Verder na ontrouw deel 3

Gitte

Omdat de manier waarop die verbeteringen tot stand kwamen natuurlijk vreselijk was. Daarom blijf je daaraan vasthouden. De manier waarop heeft gezorgd voor een trauma, bij jou.

Ik ben ervan overtuigd dat dat trauma uiteindelijk steeds verder weg zakt. Dat je er steeds minder last van krijgt. Helemaal verdwijnen doet het denk ik niet, het blijft een litteken. Maar het wordt steeds een beetje minder aanwezig. Tenminste, bij mij werkt het zo, merk ik.

Focus op wat er verbeterd is, en geniet daarvan. Deel dat ook met je man, net zoals dat je het deelt als je even last hebt van dat trauma.

Uptown

Staat het huis op jullie beider naam, of is het zijn huis? En zijn jullie op huwelijkse voorwaarden getrouwd of in gemeenschap van goederen? Dat heeft allemaal effect op wat er nu kan/moet. Is het zijn huis, en zijn jullie op huwelijkse voorwaarden getrouwd, dan lijkt het erop dat hij jou er inderdaad uit kan zetten als hij zou willen.

Je schrijft over zijn scharrel. Hebben ze dan nog contact/een relatie? En hebben jullie al therapie gehad/besproken? Sorry, ben dat even kwijt...

Ga op zoek naar wat er wel nog is, en bouw dat uit. Daarvoor moet hij wel willen, natuurlijk! Maar ik merk ook bij jou inmiddels een negatieve instelling. En dat helpt niet. Jullie zijn nu al aan het vechten over het huis, terwijl geen van beiden nog heeft besloten te willen scheiden. Ik snap dat niet. Zo wordt het toch een self fulfilling prophecy? Als je al ruzie hebt over wie er in het huis blijft wonen draait het vanzelf op scheiden uit. Stop daar dus meteen mee, en steek in op de positieve kanten. Parkeer voor nu die ontrouw en ga bouwen aan de relatie.

En op deze manier communiceren (Heb man gezegd dat als hij uit elkaar wil hij dit aan moet geven) lijkt me in ieder geval niet helpen. Ik zou meer inzetten op: als we bij elkaar willen blijven, wat hebben we dan van elkaar nodig? Wat kun jij veranderen/doen aan de dingen die hij niet prettig vindt, en andersom? En wat kun jij doen waar hij wel blij van wordt? En wat kan hij doen waar jij blij van wordt? Kortom, kijk naar wat er wel is.

Dat stukje

Volgens mijn therapeut waar ik nog kom heeft het te maken dat ik nog in een soort van rouw zit.
Dat proces kan heel lang duren.
Ik moet proberen om meer naar de positieve aspecten te kijken die de crisis ons heeft gebracht want die zijn er ook.
Ik realiseer me dat ook wel degelijk want anders was ik allang weg gegaan toch is het soms zo moeilijk om niet te blijven hangen in het "waarom".
Ik ben me er ook bewust van dat het iets is wat je bij blijft en meeneemt waar je ook heen gaat en wat je ook doet.
Het hoort nu bij me (ons)

Xxx

gitten

Het lijkt wel alsof je het jezelf in wil prenten dat de zuiverheid en de puurheid weg is en nooit meer terugkomt.
Selffullfillingpropecy?

Linksom of rechtsom/ sidonia

Linksom of rechtsom, dat is natuurlijk ook zo. De vanzelfsprekendheid is gewoon weg, het vol vertrouwen je hoofd neerleggen en ontspannen zijn is veranderd in een waakzaam alert zijn.
Dat kun je weg- of glad of recht praten, maar niet iedereen kan dat of kan dat even snel.
Daar moet ruimte voor zijn en geen irritatie omdat het allemaal te lang duurt.
Ik persoonlijk geloof niet in beter en sterker, wel in anders en goed.
Dat moet je leren willen en is geen knop die je rationeel even omdraait als kapot en/of minder rationeel mens.

