Verder na ontrouw deel 4

Is mijn hoop weg.. dat wilde ik er nog bij posten.
Hoop op onze toekomst samen... zonder terugval.
Hij was 5 jaar ,"clean" dus vrij van het vreemdgaan en had er nu 2 in december.

Ik ben daar pas 2 maanden geleden achter gekomen dat er dus meerdere uit zijn gekomen. En ben 15 jaar bij hem.

5 intakegesprekken?

Vijf intakegesprekken en dan nog een traject van een jaar? Dan moet je wel heel graag willen, om dat aan te gaan. Jeetje, knap als je het volhoudt. En ik vraag me ook af waarvoor, zeker als je hem er aan de haren bij moet slepen. Maar ook, wat heb je zelf in gedachten om het een een jaar over te hebben?

Dank

Bedankt voor jullie reacties. Jullie hebben gelijk denk ik dus ga ik het niet vragen om het allemaal terug te zetten. Ik heb destijds wel eens vaker in zijn telefoon gekeken maar nooit gekke dingen gevonden in hun app verkeer. Hij zegt ook dat ze dat niet deden... maar goed ik zou vooral willen weten wat er onderling afgesproken is etc voor ze het gingen vertellen. Maar goed... meer kan ik idd ook maar beter niet weten.

Maar vandaag gebeurde er toch iets....
Kreeg een bericht van de dame (Truus;-)
Ik ken haar ook goed. Ze wilde nog even spijt betuigen tegenover mij en ons het beste gunnen.
Ik ontplofte eerst... maar ben een gesprek met haar aangegaan. En het was voor mij uiteindelijk heel prettig om te weten dat alles wat mijn man heeft verteld ook door haar verteld werd. Ze zei ik wil al je vragen beantwoorden als je daar behoefte aan hebt. Dus na enige twijfel toch wat dingen gecheckt waar ik bij mijn man aan twijfelde en het kwam ‘gelukkig’ op hetzelfde neer. Wat voor mij wel betekend dat er geen leugens meer zijn en hij idd alles verteld heeft. Wat hij ook telkens beweerd heef t, maar goed mijn vertrouwen is weg he.

Ze hebben overigens geen contact gehad met elkaar. Dus het was niet afgestemd.
Ben ook niet bang dat dat gaat gebeuren. Ze is als de dood dat haar man er achter gaat komen. Die denkt nog dat er alleen gezoend is. En daardoor is hij al helemaal door het lint gegaan. Ze zegt ik moet met het leugen leren leven want vertrekken kan ik niet.... maar ja eigen schuld... daar moet je. maar mee dealen heb ik gezegd. Ze kon mij even berichten omdat hij even weg was gaf ze aan.

Hoedan: hopelijk gaat de therapie jullie de goede kant op helpen. Ik zit weer even in een Up maar het gaat echt ook met kleine ups en grote downs. Maar als we echt willen moeten we er vertrouwen in blijven houden. Toi toi toi en succes met de intake.

Miss: ik vind het ook heftig hoor zo lang therapie. Maar begrijp wel dat het in zijn situatie noodzakelijk is. Voor jou komt er dus ook nog een pittige periode aan. Sterkte!

Phryne

Die 5 gesprekken zijn natuurlijk peanuts vergeleken bij een traject. Dat is voor hun om een zicht op hem te krijgen. Ze zitten letterlijk met hun handen in het haar met hem, onderdrukken van emoties, aandacht verslaafd, van 1x vreemd gaan tot affaire.

Ze kunnen hem geen " stempel" geven. Ze willen wel heel graag de sleutel mee zoeken waarom hij dit heeft gedaan. ( thuis heel veel tekort gekomen)
Ik vergelijk het maar met iemand die geslagen is vroeger, kopie gedrag.

Dus wat is dan een jaar op bijna 16 jaar samen geweest te zijn....
Ik hou verdomme nog van hem. Ik mag hem niet als zielig behandelen. Dat doe ik ook niet! Maar probeer te kijken wie ik ben hierin. Ik weet alleen dat ik grenzen aan kan geven en aan mezelf kan werken. Maar wat als hij dat straks niet meer doet. Dan is het kansloos en dat houdt me bezig. Hij wil wel tot nu toe. Maar idd een traject is niet mis maar noodzakelijk. Wij hebben een kind. Ik ben niet verantwoordelijk voor hem maar wel voor ons kind. Maar ik zie ook wel dat dat geheel bij hem ligt.

