Verder na ontrouw deel 3

Het probleem dat bij mij overheerst is juist dat er niet zo heel veel meer mis is. Een goed lopend gezin, communicatie sterk verbeterd, tijd voor elkaar maar ook apart. Ik ben veel gaan sporten, ga uit zonder haar en over waardering en positieve aandacht mijnerzijds heeft ze niks te klagen. Ik dring me niet op, verwacht niks, veer rustig mee met heel veel geduld.

Juist nu alles beter loopt overvalt me meer het gevoel, wat er dan nog mist of niet meer is wat haar nog dichterbij brengt, en of dat nog kan terugkomen. En dat brengt je terug bij haar affaire, geeft je gedachten waarom dat allemaal zo snel kon, zo ogenschijnlijk makkelijk. Ze liep er mee te pronken werkelijk bij de mensen die er wel van wisten. En ik snap ook wel dat een roze bril, nieuwigheid, spanning etc. niet te vergelijken is met een lange relatie, met de dagelijkse sleur van werken en een gezin runnen.

Toch, je wilt het gevoel hebben dat ze denkt 'die vent is van mij, afblijven', precies als pluis beschrijft.

Ik zal de vorige 2 topics ook eens teruglezen, ben aangehaakt in deze en volg de verhalen al een tijdje. "Feest" der herkenning.

EMDR

Ik was zinnens om volledig af te haken op dit forum maar zoals jullie zien werkt dit toch niet echt :-)
Hoewel ik veel minder schreef, las ik toch stiekem regelmatig mee.
Het onderwerp blijft je ook bezig houden he, we raken het nooit meer kwijt...
En eigenlijk heb ik niet zo'n beste maanden achter de rug. Na de feestdagen kwam alle pijn en verdriet in alle hevigheid opnieuw de kop opsteken. Ik kan dan echt zo diep gaan, onvoorstelbaar na twee jaar van uitkomen.
In overleg met mijn psychologe ben ik gestart met EMDR, een techniek die vooral gebruikt wordt bij traumaverwerking. En ik kan je wel zeggen dat "het uitkomen van" een echt trauma was. Dus nu drie sessies achter de rug en het gaat opnieuw beter, gelukkig.
Ik denk dat de verwerking met ups en downs er gewoon bijhoort. We moeten er gewoon door.
Er is wel één belangrijke voorwaarde vanin het begin... dat Maete2man 100% meewerkt aan herstel en zoals hier al geschreven diep, maar dan ook diep door de knieën is gegaan. Anders zou ik hier echt niet mee doorgaan.
Ik moet zeggen dat ik soms nogal fronsend kijk wanneer ik hier lees dat sommigen zo hard vechten voor hun relatie terwijl de partner nog contacten heeft met .... Of nog zoveel twijfels heeft...
Ik veroordeel niemand maar echt... ik zou het niet kunnen. Dan zou het voor mij snel beslist zijn.
In mijn achterhoofd blijft ook steeds die gedachte hangen van: nog 1 verdacht voorval, sms, telefoon, afspraak of wat dan ook... dan ben ik echt weg. Niet dat die er nog waren maar voor mij is dat echt een conditio sine qua non.
Ik wens jullie allen heel veel moed
Maete x

Fysieke toenadering / intimiteit

Ook hier wil ik nog even iets over kwijt.
Een relatie kan volgens mij nooit soepel lopen als er geen intimiteit is. Neemt niet weg dat in periodes van stress/verdriet/ruzie alles wat teruggeschroefd wordt maar helemaal niet...volgens mij is dit niet goed.
In het begin van het uitkomen heb ik mijn man een tijdje verplicht om in een andere kamer te slapen en was er geen sprake van sexualiteit. Het bracht teveel bij mij naar boven en ik zou het niet gekund hebben. Maar zelfs dan deed hij erg zijn best om toch "fysiek " aanwezig te zijn door 's avonds op de bank een hand, een omarming, een voetmassage ... kleine dingen die op de duur in het proces toch zorgen voor ontdooiing. En ook normaal in het proces, heb ik hier ook al bij velen gelezen, nadien zelfs een periode van "oversexualiteit' Het hoort er gewoon allemaal bij.
Maar JJ, ik wil je niet ontmoedigen maar wanneer jouw vrouw totaal geen toenadering wil lijkt me dat niet zo'n goed teken. Kan het soms helpen als je gewoon met kleine dingen probeert zoals een massage of gewoon wat zoenen en knuffelen? Gewoon een begin maken? Als dit alles te lang duurt wordt het op de duur een issue waar je niet meer over geraakt.

