Verder na ontrouw deel 3

Gelijk

Weet je dat jullie gelijk hebben. Weet je waarom ik zo reageer? Dit is het geval:

Mijn man wil geen therapie. Er word 2 weken niet gesproken en ik leef alleen door.
Donderdag zei ik dat ik verdrietig was. Toen zuchte hij hard. Begon te gapen. Ik denk wel 10 keer.
Hij zei dan heb je heel de dag gewerkt en krijg je dit weer. Pff.

Daarna werd ik super super super boos. We zijn 2 maanden verder en niets opgeschoten.
Dus ik zei ik heb het idee dat jij niet eerlijk bent. Nog steeds niet. Toen ik als de hulk tegen het plafond vloog gaf hij toe nog met 6 andere contact te hebben gehad. Klap op klap. Je zou eerlijk zijn. Je had meteen vanaf dag 1 dit moeten zeggen. Mijn vertrouwen is meer dan kapot na dit gesprek. En Daarom reageer ik zo fel. Mijn excuses daarvoor.
Eigenlijk weet me wat me te doen staat. En zal ik vanaf nu open en eerlijk blijven. En aan mezelf gaan werken.

Geen slippertje

Dus waar ik langzaam achter kom als ik goed ga voelen kijken. Heb ik te maken met een echte echte dubbel hanger. Vreemdganger. En niet met een slippertje.

Vandaar mijn felheid. En wat nu? Ja dat is een goede vraag.

je hebt

te maken met een notoire vreemdganger. Een onverbeterlijke. Zonder empathie. Zet hem met een strik erom aan de straatkant en bouw je leven opnieuw op.

Marktplaats en geld toe.

Miss, dat ga je niet winnen. Kies voor jezelf en zet hem op marktplaats met een beloning voor de eerste de beste die reageert. Dit moet je voor jezelf niet willen. Alles wat je instinct je aangeeft is meestal waar.
Gun jezelf een kans op rust en zeg hem gedag, want hier stopt hij niet nee. Geeuwen mag hij bij een ander doen, jij verdient beter. Wat maakt dit je boos.

maar

wat gaat er nu precies zo moeilijk met kleding? Beschrijf het eens want zo kunnen we ook geen advies geven?

Onverzorgd is niet zo'n probleem zolang het niet vies is vind ik persoonlijk. Dus regelmatig douchen en regelmatig schone kleren aan.

Ja, dan houdt het wel op Miss

Dan kun je inderdaad beter verder zonder hem.
Sterkte meissie.

zet hem voor het blok

Wellicht dat hij nog wakker schrikt als je je boeltje pakt en weggaat. Maar als hij er echt zo passief en zuchtend in staat als je beschrijft en het allemaal maar normaal vindt dan verdient hij de onderkant van je schoen op zn achterste en geen 2e kans.

Bij mij was ze overigens ook 2 maanden zo bikkelhard hoor. 'ik hoef me niet te verantwoorden aan jou', want ze vond dat ze door te zeggen te willen scheiden dat ze al 'vrij' was. Schakelde keihard door destijds. Eerste week al een ouderschapsplan en een verdeling van de kinderen onder mijn neus gekregen. Toen begon het direct te borrelen.. als je zo snel wilt dan is er iemand anders.
Eigenlijk wonderbaarlijk dat we nu nog samen zijn en tegenwoordig de ikhouvanjous me om de oren vliegen.

Sterkte Miss. Het is klote als iemand die je dacht te kennen je zo achteloos behandelt. Je verdient beter.

Miss

Wat ontzetten rot voor je dit... echt gewoon traumatisch {{{{miss}}}}
heel veel sterkte!

Klap op klap

Dankjewel voor jullie berichtjes. Het is vreselijk. Geen ander woord voor.

Ik kan op dit moment even niet zo heel veel meer zeggen (type) ben er zo stuk van. Het enige waar ik aan denk is mijn zoontje...
En verder van dag tot dag leven...

Miss

En je situatie doet me zo denken aan de mijne toen dertijd: jij probeert nog het goede uit de situatie te gaan halen (citaat van het boek dat je aan het lezen was) hij is achter je rug met een soort seksverslavingsoffensief bezig.
Trap alsjeblieft niet in de val waar ik in ben gestapt: ja hij was seksverslaafd, ja hij ging er aan werken. Wat hij ook deed overigens, maar ik voelde: er hoeft maar dit te gebeuren of je stapt er zo weer in. Bovendien was ik zelf zo beschadigd geraakt...

