Spin Off draad: ouderschap met (ex) partner met “moeilijk karakter”.

Doenja

Jouw situatie is veel ingewikkelder en ingrijpender dan de mijne, onder andere omdat er bij jou kinderen bij betrokken zijn. Vreselijk waar jij voor staat zeg.
Wat ik zeggen wil: de kwestie is dat EMDR goed helpt bij concrete traumata die aanwijsbaar en afgebakend in de tijd zijn. Dus verkrachting, geweld, etc. Dus voor mensen die daar post traumatisch stress van hebben.
Ik heb ook een paar sessies gehad en voor die specifieke trauma's hielp het zeker, geen flashbacks meer.
Maar wat er vaak optreedt bij het samen leven met een pscychopaat is COMPLEXZ post traumatische stress stoornis, ten gevolge van de trauma bond. In Nederland zijn hier weinig of geen therapeuten in thuis. Het jammere is dat ze dat niet onderkennen en gewoon een postacademische symposium erover organiseren of zo. We zullen het gewoon zelf uit moeten zoeken
Heb wat dingen voor je opgezocht:

https://www.bol.com/nl/p/women-who-love-psychopaths/9200000054287278/

Laatste is een boek, wat ik nog niet heb gelezen, ik hoor dat het erg goed is. Lees de ervaringen op Amazon maar: https://www.amazon.com/Women-Who-Love-Psychopaths-Relationships/product-reviews/0984172807/ref=cm_cr_dp_d_btm?ie=UTF8&reviewerType=all_reviews&sortBy=recent#R33EF97WDE1JET

Madelief

Hoe zeer ik je ook waardeer en je trauma erken, ik denk dat er bij mij geen trauma bond (meer) speelt. Ik weil absoluut niet, never en nooit meer terug. Waar ik last van heb is dat mijn ex de kinderen indoctrineert dat ik de foute ben en dat ik al jaren 'gestraft' wordt voor hetgeen ik hem heb aangedaan, namelijk hem verlaten. En niet alleen hij doet dat, zijn moeder ook. Ze hebben met hun manipulatieve truukjes de kinderen zover gekregen dat ze me afwijzen. Diezelfde manipulatie heeft hij gebruikt om de rechters en alle hulpverleners hiervan te overtuigen. En hij heeft het ook gebruikt om de kinderen, rechters, advocaten, mensen in mijn omgeving ervan te overuigen dat ik heel veel geld zou hebben. Terwijl juist het tegenovergestelde aan de hand is; ik ben al dik twee jaar enorme schulden aan het afbetalen die ik gemaakt heb onder bedreiging van hem. Dus ondanks dat ik gescheiden ben, ondervind ik nog steeds dagelijks, zo niet elk uur last van wat hij mij heeft aangedaan, en de gevolgen waarbij ik bijna alles kwijt ben geraakt. Die schade kan niemand voor me herstellen, en ik weet ook niet hoe ik dat moet doen. Het is iets anders dan waar jij mee zit. Ik voelde me na de eerste klap toen we uit elkaar gingen een poosje heel klote, maar daarna een enorme bevrijding. Maar de prijs die ik hiervoor moet betalen is onevenredig hoog en voor mijn gevoel kom ik er nooit meer vanaf.

Doenja

Het is heel erg wat jij meegemaakt en hebt en wat je nu nog meemaakt (je kinderen niet bij is hebben en heel te weinig zien. Nog even los van de manipulatie en indoctrinatie van de kinderen. Echt vreselijk.

Ik denk dat jij niets anders kunt doen dan je (lieve, behulpzame) zelf zijn als je contact hebt met je kinderen. En er verder op vertrouwen dat ze dat WEL zien (al twijfel je daar door hun reacties nu soms aan). En dat ze later, als ze bij je ex uit huis zijn en meer los van hem zijn, beter gaan zien (mochten ze het nu niet op waarde schatten) en je dat ook gaan laten weten.

