U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
onzeker
Ik ben iemand die best wel onzeker is over hoe mensen naar mij kijken en vooral over me denken.
Nu ken ik ouders van school die waarvan ik alleen weet dat ze in de groep van mijn dochters zitten. Ik heb ze zelf nog nooit persoonlijk gesproken, maar zie ze regelmatig op het schoolplein.
De echtgenoot van mevrouw zegt me altijd gedag als hij toevallig langsloopt; de vrouw kijkt me niet aan en zegt ook niets tegen me. Zelfs als ze beiden langslopen en ik vriendelijk gedag zeg, krijg ik alleen een vriendelijk gedag terug van de man. Zijn vrouw kijkt me niet eens aan..kijkt gewoon weg of naar beneden.
Ik zie haar best vaak op het schoolplein en ook dan negeert ze me. Ze spreekt wel andere ouders, dus het is niet zo dat ze dit ook naar anderen doet.
Ik heb haar nog nooit gesproken. Ik voel me er beetje vreemd onder eigenlijk en begin te denken waarom die vrouw zo doet tegen me. Ik zou echt niet weten wat ik haar misdaan heb. Zou ze bang voor me zijn? Heeft een andere ouder dingen gezegd? Het is echt heel opvallend; zij negeert me gewoon als kiespijn.
Geen idee wat dit is. Heeft een van jullie dat ook wel eens?
Herkenning
Ik vind het dus afschuwelijk, dat hele gedoe op dat schoolplein. Ik heb de handicap dat ik slecht mensen herken, alleen de heel uitgesproken types. Soms merk ik ineens hoe het zit, dat die vrouw dus de moeder van X is, ofwel een ouder die ik zou moeten groeten... maar dan heb ik de toon al gezet door haar de andere keren niet te herkennen. En wie weet hoe vaak ik haar in een andere context ook wel eens straal voorbij ben gelopen?! Die uitgesproken types die ik wel herken, die groet ik dan wel... dus lijkt het ook nog of ik bewust mensen uitsluit van begroeting!
Ik schrik er ook altijd van als ik word genegeerd. Betrek het op mezelf: ik ben zeker 'niet leuk', zonder dat ik erbij stilsta dat de ander wel eens hetzelfde 'probleem' zou kunnen hebben als ik. Ik vind het heel lastig om dat niet-gedag zeggen dan te doorbreken. Zou zomaar kunnen dat de moeder waar je het over hebt dat ook lastig vindt. En misschien wel hetzelfde denkt. Maar natuurlijk ga je haar er niet op aanspreken want je wilt toch niet de indruk wekken dat je ermee zit?! Ingewikkeld hoor! Ik kan me ook helemaal voorstellen dat mensen die hier geen last van hebben, echt niet snappen dat je je om zoiets druk kunt maken.
Leanne
Het is nooit te laat om te beginnen met groeten....
Mijn ervaring is dat de meeste mensen wel ontdooien als je begint met groeten. Ik neem tenslotte aan dat de moeder van X tot nu toe ook altijd net zo goed stug is doorgelopen. Dus waarom zegt dit dan iets over jou alleen?
Ik groet bijna iedereen
Op het schoolplein, en in de supermarkt, eigenlijk overal, groet ik bijna iedereen waarbij ik een vage blijk van herkenning heb. Ik mis ook een hoop mensen omdat ik dan gewoon niet door heb dat er iemand loopt. Hoor ik ineens 'vanuit de verte' iemand hallo roepen, dan roep ik maar snel 'oh, hoi'. Vaders die al te enthousiast doen houd ik een beetje op afstand, om misverstanden te voorkomen.