt die ander wakker en heeft spijt als haren op zijn hoofd. Maar hij kon het ook niet eerder voelen, het is niet eens zijn schuld...

wat ik eerder zei: mensen lopen elkaar mis terwijl ze wel van elkaar houden, zo zonde

Maar goed, JJ, ik begrijp dat je daar nu niets aan hebt. Ik vind het gewoon rot, voor je vrouw en ook voor jou. Je hebt er alles aan gedaan, en zei waarschijnlijk op haar manier ook

Dat maakt het zo zuur.. het 'hadden we maar eerder'. Ik zeg vanavond wel rustig dat het maar zo moet zijn, en dat het goed is zo maar jezus.. ik kan wel janken eigenlijk.

Fouten zijn gemaakt. Klopt. En die hadden eerder getackled moeten worden.

Maar goede dingen zijn er ook ontzettend veel geweest. Drie kinderen zijn er niet voor niks. Ik kan onmetelijk veel dingen opnoemen die we samen delen. En vraag me dan af waarom ze die niet meer ziet.. die dingen haar hart niet opnieuw kunnen openen. Met de lessen van de fouten die we hebben gemaakt.

Mijn pogingen de afgelopen 2 jaar dat ik gestopt ben, mijn leven omgegooid heb, we al haar frustraties hebben aangepakt.. we hebben zó veel gedaan om gelijkwaardig te worden, liever, socialer, communicatiever.. ik kan 100 bloemen meenemen, haar masseren elke dag, vertellen hoe mooi ze is als ze zelf vindt van niet (en dat is ze) maar ze vangt die liefde niet in haar hart want ze kan me niet loskoppelen van de probleemjaren.

Mijn vrouw was vroeger zo enorm idolaat van mij.. zo ontzettend lief, attent, en nu lijkt, want ze staat in defensemodus, er zo weinig van over soms. En als ik dan mijn verdediging staak volgen de knuffels en voelt het weer zo goed en onnodig.

Hadden we maar, konden we maar.. het knaagt enorm.
Droevig voor ons allemaal hier in huis.

Maar niemand hier heeft een toverstokje.

JJ, hoe is het met je/jullie?

Moest aan je denken...

JJ, wat een verhaal. Wat verdrietig dat jullie nu hier staan. Ik lees heel veel liefde in je berichten. Heel veel sterkte.

Ik vind het heel verdrietig dat jij je vrouw zoveel hebt vergeven en zoveel nieuwe kansen hebt gegeven maar dat zij jóu eigenlijk niet kan vergeven en een nieuwe kans kan geven, Jíj bent ook niet meer de man die je toen was. Jij verdiend ook een nieuwe kans van haar.

Veel sterkte!

Allereerst, ik leef met je mee en vind je situatie verdrietig. Toch denk ik dat ik je vrouw wel begrijp. Volgens mij is ze lang geleden al uitgecheckt. Ik herken alles wat je over haar schrijft. Misschien niet het antwoord waar je op zit te wachten. Intieme gevoelens laten zich niet dwingen. Ik vind 'to fall out of love' een mooie term, waarschijnlijk een hoop die het niks vinden. Net zoals 'to into love' zich moeilijk laat omschrijven, zo is dat ook met 'to fall out of love', maar het gebeurd wel.
En hoelang mag je dan, als andere partner verwachten dat je er samen voor blijft vechten. Weken, maanden, jaren? Mijn ex-man liet mij ook niet gaan. Wilde blijven vechten, vond dat ik dat ook verplicht was na zoveel jaren huwelijk. En eigenlijk vond ik dat ook. Maar zijn (geforceerd vaak) proberen werkte juist averechts en bevestigde keer op keer maar weer dat ik niet meer op een intieme manier van hem hield. En ik wou zo graag dat het anders was. Uiteindelijk ben ik aan het blijven proberen onder door gegaan, werd een vrak, vervuld met schuldgevoel omdat partner maar bleef proberen. Achteraf had ik gewild dat ik eerder de stekker eruit had getrokken, maar zo is het niet gelopen. Sterkte JJ

Still alive

@Patty01:
Ik lees wat je schrijft. Intieme gevoelens laten zich niet dwingen. En ik kan het daar natuurlijk mee eens zijn. Ik denk wel dat intieme gevoelens kunnen terugkeren, of weer kunnen aangroeien.

Wat jij beschrijft over 'het teveel zijn best doen' van je exman, is het gevoel dat ik ook af en toe krijg als ik helemaal niet overdreven mijn best doe. Het 'probleem' dat ik er mee heb is dat mijn vrouw continue dénkt dat ik hard mijn best doe, en niet de man ziet die simpelweg veranderd is in 2 jaar tijd. Daar hangt zij vervolgens de conclusie aan dat ik meer liefde voel voor haar dan andersom en ik harder mijn best doe voor onze relatie dan zij. Nee, ik ben juist meer degene die ik wilde zijn dan ooit. Het is bij mij niet geforceerd, maar ik vermoed dat zij denkt van wel en dat inderdaad tegenwerkt en ze zich dan schuldig voelt omdat ze dat (nog) niet kan teruggeven Als ze dat eens los kon laten.

