Verder na ontrouw deel 4

Vraagje

Wat zouden jullie doen. Morgen naar een gelegenheid waar ik na een jaar degene ga zien die mij twee keer buiten zette. Mijn beste vriendin vertelde ik 2jaar geleden van mijn verdriet maar ook om
Mijn geheim stil te houden. Dit kon ze niet en verteldde ze dus door. Ik was niet blij en gaf dat te kennen. Alleen maar t verwijt dat ik haar verdriet niet zag en weet ik wat allemaal. Toen wilde ze een poosje stilte tussen ons. Af en toe appten we maar ma een poosje was dat ook weer niet goed want t was te afstandelijk. Ik liep op eieren en uiteindelijk zei ze dat t klaar was. Boos was ik; hoe kan t zo zijn dat je na alles wat jee meemaakt met een ontrouwe vent je beste vriendin je ook nog eens buiten zet. Naja allang klaar mee ook

Maar nu ga ik haar waarschijnlijk zien. Zie er zo tegen op dat ik eigenlijk niet wil gaan. Geen zin alle wonden weer open te laten gaan.
Maar ik wil ook stoer zijn. En niet bang.

Wat zouden jullie doen?

Als ik t al goed heb uitgelegd?

GitteNN

Als het je te veel triggert dan zou ik zelf niet gaan, vooral als het nu al voor veel spanning zorgt.
En het heeft dan niets te maken met niet stoer of bang zijn.
Het gaat om jouw welzijn en heeft niets te maken met zwakte!
Mocht je wel besluiten te gaan, jij bent natuurlijk zelf de baas of je oude wonden wilt open halen.
Je kunt duidelijk aangeven het daar niet over te willen hebben.
Het kan ook goed gaan en dat je na de tijd denkt waar heb ik me zo druk om gemaakt.
Maar dat het nu al zoveel stress oplevert lijkt me wel de pret te bederven.
Hoe gaat het verder met je?
Je gaf een tijd terug aan bij je man weg te gaan.
Ben je ook weggegaan of zijn jullie nog samen?

Lieve groet,

Regenboog

Mari en juul

Mari dankje. Nee ik zal oppassen. Over 3 weken ga ik idd verder in de zorg van de ggz en ga daar ook kijk en voor lotgenoten. Je voelt je zeer alleen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet eens wist dat dit serieus bestond. Maar het is natuurlijk een " vermoeden "op dit moment. Ik lijd mijn leven en laat het over aan de profs.
Ik ben er zeker van dat ik hem niet kan helpen. Zeg dat ook iedere dag tegen mezelf. Dit moet hij zelf doen!

Juul, dankje Wel een don juen zou je denken he.. Maar het is niet zo dat hij overal en iederen wil en flirt.
Het gaat juist om het echte stiekeme. Hoe stiekemer hoe beter.
Eigenlijk net als een inbreker.. eerst komt hij voorom binnen... later nadat hij gepakt is gaat hij achterom binnen. Ben me daar oprecht bewust van. Dus mijn focus ligt nu op mezelf en zoon van 8. Min of meer dat ik een deel los laat. Ik kan hem niet beter maken. Ik kan hem ook niet helpen. Alleen steunen. In dit proces en neem daarbij zelf ook alle mogelijke hulp aan op dit moment.
Gisteren heeft hij het ook gedeeld met een collega, vorige wk met vrienden en familie. Dus hij begint echt in te zien dat hij ziek is. Net als dat ik dat al zag. Maar ik zie het al 5 maanden. En hij pas 2 weken. Zat compleet in de ontkenningsfase. Tot zijn tas klaar stond en ik hem buiten wilde flikkeren !!!!
Zoals met elke niet eerlijke verslaafde, of het nu om drugs of gokken is. Het voelt precies zo. Maar dan nog smeriger vanwege het vieze gevoel gebruikt te zijn geweest..
Het land met de dag steeds meer...

GittNN

Even wat ik er bij denk en voel: ik heb over 4 weken een bruiloft. Van goede vrienden. Tenminste dat waren ze tot voor kort.

Zij ( dus 1 van de slet waar hij mee vreemd ging is een kennis van hun) komt ook.
Ik ga dus niet naar de bruiloft. Alleen omdat het te pijnlijk is haar te zien en ik niet voor mezelf in sta op dit moment.
En de reden dat hun, het echtpaar 7 jaar lang gezwegen hebben over het feit dat hun het wisten dat mijn man met hun kennis vreemd is gegaan neem ik ze zeer kwalijk. En ook ben ik heel blij dat ze Nu eindelijk eerlijk zijn geweest.
Maar het doet me te veel pijn.

