man schreeuwt en vloekt als iets niet meezit

Dat angst jou weerhoudt om er iets van te zeggen, vind ik bijna ernstiger dan het schreeuwen zelf. Het moet normaal zijn dat je elkaar je mening kunt vertellen, zonder angst voor wat de ander kan doen.

Het klinkt misschien 'laf', maar heb je al eens geprobeerd om iets via whatsapp duidelijk te maken? Dan is er geen direct contact en dus ook geen kans op impulsieve opwellingen waar hij spijt van kan krijgen.

Kaaskopje

Ja dat is zeker ernstig.

Ik heb sws moeite met verbaal sterke mensen. Het gevoel er niet tegen op te kunnen. Dan laat ik het liever. Voor mijn zelfbeeld niet oké natuurlijk.

Waar ik bij mijn echtgenoot bang voor ben (en bij andere enorm kwade, verbaal sterke mensen): dat het nog erger wordt, escaleert, afgewezen worden, etc etc

Laatst met een collega: zoveelste keer ging ze mijn grens over. Ik sprak haar erop aan want ik mocht dit niet negeren van mijzelf. Maar een grote mond kreeg ik, vervolgens liep ze kwaad bij me weg en tot op heden de stilte-behandeling. Mijn man kan ook zo doen. Net als mijn ex.

Dat vind ik echt heel, heel verschrikkelijk. Ik weet me dan geen raad. Dan liever de lieve vrede bewaren. Ps. Ik voel mij geen slachtoffer en ben me bewust van mijn eigen gedrag. Enorme strijd is het want mijn emotie lijkt dan wel van een klein kind. En ik weet niet waar het vandaan komt want ik ben opgegroeid zonder woede.

Maar wat zegt jouw man dan achteraf hierover? Spijt het hem wel eigenlijk? Ik zou toch maar niet te veel de verantwoordelijkheid bij jezelf leggen. Natuurlijk zou het beter zijn als je voor jezelf opkwam maar dat je dat niet doet, geeft een ander niet het recht je zo te behandelen

Mari

Nee zelden een sorry. En als de woede is gedoofd is hij weer de oude. (Ik sta nog na te trillen.)

De eerste jaren van ons huwelijk heb ik van alles geprobeerd. Hulp gevraagd. Excuses maken. Praten. Huilen. Terug schelden. Bij vrienden om raad vragen.
Maar het maakte het alleen maar erger.
Ik onderga het in in stilte in de hoop dat het gauw weer oké is, met name voor de kinderen. En vervolgens wordt er niet meer over gepraat.
Maar zijn woorden vergeet ik niet. Dat is kapotmakend.

Hij komt uit een welgesteld milieu waar veel niet pluis was en een vader die ook woedend kon worden.
In vorige relaties weet ik inmiddels dat hij dit ook deed.
Ik denk dat hij dit normaal vind. Ik heb hem er nog nooit op betrapt dat hij wroeging voelt. En ik geloof echt dat hij geen betere, zorgzame vrouw kan vinden.

Je zou denken, wat doe je er nog. Die vraag stel ik ook aan TO. Maar dan zal het hek van de dam zijn. Ik wacht totdat jongste oud genoeg is.

"Ik wacht totdat jongste oud genoeg is."

Hoe oud is "oud genoeg", en wat heeft jongste (en de andere kinderen) dan inmiddels al meegemaakt?

Hoe bedoel je "dat zou het hek van de dam zijn". Je bedoelt toch hoop ik niet dat hij dan nog kwader en bully-achtig wordt? Sorry dat ik het zeg maar ik vind de situatie naar emotionele mishandeling neigen. En oh.. zo naar voor de kinderen.

