Toch door na vreemdgaan

molly

Dit geeft wel aan hoe jij denkt. Jij richt al je woede op de vrouw in kwestie en waarschijnlijk durf je niet te onderkennen dat je nog steeds vreselijk boos bent op je man.
Jouw man heeft toch zijn verantwoordelijkheid naar jou toe? Hij heeft je toch trouw beloofd?
Zijn vriendin, maitresse, minnares, Truus of hoe je het noemen wilt: zij is niet de boosdoener in het verhaal. Hij heeft de keus gemaakt om jou ontrouw te zijn: wentel niet je boosheid op die vrouw af want zo kom je niet tot de kern van je relatieprobleem.

Kijk, ik vind het geen klasse als je je als vrouw, maar ook als man in laat met iemand waarvan je weet dat diegene al iemand heeft en overspelig is. (tenzij alles in openheid en wederzijds goed vinden plaats vindt) Maar in feite heb je als bedrogene weinig te maken met de persoon waar je partner je ontrouw mee was. Je kunt er van alles van vinden en het die persoon kwaijk nemen. Maar niet veel meer dan dat.

Iemand naakt door de straten sleuren is dan ook geen terechte wraakactie vind ik, dat is gewoon doodordinaire mishandeling!

En Molly

In jouw geval is de vrouw waar het om gaat/ ging nog steeds in het dagelijks leven. Dat lijkt me wel bijzonder moeilijk, al is het alleen al dat je er daardoor steeds aan wordt herinnerd.
Welke rol speelt zij dan, wie zijn keus is het dat zij daar nog is, zou dat niet anders kunnen?

Ik weet natuurlijk niet hoe het in elkaar steekt maar ik krijg er toch associaties bij dat jouw man te weinig rekening met je houdt als hij er niet voor je is met begrip en met de wil om het jou gemakkelijker te maken.
Bij het lezen van de woorden dat jij hem hebt overgehaald om bij jou te blijven worden mijn associaties al niet veel beter. Stel je je niet veel te afhankelijk van hem op? Zijn er kinderen in het spel?

vergelding

Het voorbeeld van Molly heb ik net gelezen, de maitresse vertelde dat de man haar had verteld dat hij single was. Deze vent heeft dus twee vrouwen bedrogen.

Naakt door de straten slepen vind ik niet kunnen, het schijnt dat ze ook een hap uit haar haar geknipt heeft.
In plaats van dat ze die vent naakt door de straten sleept en voor schut zet, hij kon z'n broek immers niet dicht houden.

molly

Pfff dat lijkt me echt te erg. Die dame tegen komen. Kan dat niet anders? Ik snap die vergeldingsdrang hoor. heb ik ook. Hoewel ik ook zeker me realiseer dat man hier minstens zo schuldig aan is.

Ik heb wel eens gelezen over EFT...iets wat goed is voor stellen die meemaakten wat wij op ons pad kregen maar ook voor koppels die in een sleur terecht gekomen zijn.

Misschien helpt het je? Kent iemand het? Als eens toegepast?

grt
GitteNN

sorry

De vergelding klonk wel grappig, sorry dat ik dat geplaatst heb.

In mijn geval is de vrouw een moeder van een vriendinnetje van mijn dochtertje en zij zelf speelde een goede vriendin van mij die gezellig van alles samen met mijn gezin wilde doen (wat zij voorstelde en ik dacht dat het om een gezellig bevriend koppel ging dus dat erg fijn vond op dat moment. Voel me nu dus dubbel bedrogen!). Dus ik denk dat ik toch echt wel woede ten op zichte van haar mag hebben.

Ook ben ik boos op mijn man maar ik ben er redelijk van overtuigd dat zij mijn man heeft gebruikt om haar man tot inzicht te krijgen. En dat vind ik heel laag! Na twee weken dat het uitgekomen was heeft zij met mijn man gebroken omdat ze liever met haar eigen man verder wilde en ja twee gezinnen met kinderen in het spel. Vandaar dat ik er ook voor wil vechten maar het is verrekte moeilijk soms.

