Verder na ontrouw deel 3

Jeetje Puinhoop

Ik ben even sprakeloos. Ik snap hoe dat verzwijgen werkt, maar wat een klap weer. Oké, het was in een dronken bui, en hij is er heel erg van geschrokken. Was bang dat hij je kwijt zou raken als hij het op zou biechten, dus hield hij het in zjin verhaal bij zoenen. Vervolgens hebben jullie hard gewerkt aan herstel, toen kon hij natuurlijk niet alsnog het hele verhaal doen. Voor zijn gevoel dan. En dan komt het er nu alsnog uit... net als je hier zo positief komt melden dat jullie het samen willen afsluiten. Wat ontzettend zuur!

Je schrijft dat je hier ook wel overheen komt. Ik hoop het van harte, je hebt zo hard gevochten! Maar neem de tijd om te voelen wat dit met je doet. Want het is wel van een ander kaliber, toch, denk ik. En inderdaad zit je nu weer, nog meer zelfs misschien, met wantrouwen richting je man. Want wat verzweeg hij misschien nog meer??

Mensen kunnen zo dom zijn, zo kortzichtig.

Heel veel sterkte.

Pennenstreek

Hoe vreselijk dit. Zie je dat je mag vertrouwen op je eigen gevoel? Jij hebt t zo goed aangevoeld!
Wat is dat toch dat niet de hele waarheid vertellen. De dreun is al groot genoeg...waarom dan niet gewoon eerlijk. Dat is iets dat ik ook nog steeds niet begrijp.

Eigenlijk weet ik helemaal niet wat ik zeggen moet. Ik wil eigenlijk t liefst met je mee schreeuwen. En ook tegen hem! Klootzakken zijn t. Er wordt iets stuk gemaakt iets integers iets zoooo bijzonders.

Ik huil ook nog steeds iedere dag. IEDERE dag. Zelfs na 2.5jaar. Voor mij bestaat de liefde van mijn leven niet meer.

Heeeeel heeel heel veel sterkte. Ik kan je niet zeggen wat te doen. Alleen luisteren en diep geraakt zijn. Kus en knuffels voor alle bedrogen mensen hier

GitteNN

Puinhoop

Een man die stomdronken is, is niet in staat om seks te hebben. Dit is gewoon een draai geven aan een verhaal, om het minder erg te laten lijken.
Feit is, dat je man ervoor heeft GEKOZEN om seks te hebben met iemand anders en dit anderhalf jaar lang verborgen heeft gehouden. En heus niet om jou te ontzien, maar om zichzelf te ontzien, want zoiets geeft nou eenmaal problemen.
Wat ik nog erger vind, is dat mensen hier dingen gaan zeggen als: 'Oké, het was in een dronken bui'....
Mensen mensen, het leven bestaat uit keuzes, en op cruciale momenten zijn er mensen die verkeerde keuzes maken, en die keuzes hebben dan vaak verregaande consequenties.
Veeg zoiets niet onder het vloerkleed, en zeg niet te snel 'dat je hier wel overheen komt'.
Je man heeft tegen je gelogen, anderhalf jaar lang! En komt dan met een zielig verhaal hierover.....My goodness!
Wees boos, heel heel boos en ga echt kijken of je verder wilt met iemand die willens en wetens tegen je liegt.

Ook interessant wat Pennestreek zegt: 'Je hebt heel hard gevochten'....Waarom moet jij heel hard vechten? Jouw man had heel hard moeten vechten en dat heeft hij niet gedaan. Hij heeft gelogen en jou in feite nogmaals bedrogen.
Zoek professionele hulp, misschien alleen voor jezelf, om te kijken wat jij eigenlijk wilt en waarom je direct zegt 'dat je hier ook wel overheen komt'. Dat vind ik echt vreemd, na deze leugens. Hoe belangrijk vind je jezelf eigenlijk? Cijfer je jezelf niet veel teveel weg? Waarom coûte que coûte een relatie in stand houden met iemand die nog veel oneerlijker blijkt te zijn dan je in eerste instantie dacht.

Ik wens je sowieso heel veel sterkte, either way....

Puinhoop

Ik heb echt met je te doen. Wat een moeilijke beslissing word je voorgelegd.
Ik werd vanmorgen wakker en ik dacht meteen. Mijn man zegt ook geen sex te hebben gehad. Huhu dacht ik meteen. Nu kijk ik daar dus heel anders tegen aan na jou post.
Ik geloof niets meer van wat hij zegt.

Mijn excuses maar ik moet echt even wat kwijt, omdat ik hier met niemand over praat maar het zit me zo hoog, ik zou vanmiddag gaan motorrijden maar ik doe het niet want ik ben zo boos dat ik wel 200km per uur kan rijden. Echt zo zo zo boos.
Want ik ga echt stuk hier....