Zie dit alsjeblieft niet als een terechtwijzing dat jij iets anders moet doen. Ik vind dit echt van een andere orde dan iemand die met de hamer op zijn duim slaat en even heel hard moet vloeken. Je schrijft "dat werkelijk niks meer goed is aan mij en de meest kwetsende opmerkingen maakt. " Hij gebruikt je dus als dumpputje voor zijn frustraties. Dat vind ik heel erg

Constatering

Je zegt tussen neus en lippen door dat je zonder woede opgegroeid bent. En hoe prettig dat ook klinkt, ben je daardoor ook niet gewend aan alle emoties die bij woede horen. Zoals kinderen net teleurstelling moeten leren omgaan en met verveling, moeten ze ook met boosheid, verdriet, geluk, blijdschap enz. (leren) omgaan. Kinderen altijd weghouden bij meningsverschillen tussen ouders, vind ik daarom niet verstandig. Afhankelijk van hoe hoog dat oploopt en hoe dat er uit ziet uiteraard. Jij hebt kennelijk niet leren omgaan met woede. Het kan een goed idee zijn om eens te kijken of een cursus weerbaarheid kan helpen. Meteen een signaal naar je man.

Ik denk dat dat klopt Kaaskopje

Ik heb niet geleerd om met woede om te gaan. Sterker nog, ruzies vonden mijn ouders vreselijk. En ik ben net zo geworden. Voor mijn kinderen niet het beste voorbeeld.

Een weerbaarheidstraining is een goeie. Ik ga eens kijken!

Nare situatie.

Helaas herkenning.

Niet alleen enorme boosheid (om niets), maar ook nooit excuses (dat is vooral heel naar), en ook continu kritiek op mij (alles wat ik zeg, doe, wie ik ben), terwijl ook ik denk dat hij in zijn handjes mag knijpen met mij:-).

Bij mij zelfde probleem. Ik hou niet van ruzies.

Een weerbaarheidstraining kan denk ik nooit kwaad.

Maar als ik jouw beschrijvingen lees, zou ik ook het boek "Destructieve relaties op de schop" van Jan Storms lezen. Echt doen! Kijk of je dingen daarin herkent. (Ik verklap je vast: als je veel herkent is het best schokkend). En trek je conclusies.

Ik ben er nu klaar mee, en denk dat ik binnenkort nog een keer heel duidelijk maak dat ik niet meer van al die kritiek gediend ben en dat als hij boos wordt ik excuses wil. Wordt het niet heel veel beter (daar ga ik van uit, want het zit denk ik in hem - lees het boek), dat trek ik de stekker eruit.

Net als jij vrees ik de enorme woede die dan komen gaat (kan gaan komen, 100% zeker weet je het niet), maar ik wil niet meer de rest van mijn leven doorbrengen met iemand die continu kritiek op mij heeft. Ik wil gewoon relaxed mijzelf kunnen zijn. En een keer ruzie kan best, maar niet continu van die grote ergernissen en boze buien om niets. Ik gun mezelf een fijner leven.

Dus dan maar door die woede heen. Ik ga de echtscheiding wel goed voorbereiden. Mediation lijkt mij een kansloos verhaal bij ons. Helaas.

Suus

Wat een ongelooflijke nare situatie voor jou...:-(

Zijn het altijd dezelfde dingen waar hij kritiek op levert? En wat zegt hij dan? Hoe reageer jij?
Ik ga het boek zeker lezen! Dank voor de tip!

Grappig...

hoe je de situatie van een ander altijd erger vindt dan van jezelf. Grappig als "grappig".

In ons geval is het schreeuwen 'gewoon' gedrag wat ik niet zo normaal vind, als man dat zelf wel vind en meer niet. Hij vindt het normaal, ik heb er last van, maar er zit voor zover ik kan beoordelen geen naar gedrag onder waar dit onderdeel van is, hoewel ik sinds de nah zijn intrede deed, wel het gevoel heb dat man minder inlevend is en dus ook echt minder goed snapt hoe ik het ervaar en er ook een schepje bovenop is gekomen. Dat is helaas een bekend verschijnsel bij nah. Bij de verhalen die ik hier lees, heb ik heel voorzichtig wél het gevoel dat er meer gaande is.

