Moeilijke relatie met moeder

Mooie zin

In de reactie van Sonna staat een mooie zin: daar zal ze in deze context nooit mee (kunnen) ophouden omdat zij teveel nodig heeft van de buitenwereld.
Daar herken ik mijn moeder in: zij heeft teveel de buitenwereld nodig, omdat ze op een bepaalde manier leeg is in haar binnenwereld. Ze heeft goedkeuring nodig omdat ze weinig zelfvertrouwen heeft. En die goedkeuring krijgt ze door altijd gelijk te hebben. Dat doet ze door haar standpunt te blijven herhalen en met stemverheffing. Ze kan niet anders dan haar zin doordrijven. Ik heb geleerd daar niet meer in mee te gaan. Maar het maakt me zo verdrietig dat zo'n oud mensje (87) nog steeds hunkert/schreeuwt naar de erkenning die ze niet kreeg. En die haar kinderen haar onmogelijk kunnen geven.

Wow..zo is het

Bellefleur...mooi verwoord..de buitenwereld nodig hebben omdat de binnenwereld zo leeg is..

Waar eindigt loyaliteit...

Poms, ook ik vind dat je het prima gehandeld hebt. Fijn dat die lunch weer achter de rug is. Jouw berichten en de reacties van mensen met een vergelijkbare achtergrond (ikzelf heb ook zo'n achtergrond) lezende, maak ik mij druk over de toekomst. Een bezoek aan mijn ouders vergt veel. Net als jij probeer ik het zo te organiseren dat ik mezelf er niet te veel mee beschadig. En zodat je een beetje 'civil' kunt blijven met elkaar.

Wie een andere achtergrond heeft, een stabiele jeugd waaruit een positieve en volwassen relatie met ouders is voortgevloeid, walst vaak makkelijk over je loyaliteit heen: waarom zou je zo iemand nog opzoeken, überhaupt. Contact met je ouders (in jouw geval: moeder) willen onderhouden is echter heel wezenlijk, dat verbreek je niet zomaar. Maar het kost heel veel moeite en gemoedsrust. Een lunch al. Waar ik me bij voorbaat druk over maak, is mantelzorg die ooit aan de horizon opdoemt. Mijn man doet er heel luchtig over: 'Ik hoop maar voor je ouders dat ze genoeg gespaard hebben.' Zelf weet ik dat ik niet bij zorg voor hen betrokken wil (kan!) zijn, maar ik weet ook dat mijn loyaliteit die er blijkbaar toch nog is me in de weg zal zitten. Dat het schuldgevoel groot zal zijn. Voor mijzelf heb ik er nog geen antwoord op geformuleerd. Loop jij in gedachten hier ook weleens op vooruit, Poms?

Levina,

Ik heb er ook nog geen antwoord op. Voor haar kinderen, maar vooral vooral voor haar hoop ik dat ze op dezelfde manier eindigt als haar vader: acute hartstilstand tijdens het tuinieren.

Wat fijn, al die herkenning

Wat is het fijn om herkenning bij jullie te vinden. Ik heb me er eigenlijk altijd een beetje voor geschaamd, en stuit ook wel op onbegrip. Mijn moeder kan voor de buitenwereld heel gezellig en leuk zijn. Alles voor het mooie plaatje immers.

Zeker in jouw reactie vind ik veel aanknopingspunten Sonna, het helpt me m’n gedachte te ordenen. Borderline herken ik bij haar niet, maar qua aangeven van grenzen is het wel goed nog me weer eens te verdiepen (ik werk in de ggz

Levina, ik denk nog niet aan later en mantelzorgen. Ze is nog relatief jong (66) en nog maar net met pensioen. Denk eerlijk gezegd dat ik me kan vinden in de visie van je man, haha. Waar ik me wel enorm druk om maak is dat ik de laatste tijd enorm bang ben om op m’n moeder te lijken. Qua uiterlijk ga ik steeds meer op haar lijken, maar ben ook als de dood dat ik net zo’n norse, tekortgedane, boze vrouw met een lege binnenwereld zal worden als zij. Dat houdt me erg bezig.

Poms, op haar lijken en mantelzorgen

Poms, juist dat je er zo bang voor bent en er nu al mee bezig bent bewijst dat je niet op haar lijkt!
Maar ik kan het me goed voorstellen hoor, ik herken het namelijk. En het is erg moeilijk ander gedrag te vertonen dan je voorgeleefd hebt gekregen. Ook al zit je zelf anders in elkaar. Je zou toch voor jezelf nog aanvullende therapie kunnen overwegen. Misschien ook om toch nog verder uit de huidige rolverdeling te kunnen stappen. Ik heb veel gehad aan een coach. Degene die ik had was opgeleid tot NLP trainer, maar had daarbij nog specialisaties als familieopstellingen en nog wat coachingstechnieken. Met haar heb ik vooral gekeken naar bepaald gedrag, dat meestal voortkwam uit niet-helpende gedachten.
Je kunt een ander niet veranderen, alleen je eigen gedrag. En as het meezit reageert de ander dan op een andere manier op jou.

