relatie onder druk, zieke echtgenoot

Staken

Dat zou ik niet doen. Ik vind dat wat kinderachtig, zeker in dit geval. Die man doet niet niks thuis omdat hij lui is maar omdat hij echt niet kan. Ik snap niet waarom TS niet gewoon het huishouden op zich neemt en voortaan alles zelf regelt. Het lijkt er op alsof ze maar 1 bijna volwassen kind heeft. Dus dat is toch nauwelijks werk? En ze heeft al hulp in de huishouden.
Ik zou me eerder willen concentreren op de relatie tussen hun en op samen wat vaker wat leuks doen of gewoon samen zitten. Ik zou liever willen proberen of het mogelijk is dat hij daar wat energie voor overhoudt. Dat koken is niet zo boeiend verder.

Ach, wat voor je werkt, lijkt mij. Soms heiligt het doel de middelen. Het is afhankelijk van de situatie en je man, lijkt mij.

Ik snap wel dat je weinig energie hebt en dat een maaltijd koken te veel van je kan vergen.

Maar om die reden niet naar een 10 minuten gesprek gaan op school? Heeft dat ook met energie te maken of is hijzelf in staking en heeft het bijltje er een tijd gelee al bij neer gegooid? Ik weet niet goed hoe je dat moet zien.

Kyana

Ik snap niet waarom TS niet gewoon het huishouden op zich neemt en voortaan alles zelf regelt. Het lijkt er op alsof ze maar 1 bijna volwassen kind heeft. ===

Nu stel je het wel erg makkelijk voor. 'Gewoon' alles zelf doen... Ze heeft zelf ook een baan. Hoe zou jij het vinden om samen te leven met iemand die wel aanwezig is, maar waar niets meer uitkomt in huis, terwijl hij wel op zijn tandvlees blijft werken voor een baas? Je kunt nog zo begripvol zijn, maar op een gegeven moment is de rek eruit. Ik begrijp het probleem van TS dan ook wél. Maar ik denk wel dat Nicknick voor zichzelf moet beslissen hoe ze dit verder voor zich ziet. Als het puur om een vervelende karaktertrek van man zou gaan, dan zou het woordje scheiden misschien wat makkelijker uitgesproken kunnen worden, maar haar man is ziek en als ik voor mijzelf spreek, dan komt er toch ook 'in voor en tegenspoed' bij. Als je eigen man of vrouw er niet voor je kan zijn, wie dan wel? Dus het is echt een dilemma. Ik begrijp haar man, die niet op wil geven, maar ik begrijp Nicknick ook heel erg goed.

Nicknick

Ik denk opeens: is de huisarts al eens bij jullie thuis geweest om hier over te praten? Zou je man dan ook naar boven vluchten?

lijdenslast

Volgens mij spelen er meerdere issues.

Je man wil graag blijven werken, kan dat eigenlijk niet meer aan en daardoor blijft er weinig energie over voor andere dingen.

Jij hebt moeite om baan en huishouden te combineren en bent erg moe.

En je man staat niet echt open om te praten over hoe het momenteel gaat.

Volgens mij moet je het eerste (man wil werken, ook al kost hem dat veel energie) en het tweede (jij loopt op je tandvlees) los van elkaar zien. Op mij komt het in ieder geval over alsof man de 'schuld' heeft aan jouw vermoeidheid. Dat jij vindt dat hij moet stoppen met werken zodat hij het huishouden kan gaan doen. Zou het kunnen dat jouw man dat ook zo ziet? En dat hij daarom geen zin heeft in een gesprek hierover?

In de posting lees ik weinig compassie naar je man. Zijn wereld wordt steeds kleiner, hij kan steeds minder. Jouw posting komt op mij over alsof je dat vooral zwaar voor jou vindt. Het ís natuurlijk ook zwaar voor jou. Maar de echte lijdenslast ligt bij hem. En dan lijkt het (maar dat is op basis van wat je hier schrijft) dat hij weinig steun vindt bij jou. Dat jij juist steeds weer laat blijken dat je zijn keuzes niet echt accepteert.

