Vader in verpleeghuis

Ga eerst kijken

Bij mijn moeder in het verzorgingstehuis zeiden ze ook al ruim een jaar voordat het er echt van kwam dat ze naar een verpleeghuis moest. En dat kwam door mij: ik had ooit, lang geleden in een verpleeghuis gewerkt en had er vreselijke herinneringen aan. Dat wilde ik mijn moeder niet aan doen.
Een vriendin van me zei"maar ga nou eens kijken". Dat deed ik niet, het leek me zo erg. Maar op een gegeven moment kon het niet anders. Ik wilde dat ik het eerder had gedaan: veel kleinschaliger, meer personeel, ook een eigen kamer (ja waar ze naartoe kon als ze wilde), heel huiselijk en gezellig ingericht. Ze deden boodschappen met de mensen die wilden, en gingen samen koken wederom als mensen dat wilden. Vierden Kerst en Sinterklaas met de familie erbij. Er waren twee huiskamers: een mét radio of tv, eén zonder. Nou denk ik dat we echt geluk hebben gehad met fantastisch personeel (Vooral een dame was bijzonder toegewijd). Maar ga eens kijken, ook op zorgkaart.nl waar reviews staan.

Nabrander:

Mensen zijn sociale wezens en hebben het vermogen om langdurig duurzame contacten aan te gaan.

Hoe denk je dat je leven is als je niet dementerend op een afdeling terecht komt waar wel veel dementerenden wonen? Denk maar niet dat je daar een duurzaam contact op kunt bouwen met je medebewoners, want die gaan alleen maar achteruit qua geestelijke vermogens met de eventuele daarbijbehorende lichamelijke en geestelijke onrust.

Wil en kun jij die beslissing nemen voor je vader?

Wat Sindbads vrouw zegt is wat voor te zeggen: mijn moeder was zwaar dementerend. Toen ik ooit zelf in een verpleeghuis werkte zag ik een mevrouw redelijk goed binnenkomen maar echt helemaal achteruitzakken door de omgeving.
Misschien heb ik het gemist maar heeft je vader een dementie diagnose van een geriater? En zo niet op welke gronden willen ze je vader dan naar een gesloten afdeling hebben?

ten minste

ik schreef "oen ik ooit zelf in een verpleeghuis werkte zag ik een mevrouw redelijk goed binnenkomen maar echt helemaal achteruitzakken door de omgeving." Ten minste, dat dacht ik toen te zien (was jong was vakantie werk in mijn studententijd). Even een disclaimer erbij anders geeft men weer commentaar

Starheid

Je kent zelf je vader het beste. Maar het is handig om een beroep te doen op redelijkheid van beide kanten.
Misschien helpt het wel als je je vader het dagschema een aantal keren uitlegt of zelfs voor hem op een schema bij zijn bed zet.

In overleg met de verpleging. Zodat zij zich daar ook zo goed mogelijk aan houden.

En bespreken dat er altijd een aanloop is, dat hij niet overvallen wordt door zaken die dan stante pede moeten gebeuren. Uiteraard ook aan je vader uitleggen dat er soms zaken per direct moeten gebeuren.

Naar twee kanten uitleggen kan zaken eenvoudiger maken.

Soms kan het helpen om een gedachte uit te dagen. Wie is het wel gelukt met je vader en waarom? Geduld is uiteraard belangrijk.

Zelf regelmatig aanwezig zijn kan helpen, vooral als je dan beschikbaar bent voor even een gesprekje of een voorbeeld geven, onbesproken. Of iets over te nemen van de verpleging.

Samen een spelletje doen, mogelijk ook met andere bewoners erbij?

Natuurlijk hoef je de zorg niet totaal over te nemen, maar wat hulp naar beide kanten kan goed werken. Teveel 'afspraken' of 'evaluaties' kan gaan schrijnen.

Oh nee

Helemaal eens met Sinbads vrouw.
Op een gesloten afdeling is niet per se meer ruimte voor zelfbeschikkingsrecht van de clienten. Integendeel.
Verder kachelde mijn moeder inderdaad hard achteruit na opname op de gesloten afdeling en vond ze het zeer moeilijk te verteren dat ze niet meer naar buiten mocht (behalve dan op goeie dagen in de tuin).

Zou je vader niet beter af zijn in een kleinschalige instelling?

En smijten is sowieso echt nooit goed te praten.

Sorry Tamar

Ik lees net je berichten even over en zie dat je al bent gaan kijken. Op wat voor indicatie is je vader eigenlijk in het verpleeghuis geplaatst?

