Steeds kijken of

Dat komt wel Pennestreek

Dat heeft 'gewoon' tijd nodig. iedere dag is er een. En echt je doet het zo goed, ik heb echt respect voor hoe je je hier doorheen slaat.

Pennenstreek, maar dat is toch logisch

Je houdt gewoon van hem. Houden van betekent niet perse afhankelijk zijn, hoor. In eerdere berichten, ook in een andere draad, was het inderdaad wel zo, dat jouw welbevinden enorm afhankelijk was van hem, en dat jij hem ahw leidend had gemaakt in jouw leven. Nu vind ik uit jouw berichten een veel grotere zelfstandigheid spreken, een daadkracht, een zelfvertrouwen. Maar daarnaast hou je gewoon van hem, en ben je emotioneel verweven met hem. En dus doet dit enorm zeer.

Ik denk wel dat, omdat het verhaal eigenlijk maar duurt en duurt, en er telkens meer 'apen uit de mouw komen', en jouw man in eerste instantie naar jou wees terwijl hij niet volledig openheid gaf over wat er bij hem speelde, dat het voor jou elke keer is alsof er telkens weer een klap wordt uitgedeeld.

En ik kan me ook voorstellen dat je daar wel wanhopig van wordt. Want het lijkt zo alsof het bij jou niet opschiet, terwijl dat volgens mij vooral komt omdat jij telkens weer iets nieuws erbij te horen krijgt, wat je dan weer moet verwerken, en weer moet zien te plaatsen in deze hele situatie.

Ik wens je in ieder geval sterkte om deze tijd door te komen, en ook om eens goed te kijken naar wat jij zelf echt nog wilt. Want je hebt je ooit op het standpunt gezet: ik wil met hem verder, maar de situatie verandert telkens.

Probeer eens goed te kijken naar die hele situatie, met de onrust en telkens de trappen op je hart. Je zegt dat je hem mist, maar probeer eens voor jezelf helder te krijgen wie je precies mist. De man die hij vroeger was? De man die jij denkt dat hij is. De man die hij nu is? Want iemand verandert niet meer terug. Misschien wil jij niet zozeer hem, mis je niet zozeer hem, als wel het leventje van toen. Je geeft aan dat er veel dingen achteraf toch niet goed zaten. En die dingen bedoel ik niet. Maar wel: de vertrouwdheid, de veiligheid, de vanzelfsprekendheid, de rust, het gevoel samen de hele wereld aan te kunnen.

Het kan dus goed zijn dat je iets mist dat er niet (meer) is, en dat je dat nog steeds op hem projecteert, verweeft met jouw beeld van hem.

Daar heb je op zich niet zoveel aan, want dat gevoel zit er dan toch wel. Maar het is wel goed om dat te weten, omdat je met die kennis wel wat kan, jezelf kunt steunen, of een schop onder je kont krijgen.

Enfin, het zijn zomaar wat mijmeringen.

Pennenstreek

1. "houden van" verdwijnt niet in 1 keer.

2. een proces doorloop je niet in een aantal maanden, zeker niet als je de uitkomst niet kent.

3. rouwen gaat met ups and downs: de ene keer voel je je sterk, de andere keer denk je dat je weer terug bij af bent.

4. je man blijft nog steeds konijnen uit de hoed toveren. Daardoor ben je meer op je hoede. Logisch dat dat tikken uitdeelt en dat je die voelt en moet verwerken.

5. Ik denk dat JIJ de bodem wel hebt bereikt, maar HIJ nog niet. Daarom denk ik dat jij nu een voorsprong hebt op hem. Zeker qua verwerking, nadenken en sta je op scherp. Die voorsprong voel je nog niet, maar die is er zeker wel. Je klinkt reëeler dan je deed in elk geval. Alsof je je (on)bewust toch meer aan het voorbereiden bent op een toekomst die zelfs als optie zou hebben dat je alleen verder gaat. Hou vol.

Pennestreek

Die nare knoop in je maag is akelig. Continu aanwezig. Inmiddels weet je dat ook dat weer minder wordt.
ik hoop alleen maar dat man nu alles op tafel gegooid heeft. Hier kwam het over een periode van een aantal weken- elke keer een beetje. Stapelgek werd ik er van. Elke keer dacht ik dat het niet erger kon en elke keer bleek het toch weer anders te zijn. En toch heeft mij dat denk ik ook op de been gehouden- ik weet niet hoe ik gereageerd had als ik alles in een keer gehoord had.