Bij jou is het "anders " een goede vriendin toen der tijd. Maar ik zou de pijn omhoog voelen van het verraad.
De vraag is heb je haar dat vergeven dat ze het door kletsen of niet? Dan zou ik morgen voelen hoe je dag is en of je de strijd aan kunt haar te zien of niet.

Ik begrijp haar dat zei haar verdriet om jou heeft moeten delen met iemand maar ik kan me voorstellen als jij echt gevraagd hebt het geheim te houden dat het heel anders voelt voor jou.

Dank je

Miss en regenboog voor jullie reactie. Ik voel ook de pijn er nog steeds van. Voor mij is het ook over en uit met die vriendschap.Maar soms kom je elkaar tegen op feestjes. Ik ben toch gegaan ondanks dat ik me er erg druk over maakte en erg tegenop zag. Ze was er niet vandaag dat ik trots grond dat ik toch maar deed. Het soort overwinningsgevoel.
Fijn dat ik het kon uiten en fijn als men erop reageert. Xx Gitte nn

JJ en intimiteit

Beste JJ,

Over jouw vrouw dacht ik na en ik wil graag wat met je delen. Je piekert erover dat ze met die andere man wel seks kon hebben en met jou niet. Dat is op zich niet zó vreemd: ook ik heb wel een tijd gehad dat ik moeite had met seks juist als de relatie te intiem werd: met een relatief onbekende kon ik het wel, maar zodra we dichter naar elkaar toe groeiden, vond ik het enger worden en durfde ik me letterlijk minder goed bloot te geven naarmate het emotioneel intiemer werd.
Ook in de boeken kwam ik wel tegen dat partners soms juist vreemd gaan als de relatie verbetert en ze dichter bij elkaar komen. Bij mijn man heeft dat zéker meegespeeld: onze relatie werd de laatste jaren steeds beter en dat kan hem juist hebben benauwd. Ik heb altijd het idee gehad dat hij een zekere mate van bindingsangst had.
Bij jouw vrouw kan dat ook meespelen en daarom denk ik dat seksuologische hulp best kan helpen. Misschien wel beter voor haar alleen. En ik ben geen deskundige, maar je zou ook kunnen afspreken samen dat je het stapje voor stapje doet. eerst alleen zoenen, eens bloot slapen bij elkaar maar verder niet, wel knuffelen zonder kleren, maar het daarbij laten. Verzeker haar ervan dat jouw erectie -die je niet tegen kunt houden - niet persé beantwoord hoeft te worden. En dan steeds ietsje verder. Maar een deskundige kan haar en tzt jou daar beter mee helpen.

GittNN

Wat goed van je dat je gegaan bent! Echt een schouder klopje verdiend vind ik. Want zal niet gemakkelijk voor je zijn geweest!
Erg hè hoe je van te voren vanalles bedenkt en dingen invult...
Heb ik ook enorm veel last van.

Vandaag zei mijn man het gaat toch best goed? Nu? ( weet niet of je mijn verhaal kent)
Ik zei ja voor mijn actrice kant wel ja. Je ziet mijn hoofd van binnen niet en hart...
Ongelooflijk he.
Echt verdrietig...

Zijn jullie uit elkaar of toch nog bij elkaar?

Actrice

( daar bedoel ik mee dat je als mama van, buurvrouw van, etc goed toneel kunt spelen, van binnen ben ik stuk en zou ik het liefst in bed blijven liggen van verdriet) Maar pak mezelf dag in dag uit op, voor mijn kind, mezelf, ouders en vrienden, deel het echt met veel mensen en hij gelukkig ook steeds meer, zodat hij het erkent en ik ook.
Tis alsof dit niet mijn leven is...

Miss

Ja heel vervelend hoe je alles bedankt idd en invult.
Heel herkenbaar; lijkt alsof t goed gaat maar van binnen fa je sag in dag hit kapot. Na 2,5jaar is t nog steeds niet oké! Soms diepe dalen. En niet uit elkaar. Ik kan t niet voor de kinderen.

Probeer er iets goeds van te maken. Heeeeeel lang geen sex gehad omdat ik telkens denk die handen gingen ook over haar.

Ik heb je verhaal gelezen maar weet t niet meer. Lees niet te veel mee. T triggert me te veel. Sorry daarvoor want je hebt steun zoo hard nodig. Zeker als t net is gebeurd en je aan alles twijfelt niets vertrouwt en vol van verdriet Zit.