Hij had eerst zzp4, nu zzp5. Of hij nou wel of niet dement is vind ik lastig te zeggen.

Broer

Ik jeb net met mijn broer gebeld. We hebben het gevoel dat we met de rug tegen de muur staan, dus we gaan maar toestemming geven. Op 1 voorwaarde: dat hij op zijn kamer mag zitten als de huiskamer hem teveel wordt. Dat hij er niet zomaar uit mag is het probleem niet, hij kan nergens zelf heen.

Ik baal ervan dat er in het begin zo weinig rekening met hem is gehouden, maar nu is er weinig meer aan te doen omdat het al verziekt is, van beide kanten. Geen nieuw probleem trouwens, in banen kreeg hij ook snel problemen en hij is er met de jaren natuurlijk niet flexibeler op geworden.

jullie toestemming is niet genoeg

Je vader moet zelf ook toestemming geven, of zich in elk geval niet verzetten. Anders is een rechterlijke machtiging nodig.

Ah OK

Is dat echt zo, binnen hetzelfde huis? Ik zal eens kijken. Ik weet ook niet wat hij ervan zou vinden, misschien vindt hij het prima.

Met wie heb je dat gesprek gehad?

Want dat je het gevoel hebt dat je met je rug tegen de muur staat rechtvaardigt voor mij een gesprek met de manager van de afdeling. Minstens. De manager zorg/directeur is misschien nog een stap te ver, maar zoals nu zou het niet moeten zijn. Je vader heeft hopelijk nog wel wat jaren te gaan, die moeten wel prettig verlopen.

Het is heel goed dat je zelf ziet en erkent dat je vader soms niet de makkelijkste is. Maar ook moeilijke mensen hebben recht op goede zorg. Ga op je strepen staan. Het is je vader! Misschien is het probleem al op te lossen met een andere persoonlijk begeleider. Het zou niet moeten mogen, maar natuurlijk hebben ook professionals hun voorkeuren en kunnen ze met de ene cliënt beter opschieten dan met de andere. Dus daar zou al winst kunnen zitten, die redelijk makkelijk te boeken is. Of anders misschien een andere afdeling, maar niet gesloten als hij niet duidelijk dementerend is. Zolang hij dat niet is, is inderdaad zijn toestemming nodig voor plaatsing op een gesloten afdeling. Maar ik denk ook niet dat het binnen dit huis lukt om hem daar geplaatst te krijgen als daar geen duidelijke aanleiding toe is. Anders dan dat de verzorging op deze afdeling moeite met hem heeft.

En als het in dit huis niet lukt zou ik inderdaad uitkijken naar een andere plek. Er zijn echt goede/betere verpleeghuizen, al is daar meestal een wachtlijst voor. Is trouwens soms ook wel een goede indicatie voor de kwaliteit van zorg. Niet altijd hoor, maar soms dus wel.

inmiddels

heb ik gezegd dat ik de absolute voorwaarde stel dat hij op zijn kamer moet kunnen zitten als hij overprikkeld raakt. Dat wordt nagevraagd en ik krijg het op de mail.

Probleem is ook een beetje dat dit een verzorgingshuis met beschermd wonen is. Het is dus of het een of het ander. Je moet meekunnen in het verzorgingshuis-gebeuren, of het is beschermd wonen in een apart gebouw. Dat was me wel gezegd, maar dit was de enige plek waar hij heen wilde en ik hoopte dat hij ervan zou opknappen dat hij niet meer gek werd van de eenzaamheid. Dus ik was wel gewaarschuwd.

Tamar

Ja zzp-5 is hoog en waarschijnlijk behelst dat ook dementie. Maar is het ook vastgesteld door een geriater?

Klinkt niet goed

Als de regels centraal staan in plaats van de cliënt, dan gaat het hier niet beter worden.

Helaas zijn er in de zorg nogal eens 'heilige huisjes'. Zoals het tijdstip van koffie drinken, het gezamenlijk moeten eten, tijdstip dat mensen naar bed moeten etc. Die worden door iedereen dan Erg Belangrijk gevonden.

