U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Midlifecrisis
Mijn man wil scheiden en heeft aangegeven niet meer gelukkig te zijn met mij. Houdt nog van mij maar niet meer op die manier zegt hij. Hij heeft wel eens aangegeven niet gelukkig te zijn en ik dacht dat we samen goed op weg waren. Ik was keihard bezig om aan mezelf te werken. We hadden een nieuw huis gekocht.. ik zag het positief tegemoet. Daar kwam dan het moment dat ik er zelf om moest vragen en toen vertelde hij dat hij wilde scheiden. Hij had binnen 2 maanden een ander huis en nieuwe 10 jaar jongere vriendin. Ons kind heeft het zwaar, ik ook maar dat is natuurlijk niets vergeleken bij ons kind. Nu lees ik van alles wat lijkt op een midlifecrisis en ik weet dat ik niet naar antwoorden moet zoeken enz maar ik wil hem niet kwijt en wil er zo graag voor vechten, ook voor ons kind. Iemand ervaring en tips hoe hier mee om te gaan? Ik kan niet echt meer met hem communiceren omdat hij alles als een aanval ziet. Ik zeg daarom ook maar niets over bepaalde situaties. Het liefst zou ik wel met hem willen praten om te kijken van hoe en wat maar dat werkt dus niet. De scheiding komt steeds dichterbij, ik heb gezegd zolang de handtekening niet is gezet de deur open blijft, zonder enige druk of wat dan ook.. Iemand tips, misschien uit eigen ervaring?
William
Het gaat om het moment. Illosa en anderen in de situatie dat de partner plots besluit te willen scheiden hebben tijd nodig om daar aan te wennen, de emoties te laten zakken, afstand te kunnen nemen en een nieuw evenwicht te vinden. Zolang die afstand er niet is, zijn dingen samen doen gewoon nog heel (emotioneel) moeilijk.
Om emotionele afstand te kunnen nemen is soms fysieke afstand nodig. Daarna kun je dan misschien wel weer samen dingen doen, maar niet zolang de emotionele band nog bestaat.
precies paperclip
Het gaat om deze tijdspanne. Als bijna ex ineens weer een poging doet tot toenadering als Ilosa zich terugtrekt om bij te komen, is daar een bepaalde dynamiek tussen hen die nog niet vrij is. Vandaar mijn opmerking van 'achter de hand houden'
Hope
In het begin was ik ook erg bezig met hoe en waarom. Ik kon het niet begrijpen, het klopte niet. Inmiddels kan ik dat meer loslaten door te denken, er zijn twee voor nodig, als hij niet wil dan maakt de reden niet meer uit. Maar dit heeft bij mij ook een tijdje geduurd hoor! Dat gaat echt komen maar zoals iedereen ook zegt: tijd.
William, Paperclip geeft exact aan hoe het is, niets meer aan toe te voegen.
In het algemeen
Wat ik zo lastig vind te begrijpen is dat als je zo lang samen bent, dat je zou moeten weten wat iemand bedoeld hoe de knuffel of aktie bedoeld is en als je dat niet weet, waarom kun je dat niet recht op de man af vragen?
Ik denk namelijk dat de meesten mensen uit elkaar gaan omdat ze al heel lang op een non-communicatief eigen eiland zitten en aannames doen of invullen. En dan komt de mid-life eraan en dan komt die aap uit de mouw. Ik ken veel mannen die in die leeftijdscategorie zitten en zie die mannen niet allemaal typerende mid-life crisis dingen doen, degenen die al jaren een huwelijk met vraagtekens hebben, die zie ik in uitspattingen terecht komen en vaak komt daar een scheiding om de hoek kijken. Maar ik praat algemeen, iedere situatie is anders.
Tinkerbel
In principe zou je moeten weten wat die knuffel zou betekenen. Als ik hem dat nu zou vragen klapt hij dicht en duw ik hem verder van mij af. Daarom vraag ik dit soort dingen nu niet aan hem en heb gekozen voor afstand. Ja idd iedere situatie is anders. Ik krijg nu veel om mij heen te horen dat als het moment komt dat hij denkt dit was niet zo een goed idee dat ik waarschijnlijk al veel verder ben en er ook klaar mee ben. Dat vind ik een gekke gedachte, mocht dat ook daadwerkelijk gaan gebeuren..