Sidonia

Het IS toch ook zo? De vreemdganger heeft een afspraak die zij samen hadden, namelijk trouw zijn aan elkaar, aan zijn of haar laars gelapt. De andere partner is belazerd, voorgelogen, bedrogen. Dan is de wederzijdse exclusiviteit verkwanseld. Zonder dat de andere partner daar zeggenschap over had. Die zuiverheid en puurheid is kapot. En nee, die kan niet meer gerepareerd worden. Niet meer zoals voorheen. Er zit een barst, of een litteken. En die kunnen helen of gerepareerd worden, maar het kan nooit meer onbeschadigd worden gemaakt, het kan niet worden teruggedraaid of teruggenomen.

Maar ik ben met je eens dat focussen op dat stukje niet helpt. Natuurlijk mag het er zijn, en mag het aandacht krijgen. Maar om vooruit te komen, samen, moeten ze allebei vooral kijken naar wat er (nog) wel is, en wat er misschien zelfs verbeterd is.

Maar doen alsof het nooit gebeurd is, alsof er geen breuk is geweest, dat kan gewoon niet. Dat heeft niets met een self fulfilling prophecy te maken.

Pennestreek

We zijn getrouwd, huis is van ons beide, schuld van andere huis ook.
We zijn in gemeenschap van goederen getrouwd dus alles zal gedeeld moeten worden.
Daarom wil ik dus de verkoop van het huis. Want dan is er geld voor beide, en anders zit ik met een probleem. Want hoe kom ik dan zo aan een ander huis, snap je?

De laatste tijd is er weinig begrip voor "het rouwproces". Ik moet maar naar de toekomst kijken en het er niet over hebben. Dat is hoe man het ziet. Hij wil er gewoon makkelijk mee weg komen heb ik het gevoel. Iets als: als we het er niet over hebben bestaat het niet. Zoiets.... Toen heb ik in een ruzie gezegd dat als hij het zo zat is allemaal hij de scheiding moet gaan regelen. Dan denk ik: ik probeer te redden wat er te redden valt, maar heb het soms nog moeilijk. Dat mag! Als ik het opkrop gaat het helemaal fout.
Hij is de gene die hard roept: ik weet niet of dit nog goed gaat komen etc. Dan zeg ik op mijn beurt: nou als je zo twijfelt, doe er dan wat aan. Is hard maar dat onzekere gezeik dat trek ik ook niet.
Nogmaals ik ben niet de persoon die weg wil perse.

Toen heeft hij aangegeven: als ik de scheiding ga regelen wordt het een vechtscheiding want ik geef dit huis niet op. Nou prima, kan je willen. Maar het huis is van ons beide en het geld hebben we hard nodig als we uit elkaar gaan. Dus dan maar dwingen met verkoop. Dat zal het dan worden. Tuurlijk snap ik dat we beter kunnen kijken naar de oplossingen maar als hij daar niet naar wil kijken?! Wat moet je dan?
Nee we zijn niet in therapie. Weet je waarom niet? Dat ziet meneer niet zitten. Nee want dan komt hij zichzelf en wat hij heeft gedaan tegen. En daar loopt hij voor weg. Daarom mag ik het er ook niet over hebben.
Ben zelf wel aan het kijken voor therapie zodat ik het voor mezelf misschien af kan gaan sluiten.
We zijn een jaar verder... en nog heb ik nachtmerries, heb ik van a vogel van die emotionele balans pillen etc.

Ik probeer te doen wat ik kan. Maar soms voelt het alsof ik die strijd alleen voer. Alsof het er niet mag zijn, het verdriet wat soms toch nog omhoog komt.

Het weekend maakte man zei man iets over een opmerking die hij tegen een vrouwelijke collega had gemaakt. Iets wat bij mij ook geheel verkeerd schoot. Sommige dingen zeg je toch niet als je een relatie hebt met iemand? Dan kan je niet alles zomaar zeggen... gelukkig na een halve dag lelijk doen tegen me begreep hij uiteindelijk dat het zeer deed. En kreeg ik een excuus. Het is zo verdomd lastig af en toe.....

Ik hoop dat je de situatie nu beter begrijpt pennestreek.

Uptown

Lastig zeg, zo. Hij kiest voor jou, zegt hij, maar verbindt daar dus niet de goede consequenties aan, namelijk therapie, en op zijn minst acceptatie van jouw gevoelens en behoeften. Precies wat je zegt. Hij wil niet in therapie, jij moet er maar mee leren dealen, en anders maar niet. Nee, zo werkt het natuurlijk niet...

