man schreeuwt en vloekt als iets niet meezit

Is er ook iemand tussen de lezers die het afgeleerd heeft?

Daar ben ik best benieuwd naar. Dus als je zelf schreeuwde, hoe heb je dat dan in normalere banen weten te leiden?

Uit de openingspost

"Dat kan soms uren duren, dan blijft ie daar in hangen en doet niets anders dan tieren en schelden."

Dan ben je volgens mij ruim de grens over. Even goed, kort en krachtig, je hart luchten, is echt iets anders. Ook niet goed te praten trouwens als je dat doet waar je (kleine) kinderen bij zijn.

Ik vind het feit dat de jongste bang is, en dat er ook wordt geraasd en getierd bij ongelukjes, knoeien, morsen, echt heel erg. Kinderen zijn onhandig en stoten wel eens wat om of maken hun kleren vies. Dat is nou eenmaal zo, hoort erbij. Daar past echt geen explosie van hun vader bij.

White_queen, ik zou echt op een rustig moment met een glaasje wijn erbij of zo het gesprek met hem aangaan. Je kinderen die bang zijn voor hun vader, dat wil je niet. Ze houden er hun leven lang last van.

afleren

mijn man kan ook zo godverren en smijten als 't niet gaat (met name klussen). Hij heeft zelfs een keer een hamer kwaad op de bank gegooid, die met een keurige boog op een glazen tafel kwam, pats. Niets van geleerd. Als hij nu gaat klussen, laat ik hem beloven dat het zonder schelden gaat als ik mee moet helpen, want anders ga ik (en dat doe ik ook). Als hij gaat klussen zonder mijn hulp, graag ook zonder schelden want anders ga ik ook lopen. En komende tijd zullen er heel wat klussen aankomen (verhuizing), maar daarvan heb ik al gezegd dat HIJ niet die kasten in elkaar gaat zetten, maar dat ik liever wat meer geld uitgeef en het door een ander laat doen (vrienden of professioneel)

ja ik

Ik was ten tijde van mijn eerste verkering veel driftiger. Niet tegen hem maar ik kon wel bijvoorbeeld een handdoekenrekje uit te muur rukken van kwaadheid. Was wel heel jong toen, 21 of zo. Maar goed, ik heb het dus afgeleerd maar ik weet nou niet of dat mijzelf goed doet want nu slaat het naar binnen toe en word ik depri.

Onbeheersbaar

Als ik mijn man moet geloven, is dat schreeuwen onbeheersbaar. Dat is zijn manier van met onmacht, frustratie, boosheid e.d. omgaan. Net zoals ik bij dat soort emoties soms moet huilen. Hij vergelijkt dat met elkaar. Is dat terecht?

Ik kon er al slecht tegen, maar dat wordt er niet beter op. Er gebeurt van alles onder mijn hersenpan als hij over het minste geringste uit zijn plaat gaat. Dat is altijd al zo geweest, maar sinds hij een nah heeft, is het een graadje meer geworden. Een cursus woedebeheersing ziet hij niet zitten. Dat minste geringste kan gaan om als iets niet werkt zoals hij wil of verwacht, dus niet per se iets wat tussen hem en een ander voorvalt.

Kaaskopje

Ik weet niet waarom je het altijd geaccepteerd hebt toen het voor zijn NAH iets minder was?
Van jou uit gezien zou hij w.m.b. de pot op kunnen met zijn vergelijking: zijn reactie is schadelijk, de jouwe niet.

Het feit dat hij er niets aan wil doen vind ik net zo erg. Voor jou en voor anderen. Je zegt dat hij het vooral heeft met dingen die niet gaan zoals hij wil. Aangezien hij het voor zijn NAH ook al had, vind ik zijn NAH geen excuus. Ik zou er toch op staan dat, indien mogelijk, hij er mee aan de slag gaat. Ik vind het agressie en vind niet dat jij dat hoeft te accepteren. Tenzij het enkel door zijn NAH kwam, maar hij heeft in het verleden natuurlijk ook wat gedaan. Dus: bespreken bij de behandelaar en met hemzelf: dit is voor jou niet goed.