En wat betreft mantelzorg: iemand regelen die voor je moeder zorgt is óók voor haar zorgen he?! Alleen met wat meer afstand door een ‘tussenpersoon’ in te schakelen en het niet zelf te doen.

Koffietafelpsychologie

Ik ben geen psycholoog, maar ik zou eens wat googlen op een narcistische stoornis. In dat geval zal zij niet veranderen, hoe goed je je best ook doet.

Interessant (ot)

Blijkbaar veel dochters die moeite hebben met hun moeder en ook zelfs het contact (op latere leeftijd) nog verbreken. In draadjes over echtscheiding waarbij stiefmoeders de kinderen 'inpikken' wordt altijd benadrukt dat de kinderen maar één moeder hebben en dat die altijd de belangrijkste is. Ik charcheer misschien een beetje, maar het is dus niet zo vanzelfsprekend dat de enige echte moeder ook altijd de belangrijkste is. Das interessant.

Elledoris

Bedoel je hiermee te zeggen dat Poms bijvoorbeeld beter uit huis gehaald had moeten worden of bedoel je meer te zeggen dat er niet zo moeilijk gedaan moet worden over kinderen die bij de moeder weggehaald worden of nog anders, vind je dat het niet kan dat er zo over moeders geklaagd wordt? Je opmerkingen intrigeren me en ik ben benieuwd wat je er nu eigenlijk mee wilt zeggen?

Elledoris

Het lijkt mij voor beide groepen nogal pijnlijk en ongepast om die twee totaal losstaande situaties met elkaar in verband te brengen.

Elledoris,

Veel van die dochters verbreken het contact juist niet! Omdat ze weten dat hun enige echte moeder belangrijk is. Hoe de verhouding ook is tussen moeder en dochter.

Op haar lijken

Je bent bang om op haar te gaan lijken, schrijf je, maar helpen je kinderen er juist ook niet bij dat te relativeren?
Zelf heb ik het bijvoorbeeld zeker als ik in de spiegel lijk - dat vind ik echt moeilijk. Maar als mijn kind huilt of het moeilijk heeft, dan troost en help ik hem, in plaats van hem af te branden. Dat soort vergelijkingen - in de wetenschap van hoe mijn ouders dat deden toen ik jong was - helpen mij zien dat ik niet op ze lijk. Ik heb kinderen krijgen in dat opzicht zo enorm louterend gevonden. En Pennestreek heeft gelijk Poms, juist dat je er nu al zo bewust mee bezig bent, maakt dat je andere keuzes zult maken. Jij bent jij en zo te horen ben je een fijn mens.

En ik moest erg lachen om het feit dat je je wat mantelzorg in de (hopelijk verre) toekomst betreft wel kunt vinden in de visie van mijn man .

Hier en nu

Wat de mantelzorg betreft; misschien komt het er helemaal niet van. Mijn ouders woonden zolang samen en hielden elkaar op de been mbv tafelservice ( bezorgdienst), dat ‘mantelzorg’ pas speelde toen ze naar een zorgcentrum over gingen. Maar daar was ook een zorgteam zodat de emotionele last en gevoel van verplichting niet zo op je schouders rustten. Leef in het hier en nu!

Ik heb een hele lieve moeder, maar erg dement dus dat contact tussen moeder en dochter is allang aan het uitdoven. Ik ben eerder een personeelslid dan het kind dat uit haar schoot kwam. Wel kan ik genieten van de bezoekjes en wandelingen omdat ik zie dat zij dan geniet. Op een dag komt hier een einde aan en ben ik blij haar gekend te hebben.
Contact tussen moeder en kind is pas sterk als het van twee kanten komt. Relativeer de band tussen ouder en kind op basis van liefde.
Als er liefde is, is het mooi. Is er geen liefde, dan heb je veel van jezelf te houden en op gepaste wijze met elkaar omgaan.

Maar naast die band met een lieve moeder, heb ik ook een andere zijde van verbondenheid meegemaakt. Dit met een ander familielid. Hoe lang ik ook tevergeefs gehoopt had dat verandering zou plaatsvinden. Dat heeft nooit plaatsgevonden. Het zij zo; los laten.

