relatie onder druk, zieke echtgenoot

Weet hij dat zelf wel?

Hulpverlener "Het kan zijn dat hij het vermogen niet meer heeft om verder te kijken dan zichzelf, maar daar zou ik op basis van wat ik hier lees niet zo maar vanuit gaan."

Het kan zijn dat hij dat vermogen niet heeft én dat hij dat zelf niet weet. Doorgaans blijken verkregen gebreken. Iets lukt niet meer. Dat heb je niet meteen door, zeker niet als het over dit soort niet zo concrete vaardigheden gaat. Het is ook lastig reflecteren als je in de praktijk niet veel verder komt dan jezelf.

Ik vind het juist bijzonder om door te doen alsof verantwoordelijkheden in gelijke maten gevoeld en uitgevoerd kunnen worden. Stel nou dat dat waar zou zijn zeg, dan zou dat betekenen dat hij zich heel expres en willens en wetens, berekenend ook, aan zijn gezin onttrekt.
Zonder weg te gaan.
Zonder te willen praten.

Geloof ik niet.

Ik heb juist de indruk dat hij er helemaal geen grip op heeft.

Lavell

Moet ik het zo zeggen: behandelend artsen kunnen zeggen dat het naar hun oordeel fysiek/medisch gezien beter zou zijn wanneer een patiënt niet meer werkt en dat het hun advies is dat hij/zij zich ziekmeldt en in overleg gaat met bedrijfsarts en uiteindelijk de keuringsinstantie?

Behandelend weten heel goed dat zij een patiënt niet goed- of afkeuren. Die claimen dat ook niet.

Zo kan je het zeggen ja.

Je schreef "Tegelijkertijd: artsen geven tegenwoordig echt niet zo maar het advies om te stoppen met werken."

Wat de artsen wel gezegd hebben weten we niet, maar we kunnen zeker weten dat ze NIET het advies gegeven hebben om te stoppen met werken.

Ik vind dat je, zonder de details te kennen, heel veel invult over de vermogens van de echtgenoot van ts.

Het kan zijn dat hij niet meer in staat is verder te kijken dan zichzelf. Er kunnen redenen zijn waarom dat niet kan en het kan ook betekenen dat het nooit meer terugkomt.
Maar dat is lang niet altijd zo en zeker niet automatisch.
Ik ken nl uit de praktijk van mijn werk genoeg ernstig chronisch zieke mensen die dat wel kunnen. Of uiteindelijk toch (weer) leren. De andere kant is er inderdaad ook, dat er mensen zijn bij wie dat niet (meer) zo is. En bij wie het nooit (meer) zal zijn. En ik lees uit het verhaal van ts idd veel onmacht, aan beide kanten.

Maar op basis van wat ik lees, trek ik denk ik wat minder sterke conclusies over zijn capacatiteit tot kijken naar zijn situatie dan jij.

jij wilt dat alle mensen de dingen zeggen op een manier die juridisch verantwoord is. En dat is gebeurt natuurlijk niet.
Veel artsen, die idd dondersgoed weten dat zij niet de goed- of afkeurende instantie zijn, zullen echt wel zoiets als medisch advies benoemen en dat onderbouwen. Erbij wordt dan benoemd dat er uiteindelijk anderen over gaan.

Nadruk

Als je mist dat je een gelijkwaardige relatie hebt of dat je graag samen meer tijd door wil brengen dan moet je daar de nadruk opleggen. Niet op dat koken en het huishouden. Dat is zoveel werk als je er zelf van maakt, zeker met grotere kinderen.

Toen mijn man ziek was en in de jaren daarna toen ik alleenstaand moeder was heb ik wel geleerd om me juist daar niet druk over te maken. Ok, dan kom je thuis en heb je geen zin om te koken? Dan bestel je pizza of eet je brood. En je zorgt dat je de ingrediënten in huis hebt om in 10 minuten een eenvoudige maaltijd op tafel te hebben staan. Dat kan allemaal heel simpel, ei met brood en salade is ook een gezonde maaltijd. En in het weekend als je tijd hebt maak je een paar ovenschotels en soep en daar kan je doordeweeks van eten. Praktische problemen kan je praktische oplossingen voor vinden.

