Na-apers

zo had ik het nog niet bekeken

".....Het klinkt me eerder als een hetze tegen een (wellicht wat onhandig) stel in een groep."

Ja, dat kan natuurlijk ook. En de voorbeelden zijn niet zo concreet als Lou geeft.

Tips om los te laten

Mindfulness en yoga. En verder zodra je de gedachte opmerkt die gedachte bevragen: is het waar wat ik denk? Is het echt na-apen wat ik zie? Of is het toeval (denk aan blauwe broek en groene muur, vakantiebestemming en haardracht)? Heb ik er last van? Doet het pijn? Moet ik er wat mee? En dan besluit je dat het antwoord 'nee' is, en dat je er -dus- niets mee hoeft. Dat je er sowieso niets mee hoeft.

Laat lossss

Met de mode mee

Het is ook wel zo dat je soms dezelfde dingen hebt of doet. Inderdaad; de modekleuren bijvoorbeeld.
Ze apen niet alle familieleden na. Maar lopen een paar mensen ervan achterna.
En nee: ik voel me niet verheven. En nee: wij verdoemen hen niet in de familie. Sterker nog; wij lullen niet over elkaar tegen elkaar.
Maar toen ik het die keer aankaarte, kreeg ik wel bijval van een aantal die hetzelfde denken.
Ik ben niet bang dat anderen mij niet meer origineel vinden. Ik blijf doen wat ik zelf leuk vind. Na-apen, stalken...misschien allemaal niet de juiste woorden ervoor. Het is het achterna geloop alsof ze zich met jou willen identificeren. En nee: dit is niet wat ik zelf zomaar denk, het is zo. Het valt op, op het ziekelijke af. Laat dat dan maar belachelijk klinken.
De voorbeelden die ik noem zijn misschien niet de allerbeste voorbeelden. Het zijn er teveel in de afgelopen jaren die gewoonweg niet meer per toeval zijn geweest. Ze vragen geen advies of ervaringen, ze zitten erbij en horen aan, praten met de grootste wind mee. En vervolgens zie je of hoor je later dat ze dingen overgenomen hebben. Wat ze ook doen is vergelijkingen maken. Is iets van jou minder, dan maken ze de vergelijking (is het van jou beter, dan hoor je ze niet) van dat het bij hen beter is.

Betty

Ken je deze link?
Ik herken het bij een mevrouw die hier in de buurt woont, alles wat andere hebben wil ze ook en word binnen een korte tijd in huis gehaald.
Wat ik er zelf van denk is dat ze geen eigen ik ( indentiteit) hebben. De link vermeld dat ze eigenlijk een band willen opbouwen. Misschien kun je er wat mee?
Wat je kan doen in het loslaten is echt tegen jezelf te zeggen is dat ze " ziek" zijn. Je vanuit dat oogpunt kunt gaan handelen.
Ze hebben gewoon Geen eigen ik. Moeilijk, maar het lijkt me voor hun zelf nog vele malen erger dat je zo in het leven staat.

https://www.trouw.nl/nieuws/iemand-die-ons-nadoet-vinden-wij-aardiger-en-ook-apen-zijn-na-apers~bbfe2727/?referer=https%3A%2F%2Fwww.google.com%2F

ach Betty

Je vraagt om tips hoe ermee om te gaan toch?
Nou; hen kun je niet veranderen: je eigen manier van denken wel. Je noemt allerlei dingen op die zij na-apen: dingen die totaal niet origineel of vreselijk bijzonder zijn. Sterker nog: Dingen die zo vaak anderen op het idee brengen ook zo iets te doen.

Dus ga door met je leven of krijg er een!

Betty

Je blijft je verdedigen door te zeggen dat ze heus echt wel jullie nadoen in van alles. Maar inmiddels zijn er ook tips gekomen om dit probleem los te laten. Kun je daar wat mee?

Pennestreek, Miss en Juf Ank

Ja, met jullie tips kan ik wel wat.
Ik ga er eens bewust in als we weer samen met ze zijn.
Dank jullie wel!

