U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Twijfels over de relatie
Zoals velen waarschijnlijk ben ik hier terechtgekomen na wat zoeken op Google... Ik heb hier al meerdere verhalen gelezen en kan me er vaak in terug vinden. Helaas vind ik nog geen oplossing voor mijn situatie. Hopelijk kunnen jullie mij het doen inzien. Ik heb serieuze twijfels over mijn relatie. We zijn 8 jaar samen en hebben twee kindjes (1 en 3). Het probleem is begonnen bij het zwanger worden. Ik wist al langer dat het waarschijnlijk niet in 1, 2, 3 ging lukken. Mijn grootste angst was dat het niet ging lukken of dat we een heel traject gingen afleggen. Het heeft 6 maand geduurd voor ik een eerste eisprong had en dan was het gelukkig direct prijs. In die 6 maand heb ik dus meerdere ziekenhuisbezoeken moeten doen en dus ook enkele 'tegenslagen' moeten verwerken. Ik heb dit telkens alleen moeten doen. Hij vroeg erachter, maar als hij dan zag dat ik het moeilijk kreeg, liep hij weg. Ook heeft hij toen eens de opmerking gegeven 'Oh, ik wist helemaal niet dat het zo erg was, ik dacht dat er enkel een eierstok niet werkte.' terwijl ik daar met hem al veel over gepraat had en uitgelegd had wat het probleem ging zijn als we eens aan kinderen begonnen. Ik had ook telkens het gevoel dat hij mijn gevoelens minimaliseerde. Nu moet er wel iemand positief blijven, maar dat wil niet zeggen dat je de ander moet negeren. Ik voelde geen begrip voor mijn gevoelens en al helemaal geen steun. Uiteindelijk met hem daar over gepraat, hij wist niet wat hij moest doen als hij mij zag wenen. Dus ik heb toen gezegd dat mij eens vastnemen meer dan voldoende is. Dan is verder alles goed verlopen. Na de bevalling waren we beide dolgelukkig. Eenmaal thuis was het back to reality. Ik heb hem toen toch eens moeten duidelijk maken dat het voor mij ook heel zwaar is, zelfs al ben ik de hele dag thuis om voor de baby te zorgen. Ik heb hem ook telkens gezegd dat we moeten opletten dat we naast mama en papa ook nog een koppel blijven. Ik stelde dan ook vaak voor om een oppas te zoeken en samen iets te doen. Maar dat initiatief kwam dus telkens van mij. Dus daar ook terug over gepraat en ik moest het doen met het feit 'dat ik daar beter in ben'. Ik heb ook nog eens alles opgeschreven omdat de situatie hetzelfde bleef. Dan heeft hij eens een avondje georganiseerd. Enkele weken later bleek ik terug zwanger. (Op seksueel vlak is het ook al een tijdje stil, zelfde reden, initiatief kwam telkens van mij. Zelfs na rustig te praten hierover) Dan voelde ik mij schuldig omdat ik toen al twijfels kreeg over mijn relatie, komt er dan nog eens een kindje bij. Toch besloten er het beste van te maken maar hier zit ik nu... We zijn verder blijven aanmodderen. We doen amper nog iets samen en ik geniet er ook niet meer van. Onlangs een avondje uit geweest en we hebben een uur gewoon niks gezegd tegen elkaar. Ik zit momenteel ook in een hele emotioneel moeilijke periode. Mijn broer heeft kanker en we zijn na 6 maanden nu doorverwezen naar een kinderneuroloog ivm ons oudste zoontje. Heel die situatie heeft mij ook duidelijk gemaakt dat ik er op emotioneel vlak alleen voor sta. De onderzoeken voor ons zoontje ga ik telkens alleen naar toe. De onzekerheid knaagt aan mij maar hij minimaliseert dat dus terug. Ik zat er in januari compleet door. Heb een heel weekend lopen wenen en hij heeft nooit gevraagd wat er scheelt. Als ik later dan vroeg of hij dat niet ziet of gewoon niet wil zien, zegt hij dat hij nooit iets gemerkt heeft. Dat deed mij nog het meeste pijn. Dus enkele weken geleden is de bom helemaal ontploft. Ik zat alleen met 2 zoontjes die niet wilden slapen. Hij had een voetbalmatch, maar bleek achteraf dat de tegenstander forfait gegeven had. Uiteindelijk maar na 12u thuis gekomen en achteraf nog gevraagd of ik nog lang bezig geweest was met de kindjes in slaap te krijgen. Dus toen ik dat te horen kreeg dat hij uiteindelijk gewoon bij z'n vrienden gebleven was (wat ik op zich niet erg vind hé! Maar ik vind dat je ook eens moet kunnen zeggen, nu ga ik naar huis, mijn vrouwtje steunen), heb ik gezegd dat ik serieuze twijfels heb of ik mijn toekomst nog verder zie met hem. Zijn eerste reactie was dan: 'Gaan we nu verder tv kijken?'