Ik zou daar dus niet de nadruk op leggen maar meer inderdaad op emotionele beschikbaarheid. Al vind ik dat verder een stom woord al geeft het wel beter weer wat ik bedoel. Gewoon het samen zijn, als gezin en als echtpaar. Samen 's avonds op de bank koffie drinken. Een gesprek kunnen voeren. Dat soort dingen. Daar zou ik in willen investeren. Niet in dat huishouden.

Dus een insteek van een gesprek zou voor mij veel meer dat aspect zijn. Toen mijn man ziek was probeerde ik dat ook te behouden. Die verbondenheid tussen ons. Al is dat heel moeilijk want als iemand echt ernstig ziek is dan is het lastig om oog te houden voor anderen. Dan moet je energie ergens anders vandaan komen. Ik heb geluk dat ik mijn geloof heb en mijn kracht die ik heb komt ook niet vanuit mezelf.

En verder zou ik aanraden respect te hebben voor zijn keuzes met betrekking tot werk. Dit is nu eenmaal wat hij wil. Hij heeft dit nodig voor zijn eigenwaarde. Het zou misschien meer licht en lucht geven als hij zou stoppen met werken maar de kans is ook aanwezig dat hij dan het helemaal opgeeft en nog veel minder bereikbaar wordt.

Waarom toch "stoppen"

De man van TS zou wellicht heel veel kunnen opknappen van minder uren werken. En misschien staat hij er voor open om zijn werktijd licht terug te brengen. Ik las ergens dat hij verzekerd is voor arbeidsongeschiktheid. Voor hem is een klein aantal uren minderen mogelijk wel acceptabel? Zijn kleine stapjes ook niet bespreekbaar met hem?

totdat het tegendeel bewezen is

Hulpverlener:"Ik vind dat je, zonder de details te kennen, heel veel invult over de vermogens van de echtgenoot van ts."
Gek dat je dat vindt.

Hulpverlener:"Ik ken nl uit de praktijk van mijn werk genoeg ernstig chronisch zieke mensen die dat wel kunnen."
Oh, dat zal best. Maar probeer er nu eens een te vinden die dat allemaal wel kan, maar die tegelijkertijd al tien jaar lang moedwillig zijn gezin in de steek laat, terwijl hij niet zijn biezen pakt (dat zou dan toch het simpelste zijn niet waar).

Hulpverlener:"Maar op basis van wat ik lees, trek ik denk ik wat minder sterke conclusies over zijn capacatiteit tot kijken naar zijn situatie dan jij."
Ik vind nu juist dat jij te sterke conclusies trekt. Iets als: hij moet zijn verantwoordelijkheid nemen totdat bewezen is dat hij dat niet kan. Je lijkt wel een werkgever

Nogmaals: ik denk dat iemand met alle nodige capaciteiten zich niet tien jaar lang in deze situatie worstelt. Dat er iets niet lukt lijkt me juist overduidelijk.

Hulpverlener:"Veel artsen, die idd dondersgoed weten dat zij niet de goed- of afkeurende instantie zijn, zullen echt wel zoiets als medisch advies benoemen en dat onderbouwen."
Ik hoop het niet, het is niet mijn ervaring en het is niet wat ik uit mijn directe omgeving (artsen) hoor.

Dat doen ze niet omdat ze heel goed weten dat dat soort keuzes grote invloed hebben op de rest van het leven van de patiënt en zijn/haar gezin. Mensen zouden kunnen besluiten te stoppen met werken en daarmee hun uitkeringsrechten kunnen verspelen. "Maar de dokter zei"... is geen excuus.

Het wekt bovendien valse verwachtingen.
Ik proef die valse verwachting bij TS, maar je leest het ook terug bij anderen in dit draadje. Zie #83

Zo simpel is dat allemaal niet.

Voor arbeidsgeschiktheid geldt nu eenmaal inderdaad dat je kunt werken, totdat het tegendeel bewezen is.