Ik kom net terug van een gesprek met mijn schoonmoeder. Even kort samen gevat. Ze is uitbehandeld in kanker. Stel je even het meest lieve, slimme en warme mens voor je. Dan weet je hoe ze is. Zo ontzettend lief.

We praten erg veel Maar ze weet niet wat er tussen mijn man en mij gebeurd is. Ik wil niet dat ze het weet want dan is ze morgen al dood van verdriet.
Ze is namelijk zelf jaren, jaren bedrogen door mijn schoonvader.
Op moment van affaires is hij altijd erg kribbig tegen haar en bot. Jaren geleden heeft ze hem betrapt maar ze is gehandicapt dus zag toen geen mogelijkheid weg te gaan bij hem.

Momenteel weet ik dat er weer een vrouw in het spel is.
Kun je na gaan. Ze heeft nog maar 6mnd te leven.

We waren net lekker koffie aan het drinken samen, zegt ze in eens uit het niets. Ik denk dat hij weer een ander heeft. Hij is weer cooltjes en kribbig zoals eerder tegen me. En mijn gevoel is weer het zelfde als toen, alle pijn komt naar boven zei ze.

Ze voelde zich tot "last" zo van kom me morgen maar halen dan kun je verder met een ander...
Meneer zegt van niet ( ik weet wel beter want mijn schoonzus heeft het me zelf verteld) dat hij een affaire heeft.

Ik kon wel door de grond zakken. Ik ga er echt helemaal stuk aan. Wat zijn dit voor personen.

Ik heb alleen geluisterd en gezegd dat ze moet doen wat ze nog graag wil doen.

Mensen zie dus dat je gevoel altijd klopt. Deze vrouw na 38 jaar huwelijk heeft dus nog steeds de voelsprieten en de oude pijn die weer omhoog komt.
Ik leer hier erg veel van en zegt voor mij heel veel dat ik echt alleen nog maar naar mezelf ga luisteren en ik het zo weet mocht er weer een Truus de hoek om komen:-(

NIVEA Victoria

=Niet Invullen Voor Een Ander

Dat ik het heb over dat Puinhoop hard heeft gewerkt betekent toch niet dat ik zeg haar man niet hard zou moeten vechten? In een relatie waar het niet lekker in loopt, of er nou overspel is geweest of niet, moeten beide partners hard werken. En als er wel sprake is van overspel zeker. Ook degene die bedrogen is. Die moet namelijk leren accepteren en vergeven en weer leren vertrouwen. Dat is vreselijk hard werken. Daarnaast moet je beeld van jezelf, je relatie en je leven worden herzien. Het is kei- en keihard werken. Maar dat staat los van dat degene die vreemd ging ook hard moet werken.

En dat haar man alleen zichzelf zou ontzien door te blijven liegen, ja, dat kan zo zijn. Ik kijk gelukkig wat genuanceerder naar de wereld en de mensen om mij heen. Het kan best dat hij eerst vooral zichzelf uit de wind wilde houden, maar hij houdt blijkbaar oprecht veel van Puinhoop, dus ik kan me voorstellen dat hij haar niet nog meer pijn wilde doen, toen hij zag hoeveel ‘alleen maar zoenen en kleppen’ al voor effect op haar hadden.

Ik vind het ook nogal kort door de bocht om te stellen dat hij gelogen heeft en *dus* niet hard heeft gewerkt. Dat kan heel goed samen gaan.

Dus ik vind je post nogal tendentieus en sturend.

Desalniettemin moet Puinhoop weer door een diep dal, en moet ze goed nadenken over wat deze bekentenis voor consequenties voor haar heeft. En ja, ze mag heel boos worden, maar dat hoeft niet. Dat heeft niets te maken met hoe belangrijk ze zichzelf vindt. Alsof je alleen maar zelfrespect hebt als je intzettend kwaad wordt als iemand je iets aandoet. Beetje eenzijdige manier om te reageren, en bovendien nogal kinderachtig.

Puinhoop, heel veel sterkte. Hoop dat je een beetje rust kunt vinden om de dingen te overdenken.

