Van me afschrijven Partner met woede uitbarstingen

Dat klopt

Dat er meer speelt dan 4 uitbarstingen per jaar. Hij is gewoon n moeilijke vent en soms juist helemaal niet, dan is hij eerder onverschillig. Maar hij preekt veel teveel tegen de kinderen en hij wil maar niet snappen dat dat zinloos is tegen pubers. Met onze jongste zoon is zijn band nog goed dwz zoon is zeer sociaal ingesteld en wil alleen maar dat we een gelukkig gezin zijn. Bij de middelste (zoon) heeft hij t al te vaak verpest. Vorig jaar (en dat soort dingen vergeet je niet) is man opeens zo boos geworden omdat hij t eten vies vond en hem met zn gezicht in zn bord duwde. Hij heeft daarna telkens wel veel spijt, maar dat zal me intussen n worst wezen. Word weer boos als ik eraan denk. Kijk, dit heeft niks met opvoeding te maken toch...
Met dochter is de band verschrikkelijk. Hij heeft haar n keer natgespoten met de tuinslang toen hij boos was, en steeds maar haar naar boven sturen om elk akkefietje en zelfs n keer tegen zoon gezegd dat hij haar n klap moest geven (lang geleden). Ze gaat niet meer naar school, heeft sinds 2 jaar allerlei psychische problemen terwijl het daarvoor prima ging. Maar over haar band met haar vader dus...ze jaagt hem bijna de deur uit en schreeuwt tegen hem van wanneer vertrek je nou es.. Ik moet er bij zeggen dat zij al 2 jaar een ontzettend moeilijk geval is. Schelden pesten etc en mij helemaal op eisen. Voor de rest van t gezin ook niet tof.
Wij hebben n garage/huisje in de tuin waar man nu zoveel mogelijk is. Er is bed, douche, magnetron aanwezig. Misschien is t geen slecht idee om dit voort te zetten. Hij zoveel mogelijk daar. Dat kan ik duidelijk naar de kinderen maken want zij willen ook weten waar ze aan toe zijn. Of zou dit alleen maar voor meer verwarring zorgen.

ooooooooohhhh

kijk, dan snap ik wat je bedoeld....tja....dan wordt het moeilijk!
Jeetje, dan loop je op je tenen, ja. niet alleen door je man, maar ook door je kinderen en diegene die er straks het meest last van heeft is het kind dat zich nu koest houdt en de lieve vrede wil bewaren...meestal, denk ik.

Dan zou ik ook zeggen: Lieverd, ga jij lekker daar in de garage wonen, dan ben je er wel, maar ook weer niet. Dat geeft voor iedereen rust. En zo af en toe iets samen ondernemen als gezin. Maar ik denk dat ik dat met kinderen en man zou bespreken. Samen. Zodat het voor iedereen duidelijk is. Ja, ik denk dat ik dat zou doen.

En..

Het is misschien niet het ideale plaatje, wat jullie in je hoofd hadden, maar jullie hebben wel een ideale oplossing voor de hand liggen,namelijk een eigen plek in de buurt(garage) die hij zich compleet eigen kan maken. Dat is toch ook wel fijn, vind ik....denk ik.

Garage

Dat lijkt n prima oplossing. Maar hij komt toch steeds ook binnen en vraagt of hij iets kan betekenen. Zo heeft hij ook al n paar keer gekookt. De 2 jongens hebben daar geen moeite mee maar dochter vraagt steeds naar wanneer we nou es gaan scheiden. Toen ik zei dat ik erover denk hem weer n kans te geven werd ze heel boos. Ik vind dit echt zooo moeilijk. Zij wil niets van haar vader weten. Ik moet er wel bij zeggen dat zij zeer gevoelig is en snel boos of verdrietig is. Ze heeft geen vriendinnen meer en vind dat alles de schuld van n ander is. Ze "plakt" echt zo aan mij dat t soms lijkt alsof ze mij voor haarzelf wil hebben. Mijn man wil mij echt niet kwijt, maar zo kan t ook niet echt verder.