Nee joh

De dokter zegt idd niet "zegt u vooral uw baan op". Natuurlijk niet. Zeg ik ook nergens.

De dokter zegt soms iets in het trant van: "het lijkt mij in verband met uw gezondheid verstandig dat u onderzoekt of u in aanmerking komt om minder (of helemaal niet meer) te werken".
Daarmee zegt hij/zij niet "u wordt zeker afgekeurd", maar geeft hij/zij wel aan wat hem/haar, de omstandigheden in aanmerking genomen, verstandig lijkt.

Verantwoordelijkheid

Ik geloof niet dat iemand expres zijn gezin al die tijd in de steek laat.

Maar het feit dat iemand onbedoeld vast zit in zijn denkpatroon en al een tijd niet openstaat voor gesprek daarover, betekent niet automatisch dat hij helemaal niet meer in staat zal zijn om met een andere blik naar de eigen situatie en die van het hele systeem te kijken. Wanneer mensen bereid zijn hulp te accepteren blijkt er vaak meer mogelijk dan vooraf gedacht.

In de situatie van ts hebben we te weinig informatie om daar harde conclusies uit te trekken.
Al moet ik toegeven dat het beeld dat ts schetst wel lijkt te duiden op iemand die de realiteit niet onder ogen wil of kan zien en daar voor wegloopt. Juist omdat hij alle hulp afwijst. Dat is erg droevig en draagt ertoe bij dat de nare situatie nog lastiger wordt dan 'ie al was.

makkelijk

Dat is makkelijk zeggen: die man zal moeten accepteren dat zijn leven veranderd. Dat gaat dus niet van de een of andere dag. Zoiets kan jaren duren en we weten ook niet om wat voor ziekte het gaat, maar dat zal niet zo'n fijne ziekte zijn als artsen vinden dat hij het rustiger aan moet doen.
Ook voor zijn vrouw is het dat zij moet accepteren dat haar man niet meer alles kan wat hij daarvoor kon.

Mijn opa mocht op een gegeven moment niet meer fietsen, niet meer in de tuin werken. Hij deed dat toch gewoon, tot op het laatst. Ik vond ook dat je hem niet z'n laatste vreugdemomenten kon onthouden, dan maar wat korter leven en een stuk gelukkiger dan langer als kasplant.
Blijft natuurlijk dat het voor TS erg moeilijk is dat haar man door zijn ziekte er ook 'geestelijk' minder is voor haar. Maar zij kan hem beter steunen door meer hulptroepen in te schakelen, uiteindelijk zal het zijn humeur dan ook ten goede komen.

Kleine verandering, groot effect

Misschien hoeft er niet zoveel veranderd te worden. Misschien kan Nicknick de stress al beter aan als ze wat meer dankbaarheid ervaarde of als hij iets deed waardoor zij niet het gevoel had er voor 100% alleen voor te staan. Al was het maar een kopje koffie in de avond. Kleine dingetjes kunnen ook veel verzachten.

Kind:
-------
Hulpverlener geef al dat we te weinig informatie hebben. Ik hoop dat Nickniick een reactie kan geven op wat er gepost is. De problematiek vereist een werkwijze die het gezin niet te veel op zijn kop zet vanwege de aanwezigheid van hun kind. De aanwezigheid van het kind legt een zware druk bij TS. In de post van andere forummers, lees ik hoe ze het aanpakten. Maar ik lees niet hoe de aanwezigheid van kinderen in de aanpak meespeelde.

@ hulpverlener. Je schrijft over vergelijkbare ervaringen vanuit je werk. Maar je schrijft alleen over de problematiek tussen man en vrouw. Maar wat als de aanwezigheid van kinderen ook een niet te verwaarloosbare invloed heeft op de keuzen van aanpak. Leidt dat tot een andere manier van benaderen?

