Uit de hand gelopen oppas.

Hoi,

Ik ben een alleenstaande moeder van 2 jongens van tussen de 8 en 10. Wij zijn ongeveer een jaar geleden verhuisd en vinden het hier top met onze nieuwe omgeving. Met familie en veel kennissen in de wijk dus het is er altijd gezellig.

Ik wil graag mijn hart luchten over een incident en ben benieuwd naar de reacties, want ik weet niet meer of het aan mij ligt... Ik wil het verhaal uitgebreid uitleggen voor een beter beeld zodat er juist geoordeeld kan worden.

Ongeveer 3 maanden geleden leerde ik een buurvrouw kennen, ook een alleenstaande moeder van 1 zoon van 8 jaar, welke in de klas van mijn zoontje is, we kennen elkaar dan ook via onze kinderen. Een jonge moderne en hele spontane meid en helemaal in de wolken en verliefd op haar vriend.

We hadden qua karakter-eigenschappen veel gemeen, qua uiterlijk lijken we ook nog eens op elkaar wat bijna eng is, alleen was zij dan het vrolijke meisje en ik meer het sombere, het klikte in ieder geval meteen en al gauw kwamen we bijna iedere dag bij elkaar over de vloer, wat vooral voor de kinderen leuk was die samen speelden en samen huiswerk maakten. Tegelijkertijd praatten vriendin en ik gezellig uren bij met een kopje thee. Wanneer het kon gingen we samen op stap, shoppen, ergens wat drinken, noem 't maar op. Ik vond het geweldig en voelde me weer gelukkiger als ooit tevoren, gezien ik jaren in een diepe put heb gezeten met een depressie enz.

We deelden veel met elkaar, zowel lief als leed, want er kwam ook veel emotionele momenten bij kijken aangezien vriendin grote familieproblemen heeft en een ex die haar stalkt. Vond het sneu en wilde ten allen tijden voor haar klaarstaan, want ik gaf oprecht om haar. Vooral omdat ik haar heel dankbaar ben voor de zoveel tijd die ze vrij maakte voor mij en voelde me voor het eerst sinds tijden gewaardeerd. Zij heeft me laten zien dat ook moeders gewoon gelukkig kunnen zijn, dat ook ik weleens gek mag doen en het echt oké is als ik bijv. eens een gezichtsbehandeling onder ga enz enz. Daarvoor leefde ik namelijk alleen voor de kinderen, was altijd erg op mezelf met nauwelijks vrienden en vergat mezelf compleet. Zij heeft me uit die put gehaald en dankzij haar hebben mijn kinderen en ik in zo'n korte tijd heel veel leuke dingen gedaan, gezien en ervan geleerd. In die zin ben ik wel positief veranderd en daar ben ik haar nogmaals dankbaar voor. Als ik bij haar thuis was zat ik haast nooit stil, uit dankbaarheid en waardering nam ik gewoon haar huis onder handen. Deed het echt met alle liefde. Hielp haar met veel, zelfs als ze haar auto ging wassen was ik erbij om te stofzuigen. Omgekeerd eigenlijk nauwelijks, maar is logisch want we waren vaker bij haar thuis, daar hadden de kinderen meer leuke speelgoed waaronder PlayStation, dan bij mij thuis, (ben maar een arme sloeber, in tegenstelling tot vriendin). Dus zij vond dat we bij haar thuis beter konden zijn.

Ook steunden we elkaar als het gaat om oppas. In het begin vond ik het geen enkel probleem, want daar ben je vriendinnen voor. Al vond ik het ergens wel heel erg vaak worden, ik heb het hier dan over 1 of 2 keer week dat haar zoontje bij ons logeerde, zodat zij naar haar vriend kon die overdag werkte en dus alleen 's avonds tijd had. Dat is meer dan 20 keer in 3 maanden tijd. Mijn zoontjes hebben 1 keer bij haar gelogeerd omdat zij dat per sé zelf wilde, al wilde ik het aanbod niet aannemen want ik ben liever niemand tot last. Maar vooruit, het mocht. Dat was de eerste en laatste keer. Ik heb sowieso niet echt oppas nodig want ze verblijven regelmatig bij hun vader dus als ik wat wilde doen wachtte ik af tot ze bij hun vader waren. De zoon van vriendin is bijna nooit bij z'n vader en daarom wilde ik haar steunen met oppas.

