Verder na ontrouw deel 4

hoe vertel ik ene kind van 8

dat zijn vader 4 x vreemd ging?

Niet.

JJ en juf ank absoluut niet

Hoi,

Ik ben absoluut niet van plan hem dit te vertellen. Maar zoals vermeld. Later. In de toekomst wat zeg je dan?

Alles achter me laten en niets vertellen?

Dat maakt mij bang voor de toekomst van mijn kind. Hij heeft enorm veel voelsprieten en weet nu dat ik boos ben op papa om zijn gedrag. Maar vooral veel verdriet.
Dit is meer wat ik daarmee bedoel, hoe leg je dit later uit aan je kind...
Ik ga hem nooit in een zwart daglicht zetten. Hij is en blijft zijn papa voor altijd.

Scart to be loney... aan deze zin denk ik vaak. Ben ik ook mee bezig met mijn hulp. Is het het vertrouwde waaraan ik niet durf te breken?
Mijn halve leven heb ik met hem opgebouwd. Misschien is het het vertrouwde met hem? Geen afstand durven doen?
Ik begrijp er zelf ook niets van...

JJ daarom zei ik ook. Hij kan de therapie gaan doen en daarna ben ik benieuwd wat hulpverleners gaan zien. Tot die tijd kan ik niets. Ik voel me afgevlakt... echt alles is onecht geweest de afgelopen 15 jaar ..
Zoveel leugens.. de afgelopen 5 jaar langs me gelegen, getrouwd en er nu achter komen dat hij toen een affaire had met een collega.
Het is zoveel dat ik alleen maar kan werken, zorgen voor onze zoon en mezelf.
Ik weet gewoon niet wat ik moet doen.

Miss

Ook later hoef je je kind niet the ins and outs van jullie relatieperikelen te vertellen. Dat wil een kind helemaal niet weten. Kinderen hebben van nature een loyaliteit naar beide ouders. Houd dat in tact. Betrek kinderen niet in jullie relatieproblemen. Tenminste zo hebben wij het gedaan.
Ik weet dat er hier anders over wordt gedacht, maar ik roep het toch maar weer een keer.

Vertellen

Veel kinderen, met name als ze ouder zijn, komen er zelf achter wat er speelt. Of stellen directe vragen en willen een eerlijk antwoord.
Mijn jongste kind betrapte ex toen hij bezig was met zijn geheime Facebookprofiel en mijn middelste hoorde een gesprek van ex aan de telefoon waaruit ze kon destilleren dat hij vreemd ging. Toen we gingen scheiden wilden zij exact weten wat er aan de hand was, en aangezien jongste toen al 18 was en de andere 2 ouder, heb ik het hen verteld.

Alkes, jij bent hier zo op tegen; ben jij degene die vreemd is gegaan? Vaak wil degene die vreemd gaat namelijk niet dat het überhaupt bekend wordt. Ex heeft aan zijn contacten een aangepast verhaal verteld, met hemzelf in de tragische heldenrol. Zelfs zijn ouders wisten het niet, en hebben een jaar na de scheiding aan mij gevraagd wat er nou gebeurd was, omdat ze zijn uitleg 'we zijn uit elkaar gegroeid' niet geloofden.

Miss en anderen, lees dit, en begrijp waarom je vaak niet los kunt komen van je vreemdganger:

https://www.chumplady.com/2012/07/five-things-that-keep-you-stuck-with-a-cheater/

Victoria

Nee ik ben niet degene die vreemd is gegaan. Mijn ex overigens ook niet. Maar er hebben wel andere dingen in onze relatie gespeeld die hebben geleid tot de scheiding. En daar lichten wij de kinderen niet over in. Omdat het in onze relatie speelde en niet in de relatie met de kinderen.
Ik vind dat gescheiden ouders zich tot het uiterste moet inspannen dat hun relatieproblemen niet leiden tot een loyaliteitsconflict bij de kinderen. Ik vind dus ook dat gescheiden ouders zich tegenover hun kinderen niet in een slachtofferrol moeten profileren. Maar het lijkt lastig en kinderen zijn nog te vaak een soort wisselgeld bij scheidingen (jij hebt mij bedrogen, ok dan hoepel jij maar op en de kinderen blijven bij mij). Dat vind ik echt niet kunnen
Ik vind in dat licht uitspraken als " hij niet alleen mij bedrogen maar ook de kinderen" kwalijk.