Wat is dat toch voor raar mechanisme, ik lees dat over zoveel mannen hier in al die draadjes. Ze zijn niet gelukkig, maar willen er niets aan doen. Ja, de oude relatie bij het grofvuil en fijn met een schone lei beginnen. Dat ze daar niets van leren, zichzelf meenemen, en dus zeer waarschijnlijk straks weer op hetzelfde punt belanden, dat zien ze niet. Onbegrijpelijk. Maar ja, je kunt er niets mee.

Toch begrijp ik iets in je verhaal niet, Uptown. Want waarom zou het een vechtscheiding worden? Als hij het huis wil houden, en jij bent daarmee akkoord (dat hij daar blijft en jij iets anders zoekt, bedoel ik), dan koopt hij jou toch gewoon uit? Daar hoef je niet over te vechten. En als hij dat niet kan betalen is het ook helder, dan moet er dus verkocht worden. Hoef je ook niet over te vechten lijkt me.

Vreselijk hoor, zo'n man die roept dat hij niet weet of het nog goed gaat komen, maar daar zelf ook geen energie in wil steken. En nu alvast maar roept dat als jullie gaan scheiden het een vechtscheiding wordt. Lekker constructief... Is er niet iemand in zijn omgeving die hem daarop kan wijzen? Een goede vriend? Wij hebben een gezamenlijke vriend die ons heel vaak heeft gewezen op de effecten van de een zei op de ander. Zodat we zelf inzicht kregen in ons gedrag en het effect daarvan, en dat gedrag aan konden passen, aan wat we eigenlijk wilden bereiken. Dat hielp heel goed. Want als je man echt, echt had willen scheiden, dan had hij dat toch al gedaan? Dus blijkbaar is dat toch niet wat hij wil. Alleen is hij niet heel handig (understatement) in het communiceren daarover. Daar komt dan weer die therapie om de hoek. Leren praten met elkaar is zo belangrijk!

Maar als therapie nog een stap te ver is, zou je zelf aan de slag kunnen gaan met het boek Houd me vast. Dat kan je helpen de vaste patronen in jullie communicatie te herkennen en daar wat aan te doen. Je kunt het voorstellen als experiment, zou hij daarvoor open staan? En misschien heeft hij een verkeerd beeld van wat therapie inhoudt. Het is niet dat je iets 'fout' doet dat je moet afleren, je krijgt gewoon meer inzicht in jezelf en in elkaar. En dat helpt vanzelf al om meer open te staan voor elkaar, elkaar beter te leren kennen, te begrijpen waarom de ander reageert zoals ie doet en ook waarom je zelf reageert zoals je doet. Echt, iedereen wordt er beter van, veel meer mensen zouden het moeten doen.

En als je man mij niet gelooft, moet hij maar eens gaan praten met de mijne .

uptown

Even 2 dingen.
Ik vind de relatie tussen jou en je man nu heel onplezierig en vijandig klinken. Voor mij is er na ontrouw pluisman maar een oplossing en dat is diep door het stof en heel lief zijn. Weet je zeker dat je zelf ook doorwil?

Het huis hoeft niet perse verkocht te worden. Stel er is 100.000 euro overwaarde na taxatie, kan hij jou uitkopen door 50.000 euro aan jou te betalen (extra hypotheek, misschien heeft hij spaargeld of leent bij ouders), even globaal gezegd. Als hij dat geld niet heeft, zal het huis inderdaad verkocht moeten worden om zo aan de 100.000 euro te komen die dan daarna gedeeld wordt tussen jullie beiden. Maar jij hamert zo op verkopen, dat komt dan neem ik aan omdat je zeker weet dat hij niet aan 'uitkoopgeld" kan komen? Anders is het echt onzin om hem te dwingen te verkopen.

