U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Partner met veel kenmerken van ADD: en nu...
Even onder een nick voor het anonimiseren hoeveel ik verwacht dat iedereen gelijk door heb wie ik ben.
Door een opmerking van Vulpen over mijn partner met ADD ben ik me gaan verdiepen en lezen over ADD bij volwassen mensen. Verrek. Er ging een wereld voor mij open en hoe meer ik de kenmerken van ADD lees hoe meer ik van mijn lieve vriend erin herken.
Hyperfocus: als hij aan het werk is of bezig met een van zijn grootste interesse kom je er niet doorheen.Snel afgeleid zijn: tja, de gesprekken met hem gaan werkelijk alle kanten op, van de hak op de tak, gisteren nog door een bepaalde woord te gebruiken in een gesprek over werk gingen we opeens naar negentiende eeuwse kunst en terug naar het koken van vlees... Het is erg leuk overigens, want ik verveel me nooit met onze discussies. Vermijden van drukke situaties (grote groepen mensen, feestjes, drukke kantoorruimtes): dat herken ik minder maar ik heb hem zelden meegemaakt in zo'n soort situatie.
Meer behoefte aan slaap: het is inmiddels een vaste grap tussen ons geworden, hij slaap veel (heel veel) en diep. Heel precies zijn in het denken wat soms kan leiden tot dwangmatig gedrag: ik heb het vaak meegemaakt, bij het plannen van een klus in huis bij voorbeeld, is hij ontzettend lang bezig en plant alles in van A tot en met Z. Ik moet wel zeggen dat de klus daarna helemaal perfect afgewerkt is. Idem ditto met zijn werk.
Moeite met het laten zien van gevoelens: ja en nee, hij is teder en lief maar geen man van "ik hou van jou" elke dag. Op een opmerking van mij "ik hou van jou" kreeg ik onlangs als antwoord: "Oh daar sluit ik me helemaal op aan, het is geheel wederzijds".. Onzekerheid: ja, en ook vaak een hekel aan zichzelf als hij door uitstelgedrag of moeite met plannen in problemen komt. Slecht overzicht in de tijd en moeite met het stellen van prioriteiten (plannen, organiseren): och hemel... inderdaad...
een slecht korte termijn geheugen; vergeetachtig en chaotisch: ja ja ja ja. Na bijna een jaar relatie moet ik elke week herhalen welke dagen mijn zoon bij me is of andere dingen die ik zelf moeiteloos onthou.
Maar nu. Dit alles is geen groot probleem voor mij, in het houden van in ieder geval. Want hij is humorvol, relativerend, ontzettend slim, begripvol, heel erg creatief, gul, etc.. Alleen is het dagelijkse leven soms een challenge, vooral omdat ik zelf een controlefreak ben, en een perfectionist. Een vakantie plannen bij voorbeeld is een "drama", het heen en weer tussen mijn en zijn huis is ook ingewikkeld, overigens "woont" hij inmiddels de helft van de tijd bij mij zo niet meer; in zijn werk merk ik ook dat het hem heel erg beperkt, maar daar kan ik werkelijk niets aan doen.
Ik heb behoefte aan tips en herkenning van mensen die ook een partner met ADD hebben of zelf ADD hebben. Hoe kan ik hem erbij helpen, en hoe verlies ik mezelf niet. Het scheelt natuurlijk dat we samen geen kinderen hebben, ik kan me de wanhoop voorstellen dat het soms opgeleverd moet hebben toen zijn kinderen klein waren.
Leesbrilletje
Mijn twee centen
Er is al zoveel zinnigs gezegd.
Wat hier helpt is dat we een gezamenlijke online agenda hebben. Dat is echt een uitkomst.
Mijn man vergeet vaak dingen die hij zelf niet zo boeiend vindt. Bijvoorbeeld om zijn ouders te bellen. Of om een tandartsafspraak te maken. Dan zeg ik tegen hem: 'Volgens mij ben je vergeten om....' of 'denk je eraan dat je nog van plan was om...' Zonder verwijten, maar toch even herinneren. Dat werkt hier wel.