Heel veel sterkte, ik leef erg met je mee. Het is nog heftiger dan bij mij omdat jullie een kindje hebben. Ik hoop dat je ergens een schouder hebt om op uit te huilen.

Marin

Zo voelt het idd. Ik regel alles, ik heb weken geleden een therapeut geregeld. Deze week moet hij haar laten weten of hij er aan wil "werken "
Ik voel me net een idioot.
Ik ben er wel uit wil hij zo ie zo niet in therapie dan houdt alles op. Dan blijkt wel dat hij het allemaal niet zo belangrijk vind en zijn verslaving boven aan gaat zetten.
Ik weet helemaal niet meer wat ik voel, denk etc. Ik leef van dag tot dag. Het ene moment denk ach ja het gaat toch wel. En het andere moment roep ik stop hier mee. Of hij riep dit wkd ik stop er mee. Toen zei ik ik houdt je niet meer tegen. Doe wat je moet dan.
En daarna smekend van spijt en bleef hij. Wat is dit toch. Het is net of ik 15 jaar alleen de andere kant heb gezien.

Wil je me jou verhaal vertellen? En zijn "karakter" verwoorden?
Liefs

Miss

Ja mijn verhaal is anders dan het jouw. Relatie was een recovering alcoholist die net twee jaar droog stond. Helemaal verliefd,ik zowel als hij. Rare dingen seksueel gezien. Vond ik al vreemd. Hij had gezegd dat hij al negen jaar gescheiden was. Was ook zo. Maar na een jaar bleek, dat toen we nader tot elkaar kwamen, hij zijn ex weer had versierd (vreselijk voor die vrouw, die geen familie en vrienden had en een soort zwakbegaafd was) Maar dat was uit een soort veralaving, gaf hij later toe, en toen liet hij haar weer vallen.
Ook bleek dat hij zwaar pornoverslaafd was. Hij heeft toen wel het contact met haar verbroken en met porno gestopt. Ging zelfs naar groepen van de SLAA (soort AA voor seksverslaafden) toe. Alleen... ik kon hem niet meer vertrouwen. Ik stopte met intimiteit met hem, wachtte tot hij echt diepgaand zijn problematiek aanging. Maar dat heb ik nooit overtuigend gemerkt. Later bleek dat hij ook een persoonlijkheidsstoornis had. Ik is langzaam doodgebloed omdat ik voelde'nu kan hij abstinent zijn van die seksverslaving, maar als de seksualiteit weer gewekt wordt, kan ik hem niet meer vertrouwen'

Karakter van hem: ja de kick buiten zich zoeken dus, alcohol, porno, vreemdgaan. Toch liegen en bedriegen en uiteindelijk was hij de zielige (vond hij zelf)

Dit is mijn verhaal. Het zegt niets over het jouwe. Hier speelde veel meer. Seksverslaving is een miskend en geniepig iets. Ik denk dat het veel relaties aantast. Maar het is wel weer anders dan een minnares hebben waar je verliefde op bent. Ik weet niet wat beter of slechter is voor de partner. Het is een andere dynamiek.

Een ding weet ik wel: hij moet inzien dat hij een probleem heeft. Als hij dat niet oprecht van zichzelf vindt, zou ik mijn conclusies trekken. Hij moet zelfs niet in therapie voor jou of het kind, hij moet zelf inzien dat hij hulp nodig heeft.

Krododilletranen, zich schuldig voelen of schamen, excuses zoeken (alle mannen doen het) of zelfs kwaad op jou worden: allemaal tekenen dat hij niet oprecht spijt heeft. Ik zou daar op letten als ik jou was.

En niet te veel proberen van jouw kant wanhopig oplossingen te zoeken (wat ik deed dus): hij moet zelf laten zien dat hij je waard is door er aan te gaan werken.

Sterkte.