Jij weet net zo goed als ik (oke, ik weet het niet maar schat het zo in), dat het bij je ex en kinderen in huis echt niet altijd pais en vree is. Dus die kinderen krijgen van allerlei onveilige reacties en gedrag van je ex mee. Ze zijn niet dom. Dat zien/merken ze wel, maar ze kunnen er nu nog niets mee. Durven niet naar jou te gaan of open met jou te praten. Wie weet waar hij ze allemaal mee geindoctrineerd en bedreigd heeft?

Heb vertrouwen. Ik denk dat ze nog wel eens gaan veranderen als ze ouder worden. Voor jou hoop ik dat dat snel is.

Veel sterkte.

dat dit het dan is

Dank voor je reactie Ff zo, ik hoor dit vaker. Dat je niks kunt doen, en dat de kinderen het ooit gaan inzien. Daar word ik dus zoooo verdrietig om he, dat dit het dan is. Klaar, afgelopen, doe het er maar mee. Nou, dat kan ik niet, al vijf jaar niet. Ik ben er pas sinds kort achter dat narcistische karaktertrekken hier aan ten grondslag liggen, want als ik dat tijdens mijn huwelijk had geweten, dan had ik alles heel anders gedaan. Of ben ik mezelf nu weer aan t pijnigen dat alles mijn eigen schuld is? Het lukt me gewoon niet hiermee te leven, dit te accepteren.......

Doenja

Als je het eerder had geweten, was dat denk ik voor jouw zelfvertrouwen veel beter geweest. Of het daarmee in jullie relatie beter is geworden, is de vraag. Ik zag ergens in deze (of die andere) draad een Engelstalig boek over hoe omgaan met iemand met narcisme (of borderline) en dat wil ik wel lezen. Maar of het echt helpt.

En het heeft echt geen zin om te denken in termen als "als dit, dan....". A(l)s is verbrande turf... Je kunt het verleden niet meer veranderen. Het is moeilijk, maar je MOET het verleden accepteren zoals het gegaan is.

Aldoor tegen het verleden blijven vechten is zinloos en kost je erg veel energie.

En voor dingen die het heden gebeuren vechten kost je ook veel energie. En wat levert het je op? Kijk of het zin heeft en anders, hoe moeilijk ook, let it go.

Wat je kinderen betreft: heb je een dagboek of iets dergelijks waarin je tegen ze praat (bijv dat je aan ze denkt) op momenten dat ze niet bij jou zijn. Misschien helpt dat. In de wetenschap dat je dat dagboek later aan hen kunt geven en ze kunnen zen hoe vaak je aan ze dacht, met ze rekening hield, jezelf achtergesteld hebt om hen niet in een groter loyaliteitsconflict te brengen etc.

Kijk alleen uit dat je niet alleen maar met dat dagboek bezig bent in plaats van in het NU wat er ook nog is, te leven.

Doenja

Sorry je hebt gelijk, jij zit in een heel andere situatie dan net herstellen van een trauma bond. Heel veel sterkte!

Madelief

Niks sorry Madelief! Ik ben blij dat je me op de hoogte hebt gebracht, zodat ik wist dat het daar niet zat, mijn probleem. Ik wens jou ook veel sterkte.

Overigens Doenja

Ik heb een vriendin, meer een soort kennis dus niet zo close. Haar kinderen zijn al in de dertig of zo. Maar zij kwam altijd maar terug op dat haar ex de kinderen naar zich toe getrokken had en haar voor gek had verklaard. De kinderen waren dat ook zo gaan zien.
Ik dacht daar altijd over "goh wat zou dat dan geweest zijn, want ze komt niet zo gek over. Maar ja je laat je kinderen toch niet afpakken, waarom liet ze dat gebeuren?" Ik zag wel dat het haar enorm raakte.
Door jouw verhaal ben ik haar verhaal in retrospect heel anders gaan bekijken... zie ik dat haar hetzelfde overkomen kan zijn als jou.

Overigens komen die kinderen wel gewoon weer bij haar. Niet vaak want ze wonen in andere steden maar het is wel genormaliseerd dus.

het overkomt meer vrouwen

Het overkomt meer vrouwen Madelief, fijn dat je dit met me gedeeld hebt.
" Ik dacht daar altijd over "goh wat zou dat dan geweest zijn, want ze komt niet zo gek over. Maar ja je laat je kinderen toch niet afpakken, waarom liet ze dat gebeuren?" Ik zag wel dat het haar enorm raakte."

