U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Vader in verpleeghuis
Mijn vader zit nu een week of 6 in een verpleeghuis. Hij woonde al jaren alleen en begint zich nu te verzetten tegen al het "moeten" daar. Kennelijk zijn de verzorgers daar gewend dat de meeste oude mensen na enig aandringen wel toegeven, maar bij mijn vader is nee ook echt nee. Op het moment dat je dan doorduwt, gebeuren er vervelende dingen. Twee incidenten gebeurden waar ik bij was: vader wilde in zijn bed liggen, verzorging vond dat hij in zijn rolstoel moet zitten. Tenslotte werd hij boos op zijn bed gekwakt. De tweede keer had hij geen zin om in de eetzaal te eten, maar werd hij er toch gewoon naartoe gereden. Hij zat daar op de tafel te slaan van woede toen ik binnenkwam en werd toegesproken als een klein kind. Toen hij mij zag kalmeerde hij natuurlijk en ging hij gewoon eten.
Die starheid heb ik het tehuis voor zijn opname uitgebreid uitgelegd en er leek toen alle begrip voor te zijn. Maar ja,de managers zijn natuurlijk niet de mensen "aan het bed" en die houden er heel andere ideeën op na.
Aan de ene kant zou het natuurlijk fijn zijn als mijn vader wat meer in het ritme van het tehuis kwam en zich wat flexibeler opstelde, voor zover hij dat nog kan. Aan de andere kant is hij geen klein kind meer en wordt hij nu wel zo behandeld. Dan word ik op beschuldigende toon opgebeld, alsof ik hem ertoe heb aangezet om zich te verzetten. Maar als ik om een gesprek vraag, blijft het tot nu toe verder stil.
Hoe doorbreek ik de impasse? Toch weer aandringen op een gesprek? Of wordt het van een gesprek alleen maar erger en moet ik er maar in berusten dat mijn vader nog een of meer nare jaren tegemoet gaat? Privé-oppas erbij, Stichting MEE? Maar wat moeten die dan doen?
Sinbads vrouw
Dankjewel, dit is nuttig! Ik wil namelijk niet "op mijn poot spelen", want het heeft geen zin en hij is in hun macht. Maar machtsmisbruik voorkomen of moeilijker maken is natuurlijk wel een optie.
Dat het hier niet primair om het belang van mijn vader gaat lijkt me wel duidelijk, anders hadden ze in het begin wel beter naar me geluisterd. Ik had waarschijnlijk meer lawaai gemaakt als de verzorgingsafdeling niet zo vreselijk was geweest.Tot nu toe zag de verpleegafdeling er vriendelijk uit, maar ik blijf sceptisch. De verzorgingsafdeling leek eerst ook ideaal en de verhalen van staf en op Internet waren mooi. Ik ga me erin verdiepen.
Tamar: Zorgplan of zorgmap
Als het goed is, is er ook een zorgplan of zorgmap van je vader. Die map mag de naaste familie inkijken. Dat geeft jou een idee van wat de afspraken zijn die er gemaakt zijn, wat je vader al dan niet doet, en de moeilijkheden die ze al dan niet tegenkomen.
Wat ik je mee wil geven is het volgende: Kijk iedere keer als je daar bent die map door, en maak foto’s van de inhoud.
Als je dat iedere keer doet, dan voorkom je ook dat je een “opgeschoonde” map meekrijgt naar een eventueel volgend verpleeghuis.
Zijn er gesprekken met het behandelend/verzorgende team: maak opnames met de telefoon. En nee, dat hoef je niet te melden. Gesprekken waar je zelf deel van uitmaakt mag je opnemen.
Kortom, doe aan dossiervorming voor jezelf.
En wat betreft het op je poot spelen: Speel maar op je poot. Vriendelijk maar beslist.
Bij vragen/opmerkingen vanuit het verpleeghuis geef je rustig aan dat je er over na wil denken, en vervolgens geef je aan dat je het graag zuiver wil spelen, en dat je de wetgeving volgt. Juist omdat jij geen deskundige bent, en je dat als richtlijn hebt genomen, want die wetgeving is gemaakt door mensen die er voor geleerd hebben.
Mocht je nog vragen hebben, als ik een antwoord heb dan kun je ze krijgen.
Nabrander
Mocht je vader via een rechterlijke machtiging opgenomen worden, dan is dat ook het moment om daarna bij de rechtbank bewindvoering en mentorschap aan te vragen.
Dit verstevigd jullie positie bij het verpleeghuis:
https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/curatele-bewind-en-mentorschap/vraag-en-antwoord/taken-curator-beschermingsbewindvoerder-of-mentor
diagnose
' Ze vertelde wel van staaltjes gedrag als hij gefrustreerd raakt, waar ik ook wel vanschrok.' Het kan soms verrassen: mensen die zich heel goed voordoen, zolang je er maar een korte tijd bij bent; terwijl mensen dan toch problemen hebben, die zichtbaarder worden als je een hele dag met ze optrekt. Maar dan nog kan een verpleegkundige of verzorgende niet zomaar zeggen dat iemand naar een gesloten afdeling moet. Het blijft een behoorlijke ingreep in iemands vrijheid en daar moet dus een goede reden voor zijn.
Toch meer gaanv ragen: waarom, hoe, welke procedure, wie gaat daarover, zou het ook kunnen zijn dat.... hoe weet je dat wel of niet etc.
Tsjor