Je kan niet spreken van de belangrijkste moeder of persoon in je leven, daar is liefde voor nodig. En als het daar aan ontbreekt, is die persoon niet de belangrijkste in je leven.

mantelzorg

Je weet niet hoe het gaat. Mijn moeder was een gediagnosticeerd narcist. Dus: claimen, manipuleren, entitlement, altijd verwijten, het was nooit genoeg, het ging nooit echt om mij.
Maar ... toen zij dement werd, werd ze ineens veel liever, zei ze tegen iedereen dat ze zo'n lieve dochter had, dat ik te zwaar belast was.

Dat laatste was wel waar, omdat ik er alleen voor stond, een kind met een geboorte-defect had en zelf chronisch ziek was.

Daarom baalde ik best dat ik nu voor iemand moest zorgen die mij nooit had willen zien voor wie ik was.
Maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen daarom niet voor haar te zorgen dus heb het wel gedaan. Het was zwaar maar dat kwam door andere factoren dan haar gedragingen dus

Thera (ot)

Ik bedoel niets van wat jij zegt. Alleen dat het me opvalt dat er vaak wordt gezegd dat stiefmoeders nooit de plaats van echte moeders kunnen innemen, maar dat uit dit draadje blijkt dat echte moeders niet per definitie fijne relaties opleveren. Dat is voor mijn gevoel een tegenspraak die ik interessant vind. Dat viel me op.

Complexe wezens, die moeders :-)

Terugkomend op lijken op m’n moeder: toevallig genoeg merkte ik doordat ik ging samenwonen met mijn man, zijn 2 pubers en eentje van mij, dat ik wel degelijk net zo passief agressief kon zijn als zij. En dat ik er vanuit ging dat ze m’n grenzen wel herkende en daar rekening mee hielden. Bovendien ging ik ook nog eens hard voor iedereen zorgen (of voeden eigenlijk zoals iemand al eerder opmerkte). Daar hadden die stiefkinderen natuurlijk helemaal geen trek in. En terecht.

Het heeft een tijd geduurd voordat ik inzag dat het probleem bij mij lag. Ik ben van weeromstuit direct in therapie gegaan. Dat heeft enorm geholpen. Er ontstond verbinding, het werd thuis gezellig en fijn voor iedereen en met mijn stiefkinderen heb ik inmiddels een warme band. Daarin verschil ik inderdaad van m’n moeder. Dat had ik even over het hoofd gezien Maar de scherpe randjes zijn er nog steeds niet helemaal af, en de angst blijft te zijn zoals zij.

Ik denk dat je advies ter harte neem pennenstreek. En nog eens met iemand daar verder naar ga kijken.

Verhelderend moment

Bij mij was het echt een aanwijsbaar moment, met notabene een opmerking van mijn zus die ervoor zorgde dat bij mij het lampje ging branden. Heb nu gelukkig ook een goede en warme relatie met mijn kinderen. Maar ik was hard op weg om die te verzieken. Al deed ik nog zo mijn best om dat niet te doen...
Die zin van een therapeut, dat het bijna onmogelijk is om het anders te doen dan je is voorgeleefd hielp ook om mezelf niet te hard te vallen.
Succes Poms, volgens mij komt het wel goed 😊

Zonnehoed

Dat is precies wat ik ook dacht. Zoveel gedragingen die passen binnen een narcistische persoonlijkheidsstoornis:

* Het constante manipulatieve gedrag;
* passief agressief gedrag vertonen;
* personeel hebben (i.p.v. familie) die altijd alles moeten regelen terwijl ze slim genoeg zijn om het zelf te doen;
* Geen tegenspraak dulden;
* Anderen bewerken om jou eens even te vertellen dat je toch wel wat voor ze kan doen (terwijl ze voor jou nooit klaarstaan);
* Totaal geen verantwoordelijkheid nemen;
* De schuld altijd op een ander afschuiven (zij zijn nooit fout namelijk);
* Ineens heel lelijk praten over anderen om jou te ontwrichten;
* iemand is het zgn. ‘zwarte schaap’;
* Egocentrisch zijn;
* Geen emotionele binding hebben met anderen (kinderen, kleinkinderen, man etc..)
Etc,,,
Etc...

Neuh

Ze is echt niet narcistisch. Ze heeft ergens in haar jeugd een trauma opgelopen. Wat weet ik niet precies, maar daardoor is ze tamelijk getroebleerd en beschadigd geraakt vermoed ik. Vanwege onveiligheid in haar kindertijd. Ze doet het niet expres, en ze is niet moedwillig vals. Ze is vooral onkundig denk ik. Onmachtig.

Poms

"Ze heeft ergens in haar jeugd een trauma opgelopen. Wat weet ik niet precies, maar daardoor is ze tamelijk getroebleerd en beschadigd geraakt vermoed ik. Vanwege onveiligheid in haar kindertijd. Ze doet het niet expres, en ze is niet moedwillig vals. Ze is vooral onkundig denk ik. Onmachtig."
Je beschrijft het ontstaan en en de ontwikkeling van een narcist. Een diagnose doet er niet toe tenzij je het kunt gebruiken om bepaald gedrag te plaatsen.

