Relatie met schoonouders

Het contact

Of het nu een moeizame relatie betreft met je ouders of schoonouders, het blijft een ongewenst iets.
Wanneer je moeite hebt met een collega of klant, dan kan je dit nog naast je neer leggen. Je neemt het niet mee naar huis. Maar het gaat niet om een persoon waar je geen 'verplichting' mee hebt, het gaat om familie zodat de vraag 'hoe en waarom dit zo blijft' blijft staan.

In mijn geval weet ik dat de andere partij er ook mee tobt. Maar niet omdat het op ons gezin drukt, dus ook op het gezin van haar zoon. Maar ondat ze moeite heeft met de afstandelijkheid die de pijn van eenzaamheid vergroot.
Het gaat dus om haar nadeel. Ik heb daar wel moeite mee.
Als ik zo het verhaal van Kaaskopjelees, herken ik die egocentrische houding. Haar vader wilt best dat het anders wordt. Maar die voorwaarden die hij stelt, staan herstel in de weg. Het gaat dus niet om de beleving van andere familieleden. Hij wenst genoegdoening. Zoiets komt niet uit het hart en staat herstel in de weg.

Briefwisseling
Eens gaf man aan dat zijn moeder mij een brief wilde schrijven over hoe zij de afstand ervaarde. ik vond het prima, ik wilde haar wel terug schrijven hoeik het ervaarde en hoe dit doordreunde in het gezin omdat man en ik het klein hadden willen houden itt haar doorgeverij. En dat man tegen haar het wel heeft over wederzijds vergeven maar mij herhent in de hypocriete houding van haar. Hij wilde niet dat ze dat te lezen kreeg en vertelde haar dat een briefwisseling geen goed idee is omdat het moeiijk is te verwoorden van wat je voelt en de ander je woorden anders kan opvatten.
Misschien heeft een briefwisseling bij Kaaskopje meer resultaat. Misschien ziet hij een brief van haar als een vorm van schuldbekentenis en is hij daarna bereid dmv briefwisseling wel contact met haar te onderhouden.

Oeps FV en Kaaskopje

In het tweede deel gooide ik het draadje van Kaaskopje en FV door elkaar. De problematiek is ook eigenlijk vandezelfde orde; moeizaam contact met ( schoon)ouders en de gevoelloosheid daardoor.

Maar ook voor FV geldt dat ze dmv briefwisseling een contact met hen kan onderhouden zonder dat haar schoonouders over de vloer komen.

Ps herhent = herkent ( halverwege alinea 3)

Geen brieven hoor

Flanagan, Nee brieven, daar ga ik niet aan beginnen. Wij hebben ooit een brief zo gehad van onze zwager, dat kwam meer over met verwijten enzo. Dat heeft ervoor gezorgd dat we geen contact met hem mee hebben. Het was echt het ene verwijt naar de ander.

Positieve briefwisseling

Een briefwisseling kan negatief gevoerd worden door elkaar verwijten toe te schrijven, zoals met je zwager.
Het mooie is dat je al lezende niet direkt hoeft te reageren wat iemand schrijft zoals dat wel in een gesprek het geval is. Je kunt zelfs over de verwijten heen lezen, als zijnde niet geschreven. Een vorm van negeren.

Een briefwisseling kan ook een vorm van informatieuitwisseling zijn.
Als het fysieke contact vermindert, zijn de grootouders ook minder op de hoogte van de ontwikkeling van een kleinkind. Door een berichtje met foto van hun kleinkinderen, bereik je een afstandelijk maar neutraal contact; je houdt de deur open. Tegelijkertijd weten zij dat ze die 'goodwill' aan jou te danken hebben en dat ze van jou afhankelijk worden, wat info betreft. Op de lange duur draaien ze wel bij want ze zijn te blij met de foto's van hun kleinkinderen. Hopelijk!

Ja, dat ben ik inderdaad. Ik moet er wel bij zeggen dat vooral mijn man niet meer op elk dingetje van hun kant meer afrent om het op te lossen. Ze belt wel iedere week en man neemt de telefoon aan; ik spreek ze nooit.
De interesse en dus het getrek aan de kinderen is er niet meer (ze worden ouder nu en blijkbaar minder interessant voor schoonmoeder).
Eigenlijk doet het me niets meer wat ze doen of zeggen. Ik trek mijn eigen plan en ga niet meer proberen om op allerlei manieren in hun smaak te vallen. Ze nemen mij maar hoe ik ben en anders pech voor ze.