@Mamase:
Ik weet niet of het bij mijn vrouw om vergeven gaat. Het gaat vooral om het willen of kunnen zien van de man op wie ze ooit verliefd is geworden als iemand met wie ze in deze fase van haar leven als partner wil hebben. We hebben elkaar voor 2 jaar terug niet genoeg gegeven en het is in mijn optiek geen weegschaal van dat de ene persoon meer goed te maken heeft dan de ander.

Dat ik nog een kans verdien ben ik het wel mee eens. Ik vind ons niet klaar.

Hoe het gaat

Na een week vol bezinning en het laten neerdalen wat er nu eigenlijk gebeurd is, snap ik er eigenlijk nog steeds niet heel veel van. Ik snap wat er gebeurd is hoor, ik begrijp wel waarom juist afgelopen weekend het laatste zetje is gegeven.

Zaterdag was mijn vrouw op stap met een vriendin. Ze kwam 5 uur 's ochtends thuis. Doordat de hond aan sloeg werd ik wakker. Ik ging richting toilet en kwam haar daar tegen onderweg naar de slaapkamer. Ik gaf haar een kus en zij ging nog even douchen. Ik wachtte boven op haar en toen ging het spelletje van verwachtingen spelen. Zij verwachtte dat ik wel weer verder ging slapen, ik verwachtte wat meer blijdschap dat ik nog wakker was. Nee, ik doel niet op seks, gewoon het 'ik ben blij je weer te zien' gevoel. Ze ging direct slapen. (en ja, dat moet gewoon mogen)

Doordat we niet op 1 lijn lagen, kwam er een kleine dialoog uit voort die niet had mogen plaats vinden. Geen heftige, maar wel eentje die mijn vrouw liever niet heeft om 5 uur 's ochtends. We hebben een knuffel gegeven en ze is tegen me aan in slaap gevallen.

De volgende dag blijft zoiets wel hangen. Ik wil er dan over praten, zij doet voorkomen alsof ze het al weer vergeten is. 's middags zijn we gaan fietsen met het gezin. Ze kwam er daarna achter dat ik in haar mail had zitten kijken en dat was de druppel in combinatie met het gevoel van de avond ervoor.

En dat is doodzonde, oerdom, onnodig.
En ik weet dat 1 of 2 acties echt niet de hele emmer maar een paar druppels zijn. Toch hadden we het anders af moeten handelen.

....

Na zondagavond heb ik alles op een rijtje gezet. In eerste instantie had ik zoiets van.. laat haar gaan, het is prima. Maar gedurende deze week vind ik het verhaal steeds minder logisch eigenlijk en ben ik er meer en meer van overtuigd dat dit gewoon niet is wat wij ons gezin al aan moeten doen. En elkaar.

De liefde tussen ons is voelbaar. Mijn vrouw houdt van me en dat zijn niet enkel mooie woorden. Ze geeft me, ook deze week, nog steeds heel veel warme lange knuffels.
We hebben geen haat en nijd, we zijn leuk met elkaar, we vullen elkaar aan, zijn prachtouders, doen het dit jaar écht heel goed. We waren simpelweg nog niet klaar met ons 'project' sinds januari.

Mijn vrouw is óók verdrietig dat dit gebeurt, dat ze helaas een terugkerend gevoel heeft dat het niveau van intimiteit en emotionele verbinding niet kán groeien, ondanks dat het er is fases wel is. Ze luistert alleen harder naar het duiveltje, minder naar het engeltje. Het vertrouwen erop is heel broos.

Ik ga in november 2 weken alleen weg, even uit deze situatie. Mijn vrouw zegt me te gaan missen. En dat niet alleen, ook een maand geleden, een weekendje weg met een vriendin, stuurt ze me een berichtje dat ze me zo mist en niet kan wachten me weer te zien.

Ik vroeg er naar gisteren. En ze beredeneert dat ze me inderdaad enorm mistte doen ze weg was, aangevuld met 'maar toen ik thuis kwam hadden we toch geen seks'.

En daar zit hem voor mij de enorme crux. Ze vind dat dus een bevestiging dat ze niet de absolute behoefte aan me heeft die een vrouw voor haar man zou moeten hebben. (maar in welk wetboek staat dat dan?)

Ik kijk er anders tegenaan. Ik zie de liefde, het missen van elkaar, verdriet, als positieve signalen dat we niet zo ver weg zijn als zij denkt dat we zijn. Volgens haar gaat het 'niet slecht, maar kan het beter'.