Illosa
Ik snap wat je bedoeld. Beide ga je in de afstand van elkaar door andere redenen, waarbij jij hem de ruimte geeft die hij vraagt.
Hierdoor ontstaat er voor beiden ruimte los van elkaar en krijg je beide andere inzichten, als hij dan evt terug zou komen kan ik idd begrijpen dat mensen zeggen dat het dan niet meer voor jou hoeft. Maar het kan net zo goed zijn dat jullie elkaar weer vinden.
Tinkerbel
Op dit moment hoop ik dat we elkaar weer gaan vinden maar heb er een hard hoofd in. Hij is ‘gelukkig’ met zijn nieuwe vriendin. Morgen gesprek bij mediator voor ouderschapsplan etc.. Tijd dat is wat iedereen zegt...
Illosa
Zowiezo is er al teveel gebeurd, ik snap je frustratie. Hoe moeilijk het ook is, probeer je nieuwe tijd in te richten met dingen om je beter te voelen en op jezelf te richten.
Tijd
Dat probeer ik ook hoor Tinkerbel. Gaat de ene dag beter dan de andere. Vandaag was heftig, had het niet verwacht. Heb vanaf 4 uur ongeveer wakker gelegen en er ging van alles door mijn hoofd wat betreft het ouderschapsplan. Ik ging er redelijk zelfverzekerd naar toe en voelde me ook goed totdat het stukje partneralimentatie besproken werd. Ik was nog geneigd om te zeggen laat maar maar hij gaf direct al zo een lelijke reactie, die kwam keihard binnen. Je denkt toch niet dat ik haar ga onderhouden, vind ik niet nodig. Zo goed als alles ging tot dit moment.. Ik kon me op een gegeven moment ook niet meer beheersen, intens verdrietig, beetje aan de kant gezet. Ik doe met niets een beroep op hem, ik leef zo goed als mijn eigen leven maar heb minder te besteden ook omdat ik alleen ben. Hij kan nog van alles doen maar beseft niet dat hij ergens toch ook een beetje zal moeten inleveren. In zijn beleving kan hij nog steeds leven als God in Frankrijk maar dat ik eigenlijk niets leuks kan doen, ongeacht alleen of samen met kind dat doet er niet toe. Gelukkig heeft de mediator uiteindelijk ook gezegd de berekening alsnog te gaan maken en dat we alles eerst maar even moeten laten bezinken. Dat het hierop dan toch nog weer verkeerd kan gaan 😔
Dreigement
Hij heeft nu gedreigd als ik de partneralimentatie wil hebben dat ik de helft moet betalen van de inboedel aan hem en het bedrag van de auto die ik van hem heb ‘gekregen’. Ik ben in het huis blijven wonen en hij is naar een andere woning gegaan. Doe ik er goed aan om te zeggen laat die alimentatie maar zitten?
Loos
Het is een loos dreigement. Laat hem eerst maar eens een rechter vinden die dit ook uitspreekt.
De inboedel wordt pas financieel verdeeld als hij van elk meubelstuk n factuur heeft. Ouder dan acht/tien jaar dan is de waarde zowiezo nul. Speciale verzameling of heel waardevolle stukken? Dan moet er n taxatie zijn.
Auto kan hij wel gegeven hebben in zijn optiek maar in gemeenschap van goederen is hij toch van beide. Dus laat hem maar blaten en zeg dat je het laat verdelen volgens de normen die daar juridisch voor staan. Zwicht niet voor dit soort manipulaties. Been there done that. Kwam heel anders uit dan dat hij met zn grote mond beweerde in mijn geval. Vraag aan je advocaat waar je rechten liggen. Ga geen dingen weggeven want daarmee laat je zien dat je ingaat op z’n geschreeuw.
Onzin!
Je hebt gewoon recht op partneralimentatie. Wanneer jullie in gemeenschap van goederen zijn getrouwd, kan de inboedel gewoon worden verdeeld. En inderdaad, een inboedel is niet erg veel waard qua geld.
Mijn ex was ook gechoqueerd door de partneralimentatie, maar daar had ik echt geen boodschap aan.
