Twijfel -

Ron

Ik erger me dood aan je slachtoffergedoe.

Je barst van schuldgevoel maar veel meer nog van medelijden met jezelf. Je hebt er zo'n puinhoop van gemaakt en zet geen stappen om ook maar iets op te ruimen. Nu ligt 't contact met vriendin stil omdat zij niet kiezen kan. Jij gaat zielig zitten wachten en de rit uitzingen met je vrouw. Je vrouw waar je -als je heel eerlijk bent- helemaal geen zin meer in hebt.
Jullie hebben kinderen? Waar zijn zij in dit verhaal? Je bent vreselijk druk met jezelf aan 't lijntje houden. Eigenlijk ben je er al uit maar nu werkt vriendin niet mee. Als je weggaat kom je niet in een gespreid bedje. Wees toch eerlijk tegenover jezelf. Ga aan de slag- zoek een therapeut en kom jezelf onder ogen. Zal echt niet leuk zijn. (maar hoe denk je dat dit is voor je kinderen, vrouw en vriendin). Maar vast heel leerzaam. Leer jezelf kennen. Daar heb je je handen vol aan. En ik hoop dat je dan stappen kunt zetten waar je trots op kunt zijn. En bovenal hoop ik dat je het welzijn van je kinderen voor ogen houdt - ik krijg niet de indruk dat zij een relevante rol spelen in je verhaal.

Geen idee waar Ad trots op is. Ik zie het niet ;-(

Hey Pennestreek

gelijk getypt;-).

Haha, en wat zijn we het eens!

Maar het is net als met alles en iedereen, we kunnen Ron wel vertellen wat wij denken dat hij het beste kan doen, dwingen kunnen we hem niet. Waarschijnlijk komt hij pas zelf tot (dat) inzicht als de bodem is bereikt. Zoals bij jouw man, en bij ons was dat de crisis van zoon.
Heel triest voor vrouw en vooral kinderen van Ron. Je ziet van mijlenver aankomen wat er gaat gebeuren als hij nu niet in actie komt, maar wij kunnen hem vanaf hier alleen maar aanwijzingen en tips geven. Hij moet er zelf wat mee doen. Ik ben benieuwd of hij ons echt hoort

bovenal Ron

"Heel triest voor vrouw en vooral kinderen van Ron."

en bovenal Ron: voor jezelf. Mijns inziens hou je jezelf voor de gek.

Waarom zo moeilijk

Ik lees dit draadje mee en wat ik maar niet kan begrijpen is dat men willens en wetens aan iets vast blijft houden wat niet meer goed is. Leef je eigen leven, maak keuzes, wordt gelukkig. Als je openstaat voor een ander, dan is de koek thuis op. Het geeft aan dat het tijd is iets te veranderen. Relatie therapie? Ik geloof er niet in. Waarom? Omdat je beide een individue bent en de relatie passieloos is geworden omdat het uitgekakt is. Als je gelukkig bent met een ander, leef dan! Stel jezelf voor dat je op je doodsbed ligt en denk dan aan de situatie, welke keuze zul je dan maken. Als je een bord laat vallen en je lijmt te scherven, zal het bord niet meer hetzelfde zijn ondanks dat het heel is. Leef!

Stip Pennestreek

Ronduit onbeschoft iemand te veroordelen die open en eerlijk zijn verhaal verteld, zich kwetsbaar opsteld, hulp zoekt op een forum, zelfreflectie heeft, zich schuldig voelt, eerlijk is geweest het thuis te vertellen.
Het heeft geen zin frustratie te projecteren op anderen vanuit slachtofferschap. En oja, Ron kan meelezen hoor dus misschien even prive roddelen over hem.

Nou weet je Marer

Sommige borden zijn onvervangbaar. Dan is gelijmd en met een scherfje eraf nog altijd beter dan een wegwerpbord of een bord van de Action.

Over projectie gesproken.....

Marer

Voel je je persoonlijk aangevallen of zo? Komt het te dicht bij wat ik schrijf?

Ik hou Ron een spiegel voor, prik door zijn verhaaltjes heen. Ik snap als geen ander hoe moeilijk het is om het gevecht met jezelf aan te gaan. Maar het levert wel heel wat op.