Ik ben blij dat je dit zegt, en op deze manier zegt. Want dit is wat mensen denken. Iedereen denk dat ik wel een heel gek en raar mens zal zijn. Of niet goed bij mijn hoofd, of ik mijn kinderen heb laten afpakken. Ik heb gevochten als een leeuwin, maar dan wordt je juist voor gek versleten en ben je niet in staat voor de kinderen te zorgen, vinden ze. Het is zo'n geniepig spel, zo gemeen. En dan komt de buitenwereld ook nog eens met allerlei akelige opmerkingen. Je kunt wel janken, elke dag, elk uur. Dat je ex een eikel is, dat kan, dat je kinderen hem geloven, is niet leuk, maar dat je door de maatschappij zo op je neer gekeken wordt en beschimpt wordt wat je is aangedaan. Dat is de nekslag.

contact met school

Ik wilde een lang verhaal schrijven om de context duidelijk te maken van mijn probleem met contact met de school als het gaat om informatie die je deelt als het thuis niet lekker loopt en de weerslag die dat heeft op een kind. Maar het lukt niet zo goed. Daarom nu maar even zonder veel context en met een vraag..

Hebben jullie ook de ervaring dat waar jij denkt als ouder dat je er goed aan doet om informatie te delen over de situatie waar je je in bevindt, met het oog op je kind, dat niet altijd goed uitpakt?

Ik kwam erachter dat terwijl ik mijn best doe om die informatie goed te geven (waarbij ik weet dat het ingewikkelde informatie is en ook weet dat ik dat niet altijd heel kalm vertel) de school het eigenlijk vaak niet begrijpt. En zich ondertussen wel een beeld vormt van mij: druk, soms wat verwarrend praten.. Ik had laatst een gesprek waarin ik nog eens vertelde, maar dan veel duidelijker dan eerder, hoe ik tegen de problemen aankeek. Het is ook lastig omdat ik eerder mij vaak ook heel voorzichtig wilde uitdrukken en niet zo graag vertelde dat ik mijzelf als de ouder zag die gelukkig ook had voor wat mijn kinderen in deze situatie nodig hadden van mij. Maar juist denk ik door dat niet duidelijk te willen zeggen, was het voor de school moeilijker om te begrijpen. Dat begrijp ik ook. Alleen deze keer aan het eind van het gesprek, vond de leerkracht het nodig om mij te vertellen dat ons kind wel schade leed. Het leek alsof ze er van uit ging dat ik dat nog niet doorhad.

Ik moet hier nog steeds aan denken. Ik voelde mij er niet lekker bij dat ik niet wist hoe ik duidelijk moest maken waarom mij dat trof dat ze dat zo zei.

En nu bedacht ik een voorbeeld, wat ik eigenlijk goed had kunnen gebruiken om uit te leggen hoe ik mij voelde.
Stel je bent stratenmaker. En voor je gevoel is dat niet zo moeilijk om aan je te zien. Je hebt daar ook wel eens iets over vertelt. Je hebt dan een gesprek met iemand die jou vraagt of je wel weet wat stenen zijn en of je wel weet dat er een laag zand onder moet.

Zo voelde ik mij. Maar ik moet proberen er begrip voor te hebben dat mensen reden genoeg kunnen hebben om te twijfelen aan mij als ik zelf niet duidelijk ben. En toch kwam die opmerking over het feit dat het kind wel schade leed, nadat ik eindelijk eens heel duidelijk was over het feit dat ik mijzelf zie als de 'goede ouder'. Tja, voor mij houdt dat dan ook in dat ik alles doe wat ik kan, daar in ieder geval op uit ben, om de schade te beperken en om de kinderen sterker te maken. Dat doe ik al jaren en ben ik altijd op gericht. Dat maakt deel uit van mijn dagelijks leven en van mijn dagelijkse gedachten. Zo kwam ik zeg maar op dat beeld van die stratenmaker.