Werke is blijkbaar erg belangrijk voor hem. Waarom steun je hem daar niet in? Ik kan mij ontzettend goed voorstellen dat hij zo lang mogelijk wil blijven werken. Zou jij de hele dag thuis willen zijn? Je wereld wordt dan heel snel nog kleiner.

Kaaskopje

Maar zoveel is er toch helemaal niet te doen? Ze heeft 4 uur huishoudelijke hulp en een bijna volwassen kind. Hoeveel werk is dat nou helemaal? Ook naast een baan?

Dat hij wel blijft werken snap ik wel. Dat is een heel ander soort dagvulling dan thuis zijn. Ik zou ook geen huisvrouw willen zijn.
Zijn werk is ook een deel eigenwaarde, zich een nuttig persoon voelen en deel van de maatschappij. Dat opgeven zal voor hem voelen als helemaal opgeven. Dat krijg je dan ook nooit meer terug. En dan moet je wennen aan een leven zonder werk waarin je misschien steeds minder kan. Dan moet je echt erkennen dat je ziek bent en dat je niet meer beter gaat worden. En dat is een moeilijk proces.

Werk en gezin

Ik begrijp ook heel goed dat werk een belangrijk onderdeel is van iemands leven, heb ik zelf ook. Maar mijn man en kinderen zijn dat ook. De keuze om alle beschikbare energie in werk te stoppen, en dan geen enkele energie meer over te hebben voor je gezin vind ik persoonlijk niet de juiste. Er is dan geen balans.
Ik vemoed dat het namelijk niet alleen maar gaat over die huishoudelijke klussen, maar dat de man van Nicknick nergens meer energie meer voor heeft, ook niet voor dagelijkse gezinsdingetjes, variërend van een praatje 'hoe was je dag', tot voor iemand een kop koffie maken, dat soort dingen.
Chronisch ziek zijn ontslaat je niet van alle verantwoordelijkheden in je gezinsleven. Vind ik. Want dan staan de gezonde partner en de kinderen alleen, en de zieke partner staat ook alleen.

Nicknick, hoe je met je man dit bespreekbaar kunt maken, als hij weigert, lijkt me heel lastig. Volgens mij noemde Kaaskopje het al, misschien de huisarts inschakelen? Jij kunt iig al een gesprek hebben met je huisarts, over je overbelasting.

Kyana

Soms gaat het niet zo zeer over het werk zelf, maar over het gevoel dat je er geen steun bij krijgt. Iemand die ziek is krijgt vaak ook meer aandacht, terwijl de gezonde partner dat misschien ook nodig heeft. Het kan al met al wat eenzaam worden, dus meer een gevoel dat je overal alleen voor staat dan dat je het in de praktijk eigenlijk doet.

Ruimte maken

'Waar het in mijn ogen in de eerste instantie omgaat is dat de man van TS moet beseffen dat er gepraat moet worden.' Als ik het goed gelezen heb is er veel gepraat tegen hem, met name over het feit dat hij minder moet gaan werken. Niet alleen door TS, maar ook door artsen, volgens TS. Hij heeft al aangegeven dat hij dat niet wil. Als een gesprek elke keer daar dan toch over door blijft gaan, wat voor gesprek is dat dan? Hij heeft al antwoord gegeven.
Wat betreft de drukte voor TS, daar kan hij over praten, maar hij kan er verder ook weinig aan doen. Ik heb niet de indruk dat hij zoiets niet zou willen. Hij heeft altijd gekookt. Steeds weer aangesproken worden op je onvermogens is pijnlijk. Moet je dan in zo'n gesprek blijven zitten?
Er kan gepraat worden als TS bedenkt dat de oplossing voor de drukte in het gezin niet meer van hem kan komen. Dan is er ruimte om over andere oplossingen te denken.
Persoonlijk zou ik zeker kijken of hij wil beginnen met online boodschappen bestellen en laten thuisbezorgen. Dan zal zij het nog wel uit moeten pakken, maar hij weet dan in elk geval wat er in huis is, wat er nodig is, wat er eventueel (door anderen) gekookt kan worden.
En ik zou zeker ook de zoon inschakelen. Zoon 4 keer, TS 3 keer en je hebt elke dag een gekookte maaltijd. Vooraf koken etc. er zijn talloze mogelijkheden.

