Verder na ontrouw deel 3

Dochtervan

Ik ontken niets, heb alleen gezegd dat het niet te vergelijken is, niets over meer of minder, noch heb ik me weinig inlevend gedragen, zelfs inhoudelijk nog even gereageerd, dus geen idee waar jij het over hebt. Het zijn twee verschillende zaken met deels overlappende delen.
Het schoonmoeder/mandeel heb ik ook meegemaakt zo'n 26 jaar lang, dus ook ik weet echt waar ik het over heb.

Steun

+1 Bobbie.

Iedereen is hier welkom. Ga verder niet in herhaling vallen maar Flanagan is in ieder geval nergens onaardig laat staan venijnig behandeld.

Back on topic!

Nog steeds buikpijn of ik vrijdag wel of niet ga naar de gelegenheid waar ik Truus misschien weer zie.
Als ik zonder Pluisman zou zijn zou ik het geloof ik minder erg vinden. Dat hun elkaar weer zien vind ik denk ik het ergste. Gok dat ze elkaar niet eens aan durven kijken hoor, maar de “band” die er toch tussen hun ontstaan is door een affaire van 1 jaar zal voor mij pijnlijk voelbaar zijn. Al zijn er 1000 mensen.

Ontdekt

Hallo allemaal,

Wat lees ik hier veel herkenning. Ik wil graag kort mijn verhaal doen.
Begin januari kreeg ik een berichtje van een meisje via Facebook. Omdat ik in de auto zat toen ik haar berichtje las ben ik naar een parkeer plaats gereden en beantwoorde haar vraag met ken je Tom?
Het voelde meteen heel erg vreemd en ik vroeg direct aan haar Ja, in hoezo? Waar ken je hem van en waarom wil je dat weten?
Ze kwam meteen met het bericht dat ze een aantal keren gedate had met hem in december en sinds oudjaars avond geen contact meer met hem had gehad. En ze Veel, heel veel contact gehad via telefoon etc.
Meneer bleek een Tinder account aangemaakt te hebben en het meisje wist niets van ons ( ik en onze zoon) en bezorgt was omdat ze niets meer van hem vernomen had.
Ik heb een hele tijd met haar gebeld, bevestiging gevraagd of hij het echt wel was want je weet niet waar je het zoeken moet van verdriet!!!
Van smorgens vroeg tot diep in de nacht hadden ze contact.

Ik ben kapot van verdriet. Verschrikkelijk de liefde van mijn leven(was) ja waar ik al 15 jaar mee samen ben, een zoon rijker en afgelopen augustus pas mee getrouwd ben is vreemd gegaan. En ik heb niets gevoeld. Ik was diep in de wolken van ons mooie leven en het pas getrouwd zijn.
Nu voelt alles als 1 grote illusie...
We zijn nu 2maanden verder. Mijn gevoel is compleet veranderd naar hem toe. Iemand waar je zoveel van houdt je zn pijn kan doen is onvoorstelbaar en onwerkelijk.
Ik ben zelf meteen in therapie gegaan, hij is nu 1x mee geweest maar relatie therapie vind hij nogal wat. Nou ja heeft hij nog wat te zeggen hierover? Nee. Het lijkt 1 grote nachtmerrie en de toekomst ziet zwart.

Herkennen jullie je hierin?

Lieve Puis, zelfs na 5 jaar ontloop ik deze situatie. En ben ik niet van plan om het op te zoeken. Terwijl we er soms niet onheen lijken te kunnen. Sociale verplichtingen enzo. En toch doe ik het niet; ik voel me rot, wil niet dat ze in contact komen met elkaar, word er onzeker van en boos en verdrietig en heeeeeel ongemakkelijk. Ook al weet niemand van de andere aanwezigen wat er gebeurd is.
Haar man ontloopt deze situaties ook.
Stilzwijgend loopt t nu zo dat zij altijd vroeg van de partij en wij laat. Dan zijn zij al weg. Ik weet zeker dat t geen toeval is. We zitten geen van vieren te wachten op contact of confrontaties. Te pijnlijk.
Wat maakt dat je vindt dat je "moet"?