Ik ben benieuwd of jullie hier iets van herkennen.

Doenja

Ik las jouw bericht nog niet. Maar het gevoel inderdaad van te vechten als een leeuwin en dan nog...
Jouw situatie is nog weer anders, maar dat herkennen we dan wel bij elkaar denk ik. Ik vind je trouwens een heel sterke vrouw.

Doenja

Hoe gaat het ondertussen met de kinderen van je man, als ik het me goed herinner heeft hij ook een ex die op alle mogelijke manieren probeert het contact tussen de kinderen en de andere ouder onmogelijk te maken?
Het scheelt dat jullie elkaar hebben.

Thera,

Misschien moet je maar niet te veel met school delen!
Ze weten niet hoe en wat er thuis voltrekt maar kunnen dit wel tegen jullie gebruiken als jullie kinderen minder goede resultaten laten zien en ze ' in belang van de kinderen' besluiten VT te informeren.
Als dat gebeurt, baal je dat je eens zo openhartig bent geweest.

Flanagran

Je hebt natuurlijk gelijk.

Maar nadat wij vanuit een andere hoek bijna een melding hadden gekregen (er werd gezegd dat die melding gedaan zou worden) had ik gelijk het idee dat ik best alleen stond, maar dat in ieder geval de school wel achter mij zou staan en zou willen helpen om te bevestigen dat ik geen labiele ouder ben.

En ik had ze al wel eens gesproken over mijn man. Dat zou ik niet gedaan hebben als ik wist dat de problemen zo groot zouden worden en ik af en toe niet meer zou weten hoe het verder moest, terwijl op dat moment ook instanties zich op een niet altijd juiste manier met je bemoeien.
Maar dat wist ik toen nog niet. En als ik over mijn man sprak op school tegenover leerkrachten had dat een functie. Onze zoon is bijvoorbeeld soms wat faal angstig en dan vertelde ik dat mijn man ook wel hoge eisen stelt qua schoolprestaties en dat dat niet goed werkt. En ook vertelde ik een keer dat mijn man niet goed in zijn vel zat voordat we samen naar 10 minuten gesprek zouden komen.

Ons kind geeft op school wel eens zelf aan dat hij zich niet goed voelt. Wat ik prima vind, ik had er gewoon vertrouwen in dat de leerkrachten daar ook mee om konden gaan. Maar nu kwam mijn verhouding met de school (die altijd goed is geweest, al 14 jaar) een beetje vast te zitten vanwege de school die zich bekommert om het kind en twijfelt of de ouders wel in staat zijn om zich genoeg om het kind te bekommeren (de vader én de moeder), terwijl ik dat niet had zien aankomen.

Dus Flanagran, je hebt gelijk, maar het is zo gegroeid en denk ik dat ik me maar moet verduidelijken omdat ik al te veel heb verteld. Het gekke is dat juist als ik voorzichtig ben en niet te veel wil vertellen, dat ze dan niet goed kunnen plaatsen wat ik zeg. En zich wel een voorstelling proberen te maken. Bij die voorstelling hoort dan een moeder die vaak niet duidelijk is... Ik wilde dat ik dat eerder door had gehad.

Fransien en Thera

Thera, herkenbaar. Bij n narcistische relatie wordt heel vaak door de buitenwereld geswitcht wie de ‘idioot’ nu is. Hoe meer je probeert te overtuigen hoe meer er aan je getwijfeld wordt. Als ik tijdens mijn huwelijk meer van narcisme af had geweten, dan had ik dingen heel anders aangepakt. Sterkte met dit proces, en bedankt voor t compliment. Kan er even niks mee, geloof t niet, want hier elders op t forum word ik weer eens uitgemaakt voor ‘slachtoffer’ en dat ik er in blijf hangen. Voelt voor mij t tegen overgestelde van ‘sterk’.
Fransien, het kreeg nog n staartje en we zijn er nog niet. Na terugkomst vd vakantie heeft een kind van mijn vriend contact op genomen met de vertrouwenspersoon van school. Kind werd thuis bedreigd en voelde zich niet veilig. Het was nl. niet de bedoeling dat de kinderen terugkwamen bij moeder. Maar omdat we huis en dierenoppas bij ons hadden logeren, durfde moeder niet spullen af te gooien in de schuur.
VT is ingeschakeld door school. Daar heeft kind een hele dag mee gesproken. En VT heeft contact met moeder gezocht en een afspraak gemaakt. Die is 5x verzet door moeder. Ze kon niet zei ze. Uiteindelijk is dat gesprek afgelopen donderdag pas geweest. Na t weekend zullen ze mijn vriend wel benaderen.