Tsjor

Voorbereiden

Een beetje in lijn met de ebike draad. Die man zal moeten accepteren dat zijn leven verandert. Mensen die dat niet accepteren maken zichzelf en hun omgeving ongelukkig. In feite zijm dit aanpassingsproblemen, zo normen ze het ook in de psychologie praktijk volgens mij. Minder werken of afbouwen klinkt als een oplossing.

Kyana

Je schrijft: " Maar zoveel is er toch helemaal niet te doen? Ze heeft 4 uur huishoudelijke hulp en een bijna volwassen kind. Hoeveel werk is dat nou helemaal? Ook naast een baan?"

Wauw, je zet Nicknick hier wel even als een zeurpiet weg. Weinig begrip voor haar situatie dat ze er eigenlijk helemaal alleen voorstaat. Jij weet niet hoe laat ze van haar werk thuis is, hoe zwaar haar baan is, hoeveel werk er in haar huishouden overblijft ondanks de hulp. Opvoeding/begeleiding van kind. Onderhoud van het huis. Administratie. Alles wat er moet gebeuren lijkt op haar bordje te liggen.

En steun of begrip van haar man heeft ze, naar ik lees uit de berichten ook niet, zelfs geen mentale steun of meedenken van haar man om het leven van haar minder zwaar te maken.

Dat is denk ik het zwaarste. Het gevoel dat ze er alleen voor staat, het (te) veel is en man niet met haar lijkt te willen meedenken.

Ik denk toch dat Nicknick alleen maar kan beginnen om heel duidelijk in de ik-vorm duidelijk te maken dat het voor haar te zwaar is. En wat nu? En laat man dan nadenken en reageren.

Als hij in het geheel niet reageert dan inderdaad staken van handelingen. Dan gaat hij vast praten. En dat is volgens mij wat nick nick wil: dat ze door haar man gehoord wordt, dat hij erkent dat zij het niet meer trekt. En als dat moment er is, kan je samen naar alle opties kijken. Maar eerst moet je samen tot praten komen en gehoord worden.

Nicknick: heb je het gevoel dat jij je man wel genoeg erkenning geeft dat het voor hem wel knap waardeloos is dat hij ziek is? Dat dat verdrietig en moeilijk voor hem is? Oftewel, denk je dat hij zich gehoord voelt met zijn problemen?

misschien te snel geoordeeld

maar ik vroeg me net zo goed af hoe het huishouden zo veel kan zijn. Bij ons is het veeeel, en ervaar ik het als zwaar. Maar: pubers die veel vragen, waarvan eentje enorm veel, intensieve hond die veel rotzooi geeft, huis dat niet in orde is, twee huisgenoten die GEEN orde kunnen houden, geen hulp en zelf fysiek steeds minder sterk.
Ppfft, als ik het al lees van mezelf word ik doodmoe.
Nu kunnen er bij ts genoeg dingen meespelen waardoor het arbeidsintensief IS, maar mijn ervaring is toch ook dat veel mensen (vrouwen..) heel veel meer maken van een huishouden dan strikt noodzakelijk. In gewone doen is er vaak al veel minder nodig, maar in noodsituaties blijkt er nog veel te schrappen te zijn. Ziek en de ander verminderd belastbaar is zo'n situatie.

Staken vind ik in deze ongepast maar gaat ook niet werken. Deze man vindt het hoogswaarschijnlijk geen enkel probleem als er eens niet gezogen is. Om een eitje te eten. Om in een net wat minder fris bed te liggen. Om zijn favo kleur trui niet aan te kunnen die dag.
Het lijkt me heel verstandig te gaan 'staken', maar dan wel met positieve insteek: om te ontdekken wat nu écht nodig is of nauwelijks gemist wordt, en om zelf even flink bij te tanken. Ga wat doen in de overgebleven tijd: iets waar je van kunt opladen.

Kan hij...

Kan de man van TS niet ergens een half uurtje gaan liggen tussen de middag?
Vanwege mijn bloedarmoede doe ik dat nu ook. Echt de ogen dicht. Anders trek ik de werkdag en wat daarna komt ook niet. Met dat rusten bereik ik dat ik later op de dag niet instort.