Plop

Er is geen behandelaar. Er is goed met de gevolgen te leven. Ik kan hem niet dwíngen om naar en training te gaan, daar moet hij achterstaan. Het is ook niet per se tegen mij gericht, alleen als we het niet met elkaar eens zijn en de gemoederen lopen op, stijgt zijn volume ook. Voor de rest vind ik de noodzaak om uit je dak te gaan over iets wat verkeerd gaat totaal onbegrijpelijk. Uiteraard snap ik wel dat niet iedereen hetzelfde overal op reageert en ook dat iedereen wel eens uit zijn slof kan schieten, dat overkomt mij ook weleens (niet vaak) en ik begrijp ook nog dat de nah een deuntje meepraat, maar ik vind het over het algemeen over de top. Ik kan nog weleens in een stresskip veranderen, waardoor ik me minder kalm uit dan normaal, maar schreeuwen zit er zo goed als niet in bij mij.

het mannending

Het schreeuwen is volgens mij geen mannending. Zeker niet als iemand met een fiets van achter tegen je achillespees aanrijdt trouwens, dat doet verrot veel zeer en ik weet uit ervaring dat ik ook in dit soort situaties minimaal éen zeer harde vloek laat ontsnappen.

Ik vraag me wel af of het een mannending is dat men bij hoog en bij laag blijft volhouden dat er niets onbehoorlijks is aan ongeremde woede-uitbarstingen. Ik heb me oprecht wel eens afgevraagd of mannen niet in staat zijn tegenover hun partner "sorry, dat had ik niet moeten doen" te zeggen. Maar ik zal wel de verkeerde voorbeelden hebben gezien....

Wat betreft dat urenlang negeren: mijn partner heeft ook nog wel eens mokneigingen. Ik ga als zich zo'n situatie voordoet altijd voor de zeurkorting: dingen waar hij een hekel aan heeft en over zeurt (het zijn er meerdere, hij heeft soms wat dwangmatige trekjes) kan ik dan als ik daar zin in heb gewoon doen, want a) hij is toch al kwaad en b) hij zit te Boos Te Zwijgen, dus hij kan niet zeuren.

Groeten,

Temet

vergelijking

"Het schreeuwen is volgens mij geen mannending. Zeker niet als iemand met een fiets van achter tegen je achillespees aanrijdt trouwens, dat doet verrot veel zeer en ik weet uit ervaring dat ik ook in dit soort situaties minimaal éen zeer harde vloek laat ontsnappen."

Schreeuwen is een mensending. En als iemand tegen mijn achillespees oprijdt zeg ik ook meer dan "oeps".

Als een kind een beker omstoot vind ik een geërgerd "potverdorie" of zoiets wel kunnen, maar doorgaand geschreeuw en gescheld toch echt een brug te ver. Of het nou door mannen of door vrouwen is.

Natuurlijk kan iemand leren zijn temperament te beheersen. De meeste mensen die zulke woedeaanvallen hebben doen dat ook alleen in bepaalde situaties: thuis en niet op werk bijvoorbeeld. Dus beheersen lukt vaak wel als er genoeg tegen over staat. Wie zich op werk zo laat gaan wordt vlug ontslagen. Wie helemaal geen remmingen meer heeft zal professionele hulp nodig hebben. Er zullen inderdaad wel mensen zijn met een psychiatrisch probleem waardoor ze inderdaad geen enkele controle hebben op hun woedeaanvallen. Dat is enorm vervelend natuurlijk en daar is dan ook professionele hulp bij nodig. Ik kan me voorstellen dat NAH bepaalde remmingen wegneemt en dat het daardoor inderdaad lastiger wordt voor die persoon.

Zelf heb ik ook wel last gehad van woedeaanvallen maar ik heb geleerd om te beheersen. Andere mensen hoeven namelijk geen last te hebben van mijn temperament. Bovendien kan je als je boos bent soms enorm kwetsende dingen zeggen. Daar heb je later misschien wel spijt van maar uit de verhalen hier boven blijkt wel dat het op de lange termijn ook echt een negatieve impact op je omgeving heeft. En waarom zou ik mijn omgeving en de mensen die me na staan willen kwetsen? Woedeaanvallen kunnen op het moment enorm opluchten maar op de lange termijn is dat niet zo. Na afloop hebben mensen vaak spijt van de woorden die ze in woede gesproken hebben en schamen ze zich dat ze zich zo laten gaan. Het leidt vaak helemaal niet tot opluchting.

Natuurlijk

Is het wat anders als je opeens schrikt of onverwachts pijn hebt en dan in woede iets uitroept of scheld. Dat is niet wat mensen bedoelen met onbeheersbare woede aanvallen. Al kan je ook best aanleren om in dat soort gevallen niet de ergste scheldwoorden te gebruiken. Maar dat is verder niet problematisch of enorm belastend voor de omgeving.