Doenja e.a.

" elders op t forum word ik weer eens uitgemaakt voor ‘slachtoffer’ en dat ik er in blijf hangen. "

Ja ik denk dat dat iets is wat veel 'prooien' van narcisten meemaken. En dat forumbezoekers er nog niet veel van weten is een ding, het is echt erg dat de therapeutische wereld zo achter loopt. Maar draadjes als deze doen daar toch hun werk in.

Het doet mij denken aan het volgende: ik de jaren tachtig organiseerde ik avonden over incest. Het bestaan daarvan was toen nog volledig onder het tapijt. Veel misbruikte mensen werden weggezet als 'aanstellers' of 'teveel fantasie'
Mensen vonden een eenmalige verkrachting heel erg en konden zich de traumatische impact daarvan voorstellen, maar jarenlang systematisch misbruikt van een kind? Nee, nou moet je ophouden.
Ik wil hier niet zaken naast elkaar leggen hoor, of die dingen met elkaar vergelijken, want dat kan nu eenmaal niet. Maar de menselijke geest gaat nu eenmaal snel in een modus van afweer bij ernstige misstanden. Dat maakten de eerste Joden die terugkwamen van de kampen ook mee: ze werden niet geloofd dat het zó erg zou zijn. Tot de bewijzen kwamen...

Nogmaals: ik wil deze zaken niet vergelijken, maar de dynamiek van ongelovigheid benoemen.

Zelfbescherming

Het ongeloof, het wegzetten als ‘in je slachtofferrol blijven hangen’ is een vorm van zelfbescherming. Als je van jezelf maar gelooft dat je de juiste keuzes maakt dan overkomt het je niet. Want waarom blij je als het gebeurt? Dat het begint met adorering, en heel langzaam overgaat in kritiek, terugbetalen en tot het meer goed genoeg is, dat zien ze niet. Het begint niet met een klap. Het begint als iets moois. Jezelf daar de schuld van geven is funest voor je herstel. Of zoals mijn EMDR-therapeut ooit zei ‘ met idioten moet je nooit rekening houden’ . Daarmee bedoelde hij dat ik aan alle eisen, grillen en grollen heb proberen te voldoen en telkens was er iets wat ik fout deed. Het was idioot. Hij was een idioot. Zij was een idioot. En ze probeerden samen mij te vertellen dat ik idioot was.

Ja dat is het

Zelfbescherming. Inderdaad: van jezelf blijven geloven dat jij wel de juiste keuzes maakt en dat het je daarom niet kan overkomen. En toch ook 'waar er twee vechten hebben er twee schuld'.
Ook wat er in het andere draadje gebeurde 'ja maar Madelief je moet door' terwijl ik net een week nc was. Het is heel belangrijk dat mensen die dit mee maken gevalideerd worden, want je twijfelt vaak al zo aan waar je goed aan doet en dat je het waarschijnlijk anders het moeten aanpakken. Maar het is wat je zegt jezelf de schuld geven is funest voor je herstel.
Maar ja, zoals ik al eerder zei: 'bij die vriendin begreep ik ook helemaal niet wat er was gebeurd'. Daarom denk ik dat het heel belangrijk is de verhalen van slachtoffers gewoon eens serieus te nemen en pas daarna op advies tot flink doen over te gaan.

Doenja

Sterkte met de kinderen van je vriend...
Het zal wel not done zijn, maar die moeder spoort niet. Wie zet er nou haar kinderen de deur uit omdat ze niet naar je pijpen dansen.