Lieve Miss- ja helaas herkenning. Je kunt hier veel lezen . Het is al het derde draadje over "verder na ontrouw". Ooit door mij in wanhoop gestart. Wij zijn nog samen na 5 jaar. Afschuwlijk moeilijk geweest- en nog is het nooit "over" maar ik ben blij dat we samen zijn- dat ons gezin in tact is. Of het alle moeite en verdriet waard geweest is weet ik niet- ik ben blij dat het gaat zoals het nu gaat maar zie ook dat het enorm veel gekost heeft.
Mijn kijk op de wereld, op mensen om mij heen en op man in het bijzonder is blijvend veranderd. Ik was naief- geloofde in trouw en dacht dat dit soort praktijken bij ons nooit voor zouden komen. Helaas.
En sindsdien zie ik niet anders.
Hoe je ermee om wil gaan is een leerproces. Geen goed of fout.
Ik zag (en zie) relatietherapie als een vereiste om t samen op de rit te krijgen.
Ik wens je wijsheid, geduld en vechtlust. Ik schrijf niet vaak meer omdat ik het onderwerp niet op wil zoeken. Ik wens je alle goeds.

Sorry

op m n mobiel getikt...

GitteNN

Ik herken veel in jou gevoel, niet eens adem kunnen halen....
Trillen...
En idd het vele wandelen met de hond... Ik heb nog nooit zoveel waardering voor mn beest gehad dan nu..
Het gevoel van je ziet maar, ben je er dan ben je er. Ben je daar niet waar je zegt te zijn dan ben je der niet. Of wel? Ja dat bedoel ik.

Stip

Dankjewel voor je antwoord.
Het leek idd ver van mijn bed. Mijn man?
Net wat je zegt, mijn hele kijk op mensen, de wereld is compleet veranderd.

Regenboog

God wat herken ik veel in je post van maandag...
Dit is echt apart dat je er nu achterkomt dat dit gevoel gedeeld word met andere...
Ik dacht dat ik alleen was...

Dochtervan

Sorry hoor dochtervan, maar jouw reactie is wel erg kort door de bocht.
Misschien moet je de reacties eens goed lezen voordat je je conclusies trekt.
Ik heb in iedergeval nooit gelezen dat er venijnig gereageerd wordt op Flanagan of we ons niet konden inleven.
Je slaat de plank hier volledig mis.

Miss

Vreselijk voor je wat je overkomen is!
Ik begrijp dat het dus pas uit de doeken is gekomen?
Wat een enorme shock voor je.....Je wereld staat op zijn kop en je zit in een achtbaan van emoties.
Heeft jouw man iets kortdurends gehad of praat je ook over maanden?
En was hij ook echt verliefd op haar?
Mijn man heeft ruim 5 maanden een buitenechtelijke relatie gehad met alle toeters en bellen wat erbij hoort.
Je kunt er samen doorheen komen maar ik denk dat relatietherapie wel een vereiste moet zijn.
Je wilt er toch graag achterkomen hoe dit heeft kunnen gebeuren?
Ik ben nu bijna 3 jaar verder en ik kan zeggen dat het best goed gaat.
Tussen man en mij en ook met mezelf.
Wel heb ik nog regelmatig terugvallen en dan kan ik echt even weer flink last hebben van alles.
Het heeft mijn kijk op alles flink veranderd.
Ook op man maar misschien dat de tijd het nog wat meer zal verbeteren.
We zullen het zien.

Sterkte!

wegblijven

Ha Stip,
Heb gisterenavond nog even het eerste draadje teruggezocht, was vergeten dat jij dit ooit in gang hebt gezet. En dat je dus af en toe nog meekijkt, ondanks de ook negatieve associatie die het dan weer heeft. Ben wel benieuw of je nog steeds naar het verzorgingstehuis moet of dat je schoonmoeder inmiddels is overleden?

Ik ben zelf aantal keer weggebleven als Truus ergens zou zijn, en dan bleek achteraf dat zij er ook niet waren. Dat vind ik dan ook weer zonde, zitten er 2 echtparen thuis "voor niks'. (misschien zou een gedeelde agenda met het andere stel een optie zijn, lol)

Heb ook gehad dat ik tegen 2 goede vriendinnen moest liegen over waarom ik niet naar een gezamenlijk feest ging. Bah, dan denk ik echt, nu moet ik de boel gaan zitten bedriegen omdat ik haar niet wil zien. Mijn afmelding was overduidelijk een smoes en hoop dat mijn vriendinnen dat niet persoonlijk opgevat hebben.