Iedereen anders

Iedereen heeft zijn eigen grenzen en ik kan die van jou niet bepalen.
Maar als wie dan ook mijn kind met haar hoofd in een bord etenzou duwen.
Ik kan me amper verzachtende omstandigheden voorstellen, maar zelfs bij zwaar overspannen bijvoorbeeld één keer en nooit weer iets wat er ook maar op lijkt.

Ik ben eerst en vooral verantwoordelijk voor de fysieke en emotionele veiligheid van mijn kind. Dit klinkt niet veilig.

Ik kom uit een gezin waar wel eens dingen gebeurden. Ik vond vooral de tijd er tussen naar. Hoe is de stemming? Gaat het fout? Daar hoor je als kind niet op te letten vind ik.

Ik had mijn man dus al lang veel verder dan het tuinhuisje gestuurd. Liever harmonisch alleen dan zo samen.

Als je wel door wilt moet je wat doen. Vanzelf komt het niet goed. Dan zit je nog vijf jaar zo. Toch praten over jullie relatie, over gezamelijke regels. Toch kijken naar zijn uitbarstingen. Ik neem aan dat hij een collega niet met zijn hoofd in een bord eten duwt? Kan hij zich niet beheersen, weglopen desnoods, of wil hij het ook niet? Vindt hij het terecht? Wat doet jullie interactie.
Met systeemtherapie wordt er naar het hele gezin gekeken. Welke rol heeft iedereen en hoe triggeren jullie elkaar? Hoe komt je dochter weer uit deze (toch hele verdrietige) situatie? Het maar laten sudderen lijkt mij niet verantwoord.

borderline

Je noemt even tussendoor je dochter met (vermoeden van) borderline. Dan heb je dus geen gezin waarmee het met iedereen goed gaat, maar een gezin met best een hoop spanningen lijkt mij.
Wat doet je man aan ontspanning/sport/uitlaapklep? Hij klinkt me behoorlijk gefrustreerd en rigide, maar een dochter met borderline verschijnselen zal hem ook niet in de koude kleren gaan zitten. Was hij ook al zo voor jullie huwelijk in stress situaties?

wanhoop

Inmiddels n paar maanden verder en de situatie als volgt...wij zijn weer "gewoon" samen. Mijn partner zal nooit uit elkaar willen en ik ben te laf om het door te zetten. Ik kan bovendien blijkbaar makkelijk schakelen, over iets heen stappen en verdergaan en hem vergeven. Vind het aan 1 kant ook rot voor hem als ik bij hem zou weggaan. Hij heeft geen familie en weinig vrienden. Hij is al ver boven de 50. Plus als ik zo om me heen hoor welke financiële gevolgen erbij komen kijken als je uit elkaar gaat schrik ik daar van. Maar.....met mijn dochter gaat het erg slecht en ik maak me giga zorgen. Zij blijft maar pushen. "Ik wil n nieuwe start ergens anders. Wanneer gaan jullie nou uit elkaar". Ze is diep ongelukkig en zei gisteren dat als ze dood zou zijn, ze eindelijk geen pijn meer zou voelen. Het is niet de 1e keer dat ze zo praat. Sinds 4 jaar gaat t steeds slechter met haar. Van n meisje dat er goed uitzag en spontaan en blij was is ze nu psychisch een wrak. Onverzorgd, 2 scholen begonnen en t niet kunnen volhouden vanwege sociale angsten. Bij allerlei instanties hulp gehad maar het gaat steeds slechter. Nu zit ze in n dagbestedingsinstelling zodat we de lpa niet op ons dak krijgen. Ze is bijna 18. Ik voel me machteloos. En vraag me vaak af..is dit iets wat sowieso was uitgekomen in haar pubertijd of komt het echt door de rottige eigenschappen van mijn partner? Want als ik bij hem weg moet om haar te "redden" dan doe ik dat! Maar het is ook niet goed voor haar als het lijkt alsof ik bij hem weg zou gaan omdat zij het wil. Toch? Maar dit wordt behoorlijk ondraaglijk. Bijna dagelijks als ik met partner bijv aan tafel kopje koffie drink begint zij te stoken. "Wanneer gaan jullie scheiden?" Ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Hier laat ik t even bij...Mijn hoofd loopt over en zou zoveel meer willen zeggen maar dat is ook niet handig voor degenen die het lezen. Het is eigenlijk pure wanhoop. Ik hoop dat ik het n beetje duidelijk heb neergezet en hoop toch wel heel erg op wat advies. Alvast bedankt! Voor ieder die dit leest....

