Opa en oma

Ik ben 53

En ik pas bij mij thuis op. Ik ga absoluut geen trap af ivm rugproblemen ( onverwachte uitval) dus ik geef duidelijk aan wat kan.
Logeren doe ik hooguit als de ouders moe zijn ( in 9 maanden 2x gebeurd), maar dan haal ik een nacht door omdat kleinkind beroerd slaapt en ik ook van nature.

Een kindermaag is snel gevuld maar ik zou werkelijk van 3 hapjes taart geen seconde wakker liggen, is dat echt een punt om star over te zijn?
Ik ben nooit moeilijk geweest met eten, mijn kinderen waren slechte eters en dan leer je dat wel af.

Die rotsluitingen ( sorry voor mijn taalgebruik maar dat ze alleen die gordels al in een kussenachtige tunnel te stoppen is zo irritant) dat herken ik wel, maar als je met een lege wagen even oefent beklijft dat wel weer. Ik heb kleinkind 2 dagen per week en soms vaker dus misschien komt er dan neer routine in, dat kan.

Al met al zou ik het aankijken, maarja, ze hebben ook weer niet het eeuwige leven..
Mijn eigen kinderen hebben nooit gelogeerd als slechte slapers. Pas toen ze 7 waren en er zelf mee kwamen hebben we dat gedaan.

Ik zou

niet wachten op man.
Dat heb ik ook jaren gedaan:(
(andere issues die speelden, maar dat maakt niet uit)
Nu heb ik daar wel spijt van, en vraag me af waarom ik niet meteen alles naar me toe getrokken heb.

Ik zou het meer op jezelf houden. Geef bijv aan dat je een ontzettende miep bent maar dat je zo moeilijk je dochter laat logeren...
Zo ligt het aan jou, en niet aan hun.
En dat je toch heel graag wilt dat dochter er logeert, en dat je daarom graag mee gaat, of hen bij jullie, of samen weg enz.
En dat je heus wel verwacht dat het voor jou met de tijd makkelijker gaat worden om haar los te laten.

Ik zou er wel duidelijk over zijn want dit is voor hen natuurlijk wel sneu en voor je het weet voor je dochtertje ook.

Wilgenkatje, waarom laat je klein kind niet gewoon die 3 hapjes van jouw gebakje eten? Iedereen blij.

de taart

Dat ging dan zo,
Moeder: geef hem maar een klein stuk, want hij eet toch niet alles op
Oma: van mij mag je wel lekker een groot stuk, want dan vind jij oma liever
Kind: eet de helft
Moeder: prima, het is toch niet gezond
Oma: achtervolgt kind met taartvorkje
Moeder: hij hoeft niet meer
Oma: blijft achtervolgen

Ik zie bijvoorbeeld bij mijn nichtjes de aanwezigheid van hun ouders helemaal niet als belemmering van ons contact. Ik heb ook niet de behoefte om ze eens helemaal alleen te hebben zodat ik dan kan bepalen wat we doen en ik dingen eens anders kan doen dan hun ouders, of zodat ik dingen 'over' kan doen waar mijn kinderen te oud voor zijn. Ik ben duidelijk nog geen oma ;-)

Valeria

"Ze waren al te lang uit de realiteit, zeg maar, als ze ooit al flexibel waren geweest."

Ik heb mijn kleinkind geboren zien worden en mijn zorginstinct werd meteen geactiveerd. Fietsen verleer je niet.
De band met een kind van je kind is niet te vergelijken met een band die je hebt met nichtjes, echt niet.

De meerwaarde van alleen? Gewoon nog intenser genieten zonder dat ik ook de rest nog eens moet entertainen. Samen je eigen unieke band opbouwen waarbij je allebei een eigen inbreng hebt zonder dat er op je wordt gelet. Dat is kostbaar, ik maak maar een relatief klein ( actief)deel van zijn leven uit.

Met mijn volwassen kinderen is alleentijd ook specialer/anders/minder oppervlakkig dan wanneer ze er allemaal zijn. Zo ook met vrienden of andere familie.