Ik merk ook in het forum dat mensen verwachten dat anderen als redelijke wezens reageren en dat is in de meeste gevallen een goede veronderstelling, maar er zijn uitzonderingen.
Hier ook, de ex van je vriend is echt de weg kwijt. Ze heeft tegenspraak en relativering heel hard nodig, maar krijgt die niet meer door haar eigen gedrag. En dan krijg je iemand die in een eigen wereldje leeft waar alles zo is als zij het verzonnen heeft en alles zo gedraait wordt dat zij koningin is en helemaal perfect.
Barsten in die perfectie worden waar mogelijk genegeerd en ontweken, en als het niet meer kan worden de mensen die de barsten veroorzaken uit het leven geband.
Iets zegt me dat ze nu haar kinderen het huis uit zet om die barsten niet te hoeven zien en het daarna zo draait dat het allemaal de schuld van haar ex-man is dat de kinderen ineens voor hem gekozen hebben, hij heeft eerst haar geluk afgepakt, daarna haar geld en nu ook nog haar kinderen.
Ik hoop dat ik het te zwart inzie...

Is die eigen wereld vol willen houden niet kenmerkend voor narcisten?

Nieuwe partner

Doenja, mijn ex hield op zo idioot naar mij toe te doen toen hij een nieuwe vaste vriendin kreeg. Ik hoop dat jouw ex ooit ook zo ver komt. Heel akelig voor die nieuwe vriendin, maar oh zo nodig voor jou. Ik ga er maar even van uit dat er nog geen nieuwe liefde is, hij kan toch moeilijk twee mensen tegelijk zo intensief in een wurggreep houden. Hoewel... Mijn ex is voornamelijk borderliner, borderliners hebben een spiegelpersoonlijkheid nodig en dat is er meestal maar één.

Ik zet even een stapje terug in deze discussie, hij doet mijn gemoeds- en nachtrust geen goed. Ik krijg weer allerlei flashbacks en die wil ik niet meer. Ik wens jullie uit het diepst van mijn hart veel sterkte toe.

Fransien

" Is die eigen wereld vol willen houden niet kenmerkend voor narcisten?"

Ik ken de ex-vrouw van mijn vriend niet, heb haar een enkele keer gezien en geen gesprek kunnen voeren met haar. Kan en mag dan ook geen enkel oordeel over haar uitspreken, behalve dan dat ze vast heel veel verdriet moet hebben. En dat mag ook. Het is niet niks.
Er zijn helaas al meer gesprekken geweest bij VT en bij de raad voor de kinderbescherming tussen mijn vriend en de moeder van zijn kinderen. Maar moeder komt of niet, of maar een keer. Ze vind niet dat ze er iets mee hoeft te doen. Nu is er flinke druk gezet ivm het verhaal van een kind. Ze MOEST komen op gesprek van VT.
Zelf denk ik ook dat ze zo in haar eigen wereldje leeft van gelijk hebben en niks te hoeven veranderen en dat ze om haar heen ook alleen maar mensen heeft die haar daar in steunen. Die mensen in haar omgeving kan ik het ook niet kwalijk nemen, ze reageren op de situatie vanuit vele onwaarheden die moeder verteld over de situatie. Die onwaarheden horen wij dan weer via het roddelcircuit. Zo kwam er vorige maand iemand om een kleine sponsorbijdrage vragen voor een plaatselijk evenement. Dat gaat hier altijd via de achterdeur, en die man kwam schoorvoetend binnen... 'Kan ik nog binnenkomen voor een bijdrage voor het plaatselijke goede doel, want ik hoor dat je failliet bent en dat je alles kwijt bent'.
Niets van waar, maar heel schadelijk voor mijn vriend en voor mij omdat we beide ondernemers zijn. Ieder een hele andere doelgroep en branche, maar we zijn wel afhankelijk van de samenwerking met mensen uit de omgeving. En dat is nog maar een leugen die verteld is. Zo is er ons ook ter ore gekomen dat volgens moeder de kinderen helemaal niet mee wilden op vakantie. Maar vader had ze via de rechter gedwongen!
Pffff je doet er niks aan, en je doet je best om het naast je neer te leggen, maar het heeft directe invloed op hoe mensen jou zien en hoe het je zakelijk vergaat. Kijk als je verpleegster bent van beroep, dan lever geen cent salaris in als dit soort verhalen de ronde gaan. Maar als ondernemer kun je zo met gemak kapot gemaakt worden. De invloed die anderen op je situatie en bedrijf hebben, dat beangstigd mij.