Ik ben voor 90 procent blij dat behalve wij 4 niemand het weet in onze omgeving, maar het brengt me/ons voor 10% wel in een lastige positie af en toe. Want als het wel bekend zou zijn kon ik gewoon zeggen van: Ik wil haar niet zien, geen zin in, en dan hadden mijn vriendinnen ongetwijfeld gezegd: dan komen we gezellig naar jou toe voor een borrel.

Miss

Hallo Miss...,
Je bent echt niet de enige, en de shock en het afgrijzen is niet voor te stellen...... Gaat jouw man wel diep door het stof? Die van mij ging dat gelukkig wel, anders had mijn liefde voor hem echt als sneeuw voor de zon weggesmolten en had ik het uit woede en wraak zeker weten aan de hele wereld verteld.
Nu hebben we soort samen "geleden", en dat schept gek genoeg ook wel weer een band.

Miss

Wat ontzettend naar en traumatisch voor je. Hoe staat je man er in?
En wat goed dat die andere vrouw jou gecontact heeft zeg. Ik wil wedden dat ook een hoop vreemdgegaan wordt waarbij vrouw denkt dat ze met vrijgezelle man te maken heeft.
Heel benieuwd wat je man er over zegt. Hij zal echt de boel helemaal om moet gooien om jouw vertrouwen terug te winnen: dat je op al zijn accounts en in zijn telefoon kan en alles. heel veel sterkte

Nare zaak

Nu kom ik er ook tussendoor met eventjes een stuip: gisteren samen in de kroeg vroeg ik hem waar ze nu woonde. Het geval is: ik heb werk waarbij ik van huis tot huis ga en wilde niet in de situatie komen bij haar aan te bellen. Zij weet hoe ik heet en hoe ik eruit zie, want ik heb een Facebook-account (zij niet) maar ik weet niets van haar, geen naam en zeker geen adres. Ik wou dat adres weten, zodat ik daar een collega op af kan sturen en die pijnlijke situatie kan mijden. Maar man vertikt het om die te geven. Ik gaf hem op in welk gebied ik opereer en hij verzekerde me dat ze daar niet in woonde.
Wat voor mij dan weer een puzzel oplevert waar het dan wel kan zijn geweest, want hij is er op een wandeling heen gelopen en het kan dus nooit ver weg zijn geweest.
Het begon me ineens te dagen vandaag waarom ze geen FB had: man had verteld dat ze die had verwijderd omdat ze een nare ervaring had gehad met iemand die haar maar niet met rust liet. Het zou zomaar kunnen zijn dat mijn man niet haar eerste slachtoffer was en ze dus door de vrouw van een ander op haar Fb belaagd of beschuldigd is, niet wist hoe ze dat verwijderen of voorkomen kon en dus haar account opzegde. Brrrr, ik word nog misselijk als ik eraan denk hoe gewetenloos zo'n mormel handelt, door man te laten riskeren alles kwijt te raken wat hij opgebouwd heeft in zijn leven, gezin, familie, huis, en dat ze hem dan waarschijnlijk binnen niet al te lange tijd weer aan de dijk zou hebben gezet, berooid. Het kan heel goed dat dit niet de eerste keer was dat ze met een getrouwde man aan de haal ging.
Jakkes, vandaag was ik zo verdrietig weer van alles, en dan moet je weten dat wat er bij ons speelde, in geen verhouding staat tot wat de meeste van jullie hebben meegemaakt. Geen sex, slechts 10 dagen, elkaar 4 keer hebben opgezocht, wel zeer frequent app en mailcontact en wel zoenen dus, en hij was verliefd zei hij. Lijkt toch veel minder erg dan jullie ervaringen en toch snijdt het door me heen, hoe het mogelijk is om tegenover elkaar aan tafel te zitten 's avonds en dat hij dan wéét dat hij de avond tevoren er geweest is of er die avond weer heen zal gaan en NIETS ZEGT. Hoe kún je dat?