Taart en opvoeding OT

Beetje OT, maar ik moest een beetje lachen toen ik de taartendiscussie las. Ik begreep In eerste instantie het voorbeeld van Valeria niet helemaal, dacht ‘wat is nou het probleem met die taart?’. Maar nu begrijp ik het. Haha ik ben altijd trots als kind taart, zakje chips oid niet opeet en dus niet zo belangrijk vindt. Verkondig dan dat het niet zo’n snoeper is en denk stiekem dat dat komt door onze fantastische opvoeding en snoepbeleid. Nooit bij stil gestaan dat dat als iets slechts gezien kon worden.

Zo zie je maar dat de ideeën over dergelijke zaken nogal kunnen verschillen. In mijn vraag gaat het overigens niet over verschillen in opvoeding. Om daar toch mijn gedachten over te laten gaan; In principe vind ik dat ouders daarin leidend zijn, wanneer je een vaste dag oppast lijkt het me voor kinderen duidelijk wanneer de grote lijnen en regels hetzelfde zijn. Maar in geval van opa’s en oma’s die sporadisch eens oppassen mag er wat mij betreft verschil zijn (als het niet schadelijk is voor het kind natuurlijk). Het is ook goed voor ze om te zien dat er verschillen zijn denk ik, dat zullen ze tijdens spelen bij vriendjes/neefjes/nichtjes ook ervaren.Terugdenkend aan mijn oma’s; zij waren ook twee uitersten. Denkend aan vriendinnen/zussen; we doen het allemaal anders. En hoewel ook ik daar in mijn hoofd over kan oordelen, vind ik dat ik dat niet moet doen. Achtergrond, karakter, informatievoorziening, familie, het speelt allemaal een rol en we doen allemaal ons stinkende best het goed te doen voor het kind.

Wat mij betreft hebben opa/oma hun moment gehad om een eigen opvoedingsstijl te vormen toen zij kinderen hadden, nu zijn wij aan de beurt. Ondanks het feit dat ik mijn opvoeding prima vond, maak ik in sommige dingen ook heel bewust de keuze dat niet hetzelfde als mijn ouders te willen doen. Ik denk dan ook: opa/oma kijk er naar, verwonder je, praat over de verschillen, maar probeer je niet te irriteren of jouw stijl/ideeën op te leggen. Het is een andere tijd en waarschijnlijk deden jullie het ook weer heel anders dan jullie ouders en vond je dat toen ook legitiem.

En als ik bovenstaande doortrek naar logeren, dan geldt dat daar eigenlijk ook voor. Als ouders het nog niet verstandig vinden om welke reden dan ook, dan heb je je daar dus bij neer te leggen. Maar anderzijds mag je als ouders natuurlijk soms ook wat opzij zetten en je afvragen hoe erg het is als je je grenzen wat oprekt. En zo zie je hoe ik urenlang over dit soort dilemma’s kan twijfelen. Je gunt een ander wat, maar wil je eigen gevoel ook niet verloochenen.

Maar goed, mijn twijfel was niet gericht op verschil in opvoeding, maar veiligheid.
Flanagan raakt daarin wel de gevoelige snaar denk ik.
Dora je hebt gelijk, wachten en uitstellen is niet slim.
Oma van 53, bedankt voor je reactie.

Pijnlijk

Ik word verdrietig als ik dit lees. Hier zijn alle grootouders overleden dus ik kijk er wat anders tegenaan. Het is een groot gemis om zonder opa's en oma's op te groeien en voor grootouders en kinderen lijken mij die logeerparijtjes heel fijn en waardevol. En het lijkt me heel erg voor de grootouders als de kleinkinderen niet een keertje mogen logeren. Als je het te riskant vind dat zou ik zeggen dat je kind nog te jong vind maar dat als ze wat ouder is het wel mag. Het is natuurlijk moeilijk in te schatten hoe oud ze zijn in hun gedrag maar ze zijn met zijn tweeën en het lijkt me dat als ze zelf zouden denken dat het niet meer kan ze daar toch geen enkel risico in zouden nemen. Je zou het kunnen doen voor een nachtje en dan vragen om er niet met de auto op uit te gaan. Gun het je dochter en schoonouders.