Nergens op in gaan, gewoon je wettelijke recht op partneralimentatie accepteren :-)
Huwelijkse voorwaarden
Wij waren dus niet in gemeenschap van goederen getrouwd. Hij geeft aan als hij partneralimentatie moet betalen dat hij dan uit zijn huis moet omdat hij het dan niet meer kan betalen. Of dus een lening moet aangaan om mij te kunnen betalen. Hij woont in een duur huurhuis omdat ik wilde dat hij zo snel mogelijk uit dit huis zou gaan, gezien hij iemand anders had/heeft. Lijkt mij logisch maar hij lijkt mij dat kwalijk te nemen of zo. Ik vind het heel erg moeilijk omdat hij echt de slechtste niet is..
En dat
Is je goed recht illosa dat jij vond dat hij moest vertrekken.
Die "verwijtende" houding van hem hoef jij je niets van aan te trekken. Had hij eerder na moeten denken.
Trek het vooral niet op jezelf.
Red je je een beetje? Leef je weer een beetje? Leuke dingen ondernemen waar je je fijn bij voelt?
De kunst is jezelf voorop te stellen. Hij koos voor dat nieuwe leven, om alles achter te laten.
Take care!
Lastig
Ik ben het met je eens Miss dat ik me niets van zijn verwijtende houding aan hoef te trekken maar uiteindelijk wil ik wel samen door 1 deur kunnen. Mezelf voorop stellen probeer ik ook echt hoor, maar ik weet dat ex het ook best moeilijk heeft en niet echt gelukkig is ondanks nieuwe vriendin.
Ik red me redelijk, goede week gehad tot gisteren. Ik wil graag leuke dingen ondernemen maar het is een feit naarmate je ouder wordt heeft iedereen zijn/haar eigen leventje en sta je er veelal alleen voor. Dat is soms lastig qua leuke dingen doen. Nu is er wel een kennis van vroeger waar ik contact mee heb via de app. Ook uit elkaar en kinderen, hij heeft aangegeven een keer wat te gaan drinken maar ik vind het doodeng! Niet dat ik iets verwacht maar het is zo lang geleden dat ik sowieso met een andere man een drankje ben gaan doen bijvoorbeeld..
Leef
Ik begrijp helemaal wat je bedoeld.
Moet eerlijk bekennen dat ik je compleet begrijp. Ik ben al van jongs af aan bij mijn partner. Waren jullie al jong samen en een langere tijd? Zit in een heel andere positie hoor dan jou maar tis alsof ik lichtelijk onder een " steen " geleefd heb.
Herken je dat?
Altijd alle bochten genomen om samen een heel leven op te bouwen( heel dat nu rothuis verbouwd, veel voor gelaten, over uren gewerkt, geen spijt van maar echt geleerd dit nooit meer zo te doen)ook veel positieve hoor buiten alle verdrietige negatieve posities die ik nu mee maak. ( uitkomst vreemdgaan, meerdere malen)
En kan je zeggen nu maanden later heb ik een enorme omzwaai gemaakt. Echt, sport, lees, wandel veel, zit bij trainingen, clubs, pak gewoon mijn kind op en ben weg, kijk naar wat ik echt wil.
Want waarom zou ik nog door gaan op die oude tour?
Het heeft mij nergens gebracht. Ja nu wel. Enorm veel mensen kennis rijker, dat sprookjes niet bestaan, en ik kan het je aanraden.
Las gisteren als je je verdrietig, depressief voelt je juist iets moet gaan doen. En het helpt.
Dus mijn advies, ga lekker wat drinken! Zonder verwachting. Kun je nu heel duidelijk zeggen en voor al voor je eigen geluk opkomen. Zodat je dat nu voorop gaat stellen nu je dit mee maakt.. op jou levenspad.. hoe verschrikkelijk hard ook.
Pak alles aan 
waar je weer blij van word! Tis zeeeer helpend ! Xxxxxx
Miss
Ik zeg altijd wij zijn samen groot geworden 😉 We zijn ongeveer 14 jaar samen geweest.
Ik heb niet zozeer onder een steen geleefd maar bijna iedereen die je kent zijn samen, ook omdat wij samen waren ken je veel stelletjes. Nu voel ik me gauw teveel bij een stel. Ben laatst wel op stap geweest met een vriendin, de helft van een stel maar goed dat gebeurd ook niet al te vaak, hoeft ook niet.
Waar kan ik jouw verhaal terug vinden? Weet ik ook wat jouw verhaal is.