Hulpverlener en anderen

Ik zat een keer bij de oogarts en er was een stagiaire die mee luisterde en keek. Op een gegeven moment maakte ik een opmerking over dat het wel wat lastig was met werken en toen hoorde ik in de hoek van de spreekkamer 'Wérken??'. De stagiaire versprak zich een beetje, want van de oogarts zelf zal ik zo'n kreet nooit horen . Mijn ervaring is ook dat artsen zich ver houden van adviezen en stellige uitspraken. Wat artsen wel willen doen, is een duidelijk rapport schrijven over wat de beperkingen en gevolgen zijn van een ziekte of aandoening om de bedrijfsarts op die manier meer inzicht te geven. Bij mijn dochter zie ik dat bedrijfsartsen moeite met lezen hebben, want ook al is zo goed uitgelegd dat ze amper iets met haar hand kan doen, komt de bedrijfsarts met voorstellen, waar je hard om zou kunnen lachen als het niet zo treurig was. Ik en mijn man hebben ook gemerkt dat bedrijfsartsen de ernst van de situatie af en toe niet serieus nemen of gewoon niet zien. Dus met pech stuurt zo'n arts je gewoon weer het bos in met 'het moet lukken'. Of leidinggevenden die het niet snappen en niet door hebben dat je meer doet dan je aan kunt. Als ik aan de man van TS denk, vraag ik me ook af wat daar gaande is. Naar mijn gevoel had de bedrijfsarts allang moeten zeggen dat hij het niet langer verantwoord vindt dat TS-man nog volledig werkt en hem voor 40 procent naar huis stuurt. Maar dat is niet in het voordeel van de werkgever.

Hypotheses

'Hulpverlener "Het kan zijn dat hij het vermogen niet meer heeft om verder te kijken dan zichzelf, maar daar zou ik op basis van wat ik hier lees niet zo maar vanuit gaan."
Het kan ook zijn dat hij juist wel nog verder kan kijken dat zichzelf, maar dat dat ook heel erg pijnlijk is omdat het hem confronteert met zijn onvermogens. en dat het nog vervelender is als iemand hem daar steeds op aanspreekt.

Tsjor

M. Lavell

#Mirjam: "Er is wel een verschil. Hij is zijn flexibiliteit kwijt. Zijn niet. Zij kan kiezen, scheiden, van de ziekte weg gaan. Hij niet. Dat maakt haar meer verantwoordelijk voor het vinden van een werkbare oplossing. Bij het nadenken daarover vind je de werkelijke pijn. Stel je voor: De rest van het leven organiseren wetend dat je nooit meer op hem kunt rekenen als jouw steun, toeverlaat, helpende hand, romantische liefde. De rest van je leven organiseren wetend dat jij het bent op wie hij moet kunnen rekenen als er weer iets moet met dokters, ziekenhuizen, medicijnen en moeilijke beslissingen over zijn leven.
Wie doet dat voor haar?"

Ik heb jankend jouw post gelezen, want dit is het helemaal.

Ja, ik kan kiezen om bij hem weg te gaan maar diep in mijn hart wil ik dat niet.

Mirjam, jouw posts hebben mij wel aan het denken gezet, met name het deel waarin je schreef dat je samen voor een ander, nieuw leven moet kiezen, dat heeft veel te weeg gebracht en ik ga daar zeker aan werken.
Het is ook zijn schuld niet, hij doet het niet expres, dat realiseer ik mij eens te meer.

Sommigen van jullie adviseren mij om mijn huishouden te reorganiseren, maar weet je, dat alleen is niet genoeg. Als het alleen dat maar was, ach, er zijn massa's vrouwen die geen partner hebben en ook alles alleen doen en die doen het ook, sommigen fluitend. Maar dan wéét je het. En misschien moet ik dat ook wel doen. Accepteren dat ik er op veel punten er echt alleen voor sta. Niet meer terugverlangen naar dat wat is geweest en niet meer terugkomt.

Lotgenoten, ja, dat is ook een goed idee. Er is een patiëntenvereniging, ik zal daar eens informatie opvragen.

Meer tijd voor mezelf claimen en weten dat het goed is.
Maar jongens, wat doet het pijn! Eigenlijk ben ik mijn maatje kwijt en die man komt nooit meer terug.

(())

Wat een groot inzicht, veel sterkte en kracht.