En Flanagan... die vibrator lijkt me leuk wanneer er wat verveling qua seks optreedt maar in de periode van herstel en vertrouwen terugwinnen? Als hij er op dat moment mee had afgekomen, ik zou die vibrator in z'n strot geramd hebben... of waar de zon niet schijnt...

Maar volgens mij moet er echt intimiteit zijn, het is de zuurstof van een relatie

Maete

heftig.....
Daarom richtte ik me ook even in het algemeen tot de nieuwe lezers om de vorige draadjes door te lezen. Soms wil ik wel advies geven of mijn ervaring delen, maar dan voel ik me net een langspeelplaat die blijft hangen. Er is zoveel waardevols te lezen als je "alleen' al de vorige draadjes doorleest.

Pluisman was er compleet kapot van, en ging ook diep door het stof. Inderdaad helpt dat enorm cq het is de enige voorwaarde.
Hij was echt verliefd, wat als Truus single was geweest, daar wil ik niet aan denken. Het proces vanuit hem zou heel moeilijk geweest zijn, met zijn verstand graag bij Pluisgezin blijven, maar die verwarrende verliefde rotgevoelens....., en dan wellicht een "trekkende" Truus.... Brrr, I count my blessings en we gaan samen door. (ook nog wel wat dips af en toe, maar beheersbaar). Las in een reactie van mezelf van 1 jaar geleden dat ik op zich misschien Truus wel wilde gaan vergeven. Ik weet dat zij er geestelijk ook nog erg onder lijdt. Dat heb ik uiteindelijk niet gedaan en niet meer overwogen. Nu na het lezen van alles denk ik toch weer, misschien haar toch een keer opzoeken. Misschien helpt het mij in het laatste restje, dat ook blijft hangen juist door de angst haar tegen te komen. Ga het maar aan Pluis, dan wordt het vanzelf makkelijker of zoiets....

Leven is te kort om hier in te blijven hangen. (en dat geldt uiteraard ook voor de mensen die hier meepraten die níet doorgegaan zijn na ontrouw, want die optie is er natuurlijk ook).

@Maete

Ik ben juist de knuffelaar van de twee, van mijn kant komt dus genoeg aan aanrakingen, massages, knuffels. Ondanks wat ze me heeft aangedaan. Zoenen gebeurt nog steeds niet, het blijft bij een kus. En nee, ik probeer het ook niet, ik leg die bal bij haar neer, al geef ik er genoeg kansen voor.

En dat benauwt me, ik probeer het te begrijpen. Als het nu niet is, wanneer dan wel, wat blokkeert er?
Hoe zou ze reageren als ik de handdoek op een gegeven moment werp. Niet omdat ik niet meer van haar hou, maar omdat ik te weinig terugkrijg en dat uiteindelijk ook zijn grenzen heeft?

Nogmaals, zo desastreus sta ik er nog niet in, ik leg geen deadlines op, maar het is verdomde ingewikkeld soms.

besef

Ik besef me dat ik de vragen die ik heb wellicht beter kan stellen aan iemand die de rol van vreemdganger heeft gespeeld.

In de diverse draadjes komen ontzettend veel kanten aan bod, ook de kant van vreemdgangers.

Ben er zelf in een vorige relatie (ongetrouwd, geen kinderen) ook een geweest.