Goed zo Senna!

Heel verstandig!
"Fijn" om Truus te kunnen vragen/ spreken!
Kon je nog even lekker vloeken op haar

"maar goed ik zou vooral willen weten wat er onderling afgesproken is etc voor ze het gingen vertellen"

Geloof maar dat er vanalles besproken is. Dat is hier ook zo met collega. Ze zullen hun verhaal precies kloppend door hebben genomen. Maar dat is helemaal niet meer belangrijk voor jou. Dat levert je alleen maar meer pijn op! Laat dat maar los. Daar kom je nooit meer achter.
Toch knap van je dat je je niet mengt in het huwelijk van haar door meer te vertellen tegen haar partner. Lijkt mij een hele opgave voor je.

Of dit.........

Ik geloof niet zo in psychologische hulp tegen vreemdgaan. Ik ben ervan overtuigd dat sommige mensen vreemdgaan omdat dat is wat ze doen. Ik denk niet eens dat daar een dieperliggende reden voor is en ik denk ook niet dat ze dat doen omdat ze niet genoeg van hun partner houden.

Therapie is niet meer dan het verzinnen van de plausibele reden achteraf en een vals gevoel van veiligheid. Hij/ zij heeft er aan gewerkt en er hulp voor gehad dus nu doet hij of zij het niet meer.

Miss

Ik vind een jaar helemaal niet lang. En al helemaal niet als ik terugkijk.

Ik vind t moeilijk Miss om wat over jou/ jullie te zeggen. Kan alleen vertellen hoe t hier was / is.

Man had soortgelijk verhaal als jouw man - behalve dat er op seksueel vlak uiteindelijk minder gebeurde.

Toen hij uiteindelijk alles opbiechtte ging hij ee vanuit dat ik bij m weg zou gaan. Ik deed t niet. Voor hem was t een opluchting dat z n dubbelleven aan t licht kwam. Hij voelde zich bevrijd - en nam zich voor dat t nooit meer gebeuren zou. Zuur vond ik dat ; hij voelde zich oogelucht ( en zichtbaar- vrolijk) en ik kreeg zo n pakket ellende op m n bord.

Man vond daarom in eerste instantie therapie niet nodig. Want voor hen was t duidelijk dacht hij. Hoj voelde zich gesterkt denk ik.
Voor mij was t een must. Ik stelde de eis aan hem ; of samen verder met therapie of uit elkaar.

De therapie heeft hem en mij veel gebracht. Inzicht gegeven. En vaak een aanzet tot mpoie gesprekken / elkaar terugvinden.

Man was vanaf begin heel " schuldbewust". Hij liet mij zien dat hij echt anders wilde - en liet mij in mijn waarde wanneer ik verdrietig was. Of erop terug kwam.
Peut heeft hem dat ook helder laten zien; zij bepaalt wanneer t " klaar" is. Niet jij.
Dat heeft mij enorm heholpen.

Geen idee hoe het voor jouw man werkt.
Hier bleek er wel degelijk een reden te zijn voor vreemdgaan / aandacht van vrouwen zoeken.
En eigenlijk ook een logisch verhaal ( gewn excuus). Ij was zich er niet van bewust - dacht dat t alleen maar " slap" was.

Eerlijk gezegd snap ik niet zo goed waarom ze zo met je man met hun handen in t haar zitten. Zo uitzonderlijk is t geloof ik ook weer niet. Ben daarna zoveel soortgelijke verhalen tegen gekomen.

Maar miss - het isan jou wat er gebeurt als man handdoek in de ding gooit. Het zijn jouw voorwaarden. Als hij daarin niet mee wil gaan is aan jou wat de consequenties zijn. Dat kan een ander niet voor jou invullen.

Jij bepaalt jouw grens. En ik die van mij.

Mij heeft t behouden van onze relatie veel gekost. En veel opgeleverd waar ik heel blij mee ben.

Een scheiding heeft lange tijd ( jaren) op de loer gelegen.

Miss- mij hielp de afspraak dat we een bepaalde tijd niet over scheiden ziuden hebben. Ervoor zouden gaan.
Maar wel met uiterste inzet - dus volledige therapie. Als man m gedrukt had was er de k ik feen toekomst voor ons samen geweest.