Mijn man heeft heel veel behoefte aan structuur, maar joh, hij is volwassen. Hij is prima in staat om zijn eigen structuur te maken. Daar heeft hij mij niet voor nodig. Ik moet wel voor mezelf opkomen als zijn structuur botst met mijn levensgeluk. Elke nacht om 2 uur naar bed, dat is heel gestructureerd, maar dat trek ik niet bijvoorbeeld. We krijgen daar geen ruzie over hoor. Hij is volwassen, hij snapt dat echt wel. Hij denkt er alleen soms niet aan om rekening met mij te houden. Dat is geen onwil.
Vakanties zijn hier altijd super leuk. Ik ben de enige in het gezin die niet rusteloos/druk is, maar ik hou ook wel van afwisseling en dingen ondernemen. Op vakantie wisselen we dus dagen met in en rond het huisje hangen (achter de laptops) af, met het ondernemen van leuke dingen. We splitsen sowieso heel vaak op bij gezinsactiviteiten. Iedereen doet gewoon wat hij of zij leuk vindt en dan is er altijd wel iemand die inhaakt. Ik ben trouwens altijd degene die de vakantie bestemming uiteindelijk selecteert, want als mijn man dat moet doen, dan komt het er niet van. Ik zoek dan een stuk of wat alternatieven en dan kiezen we met z'n allen welke het gaat worden.
Waar ik heel erg aan heb moeten wennen, is dat mijn man dus altijd doorgaat met denken en bezig zijn. Ook als hij vrij is, werkt hij in zijn hoofd (en achter zijn laptop) gewoon door. Ook als hij rustig in zijn bed ligt, dan ratelt het door in zijn hoofd. Hij kan dat niet uitzetten. Hij ontspant geestelijk, door met zijn projecten (werk, maar soms ook hobbies) bezig te zijn. Vroeger kregen we daar wel ruzie om, omdat ik hem dan een workaholic vond, maar ik snap nu, dat hij toch moet denken. Hij kan alleen ontspannen als zijn hersenen bezig zijn. Dat kan ook het kijken naar een (actieve) film zijn, of een boeiend gesprek over een bepaald onderwerp. Maar niet bijv. samen op de bank naar flakkerende kaarsjes staren of op een bankje naar een zonsondergang.
Jeetje Karmijn
Ik herken mijzelf wel in wat jij beschrijft (en sommige anderen). Ook het tijdsprobleem van de partner van Leesbrilletje vind ik zeer herkenbaar (volgens mij heb ik dat gewoon ook). Mijn hoofd staat nooit stil. Ik kan alleen rustig zitten als ik een boek lees, of wat anders doe. Vóór de ipad was in slaap vallen een langdurig proces, omdat mijn hoofd maar blijft denken. Nu val ik tijdens het lezen in slaap. TV kijken doe ik bijna alleen terwijl ik ook nog iets anders doe. Als puber bv. zat ik altijd te breien, ook onder het leren bijvoorbeeld. Ik deed twee studies tegelijk en had daarnaast een bijbaan van 20 uur in de week. Dat soort dingen. Ik merk dat ik het in deze fase van mijn leven (puberkinderen, veel werk, partner die (veel) aandacht vraagt) op sommige fronten die daarbovenop komen bijna niet meer trek, mis daarin het overzicht.
Vroeger had ik perfect overzicht, maar paste alles in mijn hoofd. Nu moet ik gericht ordenen, en als er dan dingen extra gebeuren raak ik alles kwijt. Soms ben ik zo verstrooid dat ik bang ben dat ik dement word. Tegelijkertijd ergert mijn partner zich soms rot aan mij omdat ik volgens hem dingen zo langzaam doe, (maar dan dus wel vol overgave). Ik kan mij niet haasten, dat is het gewoon...
Wel interessante gedachte eigenlijk...
Meer herkenning
En ik herken mijn partner hier ook feilloos in. Enerzijds heel georganiseerd (uit noodzaak) met briefjes en lijstjes, anderzijds komt hij altijd te laat. Hyperfocus. Kan geen hoofdzaken van bijzaken onderscheiden. Heeft moeite met prioriteiten stellen. Kan ook moeilijk in slaap komen. Kan niet iets "even snel" doen.