Mijn vertrouwen is nog steeds niet terug en ik besef best dat het ook met mijn verleden, mijn jeugd te maken heeft dat ik moeilijk kan vertrouwen dat iemand van me houdt en bij me blijft, maar ik rouw er gewoon om dat ik die argeloosheid, dat blonde vertrouwen, ook na bijna anderhalf jaar nog steeds niet terug heb.

puinhoop

Hoi puinhoop,

Erg is dat he, wordt alles weer opgerakeld. Geef niet teveel de Truus de schuld, en hou het bij je eigen man en jullie relatie.
Ik weet alles van mijn Truus, en das ook niet fijn hoor. Misschien idealiseer ik het een beetje maar is het juist niet fijn om niks te weten? De garantie dat jij niet bij haar aan kunt bellen voor je werk is wel fijn.
Overigens ben ik een vreselijke aag dus ik vrees dat ik mijn man desnoods gemarteld had om achter de naam te komen. Het heeft voor en nadelen om juist wel alles te weten zoals ik. Geen vragen meer, maar wel veel 'beelden' in mijn hoofd die weer lastig zijn.

Het verliefd zijn, de crush, dat heb ik in een ver verleden ook gehad op iemand anders in een vorige relatie. Dat gedeelte neem ik mijn man ook niet zo heel erg kwalijk. Het overkomt de beste zeg ik dan maar gekscherend. Dat is een soort roes waar je dan in komt, en ik weet hoe je daar "ineens" in terecht kan komen en pas als die roes/verliefdheid over is denk je jezus he, ik was gewoon ontoerekeningsvatbaar, en wat heb ik in godsnaam gedaan.

Dat is een voordeel als je zelf ook ooit in hetzelfde schuitje gevaren hebt.

Mijn extra pijn zit hem juist in het feit dat ik Truus ken(de). (ik herhaal het nog even voor de nieuwe schrijfsters)

Pluis, je hebt gelijk.

Ja, je hebt wel gelijk. Als ik haar naam en vooral een gezicht erbij had, zou het nog veel moeilijker zijn. Dan zou ik ze nog levendiger voor me zien zoenen en dat beeld is nu al scherper dan me lief is. En met een adres weet ik niet of ik ooit zou proberen haar te zien, anoniem weliswaar. Ik durf het mezelf niet te beloven.
Voor jou lijkt me dat heel pijnlijk, te weten wie het is omdat je dan zo gaat vergelijken 'wat heeft zij dat ik niet heb'. Ik zou dat doen: ze is slanker (weet ik van man), misschien mooier en weet jij veel wat nog meer? Maar dan bedenk ik ook weer: mijn liefde voor hem is echt, niet gebaseerd op egoïsme zoals bij haar, maar onzelfzuchtig, mijn trouw aan hem is zuiver en standvastig, in hoeverre weegt dat op tegen een lekker smoeltje of een slankere taille?
Bedenk jij dat alsjeblieft ook, Pluis, dat zij hem nooit kan geven wat jij kan. En natuurlijk heb je gelijk: ik ontsla mijn man niet van schuld. Ik vind het allemachtig naïef hoe hij heeft kunnen geloven dat mevrouw hem de aandacht en het begrip zou kunnen geven wat hij bij mij even tijdelijk zo tekort kwam, blijkbaar. Een arglistig mormel was het en vooral bekommerd om haar eigen geluk. Kon het haar schelen dat hij getrouwd was.
Ik ben ook soms enorm kwaad, hoor: ik pas me in alles zó veel aan mijn man's wensen en voorkeuren en afkeuren, wat hij wel en niet wil, hoe hij het wil allemaal in het leven, geef hem bakken vol aandacht het hele jaar door en dan even één dip en meneer zoekt het elders. Ben als de dood geweest dit jaar weer in een winterdip te zakken met hetzelfde gevolg.
Maar ik heb me wel voorgenomen: ik laat me een eventuele volgende keer niet wéér zo uit het lood slaan. Of het nu overspel is of weer een lading kritiek en de verwachting dat ik me nog meer aanpas aan zijn wil: er zijn grenzen. Is het allemaal weer niet goed genoeg, moet ik ook het laatste beetje wat ik voor mezelf doe nog opgeven, dan is daar de grens. Zoek dan maar een ander.
Heb jij die grens ook ergens voor jezelf bepaald?

jeetje

Jeetje puinhoop, wat is de grens. Ik denk wel bij nog een keer een affaire met haar. Maargoed, voorheen dacht dat ik dat vreemdgaan sowieso het einde zou zijn, maar er gebeurde juist het tegenovergestelde toen het uitkwam. Als een leeuwin vocht ik voor hem, mijn relatie en mijn gezin. Om hem in mijn woede te kwetsen dreigde ik wel met opstappen maar het is nooit serieus in mij opgekomen.