Maar gitteman vecht zich helemaal kapot en dat is mss waarom we nog steeds bij elkaar zijn.

Sterkte allemaal
X

Puinhoop

Bindingsangst na zoveel jaar samen zijn, ik weet het niet hoor. Eerder een combinatie van sleur, gewoonte, ontbreken van echte passie en eenveroorzaakt trauma omdat het voor haar als een verplichting ging voelenwaar ze zelf nog weinig lol aan beleefde. Wat je in je laatste zinnen zegt is eigenlijk al maanden aan de gang. Ze sliep eerst natuurlijk niet naast me, en toen ze weer terugkwam, sliep ze in pyama. En fysieke reacties van mijn lichaam negeerde ze ook wel gewoon hoor, zonder dat ik me dan opdrong. Ze kan daar heel duidelijk in zijn. Geen zin is geen zin.

Ik ben met je eens dat hulp ons zeker zou moeten kunnen helpen, al gaat het beetje bij beetje beter.

Ik heb een goed weekend achter de rug. Naar een feest geweest met mijn vrouw, het was supergezellig en heeft mooie foto's opgeleverd waar de liefde weer vanaf straalt.Meer dan ooit spreekt ze zonder woorden uit dat het weer echt is en dat geeft de burger moed.

Tegelijkertijd komen de steken van hem nog wel terug. Omdat het feest zo leuk was vroeg ik haar naar een ander feestje dat binnenkort bij ons in de buurt is. Ze aarzelde en zei dat dat geen goed idee zou zijn. De binnentikker was natuurlijk 'Moet ik bang zijn dat hij daar rondloopt?' en dat was een groot 'risico'. Maar ik wil me niet gaan verstoppen om hem tegen te komen. Ze zegt vervolgens dat hij als hij dronken is zich wellicht niet zo volwassen zou kunnen opstellen als ik en het allemaal nog te vers is.. en dat bedoelt ze vast goed, maar het doet wat met me dat ze blijkbaar met zo'n figuur wat heeft kunnen doen. Het blijft steken, ondanks dat ze de hele wereld weer laat zien en horen dat ze gelukkig met mij is.

Ze geeft aan dat het haar zeer te doen is om te voorkomen dat jullie relatie weer onder vuur komt te liggen. Dat siert haar, is mijn mening.
Wees blij dat ze dat belangrijker vindt dan dat avondje feesten.
Jullie kunnen ook naar andere gelegenheden gaan om een leuke avond te hebben.
Als jullie dat zouden gaan doen, geef je aan rekening te houden met haar. Wie weet, op welke wijze ze zal tonen dat te waarderen. In ieder geval een avondje zonder gespannen vrouw en/of JJ.

eens hoor

Het siert haar zeker, ook hoe ze merkt dat zo'n onderwerp me nog wel raakt en ze dan direct ingrijpt om me een beter gevoel te geven. De zekerheden sluipen weer terug in onze relatie.

Woede

Bij mij voert woede de boventoon de laatste tijd. Verdriet ook, maar meer nog ben ik kwaad om de grove leugens die hij allemaal heeft opgedist. Naar mij, naar haar...hoe vaak ik gevraagd heb naar of er echt niets meer gebeurd was dan zoenen, en hoe vaak hij glashard loof en hóe ook: 'Nee, al was de passie er wel' (die hij geheel heeft uitgeleefd dus) en 'ik heb me prima weten te beheersen', terwijl hij alles gedaan heeft behalve beheersen, hij heeft 'r in al haar kieren geneukt kun je wel zeggen. Hoe je zó liegen kunt. Dat liegen is waar ik me meer over opwindt dan het overspel zelf. Dat had ik makkelijker kunnen vergeven als hij er vanaf het begin eerlijk en volledig over geweest was.

Nu twijfel ik gewoon soms aan alles en heb ik moeten hem te geloven, ook als het om hel andere dingen gaat. Dat richt zo'n bedrog aan. Weten dat hij in staat is je keer op keer voor te liegen doet je vertrouwen geen goed.

Ook de algehele tendens, dat zij steeds begon, geloof ik niet meer. Als je een verhaal ophangt dat we apart slapen, als broer en zus leven en de relatie nooit lekker gelopen heeft ben je bezig de ander in bed te kletsen. Ik denk dat hij overal het initiatief in heeft genomen. De eerstvolgende keer ga ik dat ook aankaarten, al die dingen waar ik kwaad over ben, in therapie. Ik wil zijn hele overspel niet afdoen als een symptoom van een relatieprobleem waar ik me beslist niet bewust van was toentertijds. Het mag best eens besproken worden.