In ieder geval, zoals ik al aangaf was het in het begin dus geen enkel probleem. Ik merkte alleen dat ik langzamerhand uitgeput begon te raken, vooral als hij in de weekenden kwam logeren, uitslapen kon ik op m'n buik schrijven. Ze werden veel te vroeg wakker en beginnen al te stoeien en weet ik veel wat allemaal. Helemaal gek werd ik ervan. Ik heb toen voorzichtig aangekaart bij vriendin dat haar zoon beter doordeweeks bij ons komt logeren, want dan gaan ze de ochtend daarop toch vroeg de deur uit naar school. In het weekend zit ik de hele ochtend opgescheept met een groepje drukke jongens. Ik ben heel erg gesteld op rust en die vind ik vooral in het weekend, had er dus maar moeite mee dat ik nauwelijks meer rust had. Vriendin begreep het en liet haar zoon voortaan alleen op schooldagen bij mij thuis. Maar ik merkte niet dat ik er meer rust door kreeg, haar kind is de hele avond luidruchtig aan het doen, heeft een nogal zware stem en met mijn enthousiaste zoontjes erbij is het helemaal mooie boel. Eenmaal het bedtijd is stuur ik ze naar bed maar liggen te kletsen tot een uur of 10/11. 10 keer roepen dat ze nou echt stil moeten zijn hielp niet, de arme jongens waren veel te enthousiast. Natuurlijk is het voor hun feest als ze mogen logeren, maar dat mag niet ten koste gaan van hun rust, al helemaal niet als ze 7 uur uit bed moeten voor school. Mijn avondje rust kon ik ook naar fluiten.

Telkens als ik vriendin erna onder ogen kwam, zag ze aan mij dat ik uitgeput was. Ze zei weleens dat ze mijn moeite waardeert en ik zo een goede vriendin voor haar was. Maar ze zei nooit dat ze zich schuldig voelt en mij er niet meer mee zal vermoeien, waarop ik hoopte, ze bleef haar kind maar bij mij achter laten. Ik zat in een dilemma, ik ben haar dankbaar voor alles en wilde iets terug doen, maar het moet ook weer niet ten koste gaan van m'n gezondheid. Wat moest ik doen... ik durfde maar geen nee te zeggen. Ik liet wel regelmatig merken dmv mijn houding dat ik eraan onderdoor ging. Wie weet snapte ze de hints en ging ze veranderen. Althans, zo ben ik, als ik merk dat iemand uitgeput raakt door mij te helpen kap ik er uit diepe schaamte direct mee. Maar zij niet. Op een gegeven moment vond ik haar maar weinig respect voor mij hebben. Het lijkt alsof ze mij gebruikt voor alleen oppas. Misschien is ze toch niet zo oprecht als dat ik dacht. Ik werd dan ook steeds minder gezellig naar haar toe, zij merkte dat wel ineens heel goed op en ging erop in: "steeds als E. (haar zoon) bij jou gelogeerd heeft ben je niet zo gezellig, vind je het erg als ie bij jullie slaapt?", Daarop gaf ik dan als antwoord dat ik er inderdaad weleens moe van word. Maar nog steeds durfde ik niet nadrukkelijk te zeggen dat ik liever niet of minder wil oppassen. Nee, ze zocht naar oplossingen hoe ik het oppassen wat beter kon verdragen. De PlayStation van haar zoon moest mee naar mijn huis, want dat hield de kinderen koest, en we moesten de kinderen waarschuwen dat als ze lawaai maken ze nooit meer bij elkaar mogen logeren.
Het hielp allemaal niet. En ja ben geen proffesionele nanny om precies te weten hoe ik de jongens moet aanpakken, ben eenmaal vaak uitgeput en geen fut om 3 jongens te straffen op de juiste manier. Na een paar keer roepen gaf ik het op.
Ik hoorde ze nog steeds luidruchtig doen, soms kwam mijn zoon huilend naar me toe dat E. hem verbied om op z'n PlayStation te gaan, mocht ik hem weer troosten. E. is erg moeilijk met het delen van zijn speelgoed, niemand mag eraan komen totdat hij erbij is en toestemming geeft, en die geeft hij bijna nooit. Mijn kinderen hebben vaak moeten smeken of ze er even op mochten waarna hij gewoon nee zegt en klaar. Vond het keisneu en besloot dan steeds in mezelf om een eigen te kopen voor mijn kids om die E. eens een poepie te laten ruiken, wat denkt ie wel niet. Maar een PlayStation is ongelooflijk duur, meer dan 300 euro, kan dat niet eens betalen. Zij wel, maar dat joch deelt niets. In ieder geval, teveel irritaties zoals je ziet.