Verder schrik ik van jouw beschrijving van je relatie, het is voor mij niet herkenbaar dat ik me zo aanpas aan mijn man en dat hij heel bepalend is in hoe hij het wil in het leven. Sterker nog, ik ben eigenlijk meer de bepalende in onze relatie en gezin. Misschien dat man daarom voor Truus viel, daar was het natuurlijk heel anders, leuk en spannend. Een vlucht uit het dagelijkse normale leven, dat weliswaar bij ons niet echt saai is, maar wel na 20 jaar uiteraard wat voorspelbaar.

Mijn Truus is ook gewoon echt een leuke vrouw, dat is nog het ergste. Maar ik kan natuurlijk nooit meer normaal met haar omgaan, of over koetjes en kalfjes praten. Waar we als 2 stellen normaal blij waren om elkaar te zien vermijden we elkaar nu, blijven we weg bij gelegenheden en "missen" we elkaars gezelschap en hoe het was.

Reactie

Regenboog

Het heeft 1 maand geduurd... het meisje heeft mij benaderd. Ik ben dan totaal niet boos op haar, wat ik hier veel lees. Maar juist dankbaar en respect voor haar. Dat dit zn dus opener is.

Pluis

Sinds vandaag gaat hij pas door het stof, nadat ik aan heb gegeven mijn totaal veranderd is naar hem... we zijn nu 2 mnd verder.... duurt allemaal erg lang vind ik. Maar ja de tijd zal het leren zoals ik hier lees.
Ik kwam als een koude kikker thuis. Terwijl hij ziek naar huis was gegaan van verdriet en nu pas inziet wat hij gedaan heeft..
Eerst een Tinder account aangemaakt en daarna nota benen 70km van ons vandaan is gereden...
Zijn kringetje was klein zei hij. Alsof hij aangetrokken was? Nou ik schreeuwde welk kringetje? Er was geen kring. Alleen jij zelf.
Hij ligt nu in bed. Ik vibd het beangstigend dat je denkt iemand te kennen na 15 jaar... En zn bedrog kan leveren....

Marin

Ze was zich van geen kwaad bewust. Hij was lief voor haar. Ze was helemaal verliefd en bezorgt omdat ze niets meer hoorde..

Onwerkelijk ook voor haar.

Mijn gevoel

Ik bedoel natuurlijk mijn gevoel wat totaal veranderd is naar hem.
Ik kan soms niet eens type van boosheid. De dagelijkse dingen doen valt soms zwaar...
Ik doe het hoor maar het is net een film.
Soms treed ik buiten mij zelf. Dat is wat het met me doet.

Misschien brengt vandaag iets goeds... het ziek melden van werk en de mega tranen van hem. Nou ja ook dat is betrekkelijk.
Ik weet wel dat we minder gepraat hebben de laatste mnd. Maar dit verwacht je echt niet na 5mnd getrouwd te zijn...

vechten als een leeuwin

heb ik ook gedaan Pluis. 26 jaar samen en altijd gezegd als je het me ooit flikt is daar het gat van de deur. Toen ik er achter kwam, inderdaad net als jij gevochten voor ons en voor ons gezin. Ik laat toch zeker 26 jaar niet door het riool spoelen door een slippertje? 3 in een huwelijk is teveel en ik ben niet teveel, maar dat is zij dus meteen kappen met die handel, en opzouten Truus.