Kon mijn toenmalige partner niet meer aan mij verdragen, zo verliefd was ik op de nieuwe meneer. Daar ben ik uiteindelijk ook mee verder gegaan, dus weet niet hoe het was gegaan als ik de verliefdheid had overwonnen en gebleven had. Ik had het in ieder geval wel als mijn morele plicht beschouwd om dan heel hard mijn best te doen ten opzichte van mijn partner die mij vergeven had.

Maar zolang die ander in mijn hoofd zat, was er van geen intimiteit geen enkele sprake.

Dus in jouw geval krijg ik de indruk dat ze nog met de ander in haar hoofd zit, en dat ze ook niet op die manier haar best doet welke jij verdient. Heb geen oplossing, forceren lijkt me niet werken, maar de afwachtende rol lijkt me ook killing, helemaal omdat jij niets fout gedaan hebt. Misschien toch wel wat fermer staan in je beslissing dat jullie doorgaan maar dat er door beide partijen aan gewerkt moet worden.

Het zou kunnen

dat ze inderdaad nog in gedachten daar zit. Ze beschouwt hem als 'goede vriend', al heb ik direct aangegeven dat contact in wat voor vorm voor mij een totale no-go is en ik belangrijker moet zijn dan welke vorm van vriendschap dan ook met hem.
Tijdens therapie besproken dat mocht ze het gevoel hebben contact met hem te willen zoeken, of wanneer hij contact met haar opneemt, ze me dat dan vertelt. Ik heb geen signalen dat er wat achter mijn rug gebeurt, waar ik dat vorige keer aan alles voelde en merkte, ook zonder direct bewijs. Simpele dingen als een telefoon nu wel laten liggen en haar hele gedrag richting mij.

Ik gooi het paard wel eens op de wagen, vraag of ik fysiek niet aantrekkelijk ben voor haar, maar dat is het dan niet. 'Er is heel veel gebeurd' is dan het antwoord en 'het komt wel goed.'

Blijven geloven in de goede afloop, met heel veel geduld.
Toch, als een "vreemdgangster" zich herkent in dit verhaal en begrijpt waar mijn vrouw mee zou kunnen worstelen, ik hoor het graag.

Hard bezig de eerste 2 draadjes te lezen overigens ;)

Tis allemaal niet zo erg

Herkend iemand van jullie deze uitspraak?

Dat werd me afgelopen week even verteld.
Dus het is niet erg als je na 15 jaar samen bent en dan even op Tinder gaat? Vervolgens afspreekt met een Truus. En weken aan 1 stuk liegt?
Appt ohhh ik heb zn zin om je te kussen!
Ohw ja het eerste waar ik deze ochtend aan dacht was jou.

Maar nee is allemaal niet zo erg hoor.

Godverdomne wat is dit !!!!@@@@@

Dat bedoel ik nu net Miss

Dit is een houding die ik echt niet zou kunnen aanvaarden. Voor mij zou dit betekenen dat er een totaal gebrek aan inzicht is in de situatie. En ook een gebrek aan respect.
Eerlijkheidshalve moet ik ook toegeven dat ik minder moeite zou gehad hebben met wat sms’en en wat geflirt via telefoon. Wat mij helemaal kan doen flippen is het ideeën dat hij seks heeft gehad met een ander.
Hij zou er niet moeten mee afkomen met tis allemaal niet zo erg. Ik sta niet in voor de gevolgen dan...