Pennestreek/ Victoria/ Puinhoop

Hoezeer ik ook begrijp als mensen alles op alles willen zetten om te vechten voor hun relatie/huwelijk, vind ik de invalshoek van Victoria ook wel fris.
Het is wat zwart wit maar deze mening windt er geen doekjes om.
Ik vind dat het zelfs kan bijdragen aan een beter verloop van het behoud van een huwelijk/
Waarom?
Iemand zei laatst: "in onderhandelingen beginnen mannen vaak op tien maar vrouwen, die eigenlijk op 0 zouden moeten beginnen om beiden op 5 uit te komen. Maar vrouwen beginnen vaak al met water bij de wijn te doen door op 5 te beginnen en daardoor uiteindelijk op 7,5 uit te komen (sorry JJ gaat over vrouwen maar geldt misschien ook voor jou?) "

Het standpunt van Victoria is polariserend maar ik vind het ook wel fris omdat zij veel meer van de bedrogene uitgaat en vandaar uit gaat kijken wat er nog kan ipv van de relatie uit te gaan en de bedrogene zich daardoor te snel gaat compromitteren in zaken die echt voorbij haar grenzen zijn gegaan.

Kromme zin hierboven

er staat "in onderhandelingen beginnen mannen vaak op tien maar vrouwen, die eigenlijk op 0 zouden moeten beginnen om beiden op 5 uit te komen. Maar vrouwen beginnen vaak al met water bij de wijn te doen door op 5 te beginnen en daardoor uiteindelijk op 7,5 uit te komen "

er moet staan: ""in onderhandelingen beginnen mannen vaak op tien maar vrouwen, die eigenlijk op 0 zouden moeten beginnen om beiden op 5 uit te komen, beginnen vaak al met water bij de wijn te doen door op 5 te starten. Waardoor ze uiteindelijk op 7,5 uit komen

Marin

Dat klopt inderdaad; ik probeer de andere kant van het verhaal te laten zien. En ik stel het expres heel zwart/wit, om Puinhoop (en anderen) tot nadenken aan te zetten.
Hoe makkelijk is het om altijd water bij de wijn te doen als vrouw en fouten bij jezelf te zoeken? En om excuses te zoeken voor het gedrag van je partner?
Op 1 of andere manier sluipt dit in veel man/vrouw relaties.

En ja, Pennestreek, ik denk dat boos worden heel gezond is, en onderdeel is van een rouwproces. En bij leugens en bedrog van je partner, diegene die je het meeste zou moeten kunnen vertrouwen, ga je door een rouwproces heen en is het heel normaal om boos te worden, het is een valide emotie, waar veel vrouwen moeite mee hebben. Je mag verdrietig zijn, teleurgesteld, depressief, maar boos worden hoeft niet......Ik ben een andere mening toegedaan.

Victoria

Ik vind je mening wel goed hoor. Chargerend, maar het geeft stof tot nadenken.
Als gedupeerde van ontrouw ga je toch ook kijken wat jouw eigen rol is in de ontrouw. Hoe heeft het zover kunnen komen. Of dat terecht is,.. deels. In mijn geval moet zij heel hard vechten om mij nu te behouden (vind ik), al vindt ze dat ze al heel lang vecht, tegen haar eigen gevoel.

Ik ben het met je eens dat alcohol geen argument mag zijn, ook al verlegd het je grenzen. In het geval van mijn vrouw sowieso niet, want ze is meerdere malen met hem tussen de lakens gedoken. 2x zegt ze zelf, ik geloof het niet, los van de definitie wat 'seks' is. De daad an sich of andere praktijken. Ik word al naar als ik eraan denk, visueel ingesteld als ik ben. Mijn vrouw is voor altijd besmeurt en omdat ze nog steeds niet met me vrijt voelt ze nog steeds van hem. Het zal wel maf klinken, maar het blijft onbegrijpelijk dat ze al weer 6 maanden naast me ligt en er geen enkele verandering te bespeuren is.

Ik ben boos geweest hoor, heb het alleen nooit extreem geuit richting haar, ook doordat de waarheid er pas helemaal uitkwam toen we al op de weg terug waren. Ik vond dat ik er boven moest kunnen staan, achter mijn keuze moest blijven staan om met haar verder te willen, gesterkt door de gedachte dat dan ook mijn gezin met 3 jonge kinderen beter af is. Ik ken de open deuren, aan ongelukkige ouders hebben ze ook niks. Zijn we ongelukkig? Ik weet soms zelf niet meer wat ik voel. Ik was er zekerder over maanden terug. Maar het uitblijven van intimiteit wordt steeds meer een bevestiging.

Tijdens therapie wel een keer alles laten varen en haar aan haar verstand proberen te brengen dat hele kleine dingetjes al een trigger voor mijn gedachten zijn om terug te denken aan wat er gebeurd is en misschien gebeurd is wat ik niet weet of wil weten. Het blijft erg lastig. En ondertussen lijkt zij er al lang niet meer mee bezig.

En wat/waaraan helpt boos worden dan?

Behalve dan dat je de kans loopt je relatie definitief de nek om te draaien? Naar mijn idee maakt boos worden meer kapot dan je lief is...