Eergister was ik samen met de vriendin boodschappen gaan doen. Nadat we alles hebben ingepakt in de auto stapten we in en voor ze wegreed wilde ze eerst nog even met haar vriend bellen. Ik hoorde haar nadat ze uitgegiecheld waren zeggen dat er iets mankeert aan de autowielen, waarna hij meteen aanbood ernaar te zullen kijken, en of ze de volgende dag langs kon komen bij hem , ik dacht nou daar gaan we weer, oppassen... Ze hoefde het niet eens te vragen. Ik wist het al. Het werd haast een soort verplichting. Haar vriend zei toen: "nadat ik je auto onder handen heb genomen neem ik jou onder handen -giechel-". En zij ook giechelen. Ze deden er zó makkelijk over. Ze hadden het niet eens over het kind, wie gaat er oppassen, kan het wel, etc etc. Het werd vanzelfsprekend dat ie bij mij zou komen.

En dat was de druppel. Ik gun ze echt alle geluk van de wereld toe, maar dat makkelijke gedoe haalde het bloed onder mijn nagels vandaan. Ze waren uitgegiecheld en reed terug naar huis, onderweg bleef ik kalm en wilde het weer voorzichtig aankaarten. "Joh, hebben jullie wel met elkaar besproken hoe jullie dat gaan doen met E.? Heb jullie daar niks over horen zeggen?". Waarop ze zei, ja, hij blijft heel even bij jou als je het niet erg vindt want hij gaat alleen naar de wielen kijken. Ik zei nee hoor, je blijft bij hem tot heel laat dus dat wordt weer een logeerpartij bij mij thuis, want meneer wil na je auto ook jou -onder handen nemen-. Schat, je beseft toch wel dat ik het zwaar vind, heb het vaker tegen je gezegd maar je blijft het doen? Ik ga bijna denken dat je me alleen nodig hebt om op je kind te passen?" Ben nog nooit zo eerlijk tegen haar geweest als toen, maar wél rustig en heb 'r absoluut niet aangevallen. Toch werd het mevrouw te heet onder haar voeten, "wat?! Ik gebruik jou voor oppas? Dit kwetst mij heel erg wat je nu zegt. Na alles wat we hebben gedaan, al die leuke dingen en tot in de late uurtjes met elkaar kletsen vind jij gebruiken? Dat is absoluut niet zo!". Ik zei toen, oké prima, maar ik heb in elk geval wel liever dat je zoon wat minder bij ons slaapt want ik ben er heel moe door. "Ja, maar jij bent altijd moe, wanneer ben je nou niet moe? Zolang ik je ken zeg je alleen maar dat je moe bent!". Waarop ik zei ja, dat klopt. (Ja altijd moe omdat haar zoon er altijd is maar goed) Dan kun je toch wel begrip voor opbrengen en je zoon wat minder aan mij overlaten? "Nee, sorry, heb daar geen enkele begrip voor, vriendinnen doen alles voor elkaar, en ik vind helemaal niet dat E. teveel bij jou is, wat is 1 of 2 keer per week nou? En maar een paar uur? Ze gaan 8/9 uur toch naar bed?" Ik: "nou