Alkes

En hoe vind je het dan als je je bloed eigen zoon hebt verleugend tot neefje van hem?
Tegen zijn Tinder Chick. Die mij contacteerde en niets, maar dan ook niets van ons bestaan wist.

Dat vraag ik me af.

En nee in een kwaad daglicht zetten doe ik hem nog steeds niet. Alleen dat ik boos ben op papa vanwege zijn gedrag. Dat verbetert kan worden en hij er vaker voor ons mag zijn.

Mijn man is verslaafd. Dus ernstig ziek. Ik weet zeker dat 99% van de mensen hard weg gerend was. Maar zelfs nu blijf ik trouw. Ik doe geen beloftes meer. Ik voel niets, leegte en dan komt het voor het verleugenen van je eigen kind weer in mijn hoofd. En dat doet zn pijn. Ik durf dat niet eens tegen mensen in mijn omgeving te vertellen. Alleen mijn therapeut. Zn pijn doet dat en vandaar die angst wat zeggen jullie later?

Maar tis duidelijk dat vele daar mee worstelen.

Miss

Ik snap dat jij je slachtoffer voelt, dat zou ik ook doen.
Ik hoop echter dat je snel wat afstand kunt nemen van die rol en kunt zien wie werkelijk slachtoffer (en zonder keuze) is: je kind.
En dat je je gedrag meer afstelt in belang van je kind.
En uiteraard is het niet in het belang van je kind dat er akelige details naar buiten komen.
Ook niet dat je kind nu last heeft van jouw boosheid.

Misschien wat meer afstand nemen? Je kind wat meer overlaten aan je partner en jij wat meer ruimte om tot jezelf te komen?

Zo bedoelde hij dat niet.

Bobbie, zoals ik het beschreef kan ik je reactie wel voorstellen maar zo zwart wit bedoelde hij dat niet hoor. 😉
Denk je dat hij er blij mee is dat wij strijd met elkaar hebben?
Hij is daar allesbehalve trots op!
Hij ziet dat mij het vreselijk veel verdriet doet als ik haar tegen kom en dat doet hem ook heel wat.
Ik praat niets van hem goed maar geloof me het is voor hem ook niet makkelijk om iedere dag geconfronteerd te worden met iets wat hij veroorzaakt heeft.
Eigen schuld dikke bult zullen vele zeggen totdat jezelf eens iets overkomt wat je niet had moeten doen en je oprecht spijt hebt.
Ben je dan afgeschreven en wordt je nooit meer voor vol aangezien?
Zij is voor mij een hele grote trigger en die moet ik zien te vermijden dus dan daar maar niet meer heen.
Dat ze zo is geworden zoals ze zich nu gedraagt daar kunnen wij niets aan veranderen, het is een dominante vrouw die niet met afwijzing kan omgaan.
Wat man haar ook verteld heeft over ons, ze had zelf ook kunnen gaan nadenken.
Waarschijnlijk had ze haar perfecte plaatje al klaar.
Zij is misschien niet verantwoordelijk voor de schade die ze heeft aangericht in ons gezin maar ze wist van mijn bestaan af dus dan ben je in mijn ogen net zo schuldig.
Je mengt je ertussen, ze noemen het niet voor niets de duivelsdriehoek.
De meningen zukken daarover verschillend blijven en dat mag ook!
Ik ga op zoek naar een andere kledingwinkel.

Of toch een keer de confrontatie aangaan?