Veel leesplezier 😊
Weet je, er staat veel leed te lezen maar tegelijk ook veel wijsheid.
Bedenking die ik nog maakte in verband met intimiteit....
Stel dat ik de vreemdganger zou zijn en ik kom tot inzicht dat ik fout ben geweest en toch verder wil met mijn partner... ik zou me in duizend bochten wringen om mijn spijt te uiten met inclusief seksuele verwennerij. Dat lijkt me op dat ogenblik de enige juiste houding.
Het siert je dat je zoveel geduld en begrip kan opbrengen

Maete 2

Het was niet alleen berichten met haar ( paar keer geweest 70km van ons vandaan, kussen etc) Ook nog met 6 andere gechat. Maar ach wat maakt dat chatte idd uit. Alkeen het opzoeken van doet pijn!!! Na het doorvragen kreeg ik het antwoord ZIJ betekende niets. Wel wat hij heeft gedaan en ook de bal terug gegooid.
Maar pff dan kom je thuis en dan wil je even niets en dan ben jij verdrietig. Zo van als we nergens meer over praten. Dan is het er toch niet. Het wegwuiven. Bah bah.

JJ

Ik heb enorm veel respect voor jou. Ik vind het knap dat je zoveel geduld hebt voor je vrouw. Het komt wel goed. Dat hoor ik ook iedere dag van mijn man. Tja komt het echt goed?
Ik zei net nog. Je doet er alles aan het geluksgevoel te voelen, je wil dat je hetzelfde gevoel als voor alles wat er gebeurd is terug krijgt. Maar dat gaat niet meer gebeuren. Dat krijg ik wel steeds meer in de gaten
De film 50 tinten deel 3 was het. Mooi SPROOKJE zeg ik nu.

Miss

Volgens mij zit je nog meer in de emotionele fase dan ik. Mijn achtbaan van geluk en ineens naar de wens te scheiden, een ijskoude afwezige vrouw die ineens niks meer met me wilde, geen toekomst meer zag en waar beetje bij beetje meer lelijke waarheid vanachter donkere wolken vandaan kwam ligt al een tijdje achter me. Toen ik erachter kwam dat ze gelogen had, met hem naar bed was geweest, er overnacht had... het was voor mij geen verrassing. Mijn gevoel wist het al en ook ik heb toen lopen vissen in whatsappgesprekken. En dan kom je dingen te weten die ik achteraf liever niet had geweten.

Dan ben je boos.. verdrietig. Maar kwaad was ik niet. Op het moment dat ik erachter kwam dat ze all the way was gegaan waren we al de weg van verzoening ingeslagen, had ze het contact al verbroken. Voor mij was het een bevestiging van wat ik al wist. Ze had het me nooit willen opbiechten zei ze. Ik koos toen voor acceptatie. Vergeten lukt niet. Maar dat hebben er meer hier. Het komt regelmatig terug, ook doordat we nog lang niet echt 1 zijn, ze voor mijn gevoel nog steeds niet helemaal van mij is. De vrouw die ik mijn kinderen ter wereld heb zien brengen is voor altijd bevuild door een ander. Overdreven? Tja.. ik hoop dat ook die gedachte slijt.

Of het bij mij echt goed komt en of dat voor jou geldt weet niemand. Maar reageer niet impulsief uit emotie, hoe slecht je er nu ook over denkt. Pak een weekendtas en ga even de deur uit. Zet het op papier maar ga zeker niet aan zijn been hangen roepend om verklaringen die hij je toch niet gaat geven. Mijn vrouw begon pas te bewegen toen ik mijn eigen plan begon te trekken. Graag of niet. En nu is het doorzetten, weg van de lange adem.

Onbegrip JJ

Hoi ik

Bedankt voor je reactie. Ik lees het geregeld terug. Ik zit idd in een achtbaan. Maar dat komt omdat wij in augustus getrouwd zijn. Na 15 jaren samen zijn.
Waarom ga je eeuwige trouw beloven en 4 maanden later vreemd?
Het lijkt alsof ik nu een andere kant zie. Die ik NOOIT gezien heb.
Gisteren zei hij pff thuis wil ik gewoon niets. En rust. En niet er over praten. Dus eigenlijk ben ik alleen in dit alles te accepteren zoals jij zegt en het een plekje te kunnen geven. Ik heb dan voor mezelf meteen hulp gezocht hoor. Maar als hij het wegwuift zoals eerder gezegd werd dan kom ik geen stap verder. Ik merk dat ik daardoor steeds afgestompter van word.
Mijn hoofd maakt overuren. En idd voor mezelf zorgen is wat we moeten doen. Maar dat deed ik al. Daar ga ik maar mee door.. En de zorg voor onze zoon.
En wat je zei over die verklaringen dat klopt dus echt wel. Die krijgen we niet. We moeten er maar dealen. Nou mooi is dat. Hun zijn " de fout" in gegaan en wij moeten het maar nemen.