Jannie

Ik vind jouw insteek helemaal niet verkeerd. Inderdaad kijk waar het een tandje minder kan. Wie zich dáár aan stoort, kan zelf in actie komen.

Nicknick, gister in DWDD: mindfulness

Ik ben een beetje wars van 'gedoe' als mindfulness, maar enthousiast gemaakt door een van de gasten bij DWDD heb ik een app gedownload. Deze heet Headspace. Engelstalig, met een Amerikaanse stem, die je in tien minuten begeleidt. Kort maar krachtig. En zelfs voor mij die het zo moeilijk vindt om de gedachten tot rust te krijgen, werkte het. Misschien de moeite waard om dat eens te proberen. In plaats van rond te kijken wat je 'nu weer moet doen omdat een ander het niet doet' even ergens rustig gaan zitten, 10 minuten duurt het maar, en kalm worden.

Wat overdenkingen

Voorop gesteld is dat ik geen pasklare oplossing heb voor het probleem dat ts beschrijft. Maar de draad houdt me wel wat bezig, merk ik. Daarom toch maar een reactie.

Er wordt hier wel erg gefocust op datgene dat ts beschreef over werken versus het huishouden kunnen doen. Alsof dat de eerste en belangrijkste inzet zou zijn voor haar. Ik lees dat ze allerlei dingen aandraagt waar hij dan energie voor zou kunnen hebben.
Volgens mij is dat huishouden maar een deel van het probleem waar ze over schreef in haar eerste posting. Volgens mij gaat het ook niet om het feit dat ts zijn ziekte niet wil accepteren en de beperkingen die daarbij horen. Dat doet ze nl de facto al jaren wel. Ze beschrijft een complex aan gevolgen van de ziekte van haar man, waarbij mij vooral opvalt dat ze zich door zijn houding erg alleen voelt staan.

Het gaat daarom volgens mij veel wezenlijker over het feit dat de echtgenoot een probleem heeft zijn ziekte/beperkingen te accepteren en niet open staat voor gesprek daarover. Niet over het probleem en niet over een manier om daarmee om te gaan. Het is alsof hij ontkent dat hij een chronische ziekte heeft en daardoor ontkent hij dat dat gevolgen heeft die niet alleen henzelf raken maar ook zijn omgeving.

Dan het wel of niet werken: ik ontken niet dat werken belangrijk is voor veel mensen. Ik lees dat dit voor de man van ts ook zo is. Is ook begrijpelijk want werken heeft voor veel mensen te maken met zingeving: het wordt gezien als een zinvolle manier om de dag in te vullen, als een bijdrage aan de maatschappij, als financiële zelfstandigheid enzovoorts. Allemaal ook belangrijke zaken in het leven van mensen.
Maar ik vind het in deze discussie wel bijzonder dat veel mensen dat werken zo absoluut maken. Alsof er zonder dat geen zin in het leven meer gevonden kan worden.

Tegelijkertijd: artsen geven tegenwoordig echt niet zo maar het advies om te stoppen met werken. Dus als opeenvolgende artsen, aangevuld door fysiotherapeuten dat wel doen, dan is dat een serieus signaal. Dan is er echt een onderbouwde gedachte dat de gezondheid van de patiënt daar baat bij heeft als niet alle energie in het werk gaat zitten. Het is vaak zelfs omgekeerd: er is dan ws de ervaring dat het structureel over de grenzen heen gaan de fysieke situatie eerder en sneller zal verslechteren.
Ik werk veel met longpatiënten. Oa met mensen met ernstig copd en ik herken veel van wat ts schrijft. Ook wij zien mensen die ten koste van alles willen vasthouden aan werk/leefgewoonten enzovoorts. Het goed inschatten van mogelijkheden en beperkingen helpt om met grotere kwaliteit te leven en soms zelfs langer te leven. Roofbouw plegen op een kwetsbaar lichaam is nooit een goed idee, zeg maar. Soms hoort daarbij dat mensen moeten erkennen dat werken te zwaar is.

Natuurlijk is het naar om die stap te zetten om het werken op te geven, vooral als iemand aan het werk hangt. Maar we zien ook dat mensen die die stap wel kunnen zetten vaak een beter leven krijgen. Jezelf niet meer de hele tijd fysiek uitputten, maar dat er energie over kan blijven voor andere dingen die ook wezenlijk zijn: de relatie met partner, kinderen, andere sociale relaties enzovoorts.