Je geeft haar teveel macht

Waarom laat je toe dat ze dat soort dingen roept?
En verder: ze is bijna 18. Gaan scheiden om haar te redden is een beetje aan de late kant.

Het komt op mij over dat je dochter zo haar eigen problemen heeft en nu een lekkere kapstok heeft om die aan op te hangen: het gedrag van haar vader! Waarbij ik de woede-uitbarstingen van je man echt niet wil bagetaliseren, maar haar doel zou moeten zijn: hoe kom ik op eigen benen, en niet: hoe kan ik steuken in de relatie van mijn ouders.

Je kiest niet echt en 'verzint' allerlei redenen waarom scheiden geen optie is. Daarmee leg je de keuze buiten jezelf. De belangrijkste taak in je leven is volgens mij het bschermen van je kinderen. En je hebt altijd een keuze. Echt.

Wat wil JIJ?

Je partner wil niet scheiden. Je dochter wil wel dat jullie scheiden.

Je vindt het rot voor hem, want hij is 50+ en heeft geen familie. Jij voelt je verantwoordelijk voor zijn leven. En hij vindt dat blijkbaar prima, weigert zelf iets van zijn leven te maken en stelt zich afhankelijk van jou op. Geen wonder dat hij je niet kwijt wil.

Met je dochter gaat het niet goed. Mijn vraag is: komt dat echt door jouw partner of gebruikt ze dat als excuus en gaat het sowieso niet zo goed met haar, ook als je wel een goede relatie had?

Je dochter en je partner bepalen. Ze trekken je aan je. En jij wordt er gek van.

Maar wat wil JIJ? Los van je bijna volwassen dochter en je partner die allang volwassen had moeten zijn?

zo voelt het ook

Dat ze beiden aan me trekken. En idd ginny ik moet dat niet toelaten dat ze zulke dingen roept. En dat niet toelaten beperkt zich tot het praten met haar en dat ik tegen haar zeg dat dit moet stoppen. Dan zeg ik tegen haar dit is ook je vaders huis en je kunt niet vijandelijk blijven doen. Maar mijn man vind dat ik een straf moet geven. En hier gaat t steeds mis. Ik zou niet weten wat voor straf ik hier op moet zetten. Ze is ook niet echt te straffen. Bijv telefoon afpakken. Doet haar niks. Ze heeft toch nauwelijks contacten. Maar dit geld overigens ook voor onze zoons. Ze hebben wel eens n grote mond. Dan verwacht mijn partner dat ik er iets aan doe Als ik dan zeg dat hij dat zelf maar eens moet doen word hij geïrriteerd en zegt dat hij niks kan doen omdat ik het er toch niet mee eens zou zijn. Maar dat is niet zo. Zolang hij redelijk is vind ik dat het moet kunnen. Verder is het idd wel zo dat dochter psychische problemen heeft en denk ik dat het niet waar kan zijn dat het alleen aan de uitbarstingen van vader kan liggen. Dus als wij uit elkaar gaan ben ik sowieso nog lang niet klaar met haar. Iig bedankt voor de reacties.

Zonnbloem

Hoe is het nu?

Maar...

Wat zegt jouw man nu zelf over de laatste woede-uitbarsting? Zit hij er uberhaupt mee?