. Ik dus nog een beetje dieper... De dag erna nog eens goed gepraat, ik had alles genoteerd zodat hij alles op zijn gemak kon lezen. Dan stelde hij een relatietherapeut voor. Ik voelde mij toen al wat beter omdat ik het gevoel had dat hij het eindelijk besefte. De dagen erna deed hij weer alsof er niks gebeurd was. Ik heb uiteindelijk mijn koppigheid (ja, dat wil ik gerust toegeven dat ik ook een aandeel heb en soms te koppig ben...) aan de kant gezet en zelf een afspraak gemaakt. Toen werd hem de vraag gesteld wat liefde is voor hem. Zijn antwoord was zorgen dat ik niks tekort kom, mijn leven gemakkelijk maken door eens boodschappen te doen e.d. En toen werd voor mij duidelijk dat ik daar een heel ander beeld over heb.
Dus kort gezegd, momenteel heb ik het gevoel dat ik moet kiezen tussen een broer-zusrelatie waar ik niet gelukkig van wordt, maar wat dus wel beter is voor de kindjes en, ik zal eerlijk zijn, ook voor mijn financiële situatie of de relatie opgeven, nieuw geluk gaan zoeken (maar zal ik die dan vinden?) maar ook het leven van mijn kindjes overhoop halen. Veel vrouwen zouden waarschijnlijk geld geven voor zo'n man. Ondanks uitschuivers, probeert hij goed voor mij te zorgen, hij slaat mij niet, bedriegt mij niet, hij volgt mij in alles wat ik doe en hij ziet mij graag. Maar ik mis een echte relatie. Ik vind het moeilijk uit te leggen, maar ik wil iemand waarbij ik emotioneel terecht kan, maar ook mee kan lachen, amuseren,... Dat lukte vroeger goed, maar ik heb het gevoel dat ik anders geëvolueerd ben dan hem (en hij vond dat ook...). Hij is nog steeds het jongetje van in het begin van onze relatie, daar zou ik nu niet meer op verliefd worden. Ik heb het er ook enorm moeilijk mee dat ik niet weet wat er echt in hem omgaat. Hij zegt nooit wat hij voelt en als we praten, zegt hij de dingen waarvan hij denkt dat ik dat wil horen. Het lijkt erg om daarvoor alles op te geven wat we hebben maar ik word er echt niet gelukkig van. Aan de andere kant ben ik bang dat ik ook niet gelukkig ga worden als het opgeef (toch de eerste jaren niet). En dit alles vind ik dan helemaal geen goede reden om samen te blijven. Ik zou daar in zijn plaats toch ook niet gelukkig van worden...
Bedankt
voor je reactie. Dat is waar, scheiden kan altijd nog. Maar hoe lang hou je hier aan vast?
Hij weet niet goed wat hij moet doen, en ik begrijp dat want ik weet het zelf niet. Ik heb dagen dat ik denk, ik leer er mee leven, we doen door voor de kinderen. Andere dagen vind ik dat dat niet genoeg is. Hij zei ook onlangs dat hij wel iemand anders zal vinden waar hij mee gelukkig zal worden als ik beslis om weg te gaan. Heel hard, maar de waarheid natuurlijk. Ik ben daar iets minder van overtuigd. Geen idee waar ik de eerste jaren iemand zou moeten vinden. Hij blijft ook maar zeggen hoe mooi hij mij vindt. Maar dat is mijn probleem niet, dat ik denk dat hij mij niet meer aantrekkelijk zou vinden. Heel raar trouwens, de laatste tijd krijg ik zoveel complimenten, van mannen én vrouwen. Alsof er iets veranderd is. Misschien dat ik mijn leven terug meer in handen neem? Ik heb hem misschien veel te lang toegelaten om voor mij te 'zorgen' op dat vlak (zie: zijn visie op wat liefde is)? Hij is de laatste tijd vaak weggeweest, waardoor alles op mijn schouders terecht kwam en dat is mij ook perfect gelukt (hij gaat vaak naar de winkel met mijn boodschappenlijstje terwijl ik thuis de kinderen klaar maak of ruimt de keuken op terwijl ik de kinderen in bed steek). Ik laat dan al eens iets van afwas staan als het niet veel is (1 pan of 2 flesjes van ons zoontje, de rest gaan in de vaatwasmachine), omdat het dan al laat is en morgen komt er nog een dag. Hij stoort zich daar dan aan omdat hij altijd zijn best doet zodat alles weg is. (Even voor de duidelijkheid, voor de rest doe ik het meeste in het huishouden, stofzuigen, strijken, wassen, kuisen,... Het gebeurt wel dat hij eens stofzuigt als ik zeg dat dat nog moet gebeuren en ik niet veel tijd heb. Dit stoort mij niet hé, hij doet dan de typische mannelijke taken als de vuilzak buiten zetten en het gras afrijden of de klusjes in huis).