Puinhoop

Herken compleet wat je bedoeld!

Mijn man hield tot 2 weken geleden ook vol dat het maar 1 malig was..

Nu weet ik dat hij me minimaal met 4 vrouwen bedrogen heeft. All the way.

Het geloof is compleet weg!

Hij gaat nu naar een afkickkliniek. Maar ik mag tijdens de intake niet mee zei hij.Het eerste gesprek is om duidelijk heid te creëren.

De dag erop heb ik de kliniek gebeld of dit klopte. Ik geloof geen woord meer van wat hij verteld.

Dus weet dat je niet alleen bent. Wij alle getroffen hebben dit.
Gooi het zeker eruit tijdens de therapie en laat thuis vooral niets opkroppen. Hij mag weten en zal weten dat je boos bent om wat hij je geflikt heeft vind Ik.
En therapeuten mogen makkelijk lullen, je moet niet te lang in boosheid blijven hangen.
Amehola, die boosheid houdt mij waakzaam.
Dat is wat ik vind.
Sterkte xxx

GittNN

Goed te horen dat GittNN man zich Kapot vecht.
Terecht.

Die man van mij mag dat tot zijn dood toe blijven doen. Of hij mag er zelf mee op gaan houden en geen energie meer in steken.

Ben er zo klaar mee. Zijn tas stond al klaar. Maar hij wil nog door vechten. Therapie en alle toeters en bellen.

Aankomend wkd komen mijn ouders terug van vakantie. Die weten alleen van 1 x vreemdgaan. Maar nog niet van de kliniek en de rest.Vreselijk om te vertellen. En ze pijn te doen. Ik ga natuurlijk niet in detail treden maar mijn papa was al in alle staten na 1 vrouw. Vanwege zijn eigen jeugd trauma tot betrekking vreemdgaan in zijn thuis situatie.
Hun niet betrekken vind ik ook niet eerlijk.
Ik zie er echt tegenop...

Mijn ouders zijn nog jong, omdat ik zelf ook pas 34 ben. Hebben jullie dat ook gedeeld en hoe reageerde ze?

triest is het

Oh Miss, vreselijk allemaal. snap je papa zo goed. lief van hem. maar dat wil je in eerste instantie ook niet. vooral niet als je eigenlijk het plan had door te gaan. maar nu ....

ik herken het dat je je niet eerlijk voelt als je hen er niet in betrekt. ze gaan ongetwijfeld iets aan je merken. ik heb het nooit verteld en voel me een leugenaar. heel naar is dat.

sterkte.
GitteNN

Ouders

Zeker Miss, ik maak een lijstje van elke uitspraak van hem die een leugen was, die klinken me steeds door mijn hoofd de hele dag en dat neem ik volgende week mee.

Ik heb het mijn moeder verteld, maar heb daar spijt van. Ze kwam aan met onzin als dat hij het nooit had moeten vertellen, want dat hij mij er zo'n verdriet mee deed (pardon? Hij had het nooit moeten dóen!) en dat ik voor mijn zelfvertrouwen zelf ook maar vreemd moest gaan. En toen hij over die baan begon gaf ze hem gelijk, water bij de wijn doen...daar praat ik dus niet meer mee over dit.
Zijn moeder weet van niets en die gaat hij het ook nooit vertellen, weet ik zeker. Maar misschien doe ik dat nog wel eens. Ik kan goed met 'r, dus dat is geen bezwaar.

Gisteren kwam hij me zo mijn neus uit. Zat almaar op te scheppen over de sportieve prestatie die hij geleverd heeft van het weekend, over hoe hij vond dat 'de balans scheef was' tussen ons en hoe dat recht zou trekken met een baantje, hoe erg dat hij morgen half zeven op moest en ik tot half elf kon blijven liggen etc etc. Liep hij ook nog een eind voor me uit op weg naar huis. Meneer had avances gemaakt voor we gingen maar ik had geheel geen trek meer in hem. Welterusten.
En steeds vaker vraag ik me af of ik eigenlijk wel met hèm verder wil. Hij zeurt maar steeds over dingen die ik veranderen moet, maar alsof hij altijd even lekker te pruimen is?