Al 3 keer en stuk getikt en niet geplaatst

Het is inderdaad een andere tijd nu. Waar mijn ouders ons in de jaren 70 als peuters los op de achterbank vervoerden is dat nu not done.
Waar ik zelf (eerste helft 50) nu tob met een vroege versleten heup vanwege scheefstand van het bekken heeft mijn jongste en spreidbroek gehad om later problemen te voorkomen. Hij kon niet in een traditionele houding op schoot zitten/liggen.
Mijn oudste spuugde altijd na een voeding en moest in een andere houding haar flesjes drinken.

Dingen die de ene opa en oma maar onzin vonden en dus ook echt niet wilden doen.
Wat geeft het nou als Marietje haar flesje drinkt in mijn arm? Nou ma dan spuugt ze je helemaal onder! Oké doe het dan maar zelf als het allemaal zo op die moderne onzin manieren moet!
Kan die rare constructie niet even van Pietje zijn kont af dan kan hij ook een keer bij oma zitten!
Nee ma, ik heb maar een uur per dag voor verschonen en badderen, de andere 23 uur moet hij dat ding aan.

Toen de kinderen eindelijk geen speciale dingen meer nodig hadden wilde oma en opa wel maar toen wilden de kinderen niet. Er was al die tijd in hun bijzijn met opa en oma strijd gevoerd over die "moderne" fratsen dat ze niet op schoot wilden bij hen. Oma altijd boos, ik niet oma zitten jengelde de peuter.

Logeren is gelukkig nooit gevraagd door oma en opa, ik zou het niet goed gevonden hebben. Wetend hoeveel snoep oma altijd in voorraad had voor de kinderen.

O en wat betreft die alleen tijd

Alleen met opa en oma zijn zonder ouders kan heel waardevol zijn maar dan moet het zeker op zo'n jonge leeftijd wel veilig zijn.
Als het niet veilig voelt is het niet verantwoord.

Watervrouw

Zeker is het pijnlijk. Maar de afweging is: is het wel verantwoord bij opa en oma?

"Het is natuurlijk moeilijk in te schatten hoe oud ze zijn in hun gedrag maar ze zijn met zijn tweeën en het lijkt me dat als ze zelf zouden denken dat het niet meer kan ze daar toch geen enkel risico in zouden nemen."

Nou, niet dus. Want het autostoeltje was één ding maar ze hebben ook al meermaals een hele nacht de gaspitten aan laten staan. Degenen die de risico's nemen, zien zelf die risico's niet. Dat is precies wat het onverantwoord maakt. Je weet niet wat ze nog meer verkeerd inschatten of vergeten of wat ook.

Zelf overschatting.

Watervrouw natuurlijk is het pijnlijk voor de kinderen om op te groeien zonder opa's en oma's zeker als ze bij anderen wel zien hoe leuk zij het hebben met hun opa en oma. Als ouder van een jong kind mis je het ook als je ouders er niet meer zijn. Je kunt jouw kind (het leuke maar ook het minder leuke van kinderen) niet meer delen met je eigen ouders en dat is moeilijk dat begrijp ik helemaal.

Mijn ervaring is wel dat ouder wordende (schoon)ouders steeds minder zelf beseffen of het nog wel kan of niet en dus soms risico's nemen die ik niet zou nemen. Dat de een de ander ook niet meer afremt.
Dat opa zelf die zware doos met boeken van zolder haalt en na een kleine wankel uit zijn handen laat vallen is pech, paar boeken kapot. Het wordt een ander verhaal als hij denkt nog wel met mijn kind de trap af te kunnen en na even wankelen mijn kind laat vallen.

Het is dan jammer voor opa en oma maar logeren of uitstapjes met zo'n kleintje zit er dan niet in.