Boek

Lieve miss en jj
Ook ik ben er nog lang niet maar mss hebben jullie iets aan t boek IK HOU VAN JOU MAAR VERTROUW JE NIET. Het hielp mij wel. Ik las er bij tijd en wijlen in. En eerlijk gezegd heb ik t nog niet uit.
Mss heb je er iets aan.
Heel veel sterkte. T is loei zwaar en intens verdrietig.
Leef met jullie mee

bedankt voor de tip

Ik volg jouw 'troubles' ook al een tijdje GitteNN en die lopen toch ook al weer een flink tijdje. Dat geeft wel aan dat ik er nog lang niet ben. Bij mij is dit geintje tussen 7 en 5 maanden geleden gebeurd, en nog redelijk vers.

Ik zal het boek eens opzoeken. Ik heb al meer boeken liggen overigens o.a. dat boek van Sue Johnson Houd me Vast, al was dat meer in de fase dat ik haar grote geheim nog niet ontdekt had en ik geloofde dat ons huwelijk door de juiste therapie wel gered kon worden. Zij is niet zo'n lezer en oplossingsgericht, het gevoel moet vanzelf komen. Ik heb haar al eens gezegd: hoe denk je dat dat dan gaat gebeuren? Dat de hemel openbreekt en je geluksgevoel naar beneden komt vallen, je me weer volledig ziet staan en ik weer om op te vreten ben?

Ik hoop dat mijn geduld en vergevingsgezindheid niet misbruikt wordt en dit me op lange termijn weer gelukkig maakt, het gevoel dat ze er met volle zekerheid over een jaar gewoon nog is voor me weer terugkomt en het vertrouwen dat ik zeg te hebben weer voor 100% aanwezig is.

Bedankt

Gittenn
Dankjewel. Ik heb met een opgezocht vanavond en dat lijkt me idd een "hulpmiddel"

Ik kwam dan deze tekst tegen in het boek; voor alles is een reden misschien helpt het een klein beetje:

Een waarschuwing De reden waarom je iets is overkomen, is om iets beter te maken in je toekomst. De kosmos heeft hard gewerkt om je dit geschenk te geven, dus je kunt het maar beter gebruiken. (Maak je geen zorgen, ik laat zien hoe.) Als je het niet doet, blijf je maar in gaten vallen tot je begrijpt wat de kosmos je probeert te schenken. Dus waarom zou je het nu niet gebruiken, nu je nog genoeg tijd hebt? Eén basisprincipe De ware betekenis van de gebeurtenissen in je leven begrijpen, is waarschijnlijk belangrijker dan je ooit hebt gedacht. Hoe komt dat? Ik heb ontdekt dat er één basisprincipe is waarop de tien redenen berusten: Het goede dat voortkomt uit de slechte dingen die je overkomen, helpen je om je beste, meest ware zelf te worden. Elk van de tien redenen is een manier om je te helpen je beste zelf te worden. En jóúw reden is het speciale middel dat jij nodig hebt om het leven te kunnen leiden dat je bedoeld was te leiden als de persoon die je bedoeld was te zijn. Dingen overkomen je om je af te helpen van de aspecten van jezelf die niet bij je horen; om je te helpen echter en meer jezelf te zijn, om je te helpen het leven te leiden dat bij jou past, en tot slot om je te helpen ontdekken wie je echt bent. Vaak overkomen ons dingen die ons verwijderen van wie we echt zijn. En hoe verder we afdrijven, hoe groter de kans dat er een verlies of moeilijkheid voor nodig is om ons te confronteren met het feit dat we niet eens meer weten wie we zijn. Het helpt ons wakker te worden, zodat we ons ware ik opnieuw kunnen ontdekken.