Een slippertje leek het toen nog te zijn. Ook dikke tranen dat ie zo'n man helemaal niet wilde zijn, dat zijn vrouw en kinderen niet aan wilde doen, hij wilde er al mee stoppen maar wist niet goed hoe, bla bla, was m ook maar 'overkomen' allemaal,

En ik maar denken deze hobbel komen we overheen, de 1e grote hobbel in al die jaren. Vechten dus. Mijn grenzen duidelijk aangegeven. Maar mijnheer was hoteldebotel verliefd. Truus liet hem ook niet met rust en hij kon het contact niet laten en wilde dat rustig afbouwen. Moest kunnen volgens hem. Dat was de grens. Gevochten heb ik als een leeuw, maar in je eentje haalt dat uiteindelijk niet veel uit.

Sterkte Miss! Het is een hel..

Alice

Allemensen, dat noemde die van mij dus ook, het 'overkwam' hem. Waarop ik boos schreef (wij mailden) dat ze hem toch niet bij zijn haren naar haar hol had gesleept zeker? Met touwen vastgebonden? Hij wandelde, zij belde (had hem viavia gevonden) en hij liep erheen als een kalf naar de slachtbank. Wat nou overkomen.
Ook de mijne schreef me dat ik hem gewoon maar even moest laten, dat het vanzelf wel aan z'n einde kwam, dat ik er geen drama van moest maken....waarop ik meteen schreef dat als het andersom was geweest en ík degene die een ander had, het me heel stug leek dat hij me doodleuk nog een paar weken zou laten omdengelen met die man, hem zeggend niet moeilijk te doen. "We kunnen toch meer mensen zien? Jij hebt toch ook vrienden?" Ja, maar daar zoen ik niet mee, lulhannes!
Nee, wat iemand al eerder schreef hier: zo'n man loopt in de wolken -dat was Pluis- , is verliefd, zijn ego is natuurlijk gestreeld door die plotse aandacht en belangstelling en hij wil die drug nog niet kwijt.

Miss, het is inderdaad een hel. Twee maanden is het nog láng niet. Ik denk dat iedereen hier het wel herkent, door te gaan met je dagelijkse werkzaamheden maar als in een droom, of liever enen nachtmerrie. Ik liep dat eerste half jaar bijna voortdurend te huilen.
Logisch dat jij niet kwaad bent op dat meisje, ze wist van niets immers. Als mijn man een vrouw had gehad en haar niets had verteld van zijn huwelijk, had ik het haar ook net kwalijk genomen, alleen hem. Dan nog veel meer zelfs, omdat hij ook haar valse verwachtingen had gegeven. Maar deze troel wist het heel goed en maalde er niet om. Nee, ik kan beter niet weten waar ze woont. Gaat problemen geven

Puinhoop

Beste Puinhoop,

Wat ik zie is dat jij je man de hand boven het hoofd houdt, je noemt hem alleen 'naïef', maar over de andere vrouw zeg je 'Een arglistig mormel was het en vooral bekommerd om haar eigen geluk.'
Dit klopt natuurlijk niet.
Jouw man is dat arglistige mormel; hij heeft jou bedonderd en hij dacht alleen maar aan zichzelf en zijn eigen geluk.

Verder zeg je: 'ik pas me in alles zó veel aan mijn man's wensen en voorkeuren en afkeuren, wat hij wel en niet wil, hoe hij het wil allemaal in het leven, geef hem bakken vol aandacht het hele jaar door en dan even één dip en meneer zoekt het elders. Ben als de dood geweest dit jaar weer in een winterdip te zakken met hetzelfde gevolg.'

Dit is echt niet okay. Krijg jij net zoveel aandacht van je man als hij van jou? Nee, natuurlijk niet, want toen jij een winterdip had, ging meneer vreemd. Dit is toch geen gelijkwaardige relatie?!
Krab jezelf even achter je oren; is dit wat je wilt in een relatie? Waar blijven jouw wensen en verlangens?

Alice

Het is bij jou dus niet goed afgelopen begrijp ik? Onze Truus was ook "gelukkig" getrouwd, daar was ik wel heel blij om. Je mag nooit een Truus de schuld geven vind ik,maar als man inmiddels verliefd (lees: ontoerekeningsvatbaar is) is en vrijgezelle Truus blijft trekken en contact zoeken snap ik wel de verwarring en tweestrijd bij de man. Dan moetbje echt je gevoelens goed de baas zijn, alles rigoureus afkappen en no-contact at all om af te kicken (want het is echt een afkickproces weet ik vanuit mijn eigen ervaring)