Die onzekerheid- echt geen controle meer hebben vond ik zo naar. Wel van alles willen maar afhankelijk zijn van hoe hij erin stond. Afschuwelijk. En toch zit er weinig anders op- als je tenminste het geduld hebt. Je kunt altijd zelf de stekker eruit trekken he. Dat gaf mij destijds nog enigszins houvast- het was niet wat ik wilde maar als ik het echt niet meer vol zou houden kon ik het beëindigen. Gelukkig is het nooit zo ver gekomen.

Afleiding helpt. En ik hield mezelf aan het lijntje; zo de ochtend zit er weer op. Nu de middag doorkomen en dan is het weer even genoeg geweest; vanavond kan ik met m'n hoofd onder de dekens. En dan was het avond en dan zat ik met een kind te kletsen of een stom tvprogramma te kijken en dan vloog de avond toch weer voorbij. En dan stapte ik in bed; gelukkig- deze dag komt niet meer terug. Vervolgens bleef ik expres lang wakker zodat het nog lang duurde eer het weer ochtend werd.
En zo was ik druk met mezelf. En in gedachten met man.

Ik stortte mij op werk en kinderen. Meer kon ik niet opbrengen. Ik vind het knap van je dat je uitjes plant. En je daar ook nog op verheugen kunt.
Ik ben zomaar benieuwd hoe je het ervaart dat man anders deed dan je dacht. Heeft dat gevolgen voor de manier waarop je naar hem kijkt?
Het duurde bij mij een poos voordat ik dat toe durfde te laten.

Als ik je wat vraag wat te dichtbij komt laat het dan gewoon.

Net zo'n fijn gesprek gehad

We zitten voor mijn gevoel nu weer op het goede pad. Hoewel het helemaal de bedoeling niet was (hij zou alleen de hond ophalen voor een wandeling) hebben we 1,5 uur zitten praten. En in eerste instantie leek het erop dat het weer een moeilijk en onaangenaam gesprek zou worden, maar het is ons gelukt om dat om te draaien. Ik heb eindelijk het gevoel dat hij echt wil inzetten op ons, dat zijn doel ook is samen weer wat op te bouwen. En dat is een super gevoel!
Nog steeds zit er een verschil tussen wat hij denkt dat er moet gebeuren en waar ik mij prettig bij voel, maar we groeien wel naar elkaar toe merk ik, en we kunnen luisteren naar elkaars argumenten. Dat is wel anders geweest . En ik realiseer me nog steeds heel goed dat de kans dat het ons lukt niet zo groot is. Maar het feit dat *hij* er nu vertrouwen in heeft dat het ons gaat lukken, daar ben ik zo blij mee!
Volgende week hebben we een gesprek bij onze gezamenlijke therapeut, maar man, wat zijn wij al ver gekomen in onze communicatie! Ik ben diep onder de indruk van hoe man zich opstelt, uitdrukt, inleeft. Zo'n enorme verandering tov september vorig jaar!
Dinsdag gaat hij ook nog beginnen in zijn nieuwe klus, het lijkt erop dat we de weg naar boven eindelijk gevonden hebben. Hoewel toch dat aapje van Hortensia er nog is en zegt ik dat eerder heb gedacht, om daarna toch weer een ongelooflijke opdonder te krijgen. Maar dat negeer ik even. Kan best zo zijn, maar dat zie ik dan wel weer.

En Stip, nee, ik kijk niet echt anders naar hem geloof ik. Hij is ook maar een mens. Maar wel de mens waarvan ik denk dat ik erbij hoor en hij bij mij. Maar het wordt geen makkelijke tijd/route die we tegemoet gaan. Het wordt heel hard werken en er komen vast ook nog heel veel emoties bij kijken. Nog los van dat het praktisch gezien ook hard werken wordt, nu hij fulltime gaat werken op flinke reisafstand.
Wat ik wel nog moeilijk vindt is dat hij zegt dat we moeten focussen op de toekomst, en vooral moeten zorgen dat het verleden ons niet gaat hinderen. Natuurlijk is dat een waarheid als een koe, maar ik kan niet zo makkelijk over alle verdriet en ellende heen stappen. Ik snap heus wel dat hij dat graag wil, maar zo werkt het natuurlijk niet. Maar goed, dat is voer voor de therapeut denk ik.
Voorlopig blijft hij nog bij vrienden logeren, en na het gesprek met peut gaan we het hebben over of hij (of ik, of allebei, birdnesting) tijdelijk elders gaat wonen.