Miss

Ik denk waarschijnlijk meer zoals jij omschrijft in # 532. Je hebt vreemdgangers in allerlei soorten, maar ik geloof niet dat de notoire types allemaal een stoornis of verslaving hebben.

Gresn

Weet niet meer wie maar las van iemand over sms’jes die ze graag wil lezen. Bij mij is ook alles gewist. Gitteman heeft dat gedaan op zijn tel. Zowel met haar als met vriend. En onlangs was weer alles gewist met die vriend; degene waar ik ontdekte dat Truus vrienden mee geworden was op FB om zo te kunnen achterhalen hoe t met gitteman gaat.

Ik zou er wel voor gaan; die sms’jes; nee t brengt niets althans t lost het probleem zeker niet op maar het niet precies weten vreet ook aan je denk ik. Althans bij mij wel.

Binnenkort tweede afspraak therapie. T is echt een grote worsteling. En ik ben er uit.

Hoe t ook allemaal heet; vergeven, achter je laten, vooruit kijken, een plek geven. Daar gaat t mijne inziens niet om. T gaat er bij mij om dat mijn grens is overschreden als t gaat over vreemdgaan. En ik tob dus met of ik daarmee kan leven of niet. En dat is het gevecht.

Gitte man vecht zich te barsten om t te behouden. Maar mijn in eerlijke gevecht dat ik dus echt met mezelf aan ga en met de pijn worstelen dat maakt t voor mij zo lastig. Dik 2,5 jaar verder en nog steeds niet verwerkt.

GittNN

Wat een rotmens!!!!

Ik loop nu een dik half jaar bij mijn psycholoog.
Ik heb mijn man als vijand weg gezet. Ook zeker hier op het forum. Omdat ik het niet kan/kon verkroppen dat hij zo LANG heeft gelogen tegen mij. Wat moet ik nog geloven? Die gedachtes.

Omdat ik nu bezig ben met mezelf, kreeg ik vandaag een opdracht mee van haar. Wat vind ik belangrijk? Wat is mijn eigenwaarde? Wat heb jij nou nodig? Met kaartjes moet ik stapeltjes maken wat ik zeer belangrijk vind etc.

Het achter mij laten lijkt mij never nooit te lukken. Accepteren zal wel gaan moeten, het geen invloed op hebben. En vergeven? Nu niet, nooit niet.
Zo voelt het nu. Net als zn beetje bij jou, daar gaat het helemaal niet om. Het gaat erom dat grenzen gepasseerd zijn binnen ons huwelijk.

Wetende dat ik 2 jaar geleden mijn over buurman vertelde dat zijn vrouw vreemdging.. Omdat ik zo eerlijk ben. En nu zelf de over buurman ben sloopt me soms. Mijn eerlijkheids grens is overschreden daar gaat dit hele leer en proces over voor mij zelf, ga je zelf naar een psycholoog?

Mijn man gaf vandaag te kennen het traject te willen gaan doen. Ik ben " blij, opgelucht en bang" heeft het zin? Helpt het ons?

Als hij het traject alsnog niet doet weet ik dat hij mij nooit trouw gaat zijn. Dan is het zo ie zo kansloos. Dat kan ik niet accepteren. Zo ver ben ik al met muizen stapjes. Want tussen weten en doen zit een groot verschil.
Want mijn grens is ook bereikt GittNN. Ik heb geen idee wat het met mijn toekomst doet. Het moeten dealen met staat los van alle therapie en hocus pocus.
Je kunt alleen met jezelf aan de slag, wat doe je zowel daarmee?

Stip

Bedankt voor je bericht!! Heel duidelijk.
Is jou vertrouwen terug gekomen? In hem?

Ik heb duidelijk mijn grenzen aan gegeven.
Nu zien wat man doet, handelt.

Zijn letterlijke woorden zijn : je bent het drie dubbel waard om het traject aan te gaan. En klonk eerlijk en oprecht. Daar houdt ik me voor nu maar aan vast.

En verder doorgaan met aan mezelf te werken waar ik al mee bezig ben.

