Verder na ontrouw deel 3

wantrouw

Mijn vrouw heeft een vriendin. En die vriendin gaat al jaren vreemd voor de seks. Stiekem. Haar man weet er niks van, haar vriendinnen, waaronder mijn vrouw dus, wel.
Ik was op de hoogte, ook al ruim voordat mijn vrouw me bedroog en wilde scheiden. Ze had me er over verteld, gevraagd wat ik daar nou van vond. Destijds heb ik het veroordeeld. Ik vond het niet kunnen dat ze haar man en kind bedroog én ik vond het niet kunnen dat mijn vrouw haar niet confronteerde met wat ze aan het doen was. Ik kreeg destijds teksten van mijn vrouw 'dat het haar leven is', 'ik oordeel niet', 'ze is een vriendin'.

Diezelfde vriendin heeft 'geadviseerd' aan mijn vrouw om met haar lover tussen de lakens te duiken, wat vervolgens ook gebeurd is. Diezelfde vriendin heeft mijn vrouw de gedachtes opgedrongen dat als ze geen fysieke aantrekkingskracht meer heeft, ze er met therapie ook niet uit gaat komen. Haar whatsapp gesprek was destijds dan ook het laatste 'bewijsstuk' waardoor ik wist dat alles wat ik al dacht ook waar was, dat het niet bij 1x zoenen was gebleven en dat hij meer was dan 'een goede vriend'.

Mijn vrouw heeft onlangs gezegd dat die vriendin haar man ook had laten weten te willen scheiden, maar dat niet door heeft gezet en haar lover aan de kant heeft geschoven.

Ondanks dat, blijf ik het lastig vinden, dat ze met dergelijke dames zonder enig ethisch besef omgaat. Het voedt mijn wantrouwen richting de relatie met mij. Want wie bewijst mij dat vrouwlief niet net als die vriendin achter mijn rug lekker doorgaat met haar lover. Met mij heeft ze immers nog geen seks, met hem lag ze binnen 2 weken al te (...).

Ik zag vandaag dat die vriendin mijn vrouw een bericht had gestuurd. Een foto van hun samen, gezellig aan de wijn. Samen met het verzoek haar een alibi te verschaffen voor een overnachting. Vriendin heeft er nog steeds weinig problemen mee blijkbaar. Zelf de foto die ze op die avond nog moeten gaan maken ligt al klaar. Doortrapt. En ja,.. moet ze zelf weten. Ik ken haar amper en haar man helemaal niet, anders had ik het hem wel verteld.

Maar ik vind het erg lastig dat mijn vrouw, die zelf achter mijn rug, verbloemd door meerdere leugens, terwijl ze andere mensen in het complot meetrok en heeft laten liegen tegen mij, meewerkt met het vreemdgaan van een vriendin. Wat zegt dat over mijn vrouw,.. wat zegt dat over haar oordeel over haar eigen vreemdgaan?

Ik kan hier lastig mee omgaan.

Herkenbaar

JJ

Ik herken dit geheel. Is niet mijn leven. Zegt mijn man dan. Vrienden van hem die standaard vreemd gingen.

Ik heb jaren geleden een goede buurvrouw als vriendin gehad. Ze liep weg met mij. Tot ze vertelde dat ze vreemdging.
Ik had haar een maand of 3 de tijd gegeven het zelf te vertellen. Tot ik het niet meer voor mij kon houden. Haar man kwam destijds met zijn ziel onder zijn arm bij me en ik heb hem de waarheid verteld. Net als jij dat gedaan zou hebben als je hem kon.
Dat is onze aart. Zo trouw als wat. Zelfs naar die buurman.
Ik was er kapot van. Al het contract heb ik zelf verbroken. Ik wilde niets meer met haar te maken hebben. Ze zijn gaan scheiden. Haar man oom nooit meer gezien.

En wie denk je dat ik vorige week na 2 jaar uitgerekend op dit moment tegen kwam bij de bakker? Die oude buurman. En toen dacht ik. Ja en nu ben ik jou, hoe je toen in het leven stond. Met de grond onder je voeten vandaan. Tjonge wat een confrontatie.

