U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Mijn ouders leven mijn leven en nemen mij mijn moederschap
Ik ben een "alleenstaande" moeder van een tweeling van 13 (meiden). Ik voel me alleen niet hun moeder want die plek wordt ingenomen door mijn ouders. Mijn ouders zijn beide zeer dominant. Ik heb nooit een eigen ik kunnen ontwikkelen. Mijn moeder heeft mij altijd gestuurd. Ze heeft hiervoor alle middelen in de strijd gegooid. Mijn vader is een hoog opgeleide narcist. Elke partner die in mijn leven kwam werd met argus ogen bekeken en zodra er een kleine barst in zijn blazoen verscheen met minachting behandeld. Mijn ouders tolereren, en achter de rug om wordt men met kleinerende benamingen besproken. Zo ook mijn huidige partner (wonen in verschillende steden, nog steeds). Het betreft een relatie van 8 jaar. Deze man heeft mijn kinderen alle liefde gegeven, heeft de volledige verantwoording op zich (willen) nemen. Waren er niet mijn ouders. Deze kunnen geen afstand houden. Voorbeelden: vader komt binnen met sleutel. Vader draait verwarming omlaag bij binnenkomst in mijn huis. Ouders zijn voorlees ouders zonder overleg met mij. Ouders nodigen ouders van kinderen uit, juf van school uit thuis. bellen elke ochtend met kleinkinderen, zijn op hockeytrainingen. Zitten in elk facet van "mijn" leven. Sterker, ze leven mijn moeder/ouderschap.
Mijn kinderen zien hun grootouders dan ook zo. Het ouder verstotings syndroom wordt door mijn ouders gepractiseerd in mijn richting maar ook in die van mijn partner. Mijn ouders boeken een vakentie met mijn kinderen nog voordat ik de planning op mijn werk ken. Ze bellen al in oktober hierover en willen een antwroord. Mijn ouders maaien het gras voor mijn voeten weg. Ondernemen waanzinnig veel met mijn kinderen. Werkelijk, ze maken van alles een feest! Ik kan hiermee niet concureren. Mijn kinderen behandelen mij en mijn partner inmiddels ook met minachting. Ze zijn minimaal 3x per week na school bij hun grootouders.Hierover heb ik ook niets te zeggen! Mijn vader staat ze 's ochtends al op het fietspad op te wachten om snoepjes te geven!! ook is hij inmiddels ook al op de middelbare school geweest! Praten heeft geen enkel nut, ik word niet serieus genomen. Ik wil weg uit dit leven en een nieuw bestaan opbouwen in een andere stad, met de man van wie ik houd en die wel goed is voor ons.Waar ik me eindelijk een volwaardig mens en moeder kan voelen.
Voor mijn kinderen zal dat een gigantische verandering zijn die ze me niet in dank afnemen. Ik heb al alles in gang gezet en ben van plan in de zomervakantie te verhuizen. Hoe ga ik met mijn kinderen om? Iemand tips?
Liza
Je spreekt met minachting over je ouders. Geeft ze labeltjes, maar ondertussen hebben zij al die tijd blijkbaar vader en moeder gespeeld over je kinderen. Waarom, als je dat niet wou? Je hebt het zelf uit de hand laten lopen, zelf geen regie genomen over jouw leven jouw kinderen en ze alle ruimte gegeven. Dat kun je niet alleen je ouders verwijten.
Het is niet raar dat je kinderen geen respect meer voor je hebben, je bent nooit een moeder voor ze geweest. Een echte moeder is er voor haar kidneren en laat zich niet zo opzij zetten.
De hele situatie is zeer ongezond maar jij bent er medeschuldig aan, het is aan jou om grenzen te stellen. Dat je dat niet eerder gedaan hebt en nog niet doet zegt veel over jou. Misschien moet je hulp zoeken want dit is wel serieus ongezond.
mark
Heb je dit draadje wel gelezen?
goed zeg stoepkrijt
Slimme oplossing heb jij gevonden zeg stoepkrijt. Zelf heb ik helemaal niet zo'n moeder: de mijne was altijd zodanig van mij onder de indruk dat ze mij eerder de regie over haar leven gaf. Wat ik dan weer lastig vond natuurlijk. Ik moest echt glimlachen om je bericht.
Mark
Daar heeft Liza echt wat aan wat je daar schrijft ahum. Je praat Liza nog een erger schuldgevoel aan, daar zit ze nou net niet op te wachten. Heb je het hele draadje gelezen? zo nee, doe dan nog even.
Nou....
...ik denk dat Mark zich niet zo goed realiseert hoe sluipend zoiets gaat, in een tijd dat je kwetsbaar bent. En op het moment dat je dan weer op krachten bent, zijn de ordes neergezet en krijg je het haast niet teruggedraaid. Tenminste, niet met zachte hand.
Wat ik vind is dat je ouders misbruik en in ieder geval gebruik hebben gemaakt van je kwetbaarheid, het feit dat je alleen was en het feit dat je kleine kinderen had. Zij hebben zich iets toegeeigend wat niet van hen was. Ik schat zomaar in dat je wel degelijk het gros van het werk zelf hebt gedaan en vooral hetgeen zichtbaar was, door je ouders werd overgenomen, zodat iedereen, je kids inclusief, denken dat je ouders de drijvende kracht waren/zijn. Denk er eens over na. Ik denk dat je je dan minder schuldig voelt.
Het complexe is dat je kinderen het als gewoon zijn gaan zien, maar dat is het natuurlijk niet. Want melden ik heb geboekt voor een vakantie en je knderen gaan mee, dat kan natuurlijk niet. Dat is misbruik, ook van het gegeven dat de kinderen zullen steigeren als je weigert. Ik denk dat het enige wat je kunt en moet doen is toch aan iedereen duidelijk maken dat dit niet normaal is en je het niet langer accepteert. Dus tijd voor een gesprek, beginnen emt wat wel goed gaat, maar dat het doorslaat. Vertellen dat er geen beslissingen meer over je kinderen genomen worden zonder jouw toestemming en zo wel, er wel eens lege vliegtuigstoelen kunnen ontstaan. En ook gewoon een keer doen. Ondanks boze kinderen.
Verder zeg je op alles: 'Ik vind het leuk als je komt voor de gezelligheid, maar als je komt om....kun je beter gaan.' Protest beantwoord je met: 'Nee, ik wil gezelligheid.' Het gaat reactie geven, want ze zijn anders gewend. Geef ze dan ook even om te wennen, maar ben vasthoudend. Succes.