Het kan helpen door in een gesprek met de begeleiding de aandacht te brengen op je vader: hoe pakt het voor hém uit? Ja, je weet dat regels belangrijk zijn. Ja, je weet dat de begeleiders knetterhard werken. Hun inzet staat dan ook niet ter discussie. Maar je wil het hebben over je vader. Hoe pakt die inzet voor hém uit.

hier staat al ergens een linkje naar de regels

Je mag niet iemand zomaar gesloten opnemen zonder zijn eigen toestemming.

https://www.amaris.nl/media/1144/folder_de_wet_bopz_10_februari_2017.pdf

Laten zij dan maar kijken of ze een rechterlijke machtiging kunnen krijgen. Daar zou ik niet direct aan meewerken als jullie als kinderen het nog niet nodig vinden.

ja maar v@@s

Het uitvoeren van een rechterlijke machtiging zonder dat cliënt dat wil kan ook heel ugly worden. Ik weet niet of je dat moet willen

Mari: hoe bedoel je

“Het uitvoeren van een rechterlijke machtiging zonder dat client dat wil kan ook heel ugly worden”

Voor wie kan dat ugly worden? Voor de client, voor het huis? Voor de familie?

waarom denk je dat die machtiging nodig is?

Dat is juist omdat het helemaal niet leuk is om iemand zonder zijn toestemming op te moeten sluiten. Dus mag dat alleen met rechterlijke toestemming.

Ik bedoel

voor de client en de familie. Mijn moeder moest ook gaan tekenen want het was echt nodig dat ze naar een verzorgingshuis ging (volgens geriater en ouderenzorg toen). Ik was toen bang dat ze niet zou tekenen en dat er andere maatregelen genomen moesten worden. Ouderenzorg zei toen tegen me dat we dat maar niet moesten wensen want dan zou ze dus tegen haar wil uit huis gehaald worden. Vaak dramatisch en tragisch.

Oh echt...

Mijn moeder, wel duidelijk dementerend, moest ook zelf toestemming geven voor plaatsing op de gesloten afdeling. Dat moest 3x achter elkaar in 1 gesprek.

Zie jij je vader dit doen?

Ik zou de keuze bij hem laten. Neem hem mee op gesprek en laat hem de uiteindelijke keuze maken. Hij moet er wonen.
En je wil echt niet meemaken dat hij je keer op keer verwijt dat jij hem tegen zin hebt laten plaatsen op een gesloten afdeling.

En nogmaals: smijten met mensen mag echt nooit!

Verantwoordelijkheid

Op dit moment woont de vader al in een zorginstelling. Hij valt zodoende onder de verantwoordelijkheid van die zorginstelling. Als de zorg aangeeft dat hij een gedrag vertoont, (waar zelfs Tamar van geschrokken is), en hij of het personeel of mede bewoners in ‘ gevaar’ brengt, is zo’n machtiging na een eenmalig gesprek van een geriaters/ psycholoog met patiënt zo uitgeschreven.

Tamat, je schreef over een stapel handdoeken naar hem brengen. Doen jullie zelf de was of laat je dit uitbesteden?
Steek je tijd in je vader met leuke activiteiten; ga met hem uit wandelen of in het restaurant koffie met gebak of als begeleider naar een activiteit in het verpleeghuis.

Een vast team in een huiskamer kent hun bewoners vaak beter dan de verzorgers van bewoners buiten een huiskamer. Ik was verbaasd hoe goed de verpleegsters en de verzorgers mijn vader kenden. Ze zagen wanneer hij pijn had vanwege een breuk terwijl hij daar geen woord over repte, of wat hij lekker vond of wat hem moeite kostte. Ze brachten hem als laatste naar bed omdat hij graag tv keek. Verzorgers blij want zo konden ze de onrustiger bewoners eerst naar bed brengen. Ze zagen dat hij de rust van een stoel op de gang opzocht als medebewoners moeilijk deden, ze wisten dat hi) het gezellig vond om met een groepje mannen op de gang rond 4 uur een sapje en een snack te nuttigen. De verzorgers creeërden zo een mannenkletsuurtje, over onderwerpen uit het verleden zoals werk of waar ze vroeger woonden. Ik bemerkte dat hij hen zeer waardeerden.
Mijn vader woonde ook in een project met twee huiskamers. Dat was juist fijn want zo kon hij uitwijken naar een rustiger kamer of als hij bepaalde mensen wilde opzoeken in de andere kamer, daar naartoe rollen.
Ik denk dat het belangrijk is dat iemand ook beweegruimte heeft; zijn gang kan gaan zonder voortdurend geobserveerd te worden.

Lastig

Als een team eenmaal een beeld van iemand heeft laat zich dat lastig bijsturen.
Van de andere kant kan het echt helpend zijn als jij ze een handje helpt met begrijpen van.
Mensen willen graag begrijpen en houden niet van onvoorspelbaar gedrag. Ze uittekenen wat de gebruiksaanwijzing van hem is kan ze handvaten geven en angst verminderen.