Explosief

Vroeger veel erger, tegenwoordig nog maar zelden kon ik erg explosief reageren. Met woorden/geschreeuw, niet met gooien ofzo. Wijsheid komt met de jaren en ik heb tegenwoordig veel minder stress dus het komt amper meer voor.
Mijn ex schreeuwde niet. Die zei niks meer. Heeft ie wel eens een week volgehouden. Dat was eigenlijk nog erger. Normaal doen tegen de rest van de wereld maar mij doodzwijgen en zich omdraaien als ie me zag. Of juist ellenlang doorzagen over iets wat ik weer had misdaan. Bij voorkeur midden in de nacht als ik 's morgens weer vroeg op moest. Meestal was het eerst zwijgen en als ik murw genoeg was begonnen de gesprekken. Op een gegeven moment was ik dan zo gaar en door elkaar dat ik alles toegaf en afsprak. Als ik dan ergens op terug kwam als ik weer een beetje bij was, noemde hij me onbetrouwbaar en hield ik me niet aan de afspraken.
Bij de kinderen deed ie dat trouwens ook maar dan veel minder gelukkig. Zo jammer dat je sommige dingen pas achteraf ziet.

Alison

Dat gaar worden herken ik van mijn vader vroeger. Gek hoe soms en luikje open gaat door wat een ander zegt, jij nu dus. Maar dan ging er ook een mechanisme in werking van ene oor in en andere oor weer uit en af en toe op een hopelijk goed moment 'jahaa', 'nehee'. En dat mocht dan niet brutaal klinken, want dan had je dáár weer de poppen over aan het dansen. Het klinkt gemeen, maar ik vind mijn 'nieuwe" vader beter gezelschap.

Kyana

Dat onderscheid 'werk' en 'thuis' is hier ook aan de orde. Ik denk wel dat hij ook op zijn werk (vrijwilligerswerk) weleens laat merken dat hij met sommige dingen een kort lontje heeft, maar zeker minder dan thuis. Het argument daarvoor is dat thuis de plek is waar hij dat kan doen, daar mag hij zichzelf zijn. Eigenlijk is dat nog steeds zoals kinderen bij hun ouders zijn. Thuis kunnen ze vervelend doen, omdat de ouders toch niet weg zullen gaan en ze daarop kunnen vertrouwen (als het goed is). Die instelling heb ik nooit gehad, klinkt braaf, maar zo is het. Maar ik was dan ook altijd min of meer bang voor de gevolgen. Niet dat ik geslagen zou worden, maar ik was wel bang voor de boosheid.

Ik snap dat iemand thuis meer zichzelf durft/kan zijn dan ergens anders, dat is ook prima, maar thuis je zelf willen zijn, wil niet zeggen dat alles maar kan. In mijn geval dringt gewoon niet door dat stemverheffing (die vaak zo uit het niets komt) echt iets met mij doet. Hij kan zich dat niet voorstellen. Ik schrik, ik krimp kort in elkaar, er gebeurt iets in mijn hersens (een soort kortsluiting) en kan daardoor blokkeren en waarom? Omdat iets niet gaat zoals hij vindt dat het moet gaan. Het is op zich totaal ongevaarlijk, dus ik ben niet bang voor man op zo'n moment, laat ik daar duidelijk over zijn. Maar ik kan er steeds minder goed tegen.

Maar Kaaskopje

Als jouw man weet wat het met je doet als hij opeens zijn stem verheft en/of heel erg boos wordt om futiliteiten, en hij houdt van je, dan is het toch logisch dat hij er iets aan zou willen doen?
Of denk ik nu te simplistisch?

Victoria

Nee niet te simplistisch 😊.

Je zou bijna...

Zelf ben ik best rustig. Maar als tijdens het rijden in de auto, een andere weggebruiker mij de weg afsnijdt, wordt ik boos als ik niet alleen in de auto zit. Soort reactie om kinderen te beschermen tegen mogelijke letsel.
Mijn zoon vind dat ik mij moet beheersen en zegt dit ook. Ik ben ook beter op mijn reacties gaan letten. Het is geen fraai voorbeeld en ik zou het ook niet fijn vinden hem later zo te zien reageren als hij zo onbeheerst achter het stuur zit.

Maar als een persoon niet wilt veranderen, kan je diegene ook confronteren met eenzelfde gedrag; overdreven met de deksels in de la smijten etc. Vaak vind de persoon in kwestie het zelf ook lastig om dit gedrag van een ander mee te moeten maken. Het drukt op de sfeer. Als ze er dan wat van gaan zeggen, kan je aangeven dat ze hun gedrag ook moet veranderen.

Ondertussen

ben ik heel benieuwd of White_queen meeleest en of ze wat heeft (gehad) aan onze bijdragen.

