Relaties Relaties

Relaties

U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.

Dochter

Dochter

24-01-2018 om 22:01

Passief dwingend gedrag van familie


Narcisme (vroeger)?

Dochter, je komt op mij in dit draadje nou niet echt vreselijk egoistisch over. Of als een koud iemand die z'n familie niet blieft. Als je echt zo in elkaar zat, zou je voor mijn gevoel dit draadje niet eens begonnen zijn.

Het lijkt er meer op dat je zoekend bent. Ik heb ook de neiging om te zeggen wat bijna iedereen hier zegt - "is dat nou zo erg?". Maar ik heb ook het gevoel dat er meer speelt, al vanaf vroeger. Je zegt zelf dat je verjaardagen altijd als beladen hebt ervaren.

Ik kan er natuurlijk helemaal naast zitten. Maar ik wilde toch met andere ogen kijken naar je vraag. Mede door eigen ervaringen moest ik aan narcisme denken, en hoe kinderen met narcistische ouders een gouden kind of zwart schaap kunnen zijn. Het hoeft helemaal niet super zwaar te zijn, maar wellicht een ondertoon... wellicht herken je dit? We mogen volgens mij geen links plaatsen, maar Google eens op 'gouden kind en zwart schaap' op de blogspot van cobeslan, misschien komt dit je bekend voor (maar in wellicht mindere mate). Dat gaat meestal ook ten koste van de relatie tussen de kinderen.

Ik gok maar wat hoor. Even een andere draai aan het geheel geven. :)

In de tijd die het mij kostte om dat allemaal te bedenken en typen zijn er nog meer mensen geweest die dezelfde kant op denken - misschien toch iets aan de hand (geweest) dat je wellicht niet eens echt goed onder woorden kunt brengen.

Ook wat psychologie van de kouwe grond

zonder met etikettenla van de DSMV open te trekken en mensen ongezien te diagnosticeren.

Ik heb me wel eens laten vertellen dat als je jeugd verre van vlekkeloos verloopt, of door een ingrijpende gebeurtenis of door mishandeling of.verwaarlozing, je emotionele ontwikkeling op een bepaalde manier stagneert;je blijft op sommige punten ahw het afhankelijke, naar goedkeuring hengelende kind en de obstinate puber, die zich aan gezag wil onttrekken. En beide houdingen proef ik in jouw verhaal.

Probeer je sterke reactie op die niet heel frequente, en gangbare familieverplichtingen eens te benaderen vanuit een evenwichtig, volwassen perspectief. Jij hebt de regie;je bent niet meer afhankelijk,en vrij om eigen keuzes te maken. Voor mij was het heel verhelderend.

Hebben je ouders echt onvergeeflijke dingen gedaan, die rechtvaardigen de familieband te breken? Of is het een kwestie van onvermogen geweest, en proberen je ouders op een impliciete manier fouten uit het verleden te herstellen.

Kaaskopje

Kaaskopje

26-01-2018 om 12:01

Paperclip

Je schrijft: Het speelt ook mee dat ik mijn vriend de tijd rond mijn verjaardag ook al weinig zie omdat hij naar het buitenland moet voor zijn werk. Dat snap ik niet. Dus omdat je hem weinig ziet dan, wil je ook je ouders niet zien? Die logica ontgaat mij...===

Ik las dat meer als "de weinige dagen die mijn vriend thuis is, wil ik niet verspillen aan familie-afspraken."

Dochter

Dochter

26-01-2018 om 20:01

Gekleurde herinneringen

Het is moeilijk om dieper op in te gaan zonder herkenbaar te worden. En buiten dat, ik kan er zelf niet goed de vinger opleggen wat nou precies heeft gespeeld. MaikeR, ik herken best een paar dingen in de theorie die ik tegenkom als ik google op zwart schaap en gouden kind. Bijvoorbeeld het op je tenen moeten lopen vanwege vage regels die steeds veranderden, het indirect communiceren en het perfecte plaatje naar de buitenwereld.
Ik weet wel dat er vaak werd gestraft met dingen waarvan ik nu ik zelf kinderen heb, denk… hoe kon je dat nou doen? Als ik werd gestraft, werd ik niet gewoon gestraft, mijn broer werd dan beloond en verwend. Dat laatste heeft een kiem gelegd ben ik bang. Maar zoals Kenfan zegt, denk ik wel dat het inderdaad geweest uit onvermogen. Ik ben ooit wel eens een gesprek begonnen met mijn moeder en toen bleek dat wel. Mijn moeder was ook verbaasd over wat ik heb onthouden… zonder uitzondering gebeurtenissen die zij al was vergeten, of die ik volgens haar anders heb ervaren dan hoe het werkelijk was. Maar dat is natuurlijk het punt: wiens werkelijkheid is de werkelijke werkelijkheid? Ik heb me inderdaad met geweld aan het gezag onttrokken, ben vroeg uit huis gegaan… en heb me toen een houding aangemeten dat ik niemand nodig heb. En tegelijkertijd ben ik ook afhankelijk, wil ik wanhopig graag aardig gevonden worden. Die tegenstrijdigheid voel ik nog steeds.