Misschien gek, maar

ik ben op de een of andere manier zelf heel alert op dat een ander niet het gevoel krijgt dat ik hem of haar na doe. Ook door wat ik van andere mensen mee krijg. Heeft de een een pijnlijke pukkel dan de ander ook opeens, heeft de een een blauwe jurk, dan de ander ook opeens. Het komt voor. Dus voor wie het een onbekend fenomeen is... dat vind ik dan weer bijzonder. Dus stel dat ik echt een pijnlijke pukkel heb en ik weet dat een ander die eerder had, dan voel ik me soms bijna bezwaard om te vertellen dat ik erover mee kan praten, omdat ik dan het gevoel heb dat ik het 'momentje' van de ander kaap. Inmiddels kan ik over veel meepraten, maar ik voel me dan bijna een betweter als ik dat laat merken. Zo zat ik woensdag even ergens te wachten aan een tafel. Bij een andere tafel zaten oude mensen die over hun kwaaltjes aan het praten waren. En verdraaid, alles was voor mij bekend terrein. En ik hoorde zoveel onzin! Ik was natuurlijk een vreemde voor deze mensen, waardoor de overweging om al dan niet mee te praten daardoor al naar niet ging, maar ik moest wel even op mijn tong bijten, haha. Maar ook bij bekenden denk ik echt een paar keer na of ik dat moet doen of niet.

Dit klopt niet

Ik lees dit over en zie dat ik het niet zo bedoel : Dus stel dat ik echt een pijnlijke pukkel heb en ik weet dat een ander die eerder had, dan voel ik me soms bijna bezwaard om te vertellen dat ik erover mee kan praten, omdat ik dan het gevoel heb dat ik het 'momentje' van de ander kaap.===

Opnieuw: Dus stel dat ik zelf al heel lang een pijnlijke pukkel heb, of er net achter ben dat ik die pijnlijke pukkel heb en een ander vertelt dat hij of zij ook een pijnlijke pukkel heeft, dan voel ik me bijna bezwaard .... en dan klopt het verder.

Raakvlakken, zo loopt het soms nu eenmaal

Dat weet ik ook. Je zit soms in een zelfde soort levensfase. Maakt veel van hetzelfde mee en tref je ook vaak dezelfde dingen bij elkaar aan. En als een vriendin of (schoon-)zus eens iets leuk van ons vindt, dan is dat ook o.a. omdat ze bijv. dezelfde smaak hebben. En dát vind ik niet erg. Maar wanneer je iemand als een hondje achter je aan krijgt, er zo bovenop zit, dan is dat heel anders. Je gaat je storen, althans ik dus.

contact verbreken

Als je er zoveel last van hebt zou ik het contact verbreken. Maar dan denk ik wel aan last als in film Single White Female.

Alkes

Als je het slim aanpakt doet de na-aper het uiteindelijk zelf.

Kaaskopje

Oh ja, de “dat heb ik ook” mensen! Die vind ik veel erger: alles wat jou aan narigheid overkomt hebben zij ook, maar dan erger. Ik ben blij dat jij zo iemand niet bent! Zelf kom ik ook weleens in zo’n situatie en tenzij ik oprecht denk dat wat ik heb meegemaakt die ander kan helpen denk ik “Dit gaat niet om mij!” - en zeg niks.

Alison

Omdat ik veel wel heb en ik dat dan toch eens in een situatie gooi, dat doe ik hier vrees ik toch ook (en dat lijkt sommigen dan ook te ergeren) naast dat ik toch ook bewust niets zeg, voelt dat voor mij ook eigenlijk al fout. Maar dan gaat het mij puur om meedenken en advies geven vanuit dat meedenken. Ik had gister een klein akkefietje op dit gebied met mijn zus. Omdat mijn moeder het lastig vindt om op het scherm van een tablet te typen, gaf ik aan dat ik herken dat ik de letters ook vaak niet meer goed weet te raken. Ik moet heel veel woorden corrigeren. Mijn zus "ja maar dat is toch heel iets anders?". En dan voelt dat dus als tik op de vingers. Ik moet het verhaal van mijn moeder het verhaal van mijn moeder houden en geen ervaring bijleveren. Terwijl ik dénk, ja maar ik weet wat het is, dus ik kan aan een oplossing meewerken.

loslaten

ik ken ook zulke mensen, ze apen niet mij na maar anderen. Je kunt andere mensen niet veranderen dus het enige wat je kunt doen is het proberen loslaten. Misschien zijn die mensen weinig creatief en doen ze door jullie juist allerlei ideeën op?

In een gesprek

werkt het zo dat je allebei je ideeën, gedachtes, gevoelens en/of ervaringen deelt. Wat de ene zegt roept iets op bij de ander. Dit heet interactie en staat aan de basis van alle communicatie.

Ik vind het dus onzin om te zeggen dat je nooit iets over jezelf mag vertellen als een ander eenmaal over zichzelf begint. Hoe zien jullie dat dan voor je? Je krijgt dan toch een heel eenzijdig gesprek? Ik vind het juist prettig om herkenning te vinden bij mijn vrienden en als zij iets soortgelijks hebben meegemaakt dan vind ik dat alleen maar prettig, want dan kun je er beter over praten en snap je elkaar beter.