Op het moment dat zijn gedrag hanteerbaarder voelt voor het team worden er vaak ook andere perspectieven gezien.

Ik heb echt aan iedereen die ik daar sprak uitgelegd hoe hij in elkaar zit. Zij beweren dat ze daar rekening mee hebben gehouden, maar ik heb zelf gezien van niet. Inmiddels heb ik heel wat verpleeghuizen van binnen gezien, want in mijn (schoon)familie gaat niemand gewoon dood. Ik word er heel cynisch van. Het liefst heb ik niets meer met die lui te maken en richt ik me alleen op mijn vader, maar dat kan niet. Ze wilden liefst dat ik dit weekend al meubels kwam sjouwen.

Tamar

Toen mijn schoonvader na een val waarbij hij zwaar hersenletsel op liet in een verpleeghuis terecht kwam, kwam hij in eerste instantie op een open revalidatie afdeling terecht.
Binnen 18 uur kwam hij al op de gesloten afdeling terecht, omdat hij daadwerkelijk een gevaar voor zichzelf en zijn medebewoners was. Dit gebeurde op verzoek van de verpleegafdeling waar hij toen zat, met een rechterlijke machtiging via de wet BOPZ. Hij was zelf niet meer in staat om hiervoor toestemming te geven. (Rechter is in het verpleeghuis gekomen, er was een advocaat voor mijn schoonvader, en wij als kinderen zijn hier niet bij betrokken geweest)

Hoe moeilijk of het voor ons ook was, wij snapten wel dat deze gang van zaken noodzakelijk was, plus het feit dat er een rechter bij is gekomen en een advocaat gaf ons wel het gevoel dat er “objectief” werd gekeken of zijn rechten op goede zorg gewaarborgd bleven.

In de dagen daarna, toen hij erg onrustig was en diep verward, kregen wij het verzoek of hij ‘s nachts gefixeerd mocht worden. Hij vroeg namelijk wel erg veel aandacht van de verpleging op de gesloten afdeling. Wij hebben op die eerste vraag aangegeven dat we daar over na wilden denken, en hebben die tijd gebruikt om ons goed in te lezen in de betreffende wet en regelgeving.

Wij als familie hebben toen besloten dat hij niet gefixeerd (vastgebonden in bed) mocht worden. (Hij had ook al weken gefixeerd gelegen in het ziekenhuis) Het verpleeghuis moest maar een andere oplossing verzinnen. Toen bleek dat het mogelijk was dat er familie ‘s nachts bij hem bleef en na een week of 3 was hij voldoende tot rust gekomen dat dat niet meer nodig was.

Waarom schrijf ik dit? Omdat wij toen geleerd hebben dat de belangen van een verpleeghuis/verpleegkundige vaak anders zijn als de de belangen van een patiënt.

Om op het voorbeeld van fixeren terug te komen: Als wij toestemming hadden gegeven voor het fixeren, dan is het verpleeghuis verplicht te registeren hoevaak ze die bewoner fixeren. Die registraties worden aan het einde van een periode doorgegeven aan de inspectie.
Geef je geen toestemming om te fixeren, dan kan het verpleeghuis nog altijd de bewoner fixeren, alleen zijn ze dan wel verplicht om iedere keer als ze dat willen, om die situatie actief elke keer door te geven.

Voor ons was dat het verschil om geen toestemming te geven. Omdat het dan een zwaarder middel was in onze ogen, waarbij meer extern toezicht was.

Zo zie ik ook de plaatsing op een gesloten afdeling. als je vader daar naar toe moet, dat gaat dat gebeuren. Alleen..... als je daar geen toestemming voor geeft, en ook je vader wil geen toestemming geven, dan zal dat getoetst moeten worden via een rechterlijke machtiging. Het eindresultaat kan hetzelfde zijn, alleen het verpleeghuis zal dan wel aan moeten geven wat ze al dan niet gedaan hebben om ervoor te zorgen dat je vader “hanteerbaar” is.

Wat ik je dan ook mee wil geven is het volgende: Zorg dat je weet wat een verpleeghuis wel of niet mag, spit de BOPZ door, zorg dat je weet wat de “regels” zijn die gelden voor de verpleging, en stel je regelmatig de vraag wiens doel het dient, dat van je vader of die van het verpleeghuis.

Nogmaals, sterkte.