Lou

Is dat wel zo? Natuurlijk als je ver heen bent zie je je eigen dingen niet meer maar als je een keer het gas vergeet dan ben je niet gelijk dementerend en ben je daar de volgende keer toch extra voorzichtig mee en dan let je partner voortaan toch ook extra op? Iets over de 70 is toch niet stokoud. Als deze mensen echt vaak het gas vergeten zou het vraagstuk logeren bij mij niet eens meer het punt zijn laat dat duidelijk zijn, dan zou ik me met andere zaken betreffende mijn schoonouders bezig houden. Ik heb het gevoel dat ts te veel beren op de weg ziet misschien wel omdat haar schoonouders heel anders zijn dan zij gewend is, geen idee. Zijn er meer kleinkinderen in de familie en wat doen die? En wat vindt hun zoon, partner van ts, van het voorstel dat zijn dochter bij zijn ouders gaat logeren?

Stickertje offtopic

Volgens mij heb jij je schoonmoeder nooit gemogen, hoe terecht misschien ook, maar dan staat ze sowieso al 2-0 achter. Dat is best oneerlijk en kansloos dan toch, dat straal je uit naar je kinderen.

Mijn (schoon)ouders waren ook niet perfect maar ik ook niet en een perfecte opvoeding heb ik nog nooit iemand zien geven.

Ik vind het mooi om te zien hoe mijn dochter het haar schoonmoeder wel gunt, ondanks een aantal problemen. Als ik zie hoe gek mijn kleinkind op die oma is en hoe oma van kleinkind geniet, vind ik het heel mooi hoe mijn dochter de relatie tussen kleinkind en oma niet verstoort maar op alle fronten die 2 een kans geeft op genieten.

En uiteraard, veiligheid voor alles, maar daar maakt iedereen wel eens een misser mee. De kunst is om te zoeken naar een oplossing hoe het mogelijk is en anders hoe het naar ieders tevredenheid opgelost wordt.

Watervrouw

Ik begrijp dat het verdrietig is als je zelf geen opa’s en oma’s meer hebt voor je kinderen.

Wellicht als ze nog wel leefden had je misschien wel voor een soortgelijk dilemma komen te staan.

Ik gun het ze echt enorm, zie ook hoe lief en gek ze zijn op haar. En zij op hen. Verwennen vind ik geen probleem. Oke het moet niet de spuigaten uitlopen (van kotspartijen door overmatig snoep/vettigheid zou ik ook niet blij worden), maar daar ben ik ook niet bang voor.

‘en het lijkt me dat als ze zelf zouden denken dat het niet meer kan ze daar toch geen enkel risico in zouden nemen.’
Dat is wat ik dus niet zo ervaar.
Ik heb ze nog niet 1 keer horen zeggen; laten we dat maar even niet doen, want opa en oma kunnen niet meer zo goed lopen bijv. Vooral oma is zo ‘eager’ om alles nog te willen doen en meemaken dat ze dat echt nooit zegt en voor mijn gevoel de risico’s liever wegwuift met ‘vroeger deden wij’ en ‘ach er gebeurt echt niets hoor’. En daar zit bij mij het probleem met vertrouwen in het maken van veilige keuzes.

Het heeft echt niks met gunnen te maken, maar meer met vertrouwen. En juist omdat ik het ze gun, vind ik het ook zo lastig. Anders had ik al lang gezegd: ‘jammer dan!’.

En als ze wat ouder en zelfredzaam is, vind ik het sowieso leuk en fijn dat het kan.

Besluit genomen

Sas, volgens mij heb je jouw besluit al lang genomen. Misschien dat er via hier nog argumenten komen om je man te overtuigen. Ik hoop wel dat je het logeren niet helemaal uitsluit maar uitstelt.
Is het wel een optie dat, als jij en je man bijvoorbeeld een middag /avond uit gaan, dat schoonouders bij jullie in huis komen en dan bijvoorbeeld al vanaf 14 uur, eten met kind en in bed doen?