Oh, en Stip

Ergens anders schrijf je over dat je man onder ogen heeft gezien wat hij heeft veroorzaakt (in mooiere woorden). Dát is wat er voor mij nog wel ontbreekt. Dat bedoelde ik te zeggen in mijn laatste alinea net. Ik heb nog het gevoel dat hij dat liever onder het kleed veegt, en van mij verwacht dat ik dat allemaal maar vergeet en letterlijk opnieuw begin met hem om onze relatie opnieuw op te bouwen en te veranderen. Maar het is denk ik iets dat met de tijd moet komen. Het is natuurlijk ook heel moeilijk om jezelf in de ogen te kijken en te moeten erkennen dat je iemand anders, nota bene iemand om wie je heel veel geeft, zoveel pijn hebt gedaan. Dat snap ik. Maar ik ga het punt niet los laten, het betekent namelijk erg veel voor mij, ook in mijn helingsproces. Dus iets om met de gezamenlijke therapeut te bespreken volgende week.

Voor uit

Na een spannende tijd door de houding van een familielid, zijn we hier ook weer op de juiste weg. Ik ben de pijn en onzekerheid niet vergeten maar de veranderigen zijn zo duidelijk voelbaar dat het verleden ons tweeën niet meer hindert. Die tijd kan gewoonweg niet meer over gedaan worden. We hebben er alleen wel van geleerd.

Die uitspraak van je man zie ik ook als een bevestiging dat hij het liefst met jou verder wilt.

Pennestreek

"Ergens anders schrijf je over dat je man onder ogen heeft gezien wat hij heeft veroorzaakt (in mooiere woorden). Dát is wat er voor mij nog wel ontbreekt"

Bij mijn man duurde het ook even (weken-maanden) voordat hij inzag wat hij veroorzaakt had. Eerste week verweet ik hem dat hij met deze actie de kinderen uit het oog verloor. Vond hij echt een achterlijke opmerking- die hadden er toch niets mee te maken? Pas later zag hij wat de consequenties waren van zijn gedrag. Dat het werkelijk ontwrichtend was.
Peut heeft hem duidelijk gemaakt dat niet hij maar ik bepaalde wanneer het verleden afgesloten kon worden. Logisch dat hij graag vooruit wil kijken- achteruit kijken is niet makkelijk. Ik kon dat niet, bleef in eerste instantie maar achterom kijken. Er stond zoveel op de helling; niet alleen onze relatie maar ook onze geschiedenis. Dat vond ik moeilijk- en soms bekruipt mij dat nog. Alhoewel ik er nu niet meer zo verdrietig van word. Ik wilde de eerste anderhalf jaar geen foto s terugkijken.

Peut is goed doorgedrongen bij man. Hierna heeft hij mij de ruimte gegeven. Ging met mij terug in de tijd als ik dat nodig had. Probeerde niet overhaast het te bedekken- dat heeft mij enorm geholpen zie ik nu.

Maar voor man was dit niet makkelijk. Continu geconfronteerd worden met de consequenties van je gedrag. Graag je kop in het zand willen steken en de draad weer oppakken zonder al te veel kleerscheuren.
Dat zat er dus niet in. Na maanden was hij eens echt wanhopig- hij zag mijn verdriet, zijn aandeel en werd er oprecht wanhopig van. Daar lag een keerpunt- ook bij mij. Soms wilde ik dat hij net zoveel pijn had als ik. Dat kon natuurlijk niet, langzaamaan kreeg ik daar minder behoefte aan en wilde ik ook liever vooruit kijken dan achterom.

Het was voor mij ook enorm van belang. Het is weel belangrijk om je niet te laten overrulen en mee te nemen door hem de toekomst in. Jij (en hij ook trouwens) bent gewond. Je mag eerst je wonden likken voordat je verder kunt. En je zult zien dat dat door elkaar loopt- wonden likken en vooruit kijken. En langzaamaan verandert de balans.
Goed weekend gewenst Pennestreek.

Ik dacht nog

Hij weet dat jij hier post. Kent hij 'mijn' draadje?
Misschien kan het hem inzicht geven in wat het doet bij de ander? Natuurlijk is elke situatie anders. Maar je emoties en onzekerheid komen mij zo bekend voor.