ze zitten anders wel te kletsen tot heel laat hoor", zij: "ja omdat je niet streng genoeg bent", ik: "klopt en daarom kan ik al dat oppassen niet aan en vraag ik je om E. wat minder vaak aan mij over te laten en dan heb ik het over 1 keer per maand ofzo". Zij: "wat zijn dat voor afspraken, het moet gewoon ten allen tijden kunnen, we horen er altijd voor elkaar te zijn". En ik: "klopt, maar echte vriendinnen laten elkaar ook in hun waarde en respecteren elkaar, als ik zeg dat ik moe ben en je helaas niet zoveel meer kan blijven steunen in het oppassen want ik heb immers mijn handen al vol aan mijn eigen 2 kids en daar bovenop ook nog alleenstaand, dan hoor je je vriendin te respecteren en niet uit te putten, wat zeg ik, je zou je eigenlijk kapot moeten schamen dat je je vriendin zo uitput, je hebt het alleen maar erover dat vriendinnen er voor jou horen te zijn maar en jij dan? Ben jij er voor mij?". Zij: "ja, ik ben er voor jou! Ik help je genoeg met alles! Dan verwacht ik wel iets terug". Ik: "ja we hebben veel leuke tijden meegemaakt en daar ben ik je ook dankbaar voor maar daar heb jij toch ook plezier aan gehad, dat is toch wat anders dan oppassen? Ik lijd onder al dat oppassen, jij niet, jij hebt het eigenlijk altijd maar wat gezellig, zowel met mij als met je andere vriend. Niemand laat haar kind zoveel aan jou over". Zij: "wil je "al dat oppassen" niet meer zeggen? Het is niet AL dat oppassen, alsof je zoveel oppast". Ik: "weet je wat, je hebt blijkbaar helemaal geen inlevingsvermogen en begrijpt niet dat ik moe ben van het oppassen. Maar wat is nu eigenlijk je punt? Dus als ik minder wil oppassen heb je niks meer aan me en wil je mij niet meer als vriendin? Want daar komt het op neer als ik je zo hoor". Zij: " ja, daar komt het op neer. Als je er niet voor me wilt zijn dan ben je geen goede vriendin". Ik: "ik ben er altijd voor je op andere vlakken alleen oppassen wil ik minder doen" Zij: "nee oppassen doen vriendinnen ook voor elkaar sus je bent gewoon geen goede vriendin", ik: "nou, dan zijn we klaar toch?". Zij: "na alles wat we hebben meegemaakt ga je nu zo doen?". Ik "nee jij geeft mij deze keus, als ik niet aan je te hoge verwachtingen voldoe dan wil je mij niet meer als vriendin. Dat zeg je net zelf? Ik kan jou niet meer zo vaak blijven steunen en jij respecteert het niet, je respecteert mij niet zoals ik ben, je wilt over mijn grens heen gaan en dat gaat niet meer, het is nu genoeg geweest". Zij "je overdrijft zwaar, en ga niet zeggen dat mijn zoon luidruchtig doet want dat is niet waar, hij is zo lief en rustig", ik "jaha hij is lief maar als ze sámen zijn wordt het druk".