Moet ons huwelijk klappen op het verschil in behoeftes op intiem gebied, nu al?

Ik hoop dat ze nog 1 ultieme poging wil doen met me, waarbij we afstand creëren, het gevoel van moeten op intiem vlak gewoon even compleet laten varen, ons eigen ding doen en samen voor ons gezin er zijn.

Juist deze week, nu ik niks meer van haar hoef te verwachten, lijkt de druk er dus ook vanaf en is dat eigenlijk een verademing.

Het knaagt enorm, het voelt niet juist, het is niet juist.

Wat heftig allemaal JIJ.
Ik las in je eerdere post dat je hoopte dat het ons niet bang zou maken. Eerlijk gezegd heeft het me wel enorm geraakt dat het dus na een jaar lang vechten met viele pieken alsnog mis kan gaan.
Ik voel hier wel enorm dat dat hier ook zou kunnen gebeuren maar dan vooral door het feit dat mijn man geen geduld meer heeft. Ik heb dan ook veel respect voor jouw geduld JIJ.
Hij wil zo graag vooruit en zegt te snappen dat ik mijn downs heb (op dit moment enorm) maar hij wil ook graag positieve dingen van me zien. En ik merk dat ik het juist enorm lastig vind op dit moment om hem liefde terug te geven. Hij doet enorm zijn best maar ik ben afstandelijk merk ik. Zoals je omschrijft hoe het in de nacht ging toen ze thuis kwam is hier ook regelmatig aan de orde. Echter manlief is dan vaak enorm teleurgesteld en begint dan meteen dat we niks meer hebben wat dan uiteindelijk weer betekend dat we met ruzie gaan slapen. Dat kost ons beide zoveel energie. Op dit moment zit ik in zo’n twijfelfase en heb ik het gevoel dat ik toch wil blijven voor mijn zoon. Hij verdiend het niet om in een gebroken gezin op te groeien. Maar in een gezin met spanning is ook niet goed dat weet ik maar al te goed.

Deze week hebben we beide een coach gesproken. En die gaf aan ons beide aan dat we het nog niet accepteren. Ik niet dat het gebeurd is en dat het me is overkomen. (Dus is de slachtofferrol blijf) En mijn man niet dat ik nog niet zover ben waardoor hij voor zijn gevoel stilstaat en niet verder kan. Pas als we het beide geaccepteerd hebben: het is zoals het is, het is niet terug te draaien maar wel te herstellen. Pas dan kun je samen op 1 lijn komen en verder.

Van daaruit ben ik gaan nadenken of ik het wil en kan accepteren. En ik zit enorm mee in mijn hoofd te stoeien. Voor mijn gevoel ben ik dom als ik doorga en laat ik over me heen lopen want ja hij is dominanter als ik. (In onze omgeving kan ik de scheidingen van de afgelopen 2 jr niet op 1 hand tellen. Zij durfden het wel denk ik dan....)Van de andere kant lees ik hier ook zo vaak dat het wel kan en begrijp ik dat het tijd nodig heeft.
Op dit moment ben ik vooral met mezelf bezig om het dus in mijn hoofd te accepteren. Ik hoop dat ik het snel omgedraaid krijg want zoals het nu gaat dan gaat het niet werken iig. Soms denk ik wel, ik houd van hem maar is de liefde er nog wel.
Ik voel de aantrekkingskracht die er eerst altijd was nu even niet meer. En ik weet dat dat terug kan krijgen maar jeetje wat is het heftig allemaal zeg.

Nogmaal JIJ heel veel kracht toegewenst in deze turbulente tijd voor jou en je vrouw en kinderen.
Soms hoor je als de keuze eenmaal gemaakt is dat het rust heeft gegeven maar ik merk dat dat bij jou niet zo is. Ik hoop dat de twee wkn voor jezelf je goed gaan doen!

