Man is zo stil, word er gek van

Herkenbaar

Ook wat Maria hierboven zegt.
Mijn autistische-ex-partner was nooit stil. Hij was heel gevat, grappig en ondeugend.
Hij werd echter steeds stiller, botter, onattenter en na de kinderen was ik mijn partner kwijt.
Er werd soms in een week tijd niet meer gezegd dan: welterusten. Dat is niet overdreven maar de waarheid. Tegen de kinderen af en toe wat kletspraat. Na bv een discussie sprak hij uren niet tegen me.
Ik heb alles op mezelf vetrokken, mezelf overal de schuld van gegeven en draag daar nog steeds de gevolgen van, zo klein en waardeloos heeft het me gemaakt.
Ik ben weggegaan, het was niet te harden.

twijfel

Wat ik nu zo moeilijk vind is hoe je omgaat met de twijfel ook of je dit nu te doen vindt of niet. Ik herken ook zeker het verhaal van Stem dat je het op jezelf betrekt allemaal. Het maakt mij ook onzeker. Tegelijkertijd zie ik dat ik met anderen wel 'in een flow' kan zitten - heel makkelijk zelfs - dus het ligt niet aan mij.
Probeer net weer wat te vertellen, en het antwoord is weer 'mmm' en meneer kijkt verder op zijn telefoon. Dit terwijl hij nu inmiddels toch wel dondersgoed weet dat ik dat super irritant vind. Het zal misschien ook wel express dwarsliggen zijn, niet willen toegeven ofzo. Weet ik veel.
Probleem nu is dat ik bij elke irritatie steeds denk 'ik wil weg' en bij elk leuk contact 'ik wil wel blijven'. Lastig, lastig. Zet ik in op nog meer dingen voor mezelf doen, nog meer mijn eigen plan trekken, alleen op pad etc. Of moet ik juist werken aan de relatie?

Mieke

Werken aan een relatie doe je met zijn tweeën. Als jij aan een dood paard trekt houdt het snel op, lijkt me. Blijkbaar is het schermpje (wat kijkt hij eigenlijk) belangrijker dan zijn vrouw.

Ik zou als dit niet verandert mijn eigen plan trekken. Hij zijn schermpje, jij een echt leven.

Mieke

Ik ga nu ff heel psychologisch doen: zou het zo kunnen zijn dat er momenten zijn dat jij gedreven wordt in je contact zoeken door een oude pijn van niet gezien worden? (daar kwam ik voor mijzelf achter) En dat hij dat bijvoorbeeld haarfijn aanvoelt en zich juist terugtrekt omdat het hem doet denken aan iemand van vroeger die altijd maar alle aandacht van hem vroeg...
Het is psychologie van de koude grond maar daar zou nog een weg kunnen liggen: dat jij kijkt naar je eigen pijn.
Aan de andere kant kan ik me ook voorstellen dat je er gewoon genoeg van hebt omdat altijd maar het 'relatiewerk' te doen en contact te initieren.

Klinkt als hardvochtige verslaving,

Aan zijn mobiel.
Meteen de vraag waarom je hem vragen gaat stellen op tijdstippen waarop hij met iets anders bezig is? Bewaar de vraag voor tijdens het eten. Er van uitgaande dat hij dan zijn mobiel weg legt. En anders kan je dit van hem vragen.

We hebben ook vrienden die mobiel nieuws verslaafd zijn, superirritant. Ze hebben het zelf niet eens in de gaten. Ik denk niet dat je man het express doet!

Te zwaar

Hardvochtig is niet op zijn plaats, ik bedoel halsstarrig ook al is effect gevoelloos.

mobiel (ot)

"We hebben ook vrienden die mobiel nieuws verslaafd zijn, superirritant. Ze hebben het zelf niet eens in de gaten. Ik denk niet dat je man het express doet!"

Ah ja, zo hebben wij in onze omgeving ook een stel, waarbij de man zijn schermpje als 'hobby' heeft. Aldus zijn vrouw, die 4 avonden in de week en 2 dagen in het weekend de deur uit is voor haar hobby's. Ik weet niet of dat wel zo'n goede relatie is en of zij er wel zo blij mee is....

Stilte

Van nature ben ik ook geen echte prater.
Omdat bij ons thuis, mijn vader geen gesprek dulden tijdens het eten. Hij had altijd zijn motto van "met praten vul je geen gaten (hij bedoelt de mond)".

Nu ik er aan terug denk, was praten uit den boze, omdat het iedere keer tot flinke ruzie heeft geleden, wat toen in die tijd mijn persoonlijke ontwikkeling belemmerde.

Op een dag, toen ik(16) stage moest lopen, leerde ik mijn eerste vriendin(18) kennen. Aan haar heb ik veel steun en vertrouwen (die was compleet weg) gehad.
Doordat het bij mij thuis niet ging, zoals in een normaal gezin behoort te gaan, ben ik na twee maanden, bij haar ingetrokken. Onze band werd steeds hechter en hechter. Zij had ook een goede opleiding, die ze nog aan het vervolgen was, naast haar fulltime baan. En ik ook nog bezig was, met mijn opleiding, die voorheen stroef verliep, vanwege de erg moeilijke situatie bij mijn ouders thuis. Ik ben haar erg dankbaar, dat ik mij persoonlijk heb kunnen ontwikkelen. Ook voelde en vulde wij elkaar goed aan. Zij is helaas niet meer in ons midden. Nadat mijn wereld was ingestort, heb ik wel relaties gehad, maar dat verliep niet zo lekker, doordat ik enigzins niet veel sprak. De twee gingen vreemd, en de andere stelde eisen, dat ik niet voor een bepaalde tijd, aan het werk mocht, en ook nog een bepaalde tijd thuis moest zijn, terwijl ik een eigen bedrijf had te runnen. Bijna 13 jaar alleen geweest, en op een dag, ik een zeer lieve schat van een vriendin (inmiddels vrouw) leerde kennen, waarbij wij elkaar ook goed aanvullen, ondanks ik nog steeds geen goede prater ben (taalbarrière (Nederlandse en Russisch) is ook een uitdaging, maar dat gaat ook steeds beter, nu ik in de Oekraïne woon). Mijn huidige vrouw, heeft veel geduld en maakt zich nauwelijks druk. Op een of andere manier, is er tussen ons zeer goed contact. Zoals afgelopen ochtend, zij komt de eetkamer binnen, en zij keek naar mij, terwijl ik met mijn mobiel, de krant aan het lezen was, en ik in mijn ooghoek haar zag staan, even zwaaien, en een glimlach terug,met de vraag, of ik aan tafel kom...... Zo hebben wij nog meer dingen, dat wij voor elkaar zijn, en elkaar verbonden voelen.

Benieuwd

Hoi, ik was even benieuwd hoe het nu is. De vakantie periode kan lastig zijn als je samen bent met iemand die niks zegt weet ik uit ervaring.