JJ

Het boek houd me vast heb ik gekocht in de derde week dat ik er achter kwam ( nu pas 9 weken verder na het ontdekken)
Mijn man las 10 pagina's en toen vroeg hij, hoelang moet ik nog blijven lezen?
Het was geen verplichting hè vanuit mij laat ik dat voorop stellen. Nee het werd hem te pff ja pff hèhè. Zo van moet dit nou?
En daa4 word ik zo dood moe van.
Daarom ga ik die gekopieerde tekst vanaf nu iedere dag lezen. Misschien ook een goede voor jou. Dat je echt gaat kijken naar wie ben ik nou? In dit alles?
Wij hangen zo vast aan de angst van. Waarom in godsnaam?

Iemand zei tegen mij, je kunt iemand pas pijn laten voelen als je uitstraalt dat je gelukkig bent. Misschien kunnen we dat eens proberen?

De verklaringen krijgen we niet zoals eerder vernoemt. We kunnen nu aan ons zelf werken.

En dat "misbruikte" gevoel herken ik compleet.
Gisteren voelde ik me net GEKKE HENKIE. Ik moest er gewoon om lachen. Ik dacht echt van wat ben ik nou aan het doen? Ik heb al die tijd zn veilige thuisbasis gegeven, fijn zijn vuile onderbroeken staan te wassen en jij zat lekker bij haar? Heerlijk drankje te doen en gezellig te "poolen" haha dat zijn ze echt wezen doen. Huhu ja ja.
Ben ik dit waard? Als je echt van iemand houd? Dan doe je zoiets niet dat gevoel. Ook zo herkenbaar?

Om nog even terug te komen op;

Ik hoop dat mijn geduld en vergevingsgezindheid niet misbruikt wordt en dit me op lange termijn weer gelukkig maakt, het gevoel dat ze er met volle zekerheid over een jaar gewoon nog is voor me weer terugkomt en het vertrouwen dat ik zeg te hebben weer voor 100% aanwezig is.

Dat vraag ik me dus af hè. Dat gevoel lijkt momenteel in mijn ogen nooit meer terug te komen of te gebeuren.
Ik hoop dat je eens goed naar je zelf gaat kijken en het loslaten van wat zij, in mijn geval mijn man allemaal wil. Verdorie wij hebben al zoveel gegeven. Eeuwige trouw!!! En openheid!!

zij ...

zijn de fout in gegaan en wij moeten het maar nemen....

Nee! Zij zijn de fout in gegaan en jij moet zien wat je ermee doet. En je neemt het....

Eens met juf Ank

Miss, jij blijft op deze manier ontzettend hangen in de boosheid en het onrecht dat je is aangedaan. Maar daarmee kom je niet verder, en daarmee help je je relatie echt om zeep. Natuurlijk is het nodig dat je man zich schuldig voelt, dat ook aan jou laat merken en je helpt om ermee om te gaan. Hij moet laten zien dat hij zijn best doet. Als hij dat niet doet wordt het lastig. Maar je bereikt niets met deze insteek. Om zelf verder te kunnen, en om zelf om te kunnen gaan met het gebroken vertrouwen moet je die boosheid en verontwaardiging loslaten.

Hoe terecht ze ook zijn, die gevoelens, ze staan jou in de weg. En natuurlijk ben je ook maar een mens, ik ook, dus ik heb ze ook nog met enige regelmaat, maar ik probeer er niet in te blijven hangen. Het is net als met een ruzie. Hoezeer jij ook gelijk hebt, als je boos blijft omdat jij gelijk had en hij niet blijf je toch in de strijd hangen. In plaats van het weer goed te maken en door te gaan.