Nee, jouw draadje kent hij niet, en een klaagzang ;-)

Misschien inderdaad wel goed leesvoer voor hem.

Vandaag moesten de kinderen voor het eerst volgens plan zelf zorgen voor eten, hond, huiswerk. In een strak schema wegens verplichtingen van dochter om 18.30 uur. Is helemaal mis gelopen, want laptop en/of telefoon waren belangrijker. En omdat ik vannacht letterlijk niet heb geslapen en het op kantoor te druk is, was mijn lontje te kort. Ik heb het niet op de kinderen uitgeleefd, maar ik heb man gebeld om hem nog eens duidelijk te maken dat ik vind dat hij zijn verantwoordelijkheden ontloopt. Lekker makkelijk, gewoon de deur achter je dicht trekken en bij vrienden gaan logeren.... Toen ik niet thuis was die paar weken had hij geen baan. Ik werk vier dagen in de week, dat is wel wat anders. En hij wil nog steeds apart gaan wonen. Ook zoiets waar ik heel boos over ben. Hij zegt dat we daar samen uit moeten komen, het erover eens moeten zijn en dat we het woensdag met onze therapeut gaan bespreken. Maar ondertussen zet hij vorige week wel op social media dat hij op zoek is naar een huis. Weer zo'n dolksteek in mijn rug... Pfff, ik had gehoopt dat het na een half jaar allemaal wat makkelijker zou worden/zijn, maar dat is totaal niet zo.

Nu weet ik wel dat ik niet fit ben nu en dat helpt natuurlijk niet. Vanavond ga ik vroeg naar bed, maar dat vind ik ook lastig omdat dochter pas laat thuis komt. Ik wil (en kan) niet gaan slapen voor zij thuis is...

Even een beetje zelfmedelijden merk ik. Mag wel een dagje, toch??

Mmmm en je dochter

Heeft die ook de wind van voren gekregen?

Ja het leven is niet eerlijk, maar pubers mogen ook wel op hun falie krijgen voor zoiets.

Ginny

Tuurlijk hebben ze een preek gekregen, maar vroeguh, nog niet eens zo heel lang geleden, was ik een beetje ontploft in zo'n situatie. Wat dat betreft ben ik al een eind gekomen.

Ja hoor

Dat mag.
Soms zit het wat meer tegen dan anders.
Het is ook waardeloos allemaal. En het is ook klote dat hij het een zegt en het ander doet. En je wordt er allemaal doodmoe van. Je mag best es lekker van je afbijten. Ik hoop dat je er inmiddels niet alweer spijt van hebt.
Grrrrrr wat een zooi. Wat een k dag. En een half jaar is ook al lang en nog steeds is er onrust. Wat een zak. Helemaal klaar mee.
Ik heb in zo n bui eens een vriendin gebeld en samen bedacht hoe ik hem dwars kon zitten; alle knopen van z n overhemden eraf, autosleutels verstoppen, banden lek prikken, z n was bij Cruella brengen enz. Deed mij goed: Iik knapte enorm op van dit gesprek. Het leven zag er weer ff anders uit.

Zo en dan weer over tot de orde van de dag;-)
Hoe erg was het nu dat pubers niet gegeten hebben? Mij lijjkt dat alleen van belang was dat de hond grgeten heeft en eruit geweest is. Rest is eigen pakje aan. Mooi laten gaan.
Als onze oudste laat thuis komt wil ik ook niet gaan slapen. Als we afspreken dat kind om 0.00 thuis is zet ik de wekker op 0.10. We spreken af dat kind mij wakker maakt en zich afmeldt. Als dat om 0.10 nog niet gebeurd is wekt de wekker mij en kan ik gaan appen. Dan heb ik wel al wat uurtjes slaap gehad.
Kruip er lekker vroeg in. Kop onder de dekens. Morgen weer een dag.

Grinnik

Kan me goed voorstellen dat dat werkt . Ja, dat is het precies, hij doet niet wat hij zegt maar verwacht wel van mij dat ik me in zijn bochten wring. Heb hem dat vanmiddag ook nog eens gemaild (kan me schriftelijk meestal beter uitdrukken dan tijdens een gesprek, waarbij de emoties nogal eens met me op de loop gaan. Heeft ie uiteraard niet op gereageerd. Maar wie weet komt dat nog, hij reageert meestal secundair...