Nu is mijn situatie nog even anders dan de andere hier, dus misschien bekijk ik de andere verhalen teveel vanuit mijn eigen optiek, dat kan. En misschien zit ik gewoon op een bepaalde manier in elkaar, boos worden vind ik heel bedreigend, ook als ik zelf degene ben die boos is/wordt. Mijn man is ook nooit boos, heb er dus ook niet echt ervaring mee.

JJ, ik herken wat je schrijft. Dat je zelf na alles wat gebeurd is niet meer weet wat je voelt. Ben ik ongelukkig? Dat geloof ik over het geheel genomen niet. Maar zijn de dips 'de waarheid', of juist de ups? En zou het beter worden als we uit elkaar gaan? Wat is beter voor de kinderen? Hoelang hou ik dit vol? Ik weet wat ik zou willen, hoe ik zou willen dat onze relatie eruit zou zien. Met hoeveel minder neem ik genoegen? Bestaat er een kans dat het wel wordt hoe ik het graag zou willen? Hoeveel tijd moet ik hem nog geven? En mezelf? Moet ik er überhaupt een tijd aan hangen? Hier duurt het al ruim 2,5 jaar. Is dat veel? Weinig? Ik weet het allemaal niet. En intussen ploeter ik voort...

Pennestreek

Je laatste alinea is ontzettend herkenbaar. Precies de vragen waar ik ook heel erg mee worstel.

Ik weet hoe ik het graag zou willen, maar elke dag dat het nog niet zo is gaat in het emmertje 'wellicht wordt het nooit meer zo' en dat emmertje loopt een keer over. Het passieve, afwachtende, het 'het gaat toch goed?' terwijl ik de bevestiging zoek dat het écht goed zit in nonverbale dingen, niet begrijp waarom ze me niet aanraakt, niet met me zoent, amper reageert op kwinkslagen met een gevatte reactie of een reactie geeft van een vrouw in de overgang terwijl ze begin 30 is. Ik kan haar vertellen hoe mooi ik haar vind, van haar hou en alles voor haar doen, maar het begint de wereld op zijn kop te worden. Te voelen als een investering in iets dat nooit gaat worden zoals ik het wil: ongedwongen, grappig, speels, open, eerlijk, vertrouwen dat het nooit meer mis gaat. Ik loop nu netjes aan het lijntje mee, dat gevoel overvalt me wel eens.

Ze heeft een vriendin die in een soortgelijke situatie heeft gezeten, maar dan zonder het vreemdgaan. Helemaal uitgekeken op haar man. Dat duurde wel een jaar voordat ze hem weer wilde aanraken, en ze zijn nu weer helemaal gelukkig. Die wilde zo graag dat het slaagde dat ze niet wilde opgeven. En dat bespeur ik nu wel bij mijn vrouw,.. dat ze net zolang blijft zitten totdat het juiste gevoel weer terugkeert.

Maar of daar 2,5 jaar op wil gaan zitten wachten en mezelf voor de gek wil blijven houden? Ik hang er voorlopig geen tijd aan. Ik probeer te onthouden waar we vandaag komen, een hele donkere periode waaruit we voorlopig uit ontsnapt zijn.