Ik voel soms ook wat druk. Ik probeer er op te letten om terug wat 'vriendelijker' te zijn (ik deed soms echt kribbig de laatste tijd, niet fijn voor hem). Maar ik heb dan het gevoel dat hij dan direct denkt dat ik mij al veel beter voel. Hij begint mij dan terug meer aan te raken, ik trek mij weg,...
Deze week had ik terug een dipje. Wij hadden onze afspraak bij de kinderneuroloog en ik was wat aangedaan (ze vermoeden dat het iets genetisch is). De neuroloog had dus gezegd dat het heel belangrijk is om ons zoontje heel goed op te volgen (kine, spalkjes,...) zolang hij in zijn groei zit. Wat hij daar dus uit begrepen heeft is dat het eens hij volwassen is, er geen last meer van zal hebben. Hij zegt dat hij er positiever tegen aan kijkt dan mij, maar het lijkt mij eerder alsof hij het ook moeilijk heeft het te aanvaarden? De realiteit niet inziet? Ik vind het belangrijk dat we goed weten waar we aan toe zijn om ons zoontje inderdaad de beste begeleiding te geven om z'n leven toch zo makkelijk mogelijk te maken. Als je blijft denken, het komt wel goed, dan lukt dat in mijn ogen niet (voldoende)?
Hij zegt altijd dat ik negatiever in mijn leven sta, altijd het ergste denk. Ik vind dit vreemd, als er bvb. tijdens onze verbouwingen iets niet liep zoals het moest, was ik net diegene die zei dat we wel een oplossing zouden vinden en dat kwam er dan meestal ook. Hij was altijd diegene die direct zei dat we niet genoeg geld hadden voor iets (zonder te rekenen), of dat we helemaal opnieuw mochten beginnen of... Maar als het dan over gevoelens gaat, zou het net omgekeerd zijn? Ik maak mij zorgen over de toekomst, dat is waar, maar is dat dan negatief in het leven staan? Hij moet niet dezelfde zorgen hebben, maar ik zou graag hebben dat hij begrip heeft dat ik mij zorgen maak en dat lukt hem niet. (Ja, al over gepraat hoor) Het voelt alsof hij mijn gevoelens minimaliseert, wat ervoor gezorgd heeft dat hij niet meer de persoon is waar ik naartoe ga met mijn zorgen. Het lijkt alsof hij het toch maar flauwekul vindt, en het is heel vaak gebeurd dat als ik nog eens over iets begon, het hele gesprek van begin af aan mocht doen omdat hij het simpelweg vergeten was wat ik gezegd had. Pijnlijk vond ik dat.
Wat de praktische kant betreft, ja al heel vaak over nagedacht. Al zitten rekenen zelfs. Het is mogelijk maar wordt niet gemakkelijk. Ik zal sowieso wat moeten inleveren en moeten opletten op uitgaven. Dat hij voor hen kan zorgen, daar twijfel ik niet aan. Ik ben wel van het principe dat we samen ouders blijven, dus dat alles nog bespreekbaar blijft en overlegd wordt. Waar ik wel mee inzit, is wat er zal gebeuren als hij een nieuwe relatie krijgt... Ikzelf kom ook uit een gebroken gezin. Mijn ouders zijn veel te lang samen gebleven naar mijn gevoel en dat heeft mij geen gelukkig kind gemaakt. Daardoor ben ik bang om mijn kinderen hetzelfde aan te doen, te lang in een ongelukkige relatie blijven.