Ik vind vooral dat een ‘ingekakte’ relatie niet iets is dat je hoeft te accepteren, daar sta ik hetzelfde in als jij. Maar als je ook nooit moeite ervoor hebt gedaan kan het heel wat opleveren als je dat wel doet. Kijk, als er geen kinderen in het spel zijn, en je bent het samen eens over dat je uit elkaar wil om (alleen of met een ander) weer gelukkig te worden, vooral doen. Maar: van ‘gewoon’ uit elkaar gaan leer je zelf veel minder dan van bij elkaar blijven en ervoor vechten. Maar dan doe je alleen jezelf tekort. Ik vind het een heel ander verhaal als er wél kinderen zijn, dan heb je een enorme verantwoordelijkheid om voor hen een stabiel gezin te vormen. En dan vind ik *dus* dat je eerst moet knokken voor je relatie. Zonder garantie dat het gaat werken, maar dan heb je het in elk geval geprobéérd. Zomaar opgeven vind ik een zwaktebod. En juist omdat hij zelf zo hamert op dat schuldgevoel, snap ik echt niet dat hij denkt daar iets aan te kunnen doen door te scheiden, dat zou juist een prachtige motivatie kunnen zijn om wel alsnog zijn best te gaan doen in zijn huwelijk. Hij zou zomaar ook positief verrast kunnen worden. Maar daar komt hij niet achter als hij het niet probeert.

Marer

Eerst maar reactie op je tweede post.
Roddelen is achter iemands rug om- is hier geen sprake van. Als je goed leest zie je dat ik mij tot Ron richt.

En waarom zo moeilijk doen?
Omdat er kinderen zijn? Omdat je als ouder verantwoordelijk bent voor het welzijn van je kinderen? Als er geen kinderen zijn kan ik je helemaal gelijk geven- ga voor je eigen geluk en leef maar. Al huppel je van de een naar de ander, als je er blij van wordt ga je gang.

Maar je hebt nu de verantwoordelijkheid voor opgroeiende kinderen. Dat maakt dat je niet meer egoïstisch je kapotte bordje alleen maar stuk moet stampen en moet Leven.

Ik heb Ron zeker niet het advies gegeven koste wat kost bij vrouw te blijven. Wel om keuzes te maken en trots zijn op deze keuzes ipv maar een beetje aan te rommelen en vrouwen - kinderen daar in mee te trekken. En ja ik raad hem aan om daar hulp bij in te schakelen. Niks mis mee. En ook dan zal hij gaan Leven.

Kan niet nalaten Marer om je te zeggen dat ik hoop voor jou dat jouw bordjes altijd heel zullen blijven. Had ik mijzelf en anderen hier ook gegund.

Ron,

Als je vriendin wel voor jou gekozen had, had je dus een scheiding ingezet. Had je je vrouw verteld dat je haar vervangt voor een ander.
Nu je vriendin kiest voor behoud van haar huwelijk, is je vrouw wel goed genoeg om bij te blijven. Dat vind ik best naar naar je vrouw toe. Ik denk dat je ook die hoop op wat intimiteit in de ijskast kan parkeren. Want fungeren als ‘achter de hand’, daar wordt geen enkele partner blij van.

Brrrr

Precies wat al gezegd is: Je neemt zelf een slachtofferrol aan, terwijl je je vrouw hebt bedrogen en dat voor jezelf goed probeert te praten.
Natuurlijk is een nieuwe vrouw spannend en heb je fantastische gesprekken en krijg je veel aandacht. Dat komt omdat zij geen eisen aan je stelt, jullie samen geen kinderen hebben en niet samen wonen. Verliefdheid maakt blind. Pas als je elkaar écht leert kennen, na een jaar of 3 à 4, slaat de realiteit toe, en die kan hard zijn.

Ikzelf zat aan de andere kant. Heb mijn ex altijd gekoesterd. Ben ook weleens verliefd geweest op anderen, maar heb daar nooit iets mee gedaan; heb ze juist vermeden. Dan was de verliefdheid binnen een maand over. Mijn ex heeft hetzelfde gedaan als jij. Achter mijn rug om een relatie met iemand anders gestart. En toen hadden wij plotseling 'een broer/zus relatie', volgens ex, en 'hield hij nog wel van me, maar niet als partner'. Het zijn de cliché's waar alle cheaters mee komen.