De volgende keer op haar af stappen en zeggen dat je er niet van gediend bent dat ze jou zo achtervolgt. Laten zien dat je niet 'bang' bent van haar, en dat je je niet weg laat jagen. Misschien helpt het. Misschien ook niet, maar als ze iets doet wat echt niet door de beugel kan, kun je misschien juist weer zwaardere munitie inzetten om van haar af te komen.
Anyway, je leven voor een deel inrichten 'om haar heen' lijkt me echt naar. Daar wil je vanaf. En dat lukt natuurlijk nooit helemaal als jullie bij elkaar in de buurt wonen, maar zo voel je je denk ik toch nog een beetje alsof zij bepaalt. En dat zou ik niet willen. Dan maar haar confronteren, hoe moeilijk ook.

Miss

Ik denk dat je er te zwaar aan tilt, aan dat 'verleugenen' van je kind. Het is een verhaaltje dat je man heeft opgehangen om aan zijn verslaving toe te kunnen geven. Verslaafden doen alles om hun 'fix' te krijgen. Het heeft niet werkelijk iets te maken met zijn gevoelens voor zijn kind. Denk ik.

Uit je posts maak ik op dat hij echt wel spijt heeft van wat hij heeft gedaan. En dat hij zijn best doet een goede vader te zijn. Het feit dat hij aan de slag wil met zijn verslaving geeft ook aan dat hij zelf gemotiveerd is er wat aan te doen.
Maar, een verslaafde blijft altijd een verslaafde. Heb er zelf geen ervaring mee, maar dat hoor en lees je altijd. Dat verslaafden wel een tijd 'droog' kunnen staan, maar dat de verleiding altijd blijft. Ik zou daarom ook eens kijken of jullie samen een soort AA-bijeenkomsten kunnen bijwonen. Of misschien kun jij je aansluiten bij een groep 'partners van'. Ik denk dat het voor de tips & trucs, behandeling, het omgaan met, niet uit maakt waar de partner precies aan verslaafd is, maar ze vragen wel een bepaalde opstelling van de niet-verslaafde partner.

Het compliceert de boel dat je man verslaafd is aan seks, daardoor voelt het ook direct als bedrog en ontrouw. Maar ik denk dat het jou kan helpen het als je het kan bezien als elke andere verslaving. Vervang seks door gokken, of drank. Dat voelt denk ik heel anders, maar dat is het denk ik in wezen niet.

Geen idee of ik je hiermee help of juist niet, maar ik wilde graag even een blik uit een andere hoek werpen. Het is belangrijk je kind niet onnodig te belasten, en je wil hoe dan ook de relatie tussen vader en kind goed houden. Door het te bezien als een andersoortige verslaving kun je misschien wat meer afstand nemen, en kunnen je emoties een beetje bedaren.

En ik snap dat het misschien heel oneerlijk voelt, dan. Want je bent natuurlijk door je man belazerd. Maar het kan helpen als je je ook in de ander kunt verplaatsen. In ieder geval, probeer de emoties bij je kind weg te houden. Natuurlijk zal dat niet helemaal lukken, en je kunt ook niet doen alsof er niks aan de hand is, maar ik zou het houden bij dat jij en zijn papa ruzie hebben en dat jullie aan het proberen zijn dat weer bij te leggen. En verder niet op allerlei zaken vooruit lopen. Ook niet zeggen dat het wel weer goed komt, maar neutraal blijven en zeggen dat het nu niet lekker loopt en dat je niet weet hoe het verder gaat. Probeer geen mogelijke toekomst te schetsen, leef bij de dag.

Hoe dan ook, sterkte.

Regenboog

"Zij is misschien niet verantwoordelijk voor de schade die ze heeft aangericht in ons gezin maar ze wist van mijn bestaan af dus dan ben je in mijn ogen net zo schuldig.
Je mengt je ertussen, ze noemen het niet voor niets de duivelsdriehoek.
De meningen zukken daarover verschillend blijven en dat mag ook!"