Oh dat is naar!

Je man kweekt zo kinderen die constant bang zijn voor de reactie van pappa. Als juf of meester een paar seconden extra nodig heeft om af te ronden, krijgt dochter dat op haar brood. Wordt ze even opgehouden, stress! Jullie dochter mag best weten dat ze niet teveel mag lummelen bij het verlaten van de school, maar je man van zijn kant zou gewoon moeten incalculeren dat hij 5 minuten geduld moet hebben. Dit soort gejakker is nergens goed voor.

Precies, dat bedoel ik dus

Ik heb op zich niet zo'n moeite met een explosie op het moment zelf, hoewel je daar met (kleine) kinderen natuurlijk ook voorzichtig mee moet zijn. Maar dat het zo lang aanhoudt, dat vind ik niet oké. Ik herken het wel hoor, ik kan ook lang in negatieve emoties blijven hangen. En cynisch reageren. Maar met het voorbeeld van mijn moeder (die je dagen kon negeren, of dagen in haar bed bleef liggen) voor ogen probeer ik daar toch wat aan te doen. En omdat ik weet dat ik daar zelf moeite mee heb vraag ik daar hulp bij van man en kinderen. Ik heb ze gevraagd om gewoon tegengas te geven, of met humor mij uit standje boos te trekken. Dat ze aangeven dat het genoeg is geweest is tegenwoordig al voldoende om mij 'wakker' te maken. Als ik het zelf door heb trek ik me vaak even terug. Even tot 10 tellen, mindfulnessoefening doen, en weer door.
Erkennen dat het een probleem is voor je omgeving, daar begint het mee. Ik hoop dat je man snel zal inzien dat hij niet goed bezig is.

Scheiden

Ik was een van de reageerders die het over haar "inmiddels ex" had. Daar moet je niet van schrikken; in veel gevallen (zoals in de mijne) was het explosieve gedrag maar een van de symptomen van iets (veel) ergers en groters dat tot onze scheiding heeft geleid. Het is heel goed mogelijk dat het gedrag van jouw partner 'gewoon' een achtergrond heeft en je er met hem over kunt praten. Dat hij open staat voor jouw gevoel over zijn gedrag.

Maar heel goed dat je er nu mee aan het werk wilt! Ik hoop voor je dat je rustig met hem in gesprek kunt gaan en hij in ziet wat zijn gedrag met jou en de kinderen doet. Dan is er nog alle hoop voor de toekomst voor jullie samen.

Wat?

4 uur lang boos op een kind? Om zoiets kleins, waar ze misschien niet eens zelf iets aan kon doen?

Dat vind ik echt veel erger dan een korte woede-aanval of uitbarsting, waar je als het goed is daarna je excuses voor aanbiedt.

Ik heb ook een explosieve man en als bonus 2 explosieve kinderen. Ik vraag van alle drie een excuus als ze in hun woede kwetsende dingen hebben geroepen. Ook al weet ik ergens wel dat ze het niet meenden, het maakt me toch verdrietig en ik wil dat ze dat leren begrijpen. Dat je, ook al ben je nog zo boos, niet zomaar van alles mag roepen. En als je dat dan toch gebeurt, heb je als het goed is achteraf spijt en zeg je sorry tegen degene die je per ongeluk gekwetst hebt.

Hier ook

een man die heel soms zo ongelooflijk kwaad op mij kan worden dat werkelijk niks meer goed is aan mij en de meest kwetsende opmerkingen maakt. Ik zie het vaak aankomen maar soms ook niet. Kinderen horen alles.
Het is echt vreselijk voor ze. Het komt altijd wanneer hij stress heeft en dan iets opmerkt in huis wat ik ‘niet goed gedaan’ heb.

Wat ik niet kan begrijpen: hoe kan iemand hier zo mee leven? Geen wroeging hebben? Ik snap dat niet.
Zelden sorry gezegd.

Gekke is dat het buiten dit om een heel aardige, leuke man is waar niemand dit van zal verwachten.

Ook ik heb hiervoor een relatie gehad met een man met woede-uitbarstingen. Hel was het. En nu dus weer.
Ik kan zo slecht tegen woede, ik zelf heb dat niet. Schreeuw nooit, vloek nooit en als ik boos ben is dat snel over.

Ik weet inmiddels dat mijn aandeel erg groot is. Ik heb het geaccepteerd van hem want ik doe er niks tegen (voel mij tijdens een woede-uitbarsting erg angstig) en zo blijft het bestaan. En hij krijgt geen grenzen gesteld dus mag en kan het doorgaan.