Marin

Heftig! Maar zo waar. Woorden schieten even te kort om verder te reageren... xx

Hallo

Hoi iedereen,
Lees al een tijdje mee en heb nu zelf ook de behoefte om men verhaal te schrijven.
7 maand geleden ben ik er achter gekomen dat mijn man 5 maanden een affaire heeft gehad met zijn collega..kapot ben ik er van en het lukt me bijna niet om weer uit het dal te klimmen waarin ik ben beland. We hebben 2 kindjes en heb het nooit aan zien komen..Volg verschillende therapieen, samen met men man maar ook individueel om weer met beide voetjes op de grond te komen.
Ik merk dat ik nog lastig uit het waarom kan komen en het niet begrijp.ik ben nog vaak boos en gooi hem dan van alles voor de voeten. Ik heb ook veel last van beelden van hun samen..Zijn er meer die dat ook hebben? Hoe gaan jullie daar mee om?
Ik wil heel graag verder met men man, ik hou van hem maar o wat is dat moeilijk!

Liefs

beelden

Beelden van hun samen.. ja regelmatig.
En die worden getriggered door simpele dingen als Temptation Island, een trui die ze in die periode vaak aan had, het niet meer zo bijhouden van lichaamsbeharing (destijds elke dag zowat..) het gelijktijdig online zijn op Whatsapp, het langer weg zijn dan verwacht, langs zijn woonplaats rijden, foto's op mijn telefoon uit die tijd.. de kalender waarop nepafspraken stonden terwijl ze bij hem was etc. Zeker omdat ze met mij sindsdien niet intiem is geweest blijft dat een dingetje waar ik zeker mee rond blijf lopen.

it's ugly en ik zou willen dat ik minder visueel was ingesteld.

Boos word ik niet meer. Maar zolang de bevestiging uitblijft in de vorm van intimiteit en het weer gaan dragen van haar trouwring blijf ik sceptisch. 5 maanden verder 'al' maar ik blijf geduldig. Maar elke dag begint zwaarder te voelen als een afwijzing door my own expectations. Terwijl zij toch de vreemdganger was...

beelden

De beelden hebben mij echt af en toe in mijn macht. Ook ik zie overal wat in. Wat je beschrijft JJ, de woonplek, toen altijd geurtjes op door manlief, nu kan ik dat geurtje niet meer ruiken, foto's vind ik ook heel erg lastig. We zijn destijds 2 keer op vakantie geweest waar we heel erg verliefd op foto's stonden. Ik begrijp niet dat je zo'n toneelstuk op kan voeren tegenover je vrouw terwijl je smoor verliefd bent op een ander want ja dat waren ze.
Tv programma's zoals Temptation Island kijk ik bewust al niet omdat ik weet dat ik er verdrietig van word.

Idd minder visueel ingesteld zijn zou fijn zijn!

JJ, Ik vind het wel heftig voor je dat je vrouw niet meer haar trouwring draagt en intiem wil zijn. In hoeverre wil zij verder? de trouwring om doen zal al een mooie stap zijn voor jou om weer vertrouwen te krijgen in jullie relatie. Petje af voor jou dat je zo veel geduld hebt. Bij ons duurde het ook even voordat de intimiteit terug was omdat ik het zelf niet wou en niet kon en nog steeds af en toe lastig vind.
Sterkte ermee JJ, ik vraag me af hoeveel geduld je kan hebben, ik weet je geeft een relatie met iemand van wie je houdt niet zomaar op maar het moet wel van 2 kanten komen. Vechten kunnen we niet alleen!

Liefs

geluk

Ja, Tulpje, ik ken het hoor. Voordat mijn vrouw haar huwelijk -tijdelijk- aan de kant schoof voor een jong ventje (12 jaar jonger dan ik, 5 jaar jonger dan zij) waren we nog op vakantie geweest met onze 3 kinderen wat ontzettend leuk was, de liefde en het geluk spatte van de foto's, vond iedereen. 3 weken na thuiskomst kreeg ze aandacht van die jongen en de rest is geschiedenis. Verder nog een grote verbouwing voor de deur staan met grote financiële gevolgen, maar zo'n roze bril maakt aardig zelfzuchtig. Die weken was ze heel veel weg en ik voelde me aardig alleen staan met de kinderen. Kun je nagaan dat ik toen nog niet eens wist waar ze echt uithing, en ik haar graag tijd rust en ruimte gunde om zichzelf te hervinden, ondanks het onderbuikgevoel dat ik toen al had van hier klopt iets niet. Tja.