Nah = niet aangeboren hersenletsel.

Een reactie van een man

Beetje late reactie, maar na heel wat lezen heb ik voor de reactie speciaal een account aangemaakt. Veel reacties komen van vrouwen en starten met een fout uitgangspunt (je man veranderen). Dus hierbij ook een reactie van een man, met een in mijn ogen een wat effectievere aanpak. Misschien heeft OP hier nog wat aan en anders iedereen die dit ooit nog leest.

Als man heb ik zelf heb ik ook wel eens last van woede en de situatie tijdens het klussen is erg herkenbaar. Als het goed fout gaat maak ik soms ook dingen stuk... Daarna zit ik wel met een dom gevoel. Ik voel met dan precies een domme gorilla of een beest. De emotie gaat boven mijn rationele denken en dat is meestal niet erg positief.

Probeer naast alle reacties hierboven eens het perspectief aan te nemen van je man. Mijn vriendin huilt heel veel en soms denk ik dat mijn vloeken en boosheid een gelijkaardige vorm van expressie is. Als kleine jongen word je al vroeg aangeleerd dat het zwak is als je huilt... en daardoor is woede misschien wel wat meer geaccepteerd en een andere uitweg van emotie.

Dit is natuurlijk geen excuus om alles kapot te slaan en te schreeuwen. Uiteindelijk zoek ik zelf ook naar manieren om dit te voorkomen. Voor mij helpt het heel erg om goed gereedschap te gebruiken (een fatsoenlijke boor machine in plaats van de rommel van de Gamma helpt al heel veel). Dit kost vaak meer, maar heeft mij al zoveel ellende (en woede bespaard) bespaard. Ook probeer ik de werk plek zo goed mogelijk in de richten. Bijvoorbeeld in plaats van op de grond te werken, probeer ik ruimte te maken op een tafel.

Voldoende eten is ook belangrijk. Als ik te laat eet word ik sneller lastig en boos. Typische voorbeeld is op vakantie wanneer je vaak je eet ritme een beetje verliest en net iets te lang een wandeling in het warme weer maakt... Om dit te voorkomen probeer ik op tijd te pauzeren en een vast eet ritme aan te houden.

In plaats van je man te veranderen zou ik beginnen met dingen te veranderen waar je meer invloed op hebt (zoals bijvoorbeeld gereedschap, de omgeving, het tijdstip etc.). Dat is vaak wat effectiever en geeft je man ook meer controle.

Coen

Wat vind ik dit goed van jou. Dat je het zo herkent bij jezelf en durft te erkennen, je 'kwetsbaarheid' durft te laten zien. En ook al de oplossing ervoor gevonden hebt, wat jezelf betreft. Kan een heel waardevolle tip zijn voor mensen die met hetzelfde gevoel worstelen.

In de spiegel durven kijken, zelfreflectie, de confrontatie met jezelf aan durven gaan, ervoor proberen te zorgen dat je niet de kant van het niet wenselijke gedrag in gaat...
Dat zouden meer mensen moeten doen.

Chapeau voor jou dus, Coen!!!

Brrr Belladonna

Ik vind dat je Coen nogal als een.. tsja... een domme gorilla of uh een beest ofzo? benadert.
Zou je ook zo reageren als hij een zij was?
(kan, dat je in het algemeen vrij lage verwachtingen hebt van beide seksen)

Verder wel leuke post Coen.
En je hebt vind ik wel gelijk; huilen (doe ik) is meestal het zo infantiel en primair

Nou ja Amie

Slaat werkelijk nergens op, jouw reactie. Raakt kant noch wal.

Net zoals wat je in je laatste zin schrijft

...huilen is meestal het zo infantiel en primair...

???

Natuurlijk is huilen dat Belladonna

Ik schreef wel 'meestal', natuurlijk is het dat niet altijd.
Verder schreef ik ook dat ik het doe. Ik huil om alles.
Maarja, ik scheld ook etc.