Uit elkaars leven in dit geval is heel lastig. Kinderen die bij elkaar op sportclubjes en op school en zo zitten en beste vriendjes zijn. Moet ik dan voor mijn bestwil de kinderen verbieden met hun om te gaan en andere sportclubjes en school gaan zoeken. Dat kan toch niet

GitteNN ik ga eens lezen over EFT dat kende ik nog niet.

bedankt

Het lijkt me idd onmogelijk om haar niet meer tegen te komen. Het lijkt me ook loodzwaar. Ik zou er niet mee om kunnen gaan denk ik. Ik heb enorm met je te doen.

Beste GitteNN

na lange tijd weer eens op dit forum gekeken, en zag dat je dit draadje hebt geopend. in tegen stelling tot veel anderen hier ben ik een man. maar dat wil nog niet zeggen dat het voor een man minder heftig is, het is voor mij nu een jaar geleden dat ik er achter kwam dat mijn vrouw is vreemd gegaan. en na behoorlijk wat relatie sessies en persoonlijke therapie. kan ik nog steeds zeggen dat er nog heel veel woede zit en misschien wel een groot gedeelte machteloosheid.

mensen zeggen ook wel, bedrogen worden overkomt je niet, het wordt je aangedaan.

ik zelf ben militair (27 jaar en hebben een dochter van drie) en daardoor veel van huis, nu liep het al een tijdje niet lekker bij ons, (in onze relatie ben ik de prater en mijn vrouw totaal niet) Op het werk van mijn vrouw had een stage loper gezegd haar wel leuk te vinden. Door werk zaken heeft hij haar nummer gekregen en is met haar gaan appen, en doordat het niet lekker liep met ons was hij een leuke uitweg voor haar. toen ik drie weken weg moest hebben ze het er maar van genomen. het erge er aan is dat ik niks door heb gehad. tijdens die weken wilde ze ook gelijk scheiden en had alles al in werking gezet, ik probeerde daar alles op alles te zetten om dat te voorkomen. En wat nog pijnlijker was: is dat ik haar opbel om te vragen waarom ze nu in een keer zo vreselijk snel deze beslissingen neemt, en met de vraag of ze een ander heeft.(daar denk je dan toch al aan)Maar dat was niet het geval volgens haar, en ze zou mij ook nooit pijn willen doen door met een ander vreemd te gaan al had ze wel de mogelijkheden. niet wetende dat ze ondertussen met een ander het bed deelde.

Doordat mijn vrouw dreigde weg te gaan en ik destijds dacht dat alles mijn schuld was, ben ik eerder terug gekomen. en hebben we besloten om een weekend relatie therapie te gaan doen. drie dagen praten onder begeleiding van een therapeut. onder voorwaarden dat het eerlijk en open zou zijn. nou van mijn kant wel janken en alles. maar later er achter komen dat ze in dat weekend gewoon contact had met dat jochie. (we zaten in vlissingen en komen uit groningen). toen we thuis waren, de zelfde avond heeft zecnog contact met hem gehad.
door haar rare gedrag met haar telefoon ben ik er uit eindelijk achter gekomen, het is toch makkelijker om een affaire te hebben als je man er niet is dan dat hij er wel is en je steeds moet op passen dat hij niks merkt.

en bij het confronteren keihard ontkennen. tja dat klapt er behoorlijk in. uit eindelijk dat jochie 18 jaar vakkenvuller en nog thuis wonende geconfronteerd. uiteindelijk toegegeven dat ze wel sex hebben gehad.

tja en dan.......

wat moet je als je een kleine meid (toen nog geen twee) hebt en je nog veel van je vrouw houd ook na alles wat er is gebeurt. in de eerste drie weken heb ik mij echt kapot gevochten om mijn gezin bij elkaar te houden.
maar na een jaar zit de woede er nog steeds en er is nog steeds veel twijfel. en dan heb je een vrouw die nu wel zegt dat ze door wil en dat ik haar alles ben, maar als ik over de affaire begin. kijkt ze weg en lijkt het of ze wil zeggen; kom op dat is nu al weer een jaar geleden nu moet het toch klaar zijn, ik heb toch sorry gezegd.

dus ja ik heb ook nog steeds pijn en dat ook om dat ik weet hoe makkelijk het allemaal is gegaan, ik geloof in trouw en huwelijk maar door dit alles is de puurheid wat het ooit was weg. en daar moeten de bedrogen mensen Man/vrouw mee leven als ze door gaan of niet.