Ik verbaas me ook wel een beetje erover dat ts wordt verweten dat zij het wil bespreken (iedereen praat tegen hem en niet met hem) en dat ze hem alleen voor haar eigen rust aan het huishouden wil hebben. In de situatie van echtgenoot van ts lijkt op basis van wat zij hier neerzet, iets echt scheef te zitten: hij heeft een aandoening die hij niet op waarde schat. Hij weigert alle gesprek daarover (want het is niet wat hij wil horen?), gaat structureel over zijn grenzen heen, waardoor hij uitgeput raakt en de balans uit zijn leven weg is. Hij is daarbij zo gefocust op zichzelf dat hij geen oog meer heeft voor het feit dat het leven van zijn naasten ook ontwricht raakt.
Hij is ziek, maar ook een volwassen man met verantwoordelijkheden. Niet alleen tov zichzelf, maar ook tov anderen met wie hij zich verbinden heeft: vrouw en gezin. Natuurlijk mag hij daarop worden aangesproken. Als dat niet meer gedaan wordt, dan wordt hij pas niet serieus genomen.

Ongelijkwaardig van elkaar houden

Bloemetje:"Zijn wereld wordt steeds kleiner, hij kan steeds minder. Jouw posting komt op mij over alsof je dat vooral zwaar voor jou vindt. "
Haar wereld wordt (is al geworden) ook steeds kleiner.
Hij is ziek, maar zij draagt het ook.

Hij houdt vast aan het oude door te blijven werken. Zij houdt vast aan het oude door van hem te hopen dat hij dan toch op zijn minst binnen het gezin weer 'de oude' wordt. Meedraait. Gezellig met haar op stap gaat.
Ze zitten in dezelfde val.

Er is wel een verschil. Hij is zijn flexibiliteit kwijt. Zijn niet. Zij kan kiezen, scheiden, van de ziekte weg gaan. Hij niet. Dat maakt haar meer verantwoordelijk voor het vinden van een werkbare oplossing. Bij het nadenken daarover vind je de werkelijke pijn. Stel je voor: De rest van het leven organiseren wetend dat je nooit meer op hem kunt rekenen als jouw steun, toeverlaat, helpende hand, romantische liefde. De rest van je leven organiseren wetend dat jij het bent op wie hij moet kunnen rekenen als er weer iets moet met dokters, ziekenhuizen, medicijnen en moeilijke beslissingen over zijn leven.
Wie doet dat voor haar?

Dan wordt duidelijk hoe ongelijkwaardig de relatie is geworden en dat dat niet meer verandert.

Als dat duidelijk is wordt het tijd voor acceptatie. Oké, ik ben solidair. Ik loop ook niet weg van de ziekte. Ik vervul de ongelijkwaardige rol, maar om dat vol te kunnen houden moet ik wel......
- praktische hulp (huishouding)
- vakantie
- eigen ruimte
- ook eens lol kunnen maken
- (zicht op) een romantische relatie

Dat zal voor ieder anders zijn.

Zij kan werken aan het bereiken van oplossingen voor haar noden. Ze kan ze benoemen. Daar heeft ze hem niet voor nodig. Als zij dat doet kan hij dat ook misschien.

Mijn man en ik zijn uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat nieuw beginnen voor hem en voor ieder van ons en daarmee ook ons samen, het makkelijkste was om met de nieuwe situatie om te gaan. We zijn verhuisd naar een ons totaal onbekende stad.
Hij hoeft daar niets uit te leggen want hoe ziek hij werkelijk is, dat zie je alleen als je hem echt kent. Hij is daar een man alleen en ik, wat zullen de mensen denken, zijn zus die af en toe komt logeren? Zijn part-time vriendin? Onbekende mensen vragen daar verder niet naar.

Tijdens onze worstelingen hebben we ook gedacht aan onze kinderen en zelfs kleinkinderen. Stel je voor, die worden nog ouder dan wij. Die moeten nog langer werken. De kans dat zij in hun relatie zo'n onvrijwillige verandering meemaken is nog veel groter. Het sentiment dat bij trouwen hoort, helemaal bij elkaar of helemaal niet, is in dat licht een achterhaald concept.