Senna en update

Senna, dit zou ik geschreven kunnen hebben. Hier ook downs op het moment. Vooral bij mij. En ook ik twijfel heel erg. Wil het mijn kinderen niet aan doen een scheiding. En voel ook nog veel liefde. Maar ook zoveel verdriet en boosheid. Man hier krijgt het woord spijt niet over zijn lippen zelf. Kan weinig met mijn verdriet. Ik voel me dan heel alleen en denk dan: kan ik beter alleen zijn. Ik wil niet in de slachtofferrol zitten. Ik heb ook debet aan het uit elkaar groeien. Maar niet aan keuze van man. En hij zegt dat hij verder wil. Laat dat ook wel zien. Maar in therapie zie ik dan wel dat we nog een weg te gaan hebben. Ook samen qua communicatie. Door zijn affaire ben ik ook gaan nadenken wat ik nodig heb. We waren bijna 20 jaar samen. Sommige dingen zijn gegroeid en kon ik met de mantel der liefde mee omgaan. Want er was zoveel goeds. Nu kan ik dat niet meer. Alles wordt soort van ge herijkt. Maar wil ik nu al de stekker eruit trekken en mijn hele gezin overhoop halen. Met twee pubers en een bijna puber. Onze psych geeft aan dat we samen en apart kunnen groeien. Ik wil het zo graag een kans geven. Maar het kost zoveel energie. En dan het verhaal van JJ. Gaf me eerder veel hoop. En dan nu toch. Ik snap ergens wellicht (hoewel zij de affaire had) zijn vrouw ook wel een beetje. Wanneer weet je of je samen nog kunt groeien. En bij elke keer strijd, gaat je hart een beetje dicht. Tenminste zo werkt het bij mij. En dan opent het zich weer. Maar wanneer stopt dat en is het teveel geweest. Wanneer geef je op om een bepaald soort rust te krijgen.

Voetstuk

@Senna, je schrijft: ‘Voor mijn gevoel ben ik dom als ik doorga en laat ik over me heen lopen want ja hij is dominanter als ik.’ Je zet hem eigenlijk op een voetstuk.
Wilt hij wel dat je hem op een voetstuk zet of wilt hij meer geleijkwaardigheid?
En zou je zelf niet liever iets meer voor jezelf durven opkomen op de momenten dat hij, in jouw ogen, dominant uit de hoek komt?
Het verleden is niet terug te draaien, maar je kan wel groeien in een rol van gelijkwaardigheid zodat je van jezelf weet dat je niet (meer) die persoon bent die over zich heen laat lopen. Het lijkt mij dat de coach daar haar pijlen op richt.
Groei, waar je in de toekomst je vruchten van kan plukken.

Senna

Als mijn situatie dan nog ergens goed voor is, is dat jullie er wellicht van kunnen leren. Onze fout is geweest teveel de focus op de relatie te laten liggen, teveel te verwachten van waar we stonden of al zouden moeten staan. Mijn vrouw zegt dat ze geen haast heeft, maar ze maakt enorm snel de balans op en heeft moeite positief naar de positieve dingen te kijken. Haar focus staart blind op het manvrouw gevoel dat ze zou moeten hebben.

Ja, gevoel is een raadgever, maar het zou niet de enige moeten zijn. Gevoel is een momentopname. In elke langere zijn er perioden dat je het even minder ziet zitten denk ik. De ratio wat betreft de kinderen, de omgeving, de financiën, de liefde die er zit, we hebben het goed,.. het zou allemaal basis moeten zijn voor wat er op te bouwen is, maar dan moet ze de oogkleppen wel af willen doen.

Ze zegt me dat ze vindt dat ik beter verdien. En ik vind dat een zwaktebod. Weg gaan, terwijl je erkent dat we een misstap hebben gedaan op het gebied van intimiteit en daarmee de toekomst voor onze kinderen voor altijd veranderen en het dan ook voor mij doen? Alsof scheiden mij gelukkig gaat maken? Mijn kinderen niet elke dag zien. Mijn liefste maatje, mijn partner niet meer aan de eettafel die vraagt hoe mijn dag was, niet meer samen het gezinsleven runnen wat met schoolgaande en voetballende kinderen en onze werktijden al ingewikkeld zat was. Ook daar vullen we elkaar zo aan.

En dan kan iedereen roepen dat dat allemaal wel goed gaat komen, let maar op.
Maar moet ik het dan maar willen, begrijpen, goed vinden. Hell no, we kozen voor elkaar, we kozen voor kinderen, en daarmee voor een gezamenlijke toekomst voor die kinderen. En dan zet je jezelf maar even niet op de eerste plaats.

Gevoel is belangrijk, maar moet dat lijdend zijn als je er zoveel mee overhoop gooit? Als je nergens zegt dat het slecht gaat, je van elkaar zegt te houden, genoeg geluksmomenten hebt, een relatie die elke dag groeit?

Ik ben teleurgesteld wanneer dit hele circus doorgezet wordt. Dat zwart wit denken maakt me moedeloos 'of ik blijf, of ik ga' lijkt mijn vrouw te denken. De optie 'ik blijf, maar even gas terug' mág niet op haar lijstje gezet worden. Ze blijft maar 1 richting in willen.

"In onze omgeving kan ik de scheidingen van de afgelopen 2 jr niet op 1 hand tellen. Zij durfden het wel denk ik dan"

Ik vind het tegenwoordig zo makkelijk gaan. Het lijkt wel een virus. Scheiden is de nieuwe normaal. Mensen mogen me ouderwets of naïef vinden, maar bij mij is mijn fles nog steeds halfvol.