pfff sorry voor het lange verhaal

verder gaan na ontrouw - het kan zeker

Wat mij steeds opvalt in de verhalen hier is dat men er steeds achter moest komen, en dat het niet meteen wordt opgebiecht. Het feit dat je erachter moet komen is volgens mij killing. Wanneer het wordt opgebiecht en er dus schuld wordt bekend zonder dat men betrapt wordt is m.i. wel te vergeven, zij het moeilijk, het slijt, en je kunt uiteindelijk verder met elkaar als de bedrogene dat ook echt wil, de bedrieger moeite doet en men niet steeds achterom blijft kijken. Verder zal het vertrouwen nooit meer 100 procent zijn maar ook met 99 procent kun je een heel eind komen. Je moet samen een nieuwe modus vinden en niet in de verwijtende sfeer blijven hangen. Ik wens alle lotgenoten veel sterkte. We hebben het overwonnen, dat is wat ik jullie ook toewens.

Het kan zéker: ik bied 99,9%

Hier uiteindelijk toch weer 99,9% vertrouwen (ruim een jaar later) gezien hoe man mij met alle geduld van de wereld heeft opgevangen en de gesprekken die we hebben hehad, zonder therapie. Geen gedraai of gelieg, volledige transparantie wat betreft het hele gebeuren.
Die laatste 0,1% houden je scherp en allert op je relatie en jezelf (ja, ook ik heb fouten gemaakt, maar ben niet vreemdgegaan).
Niets is meer vanzelfsprekend.
Goeie test geweest voor de relatie.
We gaan 200% sterker door.

Amen

Hier ook geen therapie, geen gedraai of gelieg meer an het opbiechten. Had ik ook niet meer geaccepteerd. Ik heb ook alles gehoord, volledige transparantie hoe pijn dat ook deed. Ja, 0,1 is ook zoals ik het zie. Wat men zegt dat je er sterker uitkomt weet ik niet. Liever had ik dat het nooit gebeurd was, partner denkt daar hetzelfde over en zou willen dat de tijd terug te draaien was, dat gaat natuurlijk niet. Wat we wel steeds doen is vooruitkijken en niet terug.

Wakker geschud

Ik had het ook liever niet meegemaakt, maar dan waren we misschien nóg aan het 'modderen' geweest.
De basis was goed, maar er ontbrak een hele hoop sinds jaren. Het hele gebeuren heeft ons allebei enorm wakker geschud.
Wat ontbrak is weer terug, in die zin er op vooruit gegaan en sterker geworden.

Ook Ervaring

Hoe kan iets 99.9% zijn (dus niet volledig)en dan toch 200% (bestaat natuurlijk niet, 100% is het maximaal haalbare)/(dus dubbel voor jouw gevoel)sterker?

Geen rekensommetje

Okee, dat is wel heel letterlijk genomen, het is geen rekensommetje...

Zie de 2 'getallen' los van elkaar.
De 99,9% is voor het vertrouwen en de 200% is de relatie die er op is vooruitgegegaan.
Als we dan toch aan het rekenen zijn dan wás de relatie 65% van de 100% en die is er 135% op vooruit gegaan, dus 200%, voelt veel sterker...
Het gaat natuurlijk ook een beetje om de verbeelding hè, Truffel.

Een relatie is niet echt uit te drukken in cijfers.
De 0,1% van het vertrouwen is prima dat die opgevuld wordt door een zekere allertheid.
Dat kan a-relaxed overkomen, maar liever dat dan dat we weer verzanden in de oude suffe vanzelfsprekendheid.
Ik voel me gewoon weer veilig in mijn relatie.
Man leunt ook niet meer achterover en deelt ook mee in de 0,1%.

dat snap ik wel

Daar ging het ook niet om, al vond ik het wel opvallend :-)
Waar het mij om gaat is eerst dat ik het super vind dat jullie door konden gaan, maar dat ik mij altijd afvraag hoe het beter kan worden als ik (even de vrouwen die daar open over zijn en de vrouwen in mijn omgeving die er heel eerlijk over zijn)naar de genoemde vrouwen luister. Dan hoor ik over angsten, vernedering, wantrouwen, twijfel, alert zijn, terugkerende negatieve gevoelens en dat soort dingen. Als ze heel eerlijk en open zijn dan he. Maar dezelfde vrouwen roepen ook het hardst dat ze nu sterker dan ooit zijn. Hoe dat voor jou is weet ik niet, ik ken je niet, zie het dan ook niet als oordeel.