Dat verschilt niet tussen ons in elk geval; ik denk daar ook zo over.
Mij zou de opmerking boos maken om hetvolgende:
Met die woorden spant hij samen met jou tegen haar en maakt zijn rol daarmee kleiner. Hij maakt haar even zwart en benadrukt het goede tussen jullie. Daarmee ontkomt hij even aan zijn rol.
Een soort samenzwering ( kijk ons kijk haar) en het leidt de aandacht af van hem.
Zelfs al bedoelt hij het niet zo, ik vind het ( in mijn geval zou ik dat vinden) zwak.
Beter had hij het anders kunnen verwoorden door zelf het boetekleed aan te trekken: rot dat ze dit gedrag vertoont, maar dat komt door mijn actie. Misschien voor sommige mensen een detail maar bij mij had zijn lijden wat langer geduurd.
Waarschijnlijk ben ik daarom niet gebleven in mijn situatie ;-)

Miss

Lieve Miss

Ooit ben ik het eerste draadje gestart. Er was geen sprake van een seksverslaving, wel andere ernstige problematiek waarbij ik binnen een paar weken met steeds weer nieuwe heel akelige feiten werd geconfronteerd. En alles stond op losse schroeven.
Je verdriet en machteloosheid raakt me; wat kun je doen , waar doe je goed aan?

Lees het eerste draadje maar eens door, met name Anoniempje 2 heeft mij door die tijd gepraat.

Ken je de volgende website? http://www.vanzessen.com/
Gaat over seksverslaving- en een heel 'mooie' behandeling en benadering.

Pennestreek (hoi;-) heeft het over een soort AA, die is er voor Partners van seksverslaafden. Ik heb mij destijds erin verdiept (ook al was de problematiek anders- het had zeker raakvlakken) maar de visie erachter paste niet bij mij/ niet bij mijn man. De visie van Van Zessen sprak mij meer aan.

Lieve Miss- scheiden kan altijd nog. Neem de tijd- laat het eerste bezinken. Ik leefde per uur- per dagdeel- per dag. Niet ver vooruit- kijken wat er nu is. En ruimte innemen voor m'n eigen proces. Het is zo lang geleden en ik kan 't nog terug halen als de dag van gister. Dat doe ik liever niet dus reageer ik bijna nooit meer.

Het gaat nu goed met ons- niet zonder slag of stoot. Het is verdomd moeilijk geweest, voor ons allebei. Maar we zijn nog samen,. hebben een mooi gezin en spraken toevallig gister nog uit hoe blij we zijn dat we bij elkaar gebleven zijn.
Zeker, met schade. Er is veel stuk gemaakt, en mijn vertrouwen in hem is fragiel. Voor nu is het genoeg.

Arm om je heen, Miss.

Vooruitgang

Miss, om even een misverstand uit de weg te ruimen: hij huilde niet uit spijt, het had met heel andere dingen te maken. Hij was erg openhartig, we hebben het amper over ontrouw gehad, net als JJ zegt: het begint nu langzamerhand naar de achtergrond te verdwijnen, zodat we ons weer kunnen focussen op de punten die we verbeteren willen in onze relatie. Ik zie het nu voor wat het was: een midlife-slippertje. Eenmalig en een enorme fout in zijn ogen.
Wat leuk is, is dat ik ineens een baantje heb als schoonmaker in een leuke instelling in de buurt. Daar is man heel blij mee. En lukt het niet, dan niet, maar hij vindt het prettig dat ik het proberen wil.
Blijft er nog zat over in therapie, want gebrek aan waardering is niet alleen wat hem tot overspel dreef, ik ben het refrein ook wel beu dat hij 'alleen de kar moest trekken': ik zie dat heel anders. Het was mijn leven wat 180 graden omdraaide bij de komst van onze eerste, niet het zijne. Het gedrens om zijn perspectief te willen zien ben ik wel beu: hij blijft zelf ook maar roepen dat het voor hem moeilijk was, ziet niet in dat je het huis niet spic en span kunt hebben met een huilbaby etc. Dus werk genoeg te doen in therapie.
Buiten dat hebben we ook goeie gesprekken gehad. Dus ik heb er best vertrouwen in dat het goed komt.