Met mijn schoonvader heb ik een jaar niet gepraat. Ik had hem gezien met een andere vrouw.
En wat doet hij nu nog?
Grote verhalen over zijn avonturen vertellen tegen mijn man.

Ik begrijp jou gevoel. Het is net of hun de aanstichters zijn. Bij jou die vriendin en bij mijn schoonvader.
Het voelt alsof hun het in de hand hebben gewerkt.

luister JJ

Je vrouw is volwassen en kan in staat worden geacht haar eigen beslissingen te nemen. Ze kiest zelf door wie ze zich laat beïnvloeden, met wie ze bevriend is en aan welke -hoe gek ook- praktijken zij meedoet.

Je kunt gemakkelijk nu proberen om die vriendin van alles de schuld in schoenen te schuiven en dus je vrouw eigenlijk niet serieus te nemen. Maar de waarheid is hard: het is echt je vrouw zelf die elke dag opnieuw de keus maakt om jou zo te kwetsen.

En het is de vrouw die jij gekozen hebt om mee verder te gaan, dat is dan weer jouw keus geweest waar je nu zo ongelukkig mee wordt.

Zat je trouwens in haar telefoon dat je dat bericht zo toevallig zag?
Begrijp me goed, ik vind dit ook walgelijke keuzes en handelingen. Naar mijn idee moet je elkaar onderling kunnen vertrouwen. Maar wat er binnen jullie relatie allemaal gebeurt. Hoe kan je haar ooit nog vertrouwen? Wat verwacht je nu eigenlijk?

Je vrouw laat trouwens ook al zien voor haar vriendin al onbetrouwbaar te zijn door haar vreemgangerspraktijken met jou te delen.

Je vraagt je af aan het eind van je post: wat zegt dat over mijn vrouw, wat zegt dat over haar kijk op haar eigen vreemdgaan. Nou dat lijkt me helder: ze ziet het allemaal niet zo serieus. Wat zegt het over jou dat je hier zo moeilijk mee om kan gaan? Op die laatste vraag lijkt het antwoord mij ook helder. Het zegt namelijk dat je om een of andere vage reden toch bij je vrouw blijft, terwijl je allang weet dat deze relatie niet gaat brengen wat jij ervan verwacht.

en miss en JJ, nog even dit:

Miss: ook jij doet hetzelfde met je schoonvader: het komt door hem dat jouw man vreemd gaat: zij hebben hen ertoe aangezet. Maar kom op, dit maak je jezelf alleen maar wijs om niet te hoeven beseffen dat deze partners jullie helemaal uit eigen beweging, uit eigen egoistische motieven bedriegen. Om je niet te hoeven realiseren dat de persoon waar jij het meest van houdt zzzzzzzooooo over je heen walst. Dat is natuurlijk ook superpijnlijk. Maar voor dit besef je ogen sluiten gaat je niet verder brengen. Het maakt de weg alleen langer en pijnlijker.

Ik besef dat het misschien heel hard klinkt. Maar ik leef echt ook met jullie mee. Ik hoop echt dat jullie voor jezelf en voor je eigen geluk en je eigen kinderen durven opstaan.
Sterkte!

Over de drempel

Als je types in je omgeving hebt die het niet zo nauw nemen en er ook geen been in zien dan kun je zelf makkelijker in de verleiding komen om ook eens je drempel te verlagen. Dan hoef je ze nog niet de schuld te geven maar je komt makkelijker in de verleiding. Net als al dat eten dat we tegenwoordig passeren onderweg naar werk en school. Je kunt blijven zeggen dat je sterk moet zijn en eigen keuze maar de praktijk leert dat je brein daar op reageert en je bent niet altijd kwik en gemotiveerd en doelgericht. Daar ga je.

Iemand die het niet zo nauw neemt zou ik niet snel gezellig mee omgaan. Beetje afstand houden lijkt me wel gepast. En dat is dan weer wel je eigen keuze. Als je je relatie niet in gevaar wil brengen.

Als je single bent is het mogelijk een ander verhaal maar wat heb je er aan.