ik ook Truffel

Ik snap het niet hoor Truffel, ik voel me ook nog niet sterker en ook in de relatie niet. Tuurlijk zijn er dingen verbeterd omdat er nu iets meer over gesproken is, maar ik zie ook oude patronen weer terug komen.

Ik ben jaloers op wie kan zeggen dat ze sterker staan, maar inderdaad is het ook helemaal waar wat ze zeggen. Ik ben nog steeds angstig dat het alsnog mis gaat, soms boos en voel me af en toe weer vernederd (niet dat er dan iets gebeurd maar door herinneringen). Vooral vertrouwen is heel moeilijk, aangezien ik erg goed van vertrouwen was en ook in die periode. 'Hij zei toch dat er niets was dan geloof ik dat' en dat was zo fout. Nu kan ik het dus echt niet meer. En zodra ik dan weer iets probeer te geloven komt het stemmetje dat zegt, toen geloofde je het ook en was het ook mis.

In ons leven zijn we er op vooruit gegaan, meer begrip van beide kanten en meer hulp van man in het huishouden. Maar op relatie gebied loop ik nog op eieren en hij ook.

Deel mening wederom met ook ervaring

Yep, ik voel me ook sterker. Ik heb er wel met vrienden over gepraat en met familie. Dat maakte het minder beladen voor mij en mensen waren opener en al dan niet begripvol. Degenen die het weten gaan normaal om met mijn partner, het gaat hen tenslotte niets aan. Natuurlijk zijn er die zeggen dat ze het niet hadden "gepikt". Ik zeg altijd zo: kom er eerst maar eens zelf voor te staan. Ik kreeg vaak als reactie dat men mij sterk vindt, en ja, dat vind ik zelf dus ook. Had nooit verwacht dat ik me erover heen kon zetten. Ik zie alles in het juiste perspectief: partner is dus niet perfect (en ik ook verre van hoor) en die ander kan mij niet evenaren, anders was partner niet gebleven. Mijn partner is niet veranderd, dat hoeft ook niet, wel zijn we beide alerter in de goede zin van het woord. Een huwelijk is "hard" werken dat beseffen we. Angstig ben ik niet, als het nog een keer gebeurt, dan red ik me echt wel en is het einde oefening. Maar daar ben ik niet bang voor. Naïef ? Nee, ik heb wel geleerd zeg nooit nooit. Lieve dames, sterkte; jullie zijn het houden van waard en begin met veel te houden van jezelf!

Factoren

De (snelheid en diepte van) genezing na ontrouw is afhankelijk van zó ongelooflijk veel factoren.
Ook de situatie van ervoor weegt heel zwaar mee.
Mijn situatie is natuurlijk niet te vergelijken met een andere.
Iedere situatie is weer zo anders.
Ik wens iedereen veel sterkte, moed, wijsheid en vooral liefde toe!

Leeft deze draad nog?

Want ik was ook blij toen ik dit zag. Bij ons is het inmiddels ruim 4 maanden geleden, maar ik heb de afgelopen week ook weer huilbuien gehad. Dan zie ik steeds weer voor me hoe hij aan het wandelen was, toen ze hem belde of sms-te en hoe zijn gezicht oplicht als hij koers zet naar haar huis. Dat hij haar net zo heeft aangekeken als mij als hij met me zoent.

Ik vond het herkenbaar, haar naam Googelen....ik weet niet hoe ze heet, heeft ie niet verteld, maar ik wil het wel weten, ik ben gewoon zo benieuwd, je wee wel. Wat heeft zij dat ik niet heb.

Man zegt er nooit meer aan te denken, die lijkt alles snel weer vergeten te zijn. Maar ik denk er nog dagelijks aan en het blijft pijn doen. Hoe lief hij ook doet, hoe we ook samen vaak gaan wandelen, eindigend bij een biertje in de kroeg, het maakt niet uit. steeds als ik naar hem kijk stel ik me hem voor bij die andere vrouw en dan breekt mijn hart. Woede en verdriet lopen dor elkaar heen.