Inhakend op primitief gedrag

Ligt er voor ouders in de opvoeding van zonen nog heel wat werk te wachten. Ook ik verbaas me in de simpelheid, het conflict vermijdend, het de makkelijkste uitweg kiezen de gedrag van veel mannen.

zuiverheid en puurheid

Natuurlijk kan je niet loslaten dat dat weg is. En blijven mensen hier op hangen. Je bent diep gekwetst in dat stuk en het is een (onhandige?) manier van je mind om daar steeds op terug te komen: je denken wil je gevoel beschermen: als ik het begrijp, genoeg overdacht heb, ben ik misschien veilig en word ik niet meer gekwetst in dat zuivere en pure gevoel.

stap genomen..

pfff.... ik heb net een mail naar mijn man gestuurd met de boodschap dat ik het huis wil kopen en dat als hij echt weg wil en wil scheiden hij zo snel mogelijk alles moet regelen .. ben klaar met wachten tot hij er aan toe is om stappen te zetten , terwijl hij ondertussen met die trut bezig is en ik zit in ons huis te wachten op wat.. Het voelt goed maar ook vedrietig want dan wordt het echt echt zeg maar...
Maar ik moet verder want hij zit voorlopig met zijn hoofd in de wolken...Ik blijf het ongeloofelijk vinden dat dit kan gebeuren... Dat iemand zo egoistisch kan zijn/worden dat hij degene waarmee hij al zo lang samen is en van houd (zegt hij) dan zo veel pijn kan doen en gewoon laten stikken ...
Ergens hoop ik natuurlijk dat hij schrikt van mijn mail maar dat zal wel niet... nee.. daar is meer tijd voor nodig dat hij weer normaal kan denken en inzien wat hij heeft gedaan ..

Oh Dano

Wat moeilijk! En wat ontzettend goed dat je de stap hebt gezet! Blijkbaar ben je eraan toe om meer zekerheid, hoe dan ook, te krijgen.

Ik denk dat je inderdaad niet moet verwachten dat hij zich bedenkt. Hoe zuur ook. Hij is verliefd, en dan zie je de dingen niet meer helder. Of misschien ook wel, wie zal het zeggen. Maar het is inderdaad heel onwerkelijk als je leven ineens zo'n wending neemt. Je dacht gelukkig getrouwd te zijn, en dan zonder dat je erin gekend wordt besluit de ander dat hij (of zij) een andere kant op wil. Dat vond ik ook zo vreselijk moeilijk. Dat ik nooit een kans heb gekregen. Ik weet ook niet hoe ik daarmee moest omgaan. Zover was ik nog niet. We hebben nooit een handtekening onder het echtscheidingsconvenant gezet. Nooit daadwerkelijk uit elkaar gegaan. En nu, ja nu, zegt man ook dat hij niet snapt waar hij mee bezig was. Ziet nu dat hij de verkeerde weg heeft genomen. Maar hij is op tijd omgedraaid. Dat doen er maar heel weinig... En ook bij ons is het natuurlijk nog steeds onzeker. Dat wel.

Heel veel sterkte. Zorg goed voor jezelf, en zorg in ieder geval dat je er financieel zo goed mogelijk uit komt. Jullie hebben samen heel wat opgebouwd in al die jaren, dat hoort ook naar jou toe te komen nu, zodat je zelf verder kunt.

Waar verblijft je man nu? In een huurhuis, toch? Daar zou ik dan niet meer aan mee willen betalen. Dus regel dat hij dat zelf betaalt nu. Leg alles nu vast, al jullie bezittingen en schulden (als die er zijn, hypotheek en zo) en zet daar jullie beider handtekeningen onder. Zo kun je er (redelijk) zeker van zijn dat hij straks geen luxevakantie met zijn Truus van jouw spaargeld financiert...

Herkenning

Wauw dames wat een kracht straalt er uit jullie berichten, doorzettingsvermogen, steun.

Ik lees al een tijdje mee, niet voor niets helaas. In maart 2016 ontdekte in dat mijn man vreemdging met mijn beste vriendin. Ja mijn wereld stortte in. We hadden al een samengesteld gezin. Wilde een tweede scheiding voorkomen. Door voortdurend liegen na 6 maanden weggegaan. Rust gevonden. Ruimte om te kijken wat er over was. Gestart met EFT. Elkaar weer gevonden.
Klinkt als een happy end. Is het natuurlijk op papier ook, maar ook ik herken zo dat dubbele gevoel. De terugvallen, het even niet meer weten, het niet durven. IO man is geduldig, liefdevol, bijna perfect. Denk nog te vaak zo had je altijd moeten zijn...