Senna, neem de tijd en laat je man weten dat zijn aandringen bij jou niet werkt en je verder weg duwt. Ik herken zijn gevoel, zo steken wij mannen nou eenmaal in elkaar. Als vrouw je fysiek niet wilt zie je dat als bevestiging dat het mis zou zitten, maar dat is een misvatting in de situatie waar ik vertoefde en waarin jullie zitten.

JJ/Senna

JJ:
"Ik vind het tegenwoordig zo makkelijk gaan. Het lijkt wel een virus. Scheiden is de nieuwe normaal. Mensen mogen me ouderwets of naïef vinden, maar bij mij is mijn fles nog steeds halfvol."

Dit soort dingen lezen doet mij als degene die een scheiding aanvroeg wel wat. En ik lees het hier vaak. En elke keer doet dat me pijn.
Ik vind dat niemand dat kan of mag zeggen. Niemand kan achter gesloten deuren kijken, niemand hoort ooit een volledig verhaal. Ik heb bv naar de buitenwereld verteld dat we uit elkaar zijn gegroeid. Dus voor de buitenwereld ben ik zo'n makkelijke opgeefster.
Mensen hebben erg snel een oordeel over scheiden: de makkelijkste weg, opgevers, niet alles geprobeerd, beter voor de kinderen enz.

Maar ook jij zult nu merken dat je een huwelijk niet in je eentje kunt laten bestaan. Jullie krijgen straks hetzelfde commentaar van de buitenwereld.
Dat commentaar prikkelt, omdat jij de waarheid kent.

En misschien is jouw glas half vol wel gewoon te laat gekomen of had je eerder moeten zien dat het andere glas helemaal leeg was; het kan allemaal.
Maar omdat jij niet wilt scheiden zeggen dat anderen het tegenwoordig maar zo normaal vinden of zo snel doen, daar moet ik je ondanks je moeilijke periode toch even zacht op de hand voor tikken. Het is niet waar. En de makkelijkste weg is het al helemaal niet en hoeveel er gevochten is om het goed te krijgen weet ook niemand. Niet per huwelijk en niet in het algemeen.

Senna

Vergat ik te reageren: het is nog maar kort geleden. Jij bént nog slachtoffer en gewond. Ik vind het het meest misbruikte woord, naast respect, van het jaar.
Nee je kunt idd beter gewoon doen of het er niet is, dan kom je nog eens ergens. Dat doen een hoop vrouwen: kop in het zand, accepteren en verdragen , niet klagen maar dragen en bidden om kracht.
En na 3 jaar vechten ( verdragen en slikken)zijn ze nóg niet gelukkig.
Waar is je boosheid, waarom zet je hem niet eens goed op zijn plaats ipv te buigen onder zijn dominantie?

Waarom laat je hem niet weten dat je zonder hem een perfect compleet mens bent?
Trek m eens aan zijn oren en vraag welk gedeelte hij niet snapt van: je eigen rommel opruimen?
Vraag hem wat er mis is met eens stilstaan op de plaats ipv vooruitdenderen en alles omver maaien?
Pak hem eens aan. Laat zien wie je bent en wat je kunt. Want ieder mens heeft het in zich, als je maar hard genoeg tegen de muur wordt gedrukt ga je vanzelf weerstand geven.

Dankje

Dankje weer voor jullie reacties.
Doet me echt goed om het hier af en toe even kwijt te kunnen.

@hoedan, precies dat idd. Dingen die je eerst voor lief nam zijn nu een irritatiepunt. Hij ligt nu onder een vergrootglas. Dat is mss niet eerlijk maar wel hoe het gaat helaas. ene dag kan ik het beter hebben dan de andere dag.

@JIJ je schrijft zo mooi. Ik zou willen dat ik al dezelfde gedachtengang kan hebben als jou. Ik heb met manlief gesproken dat hij afstand creeert. Hij probeert me te begrijpen maar is denk nog wel even een punt wat we met de therapie moeten bespreken.

Mijn man vind therapie niet nodig. Op dit moment schiet dat ook niet op. We hebben nog maar 1 afspraak samen gehad. Ivm vakantie en ziek moeten verzetten en nu eind november pas weer een afspraak. Therapeute heeft een hele volle agenda... ik hoop dat hij tzt toch meegaat. Ik heb nml aangegeven dat het niet alleen om het bespreken vd fout gaat maar om samen achter de patronen te komen die doorbroken moeten worden. Anders denderen we maar gewoon door zoals het is.

Gisteren ben ik weer mee geweest naar een businessmeeting en tot mijn verbazing een foto van haar in de presentatie. Wat betekend dat ik haar hoofd iedere week ga zien! Pffff! Iedere x een trigger dus. Man kan daar niks aan doen. Maar ja wel vervelend. Ach ik zie het niet eens zegt hij dan...
krijg ik zojuist post van Holland Casino. Onze favoriete avond uit. Ook tijdens zijn affaire hebben we daar ons 17jr samen gevierd. Een hele rare avond vond ik het toen al. Hij kreeg telkens apps van haar en was er niet echt bij. Weer zijn herinnering die dan weer opgerakeld word..