Zelf
Misschien moet je je eerst even focussen op jezelf en niet zozeer op de relatie: 'Zeker de laatste tijd ben ik heel prikkelbaar en vaak boos om kleine dingen.' enig idee waardoor dat komt? Slaaptekort, vitaminetekort (Vitamine B?), te weinig ontspanning, teveel dingen die moeten, te hoge verwachtingen over de romantiek in je leven, etc.?
Tsjor
Voornemen
Dat was al mijn eerste voornemen, vooraleer ik verder nadenk over een beslissing. Het is vooral op hem dat ik snel boos wordt en mij erger aan de stomste dingen. Door wat? Tjah, door alles wat ik hierboven al gezegd heb denk ik. Maar ik heb inderdaad sowieso te weinig tijd voor mezelf genomen de laatste jaren (lees: sinds er kinderen zijn). Probleem is ook dat de keren dat ik een middagje vrijaf nam om gewoon even op mezelf te zijn, hij net toen ook vroeger gedaan had met werken. Hij zegt dan dat ik geen last van hem zal hebben, dat hij gewoon wat zal zitten werken aan zijn bureau maar dat is toch hetzelfde niet. Ik heb het al langer moeilijk dat ik emotioneel niet terecht kan bij hem, laatste maanden is het ontploft door het hele traject met mijn oudste zoontje en mijn broer die kanker heeft (gaat trouwens de goede kant uit).
Ik heb het hem onlangs ook proberen uitleggen. Ik ben iemand met een muur rond mij. Het is heel moeilijk hier door te komen, velen raken er nooit door, er zijn er maar heel weinig die er volledig door raken. Hij zat er bijna door, maar de muur is terug gegroeid.
Toch
Kijk eerst wat je voor jezelf kunt doen. en dat begint met de oorzaak niet buiten jezelf te zoeken.
Tsjor
Eerlijk
Je hebt gelijk, maar als ik heel eerlijk moet zijn voel ik mij momenteel het best als hij er niet is. Je begrijpt m'n nick wel, wat een zootje...
Je neemt jezelf mee
Pas op, als je uit elkaar gaat neem je jezelf mee en dan is er niemand meer waarop je het kunt afreageren. Ik voel me rot, hij weg; dat is niet altijd de slimste oplossing.
Tsjor
Bedankt
voor alle antwoorden en adviezen en dat ik hier even mijn ei kwijt kon (ik kan hier toch nog net iets ongeremder praten). Ik neem het verder mee. Het emotionele valt inderdaad mee te leven, maar zoals ik hierboven al eens heb gezegd, die intimiteit speelt mij ook grote parten. 1x seks in 4 jaar tijd is heel weinig. Hij wil wel maar ik kan het niet meer met hem en ik mis het echt wel. Ik voel mij te jong voor een celibatair leven (ik weet niet of ik het ooit zou kunnen zelfs). Ze noemen het een broerzus-relatie maar soms heb ik het gevoel dat ik gewoon een puberzoon of jongvolwassene in huis heb. Dat hij de grote broer is van de kinderen. Ik heb zelfs al eens aan een open relatie gedacht maar dat lijkt mij ook écht niet gezond (en zomaar seks voor de seks kan ik niet). Misschien dat ik nog eens terug kom maar nu moeten wij (ik) vooral aan het werk.
Toch
Probeer zelf ook eens of extra vitamine B helpt bij jou. Ik kreeg dit advies van een huisarts, toen ik emotioneel overhoop lag door de pil. Na verschillende varianten was dit de beste oplossing. Baat het niet, het schaadt ook niet.
Tsjor
Vitamine B
Dat valt inderdaad eens te proberen, ik zal dat eens in huis halen. Ik ben trouwens al eens 2 jaar pilvrij geweest, ik merkte niet veel verschil buiten dat ik veel acne had.