Ook jij koestert de verliefdheid en bent een stiekeme relatie gestart. Inderdaad: wat je aandacht geeft, dat groeit.
Iedereen kan gevoelens krijgen voor iemand anders, maar wat doe je daar vervolgens mee?

Dank

Ik ben eigenlijk best geschrokken van de wijze waarop mensen een oordeel blijken te kunnen vellen over een ander zoals door enkele geprojecteerd op dit forum. Mensen die mij, mijn situatie en alles wat daar bij hoort niet kennen.

Onbeschoft zoals gesteld? Misschien wel , maar ik realiseer me dat dat komt door de ervaringen die deze personen zelf hebben ondervonden. Ik neem het ze maar niet kwalijk behoudens Stip, ga wat doen aan die agressieve bevooroordeelde manier van jezelf te kijk zetten.

En ik hou mezelf echt een dpiegel voor, mezelf voor de gek houden? Mss wel. Ik dank enkele mensen voor hun welgemeende adviezen.

"Ik ben eigenlijk best geschrokken van de wijze waarop mensen een oordeel blijken te kunnen vellen over een ander zoals door enkele geprojecteerd op dit forum. Mensen die mij, mijn situatie en alles wat daar bij hoort niet kennen."

Ja, dat is altijd vervelend van zo'n forum. Jij vertelt je verhaal, vanzelfsprekend niet alles. Mensen lezen het door hun bril/met hun ervaring en hebben en er dan een beeld bij. Dat klopt niet altijd.

Dus het kan frustrerend zijn als je reacties leest die niet passen met hoe het "in het echt" zit in jouw situatie. Wees niet boos, mensen moeten afgaan op wat jij vertelt.

Hopelijk zitten er toch dingen bij, die je wel aan het denken zetten. Want mensen willen je uiteindelijk helpen, al komt het soms misschien anders op jou over of kan je er niets mee. Probeer de reacties met een positieve bril te lezen en kijk of er misschien iets in zit wat je kunt gebruiken. Uiteindelijk hopen veel mensen dat je je relatie kunt redden in het belang van je kinderen (en je vrouw en jezelf!). Mocht dat toch niet mogelijk zijn, dan kan je hopelijk overtuigd de knoop uiteindelijk doorhakken en is het misschien beter zonder elkaar.

Maar ik zou er wel naartoe werken om voor jezelf helder te krijgen "wil ik nog investeren in mijn relatie met mijn vrouw, ook al is de uitkomst ongewis" of "ik heb er een puf meer voor, ik kan het niet meer opbrengen". En belangrijk: Ik zou het NIET van je vriendin laten afhangen, want uiteindelijk gaat het volgens mij erom of je gelukkig kunt zijn in je relatie met je vrouw (evt. door nu er veel in te investeren) of dat je dat niet kunt zijn (en dan mogelijk een reden om echt de knoop door te hakken). Maar niet je huwelijk beëindigen vanwege een verliefdheid met een ander (die dan ook nog niet eens voor jou wil kiezen). Sterkte ermee, het is ingewikkeld.

Ff zo. Ron, ik ben zelf bedrogen dus weet waar ik over spreek. Ik ben nog steeds bij mijn partner. de schoonheidsprijs verdient jouw verhaal absoluut niet maar ik kan wel je eerlijkheid op zich wel waarderen. Je kunt niet binnen kijken bij een ander in zijn relatie, dat heb ik ook geleerd. Ik hoop, vanwege het feit dat je kinderen hebt, dat je je keuze zeer zorgvuldig maakt. Als er nog een vleugje liefde is probeer dat dan te grijpen omwille van hen. Zelf ben ik niet van de therapieën. Het is goed om alles een keer goed uit te spreken maar blijven hangen in wederzijdse verwijten heeft geen zin. Ik wens je veel wijsheid want dat heb je nodig, niet alleen (ver)oordelingen.