Ik ben het even kwijt, maar hebben jullie al therapie (gehad)? Onze therapeut kon heel goed helpen bij het aan mijn man duidelijk maken hoe ik me voelde onder wat er was gebeurd. En dat het voor mij noodzakelijk was dat hij dat begreep, en dat hij schuld betuigde en dat hij liet zien dat hij spijt had van wat er was gebeurd. Dat het belangrijk was om door te gaan en vooral vooruit te kijken, zoals hij dat graag wilde, maar dat hij niet moest denken dat doen alsof het niet gebeurd was zou helpen. Dat was zijn tactiek, het is gebeurd, heel vervelend, sorry, maar als we samen verder willen moeten we er vooral niet te lang bij stil staan, maar vooruit kijken en kijken naar wat er wel goed en fijn is. Maar dat zijn de twee ski's waarop je vooruit gaat, of de twee wielen van je fiets (het is maar wat je aanspreekt). Je hebt beide nodig om te herstellen en vooruit te gaan.

Ook eens

Mooi omschreven Pennestreek en zo is het.

Mijn vrouw zei tegen mij toen ik haar confronteerde met het feit dat ik wist dat ze met hem in bed was beland 'waar zijn je principes? Je zou me eruit moeten schoppen', ze verwachtte een ontzettend kwaad persoon. Ik bleef vrij rustig, al ging mijn hart natuurlijk ernstig te keer.

Ik koos voor de weg terug, hoeveel mensen ook roepen 'als dát gebeurt dan rot je maar op, dat vergeef ik hem/haar nooit', en daar pas boosheid niet in. In therapie heeft ze aangegeven schuld te voelen en in veel dingen laat ze merken dat ze mijn pijn en verdriet begint te begrijpen, al zal ze dat nooit helemaal voelen zoals ik, totdat ze zelf eens belazert wordt.

Ik denk dat schuldbewustzijn stap 1 is de initiële woede weg te nemen. Toen ze dat aangaf gaf dat een stuk erkenning. En dan liefde en aandacht geven, hoewel ik dat zeker toen het nog heel vers was hypocriet vond overkomen, het went gelukkig weer snel.

Wij zij in therapie bij een zelfbewustzijnscoach. De coach die we nu hebben is een stuk assertiever, directer en eerlijker, minder therapeut die enkel braaf meeknikt. Hij prikte gelijk door de politiek correcte antwoorden van mijn vrouw heen. Het eerste wat hij zei was: de relatie die jullie hadden is er niet meer. En zo moeten we er ook eigenlijk wel naar kijken, zonder de positieve herinneringen te vergeten natuurlijk

Inderdaad Miss, als jij net als ik echt verder wilt ondanks het verdriet moet je je woede wegdrukken. Lastig, want die zit er en overvalt je nog vaak zat. Maar ik gooi het haar ook niet meer elke dag voor de voeten. De coach is er wel een keer over begonnen en dat voelde niet fijn, alles kwam daarmee terug. Voordeel is dat ze zag wat voor stinkende wond het voor mij blijft, een soort traumatische ervaring. Die erkenning is wel belangrijk, ook al wil je vooral vooruit kijken.

Ik vond dit wel een mooie quote, weliswaar wat zoetsappig wellicht:
Forgiveness is me giving up my right to hurt you for hurting me. Forgiveness is the final act of love.

Ik heb de stok om te slaan weggelegd, hoe makkelijk het ook is om ermee te blijven meppen, het brengt ons niet dichterbij elkaar.
En vergeven is niet vergeten he.

Positief kijken naar wat wat er wel goed was. Wij hebben op papier gezet wat voor relatie we willen hebben en daarmee ook al een hoop verbeterd m.b.t. communicatie, gelijkwaardigheid, onafhankelijkheid, financiële zaken etc.

Ok, gevoelsmatig iets verder in het proces dan jij Miss, maar nog lang niet waar ik zijn wil hoor. Niet in de relatie en niet in die negatieve flashbacks die regelmatig terugkeren.