Juf ank

Ik weet dat je zooooo gelijk hebt.
Nu praat ik krom wat recht is.
Hij heeft het zelf gedaan. Punt. En wat voor opvoeding of omgeving je zit, dat of wat dan ook.

Hij deed het.

Het is zeker erg pijnlijk. En langer en langzamer. Dat komt door zn gedrag en onze communicatie. Onze communicatie gaan we vanaf vandaag verbeteren hebben we afgesproken.
Want ik kom geen stap verder en dat vandaag ook uitgesproken. Anders stop ik ermee.

Ik weet het allemaal niet meer.

Flanagan

Je hebt gelijk. Dit besef kreeg ik vanochtend ook toen ik opstond. En hem een duidelijke app gestuurd dat ik hem alleen over " koetjes en kalfjes " betrekking tot ons zoontje wil horen of zien en anders niets.
Geen gesprek meer, geen taal meer. Gewoon niets.
Hij zal toch al zijn gedrag goed willen praten.
En daar ga ik niet naar luisteren want daar hebben we het weer juf Ank heeft gelijk. Hij deed het zelf, zelf opgezocht. Zelf een internet account aangemaakt.
Er zat niemand op zijn schouder te kloppen, kom maak een account aan.
Hij was het zelf.

Tjonge en wat doet dit toch pijn. Je hoofd zegt stop ermee en je hart wil door.

Flanagan

Daar ben ik vanaf dag 3 mee bezig, na mijn ontdekking.Boeken lezen. Therapie begonnen..huisarts geweest.. nu met acupunctuur bezig.
Ingeschreven bij workshops, sport abonnee geopend. Afspreken met vriendinnen.
Lekker veel werken wat mijn grote hobby is. Huis houden de boel de boel laten. Waar we vroeger van de vloer van konden eten.
Een pup van 7 maanden aan het trainen.
Veel wandelen met haar en onze zoon.

Dit klinkt allemaal als afleiding maar ik vind daar mijn geluk uit op dit moment en breid het uit. Heb veel nieuwe contacten om me heen, door het sporten, de hond en de workshops. En dat doet me echt goed.
Het is net of ik onder een steen geleefd heb.
Altijd maar thuis bij de kleine. Ik voel hoe verloren ik mezelf ben in onze relatie.
Dankjewel voor je tip.
En vooral bij mezelf blijven en voelen. Dus ik ben blij met het nieuwe draadje. Daar ga ik zeker naar kijken.

Terwijl fanagan

Ik echt van mezelf houdt en me goed vind zoals ik ben. En daar heel hard aan gewerkt heb.
Vijf jaar geleden daar 9mnd voor in therapie ben geweest en die afgerlopen jaren extreem gegroeid ben daarin.

Ben ik opeens de oude ik weer. Die haar eigen aan het twijfelen brengt. Ben ik wel goed genoeg?

Nee dat moet ik zeker niet doen verdorie en waarom doet mijn hoofd me dat toch aan.
Ik ben goed zoals ik ben!!!

https://nl.wikihow.com/Vreemdgaan-vergeven

tja.

Wat zal ik zeggen. Klopt veel juf Ank. Natuurlijk is er veel vertrouwen geknakt. En als haar omgeving 'het ook gewoon doet' en erover praat alsof buiten de deur eten een brood bij de bakker halen is, werkt dat niet bevorderend voor het herstel ervan.
Ze herstelt het wel door me positieve aandacht te geven, te laten weten waar ze is, te praten over de gevoelens die spelen, begrip te hebben voor hoe ik erin sta etc.

Ik geef die vriendin niet de schuld. Die vriendin heeft de drempel wellicht verlaagd door als slecht voorbeeld te dienen. Die jongen is het zetje geweest dat mijn vrouw nodig had en dat is haar eigen keus geweest zich open te stellen en niet om te kijken naar haar man en gezin. En dat ze zich open wilde stellen heeft oorzaken waar 2 mensen bij zijn geweest, ik en mijn vrouw, die al langer liep met haar geluksgevoel. Wat het nog steeds niet goed praat om dan maar vreemd te gaan.