Watervrouw

Klopt, je bent niet stokoud als je net voorbij de 70 bent en ook niet dement als je een keer het gas aan laat. Het is ook moeilijk beoordelen vanaf hier. Ik snap wat jij bedoelt maar ik snap ook dat TS de voorbeelden die zijn voorgevallen verontrustend vindt, juist omdat opa en oma er zelf zo luchtig over doen. En dan maak je uiteindelijk toch de keuze die het veiligst is voor je kind.

Verder ben ik inderdaad ook benieuwd hoe de man van TS, de zoon van deze opa en oma, hierin staat.

op een forum

Kun je nooit álle voorbeelden opnoemen die jou een onveilig gevoel geven. Het gevaar is ook dat je een voorbeeld noemt dat iemand anders opvat als helemaal niet zo erg.

Ik vond het een optelsom van allerlei kleine en grote dingetjes waar ik aan merkte dat oma nog helemaal in de jaren 60 zat qua veiligheid en dat ze niet uit zichzelf op zoek ging naar die nieuwe inzichten. Je kunt de optelsom nooit helemaal voor een ander ontleden.

En dat luchtige ook inderdaad, ook over hun eigen fysieke gesteldheid. Ze wisten echt niet meer wat ze nog wel en niet konden en wat verstandig was. En ze waren ook met zijn tweeën. De ene zei echt niet tegen de ander, 'zullen we dat nou wel doen?'

Zoon

Ik reageerde in vorige reactie op je eerste bericht Watervrouw. Had het volgende nog niet gelezen.

Zoon is het in sommige dingen met me eens en denkt bij andere dingen meer in ‘hoe groot is de kans dat dat mis gaat’.
Hij is iemand die zich makkelijk verplaatst in de ander. En begrijpt dus mijn gevoel hierin, maar voelt ook dat zijn ouders het zo fijn zouden vinden. En op dat punt blijven we dus een beetje hangen nu.

We hebben nog niet zo lang geleden inderdaad op die manier op laten passen, ‘smiddags en zij samen avondeten en wij lekker uiteten samen. Juist toen werden er wat keuzes gemaakt die zowel man als ik niet oke vonden. Maar dit vervolgens bij ouders aangeven, doet hij niet (en ik uiteindelijk ook niet). Hij vindt dat op de een of andere manier heel moeilijk.

Ik zou het eigenlijk het liefst gewoon bespreken. Dan kun je ook nader tot elkaar komen denk ik; weten zij waar wij mee zitten en kunnen ze daar ook wat mee (of niet en dan weten we dat ook). Nu is er niets besproken, zelfs de autogordel niet.
Ik ben bij mijn ouders gewend alles meteen te zeggen en naar elkaar uit te spreken hoe we ons ergens bij voelen. Zo komen we er altijd wel uit.Bij hen is dit niet gebruikelijk en daarom vind ik het ook lastig om het zelf eens voorzichtig aan te kaarten.

En nee watervrouw mijn keuze is niet gemaakt, ik probeer met mijn antwoord alleen duidelijk te maken waardoor bij mij de twijfel of het verantwoord is of niet wordt veroorzaakt. En inderdaad het is eigenlijk onmogelijk om het echt goed te kunnen beoordelen op basis van een beschrijving door mij (die dus ook gekleurd is). Toch helpt het mij om het van verschillende kanten te bekijken door alle verschillende reacties die worden gegeven. En door dit allemaal eens op te schrijvenIn reactie naar jullie en zo wat meer tot de kern te komen.

En mijn conclusie voor nu is dat het voor mij belangrijk is, dat er naast wat meer zelfstandigheid van dochter ook meer openheid moet komen over zaken die wij beiden echt niet verantwoord vinden.

En ja, wanneer ik ze dat lachend hoorde zeggen over die gaspitten, heb ik ook bij man aangegeven dat ik dat toch wel zorgwekkend vind voor hun veiligheid. En ook dat hij op zijn minst moet zorgen dat er goede rookmelders hangen, maar ook dit wordt niet besproken.