Succes Ron

Ik hoop dat de bijdragen van Pennestreek en Stip je wel aan het denken hebben gezet over je gezin. Want ik mis je kinderen in het hele verhaal. Als er bij ons geen kinderen in het spel waren geweest weet ik niet of ik zo hard mijn best zou doen als nu. Ik ben dat aan mijn kinderen verplicht vind ik. Zij hebben er niet om gevraagd dat hun ouders er zo’n puinhoop van gemaakt hebben.

Jammer

Ik vind het ook jammer dat hier velen de broerzusrelatie maar een flauw excuus vinden van vreemdgangers. Niet dat ik het vreemdgaan wil goed praten, maar is het dan zo raar dat een relatie effectief zo kan aanvoelen? Ja, er moet daar inderdaad iets aan gedaan worden en vreemdgaan is niet de oplossing. Hij voelt zich wel al enkele jaren slecht en is in die jaren niet vreemd gegaan. Hoe dan ook, het is nu gebeurd. En nu moet er dus ook een beslissing genomen worden. Dat kan alleen jij, Ron. Maar ik vind het ook niet mooi dat je zou beslissen om te blijven enkel omdat je vriendin haar relatie wil behouden. Dus denk eens na, is er nog een sprankeltje hoop, moed, wilskracht om het nog een kans te geven? Gebruik dit dan om de liefde terug aan te wakkeren. En relatietherapie zou een oplossing/hulp kunnen zijn. Tuurlijk denk je wel aan de kinderen. Kinderen hebben niets aan ongelukkige ouders. Dus zorg dat je zelf gelukkig bent. Liefst van al samen natuurlijk, maar is dat apart, dan is dat zo. Niets dat een kind meer tekent dan ouders in een ongelukkige relatie, ik spreek uit ervaring. Daarom ook dat ik geen fan ben om jaren in relatietherapie te blijven. De grens is toch ooit bereikt... Veel sterkte, ik leef met je mee. Mijn therapeut gaf mij de opdracht de voor- en nadelen op te schrijven van blijven en niet-blijven. Dit kan jou misschien ook verder helpen.

Het gras is nie

Vraagje; ik lees tot nu toe alleen mee in dit draadje. Deel mijn verhaal in het draadje: verder na ontrouw. Dus ja helaas heb ik het ook meegemaakt. En zoals Hoedan zegt vecht ik ervoor om er samen uit te komen omdat we een kind hebben. Maar jeetje wat vind ik het af en toe zwaar zeg.
Daarom vraag aan jou het gras is nie...
Hoe zijn jullie er samen uitgekomen zonder therapie? Mijn man moet doet liever ook niet de therapie. Gaat nu mee voor mij..
hij heeft spijt, heeft alles zelf verteld, kiest voor zijn gezin en heeft geen contact meer met de dame in kwestie. Maar toch kan ik het maar geen plekje geven.
Ben erg benieuwd hoe jullie er samen aan gewerkt hebben.

Ron, je hebt idd niets aan de (ver) oordelen. Ik wens je samen met je vrouw alle kracht toe om er samen uit te komen. En als jullie beslissing dan is dat het niet meer samen gaat is dat ook een juiste beslissing. Maar blijf vooral samen in gesprek. Wat me wel verbaasde in je verhaal is dat je vrouw heel rustig heeft gereageerd en niet eens de naam van je minnares wilde weten. Ik wilde alles weten toen mijn man het vertelde nml. Waarom wil ze het niet weten? Wil ze haar kop in het zand steken? Of mss begrijpt ze je als er al zoveel jaren geen intimiteit meer is? Zomaar benieuwd....

Verder toi toi toi voor je Ron!!

Je bent de tweede deze week die me wat kwalijk neemt hier. Dus is t goed om naar mezelf te kijken in deze draad.

Projectie? Zou zomaar kunnen. Ik vond idd het slachtoffergedrag van man destijds verschrikkelijk. Omdat het hem verlamde. Hij het als excuus gebruikte. Ik lees hetzelfde bij jou. ( en ja dat zal vast komen uit mijn rugzak).
Agressief? Bij teruglezen zie ik dat m n toon scherp is. Had idd minder scherp gekund. Veroordelen zie ik niet. Echt niet; ik geef terug wat ik lees in jouw posts. Ik heb er niets bij verzonnen of aangenomen.