Miss

Ik heb tot nov vorig jaar in therapie gezeten; zat dit al voor die tijd maar dit maakte dat ik langer bleef. Daarnaast samen in therapie. Ik nu bij een wandelcoach/therapeut en samen een tweede maar ander traject EFT relatie therapie.

Daarnaast menig boek al doorgespit. Ook dat helpt.

GittNN

Dat is niet mis. Je doet erg je best.. respect daarvoor.
Triggers zoals met het pijlen van GittNN man door Truus halen weer veel pijn omhoog. Begrijp wel dat je nu " flipt"
Niemand kan dat gevoel weghalen bij jou. Maar ik als lotgenoot wens je veel sterkte.

( ik vermeld ook iedere contact met Truus, sta niet voor mezelf in. Zelfs niet naar een bruiloft van bekende gegaan vanwege haar, als ik zou weten dat ze ging pijlen op internet zou ik haar ook op willen zoeken)
Is dat gevoel al wat gezakt of houdt het je nog constant bezig in je hoofd?

Miss

Nee dat gevoel zakt niet. Ik zou haar graag eens een punch in the face willen geven. Iemand beschreef t erg mooi hier, maar dat ging wel over de man; hij was opgelucht dat zijn dubbelleven uit was gekomen en nu had zij alle shit op haar bord

Dat geldt voor gitteman maar ook zeker voor Truus.

Iemand schreef ook naar de overburen te zijn gegaan toen ze vreemdgaan zag; en nu was ze zelf de overburen geworden. Dat zal altijd zo blijven.

En zo zijn we hier allemaal overburen geworden. Door degene die je t meest liefhad. Waar je je t meest veilig bij voelde.

Oh ja wat zou ik graag eens tegen haar schreeuwen. Maar zou ook haar die aandacht niet gunnen. Ik hoop dat t haar een keer zal overkomen. Dat gun ik haar. Heeeeeel erg

Hoedan

Ben je al naar therapie geweest? Hoe hebben jullie het ervaren?

Hier gaat het redelijk. Ene dag beter dan de ander.
Maar ik ben wel gesloopt. Heb vorig jaar een burn out gehad en voel me weer net zo ellendig en heb totaal geen energie. Slaap heel veel. Manlief wil het savonds gezellig maken en dan slaap ik al bij het aanzetten vd film. Oeps... Wil ik liever ook niet maar mijn lichaam zet er weer even de rem op. Ik merk dat hij hier niet zo goed mee om kan gaan. Ik probeer het allemaal heel goed te doen maar mijn batterij is gewoon ff op. Helaas merk ik dat ook naar mijn zoon toe. Merk dat mijn geduld eerder op is en prikkelbaarder ben.
Kortom precies zoals hierboven al gezegd is; hij is het kwijt en nu zit ik met de ellende..

Senna

Even kort want ik ben druk aan het werk.
We hebben de intake gehad. Confronterend. Zwaar maar de moeite waard. Man wil ook door met de therapie. Was voor mij meegegaan bekende hij. Maar ziet de meerwaarde.
Het was heel heftig en daarna was ik zoooo moe.
Maar het begin is er. Over 3 weken eerste sessie (ivm onze vakantie). Vandaag voor het eerst geen gevoel of steen in maag.

Ik reageer later uitgebreider

" Bedankt voor je bericht!! Heel duidelijk.
Is jou vertrouwen terug gekomen? In hem?"

Nee.
Ik geloof dat mijn vertrouwen in hem niet meer echt terugkomt.
Mijn vertrouwen in de mens in zijn algemeenheid is nul inmiddels.

Ik heb er veel over nagedacht en denk hiermee verder te kunnen. Ik ben inmiddels zelf gegroeid- mijn zelfvertrouwen is enorm toegenomen. Als het moet kan ik t ook alleen. Dat is fijn als escape.

Maar ik hoop het niet nodig te hebben. We hebben het heel vaak heel goed samen. En heel goed als gezin. De kinderen geven soms zomaar uit zichzelf aan dt ze het zo fijn hebben thuis. Dat is m'n beloning denk ik dan stiekem.

Natuurlijk is het niet alleen maar ok. Er is iets kapot wat niet meer terug komt.Ik ben onzeker over onze toekomst. Vroeger dacht ik samen oud te worden; nu zie ik wel hoe het loopt. Soms vind ik dat verdrietig. Maar vaak ben ik ook dankbaar voor het leven wat we samen hebben.