De trouwring had ze na 2 weken af gedaan met de voetnoot dat ze in haar hart al lang van me was gescheiden. En ja, dat is lelijk als je hem niet aan voelt komen. Ik kon dat alleen rijmen met het idee dat ze een ander was tegengekomen waar ze kostte wat kost liever bij wilde zijn. Ben toen flink gaan graven en zo kwam de waarheid wel boven tafel, langzaam maar zeker, ook al bleef ze het verdraaien en bagatelliseren totdat de bewijslast wel erg groot werd om nog onderuit te komen. Ik zal niet in details treden, maar de beelden komen niet enkel uit mijn fantasie van wat er gebeurd kan zijn en dat maakt het lastig te vergeten en dat maakt het nu lastig te verteren dat ze met mij nog lang niet daar is, waar ze met hem maar een week of 2 voor nodig had. Voelt waardeloos.

Dat ze haar ring nog steeds niet draagt,.. ik heb hem inmiddels ook afgedaan. Ergens vind ik deze ringen besmet weet je. Ik heb de mijne wel eens ver weg de Maas in willen smijten. En gedacht, als we hieruit komen, dan hertrouwen we wel, of zoeken we een nieuwe ring uit. Ik zeg het haar ook niet, heb 1 keer een soort van opmerking erover gemaakt en daar krijg ik niet echt een reactie op. Ik zal het haar eens zeggen dat ze er een signaal mee kan afgeven

Goed, het klinkt nu allemaal als dikke ellende en dat is het niet (meer). Ze heeft stappen gezet. Ze is niet weggegaan, ondanks dat ze dat had gekund. Ze had een huisje toegewezen gekregen. Ze is met zichzelf aan de slag gegaan en ze geeft me veel knuffels en een kus op de mond, en zegt regelmatig dat ze van me houdt. We liggen al maanden weer in 1 bed verstrengelt te slapen, samen onder de douche, hangend op de bank, runnen ons gezin erg goed en de communicatie is beter dan ooit tevoren. Ruzie is er weinig en onenigheid ontspoort niet meer zoals vroeger wel.

In hoeverre zij verder wil, dat blijft soms wel een vraagteken. Ze heeft destijds uitgesproken eerst zelf uit te willen zoeken wat ze nou zelf wil, met zichzelf, met ons, met de rest van haar leven, alles. Ik heb haar wel eens gevraagd: wat als ik er morgen ineens klaar mee ben en weg ga, zou je dat dan erg vinden. En dan krijg ik om mij oren dat ik het lef niet moet hebben, en dat ze dan erg verdrietig wordt.

Wat ik al zei, het is vooral mijn eigen verwachting die me regelmatig nekt. Dus ik verwacht niet al teveel, dan kan ik mezelf ook niet teleurstellen. Trek mijn eigen plan en we zien wel.

Hoe lang duurde het bij jou voordat je weer intiem durfde te zijn met hem? Al is het wellicht niet helemaal vergelijkbaar, vrouwen en mannen steken al anders in elkaar en hij was de vreemdganger. Hij mag zijn handjes dichtknijpen na 5 maanden affaire achter je rug denk ik. Ik mag toch aannemen dat hij door het stof gekropen is voor je?

Wat fijn dat het bij jullie wel weer goed is en niet alleen maar ellende. Dat de momenten samen op de bank er zijn en heerlijk samen op bed verstrengeld kunnen liggen. Ik hoop voor je dat de rest dan vanzelf weer komt.Je hebt je eigen verwachtingen al bij gesteld waardoor de teleurstelling minder is. Toch verlang ik altijd weer naar de tijd voor de affaire. Het onbezorgde.

Mijn partner is idd diep door het stof gegaan. De hele familie wist ervan, schoonouders zijn weer thuisgekomen van vakantie en iedereen was er kapot van. Niemand die het aan zag komen. Mijn partner zegt zelf mij kwijtgeraakt te zijn, dit heeft hij me nooit aangegeven wat ik echt heel erg vind. Dan hadden we er samen aan kunnen werken. Zelf denk ik dat hij verliefd is geworden op een collega en toen mij kwijt is geraakt. Ja en wat je dan met de verliefdheid doet is een keuze.