Puinhoop

Denk inderdaad heel goed na over wat jij wil. Ik krijg de indruk dat je man je wel heel erg wil 'veranderen', en daar is natuurlijk op zich niks mis mee, maar jij moet het ook willen. Hij kan het niet afdwingen en het steeds ter sprake brengen lijkt mij heel contraproductief. Ik zou het zeker bij de volgende sessie ter sprake brengen. Je man heeft even niks te willen/eisen. Hij kan wel jou steunen (en helpen) bij de keuzes die jij maakt.

Ik zou trouwens denk ik ook van hem vragen om het zelf (!) aan zijn moeder te vertellen. Mensen denken er hier heel verschillend over is mijn ervaring, maar ik vind dat jij de ruimte moet hebben om bij anderen je hart te kunnen luchten en bij anderen gewoon te kunnen reageren zoals je wil, zonder je te hoeven verdedigen. Ik vind het dan ook heel goed dat de man van Miss zo open aan het worden is. Dat zal het hem ook makkelijker maken om op het rechte pad te blijven denk ik. Vrienden en familie zullen eerder aan de bel trekken als ze rare dingen zien. En Miss hopelijk steunen.

Ik ben er zelf vanaf dag 1 heel open over geweest. Ik was ook zo compleet verbouwereerd dat ik bij heel veel mensen om mij heen hulp heb gezocht. Nu was bij ons in eerste instantie nog geen sprake van een andere relatie, mijn man wilde 'alleen maar' scheiden en dat is natuurlijk uiteindelijk niet te verbergen, dus in die zin anders dan een affaire. Maar toch, open zijn naar je omgeving helpt jezelf om niet weer 'af te glijden' denk ik. Ik zou ook dat met je man bespreken.

Sterkte, en nogmaals, zoek de komende tijd goed uit wat jij wil. Wat jouw voorwaarden, wensen en condities zijn voor een fijne relatie.

mijn hart huilt

om mijn lieve vriendinnetje. ook zij is getroffen..... ik kan het niet geloven. ik kan het niet geloven. waarom waarom waarom.

ik mis mijn onbezorgde leventje....

snif

GitteNN

puinhoop

Pennestreek schrijft:
"Ik krijg de indruk dat je man je wel heel erg wil 'veranderen', en daar is natuurlijk op zich niks mis mee, maar jij moet het ook willen. "

Lieve Puinhoop, ik krijg ook de indruk dat je man van alles aan je wil veranderen. Ik daarentegen vind hier van alles mis mee. Dit baseer ik puur op wat ik hier van jou lees en het voelt zo fout! Wat moet dit jou een verschikkelijk gevoel geven. Wat als jij niet veranderd, gaat hij dan weer opnieuw de fout in. M.a.w. het vreemdgaan is jouw schuld? Als jij anders was geweest dan was dit niet gebeurd. Wat zijn dit voor een soort mannen die dit bij hun partner neerleggen? En wat zorgt ervoor dat jij zijn gedrag accepteert? Waarom zou je met zo'n man willen samen zijn? Ik vind het zo enorm kwetsend voor je!

maria

ben het met je eens.

blijf jezelf. jij bent oke. geloof in jezelf. naar andermans pijpen dansen hou je niet vol op den duur.

sterkte puinhoop

Gitte NN

Regenboog

Regenboog

We zijn inmiddels 5 jaar verder. En zoals ik zei: het is verdomd moeilijk geweest. Toen hier ervaringsdeskundigen destijds zeiden dat t wel 2-3 jaar zou duren was ik de wanhoop nabij. De tijd vorderde en langzaam kwam er ruimte. Waren er meer mooie dan verdrietige momenten. Man bleef z'n best doen- gaf mij alle ruimte voor mijn emoties en vragen. Liet zien dat hij van mij hield en z'n best deed voor ons. Langzaam groeide mijn gevoel voor hem weer. Met enorme hoogte - en dieptepunten.
In een periode van enorme stress is er na jaren weer wat wat voorgevallen. Ik wil niet op de details ingaan- maar dit leek de genadeklap. (ik durf het hier haast niet te vertellen - bang voor 't oordeel). Ik zat weer aan de grond- en krabbelde toch weer op. We konden 't plaatsen - wat werkelijk gee excuus is maar wel een verklaring. Is het redelijk te verwachten dat er nooit een terugval is? Is het funest als iemand zich op een presenteerblaadje aanbiedt in een tijd van stress dat man voor de bijl gaat? (en dat weet ik want ik heb zowel haar als haar man gesproken - ze was verschrikkelijk verliefd ) Hoe bestaat het dat hij weer alles in de waagschaal gooide? En was z'n spijt echt? Wat kon ik hier nu mee?