Je hebt gelijk dat ik weer moet gaan leven. Gisteren nog zei opa van mijn kind, ga verder met jouw leven, kom van die bank af! Maar ja dat gaat dus niet zo makkelijk. Daarbij ben ik best onzeker waardoor stappen voor een ieder ander voor mij net iets spannender zijn. Net zoals wat gaan drinken met hem, ik wil het super graag maar ben zo onzeker. Die onzekerheid heeft denk ik ook meegespeeld in de scheiding...
Maar ik ga het zeker proberen om met hem af te spreken en zo mijn patronen te doorbreken.
Dank voor je reactie xxxx
Partner allimentatie
Partner allimentatie vind ik niet van deze tijd omdat je als alleenstaande ouder goede compentatie van de overheid krijgt in belastingen en zou het niet nodig moeten zijn. Kinder allimentatie daarin tegen vind ik niet meer dan normaal dat dat betaald wordt. Ik zou mijn energie volledig op mijzelf richten en mijn leven opbouwen en niet afhankelijk willen zijn van een expartner of de ouder-relatie die je nog met elkaar hebt te verslechteren door te ruzien over wat meubels enzo.
Nou Tinkerbel
Als belastingbetaler heb ik liever dat TS partneralimentatie krijgt dan toeslagen van de overheid. Raar dat je vindt dat haar ex haar geen partneralimentatie hoeft te betalen, maar ik als wildvreemde in feite wel.
Alimentatie
Om eerlijk te zijn wil ik het ook niet, ik wil niet afhankelijk hoeven te zijn van hem. Was meer nieuwsgierig hoe het een beetje werkt, of het gewoon is zeg maar. Ik merk dat hij er van in paniek raakt en dat moet ook niet. Uiteindelijk moeten we wel ‘samen’ als ouders verder.
Hier wel
Ik heb nog nooit (gelukkig) mijn hand op hoeven houden bij de overheid en ook na mijn scheiding kreeg ik geen toeslagen, hoe kom je erbij.
Wel ontvang ik partneralimentatie en mijn salaris.
Ik kan me niet voorstellen dat een ander daar iets van hoeft te vinden of of het daarmee eens hoeft te zijn eigenlijk. Dat is tussen ex en mij, ik betaal er belasting over en val niemand lastig en daar heeft niemand iets mee te maken.
Voor alle duidelijkheid
Dat heeft niets met hand ophouden te maken, maar met belastingteruggave, combinatiekorting, kindgebonden budget etc. Dat waar iedereen recht op heeft en krijgt en deze toeslagen zijn hoger voor 1-ouder gezinnen.
Ook niet
Ik had al oudere kinderen en niet bij mij wonend, dus niets van dat alles, hij ook niet overigens.
Hand ophouden
Ik ontvang graag de toeslagen om mijn kind te kunnen geven wat ze nodig heeft. Dat is in principe liefde en eten en drinken maar ik wil ook graag leuke dingen blijven doen met haar etc. Daarbij zijn die toeslagen er niet voor niets!
Partneralimentatie
Nou, Tinkerbell, als echtpaar richt je samen op een bepaalde manier je leven in, en je zorgt (als het goed is) dat de inkomsten voldoende zijn om je huishouden draaiend te kunnen houden. Als je gaat scheiden moet je ineens twee huishoudens van hetzelfde geld bedruipen. Als je nou als partners de (traditionele) verdeling hebt gehad dat man meer inbrengt dan vrouw, zie ik niet in waarom de man ook na het huwelijk niet (tijdelijk) mede verantwoordelijk zou blijven voor de financiën bij de andere helft van het gezin (vrouw en kinderen), maar dat die verantwoordelijkheid plotsklaps bij de overheid zou moeten liggen.
Dus ja, ik ben voor partneralimentatie. Niet tot in het oneindige, de vrouw moet natuurlijk uiteindelijk ook zelf zorgen voor voldoende inkomsten, maar de praktijk is nou eenmaal zo dat je dat niet in een week of maand geregeld hebt. En tot die tijd ben je nog steeds, als ouders, samen verantwoordelijk voor de kinderen en dus samen verantwoordelijk voor de inkomsten.
Over wat dan een redelijke periode is, moet je als scheidende partners afspraken maken. Dat is per situatie anders en hangt ook af van de verdiencapaciteit van de minstverdienende partner.