Blijft moeilijk natuurlijk om in te schatten hoe iemand is, zowel partner als bedrogene. internet is een mank medium daarvoor. Dus laten we mekaar niet gaan veroordelen, daar worden we niet beter van

Stip

Lieve Stip,

Ik heb jou gevolgd in je eerder postings.
Ben echt blij voor jullie dat het nu goed gaat!
Ik weet dat je liever niet meer reageert op dit forum want het triggert natuurlijk.
Dus mocht je geen reactie geven dan snap ik dat volkomen hoor!
Ik wil zo graag van jou weten omdat jij al jaren verder bent of het ook werkelijk steeds minder gaat worden.
Het is bij ons nu 2,5 jaar geleden dat mijn man een affaire heeft gehad en dit heeft voor een enorme crisis gezorgd in onze relatie.
We hebben bijna een jaar keihard moeten vechten om het weer op de rails te krijgen.
Het gaat tussen ons nu goed maar met mij heel wisselend en af en toe echt slecht!
Ik heb nog steeds iedere dag last van wat er gebeurt is en ook al is het vertrouwen grotendeels herstelde ik ben nog wel vaak achterdochtig.
Vooral als er triggers zijn.
Ik ben zo bang dat ik nu niet verder kom, zit al een hele tijd op een dood punt.
Heb weer meer last van alles en voel me vooral leeg en uitgeput.
Ook mijn gevoelen voor man zijn afgevlakt maar ik denk dat dat ook komt omdat ik wat depressief aan het worden ben.
Ik denk de laatste tijd ook vaak dat het misschien beter voor ons allemaal zou zijn als ik er een punt achter zou zetten.
Ik wil zo graag innerlijke rust vinden!
Uit elkaar gaan lijkt dan heel aaanlokkelijk al is het niet wat ik echt zou willen want wil niets liever dan gelukkig zijn met man.
Heb jij dit ook gekend en kom je hier doorheen?
Ik heb van alles geprobeerd maar niets helpt dus nu accepteer ik het maar zoals het nu is al lijd ik er wel behoorlijk onder.
Ik geloof echt dat de relatie dit kan overleven maar zie het nu niet meer zitten en ken niemand die dit ook heeft meegemaakt en waar het langer geleden is.
Ik hoop op een antwoord en het is niet de bedoeling om je hier vaker lastig te vallen.
Jij bent hier volgens mij de enige die samen verder is gegaan met succes en waar het jaren verder is.

Alvast bedankt en nogmaals je bent niets verplicht aan me😊

Liefs Regenboog

ook goedgekomen

Ook bij mij Pluis is de relatie goedgekomen en zijn we nog bij elkaar.
Nu bijna 2 jaar geleden. Als ik onze Truus niet had gekend en ze ver weg had gewoond had ik oprecht kunnen zeggen dat ik er overheen was.
Helaas woont Truus in ons stadsdeel en kom ik haar soms tegen op straat of in de kennissenkring. Dat maakt het moeilijk en is idd een trigger voor een terugval.

Pluisman diep door het stof geweest, is zo duidelijk dat dit iets eenmaligs "midlifecrises" achtig ding is geweest, dat ik het behoud van mijn leuke man en gezin heb verkozen boven alleen verder gaan waarbij ik zeker weten ongelukkiger zou zijn geworden.

Het heeft gek genoeg ook wel een soort verbinding en openheid teweeggebracht die we misschien na 15 jaar beetje teveel voor lief hadden genomen. Dat vind ik wel fijn. Al had ik het uiteraard liever niet meegemaakt.

Voor de verhalen hier waarbij man blijft draaien en doorgaan en amper spijt betuigt vind ik het echt heel erg voor de bedrogene.

Ook goed gekomen

Hoi Regenboog,

Wij zijn ook nog samen nadat mijn partner mij 4 jaar geleden bedrogen heeft.
Als ik je verhaal en gevoel lees zie ik dezelfde situ waar ik zelf nu in zit. Ik sta er nog elke dag mee op en ga er ook nog mee naar bed.
Wij hebben rel. therp gehad en ben zelf ook nog geweest voor EMDR maar ik merk dat ik het moelijk los kan laten.
Ik voel mezelf soms opgesloten en beperkt in mijn doen laten wat zijn invloed weer heeft op de relatie.
Mijn partner is begripvol en steunt mij en dat is fijn.
Maar ondanks dat blijft dat duiveltje op mijn schouder zitten.