Ik kon een lange tijd niet intiem zijn, zo 2 maand ongeveer.Nog steeds vind ik het wel lastig want ook hun hebben samen iets speciaals gedeeld waarvan ik dacht dat dat alleen van ons was.Dat speelt dan door men hoofd en kan er dan niet van genieten. Dat maakt me verdrietig.

Ik weet heel veel wat ze samen gedaan hebben, achteraf had ik minder willen weten. Ook is er veel in ons eigen huis gebeurd wanneer ik slaapdiensten draaide op mijn werk.
We hebben een nieuw bed en bank gekocht maar nog steeds sta ik niet lekker ontspannen te douchen.
Mijn partner doet er alles aan om mij weer het gevoel te geven dat ik er wel toe doe. Want ik voel me onzeker, gekwetst en niet goed genoeg.

Ik snap je wel wat betreft de trouwringen. Ooit heb je elkaar trouw beloofd.Dat is verbroken en heeft geen waarde meer. Mijn ring heeft ook al een aantal keer in het la gelegen omdat ik het niet meer kon, uiteindelijk schuift mijn man hem steeds weer om mijn vinger.

Ik vind het erg knap van je dat je nog steeds bij je vrouw bent ondanks dat je niet weet of ze nog verder wil. Dat zegt wel hoeveel je van je vrouw houdt en je gezin niet zomaar op wil geven.

Liefs

JJ en Tulpje, niet veel weten

Als ik jullie verslagen zo lees, denk ik dat ik blij moet zijn weinig details te kennen. Ik heb niets gezien, geen Apps, mails, foto's, weet haar naam niet, niet waar ze woont (wel naar gevraagd natuurlijk) en vond dat heel vervelend, maar als ik nu lees hoe het voor jullie is, denk ik dat het beter is minder te weten van degene met wie je bedrogen bent.
Ik zie het ook nog wel voor me, hij met zijn Truus, verliefd in de ogen kijkend, zoenend...
En ook bij ons vierden we amper 10 dagen tevoren nog ons 10-jarig huwelijk, keken we elkaar verliefd aan....en dan ineens. Het ging die laatste jaren juist steeds beter tussen ons. Onbegrijpelijk.
Maar het blijft rouwen om wat er niet meer is, die onbezorgdheid, dat blinde vertrouwen. is ij later dan gezegd van een wandeling? Ik zie hem alweer in haar armen liggen. Doet hij zijn mobieltje ineens weg als ik binnenkom? Dan heeft hij misschien net contact met haar gehad. Wil hij zonder mij op stap? Gaat hij haar ontmoeten misschien? Heel erg vind ik het. Hoe goed het nu ook gaat, het blijft een wond.

Puinhoop en andere

Dat is het zeker. Het gekke is. Normaal let je nooit op dat soort dingen. Nu denk je. Hé ze kijkt. Hij kijkt. Wat is dat voor blik? Echt om misselijk van te worden.
Ik heb vandaag een relatie therapeut gemaild. Heb nog steeds hoop.
Bah wat is dit toch een akkelig gevoel. Ik ben in mijn leven nog nooit zo geweest. Er komt een kant naar boven waarvan je niet wist dat je die had. En een enorm schild aan het opbouwen om mezelf te beschermen. Herkennen jullie dit?

Ja, herkenbaar

natuurlijk. Je wilt niet weer zo gekwetst worden. Inmiddels heb ik dat wel achter me kunnen laten, die reflex is er niet meer. Wel heb ik ook nog steeds dat ik om niets in de twijfel en de argwaan schiet. Maar ook dat wordt gelukkig minder.

Ik had even een wat minder goede periode, weer veel twijfel aan of het ons wel gaat lukken, vooral door wat hij zegt. Gisteren daar een emotioneel gesprek over gehad. Waaruit ik heb overgehouden dat het eigenlijk gewoon goed gaat, en dat het het meer een kwestie van woordkeuze is dan van dat we niet op dezelfde golflengte zitten. Ik ben zelf ook weer begonnen met een cursus waarvan ik hoop dat het me verder kan brengen, en ook de inzichten opgedaan in een ander draadje op OO helpen me weer een stapje verder. En man is ook weer aan de slag gegaan, ook heel fijn. Vooral fijn dat hij zelf voelt dat het hem wat kan brengen, en ongelooflijk fijn dat we er samen zo mooi over kunnen praten. Dit soort gesprekken hebben we vroeger nooit gehad. Ik vind het zo bijzonder dat we dit bereikt hebben samen!