Nu pas werkelijk vertrouwen

Bedankt voor jullie warme reacties en medeleven, dat doet me echt heel erg goed.
Ik begrijp nu wel veel beter waarom hij telkens als ik eraan refereerde, wat geïrriteerd reageerde 'kun je dat nou niet eens achter je laten' en snel op een ander onderwerp overging. Daar hebben we het ook over, dat hij het moeilijk vond omdat hij bang was. Ik had natuurlijk regelmatig gezegd dat ik het echt wel veel erger zou vinden als hij ook met haar naar bed was geweest.
Weet je, het klinkt misschien voor jullie onbegrijpelijk, dat ik hem echt vergeef hiervoor. Het is anders dan toen. Destijds was hij onwilliger om erover te praten en vertelde hij vrijwel niets over zichzelf, ik zag weinig emotie, had dus ook niet het gevoel dat hij echt spijt had van wat hij gedaan had. Nu praten we er elke dag over en wanneer ik maar wil. Ging hij er toen vaak gauw vandoor als hij me zag huilen, nu komt hij naar me toe en troost me. Pas nu gaat hij 'door het stof' zoals jullie dat wel eens verwoordden.
We zijn allebei opgelucht dat het hoge woord eruit is. Hij, omdat die last van zijn schouders valt, ik, omdat ik weet dat het niet aan mij lag dat ik altijd bleef wantrouwen, dat hij iets achter hield. Het wàs zo. En hoe pijnlijk het ook is nu, wij, ik, de verwerking komt nu pas goed op gang. Ik zie hem huilen (het is beslist geen huilman) en weet dat het waar is als hij zegt hoe vreselijk hij het vindt dat ik er zo onder lijd. Hij neemt zich deze week voor om een aantal keer even alleen te wandelen (doen we altijd samen tegenwoordig) om er goed over na te denken.
Het doet mij ook pijn dat hij zo bang was steeds. Dat hij niet genoeg op mijn liefde voor hem vertrouwde, dat ik zo aan hem gehecht was, ik zeg het meermaal daags hoeveel ik van hem hou, zo lief als ik hem heb. Hij verzocht me zelfs, als ik dat wilde, dat ik hem best mocht slaan als ik behoefte had. Maar ik ben geen mens van geweld.
Ach, alles zeg ik ook wat in me opkomt. Dat als hij het direct verteld had, ik het nog had kunnen begrijpen. Hij wist dat ik er zo over dacht: één keer in een roes van dronkenschap, oké. Niet fijn, maar te begrijpen. Ik ben ook geen heilige. Maar niets vertellen en dan zelfs haar nog een paar keer opzoeken, dát vind ik vreselijk.
Ik heb alle mails gelezen en dat is ook pijnlijk. Maar hoe idioot ook, ik begrijp waarom hij op haar viel. Ze lijkt ook op mij blijkbaar, in hoe ze is. Ik zou haar misschien nog wel mogen ook. Hoewel ik altijd boos blijf omdat ze wist dat hij getrouwd was, natuurlijk. Je moet weten dat hij de afgelopen tijd zijn vader verloren heeft, zijn werkplek overhoop ligt en op losse schroeven staat en hij is mid veertig: in het filmpje van Esther Perel kwamen die dingen ook terug. Geconfronteerd worden met je eigen sterfelijkheid, je afvragen of dit het leven is wat je wilt...vaak komt het onder die omstandigheden voor.

Als een geschenk uit de hemel kreeg ik vandaag een mail van de therapeute die ik hiervoor had aangewend. Of ik morgen kon komen, er was een gaatje. Hoe goed treft dat! Mijn man heeft al gezegd best mee te willen als ik dat wil, t.z.t. Zou hij voorheen niet over gepiekerd hebben.

Hoe raar het klinkt misschien, maar pas nu begint mijn wantrouwen te verdwijnen, nu ik zeker weet dat hij helemaal eerlijk is geweest. Voordien niet, omdat ik altijd voelde dat er nog iets was, zo ontwijkend als hij deed. Er komen geen lijken meer uit de kast.

JJ, ik blijf voor jou zeker weten het voorbeeld dat het goed kan komen. We hebben samen hard gewerkt deze anderhalf jaar, ik niet alleen, hij net zo goed. En het kostbare wat we hebben, waarvan hij zo bang was het allemaal kwijt te raken, we willen het geen van beiden verliezen. We gaan hier samen uitkomen, ik heb er alle vertrouwen in. Het is slechts een kwestie van allebei willen, en dat idee heb ik niet zo bij jouw vrouw, JJ. Ik heb met jou te doen.
Victoria, ik zoek geen excuses voor hem. Hij is zelf de eerste om steeds weer te zeggen dat zoiets nooit mag plaatsvinden, dat er nooit een excuus voor is. Dat als het andersom was geweest, hij niet zoals ik zou reageren. Hij is blij met en bewondert mijn reacties. En kwaad ben ik ok geweest. Die eerste ochtend dat hij floot, ik trilde van woede.

Maar we gaan verder nu en ik kan er zo lang over doen als ik wil. Hij blijft naar me luisteren, hoe pijnlijk ook.

willen

Allebei willen. Er zijn genoeg dingen die ze zegt en die ze ook daadwerkelijk doet om te laten zien dat ze echt wil. Maar woorden zijn uiteindelijk maar woorden en daden moeten overtuigen.

Omgekeerd, als ze echt weg had gewild, dan had ze de mogelijkheid in de vorm van een sociale huurwoning. Ze was haar uitzet al aan het verzamelen. In dat geval was ze 2 maanden geleden dus weggeweest. Dat heeft ze opgegeven, overtuigd dat het goed zou komen, omdat ze de progressie zag.

Ik krijg er de vinger niet echt achter wat het precies is. Het is een gevoel dat het me nog niet 100% overtuigd. En dat uitblijven van meer dan knuffels en kusjes speelt wel mee ja. Het verschil met 'vroeger' is echt extreem groot, een ander persoon.

Seks is niet de maatstaf nee. Als seks an sich belangrijk was dan zijn er wel andere opties. Gooi het alsjeblieft niet op de te makkelijke 'je bent een vent dus het gaat vast weer om de seks' want dat is het niet.