Ja, ik vraag me echt wel eens af, zoals jij ook zegt, of ik straks nog de relatie terugkrijg die ik verwacht of graag zou willen hebben. Het vrije, onvoorwaardelijke, ongedwongen gevoel is naar de achtergrond verdwenen.
Ik wil uiteindelijk iemand die me om de nek vliegt als ik binnen kom, me een vrolijke kus geeft terwijl haar ogen stralen omdat ze blij is me te zien en me in een gekke bui een wc hokje in duwt... bij wijze van. En dat was ze allemaal, we hadden voor het hele gebeuren helemaal geen slechte relatie en draaiden ook als gezin met jonge kinderen erg goed.

Dus vage redenen om te blijven? Misschien. Ik moet mezelf ook heel soms overtuigen dat het gevoel weer goed komt, dat het enorme geduld dat ik heb, en de vergeving die ik heb geschonken, ook nog ergens goed voor is en dat het geen uitstel van executie is en ik mezelf alleen maar voor de gek aan het houden ben.

Ik ben nog steeds positief gestemd. Je leest hier doorgaans alleen de mindere puntjes van de situatie, maar er gebeurt ook een hoop goeds. We zijn in therapie, communiceren 200% beter dan vroeger, veel vaker samen erop uit, er is begrip in mindere momenten en ze steunt me, toont respect voor me.

Maar we zijn er nog lang niet.

Tranen

Daar stond ik dan, aan de grond genageld.

Een delletje dat hij leerde kennen op Wordfeud (wist ik niet eens dat hij stiekem speelde) en al mijn dromen liggen aan diggelen.
Dat ik er zelf achter moest komen, maakt het nog pijnlijker.
Hij moest zelfs 3 uur rijden om bij haar te kunnen zijn en dan nog kwam er geen besef tijdens die autoritten.
Dat hij een gezin had, 2 kinderen die hem blindelings vertrouwden.

Hij had hem deskundig voorgesteld als een alleenstaande vader die moest zorgen voor zijn kinderen omdat de moeder zelf niet meer naar haar kinderen keek.
Hele berichten die zijn verhaal moest ondersteunen.
Zelfs als wij een heerlijke dag had (gebaseerd op leugens dan wel), kreeg zij achteraf een verslag van hoe prettig hij het met de kinderen had gehad.

Koud en beredeneerd, meer kan ik er niet van maken.
Ondertussen vielen er nog meer lijken uit de kast en blijkt ook de hele administratie (die hij deed) 1 leugen en chaos te zijn.

Ondertussen bekende hij een seksverslaving te hebben en zette ik hem buiten.
Maar wat nu slingert een hele dag door mijn hoofd?

Ik ben in een wereld beland die niet van mij is....

Signe

Met tranen in men ogen lees ik je verhaal..Zoveel herkenning!! Belanden in een wereld waarvan je denkt dat het niet de jouwe is..vreselijk.In 1 klap het onbezorgde leventje weg..heel veel sterkte..Maak geen moeilijke beslissingen tijdens deze emotionele fase..Zet hem op!

Signe

Wat een afschuwelijke ervaring!
Ongelofelijk... Dat je daarin beland bent.

Heb je nooit iets gemerkt van dat tweede gezicht?
Of wel dingen gevoeld?

Heel erg veel sterkte. Weet dat je niet alleen bent.
Liefs

Angst

Hoe ervaren jullie dat, de angst.

Tjeezus. Die vraag spookt bij mij zovaak door mijn hoofd. Hoeveel zouden er geweest zijn.. heb ik echt met een door gewinterde vreemdganger te maken of echt maar 1 malig.. wat hij beweerd.

Maar waarom loog je tegen die Truus? Over ons? Nooit over ons gesproken. Alles, echt over alles gelogen. Behalve zijn werk en naam.

Ik krijg nog vaak geen duidelijke antwoorden. Terwijl mijn gevoel zegt. Ik heb hem met deze blikken vaker thuis zien komen.

Bah ik word misselijk van mezelf.

Nieuwe dag

Hier alles te lezen, sterkt me enorm.

Vandaag is het net een week geleden dat alles uitkwam en ik snap er nog steeds niets van.
Ook onze kinderen begrijpen er niets van.