Weer heb ik de tijd genomen- voelde me dood van binnen. En toch zag ik ook nu weer hoe hij er zelf onder leed. Z'n spijt, z'n wil om hier vanaf te komen, z'n moeite om niet weer in zo'n situatie terecht te komen. En ja; het is wederom gelukt samen verder te gaan.

Ik herken je gevoelens van afvlakking, rust willen, twijfel. En ieder maakt z'n eigen keus. Ik heb de keus - meerdere malen- gemaakt om door te gaan. Bij elkaar te blijven en bewust de mooie kanten van hem te blijven zien. Daarmee is het vertrouwen minimaal- maar voor mij nu genoeg. En serieus; we hebben t nu goed. Dagelijks komt t voorbij in m'n gedachten maar het beïnvloed mij niet meer zo intens.
Natuurlijk vind ik het verdrietig; vind ik het moeilijk terugkijken. Ik kijk nooit naar foto's van vroeger. Alles is besmeurd.
En toch als ik naar m'n leven nu kijk- ben ik blij dat het is zoals het is. Ons verleden is donker- het nu is licht en wat de toekomst brengt weet ik niet. Ook niet of we altijd bij elkaar zullen blijven - geen idee. Voor nu is het goed.

Gitte

."...om mijn lieve vriendinnetje. ook zij is getroffen..... ik kan het niet geloven..."

Gitte, stap in vredesnaam eens uit je slachtofferrol. Je hebt een keus.
Ik volg je hier vanaf je eerste postings in dit draadje; je zelfmedelijden helpt je niets. Je kiest ervoor om je te wentelen in wat je is aangedaan. Neem verantwoordelijkheid voor je leven en bouw aan wat je werkelijk wil. Dit brengt je zo weinig.

Miss

Hou vol- geef 't de tijd. Scheiden kan altijd nog. Laat t eerst maar bezinken.

Ik heb 't met weinig mensen gedeeld. Zeker m'n ouders niet- ik wilde de weg open houden om met hem verder te gaan en was bang dat dat moeilijker zou zijn als het oordeel van onze omgeving in de weg zou staan. M'n schoonmoeder daarentegen wel- juist wel. Ik kon het met haar delen omdat ik wist dat ze onvoorwaardelijk van haar kind hield. Tegen haar kon ik tekeer gaan over hem - zij zou hem niet laten vallen. (ze is overigens heel duidelijk naar hem geweest en bleef achter mij staan- maar ze liet hem niet vallen).
En dat was wat ik wilde destijds- als we samen door gingen dat anderen hem niet zouden afwijzen om wat hij gedaan had. Hij IS niet wat hij DOET.

Ik ben ff kwijt of jij ook begeleiding gaat krijgen? Bij mij heeft de peut ooit gezegd dat ik zijn probleem zeker niet veroorzaakt had maar dat ik het - met hem- wel in stand hield. Woest was ik. Maar ook waar , zag ik na verloop van tijd. Ik dacht goed te doen in mijn reactie naar hem maar zat er volledig naast. De peu die mij dat geleerd heeft ben ik dankbaar; het heeft mij doen in zien dat ik iemand ben om rekening mee te houden, mijn plek op te eisen. Dat heeft ons beiden goed gedaan. (en denk niet dat ik een vologzaam lief vrouwtje was- had de naam assertief te zijn. En toch bleek ik mezelf weg te cijferen- ook destijds.)

Stip. Boos

" Gitte, stap in vredesnaam eens uit je slachtofferrol. Je hebt een keus."

Helemaal niks niet en daar heb je ook nog eens niets over te zeggen. Je hebt niets te maken met het rouw- en verwerkingsproces van een ander. Je bent er zelf nog niet na 5 jaar; wat neem je GitteN dan kwalijk? Ook bij jou is het na al die jaren nog niet goed en vertel je dat.
En mensen staan dan ook klaar voor jouw verhaal, net als ik dat ook heb gedaan, maar blijkbaar was alleen Anoniem goed genoeg. Ook dat geen punt. Maar dan kom je niet vertellen hoe rot het bij jou is (geweest) en dat een ander " in vredesnaam uit de slachtofferrol moet stappen. Dat maakt me echt boos. Iedereen rouwt op een eigen manier of tempo en het woord slachtofferrol vind ik zo cliché en fout gebruikt dat ik het niet meer lezen kan.