Vrijen met de vrouw waar ik veel van hou is meer dan platte seks. Daar verlang ik wel naar ja. Vooral omdat dat zou aangeven dat ze me weer echt wil houden.

Met een ander wel binnen notime seks hebben en met je man waarvan je zegt te houden niet meer is in mijn ogen erg vreemd en knauwt mijn zelfvertrouwen enorm. En ja.. dan is ze besmeurt. Zo voelt het en ik kan me niet voorstellen dat dat alleen voor mij als man zo voelt en de bedrogen vrouwen hier niet een soortgelijk gevoel krijgen bij hun man. Het lichaam waar mijn kinderen uit zijn geboren is weggegeven voor wat simpele lust. Bah.

Ik ben al maanden geduldig en begripvol en probeer bovenstaande vooral te begrijpen. Zeker niks te forceren.

hm (JJ)

Ik vind 'besmeurt' anders wel een zwaar beladen woord wat vaker voor vrouwen dan voor mannen gebruikt lijkt te worden. Ja de relatie is besmeurd: zij is oneerlijk geweest, ja ze voelde lust voor een ander, maar maakt dat háár besmeurd? Het klinkt zo alsof zij vies is geworden. In die zin geef ik Flanagan gelijk: vrouwen voelen dat en hebben dan geen zin meer.

Maar iets anders:
Ik had ook wel een beetje hetzelfde bij mijn relatie die vreemd ging: ik werd er vies van om seks met hem te hebben. Ik had dat dan ook maar niet meer. Maar jij wilt wel seks of intimiteit hebben terwijl je ook dit over haar schrijft " Het lichaam waar mijn kinderen uit zijn geboren is weggegeven voor wat simpele lust. Bah." (eh hoe bedoel je weggegeven? van wie is dat lichaam dan? Van haar toch, ze deelt het, ze geeft het niet weg, moeder zijn betekent niet dat je gehouden bent om alleen te vrijen met de vader van je kinderen)
Ik vind daar zo de discrepantie uit blijken die in jou strijdt: je walgt van haar maar ze moet je wel tegemoet komen in de intimiteit. Dat je walgt van het gebeuren, kan ik me heel goed voorstellen, ze heeft je toch verraden, maar waarom wil je dan nog seks met haar?

hoho

Ik vind dat jullie mijn woorden uit het verband trekken.

Uiteraard is het haar lichaam. Ik bezit niks. Ik walg ook niet van haar. Zeg haar vaak dat ik haar de mooiste vrouw op aarde vind en ja, ook af en toe dat ik graag weer met haar zou vrijen. Dat is toch niet vreemd?

Weggegeven dus iets minder letterlijk nemen. Op het moment van ontrouw hadden we een huwelijk samen. Dus in die zin was vrijen met een ander not done.

Besmeurt als in.. ik kan haar lijf nog niet loskoppelen van het beeld dat er een ander aan gezeten heeft. Dat ligt aan mij ja en daar baal ik enorm van. Maar nogmaals.. ze is de mooiste vrouw op aarde.

ja maar toch JJ

Geven je woorden "weggeven, besmeurd etc "wel iets aan. Er zit een discrepantie in je gevoel (heel logisch) die zij zal voelen. Het zou zo mooi zijn als jullie elkaar zouden vinden via die kwetsbaarheid die de situatie heeft veroorzaakt. Ik denk dat je anders vastloopt met elkaar

geen zorgen

Marin, Flanagan, geen zorgen. Ik ben niet van suiker en ik waardeer jullie mening

Ik probeer inderdaad te begrijpen wat haar tegenhoudt. Over 'hem' heb ik destijds teksten gelezen als 'we vreten elkaar op'. Ik heb haar gevraagd of het fysiek is: ben ik simpelweg niet meer aantrekkelijk voor je? Dat was het echt niet, het was iets mentaal.

Mijn vrouw heeft verschillende therapeuten versleten 1 op 1 en ze vindt het onderwerp intimiteit lastig te bespreken en ze komt er met therapie niet echt veel verder mee. Het enige dat ze er over zegt is dat ze in het verleden vaak aan een quota heeft denken te moeten voldoen. Dat ze de ene dag, ontzettend plat gezegd, wat 'diensten' verleende, zodat ze de volgende dag 'vrij' was. Het zijn haar eigen woorden en het voelt bijna alsof ik haar gebruikt heb. Het zal overkomen alsof ik dwingend ben geweest in die tijd, dingen tegen haar zin heb gedaan, maar ze heeft dat idee zichzelf vooral opgelegd en terugkijkend zijn er momenten geweest dat ik gedacht heb, doen we dit samen of doe je dit voor mij? En dat is een verdrietig gevoel en ik ben dus ook wel eens gestopt toen ik dat merkte, want dat wil je echt niet. Het gevoel van 'moeten' is het grootste issue denk ik. We zijn al een aardig tijdje samen en dat 'moeten' is echt niet altijd zo geweest, in tegendeel zelfs.
Ze heeft zelf gedacht dat ze wellicht meer aan een seksuologe zou hebben dan een therapeut, ik heb er geen ervaring mee.