Ondertussen zijn we op zo'n intense manier tot familie gegroeid dat we dat familiedeel werkelijk samen moeten blijven doen. Ik voor hem. Zijn bankzaken, zijn ondergoed, zijn doktersvragen, zijn huurcontract.
Maar hij kookt. Dat had hij ook al tien jaar niet meer gedaan.

Duidelijke taal Hulpverlener

Maar hoe krijgt TS het bij haar man duidelijk dat er wel over gesproken moet worden? Hoe bereik je iemand die wegloopt voor gesprekken en weigert om met bijvoorbeeld maatschappelijk werk te praten?

Ik ben ervan overtuigd dat er voor dit gezin genoeg mogelijkheden zijn om het leven met elkaar een stuk aangenamer te maken. Misschien is dat stoppen met werken, misschien is dat minder werken. Het kan ook zijn dat TS te hoge standaarden hanteert voor het huishouden. Dat is niet iets waar ik een uitspraak over kan doen, daar de situatie maar summier wordt beschreven.

Er zal wat moeten gebeuren en als ik de posts van TS zo lees dan moet er snel een verandering in gang gezet gaan worden, anders gaat zij eraan onderdoor. Mijn ervaring met mensen die weglopen van een gesprek is dat erachteraan lopen niet helpt, maar het tegengestelde effect heeft (tot fysieke agressie naar mijn adres aan toe). Dat doe ik daarom ook echt niet meer. Moet er echt gepraat worden zoals in de situatie van TS dan zal TS dat toch voor elkaar moeten krijgen. Dat is in mijn ogen de eerste zeer belangrijke stap.

Een beetje in de lijn van de Ebike draad...

Je hebt gelijk, die man zal moeten.

Iedereen moet accepteren dat zijn leven op een gegeven moment verandert. Zoals jij het schrijft is het een kwestie van een knop om zetten.

Zo werkt acceptatie niet. Acceptatie is hard knokken.

Ik weet van mezelf dat ik flinke beperkingen heb en ik weet ook redelijk waar mijn grenzen liggen. En toch vecht ik iedere dag met mezelf om op te staan, dingen die ik moet doen te doen, niet depressief te worden en soms te genieten van mooie momenten. Te leven op of over de grens van wat ik nog wel kan. Misschien is de man waar het hierover gaat dat op zijn manier ook aan het doen. Dat hij daarin andere keuzes maakt dat hij volgens anderen zou moeten maken, is onderdeel van een proces. Als partner is dat volgens mij heel moeilijk.

Ik heb de afgelopen jaren regelmatig dingen moeten uitleggen om te zorgen dat mijn omgeving me begreep, maar ik had niets aan begrip, want ik deed zo kneiterhard mijn best om door te gaan. En het is dan heel moeilijk om te merken dat je omgeving je niet steunt, zelfs als wat je aan het doen bent niet functioneel is.

Voor Martje zou mijn advies zijn, geef het tijd. Maak keuzes voor jezelf. Ga eens heel goed kijken of het echt om het huishouden gaat. Want is het het huishouden wat het probleem is, of mis jij je partner. Hij is te moe voor andere dingen na zijn werk, maar heeft hij wel tijd voor jou? Door daar eens echt goed na te kijken, misschien samen met een hulpverlener, komen jullie vast stappen verder.

Miriam

Jeetje... Dat moeten toch zware tijden geweest zijn en voor er echt rust in de hoofden was, zal ook even geduurd hebben.

Ik ben met je eens dat in voor- en tegenspoed niet per se hoeft te betekenen dat je onder een dak blijft. Maar de zieke in zijn sop gaar laten koken, gaat m.i. te ver. Dus hoe jullie het opgelost hebben vind ik jullie sieren en bewonderenswaardig.

Dat rammelt een beetje

Hulpverlener "Tegelijkertijd: artsen geven tegenwoordig echt niet zo maar het advies om te stoppen met werken. Dus als opeenvolgende artsen, aangevuld door fysiotherapeuten dat wel doen, dan is dat een serieus signaal. Dan is er echt een onderbouwde gedachte dat de gezondheid van de patiënt daar baat bij heeft als niet alle energie in het werk gaat zitten."