Ik hoop dat dit draadje nog een beetje loopt, anders denk ik dat ik er zelf eentje begin. Ook ik heb veel behoefte aan lotgenoten, die weten wat je voelt.

Draadje is een beetje dood :-)

Maar we kunnen proberen het weer tot leven te roepen. Er is een ander draadje waar sommige van ons zitten. Ik lees voornamelijk mee, vind het moeilijk om te reageren. Omdat mensen de hele situatie niet kennen reageren ze soms heel bot en dat raakt mij momenteel heel erg.

Bij mij is het drie jaar geleden en ik loop nog steeds met veel woede en verdriet rond. Mede omdat ik gezien heeft dat man zo verliefd naar haar \keek (nu niet meer) maar dat hij zo niet naar mij kan kijken. Ik snap dat ook wel want er zitten gewoon nog wat moeilijkheden dwars, maar ik zou dat zo graag weer willen. Ook kom ik haar nog regelmatig tegen en dat is voor mij heel lastig. Iedereen probeert gewoon normaal te doen en man zegt, iedereen heeft toch wat hij/zij wil. Maar ik heb niet wat ik wil, ik wil nl die onbezorgdheid en verliefdheid terug en dat kan voorlopig niet.

Mannen kunnen er lijkt het makkelijker over heen stappen, ik heb er echt veel moeite mee. Ik wil wel heel graag maar er blijft een blokkade zitten, ook ik stel me vaak hem en haar voor en zeker als ik hen bij elkaar in de buurt zie. En nee man doet dat niet expres dat is gewoon hoe de situatie is. Hij zegt niets meer te voelen en dat geloof ik ook maar het blijft gewoon pijnlijk omdat het mij eraan herinnerd.
Veel sterkte puinhoop!

en molly

Heb jij ook iets therapeutisch gedaan om het hele gebeuren te verwerken?
Ik lees dat jij wel heel erg terug wil naar vroeger en dat is in alle gevallen onmogelijk. Je moet echt proberen te kijken naar wat nu het maximaal haalbare is. Achterom blijven kijken maakt je ook niet vrolijker en dus ook niet aantrekkelijker. Dat bedoel ik niet gemeen. Maar je moet echt voor jezelf proberen het achter je te laten. Desnoods door je er nog eens goed in te verdiepen met een therapie, of anders door je te storten op iets anders.

mollym puinhoop sidonia

zo herkenbaar. die beelden als maar die beelden. ik heb ze ook. dag in dag uit. altijd als ik naar hem kijk. het ene moment voel ik me blij en relaxed en happy met hem en het andere moment is daar dat beeld weer. ik zou ook willen dat dat weg gaat. als dat er niet meer zou zijn....

ben het met sidonia eens...dat wat was komt niet meer. er is vertrouwen ongelooflijk beschadigd. ik merk zelfs dat ik de mannen uit andere relaties ALLEMAAL niet vertrouw in mijn hoofd.

en wat hier aan te doen? ik weet het niet.

gitteNN

therapie

Tante Sidonia, ik ben inderdaad in therapie en dat helpt wel maar het heeft heel veel tijd nodig en voelt op dit moment nog oneerlijk en er is nog veel boosheid. Ik begrijp dat het niet kan terug naar wat was, maar ik mis dat heel erg en hopelijk komt het ooit een klein beetje terug.

GitteNN misschien is het voor jou ook verstandig om eens met iemand te praten, ik herken precies wat jij beschrijft en eigenlijk pijnigen we onszelf er alleen maar mee. De ander zit er niet mee en gaat ook door met leven en leuke dingen doen. Dat moeten wij ons ook gunnen, al weet ik hoe moeilijk het soms is. Ook ik heb twijfels en wantrouwen als ik andere hoor over trouwen of verliefd zijn. Maar ook wij zijn een hele tijd gelukkig geweest en hopelijk worden we dat ook weer.
Molly
Oh en Puinhoop er is een draad je verder na ontrouw daar zijn ook veel lotgenoten.