En ja, er zijn nog andere kleinkinderen maar die zitten al op de middelbare school.

In ieder geval dank voor alle reacties. Ik heb denk ik wel genoeg input en laat het even sudderen om het nog eens met man bespreken.

inderdaad praten

Verstandig om het met je man te bespreken, en dan met schoonouders.
Schoonouders zijn gek op de kleinkinderen, jij gunt het ze en de relatie is verder goed.
Het zou voor alle partijen goed zijn als jouw terechte angsten, let op dat het geen ergernissen worden, uitgesproken worden. Dam kunnen jullie nog jaren van en met elkaar genieten.
Soms moet je er als oma ook gewoon even inkomen.
De eerste keer dat ik met kleindochter fietste vond ik eng, en ging best wel wiebelig.
Zoon en schoondochter vertrouwden en stimuleerden mij, en nu draai ik er mijn hand niet meer voor om om met twee kinderen te fietsen.

Assertiviteit

@Sas, als je kind straks op school met iets zit, ga jij dan in gesprek met de juf/ meester of ga je aan je man vragen wanneer hij tijd heeft...

Het maakt niet uit aan wie je je bezorgdheid overbrengt, het is jouw gevoel en daar mag men rekening mee houden want jij bent de moeder. En als je man moeite had met de wijze waarop je ouders met jullie kind omging, zou je dat toch ook niet afdoen als overdreven mening??
—-
In totaal maakt het dus niet uit met wie je dingen wilt aankaarten, maar het beste is dat toch om het toch zelf te doen zodat je weet dat het is aangekomen. En je dit serieus neemt. Sommige zonen zijn nogal snel als was in moeders handen, grrr. Dus helderheid om vertwijfeling te omzeilen.

@Valeria

Nee, zo gaat die taart bij ons niet

Bij ons kiezen de ouders samen met hun kind het stukje taart. Ik denk dat ze het heel knibbelig zouden vinden als ik zou zeggen 'ze mag wel een stukje van mijn gebakje'. Als ze het overgebleven gebak zelf zouden opeten, zou het mij niks uitmaken, maar dat doen ze niet.

Ach nou ja, ze gaan gewoon onverschillig om met iets wat ik zelf erg kan waarderen. En laten we er nou maar over stoppen :)

Risico inschatting en risk appetite

Niet iedereen ziet dezelfde risico's.
En waar mensen wel hetzelfde risico zien, hebben ze een verschillend niveau van acceptatie.

Stel dat je allebei het bord met 100 km ziet. De een accepteert het risico op een bon voor te hard rijden en scheurt lekker door, de ander vindt dat zonde van het geld en remt af. Dat is een verschil in risk appetite.

Stel je rijdt op een smalle weg met bochten. De een vindt het risico op een onverwachte tegenligger hoog en remt dus af, de ander denkt dat het wel los zal lopen en rijdt lekker door. Dat is een verschil in risico inschatting.

Ongeacht of je schoonouders inderdaad niet veilig voor je kind kunnen zorgen (dat is op de extreme gevallen na een beetje lastig in te schatten), gaat het er ook nog om hoe jij je erbij voelt.
De een zal denken: ach, die doos boeken ok, maar opa valt heus niet met een kind van de trap; een ander denkt: ze blijft mooi bij mij.

Er zijn ook ouders die hun kind niet vastzetten in de auto, erbij roken, er willekeurige pubers op laten passen en geen interesse hebben in traphekjes etc. Die kinderen komen meestal ook wel groot, maar andere ouders zijn daar weer anders in.

De ene zeventiger is de andere zeventiger niet, en mensen kunnen onverwacht snel achteruit gaan. Een echtpaar dekt elkaar vaak prima af zodat je als buitenwacht pas later merkt wat er eigenlijk allemaal al loos was.