Zonet bedacht ik me dat ik ook eens beticht werd van " hangen in slachtofferschap". Ik denk in eerste draadje. Door iemand waar ik hier zwaar op leunde, heel hoog had. Ik was boos en voelde me miskend. Heb m n bijdrage meerdere keren doorgelezen en zag het niet. Pas later ( dagen, weken - weet ik niet meer) kon ik er met afstand naar kijken en zag ik wat ze bedoelde.
Ik zeg niet dat dit voor jou zo zal zijn. Misschien zit ik er volkomen naast- leg t dan naast je neer. Zie het dan als van Stip; agressief, projectie, zichzelf te kijk zetten. Neem t dan niet serieus en laat t je niet raken. Ik kreeg destijds ook reacties waar ik echt niks mee kon. Die ver van mij af stonden. Legde ik naast mij neer. Vaak waren dat reacties waar ik geen emotie bij voelde. Op een openbaar forum kan iedereen z n zegje doen. Als ik dat niet wilde had ik niet moeten posten.
Want dat is de andere kant; je kunt ook onderzoeken waar je van schrikt en wat je irriteert of boos maakt.
Misschien levert het je wat op. Misschien niet.

En dan toch nog een keer inhoudelijk. Omdat ik het jammer vind dat blijkbaar mijn toon de boodschap teniet deed. (?) En omdat ik toch geloof dat het je verder kan helpen.

Ik heb al jouw bijdragen nogmaals aandachtig gelezen. En die van mij. Je vertelt jouw deel van het verhaal - vraagt zelfs meerdere keren om advies. Ook bij het opnieuw- en aandachtig - doorlezen valt mij jouw slachtofferschap op waarmee je de inhoud van je posts inkleedt. Elke bijdrage staat er vol van. Het klinkt aandoenlijk ( en ik geloof dat het oprecht is) maar ik denk echt dat je je er achter verschuilt. Dat is geen oordeel - het is wat ik lees. En vast en zeker met mijn bagage - net als dat alle anderen hier lezen en schrijven vanuit hun bagage. Je als slachtoffer opstellen ( ben je niet) ontslaat je van verantwoordelijkheid nemen. Je maakt geen keuzes; laat t allemaal maar een beetje gebeuren. Je piekert je suf. Je voelt je schuldig van hier tot Tokio. En het is nu een beetje afwachten hoe t verder gaat. ( mssn dat vriendin stappen zet,of anders weer wat voortkabbelen met vrouw).
Met het risico dat je me weer afserveert; wat maakt dat je zelf geen verantwoordelijkheid neemt? Wanneer kun je trots zijn op jezelf? Op je eigen keuzes? Welk voordeel heeft het om te blijven hangen in je twijfel? Wwat levert dit je op? Zie je niet dat je twijfel je in de tang heeft? Je twijfelt zelfs of je hulp zal inschakelen. Wat maakt dat je zo twijfelt? Is er iets dat je beangstigt en zoja wat is dat? En zonee; wat belemmert je om stappen te nemen? Wat maakt dat je wegloopt?
En dat is wat ik eerder zei ( je vroeg om advies he); kom jezelf onder ogen zodat je uiteindelijk trots op jezelf kunt zijn zonder een speelbal te zijn van je situatie. Want deze speelbal geeft om de mensen om zich heen maar neemt geen verantwoordelijkheid voor zijn eigen welzijn en dat van anderen.

Ik lees in andere reakties dat mensen hopen dat t met je vrouw goed komt. Dat is niet wat ik schrijf. Dat is niet aan mij. Ik hoop dat je jezelf en de mensen om je heen ( kinderen, vrouw, vriendin) recht doet.
En hoe dat eruit gaat zien zul je vast gaan ervaren als je in beweging komt. ( geloof ik in - is geen oordeel of stelling).

Ik wens je alle goeds Ron. En ook je kinderen. Want het is mssn wat je triggert maar in het verhaal dat je hier schetst komen ze praktisch niet voor. Ik hoop dat dat in real life helemaal anders is.