Na een gesprek van ongeveer 1,5 uur in de auto en tevergeefs proberen uit te praten in alle kalmte, want ik wilde geen ruzie en hoopte dat ze toch nog ermee akkoord ging zodat we met elkaar bleven omgaan, in tegenstelling tot haar die haar stem verhief en allerlei verwijten deed, mij het gevoel gaf dat ik 0,0% begrepen werd begon mijn geduld toch wel op te raken met dat mens en begon ook ik mijn stem te verheffen, ik werd bozer en bozer en voelde dat dit niet goed ging komen. Het liefst wilde ik rustig afscheid nemen voor altijd en uitstappen maar ik voelde me zo genaaid dat ik woedend werd, mijn ogen werden groter en m'n stem zwaarder, het ging vanzelf, had geen controle meer over de woede: "weet je wat. Zóek het uit. Ja. Ik heb jou ál die tijd geholpen met álles, heb zo vaak je huis met je schoongemaakt en op je kind gepast, ik heb hem altijd geholpen met zijn huiswerk, ben kapót, ja, en jij? NIKS. Ga lekker een andere oppas zoeken voor je kind want ik ben hier HELEMAAL klaar mee!". Ze was er helemaal stil van, kennelijk omdat ze me nog nooit eerder zo kwaad heeft gezien, ik zag dat ze ervan schrok en niks meer kon zeggen, eindelijk hield ze dan eens een keer die klep van d'r dicht en had ik het laatste woord. Ik stapte uit en sloeg de autoportier dicht en pakte mijn boodschappen uit de kofferbak, had nog teveel woede in me en riep nog eens "ben hier helemaal klaar mee" BAM met die kofferbak en liep weg. Zag vanuit mijn ooghoeken dat ze er teneergeslagen bij zat en niet meteen uitstapte. Eenmaal thuis aangekomen voelde ik me zo-vreselijk-opgelucht. Eindelijk ben ik van haar af! Wat was ik trots op mezelf. Ik ben eindelijk voor mezelf opgekomen, heb nooit gedacht het te durven want mijn respect voor haar was zeer groot, maar ik ben ook maar een mens en geen robot. Ik heb die avond met een glimlach staan koken, deed ik voorheen niet, was/ben trots op mezelf. En ik heb weer een leven, dacht dat ik juist met haar een leven vond maar ik voel nu pas dat ik weer leef. Ik heb namelijk mijn rust terug. Maar, het neemt niet weg dat ik haar dankbaar blijf voor al de positieve dingen die ze bijdroeg in mijn leven, zoals ik eerder zei heeft zij me geleerd dat het leven ook leuk kan zijn. Maar ook hoe het niét moet. Dankzij haar heb ik ook geleerd tijdig mijn grenzen aan te geven. Ik heb veel geleerd in zo'n korte tijd, heel veel. Al is het achteraf een uit de hand gelopen vriendschap, ben blij dat ik het na 3 maanden een stop achter heb gezet en niet na jaren pas, want ik hoor soortgelijke verhalen van moeders die er jaren in zitten...wauw. Petje af. Maar ik zou dat niet kunnen. Het ouderschap is zo zwaar, het heeft veel ruimte nodig, laat een ander nooit in de weg zitten.

Nu ik dit verhaal geschreven heb besef ik alleen maar des te meer dat ik er heel goed aan heb gedaan om haar vaarwel te zeggen. Voor ik dit schreef zat ik namelijk nog met twijfels of ik misschien niet egoïstisch heb gehandeld en haar had moeten helpen met oppas. En het als vriendin misschien toch wel ervoor over hoor te hebben. Maar nu achteraf nu ik dit schrijf vind ik dat ik niet fout zit. Natuurlijk passen vriendinnen weleens op elkaars kinderen, maar het moet alleen bij noodgevallen gebeuren vind ik. Als de vriendin nou een keer ziek is of een afspraak heeft, en dit is dan eens in de zoveel tijd, dan pas ik met alllle liefde op haar kind, want ik hou echt van hem als mijn eigen kind, tot er niks belangrijks meer aan de hand is, mag hij weer naar huis. Omgekeerd zou ik het ook fijn vinden als ik eens ziek ben of een belangrijke afspraak heb dat mijn kids even een paar uurtjes bij haar terecht kunnen. Zo hoort oppassen te zijn.
2 keer per week naar je vriendje gaan is geen noodgeval. Hoe erg ik het ze ook gun. Dat heb ik haar zo vaak duidelijk gemaakt, hoe blij ik wel niet voor haar ben dat ze zo gelukkig met 'm is, maar het is-geen-noodgeval. Als ze dit niet begrijpt moet ze een oppas zoeken die tegen betaling op haar zoon past, want geloof me, geen enkel normaal mens gaat dit voor gratis en wel volhouden.

Maar het heeft wel een impact op me achter gelaten en ben gekwetst, omdat ik er altijd met goede bedoelingen was maar omgekeerd was ik blijkbaar gewoon nuttig. En dan nog doen alsof zij het slachtoffer is en ik de slechterik. Ik weet zeker dat ze vanuit haar kant van het verhaal het heel anders uitlegt aan mensen, namelijk dat ik niet eens op haar kind wil passen terwijl ze "zoveel voor me heeft gedaan". Maar ik zit er niet mee. Waarheid komt toch altijd boven water.
Al met al ben ik een ervaring rijker en voel me nu alleen maar volwassener geworden.