Nee, natuurlijk is het geen ramp dat ze niet gegeten heeft (wel brood trouwens, en zoon en ik hebben gewoon later gegeten) maar wat ik wel erg vind is dat ze zich niet aan de opdracht/afspraak hebben gehouden. Hond had niet gegeten overigens .
Dochter is pas 13 he, ik ga echt no way slapen voor ze thuis is!

Praktisch plannen

Pennestreek, als je een lange dag hebt, kan je de dag er voor een grote pan macaroni maken. Hoeven ze alleen een kliek op te warmen.
Pubers vergeten veel; nu is de mobiel een uitkomst om ze even op te bellen en ze eraan te herinneren dat het 5 voor 4 is, uitlaattijd. Al is het bellen maar voor je eigen gemoedsrust.
Je kinderen hebben blijkbaar wat tijd nodig om zich aan te passen aan dat tijdschema. Probeer wat flexibel te zijn.
Als dochter erbij in schiet, was er dan geen ruimte voor je zoon om de hond te voeren?
En mijn kinderen maken op vrijdag nooit hun huiswerk. Dan willen ze, na een week school, even hun hoofd legen.

---
Het plan van je man om een huis te zoeken is zo in strijd met zijn opmerking dat het verleden geen belemmering moet wezen. Die komt nu zo bedenkelijk over.

----
Dat je man niet direct reageert, is een veelgebruikte taktiek om te voorkomen dat woorden terug genomen moet worden. Dat gevoel kan bij jou ook opkomen, na een goede nachtrust. Mogelijk dat je je gaat afvragen waarom je hem eigenlijk gemaild hebt. Alsof je niet stevig in je schoenen kan staan.
Je mail had ook geen haast want je man stond niet meteen voor de deur. Met andere woorden; tel eerst tot honderd voor je je man jouw frustraties toont. Je schema werkte nog niet optimaal, dat is alles. Hoofd op.

Flanagan, dat had ik gedaan

Zelfs gebeld van tevoren. Maar dan nog niet gelukt. En het was alleen maar opwarmen en rijst koken, dat kunnen ze prima, maar ze moeten wel op tijd beginnen... Huiswerk zat nog niet eens in het programma.
Ik ben gewoon tekeurgesteld in ze. En terecht, vind ik. En ik vind dat ik ze dat ook best mag laten merken. En ik vind dat ik ook man best mag laten merken dat ik het niet eens ben met wat hij doet, dat hij steeds opnieuw alleen aan zichzelf denkt en ons laat bungelen. Ik heb 28 jaar te weinig geventileerd wat ik ervan vond. Die tijd is voorbij. Het gaat er niet om dat ik niet stevig in mijn schoenen zou staan, het gaatberom dat hij lekker uitgebreid en gezellig gaat koken en tafelen met die vrienden waar hij logeert, terwijl kinderen en ik ons in allerlei bochten moeten wringen om de dingen rond te breien.

Ja dat doet ie wel ja, jou laten bungelen. En dat is niet fraai.

Ik vind ook dat je man erg egoïstisch hierin staat. Prima dat je dat ook ventileert!
Net zo goed als dat meisjes van 13 best mogen horen dat beter van ze verwacht wordt.

laat los, laat los.......

Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. Op drukke dagen is het hier gewoon, pasta, pizza, soep of zelfs van die opwarm pannenkoeken! . Ik kook. Neem me wel eens voor om de pubers eens wat kooklessen te geven maar het is er nog niet van gekomen. Mijn pubers vergeten ook met grote regelmaat afspraken en eigenlijk verwen ik ze soms te veel ( eindeloos brood smeren, fietsen buiten zetten, met sportspullen achter ze aan rennen, maar ach eigenlijk doe ik het met liefde) Ik ben ook boos geweest op ex als ik weer eens in een logistieke nachtmerrie was beland. Nu niet meer. Ik kan het allemaal prima zelf, heb genoeg mensen waar ik hulp aan kan vragen en ik ben gewoon trots op mezelf. Boodschappen laat ik nu met regelmaat thuisbezorgen omdat ik nu even heel veel werk. Eigenlijk moet ik de ramen lappen maar dat doe ik gewoon maar niet (het zijn er heel veel en als de zon er niet op schijnt valt het nog best mee, haha) Laat m lekker uitgebreid tafelen, geen aandacht aan geven. Jij gaat gewoon gezellig met de kinderen pizza eten! Trek je eigen plan, maak je eigen routine. Wring je niet in bochten voor je man. Je man wil apart wonen. Wat wil jij? Is het voor nu niet goed als hij dat dan maar gewoon gaat doen en jij met de kinderen in jullie huis blijven wonen? Hij laat je bungelen. Al heel lang. En ik snap heel goed waarom je dat laat gebeuren. Hij kan je laten bungelen omdat jij het toelaat. Wil je dat nog langer? Als je niet meer wilt bungelen dan kun je ook het initiatief nemen om dat te laten stoppen. Hoe moeilijk dat ook is. Dikke knuffel.