Ik heb ook geen behoeft aan een briefwisseling. Daar is veel te veel voor gebeurd. Het enige wat ik wil is rust en mijn man ook. Deze spanning hangt te veel over ons gezinsleven heen en dat willen we niet meer.
Schoonmoeder wil wel gaan praten nu, ze stuurde van de week een appje. Maar mijn man heeft aangegeven dat wij dat momenteel niet willen.
Ik laat het aan mijn man over, ik doe niets meer. In 1 van onze laatste gesprekken zei ze dat ze er ook niet van gediend is om elke keer naar mijn gezeik te luisteren. Toen had ik het over de kinderen en wat ze op school leerden. Interesse heeft ze dus niet.

Brieven

Mijn ervaring is dat je met brieven in de problemen kunt komen. Alles wat je daarin schrijft kan tegen je gebruikt worden en onder je neus geduwd worden als bewijs. Ik zou er dus niet (meer) mee beginnen als het niet persé hoeft.

Als ze aangeeft niets van jou te willen horen, zelfs niet over de kleinkinderen, maar wel met je man appt, dan zit ze dus aan je man te trekken. Ze wilt aandacht en zich belangrijk voelen. Heel lastig en herkenbaar.

Soms vraag ik mij wel af hoe lang dit hier gaat duren en tot welke proporties dit gaat groeien. Juist omdat zij ook een dagje ouder wordt. Ik weet dat zij zelf opgelucht was toen haar schoonmoeder overleed. Alleen heeft dit niets veranderd aan haar situatie.
Daarom aan FV de vraag hoe de relatie was tussen schoonmoeder en haar schoonmoeder. Misschien een soort van herhaling van de geschiedenis. Dan weet je wat haar drijft.

Tip: ga altijd als gezin bij zijn ouders op visite. Laat zien dat jullie een hecht gezin vormen.

brieven, lastig

'wat met een pen geschreven is, kun je met geen bijl meer weghalen' zei mijn schoonmoeder.

Toch doe ik het weleens, schrijven. Gewoon omdat je dan rustig je gedachten kunt ordenen. Er moet dan echter wel een openhartig gesprek volgen, want tja, schrijven is een ding, maar (goed) lezen ook...

schoonouders

Ik weet niet wat het drijft.

De laatste tijd gaat we dus helemaal niet, ze komen ook nooit hier.

Er zijn ook periode's geweest dat ik er gewoon niet kwam. Dan kreeg mijn man wel te horen waarom ik niet mee was, durfde ik niet?

Gezeik?

FV: ......"In 1 van onze laatste gesprekken zei ze dat ze er ook niet van gediend is om elke keer naar mijn gezeik te luisteren. Toen had ik het over de kinderen en wat ze op school leerden."

Als ze dat gezeik vindt, is er geen plaats voor haar binnen jullie gezin. Zo simpel is dat. Was je man erbij toen ze dat zei?

Esmee

Mijn man was er bij en hij kwam gelukkig voor me op. In die tijd ging het contact ook eigenlijk vrij goed tussen hun en mij maar vanaf dat moment heeft ze me ook weer 4 maanden negeert. We kwamen er wel een op de koffie, eens in de maand in die tijd, maar toen zat ze naast me te beven en keek ze me niet eens aan. De kinderen werden met veel snoep voor de tv gedropt. Uiteindelijk is de bom gebarsten toen ze op de verjaardag van mijn dochter ook vreemd deed en toen we later vroegen wat er was, toen kregen we verwijten, daarna niets meer van gehoord.

Mijn man loopt momenteel in het ziekenhuis. Hij heeft bulten op zijn stembanden, stress is de oorzaak. Hij is nu naar de logepodie hiervoor.

Ben jij dezelfde als dutske?

Begrijp ik het dan goed dat je op zoek ben naar herstel zodat je man dan minder last heeft van lichamelijke klachten agv stress?

Heb je wel eens overwogen te gaan verhuizen? Jullie wonen te dicht op elkaar.
Vroeger woonden we ook een stuk uit de buurt van familie, heerlijk rustig. Ik zou zo weer terug willen.

Maar als verhuizen geen optie is, kan je je dagelijkse leven zo plannen dat je haar niet tegen komt in de supermarkt. Of met planten voor de ramen of struiken in de voortuin, zodat je kinderen niet zien dat ze voorbij rijden. Dat is niet uit angst maar zo kom je los van haar en zit ze niet meer in je hoofd. Zie je haar meer als een buurtbewoner dan als je schoonmoeder. Zo heeft ze minder grip op jouw geluk.

Ja, sorry had mijn andere naam hier gebruikt, ik ben ook dutske.

Nee mijn man wil juist rust, geen contact, gewoon met rust gelaten geworden... hij wil investeren in alleen leuke dingen.

Verhuizen? Nee nooit, we wonen in heen heel klein dorpje. Mijn man is hier opgegroeid en we zitten midden in het verenigingsleven, we hebben hier zelf dit jaar een huis gekocht, nadat we in het dorp 8 jaar gehuurd hebben gezeten.

