U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Relatie ouders verstoord
Ik was al nooit erg close met mijn ouders, maar het laatste jaar is de relatie erg verstoort. Ik heb het daar eigenlijk best moeilijk mee.
Het is een lang verhaal, maar zal het proberen kort uit te leggen.
Als kind was ik een echte betweter en wijsneus; ik wist het altijd beter. Dat gaf op de basisschool grote problemen, waar ik uiteindelijk de schuld voor kreeg, van zowel de leerkrachten als mijn ouders.
Ik heb een oudere zus die het erg goed kan vinden met mijn ouders, en zelfs zij vond destijds dat ik schuld van de problemen op school had. Als gezin werden we naar een opvoed-psycholoog gestuurd. Daar schaamden mijn ouders zich nogal voor.
Op de middelbare school ging het gelukkig weer goed. Ik haalde in het begin alleen maar 10en. Mijn ouders snapten niet meer waar ik mee bezig was, en snapten niet dat ik liever op mijn kamer zat te werken/ leren / lezen, dan dat ik gezellig tv kwam kijken. Daar kregen we steeds meer ruzie over.
Nu hebben mijn ouders helemaal geen echte scholing gehad. Ze moesten werken om geld te verdienen voor hun gezin. Dat was in die tijd in die kringen gebruikelijk zeggen ze zelf.
Mijn zus was juist altijd wel beneden bij mijn ouders, en werd altijd als voorbeeld aangehaald hoe gezellig ze was.
Nu snap ik beter dat mijn karakter gewoon niet zo past bij die van mijn ouders en zus, maar ik voelde me in mijn jeugd continu afgewezen en buitengesloten.
Toen ik ging studeren deed ik een studie waar ze niks van begrepen (iets met kunst!) en besloten na het eerste jaar ook niet meer voor de kosten op te draaien. Ook omdat mijn zus ook maar tot haar 18e had gestudeerd (heeft nooit iets afgerond). Maar ik vraag me af of dat de reden echt was.
Gelukkig woonde ik na dat eerste jaar ook niet meer thuis en ben ik met mijn toekomstige man gaan samenwonen. Hij had net zijn eerste baan, en heeft dus uiteindelijk mijn studie betaalt. Zonder hem had ik denk ik een enorme studieschuld gehad.
Het contact verwaterde nogal, omdat ik niet erg in de buurt woonde. Ik vond dat best. Was ook druk met de studie die erg goed ging. Mijn ouders snapten er nooit iets van en mijn vader was steeds bang dat ik een opleiding toe werkloze deed.
Mijn zus was inmiddels naar het buitenland verhuisd, wat best een klap was voor mijn moeder.
Maar na mijn studie ben ik weer in de woonplaats van mijn ouders gaan wonen. Dat kwam toevallig zo uit, we vonden daar een mooi huis.
Mijn zus kreeg haar eerste kindje, en dat bracht ons weer wat dichter bij elkaar.
Toen mijn zus langs kwam met haar baby, werd ik gek genoeg erg op afstand gehouden.
Mijn ouders deden allerlei leuke dingen met mijn zus en hun kleinkind, en hoewel ik aangaf er ook graag bij te willen zijn, waren ze altijd al weer weg voor ik daar de kans toe kreeg. Zo had ik een keer vrij gevraagd voor een dagje dierentuin en toen bleken ze al de vorige dag te zijn geweest. Ik ben daar erg verdrietig over geweest, en heb dat ook gezegd.
Hun excuus was dat ik het toch zo druk had op mijn werk dat ze niet wilden dat ik een kostbare vrije dag zou opofferen. Dit heeft zich nog zeker 10 keer herhaald, met steeds een andere smoes waarom ze al zonder mij zijn gegaan, hoewel de belofte er steeds was dat ik mee mocht.
Toen ik zelf kinderen kreeg werd dit een poosje minder. Ik er genoot erg van dat ik er bij hoorde.
Maar nu is het weer steeds mis eigenlijk.
Ik ben vorig jaar erg ziek geworden, gelukkig gaat het wel beter, hopelijk herstel ik weer, maar ik ben er nog lang niet.
Mijn ouders zijn nooit langs geweest (toen mijn moeder 5 jaar terug erg ziek was, was ik 2x per dag in het ziekenhuis en erna iedere dag even langs of bellen) en informeren nooit echt hoe het gaat. Als ik het erover heb, dan wordt het altijd weggewuifd. Dus ik zeg maar niks meer over mijn gezondheid.
En wat de situatie ook lastig maakt is dat een stel goede vrienden van mijn ouders ook mijn vrienden zijn en dat ze grote ruzie hebben (mijn ouders en die mensen).
Ik wil deze vriendschap niet opgeven. En hoewel mijn ouders er niks van zeggen, nemen ze sinds die ruzie geen contact meer met ons op.
Mijn dochter stond zelfs vorige week voor een dichte deur, terwijl we hadden afgesproken dat ze een boterham zou komen eten, omdat mijn moeder dat zo graag eens wilde. Gelukkig was ik zelf thuis en heeft ze een telefoon.