Verder ken ik Coen niet maar ik ga er graag vanuit dat de meeste mensen tot een basaal stukje zelfreflectie in staat zijn.

Discussie hier ook

Tekeergaan versus huilen. Beide emoties door o.a. onmacht en frustratie.

Coen

"Probeer naast alle reacties hierboven eens het perspectief aan te nemen van je man. Mijn vriendin huilt heel veel en soms denk ik dat mijn vloeken en boosheid een gelijkaardige vorm van expressie is. Als kleine jongen word je al vroeg aangeleerd dat het zwak is als je huilt... en daardoor is woede misschien wel wat meer geaccepteerd en een andere uitweg van emotie."

Ja ja als een man boos is huilt het kleine jongetje in hem, als een vrouw huilt is het kleine meisje in haar boos. Goed geobserveerd.

Maar waarom moeten vrouwen wel het perspectief van de man aannemen en mannen niet het perspectief van de vrouw? (want je kunt hem immers niet veranderen zeg je)
Is dit niet met dubbele maten meten?

Ik zou zeggen: als je dat van je ( een) vrouw vraagt, doe het dan ook andersom.

Mari

Je leest een tegenstelling die ik niet lees.
Coen schrijft niks over de rol van vrouw versus die van man.
Hij reageert op een (toevallig vrouwelijke) ts die klaagt over gedrag van haar (toevallig mannelijke) partner.
Het enige dat ik lees is dat Coen haar adviseert zich in te leven in gevoelens van partner, niet meer en niet minder.
Het lijkt me altijd een goed advies en gelijkwaardigheid in een relatie vind ik een vanzelfsprekendheid. (is het niet altijd, maar ik lees hier niets van in Coens post)

Amie

Nee het is ook een niet genoemd iets in de redenering wat toch aanwezig is imho: want hij zegt ook niet: "ja goh als ik me inbeeld als man hoe het is als je je ding aan het doen bent als vrouw en er wordt ineens gegild gevloekt en gesmeten, dan kan ik me voorstellen dat je je de pokkuh schrikt".
Nee hij zegt dat zij zich moet inleven in hem. Daar kan ik me iets bij voorstellen. Maar het lijkt me dan des te productiever als dat van twee kanten gebeurt.

Daar kun je zo tegenaankijken

Ik zie het juist zo (want discussie speelt wel vaker) dat je niets met de ander kunt maar wel met jezelf.
Dus een vraagsteller hier kan alleen op zijn eigen deel aangesproken worden, niet op deel van de ander. Waarbij sekse er niet toe doet.

Je inleven in de ander wordt hier vaak gelezen als 'je aanpassen aan de ander' oid.
Ik zie dat niet zo, integendeel zelfs.
Je eigen grenzen bewaken lukt ook veel beter en rustiger als je je wat kunt inleven in de ander.
En als je gedrag vd ander wat kunt 'bespelen' door bijv zoals Coen beschrijft omstandigheden te beïnvloeden dan kan het je juist meer regie geven ipv minder.
Mits het keuzes blijven natuurlijk, ik ga wel uit van die gezonde basis. Maar ik zie dit wel als een zinvolle strategie om naar een meer gezonde basis te komen.
Over en weer, uiteraard. Maar die ander schrijft hier nu eenmaal niet en maakt ook weer zijn eigen keuzes.

Amie

Ja jij ziet het in het kader van het draadje en ik zie het breder inderdaad. Als Coen een andere man ook zou aanraden zich eens in te leven in de ander als hij bijvoorbeeld vond dat ze zo dramatisch deed over zijn gevloek, dan zou idd mijn posting niet relevant zijn.
Ja vrouwen worden denk ik vaker aangesproken op inlevend vermogen en om de man heen werken aka 'bespelen'. (waar ik eigenlijk van gruwel "bespelen?" het gaat toch om een volwassen ,hopelijk aanspreekbaar persoon. )
Jij denkt dat dat toevallig hier zo gebeurt en gender geen rol speelt. Ik denk van niet. En dat is natuurlijk nooit boven water te krijgen.
Maar inderdaad in het kader van ts goede raad geven is het een van de mogelijkheden. De keuze is aan haar.