Maar uiteindelijk is het heel simpel: het is jouw dochter, en als jij je er niet prettig bij voelt dan gaat ze niet logeren. Dat is niet zielig voor haar, want ze is niet oud genoeg om dat te missen. Pas als ze ouder is komt de vraag "waarom mag ik niet bij opa en oma logeren?" en misschien vind je het dan wel verantwoord omdat ze groter is, of juist niet omdat zij dan minder zelfstandig zijn.

Andersom, als opa en oma zeggen: "nee hoor, ze kunnen hier niet logeren want dat zien we niet zitten" dan gebeurt het toch ook niet. Dus als je grootouders niet kan dwingen, waarom dan ouders wel.

(Mijn schoonouders wilden mijn kinderen niet te logeren hebben. Teveel, te druk, te lastig, te ... weet ik veel. De kinderen van mijn schoonzus waren er elke week. Tja. Wat doe je eraan? Maar dan mag ik ook zelf beslissen wat ik doe.).

Ik vermoed stilletjes, dat opa en oma uit deze draad, zelf ook wel weten dat ze het niet zo goed meer kunnen, en daarom liever een logeerpartij hebben zodat er niemand op hun vingers kijkt. Ondertussen houden ze zichzelf voor de gek door te denken dat met een klein kind in huis, zij ook ineens weer vijftien jaar jonger zijn. Daar zou ik mijn peuter niet aan wagen.

doorgeven

Wel of niet bij opa en oma laten logeren vanwege allerlei risico's? Wij hebben onze kinderen altijd laten gaan. Niet alles ging op onze manier ( teveel lekkers: schoonmoeder, drammerig over zindelijk worden: mijn moeder) maar ik heb me er nooit erg druk over gemaakt. Je straalt dan uit naar je kinderen, denk ik, dat de wereld veilig is. Ook al gaat het anders, oma en opa waren altijd lief en dat is het belangrijkste. Ik vermoed dat deze manier van in het leven staan wordt doorgegeven. Ik verwacht dat mijn kleinkinderen later gewoon bij ons mogen logeren, ook al hebben wij onze onhebbelijkheden. M.a.w je kunt nu wel boven op je eigen kind gaan zitten maar dit kind zal later hetzelfde doen als jij oma wordt.

Eens Jutta

Ik heb er ook nooit een seconde over getwijfeld, al scoorden mijn ouders en schoonouders gewoon flink gemiddeld binnen die foute grootouders rangorde (van oo;)
Mijn eigen grootouders waren ook verre van ideale grootouders (wel veilig, dat dan weer wel, maar zo veilig dat het weer onveilig werd haha) maar oh wat heb ik een hoop dierbare herinneringen daaraan.

Ik heb wel geprobeerd mijn ouders en schoonouders wat meer richting ideale plaatje te duwen, dat wel. (Minder kotsbuien opleverende zooi aan laten bieden bijv) maar dat bleek natuurlijk kansloos en leuker voor iedereen was geweest als ik dat gewoon had gelaten.

Ik vind mijn kinderen ook niet alleen 'mijn kinderen', daarbuiten zijn het ook hun kleinkinderen enz enz.
Natuurlijk heb ik een hoofdtaak in waarborgen veiligheid, maar ik waak er wel voor die kaart niet te snel te trekken.

Onhebbelijkheden

Maar het gaat TO niet om onhebbelijkheden of ideaalplaatjes. Het gaat om (on)veiligheid. En dat is wat mij betreft van een hele andere orde.

ouders

Maar veiligheid is bij ouders ook niet honderd procent. Wij dachten onze kinderen echt wel een middag alleen te kunnen laten (17 en 14). Er ontstond brand omdat ik niet goed had opgelet en vervolgens tegen een kookplaatknop was gelopen zonder het te merken. Gelukkig waren we nog niet in de rol van opa en oma want dan waren we meteen als onverantwoordelijk weggezet door de meesten hier. Of die keer dat peuter een steen op zijn hand kreeg toen ik het tuinpad aan het bewerken was. Of toen zoon zijn tand in zijn oor had gestopt in de klas. Foei meester. Niet veilig in die klas.