U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Signalen ex niet duidelijk
Vanwege financiële problemen (remigratie uit België/verhuiskosten en geen inkomsten) door mijn ex uit huis gezet, omdat haar familie enkel financieel wilde helpen als ik bij haar en onze dochter (14 maanden) weg was.
Hun motivatie: ik was niet verantwoordelijk genoeg en deed niet genoeg mijn best om weer werk te vinden in Nederland.
Dat ik op dat moment nog 14 sollicitaties had lopen en ik gewoon hielp met de zorg van onze dochter boeide blijkbaar niemand.
Op dit moment is de situatie nu dus zeer beroerd: geen inkomen, geen vaste woon/verblijfplaats en ben nu bezig met een daklozenuitkering.
Ik heb tot op heden minimaal contact met mijn ex en begrijp haar signalen niet meer.
Ze zegt eerst geen contact te willen, dan opeens stuurt ze leuke foto's/video's van onze kleine om vervolgens weer kortaf te doen.
Nu 2 weken later stuurt ze dagelijks foto's van onze kleine, maar als ik normaal vraag hoe het met haar gaat, dan weer kortaf reageren en gesprek afbreken.
Ze wil het contact tussen de kleine en mij niet in de weg staan, maar krijg ook niet het idee dat ze oplossingen probeert te vinden.
Ik snap de signalen totaal niet meer en durf, om spanning te voorkomen, ook niet te vragen wat hier de bedoeling van is.
Kan iemand mij vertellen hoe ik hier het beste mee om kan gaan?
Kan het haar overspannenheid zijn? Verborgen gevoelens?
Ook net voor de breuk begreep ik al niets meer van haar signalen.
Soms kon ze mij niet uitstaan, om vervolgens over een 2e te beginnen.
Soms heel lief en begripvol, om vervolgens te zeggen waar het gat van de deur is.
Ik hoop dat iemand goede tips heeft, want dit hele gebeuren begint mij aardig op te breken.
Signalen ex ondertussen wel duidelijk
Ik heb alle opties gedaan en momenteel is briefadres/daklozenuitkering helaas aanvragen de laatste mogelijkheid.
Zodra ik vaste plek heb, dan zal het vaste beter gaan.
Mijn ex maakt zich niet druk om mij, want zij heeft wel haar eigen problemen zegt ze.
Door deze puinhoop zit ik ook echt niet te denken aan een nieuwe relatie, laat staan of ik die vertrouwen nog op kan wekken.
Dit hele gebeuren heeft een behoorlijke impact op mij.....
uuh nee
Dat bedoelde ik niet bepaald.
Ik bedoelde waarom je alles in België op zegde terwijl in Nederland niets geregeld was...een baan is toch het eerste??
TS, mijn tip m.b.t. een samenlevingscontract zijn natuurlijk voor ALS je weer een nieuwe relatie krijgt. Ik snap dat je hoofd daar nu niet naar staat. Maar ik hoop wel dat je hiervan geleerd hebt dat het niet handig is uit het huis van je vriendin te vertrekken als je en geen baan en geen andere woning hebt.
Hoe lang ben je nu bij haar weg?
En hoe lang heb je nu geen baan?
Kan je nu geen baan krijgen, enkel omdat je geen (brief)adres hebt? Zorg dan inderdaad dat je dat zsm krijgt. Maar ken je echt niemand bij wie je je tijdelijk kunt inschrijven om een adres te hebben, zodat je een baan kunt krijgen?
Of heb je gewoon moeite om een baan te krijgen? Is geen van die 14 sollicitaties wat geworden, trouwens?
saar
"Ik bedoelde waarom je alles in België op zegde terwijl in Nederland niets geregeld was...een baan is toch het eerste??"
Ik vind dat ook niet slim. Het was trouwens een gezamenlijke beslissing, dus van allebei niet slim. En ze hadden overigens wel wat reserves om te overbruggen, maar veel te weinig. Ook niet slim. Tja, zelfs al was zijn vriendin ongelukkig in België en wilde zij terug naar Nederland, dan nog moet je blijven nadenken. Zeker omdat zij kennelijk wel een huis had/kreeg (?) op alleen haar naam.
Ook dat is weer een leerpunt voor TS: voortaan huis op beider naam laten zetten en niet per definitie met wens van vriendin meebewegen als het financieel onverstandig is. Maar goed, dat is voor later.
Nu eerst een adres en werk. Daar al je energie op zetten en vaart achter zetten.
Een relatie hoort helaas ook niet bij je eerste levensbehoefte nu en lijkt me daarom niet meldenswaardig als zijnde probleem.