En door de jaren komt het respect langzaam weer terug. Dat vind ik fijn.

Maar soms ben ik ook jaloers op stellen bij wie het allemaal zo close lijkt. (ook al weet ik dat een hoop shit is achter veel voordeuren). En soms ben ik jaloers op vrouwen die na een scheiding weer een liefde vinden. En toch zie ik ook hier na verloop van tijd weer moeilijke dingen ontstaan. Waarvan ik dan maar weer blij ben dat ik die niet heb.

Zelden kom ik truus tegen. Ik heb destijds gesprekken met haar gehad. Ze had spijt. Ik kon haar volgen in haar verhaal- hoe het zo gegaan was. We zijn destijds " goed" uit elkaar gegaan. Zij hield zich aan de afspraak mij te ontzien.Nu door omstandigheden niet meer zo nodig. En toch ; als ik haar zie voel ik me rot. Boos, verdrietig, mezelf zelfs klein worden. Daar baal ik van.

Verder leven we nu ons leven. Wat er gebeurd is is niet weg. Man en ik zijn verbonden aan elkaar, hebben plezier, steunen elkaar, zorgen voor elkaar en onze kinderen.
Het is OK voor nu.

Stip

Dankjewel voor je post.

Het raakt me. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik weet dat ik nooit meer krijg wat ik dacht te hebben. Dat wat we ooit samen hadden.

Wel anders, een andere relatie idd.( Dat wat jij bedoeld misschien) Of het genoeg is voor mij zal de tijd uitwijzen.

Ik had gisteren weer zn verdrietige dag. Toen we thuis kwamen van een pretpark. De glans is eraf. De kracht die ik eerst voelde van ons gezin.
Ik moet hard aan mezelf werken, dat doe ik al maar ben er nog lang niet.
Ik vind het fijn te lezen dat jij je nu veel zelfverzekerder voelt.

We hebben over 3 wk het evulatie gesprek.

Fijn dat je reageerde!

Dat dus

"Er is iets kapot wat niet meer terug komt.Ik ben onzeker over onze toekomst. Vroeger dacht ik samen oud te worden; nu zie ik wel hoe het loopt. "

Precies.
Ik leef van dag tot dag momenteel.

Heb nu zelfs opdrachten mee gekregen voor mij zelf bij mijn psycholoog. Waar wil ik staan over een jaar,n half jaar, drie maanden. Omdat ik nog niet eens weet wat ik morgen ga doen. Kaartjes leggen met wat ik belangrijk vind etc.
(Misschien komt er wel weer een Truus op de proppen. Het vooruitzicht in het traject maakt me super nerveus. )
Ik probeer ademhalingsoefeningen te doen etc. Want mijn hart bonkt soms uit mijn lichaam. Die onzekerheid. De angst wat alles nog omhoog gaat halen en ons brengt.

Heb jij nog tips die mij kunnen helpen? Uit jou ervaring.
Heel veel mensen begrijpen dit niet. Maar dat is dus precies wat ik bedoel. Fijn dat je mij begrijpt. Dat had ik liever anders gezien voor jou.

GittNN

"Oh ja wat zou ik graag eens tegen haar schreeuwen. Maar zou ook haar die aandacht niet gunnen. Ik hoop dat t haar een keer zal overkomen. Dat gun ik haar. Heeeeeel erg"

Zeker. Karma.

Miss mans collega heb ik ook ooit gezien. Ze komt nog aan de beurt geloof mij. Net als alle andere truzen en wimmen.
We moeten onze tijd "uitzitten" maar ook voor hun komt ooit de dag van iets onmogelijks verdrietigs.
Dat gaat jou helaas niet snel genoeg. Dat begrijp ik. Maar als je zelf al lost kunt komen van die wrok ben jij een heel eind.
Dat is mij inmiddels goed gelukt omdat ik de gedachte weet dat ze ooit aan de beurt komt... 1 op de 3 dus zeldzaam voor haar als ze er niet ooit mee geconfronteerd gaat worden, of ziek word. Of niet zwanger word. Of wat dan ook. Ooit komt het. Vertrouw daar nu maar op. Iedereen krijgt zijn lessen terug die ze andere geven.