Een wildvreemde

Wat dat betreft denk ik dat het fijn is dat onze Miep een wildvreemde was. Nergens, zelfs niet in de buitenste kringen van ons beiden, komt ze voor. Man heeft haar nog maar één keer gezien, hij in de auto en zij op de fiets, ze zag hem niet, maar daarbuiten nooit meer. Het lijkt me heel naar als je haar steeds tegenkomt.
Ik wil iets met jullie delen wat ik opmerkelijk vind: de foto's die van haar op internet staan, daar lijkt ze eigenlijk veel op mij. (Vind haar wel wat een paardenbek en varkensneus hebben.) Maar haar blik, de oogopslag, houding, haar, lijkt veel op mij. Eigenlijk is dat een compliment of bevestiging dat hij niet zozeer een ander 'zocht' (hij zocht niet) maar bij haar de aandacht vond die hij van mij niet kreeg toen en dat uitgerekend met iemand deed die veel van mij weg had. Bevestiging dus dat hij echt wel bij mij op de goeie plek zit Was het iemand die héél anders dan ik was, zou ik onzekerder zijn.

Ik begin erover na te denken of ik bij verdrietige emoties en spanningen niet automatisch naar de zondebok van die affaire verwijs, of dat altijd wel een oorzaak is. Het is moeilijk om het te scheiden natuurlijk, want zo overzichtelijk is het niet in mijn hersenpan. Die misstap is er, na het laatste nieuws, natuurlijk wel voortdurend, het speelt steeds op de achtergrond. Ik kan het niet zomaar vergeten helaas.
Maar ik heb wel besloten nu voor het laatst boeken uit de bieb te lezen die daar over gaan. Net als JJ wil ik me meer op de relatie focussen en niet op dat incident, wat, hoewel ik het liever niet had gehad, er uiteindelijk wel toe geleid heeft dat we veel intensiever met elkaar omgaan dan voorheen en veeeeeel meer zinvolle gesprekken hebben.
Hier meelezen en posten blijf ik nog wel een poosje doen.

Truus / Harry

Mijn 'mannelijke Truus' is vriend van een vriendin van mijn vrouw. Geen goede, maar ze gingen uit met hun vriendengroep. Dat maakt het wel wat ingewikkeld als zij dus naar feestjes van/met vriendin wil. Het zal altijd wel knagen. Niet dat ik nog bang ben dat ze hem weer bespringt als ze hem tegenkomt, maar de hele confrontatie hoeft van mij niet. Vriendschap met hem kan ze echt vergeten. Ze zegt dat als ze weet dat hij er ook is, ze dan dus niet gaat, maar ik ga geen straatverbod opleggen.

Ik heb hem vooralsnog niet persoonlijk ontmoet, maar hij woont op 10 minuten met de auto, dus de kans dat we elkaar een keer tegen het lijf gaan lopen is aanwezig. Komend weekend is er een feestje waar ik van vermoed dat hij er ook wel zal zijn. Hopelijk is hij dan zo verstandig haar niet op te zoeken.

Puur op uiterlijk is hij anders dan ik. Eerlijk gezegd het type waar mijn vrouw vaak van zegt dat ze er op valt. En een stuk jonger, dat helpt vast ook mee, plus minder verplichtingen in het leven. En nee, bepaalde fysieke kenmerken heb ik niet, zonder mezelf te kort te doen. Anders, niet persé mindere looks.
Ik wil er gewoon niet meer teveel over nadenken, want de visualisaties slaan nog regelmatig toe als ik het onderwerp weer ophaal.