Maar een kwetsbare plek blijft het, ben ik bang. En bij mij niet alleen de affaire met Truus, maar ook alles wat daaraan vooraf is gegaan. Ik ben door een heel diep dal gegaan, en ik verwacht nog steeds dat er ieder moment weer een bommetje kan ontploffen. Dat is heel naar, kost veel energie en zorgt ook voor een doorlopend gevoel van wantrouwen. En daar word een mens niet gezelliger van, een soort selffulfilling prophecy wordt het dan. Dus heel belangrijk dat ik daar overheen kom. Daar ben ik dus mee bezig. Met hulp van man natuurlijk, want het is aan hem om vooral geen aanleiding voor wantrouwen te geven. En het is aan mij om aan te geven wanneer dat wel gebeurt zodat we erover kunnen praten. Maar je wil niet altijd 'zeuren', en je stelt je kwetsbaar op, als je toegeeft dat je jaloers bent/ergens van schrikt/ergens moeite mee hebt. Maar we zijn op de goede weg.

pennestreek

welke cursus ga je volgen. wil je dat delen? zoek zelf ook weer iets. jou verhaal qua gevoelens en werken aan je zelf, en om 'niets'bang zijn lijkt zoveel op het mijne. ik wil ook zelf weer iets doen maar weet niet goed wat.

grt
GitteNN

Gitte

Ik ben begonnen aan een cursus mindfulness. Bij een coach, in een klein clubje met 4 dames. Allemaal met de nodige ballast en strubbelingen in hun leven. Dat alleen al is fijn om te weten, dat je zeker niet de enige bent, en al in de eerste sessie werd er behoorlijk open over gesproken. En er vloeiden ook best wat tranen. Bijzonder vond ik dat, dat 4 onbekenden zo open konden zijn naar elkaar.
Wat ik er hoop te leren is meer ruimte voor mezelf creëren. Ik vind het moeilijk om te ontspannen, niet alleen in de relatie met man, maar sowieso. Er is altijd iets dat gedaan moet worden. En daardoor kom ik niet genoeg aan mezelf toe, aan voelen wat ik wil en nodig heb. En dat wil ik eindelijk eens leren. Me niet doorlopend schuldig voelen over van alles, me niet voor alles en iedereen verantwoordelijk voelen, kunnen genieten van dingen voor mezelf en voor mezelf tijd en ruimte claimen. Is niet alleen belangrijk voor mezelf, zowel thuis als op het werk, maar ook als voorbeeld naar de kinderen en in de relatie met man.

Vertrouwen wat mondjesmaat terugkomt

Stom hè, dat het zo lang duurt voordat dat vertrouwen weer komt. Ik vind het zo erg, dat dat blinde vertrouwen, die argeloosheid, helemaal weg is.
Zaterdag zaten we in een café en hij ging roken, ergens achter in de zaak in een rookruimte. En omdat het zo lang duurde voor hij terugkwam, begon ik te fantaseren dat hij daar die troela misschien wel tegen was gekomen en gezellig met haar zat te kleppen. Ik ben uiteindelijk gaan kijken en hij zat gewoon met een paar andere kerels te babbelen. Maar die angst blijft altijd.
Die verliefde blikken en dat gezoen, ik zie het weer voor me, ik heb een paar slechte dagen wat dat betreft. Gisteren vroeg ik hem wa hij van dat citaat vond (een geheelde breuk is sterker dan een bot wat nooit gebroken is) en zegt ie:"We hebben toch nooit een breuk gehad?" Dan vrees ik weer dat hij het bagatelliseert. Bah, de tranen zitten weer hoog. De kilo's zijn er na de griep ineens weer aan, alles zit een beetje tegen.
Wel fijn dat het met jou, Pennestreek, wat beter gaat. Ik weet niet wie dat boek aanraadde, maar ik kan het ook aanbevelen: 'Ik hou van je, maar ik vertrouw je niet' over het herstel van het vertrouwen. Overigens ga ik ook een psycholoog opzoeken. Ik kom er alleen niet meer uit.