Daarnaast is mijn man een echte sales man. Gisteren moest hij een presentatie doen die niet voorbereid was. Zegt hij achteraf; ik l*l me er wel uit. Tja toen kon ik het niet laten om te zeggen dat hij dat vaker doet...

Kortom hier weer paar triggers gehad laatste dgn waardoor de woede en verdriet weer naar boven komt.

@bobbie en flanagan, ik geef zeker wel mijn weerwoord aan hem hoor. Alleen hij is wat beter gebekt dan ik. Waardoor ik soms wel eens denk... laat ook maar... Ben het dan ook eens dat ik hem nogmaals wel eens duidelijk mag maken dat ik nog in het hier en nu leef. En zeker naar de toekomst wil kijken maar dat ik gewoon nog niet zover ben dan hem!!

Thankx allemaal weer!

Langzaam aan

Begin ik de strijdlust op te geven...

Ik lees hier vaak. Ik lees de inzet... van jullie.

Ook jij JJ, Senna en Hoedan... En vele andere...

Het begint me te ontbreken... Mijn lange inzet voor mijn gezin en huwelijk.
Ik ben een mantra aan het opbouwen voor mezelf. In mediatie en ga mindfulness doen. Wat een eerst vage kost vond maar merk dat ik iets moet gaan doen zodat ik overeind blijf.

Man is zich van geen kwaad bewust, dendert door... En ik praat met hem. Maar merk echt dat hij me niet begrijpt. Ik gespreks moe begin te worden.. En daardoor een zelfbescherming mechanisme aan het opbouwen ben... Dus dat ook veel begin te vermijden.. het helpt niets.
Ik weet niet meer wat te doen, dan voor mezelf ( en kind) te zorgen...
Ik weinig tot geen interesse meer in hem kan tonen.. een soort afgevlakte rouw... geen zin meer in hem. Terwijl ik hem eerst " besprong "
Het besef dat hij nul therapie wil en het allemaal wel weet en het op zijn beloop laat.. me pleast.. poeslief is... klef....

De 9 totale strijdlust langzaam aan verwatert...
Gelukkig donderdag weer met me zelf aan de slag.

Merk dat ik niet meer bang ben. Ik ben niet meer bang iets kwijt te raken. Langzaam slijt de liefde... tijdens mijn bewustwordingsproces waar ik sinds af gelopen week op een T splitsing kom te staan
...

Het gevoel dat hij nooit geen zak om ons gaf.. toen hij misschien wel 60x op collega is gedoken.. En al die andere.
Trouwen en vervolgens ( drie maanden later wat ik pas vorige week hoorde) vreemdgaan..

Ik ben er zo klaar mee. Kan het niet eens in woorden uitdrukken.

@ Senna veel sterkte. Begrijp je triggers. Ik begin me er voor af te sluiten. Wil ze niet meer binnen laten komen. Dus herken de boosheid. Die word nu soms omgezet in nonchalante houding.
Ach ja. Dat was toen. Ik leef nu.

Ik ga op zoek naar mijn eigen geluk. Mijn mindset resetten. Met of zonder hem. Dont no. Kan daar nu niet eens over na denken.. zo dood en dood moe van alles af gelopen jaar.

9 maanden

En zachtjes huil ik om mijn post...

update: goed gesprek

Na hier gemeld te hebben dat ik alles steeds lastiger vond worden heb ik gisteren een heel goed en fijn gesprek met man gehad. ik heb heel duidelijk aangegeven dat ondanks dat we hard werken samen dat ik toch het idee kreeg veel alleen te doen. En dat met name dat alleen maar vooruit willen kijken en de affaire min of meer dood te zwijgen (door man) en het geen spijt kunnen uiten naar mij toe. Dat dat voor mij niet meer te doen is. Voor hef eerst sprak ik uit dat ik op deze manier erg twijfel of ik wel verder wil. Dat ik probeer naar mijn eigen rol te kijken en man alleen maar wegkijkt. Niet zijn eigen verantwoordelijkheid wil nemen. En: voor het eerst luisterde man zonder “smoezen”. zonder ja maar. ik voelde me gehoord. We hebben goed en lang gepraat. Dat was nodig. Ik heb nog duidelijker aangegeven wat ik nodig heb.
Dit geeft me weer wat vertrouwen.