Betty

Ik vond je probleem wel interessant. Zelf geef ik graag mensen tips over zaken en dan zou ik het op zich niet erg vinden als zij vervolgens hetzelfde gaan doen (dat boek lezen, die film zien, daar op vakantie gaan).
Maar anderzijds, ik herken ook de irritatie wel als mensen iets na-apen. Het is lastig om precies te benoemen waar het verschil nou in zit en waarom dat nou soms wel irriteert en soms niet.

(Ik herinner me een stel dat voor-aapte: mijn toen nog aanstaande man vertelde enthousiast elke treinreis aan een treinkennis over ons geplande huwelijk en uiteindelijk biechtte zij op dat zij ook zouden gaan trouwen, twee weken voor ons - ze had eerst het hart niet om het te vertellen omdat hij zo enthousiast had verteld maar gelukkig werden wij wel uitgenodigd. Vervolgens kregen ze ook net iets eerder een kind dan wij. Grappig, want onbedoeld en wij aapten hun dus ook niet na omdat we er in beide gevallen pas achter kwamen toen alles al op stapel stond).

Een nichtje van mij had weer de pest in omdat een andere nicht haar dochter een naam gaf die op de hare leek, en kennelijk mocht ze die nicht op dat moment niet zo. Die dingen gebeuren en het leek mij toeval, geen na-apen.
Wat jij beschrijft duidt eerder op mensen die inderdaad moeite hebben om zelf keuzes te maken en daarom klakkeloos anderen navolgen. Niet zo opvallend als ze alleen de reclame of een influencer of BNer zouden volgen, wel opvallend als ze hun blik erg op de eigen kring houden.
Het zou je in verleiding kunnen brengen om rare dingen te vertellen ("wij hebben drie flamingo's besteld om bij onze nieuwe vijver te laten wonen, gezellig voor het nijlpaard") maar hopelijk ben je niet zo gemeen en kun je hen op den duur met mild vermaak bekijken...
Ze zijn vast irritant, maar mensen die elk verhaal of aankoop pareren met iets beters, groters, duurders, spectaculairders - dat is ook niet ideaal hoor!

meegemaakt met vriendinnetje ja

Ik had vroeger een schoolvriendinnetje en zij vond dat ik haar ook niet na mocht apen. Maar dat had ik eerst niet in de gaten.
Op een dag vertelde ze, terwijl we onderweg naar school liepen, dat haar tante voor haar een roze broek zou naaien. Dat weekend was de kinderbijslag binnen en ging ik met mijn moeder kleding kopen (dat ging bij ons nog echt 1x per kwartaal als de kinderbijslag er was) en ik kocht een roze broek, want de winkels hingen er vol mee, het was op dat moment de modekleur van het seizoen.
Toen ik de maandag erop helemaal blij met mijn nieuwe kleding naar school ging, en dus de roze broek aan had, kreeg ik direct een sneer van dat vriendinnetje, hoe ik had gedurfd een roze broek te kopen, want zij zou er eentje krijgen van haar tante en...bladiebladiebla...
Ik was eigenlijk te verbaasd om er verder op te reageren. Uiteraard vond ik het helemaal niet leuk dat ze boos op me was, maar verder begreep ik totaal niet waar ze nou zo'n punt van maakte.

En ik het trouwens ook zo'n schoonzus gehad. Zij had in haar huis een ingebouwde kast in een nis gemaakt, dat stond zó leuk, en in mijn huis zou zoiets ook heel mooi passen. Dus ik vertelde haar dat gewoon, en later ging mijn vader zo'n kast maken en ik had gezegd, je moet even kijken in de kast van Angela, want zij heeft een hele leuke achterkant in die kast gemaakt. Zo gezegd zo gedaan, mijn vader ging naar mijn broer en schoonzus en vertelde dat doodleuk, nou hij mocht even kijken maar schoonzus was echt boos dat wij ook zo'n kast gingen maken. Ik zag en zie daar nou echt geen kwaad in, alleen de directe familie komt in beide huizen en zal zien dat wij dan ook zo'n kast hebben en ik zou bij complimenten erover ook gewoon gezegd hebben, ja leuk hé, gezien bij Angela, zij hadden dat zo leuk bedacht. En de rest van de mensen in mijn huis zijn geen kennissen van Angela, dus die weten niet eens dat het na-geaapt is.
(bij kleding zou ik het misschien een beetje snappen, als het exact hetzelfde is, en ook aldoor het zelfde is, want ja, met mode-items kán het een keer gebeuren natuurlijk, zeker als je iets bij een grote winkel-keten koopt) Daarom koopt mijn dochter zelden tot nooit bij H&M, wel basic dingen, maar geen dingen met speciale prints, want dan kom je regelmatig mensen tegen met dezelfde kleding (op school en op festivals)