We hebben wel een huis gekocht bewust aan het andere kant van het dorp zodat we niet langs het huis van schoonouders hoeven te komen als de meiden naar school gaan. Ze gaan ook naar een ander dorp voor de boodschappen en ze hebben geen sociaal leven, zijn altijd thuis, dus tegenkomen is een zeldzaamheid

Stom

Het is inderdaad stom als mensen zich zo opstellen. Of het nu komt uit jaloezie, eenzaamheid of het gevoel van ontevredenheid omdat hun kinderen hen niet op handen dragen. Maar daar ben jij niet verantwoordelijk voor.
Laat het onderwerp rusten

Laats kwam ik mijn schoonmoeder tegen in de winkel. Ze stond op de route die ik wilde nemen en keek mij boos aan of ik de moed had haar te negeren. Ik zei gedag om te voorkomen dat ze anders bij mijn man ging klagen over zijn ondankbare vrouw. Ze zei gedag terug en prompt werden we een paar dagen later uitgenodigd voor familiekestviering. Ik vertelde mijn man van de ontmoeting in de winkel. Een week later kwam ik haar weer tegen, nu op straat. Er stond een fietsenrek tussen ons en ik keek op mijn mobiel om een bericht te lezen. Na het lezen, was ze verdwenen. Ze had geen behoefte eraan om de eerste stap te zetten. Afgelopen week zag ik in mijn ooghoek mijn schoonvader op een bankje een bakkie doen van de koffie bar in de supermarkt. Hij had mij blijkbaar ook gezien want na het scannen van wat boodschappen, was die zitplek leeg. De twee voorvallen heb ik niet besproken met man. Het zou hem alleen maar verdriet doen te horen hoe zijn ouders mij behandelen. Het zou ook de familiekerstviering op losse schroeven zetten. En dat gun ik de kinderen niet.
Sommige momenten zijn niet de moiete waard om ze te delen met je man. Hij kan er uiteindelijk ook niets aan doen.

Flanagan

Hebben we dezelfde schoonouders? Zo herkenbaar, deze voorvallen zouden mij ook wel voorgekomen kunnen worden.

Een keer liep ik de supermarkt uit, terwijl hun de supermarkt in liepen door dezelfde deur. Ik zei 'Hoi' maar ze deden net als of ik lucht was.

Pas kwam schoonmoeder van links en moest stoppen voor me. Ik zwaaide, maar ze keek zo ontzettend boos naar me.

Enzo.

Ik vertel het juist wel allemaal aan mijn man. Dat wil hij ook. Hij wil dat ik eerlijk ben.

Maar voor nu laten we het rusten.. vooral nu hij gezondheidsklachten heeft.

Lang leven de feestdagen.. pff dat begint al te komen. MAn lief heeft wel al aangegeven dat we er niet zullen zijn.

Zinvol

Ik zou het alleen vertellen als het zinvol was. Gezien de stress in het lijf van je man, is het niet zinvol hem met kinderachtig gedrag in een supermarkt lastig te vallen.
Hier weet ik dat als zijn moeder hem lastig valt met geroddel of klachten, hij haar vanzelf gaat mijden. Zeker als hij thuis geen geklaag en geroddel over anderen ervaart.
Belangrijk is om een evenwicht te vinden in wat zinvol is om te melden en wat zinloos is.

----
Wat ik in deze periode wel geleerd heb, is hoeveel eigenwaarde voor mij betekent. Zodoende ben ik ook niet bevreesd voor de toekomst. Door het wegkijken maakt hij een grote fout. Net als in het bijbelverhaal van de verloren zoon , kan ik hem die fout vergeven. Maar het gedrag van zijn ouders, zit in mijn geheugen gegrift, hoe graag hij ook wil dat ik dit hen vergeef. En dan komt de eigenwaarde om de hoek kijken.

Met kerst gaan we weer een gezellig toneelstukje voeren. Jullie hebben de vrijheid om er een weekje op uit te kunnen gaan. Lekker doen.

zinvol

Momenteel is er al weken geen contact, alleen zijn moeder heeft 1 appje gestuurd dat ze wilde praten naar mijn man, hij heeft gezegd dat hij het niet wil. We zijn haar niet tegengekomen, helemaal niets. Dit is lekker rustig zo.

Ik denk ook nu aan mijn eigen. Je zelf betekend ook het meeste?
Dit is al zo lang aan de had, ze veranderen niet, je moet het maar accepteren maar ik laat me zo niet meer gebruiken dus de enige oplossing is afstand houden. Ik moet het alleen nog op een plekje zetten

We hebben ook nog mijn familie, daar zijn we ewelkom met kerst.