Het twijfelen duurt al zo lang, op een bepaald moment raak je het beu. Mijn partner zei ook dat hij het nu nog maar echt beseft dat het al een hele tijd de verkeerde kant op gaat ondanks dat ik heel vaak aan de alarmbel getrokken heb. Moest ik dan al eerder 'dreigen' te vertrekken? Dat was toen mijn idee helemaal niet. Hoe lang kan een 'dipje' duren? Het lijkt of hij telkens dacht: laat haar maar wat zeuren, dat gaat wel over. Hij heeft mij ooit nog letterlijk gezegd dat hij niet bang is mij te verliezen, waarom zou ik hem ooit verlaten? Ik merk dat ook heel erg in het het feit dat hij 0,0 jaloers is. Tegenwoordig ben ik ook helemaal niet jaloers meer. Hij is een weekend weggeweest met vrienden naar het buitenland. Eerlijk, het kon mij echt niks schelen moest er dan iets gebeurd zijn met een andere vrouw. Hoe erg is dit niet? We hebben het te ver laten komen (ja, ik ook). Ik ga niet meer graag mee met zijn vriendengroep. Ik vind hen te jong van geest. Ik kon er vroeger nog mee overweg maar mijn partner heeft ook al gezegd dat ik geëvolueerd ben. Mijn collega's vinden dat ook. Ook met zijn familie heb ik nooit een band opgebouwd. Ik kan moeilijk om met hun visie, hoe ze in het leven staan. Alles is goed zolang het hen goed uitkomt (ik zeg maar iets, zij mogen regels overtreden omdat het hen uitkomt, voor een ander geldt dit helemaal niet!). Mijn schoonmoeder haar reactie op het nieuws van ons zoontje: er zijn ergere dingen in het leven (!!). Er zijn zo van die momenten waarop je beter zwijgt als niets beter weet te zeggen lijkt mij. (Nog een voorbeeld: een koppel die nooit kinderen heeft kunnen krijgen, zeggen dat als de natuur dat wilt, dat je dat maar moet aanvaarden, het was ons toen gelukkig al gelukt om zwanger te worden want dat ging nog harder binnenkomen anders)
Echt, als ik zou kunnen, ik zou enkele jaren terug gaan en vertellen in welke situatie we nu zitten. Om er dan aan te werken of te beseffen dat wij toch niet dat perfecte koppel waren wat iedereen dacht.
Onverschilligheid
Enkele maanden verder, de bom is onlangs gebarsten. We zijn samen op reis geweest. Dat was 'gewoontjes', eerder zakelijk. We komen overeen, maken geen ruzie maar het voelt eerder vriendschappelijk, ja de fameuze 'broer-zus'.... Hij heeft toen ook enkele veronderstellingen uitgesproken, als in: 'Dat zou jij niet graag doen.' terwijl het net wel iets is wat ik graag zou doen. Ik zeg dan dat dat mij stoort, het geeft mij het gevoel dat hij mij echt niet kent. We hadden het onlangs over de seks. Hij vroeg of ik het ooit graag gedaan heb met hem. Ik heb eerlijk geantwoord dat ik het wel graag deed maar dat het uiteindelijk altijd hetzelfde was en dat enkel ik het initiatief nam om het vuur erin te houden. Dat dat mij stoorde en dat hij daar zelfs na meerdere gesprekken geen rekening mee hield. Hij heeft toen iets gezegd wat mij nog steeds bezig houdt, mij gekwetst heeft. Ik ben zo'n vrouw die niet makkelijk klaarkomt. Hij zei dat hij het daar moeilijk mee had, omdat hij dan 'ik-weet-niet-wat-allemaal' moest doen, alsof het een hele opgave was. Heel pijnlijk vond ik het, ik voel mij nu zo abnormaal? Ik vond het leuk om moeite te doen voor hem, hem te zien genieten. Omgekeerd was dat blijkbaar anders?
Voor mij voelt het onomkeerbaar nu, ik merk dat hij mij meer en meer onverschillig laat. Ja, ik vind het moeilijk om te zien dat ik hem kwets, maar ik zie niet dat onze relatie ooit nog een liefdesrelatie wordt. Ik lees af en toe nog eens de brieven terug (ik vind het soms makkelijker om mijn gevoelens op te schrijven, dan praten we daar eens rustig over). Mijn gevoelens zijn nog steeds niet veranderd. Ik voel dat hij wanhopig is, probeert het zelfs een beetje te forceren. Ik weet niet goed hoe ik er mee moet omgaan? Het is zoals het hier al gezegd geweest is, hij is iemand die gestuurd moet worden, waarvan je het handje vast neemt en letterlijk zegt wat hij moet doen, op alle vlakken. Ik heb het daar duidelijk heel moeilijk mee. Momenteel weet ik ook niet wat hij moet doen. Ik heb hem al gezegd dat ik rust nodig heb, een tijdje alleen maar dat ziet hij niet zitten. Verder zit ik heel erg in met de toekomst, vooral voor de kinderen. Financieel wordt het heel moeilijk.
Zootje
Ik zie geen bom barsten. Misschien moeten jullie even goed ruziemaken. Schreeuwen, huilen. Passie.