Opvang, postadres, werk en huis, dat zijn je taken nu om weer mee te draaien in de maatschappij en je dochter ook bij je te kunnen hebben.
Je moet helaas vanaf 0 beginnen, maar het is niet onmogelijk. Je moet er wel wat voor doen. Dus pak je het eerste het beste werk aan dat je kunt vinden, al moet je poepscheppen en vandaar uit solliciteer je verder. Nu weer zorgen dat je een thuis kunt maken voor je kind.
Hoe je er psychisch mee om moet gaan?
Bedoel je dat met de tegenstrijdige signalen van je ex of met de zooi die achterbleef?
Je ex zou ik laten voor wat het was, geen oorlog maken want je hebt samen een kind.
De rest zou ik mn stinkende best voor doen en accepteren dat het zo is.
Moeilijk, ik weet het, maar er is geen keuze; het is pompen of verzuipen. Sterkte.
Trotse vader
Je schreef trouwens: "Het lijkt sommige mensen ook niet te boeien en maken er zelfs grappen over, maar bij mij tikt het bommetje wel verder."
Wat bedoel je daar precies mee?
Overigens niet leuk dat mensen er grappen over maken. Dakloosheid is geen grap.
Wie doen dat? Vrienden van je? Met zulke vrienden heb je geen vijanden meer nodig.
Overigens kan het zijn dat zij zich er o gemakkelijk onder voelen maar niet weten hoe ze je kunnen helpen. En dan dus maar grappen erover gaan maken.
Signalen ex niet duidelijk
Een aantal familieleden maakten wat grapjes, maar die weten ook wel dat ik machteloos sta.
Ik denk dat ze zich misschien ongemakkelijk voelden of dat ze mij wilde op vrolijken.
Dat het bommetje verder tikt, is het gevoel dat ik momenteel heb.
Stress/onrustig, tegen depressief aan.
Terug naar de signalen van mijn ex.
Gisteren via whatsapp het bericht dat ik nergens over moest praten over ditjes en datjes en dat ze met onze dochter kwam zodat ik haar niets kon verwijten.
Haar niets kunnen verwijten is dus belangrijker dan mijn gevoel en gemis.
Vandaag inderdaad mijn dochter gezien en dat deed me echt goed.
Mijn ex begon echter wel gewoon een praatje te maken. We hebben gewoon kunnen praten op een bepaald niveau.
Zonet haar via whatsapp bericht dat het mij echt super goed deed en dat ik echt trots ben hoe mijn dochter vooruitgangen boekt.
Haar antwoord dan weer erg kort: fijn.
Weer allerlei signalen waar ik van in de war raak.
Ik snap er echt helemaal niets meer van.
Zoals ik het lees...
Hebben jullie geen gezamenlijke verantwoordelijkheid genomen voor deze situatie. Haar rol als "dochter van" lijkt sterker dan haar rol als partner. Ik vind het treurig en ongezond dat haar familie zo'n grote rol speelt in jullie relatie, maar ik denk dat jij daar niets aan kunt veranderen. Het is aan haar om los te komen en volwassen te worden. Ze wil geen verwijten ban jou omdat ze de verantwoordelijkheid niet kan of wil nemen.
(En dan ga ik ervan uit dat er geen andere noodzaak was dan geldgebrek. Geen mishandeling of ernstige ziekte ofzo).
Wat zij verder goed doet - en jij ook - is contact houden rondom jullie dochter. Ik vind haar laatste reactie glashelder. Ze vindt het fijn dat het je goed doet om je dochter te zien, maar ze kan / wil er niets over praten.
Doe wat hier wordt geadviseerd: zorg eerst voor inkomen en vaste verblijfplaats. Is er niemand in de grappen makende familie die je daarmee kan helpen? Of oude vrienden?
Signalen ex niet duidelijk
Momenteel is er 1 oud collega die wil helpen waar mogelijk.
De rest die ik ken wil niet, kan niet of maakt de situatie juist erger.
Einde relatie is puur door financiële problemen.
Geen mishandeling of ziekte gelukkig.
Dat haar familie zo'n grote rol speelt in haar leven is inderdaad treurig en ga daar ook niets aan doen.
Ik heb nu mijn eigen zorgen en mijn zorg is nu een vaste woonplek zodat ik kan werken.
Verblijven op 3 adressen en 1 briefadres op weer een ander adres is niet bepaald ideaal voor een baan/dochtertje.
Even praktisch
In welke regio zoek je werk en woning? Wat voor werk kun je doen? Je weet nooit wie hier iets voor je weet.