En ik durf na het laatste niet zo leuke telefoon gesprek geen contact meer te zoeken.
Ik heb ook jarenlang psychologische hulp gehad, en daar kwam wel naar boven dat deze ervaringen behoorlijke schade aan mijn psyche hebben gedaan. Maar ik geloof nog steeds dat mijn ouders altijd hun best hebben gedaan en dat mijn moeder het erg lastig vindt dat ze minder liefde voor mij voelt dan mijn zus. Ze roept soms ook vanuit het niets dat ze evenveel van mij houdt als mijn zus...
Lastig he.
Inlevingsvermogen naar ouders toe
Is denk ik altijd te groot geweest. Veel te groot.
En ineens is de maat vol.
Ik heb altijd een soort begrip gehad voor het feit dat ze mijn zus leuker vonden. Ze was ook echt leuker als kind!
Zag er mooier uit, was nooit lastig, vroeg nooit lastige dingen, was het altijd overal mee eens.
Ik was eigenwijs, deed nooit eens leuk mee, heb tot mijn 4e jaar erg veel gehuild. Moest een dikke bril en een beugel. Had altijd eczeem.
Dit even uitvergroot, maar ik heb het altijd een soort logisch gevonden dat er meer van mijn zus werd gehouden dan van mij. Niet alleen door ouders, maar ook ooms en tantes, en mijn oma.
En later bleek ik veel slimmer dan mijn ouders en zus. Ging naar VWO en zat altijd (heel ongezellig) met mijn neus in de boeken. Ze vonden me ineen bekakt praten.
Terwijl mijn zus mijn moeder meenam naar de disco zat ik thuis te leren.
En daarna ging ik een studie doen waar ze niks van snapten, en nu doe ik werk waar ze niks mee kunnen. En ik heb ook nog een man die zo is...
Dus tot voor kort heb ik altijd begrepen dat het logisch was dat er van mij niet zoveel gehouden werd.
De psycholoog heeft hierbij wel heel erg mijn ogen geopend.
De omgang werd dus ook lastiger.
En nu trek ik het ineens niet meer lijkt het. Mijn ziekte en hun afwijzende gedrag hierover deed me zoveel pijn dat ik eigenlijk zou willen breken. Maar ik durf ze niet te kwetsen.
Eigenlijk moet ik me gewoon meer gaan realiseren dat het voor hun allemaal zo'n punt niet is. En ze willen het ook niet weten, want je hoort van je kinderen evenveel te houden.
Dus doen we net alsof het niet zo is.
Ik snap dat het voor mij nu veel groter is dan voor hun. En daar moet ik gewoon meer aan denken voortaan.
nee serieus
Voor een kind zijn dit soort dingen vreselijk, maar als volwassene kun je je toch wel indenken dat het voor ouders ook lastig kan zijn een kind te hebben dat van een andere planeet lijkt te komen? Misschien zijn je ouders te beperkt om zich aan te kunnen passen aan jou en zich in te leven. Ik bedoel daarmee niet dat je het -oke- moet vinden wat er is gebeurt/gebeurt. Maar misschien kun je het gaan zien als -jouw- verdriet. Je bent volwassen, hebt je ouders niet meer nodig! Voor het stukje dat er overblijft tussen jullie, veel zal het niet kunnen worden (!) is het nodig dat jij je inleeft in hen, zij zullen het niet gaan doen.
Wat ik bedoel is dat ik ook een hoop verwijten in je berichten lees (je ouders doen geen moeite zich te ontwikkelen, roddelen veel enz) en dat het misschien helpt als jij hen accepteert zoals ze zijn, heel anders dan jij.
Zoeker, ja
Ik vind het ook erg egoïstisch van mezelf, dat ik zo weinig begrip op kan brengen voor mijn ouders.
Maar mijn emmertje is gewoon even behoorlijk overgelopen.
Maar ik heb wel mijn hele leven het verwijt gehad dat ik altijd zo moeilijk ben. Ik ben erin gaan geloven, en ontdek langzaam dat ik eigenlijk heel erg meegaand ben. Dit kwam er bij de laatste psycholoog nogal uit.
Een zinnetje uit mijn jeugd: "Jij verpest altijd alles voor ons". Dit omschrijft hoe ik in het gezin zat.
Dit werd ook gezegd als ik onderweg ziek werd. Of als ik in een modderplas viel. Heb een keer mijn arm gebroken met een dagje varen. Nou toen was mijn vader echt woedend op me, want we moesten dus terug.
Als ik dit zo opschrijf snap ik eigenlijk helemaal niet meer wat ik überhaupt nog van die mensen wil.
Loyaliteit
En je houd van ze.
Terug naar je psycholoog is geen slecht idee, want jij kan alleen veranderen, je ouders gaan dat niet meer doen. Dus de vraag is, hoe kan jij zo goed mogelijk met je ouders omgaan zonder dat je daar last van hebt?
Sterkte, is een heel moeilijk proces.
Groet