Een pan pastasaus koken duurt 3 tot 4 uur (ik overdrijf niet!). Hij snapt niet hoe ik dat in een halfuur kan. Ik heb het hem laten zien, maar zo kan hij het niet.
Hij heeft de afgelopen dagen de ramen staan lappen en deed daar 2 x 4 uur over. Vol overgave inderdaad. Maar tenenkrommend voor mij, die ernaast zat en probeerde te werken. Ik dacht dat hij een grapje maakte toen hij vroeg of ik wilde koken, want hij ging ramen lappen. Maar nee, hij was bloedserieus.
Ja, perfectionisme, dat zit er zeker ook in. En wat autistische trekjes (jaja, ik weet dat ik geen psychiater ben, maar ik heb wel een zoon met ASS - niet zijn zoon trouwens), zoals onrust of paniek bij plotse veranderingen en star vasthouden aan routines, en onrust door rommel en chaos. Hij is superlief, zachtaardig en ik kan echt op hem bouwen, begrijp me niet verkeerd, en ik kan ontzettend met hem lachen.
Tegelijkertijd herken ik mezelf er trouwens ook in, ook ik heb ook zo'n warrig hoofd dat maar blijft denken, volop en snel associeert en nooit stopt. Ik vond het zo leuk dat mijn partner dat herkende en normaal vond, toen ik hem ontmoette. Maar ik heb er denk ik in de loop van mijn leven wat beter dan hij mee leren omgaan (of ik heb het minder ernstig). Hardlopen doet mij goed op dat vlak. Mijn cursus mindfulness was ook heel nuttig!
Ruimte
TS, je bent gefocued op het gedrag van je man maar je geeft aan zelf ook perfectionistisch te zijn. Dat eigenschap gaat nogal samen met het stevig in de hand houden van de touwtjes wardoor een ander minder ruimte krijgt om zelf een invulling te geven, en dat is knap lastig.
Wat is je eigen bijdrage in moeilijke situaties? Geef je anderen de ruimte of moet het gaan zoals jij denkt dat het moet gaan?
ja, koken, haha!
ik kan het wel en doe het graag, maar bij mij duurt het ook best lang. Niet zo lang als bij de partner van AnnoNick, maar zo supersnel als mijn partner het doet kan ik het echt niet.
Ik heb ook wel last van hyperfocus merk ik, en ik kan dingen soms ook niet loslaten. Als ik iets niet kan vinden terwijl ik zeker weet dat het er moet zijn, kan ik bijvoorbeeld ook me helemaal verliezen in het zoeken ervan. Ook als ik eigenlijk ergens anders moet zijn. HEel lastig om dat zoeken dan te moeten onderbreken.
Ik bedenk nu dat dit wel eens de oorzaak kan zijn van de frictie die ik soms heb mijn onze zoon met ASS, die zich juist aan dit soort dingen enorm kan ergeren.
Ik begrijp heel goed dat hij structuur en regelmaat nodig heeft. Voor mij is dat ook goed. Maar ik vind het erg moeilijk als ik zelf die structuur en regelmaat moet zien te handhaven. Vooral nu, in deze levensfase/situatie. Vroeger kon ik het prima, maar had ik alleen mezelf om structuur aan te geven. Verder komt de druk bij mij vooral omdat mijn partner (naast dus mijn zoon) veel van mij verwacht. En dat voel ik als een zware belasting.
Enfin, het leven bij ons is leuk hoor, ik ben gelukkig een blij levend mens. Maar het is wel goed om hier eens mijn gedachten over te laten gaan. Geeft een boel inzicht en verklaart veel. Ook geeft het me een soort troost, want ik heb inmiddels vaak wel het gevoel om tekort te schieten...
TS: hoe gaat het nou bij jullie?
Hoe het gaat
Het gaat tussen ons nog steeds goed eigenlijk. Ik probeer veel dingen los te laten en dat is voor mij ook leerzaam. Minder plannen, dingen op hun beloop laten, het is allemaal niet zo erg als het lijkt! De vakantie is nog steeds niet gepland maar we vertrekken gewoon op de bonnefooi! En zo doe ik het ook met de rest.
Leesbrillerje