@Miss: neen, nooit iets van gemerkt. Hij deed braaf zoals hij moest werken maar zat dan in Amsterdam bij haar. 's avonds was hij 'braaf' terug.

@Tulpje: ondanks dat veel vrienden en mijn moeder mij pushen om dingen te beslissen, heb ik voor mezelf gezegd dat dit nu niet hoeft. Het maakt de situatie alleen nog maar erger en ingewikkelder. Dus laat ik alles op het beloop en voel de dingen zoals ze zich aandienen. Momenteel heb ik precies een jetlag dus ik kan ook fysiek niets meer buiten slapen.

Gisteren hebben we voor het eerst gepraat en heb ik hem gezien.
Het was pijnlijk, erg pijnlijk.

Hij beantwoordt gelukkig wel al mijn vragen. Ik lees hier bij sommigen van jullie dat dit niet altijd het geval is. Hij is zelf ook naar de bib geweest om boeken hierover en die leest hij ook. Hij beseft dus wel dat dit geen normaal gedrag is.

Maar ondertussen heb ik even geen wereld meer en de kinderen ook niet...

Daarnet was hij hier weer en ik kon hem zelfs niet aankijken, klapte volledig dicht.
Heb hem terug buiten gestuurd.

Langs de ene kant wil ik hem niet kwijt maar langs de andere kant wil ik er ook geen energie meer insteken want ik heb ze niet.

Een afgesloten hoofdstuk

Verschrikkelijk wat ik hierboven allemaal lees. Wat een verschil dan met ons.
Mijn man (voor de nieuwkomers) heeft een dame ontmoet bij het stappen, waar hij zo goed mee praten kon -over zijn vrouw, waar hij het moeilijk mee had. Na zoenen namen ze afscheid en zij zocht via via zijn telefoonnummer uit en belde hem toen hij net liep et wandelen -deed hij toen in zijn eentje. Hij liep naar haar toe en weer kleppen en zoenen. Dat heeft zich nog twee keer herhaald en daarna vertelde hij het me. Zelf. dat maakt een heel verschil, vind ik.
Deze week sluiten we het af: hij wil er niet aldoor aan herinnerd worden en ik ben er ook wel klaar mee. Dus na een laatste stuiptrekking in mail en gesprek hebben we besloten dit nu achter ons te laten.
Hij had moeite met mijn zomer/winterwisselingen, qua stemming en energie. Maar nadat hij met die dame een affaire had gehad, werd hem kristalhelder dat hij echt bij mij en de kinderen hoort. Dat was zo'n sterk gevoel, schreef hij me laatst, dat gaf hem zekerheid. Zijn twijfels over ons huwelijk verdwenen. En we zijn zichter bij elkaar gekomen dan ooit tevoren.
Wat wens ik het jullie ook toe, deze gang van zaken, een positieve ontwikkeling. Wij zijn nu echt heel wijs met elkaar, vrijen de sterren van de hemel, doen meer samen, zoals wandelen, samen de kroeg in ipv hij alleen, es een avondje netflixen, fietstochten maken, van alles.
Dus ik wil dit forum verlaten, helaas, maar ook weer niet. Ik wil er niet meer aan herinnerd worden, al die negatieve gevoelens niet steeds ervaren.
Ik wens jullie heel veel wijsheid en sterkte om de juiste beslissing te maken. Bedank maar dat God één duidelijke grond voor echtscheiding gaf: overspel. Dat is de enige wettige grond om te scheiden en opnieuw te trouwen. Omdat het zo pijnlijk is en de ontrouwe het huwelijk al verbreekt door vreemd te gaan. Maar je hóeft niet, je kunt vergeven. Maar dan moet er wel een basis van diepe spijt voor zijn en beseffen wat hij je heeft aangedaan.