Ik spreek naar haar niet uit dat ik haar besmeurd vind, al heb ik wel gezegd toen het uitkwam dat het me veel pijn doet dat ze niet meer 'alleen van mij' was. Mijn hoofd doet de rest, het overvalt me soms als ik naast haar in bed lig. It's ugly en ik zou willen dat ik die gedachtes kon weghouden, maar ze zijn er soms ineens.

Over haar vriendin hebben we discussie gehad. Ik vind dat mijn mening gehoord mag worden. Het zal haar vast kwetsen, omdat het haar vriendin is, maar in deze situatie had ik wat meer begrip verwacht vanuit mijn perspectief. Je kan niet iemand steunen een situatie in leven te houden waar je zelf middenin hebt gezeten en van probeert te herstellen, terwijl je weet wat voor verdriet dat bij manlief veroorzaakt als hij erachter komt. Ik kan niet alleen maar ja en amen zeggen en ik vind dat ze er niet aan mee moet werken en het zou moeten veroordelen, maar dat dwing ik verder niet af. Ik ga zeker vragen of het haar kwetst, ze zal het waarderen dat ik het vraag.

Eens hoor met jullie, het moet geen dingetje worden. Hoe meer de focus erop komt, hoe geforceerder het wordt en dat merk ik al aan mezelf, kun je nagaan hoe zij dat dan moet voelen. Zoals het hier op dit forum uitvergroot wordt, zo ligt de nadruk hier thuis er natuurlijk niet op, al speelt het wel, dat ontken ik niet.

Positief nu :)
Ik geef haar heel veel positieve aandacht. Ik zeg wel eens dat ik het haar te makkelijk maak en ik daar wellicht maar mee moet stoppen. Ze heeft geen enkele reden om te twijfelen dat ik er over een paar maanden nog ben. Ze krijgt die zekerheid van me. Voorlopig ook geen bloemetjes meer naar huis bijv. Complimentjes genoeg over uiterlijkheden, karaktereigenschappen, hoe goed ze het doet op haar werk en ook als ze iets liefs zegt tegen mij zeg ik dat ik blij ben om het te horen. Ook de kinderen liggen nu voor een veel groter deel bij mij. Soms zoveel dat ze zich afvraagt of het niet teveel wordt voor me. Vroeger was dat vaak andersom. Als gezin doen we veel meer. Het is aanpoten met 3 jonge kinderen, maar we zijn een goede tandem.

Mijn man heeft haar alleen gekust en aan haar borsten gezeten.
Daar heb ik dagelijks visioenen van. En dan walg ik al. Als ik het type vrouw zie lopen waar hij naar toe is geweest loop ik te kokhalzen.Dus begrijp jou volledig in de zin van "besmeurd"
Je kunt het maar een naam geven.

En als je op de man af eens vraagt aan haar, zullen we zaterdag of welke dag ook een avondje "plannen?" Kaarsjes aan. Massage en wie weet wat er van komt. Of wil ze dat ook niet? Dat dat te geforseerd "moet"?
Ik probeer maar mee te denken, kan me voorstellen dat het voor jou erg zwaar is en je er een flinke knauw van krijgt.

spijker, kop

Flanagan, je raakt wel wat spijkers en koppen hoor.

Wij hadden een vurige start, ons intieme leven is altijd erg goed geweest, van beide kanten. Veel op haar initiatief. Met de komst van de kinderen verschoven de prioriteiten wel degelijk. Minder tijd voor elkaar, veel tijd naar werk en gezin, ik vaak laat thuis, 's avonds moe etc. het bekende plaatje denk ik. De klad kwam er in, onbegrip van mijn kant, je verwijdert meer en meer van elkaar en doet je eigen ding. Ik steek zeker de hand in eigen boezem.

Ik heb mijn leven drastisch omgegooid, qua gezonder leven, tijd voor het gezin, werk en daarmee kwam er veel meer tijd vrij voor mijn lieve vrouw. Die ommekeer vond ze ontzettend goed. Toen die jongen in beeld kwam, was onze slechte periode een jaar achter ons.