Senna

Heel veel in jouw verhaal lijkt op het mijne. Mijn man heeft het destijds zelf opgebiecht dat was de reden dat ik hem een 2e kans heb gegeven. Het lijkt me zo erg om er via een ander achter te komen, dat vind ik nog meer verraad want hoe lang zou hij ermee door zijn gegaan als je er niet achter was gekomen denk ik dan..... Mijn man is geen prater, hij heeft moeite heeft met psychologen e.d. en praten over zijn gevoelens. Ik heb dat dus ook nooit aan hem opgedrongen, wetende dat het zinloos zou zijn. Hij zou zich er alleen maar tegen verzetten. Ik heb wel gesteld dat alles verteld moest worden en dat er absoluut geen lijken meer uit de kast moesten komen naderhand. Ik mocht alles vragen en op alles kwam een antwoord. Uiteraard was het met 1 gesprek niet klaar, maar als je alles weet, wat moet je dan nog vragen? Natuurlijk hoef je je man niet te ontzien. Toen ik ervoor koos bij mijn man te blijven (en niet omgekeerd, ik heb die keus gemaakt, zo zie ik het) en hij vervolgens voor mij wilde gaan, heb ik gedacht dat erin blijven hangen en er steeds maar op terugkomen voor ons niet zou werken. Man weet dat hij nooit meer mijn 100% vertrouwen krijgt, het zij zo. We zijn inmiddels een tijd verder en ik durf te zeggen dat het heel goed gaat en ik blij ben dat we nog steeds samen zijn.

Het gras is nie...

Dankje voor je reactie. Wat fijn zeg dat het zo goed gaat en dat zonder hulp.
Ik ben echt een denker en vind het heel lastig om er niet in te blijven hangen.
Ik merk nml dat ik het lastig vind om de periode af te sluiten en alleen naar de toekomst te kijken. Ik blijf vaak in het cirkeltje hangen dat ik het zo respectloos vind wat hij gedaan heeft. En dan twijfel ik weer of ik verder wil met iemand die mij zou heeft kunnen behandelen. Ook al heeft hij nu heel veel spijt, alles (zelf) verteld, had hij een kronkel in zijn hoofd zegt hij (ik zeg verliefd), en wil hij nu alles doen om als gezin samen te blijven. Ik blijf twijfelen of ik hem die tweede kans nog gun.
Vind het zo oneerlijk dat ik nu met die keuze zit omdat hij destijds die verkeerde keuze gemaakt heeft. Ik merk gewoon dat ik nog heel veel wrok, pijn en verdriet heb en dat ik daardoor gewoon niet gelukkig durf en kan zijn. Daarom heb ik vandaag thuis aangegeven dat ik zelf in therapie (eft) ga. Ik heb er veel over gehoord en gelezen en veelal positief. Ik denk dat het me kan helpen. Man denkt van niet (die denkt nog steeds dat ik die knop om moet zetten) Maar goed ik ga in deze aan mezelf denken en ga het toch proberen.

Ik heb respect voor je hoor Het gras is nie....
Ik hoop dat ik er over een tijd ook zo over kan meepraten.

Senna

Wat een rare reactie van je man. Echt. Hij denkt nog steeds dat ik die knop om moet zetten. Denkt hij dan ook niet dat je dat al wel gedaan zou hebben, als je dat kon??

Vooropgesteld: ik snap dat je man moeite heeft met therapie en praten. Mijn man ook. Maar ik ben toch wel erg blij dat mijn man wel snapte dat dit te groot was voor ons beiden, JUIST omdat hij zelf niet goed is in praten over gevoel. Bij ons was de relatietherapie (EFT!) vooral voor hem heel erg leerzaam. Dat er een derde bij was om onze gesprekken in goede banen te leiden en iedere keer een stapje dieper te gaan, was erg fijn. Dat hadden we samen echt niet gekund. We hebben er nog dagelijks plezier van. We begrijpen elkaar veel beter, en kunnen beter naar elkaar luisteren en weten beter wat we kunnen doen om elkaar te helpen. Dus, laat je man dit stukje maar even lezen .

