U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Te veel hulp
Geen zorgenkind, maar een zorgenvriendin. Zij heeft ADHD. Ik noem dit omdat dit belangrijk is voor mijn probleem. Ik had mij officieel opgegeven om te helpen op school. Dat bestond uit het knutselen van allerlei dingen. Die vriendin had zich niet opgegeven.
Toen we zag dat ik bezig was bood ze spontaan aan om te helpen. Op zich heel lief en ik waardeer dat erg. Alleen....ze walst direct over mij heen. Ik had het gevoel alsof ik haar aan het helpen was in plaats van andersom. Ik voel me net een klein kind bij haar die moet doen wat zij wil.
Ze is erg lief verder en dat maakt het zo moeilijk om daarmee om te gaan.
Ik merk dat ze nu ook weer tegen mijn kinderen te bazen alsof het haar kinderen zijn. Dit doet ze overigens naar iedereen hoor maar sinds ze me 'helpt' is het erger.
Het benauwd me erg en ik vind het niet leuk; ik erger me er zelfs vreselijk aan. Je geeft ze bij wijze een vinger en ze sleurt je zowat door het sleutelgat heen zonder te beseffen of ik dat wel of niet fijn vind. Ze dendert maar door (ADHD?).
Nu liep ze tegen alle leerkrachten te vertellen dat "WIJ" de knutselwerkjes hadden gemaakt terwijl zij alleen geplakt heeft en liep ze voorop het woord te doen (ze nam gewoon het woord want ze tettert gewoon over mij heen).
Ze is erg aanwezig zegmaar.
Mijn schoonvader heeft precies hetzelfde. We worden bijvoorbeeld door een tante (zus van schoonmoeder) uitgenodigd en hij begint direct alles te regelen. Hoe laat we bij hun moeten zijn, wie er met onze auto meerijdt etc....Precies hetzelfde gedrag. Hij vraagt niet aan ons wat wij gaan doen, nee...Hij regelt het wel even.
Herkenbaar? Hoe kan ik hiermee omgaan zonder de persoon het gevoel te geven aangevallen te worden want ze vinden direct dat ze aangevallen worden.
Eigenlijk
vraagt Bloem alleen wat advies hoe haar grenzen aan te geven. Ze weet wel dat ze grenzen moet aangeven, al is het maar omdat de houding van haar vriendin te dicht bij haar kinderen komt.
Ze kan het voorzichtig vragen maar dat blijft vaak niet hangen. Dat laatste staat los van het feit dat de vriendin adhd heeft of een onaangenaam karaktertrektje of de manier van opvoeden of onzekerheid etc.
Maar Bloem is er wel een beetje klaar me, zo te lezen.
Op de creaclub was ook een vrouw , mevrouw X, die enthousiast meehielp. Maar als het resultaat van een deelnemer niet in lijn lag met X, nam X de onderdelen weg en zette die zo als het haar het beste uitkwam. Bes kwetsend voor de deelnemer. Na een paar vriendelijke verzoeken dat niet te doen, is haar bijdrage beëindind.
Ja, ze was gekwetst dat haar hulp niet gewenst was.
In geval van Bloem, ik weet niet hoe het zal aflopen. Ik hoop dat je vriendin liever heeft dat je met haar praat dat dat jullie ruzie krijgen.
Oja,
De vrouw had nog een vervelend trekje dat niets met welke gedragsstoornis te maken had, zoals Bloem baalt van het feit dat haar vriendin niet eerlijk is over de verrichtingen. Het is een en- en situatie.
Dank
Allemaal bedankt voor de tips en inzichten. Bij het uitlaten van de hond vanochtend moest ik denken aan een vliegwiel als ik aan vriendin en schoonvader denk. Je vertelt ze iets (zonder bijv. om hulp te vragen) en ze beginnen meteen van alles te regelen of te bedenken hoe ze het moeten oplossen.
Toen ik zwanger was van mijn eerste hadden ik en man het erheen keer over dat het best wennen zal zijn om de nachten er ook uit te moeten om zoon te voeden etc. Veder helemaal niets, gewoon een opmerking. Begint schoonvader ineens mer een plan om bij ons te komen slapen als zoon net geboren is zodat hij hem kan voeden, verschonen etc..Ik dacht eerst dat het een geintje was, maar hij meende het dus echt.