Je zegt dat hij haar het middelpunt maakte en dat geloof ik ook best hoor, ook al heb ik mijn bedenkingen over zijn oprechtheid. Maar zeker in die periode dat het gebeurde ging het ontzettend goed voor mijn gevoel. De lijn ging alleen maar omhoog. Achteraf heb ik haar misschien zelfs teveel middelpunt gemaakt, benauwde het haar zelfs. Mijn vrouw heeft destijds ook gezegd dat ik 'perfect' was, maar het gevoel als man-vrouw weg was.

Of ik haar niet serieus heb genomen? Niet doelbewust, maar er is een periode in mijn leven geweest dat ik niet goed bezig ben geweest en toen ik dat aan het herstellen was, was mijn vrouw al mijlenver weg. De voedingsbodem voor haar affaire heb ik uiteindelijk wel aan bijgedragen. Dat praat het nog steeds niet goed, maar ik zie echt niet alleen een vrouw die zomaar op een ander duikt zonder aanleiding.
Het zichzelf aanpraten zijn niet zo zeer mijn woorden, dat was haar ervaring. Mijn vrouw heeft voor de buitenwereld een ideaalplaatje willen hooghouden en daardoor teveel zaken bij zichzelf gehouden die in een vroeger stadium hadden kunnen deëscaleren als erover gesproken was. Maar ze vond dat ze geen reden had om ongelukkig te zijn, terwijl ze dat toch was.

In de therapie, toen ze de 'quota' benoemde, ben ik alleen maar verdrietig geworden eigenlijk. Het is niet leuk om te horen (en eerder al te merken) dat je vrouw dingen tegen haar zin heeft gedaan omdat ze vond dat het zo hoort in een huwelijk. Ik heb daar zeker begrip voor getoond, zelfs sorry voor gezegd, want het geeft me een vies gevoel over mezelf. Ze vindt zelf ook dat ze eerder daarover had moeten praten met me. Ik begrijp volkomen dat de intimiteit tussen ons lastig is, ze inderdaad niet terug wil naar de periode dat ze het idee had te moeten voldoen aan een quota. Het is gelukkig bespreekbaar en ik heb haar de controle gegeven. Zij bepaalt. Tegeklijekrtijd legt dat druk bij haar en beperkt het mijn spontaniteit.

Schreeuw om gelijkwaardigheid is precies waar het om heeft gedraaid. Ze heeft financieel lang op mij geleund, is bij mij in gaan wonen, heeft zich erg afhankelijk gevoeld. En dat zijn zaken die het afgelopen jaar ontzettend veranderd zijn, wat positief is. We werken nu allebei, regelen samen de financiën, overleggen over aankopen, verdelen de huishoudelijke taken en managen samen ons gezin.

Bovenstaande klinkt wellicht vooral negatief, maar veel ligt al achter ons. Ze is het gevoel voor mij als haar man weer aan het ervaren en ik ben ook weer haar man voor de buitenwereld. We zijn ons bewust dat -een vorm van-
verliefdheid zoals ze voor 'hem' heeft ervaren in een lange relatie anders is dan houden van (cliché, I know) en dat zoekt ze ook niet bij mij. Haar woorden zijn tegenwoordig veel positiever.

Gisteren was ook een goede dag, ze gaf me een piepklein zoentje en dat deed heel erg veel met me.

Bedankt voor je input!

The man who removes a mountain begins by carrying away small stones.

Twijfel

O Puinhoop, wat een verhaal! Na al die tijd nog een extra element erbij. Ik voel dat jij het precies kan kaderen? Bijzonder dapper van jou!

JJ: ik snap helemaal wat jij bedoelt.... Wij probeerden na bijna 2 weken elkaar ontwijken, te praten. Ik zag hem en kon helaas niets anders denken dan bah. De man die altijd zei dat hij nooit zomaar met iemand in bed zou belanden zonder liefde, dook na 1 week in bed met een Wordfeud-tegenspeelster.

Mijn brein is dus nog steeds een flipperkast. De ene dag wil ik het nog een kans geven, tegen 's avonds walg ik van heel de situatie.
Ja, hij antwoordt op al mijn vragen maar toch kan ik het niet plaatsen.
Ik zit precies op een rollercoaster van emoties en er is geen rustig punt.

Het praten met elkaar lukt dus ook niet. Ik walg echt van hem, ieder woord vind ik een leugen en ik kan hem zelfs niet aankijken. Alles heeft een waas.

Wanneer komt er een lichtpuntje?

tranen

En dan hoor je plots zo'n liedje...
En komt alles naar boven....

https://vtm.be/liefde-voor-muziek/niels-brengt-hartverscheurende-versie-van-vreemde-handen?utm_medium=social-owned&utm_source=facebook&utm_campaign=vtm_instroom