Voor de dames die worstelen met Truus... Hoe moeilijk het ook is laat haar niet het verschil maken. Worstel daar zelf ook nog regelmatig mee. Maar houd me zelf steeds voor als ik aan haar denk dat ze invloed heeft op mijn leven en dat is wel het laatste wat ik wil.

pennestreek

Ik betaal niet echt mee aan zijn huur huis. Wij hadden al rekeningen apart dus hj betaald dat zelf . het enige is dat ik geen zicht heb op wat hij met spaargeld doet wat onder zijn naam op rekeningen staat.

Hij stuurde trouwens een uur nadat ik de mail had gestuurd al wat terug.. hij was geschrokken dat ik het allemaal al zo op een rijtje had en geregeld.. moest hij even van bijkomen Ha..ha...
Oh en hij stuurde er nog achteraan dat hij erg verdrietig ervan werd... Ik snap dat echt niet hij wil mij maar laten weten hoe verdrietig hij ervan is maar wil wel weg bij mij????

verdrietig, ik snap het wel

Ik ben zelf degene geweest die een einde aan een huwelijk heeft gemaakt en ondanks dat ik écht bij mijn partner weg wilde, was ik ook echt oprecht verdrietig. Verdrietig omdat ik, iemand waarvan ik ooit echt overtuigd was dat ik met hem de rest van mijn leven zou delen moedwillig pijn en verdriet deed, want hij wilde dit niet. Verdrietig om het mislukken van mijn relatie, het gevoel van falen. Het een sluit het ander niet uit. Ook mensen die door de buitenwereld gezien de boeman of boevrouw zijn hebben oprechte gevoelens.

Tijd voor een goed gesprek Dano

Tja, dat hij er verdrietig van wordt snap ik wel. Hij is toch ook 19 jaar bij jou geweest, die vlak je niet uit, ook niet als je verliefd bent op een ander.

Hoe dan ook, tijd om de koppen bij elkaar te steken en te bekijken hoe jullie nu verder gaan. In dat gesprek kun je aangeven dat jij nog steeds niet wil scheiden, maar dat je zo niet meer kan/wil leven. Dan is het aan hem om alsnog de richting te bepalen.

Zet van tevoren op een rijtje wat jij wil, hoe jij het wil regelen. Dat jullie geen kinderen hebben maakt dat je het makkelijker zakelijk kunt houden (denk ik, hoop ik). Maak een lijstje wat van jou is, wat van hem, en wat van jullie samen. Bepaal hoe je de boedel wil verdelen (CD van jou, CD van mij...). Bespreek ook hoe je het wil regelen. Mediator, advocaat? Als je er samen denkt uit te kunnen komen, kun je gewoon alles zelf op papier zetten, en daarmee naar een advocaat die het checkt op rechtsgeldigheid en die de aanvraag indient bij de rechtbank (dat moet sowieso, die advocaat op het eind, ook als je zou kiezen voor een mediator). Verdiep je in de kosten van e.e.a., en zet op papier dat jullie die kosten eerlijk delen.

Je hoeft in dit gesprek nog geen knopen door te hakken of definitieve beslissingen te nemen, maar ik denk dat het voor jullie allebei fijn is als je een beetje een idee hebt van wat er bij komt kijken om te scheiden. Dat is best wat namelijk. Ook als er geen kinderen zijn. Wie krijgt de foto-albums, bijvoorbeeld??

Sterkte meis.

pennestreek

Ik heb al zijn spullen al ingepakt en spullen verdeeld dat heb ik hem ook verteld.
Verder mag hij aangeven via mail wat hij nog wil hebben uit het huis.
Ik had zelf al een mediator benaderd en ook dat heb ik aan hem doorgegeven met naam en nummer erbij dus dat hij het maar in gang moest zetten als hij door wil gaan met de scheiding want dat heb ik duidelijk gezegd dat het niet mijn keuze is...
Hij is het huis uit gegaan en heeft zelf vanaf dat moment alles via de app gedaan en is nergens zelf over begonnen dus met hem om de tafel behalve dan nog bij de mediator hoeft van mij niet.. behalve als hij nu echt wil praten over ons maar dat is hopen op iets wat er waarschijnlijk niet meer is.. bij hem dan..