Ik denk dat ik inderdaad meteen moet aangeven of ik iets wil of niet. Dat doe ik immers ook naar schoonvader, dus waarom niet naar vriendin? Inderdaad zoals al meerdere keren is aangegeven, direct duidelijk zijn.
Vliegwiel
Zo beschrijven wij in huis de adhd vaak ja. En het vleigwiel kan de positieve en de negatieve kant op versnellen. Daar zit dus de uitdaging. We zoeken de triggers naar de positieve kant. Want die negatieve kant is destructief.
Ik vind ook dat 'de adhd-er' niet bestaat. Ik heb het daarom hier altijd over 'mijn' adhd-ers. Ik kan alleen vanuit hier praten. En ze zijn hier al zoooo verschillend. Uit een laatst gepubliceerd onderzoek bleek dat er geen enkel diagnostich criterium is, wat bij alle adhd-ers aan wezig is. Iedereen heeft zijn eigen prive mix. Dat pas er toch ook weer mooi bij, vind ik. Lekker chaotisch.
Naar mijn mening kunnen mensen met adhd net zo goed een leven lang leren als ieder ander. gelukkig maar. Het is toch ook wel een mooie uitdaging om met je eigen karaktereigenschappen en dan ook nog adhd-kenmerken, je valkuilen te omzeilen en je uitdagingen aan te pakken?
Ik ben een mens waar de beker vaak half leeg is. Ik heb van nature helemaal geen positieve kijk op de wereld. Maar mijn gezin heeft mij geleerd dat mijn negatieve neigingen, dat vliegwiel de verkeerde kant opsturen bij mijn kinderen. Daar moest ik dus van af. Als ik adhd ga zien als een nare, ernstige rotstoornis en me ga focussen op de beperkingen die het ons oplevert, dan kunnen we wel inpakken. Dan gaat het niet lukken met ons.
Het boek 'hoera ik heb adhd' helpt mij bijvoorbeeld om dat negatieve los te laten. Het is helemaal geen rozengeur en manenschijn in dat boek. Het is een pijnlijk en confronterend boek. Mijn dochter van 18 was stil van bepaalde stukjen en ik hield het niet droog. Want zo leuk is het ook weer niet. De schrijver zegt naar mijn mening iets heel waardevols.
Aan de ene kant heb je de adhd. Dat betekent uitdagingen bij de executieve functies, druk gedrag, concentratieproblemen en impulsiviteit. Kenmerken die lastig kunnen zijn , maar die ook voordelen kunnen hebben voor je functioneren. Het bewegen is een manier om de hersenen wakker te schudden. Door bewegen denk je beter. De concentratieproblemen leveren unieke inzichten op. Originele oplossingen, creativiteit. De impulsiviteit zorgt ervoor dat er dingen gebeuren. Mijn man is de aanjager, de doelensteller, de durver.
Aan de andere kant heb je de gevolgschade. Dat komt doordat die adhd kenmerken ervoor zorgen dat je beperkt wordt in onze maarschappij. De emoties die zo op en neer gaan. De straf, de terechtwijzingen, de zuchten, de rollende ogen. De boze mensen, het onbegrip, de saaiheid, de veroordeling. Die maken dat adhd een probleem wordt. En dat is pijnlijk, en daar gaat het boek ook over.
Ik kan teouwens juist heel goed meta gesprekken met de adhd-ers hier voeren. Juist. Dan ben je allemaal rustig, de angel is eruit. En dan kun je juist afspraken maken om herhaling van de onwenselijke situatie te voorkomen. Maar dat soort gesprekken moet wel op een niet belerende, niet-veroordelende, open toon. Zo gauw ik ga denken: 'zij hebben adhd, en zijn beperkt, ik heb geen adhd, dus ik zal ze wel 'helpen', dan gaat het lampje uit in de ogen.' Logisch. Oh ja, het moeten ook korte gesprekken zijn. Geen urenlange verhandelingen met honderden voorbeelden en metaforen. Die schrijf ik dan wel weer op dit forum. :):):)