Precies dit

Dar stukje over samen oud worden. Dat is zo herkenbaar! Ik dacht altijd samen oud te worden. Dat spraken we ook uit naar elkaar. Nu weet ik dat niet zeker meer.
Gisteren hadden we een bruiloft van kennissen. Ik vond het erg moeilijk. Bij zoveel dingen dacht ik heel cynisch. En vragen van vreemden of we ook getrouwd waren en hoe we dat gedaan hebben. Pfffff heftig hoor.... ben vandaag erg in mezelf gekeerd merk ik.

Ja idd

Heel herkenbaar idd hier ook.
Weer een paar prima dagen gehad en vandaag weer een kl*te dag.
Dan kan ik me niet inhouden omdat voor mijn gevoel geen begrip krijg.
We hebben in september vakantie gepland. Nog niets geboekt. Maar zouden samen met mijn ouders gaan. Die weten van niks dus moeten we de overweging gaan maken wat we doen...
ik wil ze het niet vertellen maar een hele vakantie doen alsof alles koek en ei is zal ook lastig worden...
maar van de andere kant ben ik zo aan vakantie toe. Heb al voorgesteld dat ik alleen samen met mijn zoon mee ga maar ja dat roept ook vragen op. Van de andere kant zou het ons ook wel goed om er even tussenuit te gaan. Even andere omgeving.
Op het moment praten we ook weinig en hebben we snel ruzie. En dan wordt er over een weet geroepen dat we het niet gaan redden zo en toch maar moeten gaan scheiden.... achteraf dan weer spijt van... pfffff mijn energie raakt op en helaas merk ik dat ook naar mijn zoontje toe.
Hoe lang houden we het vol. Vlgs mijn man is het heel makkelijk om gewoon positief te zijn en vooruit te kijken.

Herkenbaar

Ik bedoel trouwens met herkenbaar het samen oud worden. De toekomst samen valt in duigen.
Ik was bv heel erg bezig met een tweede kindje. Ik dacht hij ook, maar goed hij zegt nu wel dat in de toekomst als we het samen op de rit te hebben wel te willen.
Ik vind het lastig dat mijn toekomstbeeld heel anders verloopt dat gedacht. Leeftijdsverschil wordr groter en we zijn zelf ook niet meer de jongste. Ik ben nml al (bijna) 37. Dus de tijd tikt wel een beetje en dat ook zo zeer. Soms denk ik schouders eronder, gaan voor een fijne toekomst samen en dan kunnen we snel door naar ons ideale gezin. Andere moment maakt het me enorm benauwd. Na de geboorte van de eerste is alles veranderd en uiteindelijk is het dus mis gegaan. Wat als het vlgd x weer niet zo soepel verloopt allemaal.... gaat hij het dan weer elders zoeken?
Pfff die toekomst... of soms denk ik dan ik kan het ook alleen aan en ik verdien beter dan deze ellende.

Fijne avond nog allemaal

hoedan

"Dar stukje over samen oud worden. Dat is zo herkenbaar! Ik dacht altijd samen oud te worden. Dat spraken we ook uit naar elkaar. Nu weet ik dat niet zeker meer.
Gisteren hadden we een bruiloft van kennissen. Ik vond het erg moeilijk. Bij zoveel dingen dacht ik heel cynisch. En vragen van vreemden of we ook getrouwd waren en hoe we dat gedaan hebben. Pfffff heftig hoor"

ZOOOOOOOOOOO herkenbaar. Voor mij ook. Ik geloof dat ik niet samen eindig. Er hoeft maar iets onbenulligs te gebeuren en ik denk; ik pak wel de biezen, of ik denk zoek lekker een ander...dat heb je al bewezen te kunnen. Ik heb jou niet meer nodig.

Ik vind dat ook heel triest. En dat raakt me keer op keer op keer.

Ook wij hebben een trouwerij binnenkort. zie er ook als een mount everest tegenop. Heb me voorgenomen een seresta te slikken. wil niet de hele dag in de emotie van verdriet hangen. ik wil blij zijn voor haar (via haar loopt de connectie met ons).

Maar oh oh wat vind ik trouwen iets verschrikkelijks geworden. Maar ja....

miss

"Of niet zwanger word. " Daar was ik in het begin ook nog bang voor; stel dat zij zwanger was geraakt van Gitteman???