Ook zo

Je doet er goed aan een stapje terug te doen in deze discussie als je nachtrust eronder gaat lijden. Het herken het wel hoor, maar ben nog erg bezig in de fase van onderzoeken en ontdekken en ben blij met alle herkenbare dingen die ik hier lees.
Mijn ex has al vrij snel een nieuwe vriendin. Daar was ik zo blij mee. Voelde me eindelijk bevrijd. Hij had me losgelaten. Maar ik heb afgelopen zomer begrepen dat het voor de 2e keer uit was. Ze hield hem teveel een spiegel voor, en daar kon hij niet tegen. Waren overgens zijn letterlijke woorden tegen mij. Begreep het direct. Want met hem is natuurlijk niets mis.

Het zou een droom

zijn als mijn ex mij met rust zou laten vanwege zijn vriendin. Helaas is het bij niet zo gebleken. Hij heeft ons huwelijk namelijk kapot gemaakt voor haar. Zij ondersteunt hem in alles, dus ook zijn oorlog tegen mij. Ik hoop daarom elke dag dat hun relatie eindelijk stuk gaat. Hopelijk krijg ik dan een beetje rust.

Over mij zijn ook heel veel leugens verteld. Het enige wat je kunt doen is hopen dat de mensen ook jouw kant van het verhaal komen vragen. Op die manier leer je meteen goed de mensen kennen. Zo hadden mijn ex en ik een kennis via de ouders van ex. De ouders van ex hadden hem verteld dat ik vreemd was gegaan en dat ons huwelijk daarom kapot was gegaan. Deze kennissen kende ook mijn tante en toen ze haar een keer tegenkwamen vroegen ze naar mijn kant van het verhaal. Gelukkig zijn er nog mensen die zich heel goed bewust zijn dat er meerdere kanten aan een verhaal zitten.

Verder heb ik een hele brede rug, spekglad. Alles wat mijn ex uithaalt probeer ik van mij af te laten glijden. Soms lukt het niet meteen, maar voor die momenten heb ik heel goed leren toneelspelen voor mijn kind. Ik wens haar altijd heel veel plezier bij haar vader en laat haar niets merken van alle ellende haar vader mij geeft. Zij hoeft echt (nog) niet te weten wat ik allemaal heb doorstaan. Als ze later volwassen is en het komt vragen, dan zal ik het vertellen.

Triangulatie

Ik heb gemerkt dat ex (achteraf gezien) vaak graag mijn gevoelens bespeelde door “triangulation” (om naar goed gebruik, nog maar eens een Engelse term uit het narcisme vocabulaire te gebruiken). Ik krijg de indruk dat hij dat nog steeds probeert, hoewel door het beperkte contact tussen ons, mij daarvan steeds minder bereikt. Zo probeerde hij onzekerheid en jaloezie bij mij op te wekken door zich op onze huistelefoon te laten bellen, door (bevoordeeld) deze mevrouw die achteraf gezien “zijn vriendin” bleek te zijn. Sommige van zijn acties waren wat dat betreft zo ontzettend kinderachtig, dat ik bijna niet kon geloven dat een man van tegen de 50 dat doet, maar passen weer heel goed bij iemand met een verstoorde emotionele ontwikkeling.

Gelukkig wonen wij niet bij elkaar in de buurt, hebben wij geen gemeenschappelijke vrienden of kennissen en delen we wat familie betreft alleen onze kinderen. Over mij valt wat dat betreft weinig te roddelen of zwart maken.

Voor wie het aangaat

Ik kwam deze filmpjes over kinderen hebben met een narcist tegen. Ik heb ze zelf niet gekeken omdat ik in een andere situatie zit, maar misschien heeft iemand hier er iets aan.