In dat artikel wordt ook benoemd dat dit van generatie op generatie door gaat, wat zou betekenen dat mijn ouders ook uit soortgelijke gezinnen moeten komen. Ik zou met dat van het gezin waar mijn moeder uit kwam goed kunnen voorstellen. Van mijn vader niet. En hij heeft zussen die stuk voor stuk een warm gezin hebben voortgebracht (waar mijn ouders dan jaloers op zijn). Die laten mijn ouders ook hun afkeuring weten over mijn terughoudendheid. Tegelijkertijd vinden mijn ouders het heel vervelend te moeten toegeven dat hun dochter niet zo betrokken bij hen is als de neven en nichten bij hun ouders. Die verjaardagen zijn in die zin ook beladen, dan is naar de buitenwereld heel zichtbaar wat er speelt.

“Je schrijft: Het speelt ook mee dat ik mijn vriend de tijd rond mijn verjaardag ook al weinig zie omdat hij naar het buitenland moet voor zijn werk. Dat snap ik niet. Dus omdat je hem weinig ziet dan, wil je ook je ouders niet zien?”
Nee, ik bedoel eigenlijk dat de weinige tijd dat ik hem zie, het liefst ontspannen met hem doorbreng. Hij is zelf ook op mijn verjaardag, dat zou dus tegelijkertijd met de visite zijn, maar moet vlak daarna voor een week weg. Kaaskopje, je noemt het niet verspillen aan familie-afspraken. Het komt op hetzelfde neer misschien, maar ik zou het zo niet uitleggen.

Je kinderen

@Dochter, wat vinden je kinderen ervan? Hebben zij dan niet de behoefte om hun familie te zien? Ik wil je met die vraag niet onder druk zetten en je zo ompraten in belang van de kinderen. Dat is jouw keus.
Alleen heb ik zelf ook een moeilijk contact met een familielid, en zodoende ook bedenkingen naar verwante personen zoals jij naar je broer. Toch zien we elkaar op feesten en verjaardagen. Ik ga daar naar toe voor mijn kinderen, hopende dat zij wel met de betreffende familielid en andere familieleden een 'ongeremd' contact hebben. De lucht is al beladen genoeg.

Je kan je ouders uitnodigen voor koffie en taart op zondagmorgen. (Op de koffie- visite duurt meestal minder lang dan ' avonds.) Op je verjaardag ga je gezellig met je vriend en je kinderen uit eten gaan.

Hopelijk kan je vriend je mentaal steunen zodat je het niet zo alleen hoeft te verbijten.

Generatie op generatie.

Het is zeker zo dat ook wij natuurlijk onze fouten hebben gemaakt met onze kinderen. Dingen anders hebben ervaren als zij, dingen verprutst, verkeerd aangepakt, verkeerd gezegd of niet aangevoeld.
Dat krijg je te horen als je kinderen (bijna) volwassen zijn. Als de band goed is, dan kan ook daar open over gepraat worden.
Meerdere kinderen uit een gezin kijken vaak ook anders naar hun jeugd terug.

Soms is het ook zinloos om "ouwe koeien uit de sloot" te halen.
Het is best confronterend om op je fouten gewezen te worden.

Praat je wel eens met een goede vriendin over je jeugd? Hoe jij dingen hebt ervaren uit je kindertijd? Het kan je inzicht en rust geven. Accepteren dat wat geweest is, is geweest en dat je er daarom nu toch het beste van kunt maken.

Vijftiger

Vijftiger

28-01-2018 om 17:01

sorry

Vaak is het genoeg om sorry te zeggen als er iets is fout gegaan. Ik ben opgegroeid met een narcistische moeder. Zij bijt nog liever haar tong af dan ooit sorry te zeggen. Ik heb in de opvoeding van mijn eigen kind ook fouten gemaakt. Mijn dochter is nu volwassen en als zij mij iets 'verwijt', leg ik haar uit hoe het zo heeft kunnen gebeuren en dat ik het terugkijkend anders had kunnen doen. En sorry daarvoor. Dat is eigenlijk altijd genoeg geweest, ik heb een heel goede band met mijn dochter. Als ik mijn moeder over iets aanspreek, is het óf niet waar, óf ik was zelf ook niet zo'n leuk kind vroeger, óf ik verdraai de zaken óf ik ben gewoon gek. Dan laat je het wel uit je hoofd om nog in gesprek te gaan.
Hier verlopen de verjaardagen ook een beetje zo als bij dochter. Mijn ouders zijn tot mijn opluchting al jaren met vakantie rond mijn verjaardag. Toen ik 50 werd bleven ze expres thuis. Mijn vriendinnen hadden een groot feest georganiseerd waarvoor mijn moeder niet was uitgenodigd (ze heeft mijn vriendinnen ook net iets te vaak geschoffeerd). Mijn moeder was pislink, ik heb het nog maanden moeten horen. Ik had niet naar dat feest moeten gaan maar iets met hen moeten doen. Terwijl ik ze wel had uitgenodigd voor de lunch die dag, maar dat was niet goed genoeg. Dan waren ze liever op vakantie geweest. Nou, ik had ze niet gevraagd om thuis te blijven.
Overigens waren mijn zus en ik om de beurt het zwarte schaap, net wie het in haar hoofd haalde om tegen te spreken. Gelukkig hebben wij samen een goede band, we zagen al jong hoe de vork in de steel zat.

lieverdje

lieverdje

31-01-2018 om 10:01

ah, dan snap ik het wel

dat maakt het wat gecompliceerder allemaal. Ik wou ook voorstellen net als Flanagan om je ouders kort uit te nodigen inderdaad, en er bij zeggen dat je 's middags met je gezin erop uit wil om je verjaardag te vieren. Misschien is dat wat?

Hoe heeft jouw broer jullie jeugd ervaren? Dikke kans dat hij heel anders tegen je ouders aankijkt? Heb je al eens met hem daarover gepraat?

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.