Artsen weten donderspoed dat zij daar niet over gaan. Daar gaat uiteindelijk de bedrijfsarts over. De arbeidsongeschiktheidsverzekering.

Het is nog sterker: als een werkgever een werknemer door laat draaien tegen zijn gezondheid in, dan is die werkgever verantwoordelijk. Aansprakelijk soms zelfs.

Zolang dat werken werkt en er vanuit het bedrijf niet wordt aangestuurd op stoppen of minder werken, kun je je afvragen of dat werken wel zo schadelijk is. Althans: de meningen zijn daar kennelijk meer over verdeeld dan TS denkt.

Als die indruk bij haar gewekt is door uitspraken van artsen en fysiotherapeuten, dan is dat kwalijk te noemen. Als haar man wil stoppen met werken dan zal hij toch echt eerst bij zijn baas aan moeten geven dat werken niet meer gaat. Dan pas begint het traject van beoordelen van arbeidsgeschiktheid.

Verder gaat het volgens mij niet om vasthouden aan werken. Het gaat over vasthouden aan het bekende.

Te veel eer

Nounou Kaaskopje, ik denk dat jij meer te verduren hebt gehad dan ik.

Wij zitten in de luxe positie dat we niet afhankelijk zijn van enige uitkerende instantie. Daardoor kunnen we zelf bepalen waar en hoe we wonen. Het was veel moeilijker geweest als er, om ons inkomen te behouden, bij mij sollicitatieplicht zou zijn. Sollicitatieplicht en een zwervend bestaan combineert niet zo makkelijk.

Maar ja, het zijn pijnlijke processen.
Onze ouders hebben ons er geen model voor voorgeleefd.
Wij moeten dat, waar mogelijk, wel voor onze kinderen doen.

Hoezo rammelt dat?

Behandelend artsen weten inderdaad dondersgoed dat ze niet degenen zijn die iemand uiteindelijk afkeuren. Maar dat maakt toch niet dat ze geen onderbouwd advies kunnen geven. Ze geven, precies zoals ik zeg, een serieus signaal. Dat is volgens mij wat hier gebeurt. Niet meer en niet minder. Daarna moet de patiënt een procedure in. Maar de echtgenoot van ts wil het advies niet accepteren en een procedure is dus niet aan de orde.

Bedrijven hebben echt niet altijd het (gezondheids)belang van werknemers op het oog. Die kijken naar wat ze denken dat hun eigen belang is en de lange termijn hebben ze daarbij niet altijd op het oog.

Voor de duidelijkheid

Ik heb geen oplossing voor het probleem van ts, heb ik ook al gezegd. Dat is zo individueel en daar zitten zoveel kanten aan, daar is op afstand geen oplossing voor te geven.

Ik vind wel dat een man die ziek is niet per definitie niet kan worden aangesproken op verantwoordelijkheden. En verantwoordelijkheden gaan verder dan alleen maar jezelf doorgaans. Het kan zijn dat hij het vermogen niet meer heeft om verder te kijken dan zichzelf, maar daar zou ik op basis van wat ik hier lees niet zo maar vanuit gaan.

Gelijk hebben of krijgen

Hulpverlener:"Behandelend artsen weten inderdaad dondersgoed dat ze niet degenen zijn die iemand uiteindelijk afkeuren. Maar dat maakt toch niet dat ze geen onderbouwd advies kunnen geven. "
Dat klopt. Maar ze kunnen niet het advies geven dat er gestopt moet worden met werken. Daar gaan ze niet over namelijk.

Hulpverlener:"Bedrijven hebben echt niet altijd het (gezondheids)belang van werknemers op het oog."
Dat is helemaal waar.
De poortwachtersfunctie van de bedrijfsarts is er in dienst van de betaalbaarheid van de sociale voorziening én het bedrijfsbelang.

TS kan gelijk hebben dat het beter is voor de gezondheid van haar man om te stoppen met werken, maar dat gelijk ook krijgen ligt in de handen van de arbeidsgeschiktheidsprocedure.