Mari

Ik werk in de ggz, en ben pedagoog. Misschien zit ik te dicht op m’n moeder en is het anders wanneer ik een zakelijke relatie heb. En zie ik het daardoor niet. Over het algemeen ben ik redelijk scherp als het op narcisten aankomt. Zo is ze eigenlijk heel onzeker en heeft ze niet de overtuiging meer bijzonder te zijn dan anderen. Daarom twijfel ik of deze diagnose van toepassing is. Borderline herken ik meer.

Maar je hebt gelijk: een diagnose is op zich helemaal niet van belang.

Poms

tja ik heb nogal veel ervaring met mensen werkend in de geestelijke gezondheidszorg die de plank ontzettend mis slaan vwb narcisme dus dat zegt me niet altijd wat. Dat zeg ik niet over jou overigens hoor.

Narcisten zijn van nature heel onzekere mensen. De openlijke narcisten komen natuurlijk totaal niet zo over. Maar je hebt ook de schuwe, onzekere narcisten die niet grandioos overkomen maar juist kwetsbaar en zelfs gevoelig. Ze zijn evenwel toch narcistisch. Door de mensen die mondiaal voorlopers zijn op het gebied (Grannon, Vaknin, Meredith Miller, Little Shaman) van narcisme worden ze verborgen of verlegen narcist genoemd (covert/ shy narcissist). En inderdaad zijn die heel lastig te onderscheiden van mensen met een borderline persoonlijkheidsstoornis. Borderline wordt in de DSM V trouwens ook tot een vorm van narcisme gereken.

Maak niet de vergissing die ik gemaakt heb: al 25 jaar geleden zei een psycholoog tegen me "je moeder is heel narcistisch" Ze had ons beiden gesproken toen. Ik dacht "mwoah ik vind haar helemaal niet ijdel, eerder bescheiden en onzeker". Hoewel het dus goed was dat die therapeut dat zei, had ze het wel wat meer uit kunnen leggen, het had voor mij heel veel gescheeld als ik het serieuzer had genomen. Ik had veel meer raar gedrag kunnen duiden en bij haar laten liggen. Enfin er pas de laatste jaren veel meer bekend in het collectief en nu gaan er bij mij heel veel kwartjes vallen.
wat filmpjes van mensen die ik zelf heel goed vind en de eerste gaat meteen al over hele onzeker mensen, misschien kun je even kijken.

Zo he Jessa

Wat een eye opener dat lijstje met kenmerken. Voltreffer. Bedankt, heb weer wat geleerd.

Mari

Dank voor je uitgebreide reactie. Stel ik erg op prijs. Ik ga je links bekijken!

Poms

Kinderen zijn altijd loyaal naar hun ouders, wat er ook gebeurt. Daarin gaan kinderen heel ver. Dat is opzich niet erg, maar wel als van die loyaliteit misbruik wordt gemaakt, dat is hier het geval en jij hebt daar last van.

Om wat voor reden dan ook is er iets met je moeder gebeurd waardoor haar gedrag schadelijk is voor jou. Of jouw. moeder dit gedrag wel of niet doorheeft doet er niet toe, jij hebt er last van.

Ik weet bij mijzelf dat ik de persoon, die zulk gedrag ook vertoont en de naaste familie manipuleert om dingen gedaan te krijgen, niet meer zie. Ze appt mij wel en ze doet via via nog wel dingen mijn kant op, maar ik heb het in de hand en kan daar rustig op mijn manier op reageren of helemaal niet.

Voor mij is dat makkelijker geweest omdat het niet mijn naaste familie gaat, Maar ik weet wel dat ik mijn kinderen moet beschermen tegen de schadelijke invloed van deze persoon.

Geen contact is echt het allerbeste om voor jezelf met deze verstikkende relatie om te gaan, Besef dat je nooit een gezonde moeder/dochter relatie zult hebben die jij zo graag wil, dat weer je moeder en gebruikt dat om jij te manipuleren. Je bent alleen ‘personeel’ voor je moeder. Maar omdat het hier om je moeder gaat, kan ik me voorstellen dat je voor oppervlakkig contact kiest. Ik zou je willen adviseren om app-contact te hebben; zo min mogelijk fysiek contact, Via app-contact kun je op afstand even nog nadenken over wat ze nu eigenlijk tegen je zegt en van je wil.

Je kunt je antwoord zorgvuldig formuleren of helemaal geen antwoord geven. Dat is jouw goed recht, je bent een volwassen vrouw die respect verdient, geen slootje van,,,,

Heel veel sterkte