@Senna, wat jammer dat je man niet echt naar therapie wil. Wat zou voor jou de grens zijn? Want ik merk echt dat onze patronen ons nekken. Tesamen met onbegrip van man over mijn verdriet en hoe dat soms zo oppopt. Voor mij was de grens bijna bereikt en ik hoop dat dit een echte doorbraak is.
Ik probeer wel te waken om geen toespelingen te maken over zijn gedrag tijdens de affaire (jouw opmerking over je ergens uitl*llen). ik bijt vaker mijn tong af. Want dan verzanden we in akelige ruzies. Wel kom ik soms later eens terug op zo’n opmerking van man. Want hij doet dat ook echt onachtzaam vertelde hij gisteren. Hij denkt er niet bij na. Totaal niet. Vertelde vorige week dat een collega van hem ging scheiden, ik reageerde toen nogal hard: komt in de beste families voor. vond hij niet gepast. Geen benul/besef dat wij er ook dichtbij zitten tegenwoordig. En zo hadden we laatst een feestavond met kennissen. Werd er behoorlijk geroddeld over een stel waarbij het algemeen bekend scheen te zijn dat de vrouw een affaire met een collega had. En haar man scheen van niets te weten. Mijn mAn grapte gewoon mee. En begreep in eerste instantie niet waarop ik zo lang op de WC zat en daarna naar huis wilde. Dat soort dingen. Er zijn soms zoveel triggers.

@Miss : ik voel je verdriet. Ach meis toch. Zorg goed voor jezelf. Bouw een netwerk op.

‘Niet meer bang..’

Ik herken die leegte wel maar het moment van het niet meer bang zijn om iets kwijt te raken, heeft ook iets bevrijdends. Een conclusie dat je meer je eigen weg kan inslaan waarbij je partner zich bij kan aansluiten. Bevrijdend omdat je niet meer zo rekening houdt met wat hen bezig houdt maar dat hij zich meer mag indenken met jou, als hij je niet wilt verliezen. Juist op momenten dat je op een T-splitsing staat.

Ik herken dat het ook pijn doet omdat je niet kan bevatten hoe dit op je pad is gekomen.
Het ‘waarom moet ik dit doormaken?’ speelt hier wel eens op. En dan weet ik dat ik er van kan groeien en dit mij in de toekomst zal helpen, beter voorbereid op hobbels. Want hobbels komen altijd op je pad. Die hobbels zijn er in vele vormen en maten.

Oja, je man mag dan wel best beheersd overkomen, vaak is dat maar schijn.
Prik er maar eens door heen. Hij zal best vrezen voor zijn relatie, ookal houdt hij zijn mond er over. Hij zal best voelen dat het vertrouwde geslonken is, ook al danst hij erover heen.
Rug recht!

Miss

Lieve Miss,

Ik lees al lang mee. Herken zoveel in je verhaal en wellicht kan ik je vandaag een beetje hoop geven door mijn verhaal te delen.
Min man heeft een langdurige affaire gehad met de vrouw van wie ik dacht dat het mijn beste vriendin was. Zelf ontdekt en na 6 maanden zoveel leugens gehoord dat ik letterlijk niet meer kon. Op dat punt herken ik jou nu. Ik ben weggegaan. Huis gehuurd voor mij, mijn zoon en onze dochter.

Achteraf had ik dat direct moeten doen. Pas toen kwam mijn man in de actie stand, is hij echt gaan vechten voor mij, ons gezin en werd hij fanatiek bij de peut. En ik kreeg rust, weer plezier, werd weer ik. Daardoor ontstond er ruimte voor elkaar met uiteindelijk relatietherapie, EFT. Echt zo fantastisch. Het was niet makkelijk op geen enkel moment, maar ik heb geleerd dat je voor jezelf moet kiezen. Dan gaan er nieuwe deuren open. Met of zonder man.

Zorg goed voor jezelf. X

Lieve Miss

Zorgen voor jezelf en jullie zoon..Je man zal het zelf moeten doen. Er zit niets anders op. Pas wanneer hij met zichzelf aan de slag wil, onder ogen durft te komen wat er werkelijk speelt. Pas dan kan er herstel optreden. Pas dan wordt hij op zichzelf teruggeworpen.

Maar misschien is het dan te laat voor jullie samen. En misschien ook niet.
Zorg maar goed voor jezelf- dat heeft prioriteit. Je neemt jezelf je leven lang mee.

Lieve Miss; het lijkt een dood spoor maar uiteindelijk krijg je je bestaan weer goed op de rit. Met of zonder man is nu niet eens van belang. Eerst uitrusten, zelf weer plezier ontdekken, met je eigen gevoelens en gedachten dealen.

Ik hoop zo dat je iemand om je heen hebt die voor jou zorgen kan.Gewoon een bakje koffie voor je zet, je zoon soms even meeneemt, je met rust laat als het nodig is en naar je luistert als je er behoefte aan hebt. Ik zou het graag voor je doen

Lotgenoten

@ hoedan dankjewel, erg lief.