Serieus, wat heeft hij te verliezen? Als hij echt graag samen met jou verder wil, zal hij ook een veer moeten laten. Jij hebt dat al gedaan, jij hebt de rest van je leven met zijn ontrouw te dealen. Ik denk echt dat hij positief verrast zal zijn door wat therapie hem kan leren. En wat heeft hij te verliezen? Eerlijk gezegd ben ik bang dat er wat achter zit. Namelijk iets in hemzelf wat hij zelf niet aan durft te gaan. En ik ben bang dat dat jullie op den duur dan toch op zal breken. Maar goed, ik ben geen professional, dus ik allemaal psychologie van de koude grond. Maar ik kan echt geen enkele goede reden bedenken waarom hij dit niet zou willen, als hij weet dat jij niet verder komt nu en jij dit wel heel graag wil.

Oh, ik vergeet nog wat

Even eentje voor jou om over na te denken: waarom zou je man geen tweede kans verdienen? Vind je dat mensen in het algemeen geen tweede kans verdienen? Of na vreemdgaan niet? Wat vind je dan van alle mensen hier die wel verder proberen te gaan met hun partner? Vind je het feit dat hij jou respectloos heeft behandeld zo zwaar wegen dat je daar een scheiding voor over hebt? Nou ja, allemaal vragen waar je eens over na kunt denken. Hopelijk kom je er zo achter waarom je er zo in blijft hangen.

En natuurlijk, ik ben ook nog wel eens erg boos/verdrietig/whatever, maar dat zakt wel weer. Ik kan daar overheen stappen, het is ver weg op de achtergrond. Tot ik weer eens slecht in mijn vel zit, dan popt het wel weer eens op. Maar niet zoals bij jou. Natuurlijk is dat iets wat je in therapie gaat uitzoeken, maar je kunt zelf ook aan de slag met dit soort vragen.

Senna,

Al gaat je man niet in therapie om welke reden dan ook, ik hoop dat jij in idee geval baat hebt bij deze vorm van verwerking.
Geef jezelf ook de tijd om uit te zoeken wat voor jou echt belangrijk is.

Senna

Erg goed van je dat je zelf voelt wat jij nodig hebt.
Nu ook doen! Hij is hij en jij bent jij...
Wat heb je te verliezen? Toch niets meer. Gewoon doen en proberen.

Hier precies zo, meditatie, psycholoog, mindfulness, erop uit met de hond, boeken lezen, dagjes weg en naar ze sauna ontspannen..
Grijp alle handvaten die voor jou goed voelen..
En dan ga je vanzelf voelen of je nog blijft of misschien gaat.

Je hoeft nog geen beslissingen te nemen. Want ook die vragen gaan naar de achtergrond door de tijd heen. Tenminste zo ervaar ik het nu.
Richt je meer van dag tot dag.. Gewoon rustig aan. En je gevoelens toelaten.
Ik heb er diepe respect voor dat je vecht voor je gezin, zo zie ik het, misschien kun je het vanuit die kant gaan bekijken. Voor je kindje. Je wilt hem een veilige thuis basis geven en daarom ben je er nog. Xxx

Gelukkig met een ander

Om er maar een cliche (maar waar!) in te gooien: Gelukkig met een ander kun je pas worden als je gelukkig bent met jezelf. Ik gun Ron allereerst een diepe liefde met zichzelf.

Dus Ron, werk aan de winkel. Stap uit je slachtofferschap en 'man up'! Wordt volwassen en neem verantwoordelijkheid voor je eigen leven. Je bent je nu achter 2 vrouwen aan het verschuilen en dat is een zwaktebod.
Ga een tijdje op jezelf wonen, donder die vriendin uit je whatsapp en bedenk hoe je in het vervolg problemen oplost in plaats van wegdrukt. Op deze manier zit je over 10 jaar in precies hetzelfde schuitje, maar dan met die eens-zo-gepassioneerde nieuwe liefde van je. De man van Optimist komt daar gelukkig al snel achter, de meeste vreemdgangers doen daar een stuk langer over (of zijn te koppig om toe te geven).

@Optimist: wat een mooie postings zeg, thanks for sharing