Mede doordat ons intieme leven gewoon zo uit elkaar ligt qua hoe we er in staan momenteel krijg ik toch vaak dergelijke gedachtes (hoe zou ze met hem..was ze dan wel meer bereid,.. hoe ging dat de eerste keer.. etc.). Zeker nu, warm weer, korte kleding, vrolijk gehumeurd.. het zit er gewoon (nog) niet echt in en daar baal ik van.
Ik zie een mooie vrouw in een zomerse outfit met een goed stel billen en kan haar dan wel opvreten. Zij heeft geen enkele interesse. Die paradox.

Therapie staat even on hold. Financieel hakte het erin en behalve op intiem gebied zijn we al erg ver. Onze therapeut kan ons daarmee momenteel niet helpen denk ik.

Het onderwerp ontrouw ligt wel achter ons, blijft een litteken dat hopelijk goed dicht blijft zitten, maar nu vooruit naar wat beter had gemoeten en nog beter kan.

Dat vind ik jammer, JJ, dat het zo ligt bij jullie. Ik zou strenger zijn dan jij, denk ik. Als het een dame uit de vriendenkring was geweest en hij ging naar (late) feestjes waar zij ook was, zou ik dat helemaal niet willen. Dan maar een trut.
Nee, dat herken ik en is hééél vervelend en pijnlijk, dat als je aan haar/zijn uiterlijk denkt, je dan meteen de welbekende 'film' ziet afspelen. Zie ik ook nog vaak, jammer genoeg.

Dat jullie nog altijd niet je huwelijk consumeren vind ik buitengewoon droevig. Dat hoort er zó bij in een relatie. Mogelijk hebben mijn man en ik toevallig beiden een hoog libido, maar bij ons is dat juist wel zeer frequent en vooral na Miep. Hoewel het ervoor ook al vermoedelijk al meer dan gemiddeld was.
Die therapie heeft mij ook wat gereken en heen en weer gemail/gebel gekost, maar wij zitten bij een dame die valt onder alternatieve zorg. Als je dan aanvullend verzekerd bent, moet je per persoon 18,- zelf bijdragen (bedragen kunnen verschillen). We betalen dus 36 per gesprek zo. Bij reguliere relatietherapie, die onder seksuologische zorg valt, moet je eerst je eigen risico opmaken e dan loopt het aardig in de papieren, dat kunnen wij ook niet betalen. Misschien is dat een optie voor jullie, om bij de huisarts te informeren, en/of de zorgverzekering, of ze die ook gecontracteerd hebben. Dan kunnen jullie verder.

Blijft belangrijk dat jullie goed blijven praten met elkaar. Wij waren vanmiddag naar een natuurgebied in de buurt om te zwemmen en hebben ook nu weer heel veel gepraat, over hoe hij bepaalde dingen ziet, waar hij tegenaan loopt, hoe we dingen kunnen oplossen en middenwegen bewandelen (we hebben een verschillende geloofsovertuiging). En we praten meer óver de seks, o.a. exvriendjes/vriendinnen, wat je miste, wat je nu zou willen met elkaar, welke wensen je nog hebt en welke moeites er soms overblijven. Deden we voorheen ook veel te weinig, praten erover. Ik had ook meer moeite met zijn ervaringen met vorige vriendinnen. Nu ik zekerder ben van zijn liefde en toewijding en de angst kan loslaten, kan ik er gewoon naar luisteren en eigen ervaringen vertellen.
Gesprekken zoals we die vooral de afgelopen maand hebben gehad, na het laatste nieuws van tóch sex, hebben we veel te lang niet gevoerd en we merken nu allebei hoe fijn het is en veel makkelijker om met dingen om te gaan als je zeker weet hoe de ander ergens over denkt.
Dat kunnen jullie in elk geval wel, begrijp ik, met elkaar praten. Maar jemig, jongen, ik wens je zo van harte toe dat jullie intieme leven terugkomt. Lijkt mij heeeeel moeilijk als mijn man zo lang niet zou willen. Hoewel we wel tijden gehad hebben dat hij ook geen sjoege gaf als ik hem probeerde op te vrijen of ik veel vaker wilde dan hij. Ik voelde me toen altijd afgewezen en hij communiceerde ook niet over waarom niet, dus dan werd ik loei-onzeker. Mijn respect voor je zelfbeheersing heb je, al ken ik je verder helemaal niet.

ik hoop het ook

Praten over seks,.. het gebeurt momenteel niet. Niet zoals ik zou willen. Flirten, elkaar uitdagen en verleiden etc. Het zit er niet in momenteel en lijkt verder weg dan ooit.