@ flanagan, zo zie ik het ook zeker wel als een soort bevrijding. En dat dit mijn pad moet zijn in het leven. Ergens zal het wel voor dienen alleen ben ik het soms even kwijt. Zn uitzichtloos gevoel.. omdat het net is alsof er geen eind aan komt.

@ ik ook, mijn man wil geen therapie individueel, en dat is voor nu ( sinds 4 a 5 weken) wat er nu dus speelt. Wij zijn wel samen bij therapie maar merk dat dat te weinig is. Hij is namelijk in mijn ogen " ziek" verslaafd. Ik krijg te horen dat ik het goed aanpak. Dat is fijn maar zie geen " verandering" bij man. Zijn probleem zijn omgaan met emoties. Een lichte vorm van borderline kwam aan bod. Een week voor hij zou beginnen blaast hij alles af. En een paar dagen erna zijn eigen therapie.

Zijn vader deed niet anders. Als kleine jongen werd hij al geconfronteerd met zijn vriendin. Dit is dus een ontwikkelt systeem ook vanuit zijn jeugd.
Het min of meer van dat is wat hij is idee. Wat dus nu pas sinds een paar maanden aan het licht is.
De vragen die ik me stel, hoe kon ik ooit zo stom zijn te geloven dat juist hij dit niet zou doen door te zien hoeveel verdriet het zijn moeder deed...
Het is een patroon geweest.
Dat hij moet doorbreken. Maar ik wacht al zolang.. Mijn hoop begint op te raken.
En als ik dus besluit een huurhuis te huren ben ik voorgoed weg. Hoeft therapie niet meer. Dan is het definitief scheiden.

@ stip,
Dankjewel. Wat ben je ontzettend lief!!
Gelukkig heb ik mijn ouders, fijne buren die zoon lief geregeld op vangen. Een goede vriendin heb die er vaak voor me is, ik veel mee deel en ook weer fijn mee weg ga. Hobbys uitvoer en zachtjes aan de balans daarin terug pak.
Ik merk wel dat ik me soms bezwaart voel, maak er geen misbruik van maar doordat man niet doorpakt er veel onbegrip bij hun( ouders en die ene vriendin) ontstaat. Dat maakt ze heel erg verdrietig, soms nog bozer. En ik dat als geen ander begrijp maar ik daarom niet weer steeds er over blijf praten.
Dat lijkt me voor nu ook even het beste. Alleen nog bij therapie net als jij daar toen voor koos.
De rest die er achter kwamen door het meisje vragen er nog wel eens naar maar blijf ik iets luchtiger tegen. Steeds het tot in de treuren herhalen helpt me niet. Herken je vast?
Heb net wel een duidelijk gesprek met hem gehad, hij vroeg waar ik het meeste tussen ons aan dacht,en dat is dat ik niet weet of ik ooit nog gelukkig word met hem. Dat ik mijn blinde vertrouwen kwijt ben. Hem niet geloof...Mijn hoop afzwakt. Alles eerlijk gezegd wat ik hier vanmiddag posten. Vind het knap van mezelf want merk zelfs nu nog dat ik hem geen pijn wil doen en van hem hou. Dus ik bleef hem vermijden wat oom niet helpt maar ik zo moe word van herhaling.. zonder vooruitgang. We hebben afgesproken nu eens in de week thuis te praten over hoe we er voor staan.
Ik blijf in gesprek.. Maar vind het moeilijk..

Dat niet in therapie willen

Mijn man zat de hele boel aan elkaar te liegen bij de peut. Ik heb toen gezegd ga maar niet meer, zonde van tijd en geld. Maar ik haakte er ook door af. Kon daardoor echt eerst voor mezelf kiezen om vanuit rust verder te kijken. Die rust gun ik jou ook zo, thuis of in een nieuw thuis.

Bedanken

Ik wil jullie bedanken voor jullie kritische reacties op mijn andere berichten hier op het forum.
Helaas hadden jullie gelijk. Mijn man heeft afgelopen nacht opgebiecht dat hij zes jaar terug seks heeft gehad tijdens een zakenreis. Onbeschermd, hij heeft na de zakenreis een soa test gedaan bij de huisarts. Ik ben in mijn huwelijk dus onbewust meerdere keren blootgesteld aan soa's. Daarna is zijn mindset niet veel beter geweest. Chats op proberen te zetten met meerdere vrouwen. Hij vertelt dat hij heel lang niet zuiver is geweest.
Ik voel me kapot, gebroken. Het doet zo vreselijk veel pijn. Het trauma herhaald zich, ik voel me terug bij af. Ik ga verder denk ik niet meer op het forum schrijven. Ik wil jullie sterkte wensen. Liefs nijntje