Afspraak

Wat was dan de afspraak voor de periode dat hij bij die vrienden logeert? Moet hij komen om voor de kinderen te zorgen als jij later thuis komt? Is dat afgesproken of verwacht je dat hij dat uit eigen initiatief doet, óf heb je het gevraagd en heeft hij geweigerd?
In ieder geval is deze situatie wel zoals die wordt als jullie 'echt' uit elkaar zijn. Dan ben je gewoon een alleenstaande werkende moeder, en dat is soms best een gedoe. Ik sms altijd of de katten eten hebben gekregen, en voor het overige ga ik ervan uit dat de kinderen zelf wel eten maken als ze honger krijgen. De lege pizzadozen op het aanrecht neem ik dan op de koop toe.

Waanzinnige rotdag vandaag

Ik herken mezelf niet meer. Ik heb de hele dag man geappt en gebeld met gezeur en gehuil. Ik ben echt helemaal de weg kwijt. Weet niet meer wat ik moet doen. Wanhopig en verdrietig dekt de lading niet. Gatverdamme, wat baal ik van mezelf.

En ik weet het. Ik moet loslaten, ik moet liever voor mezelf zijn, ik moet minder eisen van mezelf, ik moet de kinderen strakker houden, ik moet ze juist meer loslaten, ik moet mijn eigen plan trekken, ik moet de boel de boel laten en gewoon een baaldag nemen, ik moet niet naar man kijken voor hulp en steun, ik moet het zelf doen, ik moet ik moet ik moet zoveel en ik weet niet wat er eerst moet.

Ik slaap niet goed, zelfs niet met pillen. En van de week zelfs een nacht helemaal niet geslapen. Op kantoor is het te druk (wordt wel naar een oplossing gezocht, maar die is er niet 1-2-3 en ik loop nu al hopeloos achter). Het is me gewoon allemaal teveel, gisteren en vandaag. Met als gevolg dus hele nare (van mijn kant) conversaties met man. Want ik moet natuurlijk wel de kinderen ontzien. Het is me gelukt vandaag redelijk gezellig te laten verlopen. Met familie thee gedronken en ijsje gegeten en daarnet lekker door de kinderen klaargemaakte kaasfondue gegeten. En de boodschappen zijn gedaan, de was en er is gestofzuigd en de hond is lekker uit geweest. Dus wat dat betreft kan ik best trots zijn op mezelf. Maar voor de rest... Ik hoop dat morgen beter is.

Vesper

Er was geen afspraak. De laatste mededeling (de woensdag voor Pasen) van man was voor mij net even te veel en daarom heb ik hem gezegd even ergens anders onderdak te zoeken. Hij is niet meer teruggekomen en is dat ook niet van plan. Er zijn geen afspraken, als ik hulp nodig heb, of de auto, moet ik contact met hem opnemen.

ach gatver

Hij heeft gewoon gewacht tot jij hem gevraagd hebt om weg te gaan. Omdat hij zelf die knoop niet durfde door te hakken. Nu kan hij tegen iedereen zeggen: ja, zij wilde dat ik wegging, dus dat doe ik dan maar.
Ik zou er maar vanuit gaan dat hij niet meer terugkomt. Maar: dat betekent wel dat het nu tijd is om goede afspraken te gaan maken. Het kan natuurlijk niet zo zijn dat alle zorg rondom de kinderen dan ook eenzijdig jouw 'ding' is geworden.
Niks therapeut of wat, maar gauw op zoek naar een advocaat!

En: voor steun en hulp zou ik anderen gaan benaderen (vrienden, familie, kennissen) en NIET je man.