Olivia

Je was een kind en kon niet weten... . Maar dit is een voorbeeld waar ik wel bij stilsta als ik iets koop. Ik meen me te herinneren dat dat er al jong in zat. Als ik weet dat zus of vriendin jas X of broek Y gekocht heeft, is de kans groot dat ik X of Y niet koop om die reden. Ik heb een jas van een vriendin gekocht, ze staat op de markt met kleding, ze heeft hem zelf aangeboden met 'pas die eens' en daardoor hebben we allebei dezelfde jas. We waken ervoor dat we hem niet gelijkertijd dragen.

Het is echt wel zo

...dat ik ook weleens iets net heb, iets ga doen of net gekocht, wat een ander al heeft. En vice versa. Soms is dat gewoonweg toeval, zelfde smaak. Bij mij iig. Nogmaals: je zit soms in dezelfde fase of omgeeft je in eenzelfde omgeving. Ik zít daar niet mee.
Maar deze mensen hebben geen eigen identiteit lijkt het wel.
En ja, misschien raken ze met hun gedrag wel steeds verder van ons en de rest van de familie vervreemd. Ik merk ook wel dat meer mensen wat afstand beginnen te nemen. Het is ergens wel zielig voor ze, maar het wordt gewoon storend.

Ik moet

een beetje lachen om dit draadje. Mensen die boos zijn omdat een ander net even eerder gaat trouwen, of een kind krijgt? Alsof je uniek bent in die wens. Je weet al wanneer je de 25 nadert dat er waarschijnlijk veel mensen in je omgeving ergens in de 15 jaar erna gaan trouwen en kinderen gaan krijgen. Om daar nu zo verbolgen over te doen?

Maak je jezelf dan niet veel te belangrijk? Anderen hoeven hun plannen toch niet aan te passen aan jouw plannen? Ze letten waarschijnlijk niet eens zo op je.

Kleding

M’n beste vriendin en ik hebben 2 kledingstukken, waaronder een redelijk nette jurk, hetzelfde. Wat niet geheel toevallig was, (ze had mij getipt) maar ook niet gepland. Vooral die jurk hebben we al een paar keer tegelijk aangehad, vooral met verjaardagen enzo, en we kunnen er altijd prima om lachen. Daarnaast vond ze mijn favoriete kledingmerk erg leuk, dus we hebben inmiddels redelijk wat dingen die erg op elkaar lijken. (En dat valt op, het is een nogal herkenbaar maar weinig voorkomend merk)
Het voorkomen dat je tegelijkertijd dezelfde jas draagt, zoals Kaaskopje en haar vriendin doen, zou dan ook helemaal niet in m’n opkomen,

Onze dochters hebben regelmatig dezelfde kleren, en spreken ook af om hetzelfde te kopen en het op dezelfde dagen aan te trekken.

Ik snap het probleem echt niet.

Zie het als een compliment zou ik zeggen.
Overigens werkt het toch ook zo met rages of dingen die 'in" zijn. Mensen zijn over het algemeen nogal beïnvloedbaar en laten zich leiden door wat anderen doen.
Over het algemeen hebben tieners dit meer als volwassenen. Ik zie dit bij mijn dochters heel erg. Die willen hebben wat in is of populair. Kopen altijd wat anderen ook hebben en stemmen dit vaak zelfs af met vriendinnen zodat ze hetzelfde hebben.
Misschien zijn deze na-apers gewoon nooit helemaal volwassen geworden ;-)

Lanza

Ik ben niet boos. En het gaat hier niet om het feit of zij net iets eerder zijn met trouwen, kinderen krijgen of whatever.
Praat je met ze over iets, of horen ze erover; maakt niet uit wat, zodra je ze opnieuw ziet dan hebben ze het of doen ze het ook. Hondjes gedrag. Daar gaat het over. Niet meer over net iets eerder of gewoon zo een keertje toeval.

Sluit deze draad maar.

Ik heb voldoende bruikbare tips van mensen die mijn verhaal goed hebben gelezen.
Dank jullie wel allemaal.