Mari

Ik denk dat onze onderliggende bedoelingen hetzelfde zijn.
We kijken slechts anders naar de wijze hoe daar te komen.

Ik vind het juist belangrijk dat de echte of vermeende underdog (ja, misschien nog vaak 'de' vrouw, ik weet het niet) een groter arsenaal aan mogelijkheden leert onderzoeken om zichzelf wat meer macht/kracht aan te meten.

Juist invoelen/beter begrijpen wat er gebeurt bij de ander is _een_ (en zeker niet de) manier waardoor je juist emotioneel onafhankelijker van de situatie kunt worden.
(het voelt nogal anders als je een grote boze man ziet flippen of een gefrustreerde grote baby)

Het is verder mi maar een vd talloze mogelijkheden die er zijn om wat meer vat op een situatie te krijgen, waarbij er mi niet snel iets een goede of slechte manier is. (uiteraard met grenzen van de ander respecteren etc)

Ik zie dat 'invoelen' ook als een eerste stap, het helpt bij het analyseren van wat er gebeurt. Vervolgens ga je keuzes maken over hoe er mee om te gaan. Dat kun je individueel doen of samen met je partner. Het kan dan ook alle kanten uitgaan, je hoeft natuurlijk geen problemen voor de ander op te lossen, lijkt me niet zo productief.

Amie

Ja ik denk dat we uiteindelijk hetzelfde nastreven: gelijkwaardigheid en welzijn voor beide partijen. En dat we verschillen in de wegen daar te komen.
Ik vind het wel een interessant discussie toch. Want okay, je ziet het invoelen van een van de partijen als een stap om te komen tot verdere keuzes. Daar kan ik me iets bij voorstellen maar ik geloof niet dat dat is hoe Coen het bedoelde. Ik meen dat hij het meer bedoelde als als opstap naar verder begripvol de ander laten. Wat ook mooi is, maar ik vind dan dat dat van twee kanten moet komen omdat je anders een soort moeder wordt die meewarig naar de stampende kleuter kijkt. Ook daarvan snap ik dat sommigen dat prima vinden in een relatie en dat het om mijn voorkeur gaat er niet zo in te staan.

Maar goed, je pakt het invoelen als opstap tot nadere keuzes.
Hoe ga je er dan verder mee om? Wat als het altijd de ene partij is die invoelend is en de andere die mateloos uit zijn dak kan gaan? Of als het niet besproken kan worden?

publiek

Ik herken het wel, en ik heb ook van mezelf gemerkt dat ik erger mopper als er 'publiek' in de buurt is. Ben ik alleen, dan baal ik net zo hard, maar meer inwendig.
Ik probeer me altijd in te houden, zeker met mensen erbij en ik zeg dan inwendig tegen mezelf, "hou je mond, je zou ook niet hardop gaan mopperen als je alleen zou zijn nu, of op je werk bijvoorbeeld".
Als mijn kinderen in de buurt zijn (tieners) dan zeg ik wel even gauw, "let maar niet op mij, er lukt iets niet, laat me maar even aanrommelen". Want er is dan wel explosie gevaar als zij dan ook nog tegelijkertijd over iets onzinnigs gaan lopen zeuren. En ik meld het ook meteen zodra de kust weer veilig is ;-)
Dus ja, ik ben dan wel geen man, maar herken de frustratie wel. Als mijn ex dat had, of vroeger mijn vader (mannen hebben het in mijn omgeving wel 10x erger) dan maak ik maar even dat ik wegkom (geen publiek) dan is het vaak sneller over, want over het algemeen is er dan niets wat je goed doet (zelfs geen kopje koffie als troost brengen