U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
man schreeuwt en vloekt als iets niet meezit
Ik heb een liefdevolle relatie met mijn vriend, de vader van mijn kinderen. Waar ik me echter heel erg aan stoor, is het feit dat hij vreselijk uit zn plaat kan gaan zodra er iets mis gaat. Bijv. hij is aan het klussen en maakt zelf iets (onherstelbaar) stuk, of hij komt erachter dat hij een onderdeel mist, of de kat heeft ergens op geplast, of de wasmachine lekt.. Dan vloekt ie dat het een lieve lust is, probeert het soms even te fixen, onderwijl verwensingen schreeuwend en gooiend met spullen. Dat kan soms uren duren, dan blijft ie daar in hangen en doet niets anders dan tieren en schelden.
Herkent iemand dit? Ik heb 1 andere lange relatie (6 jr) gehad met wie ik samenwoonde, en hij deed dit precies zo. Is dit een mannending? Mijn vader (niet hoogopgeleid) deed dit nooit, dus het verbaast me dat beide serieuze partners dit (in mijn ogen onnodige) gedrag vertonen.
Ik kan er niet tussenkomen, kan hem niet vragen "wat is er aan de hand?" dan krijg ik een grote bek, een snauw of ik word aan de kant geduwd als hij er langs wil.
Ik probeer in te zien dat ieder een eigen manier heeft om tot een oplossing te komen, maar het bezorgt mij SUPER veel stress en de kinderen langzamerhand ook, de jongste wordt bang van hem, zeker als het op haar gericht is (als ze een glas water omgooit of op haar kleren knoeit). Ik vind het moeilijk dat dit hun voorbeeld is - het kan veel erger natuurlijk, maar ik kan me een beter mannelijk rolmodel voorstellen.
Ik heb het er lang geleden, ver voor de komst van de kinderen, weleens met hem over gehad, en dan zei hij dat dit zijn manier is om tegenslag te verwerken en dat ik hem maar gewoon moet laten uitrazen. Dat is precies wat ik steeds gedaan heb - maar ik kan het niet negeren, en het beinvloedt steeds meer mijn welzijn en dat van de kinderen.
Waar komt dit door, en (hoe) kunnen we dit samen oplossen?
grappig Nadine
ik heb dus andersom: als er mensen in de buurt zijn houd ik me in, als ik alleen ben scheld ik wel. Maar uit het feit dat het situationeel is kan je ook aflezen dat het, althans in onze gevallen, dus een keuze is.
Herkenbaar
Ik herken het hier ook. Als er bijv. wat mis is met de computer dan gaat dat hier eerst met gezucht en gekreun en daarna komen de ongewenste woorden. Als je dan vraagt of je kan helpen dan is dat ook niet nodig, waarvan ik dan zoiets heb, waarom ga je dan zo tekeer , waarvan ik het idee heb dat je eigenlijk om hulp roept, maar je het niet toe wilt geven (mannen ding?). Maar als ik hetzelfde zou doen in zo'n situatie (dus als mij iets niet lukt en ik zo gefrustreerd doe), dan kan dat echt niet. Dit herken ik niet alleen bij mijn vriend, maar ook bij mijn vader. Gisteren wilde ik mijn vader bijv. ergens mee helpen, maar hij wilde het persé zelf uitzoeken.... prima denk ik dan, maar ga dan niet frustrerend lopen doen.
Toelichting
Ik had niet gedacht dat mijn reactie zoveel discussie zou opwekken. De laatste reactie was 6 maanden geleden. Even een eerste toelichting want er worden wel veel aannames gemaakt over mijn bedoeling / gedachte achter de reactie.
De discussie gaat in dit geval over man en vrouw, maar mijn reactie is naar mijn inzien onafhankelijk hiervan. Ik heb zeker niet bedoeld dat "de vrouw" zicht maar moet aanpassen. Mijn punt is dat het vaak eenvoudiger is om de situatie te analyseren door je in te leven in de persoon waarmee je een conflict hebt. Onafhankelijk van het geslacht kan dit je inzicht geven in hoe een ander tegen de situatie aan kijkt. In het beste geval gebeurt dit door beide betrokkenen.
Wat betreft aanpassen bedoelde ik om iets aan te passen waar jezelf invloed op hebt. Het is een veel voorkomende valkuil om dingen te willen veranderen waar je geen of weinig invloed op hebt (de persoon waarmee je in conflict bent). Dit kost veel energie en leid tot frustratie. Je kunt beter energie steken in zaken waar je wel of meer invloed op hebt (in dit voorbeeld de omgeving).
Voor verdere reacties hierna zou ik willen vragen om het rationeel te houden en niet te veel aannames te maken.
Eénzijdigheid, Coen?
Ik snap het inleven en het zo minder aangevallen te voelen. Hier laatst ook één, pissig door de tijdsdruk. Door dat aan te voelen, blijft de situatie rustig.
Maar degene met het korte lontje mag achteraf best kenbaar maken dat het ook wat minder had gekund.