Hmmm

Ik kan me voorstellen dat hij daar dan weer door overvallen is. Hij heeft nog geen keuze gemaakt, maar jij dus duidelijk wel. Ik vind dat je van tevoren had moeten aankondigen dat je dit ging doen. Sterker nog, ik vind dat je het verdelen van spullen samen had moeten doen.

Ik snap dat je door wilde pakken, maar je bent nu wel heel erg hard van stapel gelopen...

Bovendien geef je nogal gemengde signalen af, want je hebt alles al geregeld, maar zegt dat het niet wil, en je zegt ook dat als hij wil scheiden hij de mediator in moet schakelen, maar eigenlijk had je ook dat al gedaan.

Je hebt het naar mijn idee niet handig aangepakt, hij ook niet, daar niet van, maar als je echt de deur open had willen houden was dit denk ik niet de manier. Ik ben heel benieuwd hoe hij nu gaat reageren.

Nou zeg

Als je afhangt van je wijfelende ex, soms nog jaren, is het niet goed dan moet je zelf gaan doorpakken, kan ook een waarschuwing zijn. Nu doet Dano dat en dan is ze weer te confronterend?
Ik vind het een prima stap. Wijfelende ex heeft een duidelijke boodschap gehad: jij wil scheiden, doe dat dan ook. Houd ons niet aan een lijntje. Dat kan zelfs een reden zijn dat wijfelende ex terugkrabbelt omdat er een lichtje opgaat dat er ook consequenties zitten aan zijn gedrag.
Dat je van wijfelende ex vraagt om de afspraak met de mediator te maken laat ook nog wat opening bij hem. Had je dat zelf gedaan dan was het definitiever aangekomen.

Soms

Als de ander niet duidelijk is, moet je zelf initiatief nemen. Weg uit Niemandsland, weg van de onduidelijkheid. Laten zien dat je best zonder kunt ( ook al is dat moeilijk,) en een eind maken aan het lijden.
Een en ander wordt op die manier niet jaren gerekt, waarbij tenminste 1 partij na jaren nog geen zekerheid heeft.
Wie weet schrikt hij wakker.
Geschokt mag hij zijn; het is geen zielepietje; hij heeft zich in deze situatie gemanoeuvreerd en dan moet je gevolgen dragen.
Niets in het leven is definitief, maar voor nu heeft Danon laten zien dat ze grenzen stelt, de leiding terugpakt, duidelijkheid geeft door te zeggen: tot hier en niet verder.
Ik vind dat positief en wat hij daarvan vindt zal toch niemand een zorg zijn?

vreemde wending

Ik denk dat ik het inderdaad goed heb gedaan .. in ieder geval voor mezelf want het gaf /geeft mij een goed en sterk gevoel en ik heb vandaag weer een mail gekregen van mijn man en geschrokken is hij .. Hij twijfelt en weet dat hij misschien foute keuzes heeft gemaakt.. We gaan straks praten... hij komt naar huis toe om te praten. Nou .. ga ik er niet te veel van verwachten maar ik ben nu in ieder geval duidelijk en zo voelt het ook voor mij. Hij kan nu de keuze maken om in ieder geval een echt plan met mij te maken als hij ons een kans wil geven en anders zet ik de scheiding door. Ik ga niet meer mee in zijn twijfel daar ga ik kapot aan en daar pas ik nu voor ... dan maar zonder verder.. en spijt zal hij krijgen maar dan is het te laat..

Nou, fijn dat hij in ieder geval komt praten

Ik hoop dat het een goed gesprek wordt. En als jouw aanpak jou een goed gevoel geeft heb je inderdaad het juiste gedaan. Het zou alleen niet mijn aanpak zijn. Spullen die van jullie samen zijn alvast verdelen vind ik wel ver gaan. Maar dat is dus hoe ik er tegenaan kijk.
Succes straks!