Zet 'm op, dames en heren, en laat je niet klein krijgen. Vaarwel

Puinhoop

Dat doe je goed. Volg je gevoel !! Ik wens je veel genot met elkaar en dat jullie maar heel oud samen mogen worden Xxx

Hoe wrang het lot

Zo keert het tij weer. Gingen we gisteren naar de kroeg waar hij met haar is geweest, waar het begon om het af te sluiten. En ik drong aan om me echt alles te vertellen nu, omdat mijn onrust was gewekt doordat het verhaal ietsje anders was gegaan dan hij aanvankelijk had verteld. Hij zuchtte, zweette, keek weg...en vertelde me toen dat wèl met haar naar bed was geweest die eerste avond. Stomdronken.
Had hij me dat meteen verteld, dan had ik er nog makkelijker overheen kunnen komen: die dingen kunnen gebeuren in tijden van dronkenschap. Maar hij heeft het de volle anderhalf jaar verzwegen. Hoeveel pijnlijker is het nu!
Heeft me aangeboden hun mailwisseling te lezen, wat ik aanneem (moet nog). Hij is open over van alles. Vertelt me veel meer dan hij ooit gedaan heeft over die geschiedenis. Afsluiten is er voorlopig niet bij.

Toen ik destijds aan hem vroeg of hij echt niet met haar naar bed was geweest, was hij geschrokken van de felheid waarmee ik dat vroeg. En hij heeft er toen de halve waarheid van gemaakt. Hij durfde het niet te vertellen, was zo bang me kwijt te raken, had (verkeerd) begrepen dat het vanuit mijn geloof een reden tot echtscheiding zou zijn
en was heel bang.
Ik werd de laatste week argwanend omdat hij weer een nieuwe versie had verteld en zei gisteren dus: beter alles vertellen de eerste keer dan later nog eens met nieuwe feiten komen, dat haalt het vertrouwen veel meer overhoop.

Wat kan ik zeggen? Ik ben stuk, mijn rede is weg, ik denk alles door elkaar: begrip, woede over het bedrog, verdriet...Vanmorgen liep hij fluitend en zingend door het huis en ik werd ineens zó witheet, het is van zijn geweten af, maar ik ben er mee opgezadeld, dus ik werd kwaad en riep: 'Je gaat er wel heel makkelijk vanuit dat ik hier ook wel overheen stap, niet? Tactloos te fluiten terwijl ik geen hap door mijn keel krijg!' En hem verweten dat hij destijds wel emotioneel was geweest maar hij gisteren geen traan had gelaten. En dat hij nu vast zou zeggen dat ik er geen drama van moest maken zeker?
Toen braken de waterlanders bij hem los en begon hij stotterend te vertellen waarom en hoe en alles wat hij dacht en voelde en toen pas, toen pas kwam er wat vergeving bij me opdagen.
Wat is dit moeilijk. Maar we slaan ons er wel doorheen. Ik heb er vertrouwen in. Maar voorlopig ben ik hier dus nog niet weg

puinhoop

Mijn vrouw had het ook nooit verteld als ik er niet zelf was achtergekomen dat ze met hem in bed was beland. Dat zei ze toen we al bezig waren met ons 'herstel' en het volgens haar verhaal op dat moment bij 1x zoenen was gebleven. Dat jouw man het heeft verzwegen valt wel in dat rijtje. Ik snap hoe klote het voelt hoor. Erg laf dat ze er zo mee weg willen komen.

Probeer vooral te onthouden hoe positief je post ervoor was, want je bent wel ons houvast dat alles goed kan komen he!

Gelukkig klinkt jouw man wel als iemand die echt spijt heeft.

Puinhoop

Jeetje.. kippenvel. Zat met mijn hand voor mijn mond en schrok echt van je post..

Ik leef met je mee ! En idd blijf positief. Leg je focus weer goed op jezelf en voel en laat gaan. Dat mag! Lijkt me dat alles weer naar boven komt... !

Puinhoop

Wat vreselijk naar voor je. Inderdaad niet eens de dronken daad zelf maar het er mee weg denken te komen... dan is er blijkbaar (nog) geen besef dat waarheid voor alles staat in de relatie. Ik zou hem ook echt vragen of nu alle lijken uit de kast zijn, nu weer je vertrouwen een deuk heeft gehad en je opnieuw moet gaan opbouwen. Als je dat nog wilt.
veel sterkte.