Praten over het probleem met intimiteit, want het is echt breder dan seks, gebeurt wel. Haar berusting baart me wel zorgen. De fysieke aantrekkingskracht is er blijkbaar niet, en komt die dan ooit nog terug? Ze heeft er gewoon totaal geen interesse meer in en het vreet wel aan me, me onbegeerd voelen. Ja, veel geduld, we komen uit een diep dal, maar als dit het is voor de rest van mijn huwelijk... ik heb nog een half leven te gaan en dat gaat geen aseksueel leven worden. Gek hoe ze daarin veranderd is, dat maakt het misschien nog wel ingewikkelder. Tuurlijk, dik 13 jaar verder en een kudde kinderen en werk.. maar dan nog. Het is 180 graden gedraaid. En het is voor mij gewoon een signaal, het voelt als een gedoogbeleid van haar kant momenteel, het vrede hebben met desinteresse in intimiteit met mij.

Onze therapieën, we hebben er heel wat versleten voordat we uitkwamen bij onze laatste, werden allemaal niet vergoed. We hebben beide apart bij de GGZ gelopen van de huisarts, dat werd volledig vergoed. Sessies van 2 uur en dan tikken we 150 euro af. Heel veel geld voor ons en we vielen wat in herhaling, beide van mening dat het ons vraagstuk niet helemaal gaat oplossen. Eerder een Goedele Liekens ofzo.

Ik ga het haar niet onmogelijk te maken bepaalde vriendinnen te zien. En ja, ik moet er dan maar op vertrouwen dat ze eerlijk is of ze hem daar dan bij tegenkomt. Momenteel heeft hij een nieuwe vriendin, dus lijkt mijn vrouw al lang weer vergeten te zijn. Ze was voor hem gewoon 1 van de zoveel, een passant. Doe ik het weer.. visuals.

Even heel kort: er bestaat ook seksuologische hulp. (Relatietherapie valt hieronder.) Of mogelijk kun je eens informeren bij stichtingen die er vroeger nog wel waren, weet niet of ze nog bestaan: Rutgers en NVSH.

Stip en andere lotgenoten

Mijn man begint over 3 weken een traject bij de ggz afkick kliniek.

Wat hebben we al veel gespreken gehad. En trigger points ontdekt binnen zijn verslaving.
Onvoorstel dat je op eens een hele andere kijk krijgt...
Ik merk wel dat relatie therapie me geen goed doet. Heb het dan ook stop gezet en gaan beide apart. Ik zal straks ook betrokkenen worden binnen de kliniek.

Als mijn man een periode verdrietig is staat hij open voor aandacht van vrouwen.
Echt iedere dag nog onwerkelijk.

Wat een leven heb ik, wij opeens.
Mijn man is verslaafd.

Wie had dat ooit gedacht na al die jaren samen

Miss

Pas je op dat jij je niet te veel verantwoordelijk gaat voelen voor zijn genezingsproces? Ga eerder zelf bij een groep voor partners van verslaafden om te leren je eigen grenzen te bewaken en over je ervaringen te kunnen praten.

En Miss

Pas ook op dat je deze benadering niet als De Enige Echte Waarheid gaat zien. Het past binnen de tijdgeest en door therapeuten wordt er gesmuld van een diagnose 'verslaafd' (ziek).
Het blijft een benadering.
Vroeger heette zo'n man een Don Juan ofzo.
Mooi dat de man nu zorg behoeft.
Maar ik heb toch mijn twijfels over jouw geestelijk welzijn op de langere termijn bij deze betrokkenheid.
Ik zou het niet willen.
Pas op jezelf.